tag:blogger.com,1999:blog-52150925837594275342024-03-14T08:30:59.081+02:00ΠΟΙΟΣ ΕΠΝΙΞΕ ΤΟ ΝΑΡΚΙΣΣΟ;χρονικά ανεξιχνίαστων εγκλημάτωνΝάρκισσοςhttp://www.blogger.com/profile/00485750938839500647noreply@blogger.comBlogger103125tag:blogger.com,1999:blog-5215092583759427534.post-89676103362343211822017-09-11T18:18:00.000+03:002017-09-11T20:37:54.970+03:00Τι ζώδιο είναι οι ήρωες του GoT<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Περιμένοντας υπομονετικά την όγδοη σεζόν, μπορούμε να κάψουμε λίγο τους
εγκεφάλους μας αναλύοντας το ζωδιακό προφίλ των αγαπημένων μας χαρακτήρων (spoiler, από την αντικειμενικά αλάνθαστη
υποκειμενική οπτική ενός Σκορπιού).<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal">
<b><u><span style="color: #0070c0;"><br /></span></u></b></div>
<div class="MsoNormal">
<b><u><span style="color: #0070c0;">ΚΡΙΟΣ<o:p></o:p></span></u></b></div>
<div class="MsoNormal">
<b>Stannis Baratheon<o:p></o:p></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
Ο
Στάνις είναι ηγέτης. Ο Στάνις κάνει το δικό του. Ο Στάνις δεν αλλάζει γνώμη.
Είναι επιβλητικός (τουλάχιστον το νομίζει). Έναν αέρα τον έχει, ρε παιδί μου,
όπως και να το κάνεις. Έχει το ύφος <i>πωωωω-γάμησα-ο-θεός-πάλι</i>
όταν μόλις τα έχει κάνει σκατά, και το έχει τόσο πειστικά που σε ψαρώνει. Ο
Στάνις έχει βαρεθεί τη γυναίκα του και προσπαθεί να ρίξει γκόμενες
εκμεταλλευόμενος την υπερχείλιση τεστοστερόνης που τον χαρακτηρίζει. Ο Στάνις
είναι σοβαρός και υπεύθυνος. Ο Στάνις δεν κάνει λάθη. Ο ΣΤΑΝΙΣ ΕΚΑΨΕ ΤΗΝ ΚΟΡΗ
ΤΟΥ. Ο Στάνις Μπαράθεον είναι Κριός.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<b><br /></b></div>
<div class="MsoNormal">
<b>Theon Greyjoy<o:p></o:p></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
Μην
το πάρετε στραβά οι άντρες Κριοί, δεν προσπαθούμε να γενικεύσουμε εναντίον σας,
αλλά η αλήθεια είναι ότι ναι, θεωρητικά θα μπορούσατε να είστε τόσο μαλάκες που
να κάψετε την κόρη σας (βλ. ανωτέρω Stannis Baratheon), ή απλά τόσο μαλάκες όσο
ο Theon Greyjoy (ο οποίος για κάποιο περίεργο λόγο μας ήταν εξαρχής συμπαθής,
ακόμη και πριν περάσει τα πάθη του Χριστού στη νιοστή στα χέρια του Ramsey). Μην
ανησυχείτε, βέβαια, διότι αν είστε λίγο πιο τυχεροί στη ζωή σας από το Theon και
καταφέρετε να διατηρήσετε ακέραια τα γεννητικά σας όργανα (πράγμα που σας
ευχόμαστε ολόψυχα), θα έχετε πολλές επιτυχίες, αφού φημίζεστε για τον αχαλίνωτο
ερωτισμό σας (και όλοι θυμόμαστε το Theon να πηδάει έξαλλα στις πρώτες σεζόν,
με αυτή τη φάτσα μάλιστα που έκανε το όλο πράγμα λίγο disturbing). Τέλος
πάντων, για να είμαστε δίκαιοι, ο Theon διαθέτει κατά βάθος ένα φλογερό πνεύμα
–το οποίο τον οδηγεί ενίοτε και σε μαλακισμένες αποφάσεις, λόγω του εγγενούς
κομπλεξισμού του (ξέρω, τώρα θα σπεύσετε να το αποδώσετε στο οικογενειακό περιβάλλον,
που μεγάλωσε με τα σταρκάκια κι έτσι, αλλά όχι, σας διαβεβαιώ, το ζήτημα είναι
πρωτίστως ζωδιακό). Ο δυναμισμός του ως ηγετικό ζώδιο της φωτιάς αποδεικνύεται
διαρκώς από τις φλασιές ηρωισμού που τρώει ακόμη και ως Reek (βλ. τη φάση με τη
Sansa) , και γενικά από το γεγονός ότι, όσες ηλιθιότητες κι αν έχει κάνει και
όσα δράματα κι αν έχει περάσει (ας μην απαριθμήσουμε καλύτερα ούτε τις μεν ούτε
τα δε) κατορθώνει να διατηρεί μια λάμψη στα μάτια και μια αύρα στιβαρής
αξιοπρέπειας. Ντάξει, υποφέρει από PTSD και παράτησε την αδερφή του στα χέρια
του ψυχωτικού θείου τους αλλά, για να είμαστε δίκαιοι, κανείς δε θα μπορούσε να
τον κατηγορήσει γι΄αυτό. Στο τέλος εξάλλου τα ’κανε όλα πουτάνα κι έβγαλε τον
ηγέτη από μέσα του. Μπράβο, Theon, θα είσαι για πάντα Κριός αλλά σ’ αγαπάμε.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><u><span style="color: #0070c0;">ΤΑΥΡΟΣ<o:p></o:p></span></u></b></div>
<div class="MsoNormal">
<b>Khal Drogo<o:p></o:p></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
Αν
πρέπει να πεις μία λέξη για τους Ταύρους, αυτή είναι <i>κουλ</i>, και αν κάποιος είναι πραγματικά κουλ σε αυτή την έπικ-φάνταζι-μπλάντμπαθ-αλτέρνατιβΣάνταΜπάρμπαρα
που είναι το GoT, αυτός είναι ο Khal Drogo. Ο τύπος πραγματικά δε μασάει τ’
αρχίδια του, αλλά το κάνει ΤΟΣΟ φυσικά και αβίαστα που αναγκάζεσαι να παραδεχτείς ότι δατς δε
γουέι οβ δε γουόρλντ. Είναι ΤΟΣΟ κουλ, που ό,τι καφρίλα και να κάνει δε μπορείς
να του καταλογίσεις ακριβώς brutality, αλλά μόνο coolness. Εδώ έκανε ό,τι έκανε
στη Νταινέρυς (σε ποια; στη Νταινέρυς) κι αυτή βασικά ζήτησε κι άλλο. Και όπως
είδαμε, καθόλου κακός δεν ήταν, τον λες και οικογενειάρχη μετά από λίγο
γούτσου-γούτσου.Τι ήθελε ο άνθρωπος; Καλή ζωή, άραγμα, σεξ, γλέντι (άσχετο τώρα
αν το γλεντούσε κάνοντας και κομπολόι τα κεφάλια των εχθρών του). Έχετε δει
ποτέ το Ντρόγκο αγχωμένο; Όχι. Θα φανταζόσασταν ποτέ τον Khal στο ντιβάνι; Μήπως
με ψυχοσωματικά; Ζαμαί. (Θα πιθανολογούσα, παρεμπιπτόντως, ότι ελάχιστοι
Ταύροι προσφεύγουν γενικά στον ψυχοθεραπευτή). <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span lang="EN-US"><br /></span></b></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span lang="EN-US">Robert</span><span lang="EN-US"> </span></b><b><span lang="EN-US">Baratheon</span><o:p></o:p></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
Ε, ναι.
Είναι προφανές. Βαριέμαι να το αναλύσω, είναι άλλωστε και μακαρίτης σε όλο
σχεδόν το έργο. <span lang="EN-US">No</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">wonder</span><span lang="EN-US"> </span>που τα πήγε καλύτερα στη ζωή από τον Κριό αδερφό του (βλ.
