Αγαπητοί φανατικοί θαμώνες της λίμνης μας (που χρήζει πλέον βιολογικού καθαρισμού λόγω παρατεταμένου μουχλιάσματος),
Ναι, είμαι ζωντανή.
Σε πλήρη υστερία, βέβαια, εξαιτίας επικείμενου γάμου, φτιαξίματος σπιτιού, και τριών σεμιναριακών εργασιών plus μίας πτυχιακής που μου έχουν πρήξει στην κυριολεξία τους όρχεις που δυστυχώς δεν διαθέτω (διότι αν τους διέθετα, θα γλίτωνα τουλάχιστον τα φουστάνια, τα κομμωτήρια, τις συναδέλφους που μου προτείνουν σαν το πιο αυτονόητο πράγμα του κόσμου να πάω σε spa να χαλαρώσω πριν το γάμο και μου έρχεται επιληπτική κρίση, και τη μαμά μου που μου πετάει σε παντελώς ακατάλληλες στιγμές κάτι παρανοϊκά του τύπου τι τσαντάκι θα κρατήσω στο γάμο και φτάνει το ουρλιαχτό μου στην απέναντι πολυκατοικία. Αφήστε δε που θα είχα και την ευτυχία να ξεχωρίζω κι εγώ μόνο τα default χρώματα του υπολογιστή, οπότε δεν θα έτρωγα τη ζωή μου να ταιριάξω το ύφασμα του καναπέ με τον τοίχο απέναντι, τον τοίχο απέναντι με τα πιάτα, τα πιάτα με τα σουπλά, τα σουπλά με τα πλακάκια της κουζίνας κι όλα μαζί με την κιλότα μου –αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.).
Ποιος μου φταίει, θα μου πείτε; Το κακό μου το κεφάλι, ασφαλώς. Διότι θα έπρεπε να έχω παραμείνει στο αρχικό μου σχέδιο να παντρευτώ με ένα ωραιότατο μαύρο φουστανάκι, να γράψω μετά με μολύβι ματιών στα βυζιά (ή σε ό,τι τέλος πάντων έχω σε αυτή τη θέση όπου θα έπρεπε να έχω βυζιά) just – married και να πάω να τα πιω μέχρι πρωίας κάπου που θα παίζει Iggy. Και ναι μεν ο Iggy παρέμεινε στο σχέδιο (εννοείται), αλλά το μαύρο φουστανάκι μας προέκυψε εντέλει νυφικό, και η μεγαλειώδης ιδέα για το μολύβι ασφαλώς θα πάει περίπατο, γιατί φανταστείτε να ξεβάψει πάνω στο νυφικό, που για νυφικό της κλάσης του ομολογουμένως ήταν πολύ φτηνό, αλλά εγώ έτσι και συνειδητοποιήσω ότι δίνω 1.000 ευρώ για φουστάνι το εγκεφαλικό δεν το γλιτώνω, τουλάχιστον είναι μια σκέτη απόλαυση να παρακολουθώ τις μεταπτώσεις στη φάτσα των θηλυκών συναδέλφων (ναι, αυτών που μου λένε για το spa) που λένε πρώτα εκστασιασμένες «αααααα, πήρες νυφικό από το αμπλα-ου-μπλα collections στο Κολωνάκι!», κι όταν εγώ τους λέω με πλήρη ειλικρίνεια ότι το πήρα κοψοχρονιά γιατί ήταν παραπροπέρσινο σχέδιο και σε μέγεθος για παιδάκι της Αιθιοπίας (το στένεμα εννοείται και πάλι δεν το γλίτωσα) παίρνουν αυτήν την έκφραση του «-ποιοι είναι αυτοί; -κάτι φτωχοί» από το Κλάμα βγήκε απ’ τον παράδεισο και αλλάζουν θέμα σοκαρισμένες.