και παραπάνω Stannis Baratheon).<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<b><u><span style="color: #0070c0;"><br /></span></u></b></div>
<div class="MsoNormal">
<b><u><span style="color: #0070c0;">ΔΙΔΥΜΟΙ:<o:p></o:p></span></u></b></div>
<div class="MsoNormal">
<b>Tyrion Lannister<o:p></o:p></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
Ο
χαρακτήρας που είναι τόσο Δίδυμος, ώστε σκεφτήκαμε ότι είναι και στην
πραγματικότητα Δίδυμος (ο ηθοποιός), και πέσαμε μέσα. Μακράν ο πιο γαμάτος
τύπος της σειράς, ο Tyrion είναι πανέξυπνος, διπλωμάτης, πονηρός, καταφερτζής,
γενναίος χωρίς φανφάρες, ηδονιστής , λιγάκι κυνικός και ταυτόχρονα γλυκούλης. O
άνθρωπος κάνει καλά ταυτοχρόνως Νταινέρυς, Cersei, Τζέιμι, Oberyn (και δεν
αποκλείεται άμα ζορίσουν τα πράματα με το Νάιτ Κινγκ ή ακόμη και με το
ζόμπι-δράκο, να τους πιάσει στο μπλαμπλά και με τα κατάλληλα επιχειρήματα να
τους φέρει στα νερά του). Μιλάμε για μορφή, όχι αστεία. Δε θα πεθάνει ποτέ,
γιατί αν πεθάνει κανείς δε θα ξαναδεί GoT. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<b><br /></b></div>
<div class="MsoNormal">
<b>O faceless<o:p></o:p></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
Η εφιαλτική
εκδοχή του Διδύμου. Με ωροσκόπο Παρθένο, λόγω σχιζοειδούς συμπτωματολογίας. Ο θεός
να σε φυλάει. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<b><u><span style="color: #0070c0;"><br /></span></u></b></div>
<div class="MsoNormal">
<b><u><span style="color: #0070c0;">ΚΑΡΚΙΝΟΣ<o:p></o:p></span></u></b></div>
<div class="MsoNormal">
<b>Τζέιμι Λάννιστερ<o:p></o:p></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
Έλα,
ευκολάκι. Ο Τζέιμι έχει αυτή την καταραμένη σοβαρή γοητεία. Είναι
συναισθηματικός. Σκέφτεται πολύ. Είναι κατά βάση ιδεαλιστής –και λιγάκι ήρωας.
Φαίνεται λιγάκι μάτσο, το παίζει βαρύς, αλλά δεν είναι τόσο. Είναι
αντισυμβατικός. Εκτιμάει όλους τους γαμάτους πλην περιθωριακούς χαρακτήρες: Tyrion, Brienne, τον cutthroat που
σέρνει μαζί του. Βλέπει την ουσία. Έχει πάθος -<i>χελόου</i>, ο τύπος <i><u>παίρνει
την αδερφή του</u></i> (και πιθανολογούμε την παίρνει επιτυχημένα, για να τον
γουστάρει αυτή τόσο). Τον δέρνει βέβαια κι αυτή η σοβαροφάνεια που θέλει να
κρατάει τα προσχήματα και κωλώνει να τα γαμήσει όλα, άλλωστε τον ενδιαφέρει η
εικόνα του και, εκτός ηρωικών εξάρσεων (πρέπει να έχει και κάτι ηγετικό στον
ωροσκόπο), ο τύπος δεν είναι <i>στ’ αλήθεια</i>
αυτοκαταστροφικός. Αν κάποτε της δώσει καλή αφορμή και τον κρεμάσει η Cersei από
τα έντερα κρατώντας το μάτι του για ενθύμιο (βλ. παρακάτω για τη Cersei), πιθανώς
θα του αξίζει και, προσωπικά, θα πάω να βλέπω.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
(Ξέχασα
να πω, ωραίος ο Τζέιμι.)<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span lang="EN-US"><br /></span></b></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span lang="EN-US">Sir</span><span lang="EN-US"> </span></b><b><span lang="EN-US">Jorah</span><span lang="EN-US"> </span></b><b><span lang="EN-US">Mormont</span><o:p></o:p></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
*βαθύς
αναστεναγμός* Ό,τι πιο αρρενωπό θα μπορούσε να κυκλοφορήσει σε τόσο fair complexion, ο Sir Jorah διαθέτει
αναμφισβήτητα αυτή τη σκοτεινή γοητεία που λέγαμε. Απολωλός πρόβατο, ήρωας
χαμηλών τόνων, τέρμα συναισθηματικός, βαρύς αλλά πάλι όχι τόσο βαρύς, ο άντρας
που τραβάμε τις κοτσίδες μας γιατί επιμένει να τον αγνοεί η Khaleesi παίρνοντας
γκομενάκια τύπου Daario Naharis (βλ.παρακάτω), αδιάφορη για το γεγονός ότι ο Sir
Jorah είναι μεν μια καύλα και μισή, αλλά ηλικιακά παίζεται το για πόσο καιρό
ακόμα θα μπορεί να αποδώσει, είναι Καρκίνος και φαίνεται. Ας πρόσεχε βέβαια κι
αυτός να μην τραβολογιέται με αναίσθητο Ζυγό (βλ. παρακάτω Νταινέρυς). Να
πήγαινε να τα μπλέξει με κανένα ζώδιο του νερού, που θα ένιωθε από existential
anguish και θα τον καβαλούσε νυχθημερόν για να αξιοποιήσει το χρόνο που φεύγει
άσπλαχνα.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<b><u><span style="color: #0070c0;"><br /></span></u></b></div>
<div class="MsoNormal">
<b><u><span style="color: #0070c0;">ΛΕΩΝ<o:p></o:p></span></u></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<b><span lang="EN-US">Tywin</span><span lang="EN-US"> </span></b><b><span lang="EN-US">Lannister</span><o:p></o:p></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
Δεν
ξέρω αν χρειάζεται ιδιαίτερη επιχειρηματολογία περί του ότι ο άνθρωπος που
κατάφερε να πεθάνει διατηρώντας ανέπαφα την αίγλη και τον αρχοντισμό του από
βαλλίστρα <s>πάνω στη χέστρα </s>χρησιμοποιώντας
την τουαλέτα ήταν τυπικός Λέων. Ο Tywin έχει αυτό το στυλάκι του <i>θα-ήμουν-άρχοντας-ακόμα-και-ψαράς</i>, οπότε
κατανοητό ότι ως βασιλιάς του Westeros περιβάλλεται μόνιμα από ένα νοερό
σύννεφο χρυσόσκονης μέσα στο μπλαζέ μεγαλείο του. Γνήσια ψαρωτικός και
γοητευτικός, ο μπαμπάς Λάνιστερ υπό συνθήκες και είκοσι χρόνια νότερος μπορεί
και να μας έκανε να ξεπερνούσαμε τη φυσική μας απώθηση προς το συγκεκριμένο
ζώδιο και να ενδίδαμε σε one night stand (ως εκεί). Και, για να συνεχίσουμε
λίγο με το projection, η φάτσα της Σκορπιού Cersei (βλ. παρακάτω Cersei) κάθε
φορά που επιβεβαιώνεται ως πιο μάγκας από το μπαμπά (ο οποίος ηλιθιωδώς μάλλον
υποτίμησε την προσωπικότητά της), επιβεβαιώνει το ζωδιακό συσχετισμό.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span lang="EN-US"><br /></span></b></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span lang="EN-US">Margaery</span><span lang="EN-US"> </span></b><b><span lang="EN-US">Tyrell</span><o:p></o:p></b></div>
<div class="MsoNormal">
Κλασική γυναίκα λιοντάρι. Χαμηλών τόνων ισχυρός ηγέτης με
διάχυτο πληθωρικό ερωτισμό, πλας ωραίο μαλλί, νομίζω το τεκμηρίωσα θαυμάσια σε
μία πρόταση, ευχαριστώ.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><u><span style="color: #0070c0;">ΠΑΡΘΕΝΟΣ<o:p></o:p></span></u></b></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span lang="EN-US">Ramsey</span><span lang="EN-US"> </span></b><b><span lang="EN-US">Bolton</span><o:p></o:p></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
Σε
περίπτωση που δεν το ξέρατε, οι Παρθένοι είναι Νο1 στα ψυχιατρικά, εξού και
πιστεύουμε σθεναρά ότι ο πιο διεστραμμένος χαρακτήρας που συνέλαβε ποτέ
ανθρώπινος νους, και που θα μας έκανε όλους να κατουρηθούμε ακόμη κι αν τον
συναντήσουμε (τον ηθοποιό) στο σούπερ μάρκετ να ψωνίζει γιαούρτια, είναι
Παρθένος. Μεθοδικός, συνεπέστατος (στην παράνοιά του), σχολαστικός,
ψυχαναγκαστικός και ακριβής. Μπρρρ.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span lang="EN-US"><br /></span></b></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span lang="EN-US">Sansa</span><span lang="EN-US"> </span></b><b><span lang="EN-US">Stark</span><o:p></o:p></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
Από
χιλιόμετρα. Η γυναίκα που παρά τα χίλια μύρια βάσανα που πέρασε παρέλαβε το Winterfell
ρημάδι και σύντομα θα το στολίσει με σεμεδάκια, είναι τυπική Παρθένος. Δυνατή,
έξυπνη, τακτική, true lady, καλαίσθητη, εγκεφαλική, μεθοδική, ψύχραιμη,
κάπως ψυχρή και αποκομμένη από το
περιβάλλον, με το στυλάκι είμαι-καλά-δεν-τρέχει-τίποτα ακόμη κι αν μόλις την
έχει βιάσει ένας βροντόσαυρος κατ’ εντολή του Ramsey, η Sansa πιθανώς
αναρωτιέται καμιά φορά τι σκατά γυρεύει μέσα σε αυτή την οικογένεια των παλαβών
<span lang="EN-US">Stark</span><span lang="EN-US"> </span>(και
σίγουρα πιστεύει ότι η Arya είναι υιοθετημένη), αλλά θα προσπαθήσει φιλότιμα να
αναστηλώσει το γόητρό της. Ερωτικά μάλλον θα μείνει στο ράφι, και πιθανώς θα
αυτοκτονήσει μαθαίνοντας ότι ο Τζον
παίρνει τη Νταινέρυς (ακόμη και πριν μάθει ότι είναι θεια του).<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><u><span style="color: #0070c0;">ΖΥΓΟΣ<o:p></o:p></span></u></b></div>
<div class="MsoNormal">
<b>Νταινέρυς Ταργκάρυεν<o:p></o:p></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
Προσέξτε,
η ακόλουθη φράση είναι παρμένη αυτούσια από σάιτ με χαρακτηριστικά ζωδίων : «<i>Ο Ζυγός θα οργανώσει μια συγκέντρωση, όλοι
θα γίνουν φίλοι και έπειτα αυτός θα είναι στο κέντρο της προσοχής</i><span style="background: white; font-family: "georgia" , serif; font-size: 10.5pt; line-height: 115%;">. » </span>Φαντάζομαι έχετε όλοι δει την τελευταία
σεζόν (όσοι δεν έχετε δει δε θα έπρεπε καν να είστε εδώ, λυπάμαι), δε
χρειάζεται να σχολιάσω κάτι εγώ.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
Τι
άλλο την κάνει Ζυγό; Η Khaleesi είναι όμορφη, χαριτωμένη και σαγηνευτική (και
εμφανίζεται με διαφορετική μπούκλα και συνολάκι σε κάθε σκηνή), και ταυτόχρονα
κόπτεται για τη δικαιοσύνη, τους κατατρεγμένους και το παγκόσμιο καλό. Το
βγάζει το αρχηγικό προκειμένου να υπερασπιστεί τα δίκια της, από την άλλη έχει
από κάτω κι ένα επιτελείο μαλάκες να τρέχουν για τις εντολές της (όσο αυτή
κουτσομπολεύει φτιάχνοντας μπούκλες με τις αυλικές της –τις οποίες φυσικά
αντιμετωπίζει με σεβασμό και δικαιοσύνη). Άμα της τη δώσει, καβαλάει και το
δράκο κι αφήνει πίσω της συντρίμμια (διότι οι ζυγοί ψοφάνε, ως γνωστόν, για το
θαυμασμό και το σεβασμό των άλλων). Τέρας διπλωματίας, έχει μαζέψει γύρω της
από Ντοθράκι μέχρι Unsullied και λοιπούς ευνούχους (Varys), μέχρι το καλύτερο
δείγμα της οικογένειας των Λάννιστερ –για να μην αναφερθούμε ξανά στην επιτυχή
διοργάνωση του γκαλά του τρόμου στο τελευταίο επεισόδιο της σεζόν. Πολυσυλλεκτική
επίσης, έχει πάρει από Khal <span lang="EN-US">Dro</span>go
(με τόσο αισθησιασμό που από Κόναν το Βάρβαρο τον έκανε λόβερ οβ δε γίαρ) μέχρι
Τζον Σνόου, και γενικά γουστάρει τρελά που τη γουστάρουν όλοι αυτή και τις
μπούκλες της. Μόλις αποφασίσει τι ακριβώς θέλει (με τη βοήθεια, ελπίζουμε, ενός
Tyrion που θα τη μαζεύει όποτε πάει να κάνει μαλακία) πιθανόν θα ξεκαβαλήσει
τον Τζον Σνόου-Aegon Targaryen και θα το καταφέρει, όσο ο Ιχθύς (βλ. παρακάτω)
Τζον θα δακρύζει σιωπηλά και πολύ αντρικά αιώνια σημαδεμένος από τον έρωτα της
θείας του. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<b><u><span style="color: #0070c0;"><br /></span></u></b></div>
<div class="MsoNormal">
<b><u><span style="color: #0070c0;">ΣΚΟΡΠΙΟΣ<o:p></o:p></span></u></b></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span lang="EN-US">Cersei</span><o:p></o:p></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
Εντάξει,
δε χρειάζεται πολλή επιχειρηματολογία. Η Cersei είναι πολλά πράματα, αλλά κατά βάση την κινεί
ένα ερωτικό πάθος. Η γυναίκα θα ανατινάξει ατάραχη τα 7 βασίλεια για τον εραστή
της (που, γκχμ, τυχαίνει να είναι αδερφός της, αλλά κλάιν τώρα,
μιλάμε για Σκορπιό. <i>Τ-ο-ν α-γ-α-π-ά-ε-ι.)</i> Δοθείσης της ευκαιρίας θα
τον πάρει μπροστά σε όλο το Westeros αδιαφορώντας για τη γνώμη του όχλου, από
τον οποίο ασφαλώς αισθάνεται απόλυτα διαχωρισμένη (πιθανόν δε ο όχλος θα απολαύσει το θέαμα
γιατί θα κάνουν εξαιρετικό σεξ, βλ. και παραπάνω περί Τζέιμι). Ισοβίως πιστή,
τόσα χρόνια δεν τον βαρέθηκε, ούτε το κομμένο χέρι δεν την ξενέρωσε (εντάξει
ωραίος είναι και κάνει καλό σεξ θα συμφωνήσω, αλλά εδώ το θέμα είναι βαθύτερο,
δε βλέπετε;). Αν της την κάνει χοντρά, πιθανόν θα τον κρεμάσει από τα έντερα,
αλλά μέχρι να το κάνει θα του την έχει χαρίσει πολλάκις. (Α, και θα κλάψει πολύ
όταν τον κρεμάσει.Πιθανώς θα κρατήσει το
ένα του μάτι για ενθύμιο και θα κοιμάται με αυτό κάτω από το μαξιλάρι της μέχρι
να πεθάνει.) Να μην ξεχνάμε ότι κατ’ ουσίαν η Cersei είναι πιο ντάξει από το
Τζέιμι, γιατί ξέρει ρε παιδί μου τι θέλει. Δεν έχει ριγκρέτς. Ο Τζέιμι το
παίζει μάγκας αλλά ζορίζεται κατά βάθος με τα προσχήματα. Επίσης, ο Τζέιμι
κάνει τις υπερβάσεις του για εκείνη, αλλά ενδεχομένως θα τη βλάψει για να σώσει
τον κόσμο. Η Cersei θα βλάψει τον κόσμο
για να σώσει το Τζέιμι <i>*δακρύζει* . </i>(Πείτε
ό,τι θέλετε τώρα αλλά, ντιπ ντάουν, όλοι θα θέλατε να σας αγαπήσει κάποιος
έτσι. )<i><o:p></o:p></i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
Μη
σας κάνει εντύπωση, αλλά η Cersei, σε μια εναλλακτική πραγματικότητα στην οποία
θα είχε κακοπεράσει λιγότερο, θα μπορούσε να φτιάχνει χαρούμενη κέηκ και να
κάνει παιδικά πάρτυ για τα Λαννιστεράκια. Εντάξει, ενδεχομένως θα ήταν πάντα
κάπως υπερπροστατευτική με την οικογένεια της (πιθανώς θα σκότωνε με βαλλίστρα
από το παράθυρο όποιο πιτσιρίκι θα έσπρωχνε τα βλαστάρια της στο βασιλικό
προαύλιο), κάπως ανταγωνιστική («<i>Τζέιμι
χρυσέ μου, τζαστ σόου γιου νόου, διέταξα να εκτελέσουν τους γείτονες, είχαν
βάλει το πάρτυ τους την ίδια μέρα με το δικό μας») </i>και μπορεί και λίγο drama