Και ξαναρωτάω: ποιος μου φταίει; Κανένας απολύτως. Αλλά το νυφικό, να ξέρετε, είναι ένα άτιμο πράμα. Διότι δεν είναι μόνο τα 1.000 ευρώ που πλήρωσα, και που με κάνουν να αισθάνομαι ότι θα παντρευτώ φορώντας το κρυστάλλινο τραπέζι της τραπεζαρίας μας, που είχε περίπου την ίδια τιμή, και δεν ήθελε καν στένεμα. Είναι ότι το νυφικό σέρνει μαζί του δολίως μια σειρά ακόμη από άλλα τρομερά πράγματα, που το καημένο το μαύρο μου φουστανάκι ουδέποτε θα διανοούνταν να σύρει. Εξηγούμαι:
Πρώτον και κύριον: όπως διαπίστωσα, το νυφικό έκανε το γάμο μου γάμο. Διότι χωρίς το νυφικό δεν θα επρόκειτο περί γάμου, αλλά περί φιλικού αγώνα ποδοσφαίρου, ας πούμε. Διότι –συνεχίζω– πριν μάθουν για το νυφικό, οι προσφιλείς μου συγγενείς στο νησί (τους οποίους δεν εσκόπευα να καλέσω, όπως και κανέναν άλλο συγγενή πλην γονέων και παππούδων) ήταν κάπως χέστηκε η φοράδα στ’ αλώνι που παντρεύομαι, άσε που δεν τους βόλευε ν’ ανέβουν διότι συνέπιπτε κανονικός γάμος (sic) άλλου ντόπιου συγγενή, ήτοι θρησκευτικός, και πού να τρέχουνε τώρα για μένα στα δημαρχεία, αλλά με το που έμαθαν για το νυφικό άξαφνα πάθανε μια κρίση και αυτοκαλέστηκαν όλοι, δημαρχείο ξε-δημαρχείο, κι άντε μετά εγώ να τα ξεμπλέξω, και να διευκρινίσω ότι εξαρχής ΔΕΝ ήταν καλεσμένοι και να παρεξηγηθούνε και να γίνει της πουτάνας το κάγκελο, οπότε θα μου έρθουν κι αυτοί, και πακέτο κι όλοι οι υπόλοιποι ανάλογης συγγένειας κι από τις δυο μεριές, κι από εκεί που θα είχα μάξιμουμ δεκαπέντε άτομα στο γάμο έφτασα τα σαράντα ένα, τα οποία θα θέλουν και να φάνε μετά, και δεν είναι ότι θα τους πάω να φάνε αλλά ότι θα το σχολιάζουν στον αιώνα τον άπαντα ότι τους πήγα τρεις ώρες σ’ ένα περιποιημένο εστιατόριο και όχι στα μπουζούκια ή σε κανένα γκραν κτήμα. Το μόνο αστείο της υπόθεσης (αναμείνατε ποστ για τρελά γέλια) είναι τα ξαδερφάκια μου που θα τα σηκώσω στις 23.30 ακριβώς να ακολουθήσουν την παρέα στον Iggy, ή όπου πάμε τέλος πάντων, και θα τους χυθεί το μυαλό από τα αυτιά κατά πάσα πιθανότητα, αλλά δεν πειράζει, αυτά έχει η ζωή, άλλωστε κι εγώ είχα ψυχή όταν με έσυραν επανειλημμένως σε αρραβώνες και γάμους σε πολυτελέστατα σκυλάδικα του Ηρακλείου, όπου τη μία φορά μάλιστα με πετάξανε βιαίως στην πίστα να χορέψω, λέει, ζεϊμπέκικο γιατί μου είχε ανοίξει ο εξάδελφος-γαμπρός σαμπάνια, κι εγώ ποσώς κατάλαβα που κόλλαγε η σαμπάνια, σε κάθε περίπτωση προσφέρθηκα πλήρης αλτρουσιμού να χορέψω πόγκο αν τέλος πάντων έπρεπε να χορέψω κάτι, αλλά με αγνόησαν, και μου εξήγησαν συνοπτικά ότι έτσι πάει, και θα ήταν μεγίστη προσβολή να μη ρίξω τη ζεμπεκιά και θα βγάζανε τα μαχαίρια να σφαχτούνε, και εννοείται ότι ποσώς με ενδιέφερε αν σφαζότανε ή αν βάζανε τα μαχαίρια στον κώλο τους αλλά λυπήθηκα το μπαμπά μου να μη γίνει σκηνή, οπότε έφερα ένα γύρω-γύρω την πίστα, περπατώντας εννοείται πολύ χαριτωμένα πάνω στα υπέροχα τακούνια μου με τη φρίκη στο βλέμμα σαν τις κυρίες στις ταινίες όταν βλέπουν ποντίκι, αλλά δυστυχώς μου πετάξανε κάτι λουλούδια κι εκεί δεν τη γλίτωσαν την υστερία, διότι φρύαξα γιατί μου πετάτε αντικείμενα κι εξαφανίστηκα εν ριπή οφθαλμού στην τουαλέτα, όπου μου πήρε ένα τέταρτο να συνέλθω από το σοκ κι έβλεπα μετά τρεις μήνες εφιάλτες σαν να με είχαν βιάσει πεζοναύτες, αλλά πάει στο διάολο.