queen, αλλά κατά βάση, αν οι άλλοι α)αναγνώριζαν ταπεινά την ανωτερότητά της
και β) την αφήνανε ήσυχη να παίρνει το Τζέιμι όσο συχνά θέλει πάνω στο νεροχύτη
(ή το ανάλογο του νεροχύτη τέλος πάντων στο Red Keep), σας το υπογράφω, δε θα
ήταν καθόλου evil. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-top: 12.0pt;">
<b><span lang="EN-US">Oberyn Martell (aka
Red Viper)<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-top: 12.0pt; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
Prince Oberyn, ο χαρακτήρας του GoT που <s>μας έστειλε στον
ψυχοθεραπευτή να ρωτάμε αν είναι συναισθηματικά υγιές να φαντασιωνόμαστε
επανειλημμένα μετά τα 30 κινηματογραφικούς χαρακτήρες </s> γάμησε περισσότερο από κάθε άλλον (μεταφορικά
και κυριολεκτικά) και πήγε τόσο μα τόσο άδοξα. Ομολογούμε ότι προβληματιστήκαμε
αρκετά για το ζωδιακό προφίλ του Oberyn, αλλά οι ενδείξεις οδηγούν μοιραία
μάλλον στην υπόθεση ότι ο άνθρωπος-οργασμός υπήρξε Σκορπιός. Γοητευτικός,
υπερσεξουαλικός, εγωπαθής (ντάξει πώς να τον κατηγορήσεις που την ψώνισε κάπως),
έξυπνος, λίγο εξυπνάκιας, αγύριστο κεφάλι (αλλά όχι και άθραυστο, δυστυχώς), με
το υπερβολικό του χαρακτήρα του (που του στοίχισε ένα κεφάλι που λέγαμε),
ήρωας, ατρόμητος, αστραφτερός, <s>κούκλος
θεός ο πιο επιθυμητός άντρας που είδαμε ποτέ στο HBO εντάξει καταλάβατε έχω ένα
προσωπικό ζήτημα σταματάω</s> ο Oberyn παίρνει ό,τι (αξιόλογο) κινείται, κάνει
λίγο σόου σκληρότητας (αλλά χωρίς υπερβολικές αναίτιες αιματοχυσίες), και
κυρίως: α)είναι έως θανάτου πιστός στην
οικογένειά τους και όσους αγαπά, β)δεν ξεχνά τι του έκαναν, ποτέ όμως και γ)στο
τραγικό φινάλε, ενεργεί αυτοκαταστροφικά λόγω υπέρμετρου συναισθήματος. Ε, άμα
αυτά δεν κάνουν τον πιο Σκορπιό
χαρακτήρα μετά ίσως από τη Cersei (δεδομένης και της διαφοράς του φύλου), δεν ξέρω τι θα τον έκανε. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-top: 12.0pt;">
<b><span lang="EN-US">Ellaria</span><span lang="EN-US"> </span></b><b><span lang="EN-US">Sand</span><o:p></o:p></b></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-top: 12.0pt; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
Η πανέμορφη γυναίκα που χαίρει του απεριόριστου θαυμασμού μας
ως αγαπημένη του Red Viper <s>,του Πρίγκηπα για χάρη του οποίου θα αποκηρύσσαμε
την αταξική κοινωνία αρκεί να μας κυβερνούσε με λίγο αυταρχισμό εντάξει εντάξει
το δουλεύω με τον ψυχοθεραπευτή είπαμε σταματάω </s> είναι πιθανότατα Σκορπιός. Δε θα το
κουράσουμε, α)μας κάνει στη φάτσα, β)η σχέση με τον Oberyn συνηγορεί υπέρ καθώς
οι Σκορπιοί συνηθίζουν να ερωτεύονται και να παίρνονται μεταξύ τους, γ)είναι
σεξουαλικά αχαλίνωτη, δ)αγαπά με πάθος και εκδικείται για την οικογένειά της,
ε)γενικά άμα τη ζορίσεις σε κόβει στα 2 και σε ταΐζει στα δελφίνια της Dorne (δεν
το έκανε ποτέ και δεν ξέρουμε αν οι θάλασσες στη Dorne έχουν δελφίνια αλλά
ομολογουμένως θα ήταν εντυπωσιακό).<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-top: 12.0pt; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<b><span lang="EN-US">O</span><span lang="EN-US"> </span>αδερφός της Νταινέρυς<o:p></o:p></b></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-top: 12.0pt; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
Αυτό το ξανθό μαλακιστήρι, δεν θυμάμαι πώς τον λέγανε. Σας το
λέω από ένστικτο, δεν έχω πολλά επιχειρήματα. Η φάτσα του. Το έχουν γενικά οι
άντρες Σκορπιοί να είναι ενίοτε λίγο μαλάκες, ε αυτός το συμπύκνωσε. Καλά έπαθε
ό,τι έπαθε, τον ξεχνάμε και συνεχίζουμε. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-top: 12.0pt;">
<b><span lang="EN-US">Littlefinger</span><o:p></o:p></b></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-top: 12.0pt; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
Αυτός ο γλοιώδης, αδίστακτος, πανέξυπνος τύπος. Μας
προβλημάτισε περισσότερο ίσως από όλους τους βασικούς χαρακτήρες, αλλά αν
σκεφτείς ότι ο Γκαίμπελς ήταν Σκορπιός (αλήθεια, γκουγκλάρετέ το), μάλλον είναι
και ο Lord Baelish. Τι θέλει ο άνθρωπος;
Φράγκα, εξουσία, κι άλλη εξουσία, να ελέγχει τους άλλους, να ξέρει τα πάντα, να
κουνάει τον κόσμο με το δάχτυλό του. Και μην ξεχνάμε, μέσα στον αυστηρό
ορθολογισμό και τη φιλαργυρία του (δε θα με εξέπληττε ένας Αιγόκερως ωροσκόπος), κινείται και βάσει
μιας εμμονικής αγάπης-σεξουαλικού πάθους (τόσο εμμονικού που, σφαγιασθείσας της
μητέρας, μετατοπίζεται στην κόρη). Είπαμε, Σκορπιός: πιο πιστός πεθαίνεις. Κατά
βάθος το λες και διεστραμμένα ρομαντικό. Πριν το φινάλε, ευχόμασταν να του
κάτσει άπαξ η Sansa (επειδή σεβόμαστε τα πάθη των ανθρώπων) και μετά να τον
φάει δράκος. Δε μας χάλασε βέβαια και το σενάριο - πήρε τον πούλο από το
αντικείμενο του πόθου του, πέθανε άθλια, σιμς φιτ φορ α νάστι σκόρπιο. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><u><span style="color: #0070c0;">ΤΟΞΟΤΗΣ<o:p></o:p></span></u></b></div>
<div class="MsoNormal">
<b>Arya Stark<o:p></o:p></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
Εντάξει
τώρα. Κάντε ένα γκουγκλάρισμα για τα χαρακτηριστικά του Τοξότη, και βρείτε <s>τον
αντιπαθέστερο χαρακτήρα της σειράς </s>τη
μικρή κόρη του Νεντ Σταρκ. Περιπετειώδης, δυναμική, ανήσυχη, εγωίστρια, ανεξάρτητη,
παρορμητική, οξύθυμη, αισιόδοξη, και τυχερή
(τρώει πχ 47 μαχαιριές αλλά δεν τρέχει κάστανο), η Arya είναι πέραν πάσης
αμφιβολίας Τοξότης.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<b><br /></b>
<b>Ο κοκκινοτρίχης<o:p></o:p></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
Καταλάβατε
ποιον λέω, δε θυμάμαι όνομα. Ο wildling ντε. A, ναι, θυμήθηκα, ο Tormund. Οξύθυμος, παρορμητικός, καυλιάρης,
αθυρόστομος, με χιούμορ, ο τύπος απλώς σαρώνει με το χρακτηριστικό τρόπο των
ζωδίων της φωτιάς. Ξαφνικά πετάει κάτι ψαγμένα βαθιά νοήματα, που συνάδουν
απόλυτα με το προφίλ καθότι οι Τοξότες διαθέτουν, ως γνωστόν, και φιλοσοφικό
πνεύμα. Δε θα μας εξέπληττε να είναι Τοξότης με ωροσκόπο Τοξότη. Ζούμε για να
τον δούμε να κάνει μια μέρα σεξ με τη Brienne.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<b><u><span style="color: #0070c0;"><br /></span></u></b></div>
<div class="MsoNormal">
<b><u><span style="color: #0070c0;">ΑΙΓΟΚΕΡΩΣ<o:p></o:p></span></u></b></div>
<div class="MsoNormal">
<b>Bronn<o:p></o:p></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
Αν
το επάγγελμα του μισθοφόρου είχε ζώδιο, θα ήταν Αιγόκερως, και ο φανταστικός
τύπος που παίζει χαλαρά το κεφάλι του για ένα πύργο στα Seven Kingdoms (και
πιστεύουμε ότι δε θα το φάει ποτέ, γιατί υπολογίζει πολύ καλά) επιβεβαιώνει το
σκεπτικό μας. Ο Bronn μετράει τις συμμαχίες του σε χρυσά νομίσματα, κάτω από τα
οποία βρίσκονται ίσως θαμμένα και κάτι ψιλά επιλεκτικά συναισθήματα για το
συνάνθρωπο (συμπαθεί τον Tyrion). Διαβολικά έξυπνος, καριερίστας, ικανός,
υπερόπτης, αδίστακτος, ασυγκίνητος και παντελώς αδιάφορος για οτιδήποτε
ρομαντικό, <span lang="EN-US">o</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">Bronn</span> ενσαρκώνει τον ορθολογισμό στην πλέον κυνική
(και bloody) εκδοχή του.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
Ξέχασα
να πω, ωραίος ο Bronn (αλλά όχι όσο ο Τζέιμι).<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><u><span style="color: #0070c0;">ΥΔΡΟΧΟΟΣ<o:p></o:p></span></u></b></div>
<div class="MsoNormal">
<b>Daario Naharis<o:p></o:p></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
Χαζό
παιδί χαρά γεμάτο. Όποια βερσιόν του και να διαλέξεις, ο χαρακτήρας που από
ξανθός-18χρονος-γουοναμπίχεβιμέταλσταρ έγινε μελαχρινός με μούσια, είναι
Υδροχόος. Μαχητής, παρορμητικός, και πιο ρηχός, σε πρώτη ανάγνωση τουλάχιστον, από
πιάτο της πάστας (εγώ θα έλεγα και σε δεύτερη, αλλά ομολογώ ζωδιακό bias εναντίον των Υδροχόων), το
γκομενάκι της Khaleesi δεν παίρνει τίποτα πολύ κατάκαρδα, ούτε καν όταν αυτή τον παρατάει στο Bay of Dragons και φεύγει για
νέες περιπέτειες. Εξάλλου, έρωτας ξε-έρωτας, κατά βάθος θέλει την ανεξαρτησία
του. Μεταξύ μας, ποτέ δεν καταλάβαμε τι ακριβώς του βρήκε η Νταινέρυς, μετά το
Ντρόγκο και με το Sir Jorah τριγύρω (βλ. παραπάνω) να στάζει έρωτα από τα
αυτιά.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
Και
για να εξηγηθούμε, αν αναρωτιέστε γιατί εντοπίσαμε μ’ ένα πρώτο σκανάρισμα έναν
μόνο Υδροχόο, δε φταίει το προαναφερθέν ζωδιακό μας bias, αλλά το γεγονός ότι
με περισσότερους Υδροχόους ήρωες δε θα είχαμε GoT: θα ήταν όλοι πολύ άνετοι,
πολύ τρελοί, πολύ στ’ αρχίδια τους και, κυρίως, πολύ ανοργάνωτοι για να
προκύψει οποιαδήποτε λονγκ λάστινγκ δραματική πλοκή. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<b><u><span style="color: #0070c0;"><br /></span></u></b></div>
<div class="MsoNormal">
<b><u><span style="color: #0070c0;">ΙΧΘΥΕΣ<o:p></o:p></span></u></b></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span lang="EN-US">Jon</span><span lang="EN-US"> </span></b><b><span lang="EN-US">Snow</span><o:p></o:p></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
Ξέρετε
αυτά τα απόμακρα, σοβαρά, πολύ σοβαρά
αγόρια, βαρύτερα κι από πεντελικό μάρμαρο, που άμα προσέξεις έχουν αυτή την
αδιόρατη θλίψη στο βλέμμα; Που κατά βάθος είναι πιο τρυφερά κι από την καρδιά
ενός μαρουλιού (συγγνώμη για το κλισέ, διαφημίσεις που στοίχειωσαν το συλλογικό
ασυνείδητο). Να δώσω κι άλλο χιντ, που συνήθως ερωτεύονται σφοδρά και
παντρεύονται τσαούσες που κατά βάση τους σέρνουν (ανακουφιστικά γι’ αυτούς) από
τη μύτη, με τις απαραίτητες τονωτικές ενέσεις φροντίδας και σεβασμού στο πόσο
ασήκωτα βαρείς είναι. Ε, αυτά τα αγόρια, αν δεν το ξέρατε, είναι Ιχθύες, αγαπητοί φίλοι, και ο Γιαννάκης
είναι τόσο κραυγαλέα ψάρι, που το γράφει στο κούτελο.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
Ο Jon
θα θησαύριζε τον ψυχοθεραπευτή, αν τα 7 Kingdoms είχαν ψυχοθεραπευτή, κι αν ο Κινγκ
ιν δε Νορθ δεν ήταν τόσο βαρύς που να μην παραδεχτεί ποτέ ότι, όσο ήρωας κι αν
είναι (που είναι ο δύστυχος), τις νύχτες κλαίει αγκαλιά με το αρκουδάκι του.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
Οφείλουμε
να ομολογήσουμε ότι είναι καλός, από κάθε άποψη (αν και μόνη με το Jon σε έρημο
νησί, θα τηλεφωνούσα στην αδερφή του Theon, θα τα βρίσκαμε καλύτερα). Μην
περιμένετε να κυβερνήσει μονάχος του, πάντα κάποια γυναίκα θα κάνει κουμάντο,
κι αυτός θα κοιτάζει έτσι γλυκά,
ονειροπόλα, έντρομα και, παραδόξως, θεληματικά.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
[Ζωδιακά
άσχετο αλλά ξέχασα να πω, όταν ο Jon-Aegon θα βαστάει συντετριμμένος το κεφάλι
του μετά την αποκάλυψη ότι η Νταινέρυς
είναι θεια του, ο Τζέιμι θα τον χτυπήσει συγκαταβατικά στον ώμο (με το καλό του
χέρι) και θα του πει «σιγά ρε μαλάκα, ξεκόλλα».]<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<b><span lang="EN-US">The</span><span lang="EN-US"> </span></b><b><span lang="EN-US">Hound</span><o:p></o:p></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
Από
χιλιόμετρα. Εδώ το διέγνωσε ακόμα και ο τρελός wildling (“<i>you’re not mean, you have sad eyes”</i>). Αν είχε μεγαλώσει σε λίγο καλύτερο περιβάλλον, θα ήταν η Μητέρα Τερέζα.
Τον αγαπώ. Αν η τύχη δε μου επεφύλασσε κάτι καλύτερο και γυρνοβολούσα στα 7 Kingdoms
Όμπεριν θανόντος και Τζέιμι πιασμένου, τον έπαιρνα και τον τάιζα κέηκ στο στόμα
για την υπόλοιπη ζωή του. Χωρίς πλαστική. Είναι ΤΟΣΟ γλυκός. (Και ένας ακόμα
λόγος να μην χωνεύουμε την Arya Stark.)<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<b><span lang="EN-US"><br /></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<b><span lang="EN-US">Grey</span><span lang="EN-US"> </span></b><b><span lang="EN-US">Worm</span><o:p></o:p></b></div>
<span style="text-align: justify;">To τέρμα
σκληρό αγόρι με το τέρμα λυπημένο βλέμμα, που κατάφερε μετά από ανελέητο child
abuse να έχει πλούσιο συναισθηματικό κόσμο και ΧΩΡΙΣ ΓΕΝΝΗΤΙΚΑ ΟΡΓΑΝΑ να κάνει
αλοιφή την ωραιότερη ίσως γυναίκα της σειράς (τη Missandei ντε), είναι ασφαλώς
Ιχθύς. Ρισπέκτ.</span><br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<o:p></o:p></div>
</div>
Νάρκισσοςhttp://www.blogger.com/profile/00485750938839500647noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5215092583759427534.post-17995905330807954532017-02-12T17:13:00.000+02:002017-02-12T17:13:47.577+02:00travel for fun<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe width="320" height="266" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/-CSHCim2l60/0.jpg" src="https://www.youtube.com/embed/-CSHCim2l60?feature=player_embedded" frameborder="0" allowfullscreen></iframe></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif";">Άργησε ωστόσο να καταλάβει πως τα