Δεύτερον: Δεμένο σφιχτά στην ουρά του νυφικού (η οποία βασικά δεν υπάρχει, διότι τους είπα να μου την κόψουνε μην την πατήσω στο δημαρχείο και τσακιστώ, είμαι και χαριτωμένη πανάθεμά με, αλλά τέλος πάντων) έρχεται το τρομερό πλάσμα φωτογράφος. Να εξηγήσω και πάλι ότι τους επαγγελματίες φωτογράφους τους σιχαίνομαι περίπου όσο και τους γυναικολόγους ή τις γλοιώδεις πωλήτριες στα καταστήματα ρούχων που σε πασπατεύουν απρόσκλητες λέγοντας για το ροζάκι και το μπεζάκι. Και εννοείται ότι για φωτογραφίες είχα σκοπό να φορτωθώ στο γαμπρό μου, που βγάζει υπέροχες ούτως ή άλλως, καθώς και σε όποιον άλλο πρόθυμο φίλο θα είχε φροντίσει να φέρει μηχανή. Και το πράγμα θα τελείωνε εκεί. Αλλά τώρα με το νυφικό, ούτε που πρόλαβα καλά-καλά να εκφράσω γνώμη και πέσανε όλοι πάνω μου: που αν είναι ποτέ δυνατόν να μη φέρω φωτογράφο στο γάμο, και σκέψου να μου χαλάσουν οι φωτογραφίες, και που μια φορά θα παντρευτώ, και τι ανάμνηση θα μείνει από το γάμο μου και δε συμμαζεύεται, μέχρι που ένιωσα κι εγώ περίπου εγκληματίας που το σκέφτηκα εξαρχής και αποφάσισα ότι ναι, θα τον φέρω τον πούστη το φωτογράφο. Τώρα, το τι φωτογραφίες θα βγω εγώ, με τη διαταραγμένη ψυχοσύνθεση που έχω, από έναν άγνωστο που θα έχει μπουκάρει σπίτι μου την ώρα που θα πρέπει να ετοιμαστώ για νύφη (μπρρρρ), κι αφού ήδη θα έχω υποστεί ένα κομμωτήριο, δεν τολμάω καν να το φανταστώ. Άσε που λυπάμαι και τον καημένο τον ανθρωπάκο, που κινδυνεύει να βαρέσω καμιά υστερία και ν’ αρχίσω να ουρλιάζω πάρτε από κοντά μου το μαλάκα που με κυνηγάει με το φλας, ή ακόμα χειρότερα να του πετάξω το νυφικό παπούτσι στο κεφάλι μαζί με καμιά κατάρα.
Τρίτον: Το νυφικό, το σόι και ο φωτογράφος (για να πειστείτε ότι πρόκειται περί διαστροφικού φαύλου κύκλου) συνεπάγονται ένα τρομακτικό άγχος να είναι το σπίτι έτοιμο μέχρι τη φοβερή ημερομηνία, διότι σκεφτείτε να με φωτογραφίζουν νύφη και να μην υπάρχει ας πούμε κρεβάτι να ξαπλώσω, ή καναπές να βάλω τον κώλο μου, ή να έρθει η θεία από την Αλεξανδρούπολη και να μην έχω πιάτα να της κάνω ένα τραπέζι, ή να μην έχω κουρτίνες και να μας παίρνουν μάτι οι γειτόνοι, άπαπαπαπα. Οπότε τρέχουμε σαν πούστηδες να προλάβουμε ότι μπορούμε, πακέτο πάντα με τις τρεις σεμιναριακές και την πτυχιακή, κι έχω χάσει ήδη ένα κιλό διότι δεν προλαβαίνω να φάω, και η μουρλή που μου έκανε την πρόβα του νυφικού δήλωσε ότι είμαι φγίκη και φαίνονται τα πλευρά μου, αφήστε που τρόμαξα να την πείσω ότι δεν επιθυμώ να μου βάλει βυζί-ενίσχυση ειδικά για το γάμο, και ότι σε κάθε περίπτωση είναι παντελώς παράλογο να με έχει ένας άντρας δέκα χρόνια χωρίς βυζιά και ξαφνικά να με παντρευτεί με, μήπως να άλλαζα και κεφάλι ειδικά για την περίσταση; Για να μην σχολιάσω ότι με ρώτησε αν σκοπεύω να φορέσω το υπέγοχο νυφικό της με το χαλκά στη μύτη μου, και ως αναγνώστες του blog θα πρέπει να γνωρίζετε ότι είμαι λίγο ευαίσθητη με το θέμα του piercing μου, και γενικά με τα αγενέστατα σχόλια, οπότε μούγκρισα απλώς κάτι που σήμαινε «ναι (μωρή χαμούρα)» και το θέμα έληξε εκεί.
Αυτά, και μερικά ακόμα που δε σας τα λέω τώρα να μην πάθετε overdose. Και ναι, προτού σπεύσετε να ρωτήσετε, βασικά χαίρομαι, αλίμονο –απλά υστεριάζω. Αφήστε που όλοι οι γνωστοί, γειτόνοι κλπ που έχουν ακούσει για το γάμο ρωτάνε πλέον τι κάνει ο σύζυγος, κι εγώ προσπαθώ να εμπεδώσω ότι ο σύζυγος είναι το μωρό, και θέλω να γαμηθώ στα γέλια διότι μου φαίνεται παντελώς σουρεάλ το όλο πράγμα, και στο μωρό σουρεάλ φαίνεται, και η ατάκα της ημέρας έχει γίνει το μαλάκα, παντρευόμαστε, και δώσ’ του πάλι το γέλιο της αρκούδας.
Ουφ. Κι επειδή πρέπει να πάω να διαλέξω ταπετσαρία (διότι πώς θα φωτογραφηθώ στην κρεβατοκάμαρά μου χωρίς ταπετσαρία; ε; πώς;), to be continued . Αν προλαβαίνω να ανεβάζω ποστ, έχετε να γελάτε ένα δίμηνο (μετά, θα είμαι σύζυγος και θα σοβαρέψω).