γεγονότα είχαν προκαλέσει το σταμάτημα του εσωτερικού της χρόνου, που
ακινητούσε πλέον ως μεσίστιος Ιούνιος απαστράπτων, και σε εξαιρετικές μονάχα
περιπτώσεις δεχόταν να προοδεύσει, ελάχιστα πάντα, ένα λεπτό, μια ώρα ή, το
περισσότερο, μια ημέρα τη φορά. Μοιραία λοιπόν την προσπερνούσαν οι εποχές, οι
ημερομηνίες, ο χρόνος <i>των άλλων· </i>ερμητικά
προφυλαγμένη από τη ροή των συμβάντων, επιβίωνε με μικρές δαγκωματιές σ’ ένα
φανταστικό παρελθόν κι ένα εμβρυώδες μέλλον, οι αναμνήσεις των οποίων
(κατασκευασμένες ή όχι, αδιάφορο), απολύτως δικαιωματικά της ανήκαν. Την
τρόμαζαν, πάντως, οι πιθανές επιπτώσεις αυτής της ιδιωτικής στασιμότητας· το
ενδεχόμενο, επί παραδείγματι, η ίδια να φθειρόταν στο εξής με ρυθμούς
εξαιρετικά αργούς, παρατηρώντας τους οικείους της να παραδίδονται στην
προβλεπόμενη επέλαση των ηλικιών τους· ή το ακριβώς αντίθετο, να βάραιναν
δηλαδή πολλαπλάσια πάνω της τα μεγάλα διαλείμματα του χρόνου που το μέσα της
επέμενε ν’ αγνοεί ως άχρηστα αντικείμενα στοιβαγμένα σ’ ένα κλειστό ντουλάπι,
από τα οποία ήταν απλώς δύσκολο πρακτικά ν’ απαλλαγεί ολοκληρωτικά κανείς· και
να γερνούσε αστραπιαία (ενάντια σε κάθε φυσικό νόμο προς την αντίστροφη κατεύθυνση)
μεταξύ ευσταλών συγγενών και θαλερών φίλων.<o:p></o:p></span></div>
</div>
Νάρκισσοςhttp://www.blogger.com/profile/00485750938839500647noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5215092583759427534.post-34714801583539005412017-01-29T12:55:00.000+02:002017-01-29T12:55:50.846+02:00show it to me<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe width="320" height="266" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/QLA-KitILW0/0.jpg" src="https://www.youtube.com/embed/QLA-KitILW0?feature=player_embedded" frameborder="0" allowfullscreen></iframe></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif";"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif";">Κατάλαβε, εν τέλει, πως ήταν
ανάγκη απόλυτη να εφεύρει ένα καινούριο κώδικα για να ζήσει· να χαρτογραφήσει
εκ νέου το περιβάλλον, τις αισθήσεις της, το ίδιο της το σώμα· να συμφιλιωθεί
με τη διαρκή αγρύπνια της επιθυμίας της (<i>ίσκιος,
ίσκιος πουθενά</i>), αυτό το βάρβαρο φως που την έτεμνε και εισχωρούσε και
καταύγαζε το μέσα της και την ανύψωνε και την κρεμούσε ανάποδα σαν άνθος προς
αποξήρανση. Έπρεπε, το γνώριζε· μα οι παλιές συνήθειες ήταν σε κάποιο βαθμό
ισχυρές, κι ήταν φορές που ξεχνιόταν και δοκίμαζε, λόγου χάρη, να χαμογελάσει
όπως στο παρελθόν, να συνομιλήσει περί ανέμων και υδάτων με τους
παρευρισκόμενους, ή απλώς να καπνίσει στο μπαλκόνι. Αντιλαμβανόταν τότε, ευθύς
αμέσως, πόσο μοιραία είχε αλλάξει, και πώς οι λέξεις πια δεν της ανήκαν, και οι
κινήσεις, και οι συσπάσεις των μυών του προσώπου της εκτυλίσσονταν σαν άψυχη
μελωδία μουσικού κουτιού κουρδισμένου από ένα ανάλγητο χέρι· εξακολουθούσε
λοιπόν να χαμογελά, και να συνομιλεί, και να καπνίζει, παραδομένη στη νέα
πραγματικότητα που την όριζε, συμφιλιωμένη με τη νόσο, πειθήνια, γνωρίζοντας
πως στο εξής το καλοκαίρι θα κακοφόρμιζε ανεξέλεγκτα στο σώμα της, και οι
φωτογραφίες του σπιτιού θα αιμορραγούσαν με μικρές εκρήξεις σε προκαθορισμένες
ώρες θρυμματίζοντας τις κορνίζες τους. </span><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; mso-fareast-language: JA;"><o:p></o:p></span></div>
</div>
Νάρκισσοςhttp://www.blogger.com/profile/00485750938839500647noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5215092583759427534.post-45793545800222988492017-01-22T16:14:00.000+02:002017-01-22T16:16:05.092+02:00 all of my being is now in pining<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen="" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/iL4UTJ5Jp5U/0.jpg" frameborder="0" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/iL4UTJ5Jp5U?feature=player_embedded" width="320"></iframe></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<i><span style="font-family: "times new roman" , "serif";">κι
ήταν κάποιες φορές που σ’ ένιωθα σαν έλκος ζωντανό πάνω στο σώμα μου, εντελώς
ξαφνικά, και σε στιγμές ολότελα ανύποπτες, καθώς έκοβα, ας πούμε, το ψωμί με το
μεγάλο μαχαίρι της κουζίνας, το καλοκαίρι επέμενε κίτρινο κι οι μέρες μου
κυνηγιόντουσαν σαν άλογα κούρσας· σ’ ένιωθα ξαφνικά, και τα μέλη μου νέκρωναν,
αιφνιδιασμένοι λαγοί σε προβολείς αυτοκινήτου, το μαχαίρι σφήνωνε στο ψωμί
προέκταση του μουδιασμένου χεριού μου, και σκεφτόμουν, με πάσα σοβαρότητα, θα
πεθάνω. Καταλάβαινα, ασφαλώς, πως η πιθανότητα ενός επιτόπιου θανάτου μου ήταν
εξαιρετικά μικρή, κι επιπλέον, εξαιρετικά άβολη, για ένα πλήθος λόγων που το
μυαλό μου αδυνατούσε τη δεδομένη στιγμή να συγκεκριμενοποιήσει μα γνώριζε, σε
κάθε περίπτωση, πως υπήρχαν· ωστόσο εξακολουθούσα να σκέφτομαι, και σε κάποιο
βαθμό να πιστεύω, πως θα πέθαινα. Στεκόμουν λοιπόν, ακίνητη με το μαχαίρι πάνω από τον πάγκο, και
σκεφτόμουν πως θα ’πρεπε ίσως να σου τηλεφωνήσω, ν’ ακούσω τη φωνή σου ζωντανά για
να πειστώ πως ήσουν απλώς εσύ, κι όχι ένας λόγος να πεθάνω χωρίς κανένα,
προφανή τουλάχιστον, λόγο, ελπίζοντας πως ο ενεστώτας σου θα ήταν λιγότερο
τρομαχτικός απ’ την ανάμνησή σου, αλλά φοβόμουν μήπως δεν πιάσει –τίποτα, είναι
η αλήθεια, δεν μου διασφάλιζε την προοπτική μιας συντριπτικής υπεροχής του
παρόντος επί του παρελθόντος· το αντίθετο ίσως να συνέβαινε, κρίνοντας από την
πρόσφατη συμπτωματολογία μου: τα παραλυθέντα άκρα, την απύθμενη λύπη, τις συντομότατες
ευφορικές εξάρσεις, την αυθαίρετη βεβαιότητα, εν τέλει, πως ολόκληρη η ζωή μου
είχε συμπυκνωθεί σε μερικά στιγμιότυπα αφής (το χέρι σου στα μαλλιά μου - το χέρι
σου στον αστράγαλό μου - το στόμα σου στο λαιμό μου)· κι έπειτα σκεφτόμουν, πως
διανύαμε, ειρωνικά ίσως, μια παντελώς αναπόδραστη ηλικία, καθώς δεν θα ’χε
κανένα νόημα ν’ αναποδογυρίσει κανείς τα κεράκια της τούρτας από λάθος, ή
επιτούτου για να παίξει, κι η πλήρης βεβαιότητα αυτού του ελάχιστου, κωμικού
μάλλον αδιεξόδου μού προκαλούσε ένα μικρό πανικό, καθώς συνέχιζα να σε νιώθω
πάνω μου απτόν σα ζωντανό έλκος και συνέχιζα να σκέφτομαι, εν πλήρη ηρεμία, θα
πεθάνω, κι έψαχνα τις λέξεις για να το πω, να το σημειώσω κάπου, τέλος πάντων,
για την περίπτωση που πράγματι θα συνέβαινε, για να μην απορήσουν, τουλάχιστον,
υπερβολικά οι άλλοι· μα έτρεμα πως θα μου χρέωναν έναν εφηβικό λυρισμό (κι ήταν
αλήθεια, το έκαναν αυτό τα χέρια σου πάνω μου, να μου θυμίζουν λέξεις όπως </span></i><span style="font-family: "times new roman" , "serif";">κορμί <i>και </i>θρόισμα <i>και </i>χελιδόνια<i>) κι εξάλλου, υπενθύμιζα στον εαυτό μου,
κατά πάσα πιθανότητα δεν θα πέθαινα προς το παρόν. Άφηνα, τελικά, το μαχαίρι
και καθόμουν άπραγη στα πλακάκια της κουζίνας, ήσυχη πολύ, μ’ ένα χάος στα
σπλάχνα κι εσένα ζωντανό πάνω μου μα κάπου αλλού, κι αναρωτιόμουν αν θα σου
περνούσε ποτέ από το μυαλό, πως θα μπορούσα δηλαδή να κάθομαι έτσι στα πλακάκια
σακατεμένη από έρωτα, σφίγγοντας νευρικά στις χούφτες τα δίδυμα νούμερα της προσωπικής
μας χρονολογίας, κι ενώ η σάρκα μου αποστήθιζε ψιθυριστά τις εναλλακτικές διαδρομές
της αναίρεσής μου (το χέρι σου στα μαλλιά μου - το χέρι σου στον αστράγαλό μου
- το στόμα σου στο λαιμό μου), κι έλεγα πως, είτε έτσι είτε αλλιώς, εγώ θα
μπορούσα να συνεχίσω την επιδαπέδια απελπισία μου απαράλλαχτα, κι ευτυχισμένη
σχεδόν, μ’ αυτή την οδύνη που εξαπλωνόταν ταχύτατα στο αίμα μου σαν ιός, τα
σπασμένα νερά μιας δεκαετίας </i></span><i><span style="font-family: "times new roman" , "serif"; mso-fareast-language: JA;">που </span></i><i><span style="font-family: "times new roman" , "serif";">μ’
εγκατέλειπε αδιάφορα μέσ’ από τα πόδια μου και το καθησυχαστικό βουητό του
απορροφητήρα<o:p></o:p></span></i></div>
</div>
Νάρκισσοςhttp://www.blogger.com/profile/00485750938839500647noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5215092583759427534.post-36865399640383998302016-11-20T10:50:00.000+02:002016-11-20T10:50:36.916+02:00no dawn no day<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif";"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen="" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/tfBY96qxVRQ/0.jpg" frameborder="0" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/tfBY96qxVRQ?feature=player_embedded" width="320"></iframe></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif";"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif";">Απέκτησε,
τελικώς, την ψευδαίσθηση ότι η ζωή δεν ήταν ακριβώς αυτό που είχε, τέλος
πάντων, αρχικά υποθέσει· πιθανότητες περιέπλεκαν τις απλούστερες καθημερινές της
δραστηριότητες· για να βγει, φερειπείν, από το μπάνιο στο σαλόνι, σκόνταφτε
στα κουβαριασμένα ενδεχόμενα πάνω στο χαλί. Περνούσε τις μέρες της, ασφαλώς,
περιμένοντας το τηλέφωνο να χτυπήσει· έχοντας απολέσει τη γνώση πως τα
τηλεφωνήματα είχαν προ πολλού υποκατασταθεί εν μέρει από τα μέσα κοινωνικής
δικτύωσης· συνεπώς, η πιθανότητα επικοινωνίας συμπαρέσυρε συνήθως κατ’ ανάγκη
διαφημίσεις απορρυπαντικών, παιδικών τροφών και μαγικών αναλγητικών, καθώς και
την έκθεση στα αιτήματα φιλίας ατόμων παντελώς αγνώστων της. Πίστευε, για ένα
διάστημα, πως η ποίηση, ενδεχομένως, θα την έσωζε· πως οι λέξεις θα μπορούσαν,
ίσως, να την απεγκλωβίσουν, να εξαναγκάσουν το τηλέφωνο να χτυπήσει ή έστω (κι
αυτό θα της ήταν, στ’ αλήθεια, αρκετό) να κάνουν το χρόνο περισσότερο υποφερτό.
Γιατί είχε αποκτήσει, επίσης, την κακή συνήθεια να υπολογίζει το χρόνο σε μικρά
ανάποδα βήματα από και προς το σώμα του· πριν και μετά τις λέξεις του· ή και διαγωνίως
διασχίζοντας τις σπηλαιώδεις σιωπές του· να ρυθμίζει την αναπνοή της
ισορροπώντας ανάμεσα στους πόλους του, έρμαιο ενός πανίσχυρου μαγνητικού πεδίου
που την κρατούσε μετέωρη (χωρίς πόνο, βεβαίως, χωρίς επιπρόσθετες εξάρσεις,
χωρίς υποτίτλους) σε μια χρονική στιγμή αδιευκρίνιστη (ούτε μέρα, ούτε νύχτα)· ένα
μικρό ζώο μουμιοποιημένο μέσα σε παγετώνα. Απέφευγε λοιπόν, το κατά δύναμιν,
τις σκέψεις, τις υποθέσεις, τις διατυπώσεις· απέκλειε εξ ορισμού τις
φωτογραφίες· έπινε και κοιμόταν αποκλειστικά στη βεράντα κάτω από μια μικρή
χάρτινη ομπρέλα. Έτρεμε τη λήθη –μόνο αυτήν. Η ασθένεια, βεβαίως, επέλαυνε
σταθερά· τα άκρα της γέμιζαν μικρές γαλάζιες φλέβες, που όλο πύκνωναν και
προόδευαν προς τον κορμό, σαν να επέκειτο η μεταμόρφωσή της σε ωκεανό. Εκείνη
ήξερε, ασφαλώς, πως περί άλλου επρόκειτο· επέμενε ωστόσο με κάποια φιλαρέσκεια
να περιβάλλει τη νέα της όψη με ταιριαστά αξεσουάρ (ένα μαντήλι γαλάζιο, ένα
καπέλο, ένα ζευγάρι γάντια)· και παρακολουθούσε ήρεμη καθώς τα έπιπλα φούσκωναν
κι έσκαγαν μεριές-μεριές από την υγρασία. Και θυμόταν, όλο θυμόταν· επιμελώς· ψυχαναγκαστικά
σχεδόν· ρυθμικά· με μια μνήμη ρετρό χαρτονένια σαν κιτρινισμένη καρτ-ποστάλ· το
σώμα της όλο, ένα μονοπάτι με σημαδεμένες κρυψώνες· ίσκιος πουθενά. <o:p></o:p></span></div>
</div>
Νάρκισσοςhttp://www.blogger.com/profile/00485750938839500647noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5215092583759427534.post-77004539906751837832016-11-13T23:44:00.000+02:002016-11-13T23:44:01.906+02:00when the cold winds blow<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe width="320" height="266" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/D6Yj0TC4BJs/0.jpg" src="https://www.youtube.com/embed/D6Yj0TC4BJs?feature=player_embedded" frameborder="0" allowfullscreen></iframe></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<i><span style="font-family: "Times New Roman","serif";">κι ήταν φορές που
θα μπορούσα, με λίγη προσπάθεια ή μια βοήθεια μικρή από τις περιστάσεις (να
τύχει να μ’ αγγίξεις, ας πούμε, δυο φορές στο ίδιο σημείο), να μπερδέψω το όλο
πράγμα με την ευτυχία· να ισχυριστώ πως φόβος ουδείς με διαγούμιζε μήτε μνήμη
θανάτου· κι η αναπνοή μου μια πρόφαση να συνεχίσω να υπάρχω στο εξαιρετικό
μεταίχμιο της επιθυμίας σου. Κι ήξερα πως σε ύπνο μέσα σε συναντούσα και πως με
μια δρασκελιά θα με πρόφταινες, αν ήθελες, προτού καταποντιστώ –μα ήταν όλα προς στιγμήν ωραία κι εγώ έτοιμη και κουρασμένη λαχταρούσα μόνο μια περισπωμένη να
κοιμηθώ ανάμεσα στα χόρτα. Ψιλόβρεχε μια βροχή κρουστή σα τζάμι σπασμένο·
μάκραιναν τα μαλλιά μου· τα σπλάχνα μου άδειαζαν· γυρισμένη τα μέσα έξω έσταζα πευκοβελόνες
σα ρούχο που το τινάζει κάποιος σ’ ένα μπαλκόνι· και με κοιτούσες ίσια μέσα στα
μάτια ενώ γύρω μας ο κόσμος γκρεμιζόταν
αθόρυβα, θεαματικά και αμετάκλητα, κι ήταν όλο τόσο εξωπραγματικό που σκέφτηκα ήρεμα, </span></i><span style="font-family: Times New Roman, serif;">όνειρο</span><i style="font-family: "Times New Roman", serif;">, </i><span style="font-family: Times New Roman, serif;">ας
είναι</span><i><span style="font-family: Times New Roman, serif;">, και συνειδητοποίησα πως σε
κοιτούσα κι εγώ ευθεία στα μάτια ώρα πολλή κι ήμουν, ωστόσο, ζωντανή. Κι
απελπίστηκα τότε βίαια και πραγματικά, πως ελπίδα δεν υπήρχε να πάψω, να μην
είμαι, και πως θα ’πρεπε σε λίγο να ξυπνήσω, ή να ξανακοιμηθώ, ό,τι από τα δύο,
και να περπατήσω ξανά μονάχη στη λεωφόρο, να μ’ αγκαλιάσουν τα παιδιά και να
ποτίσω τη βουκαμβίλια προσβλέποντας πάντοτε πως ίσως, ίσως εφέτος <o:p></o:p></span></i></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Νάρκισσοςhttp://www.blogger.com/profile/00485750938839500647noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5215092583759427534.post-12430283669845776122016-10-23T15:15:00.000+03:002016-10-23T17:23:16.751+03:00I had everything I needed to commit suicide<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen="" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/4eAbQ4zhlBk/0.jpg" frameborder="0" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/4eAbQ4zhlBk?feature=player_embedded" width="320"></iframe></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<i><span style="font-family: "times new roman" , "serif";">κι όταν η απόσταση
μεγάλωνε, σε ονειρευόμουν σε κάτι όνειρα απλοϊκά χολυγουντιανής αισθητικής·
περπατούσαμε, ας πούμε, σε μια προκυμαία γεμάτη κόσμο με ορίζοντα γκρίζο
τρώγοντας μαλλί της γριάς ξαφνικά σειρήνες
χτυπούσαν έσκαγαν βόμβες και γέμιζε το
σκηνικό ανθρώπους που μας γάζωναν με αυτόματα από όλες τις μεριές το ζαχαρένιο
μου σύννεφο βαφόταν κόκκινο από το αίμα κάποιου αγνώστου και πετούσε με μια
βίαιη ριπή αέρα ανέμελο πάνω από τη θάλασσα, κι εγώ το κοιτούσα συγκρατώντας με
τα δυο χέρια το ψάθινο καπέλο μου και σου φώναζα, ατάραχη τελείως, μόνο για ν’ ακουστώ
πάνω από τις στριγκλιές και το πανδαιμόνιο, </span></i><span style="font-family: "times new roman" , "serif";">αύριο ίδια ώρα<i>,
μετά μου έδινες ένα φιλί κινηματογραφικό κάτω από κάποια δυσδιάκριτη επιγραφή που
είχε προκύψει ξαφνικά εντελώς πάνω από τα κεφάλια μας κι ενώ το μακελειό εξακολουθούσε
απομακρυνόσουν με βήματα αργά πάνω στην προκυμαία, και καθόλου δεν ανησυχούσα, καθώς
γύρω σωριάζονταν πτώματα κι αυτοκίνητα λαμπάδιαζαν μα τίποτα δε μας ακουμπούσε,
τότε αιφνιδίως παρατηρούσα που φορούσες ένα μπλουζάκι βυσσινί κι αμέσως άνοιγε ο
ορίζοντας στα δύο και με κατάπινε και μ’ έφτυνε αμάσητη στα μισά της κόλασης</i></span><i><o:p></o:p></i></div>
</div>
Νάρκισσοςhttp://www.blogger.com/profile/00485750938839500647noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5215092583759427534.post-72753084044595169352014-04-25T16:20:00.000+03:002014-04-25T17:20:21.572+03:00Απογεύματα με τον εχθρό μου<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<br />
Λοιπόν ναι, έγινα μάνα. Χαθήκαμε λίγο, αλλά δε μπορεί, αυτό το έχεις εμπεδώσει, δεν ξεχνιέται ως πληροφορία. Ελπίζω να σου έλειψα. <br />
<br />
Αν δεν το έχεις ήδη καταλάβει, η παρούσα ανάρτηση είναι αφιερωμένη σ' εσένα. Ναι, σ' ΕΣΕΝΑ, γονιέ των άλλων παιδακίων που ζουν και μεγαλώνουν (από θαύμα, θα έλεγα, αλλά ας μην προτρέχουμε), στον πλανήτη γη, και πιο συγκεκριμένα στην πόλη μου, με αποτέλεσμα να σας τρακάρω κάθε τρεις και λίγο τα απογεύματα στην παιδική χαρά, στον παιδότοπο, στο σούπερ-μάρκετ κ.ο.κ. (διότι αν ζούσατε στη Μαδαγασκάρη και δε σας έτρωγα ποτέ στη μάπα, δε θα χαλούσα και e-σάλιο για να σε κράξω).<br />
<br />
Λοιπόν. Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. ΔΕ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΦΩΝΑΖΕΙΣ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΣΟΥ ΚΑΤΕΡΙΑΝΝΑ. Δηλαδή τώρα μπορεί να μπορείς, αλλά όταν κυβερνήσω τον κόσμο ΔΕ ΘΑ ΜΠΟΡΕΙΣ. Η χρήση ονομάτων όπως <i>Κατεριάννα</i>, <i>Μαριοθόδωρος</i> και <i>Ελενοβαγγελίτσα</i> θα ποινικοποιηθεί.Το ίδιο θα ισχύσει και για όλα τα ονόματα του τύπου <i>Συλβί</i>, <i>Μάριον</i>, <i>Νταϊάνα</i> κ.ο.κ. (υπό την προϋπόθεση φυσικά ότι έβγαλες το παιδί σου <i>Συλβί</i> απλώς επειδή σου καύλωσε, ενώ διαμένεις στην Ελλάδα και δεν έχεις π.χ. κάποια ξενική καταγωγή -η ποινή, δε, θα είναι ισόβια κάθειρξη στην περίπτωση που το φωνάζεις κάπως έτσι ενώ το έχεις βαφτίσει <i>Ευτέρπη </i>ή <i>Θέκλα</i>, και προσπαθείς να μου εξηγήσεις το δημιουργικότατο τρόπο με τον οποίο από το <i>Θέκλα </i>προκύπτει ως χαϊδευτικό το <i>Συλβί</i>), καθώς και για τα ονόματα του τύπου Μιχαήλ ή Εμμανουήλ (αναφέρομαι στις περιπτώσεις που φωνάζεις όντως το νήπιο <i>Μιχαήλ</i> και <i>Εμμανουήλ</i>, κι αν τολμήσει κανείς να του πει γεια σου Μιχαλάκη/Μανωλάκη τον κοιτάζεις έτοιμος να του πάρεις το κεφάλι.) Την περίπτωση των διπλών ονομάτων με τη λογική κρατάμε-τις-παραδόσεις-και-ευχαριστούμε-τους-παππούδες-αλλά-ταυτόχρονα-δείχνουμε-και-πόσο-προχώ-άτομα-είμαστε, όπως <i>Γιωργάκης-Αναξίμανδρος</i>, <i>Ελενίτσα-Ιωσηφίνα </i>και τα λοιπά και τα λοιπά, δεν την αναφέρω γιατί έχω την αίσθηση ότι έχει παλιώσει λιγάκι ως μόδα αλλά, καλού-κακού, θα προσθέσω μια σχετική μεταβατική διάταξη. Και για να μην το ξεχάσω, θα περάσω ρύθμιση με την οποία θα ορίζεται ανώτατο επιτρεπόμενο ποσοστό παιδιών με τα ονόματα Μυρτώ και Δανάη για τους παιδικούς σταθμούς και τα σχολεία.<br />
<br />
Συνεχίζω. ΒΛΑΜΜΕΝΕ, σταμάτα να ουρλιάζεις στο 16 μηνών μωρό σου ότι η μπάλα που πήρε δεν είναι δικιά του, αλλά του γιου μου, και να επαναλαμβάνεις με στριγκιά φωνή σαν την κομμένη κεφαλή ότι<i> δεν πειράζουμε ξένα πράγματα</i>. Το μωρό σου δεν είναι, και κατά πάσα πιθανότητα δε θα γίνει (ή αν γίνει, θα είναι τέλος πάντων συμπτωματικό) ο Ρωχάμης. Τα 16 μηνών μωρά ΔΕ ΜΠΟΡΟΥΝ να κατανοήσουν κοινωνικές συμβάσεις και έννοιες όπως η ιδιοκτησία, μπορούν μόνο να τρομάξουν από τη γκαρίδα σου. ΕΣΥ, ωστόσο, ΠΑΝΙΒΛΑΚΑ, θα έπρεπε να μπορείς να κατανοήσεις από μόνος σου αυτό που μόλις σου εξήγησα. Επίσης, αν περιμένεις να απειλήσω κι εγώ το νήπιό μου ότι θα το στείλω στο αναμορφωτήριο επειδή ακούμπησε τη Μπάρμπι του δικού σου, μάντεψε, δε θα το κάνω. Θα φροντίσω απλώς να αφήσει ήσυχη τη γαμω-Μπάρμπι σας αποσπώντας του την προσοχή με μια συναρπαστική χαρτοπετσέτα, και θα το πάρω αγκαλιά. Γιατί ΕΙΝΑΙ ΜΩΡΟ, πανίβλακα. <br />
<br />
Ας προχωρήσουμε σε κάτι σοβαρότερο τώρα. Φιλάρα, συγχώρα με που στη χαλάω, αλλά ΟΧΙ, η παιδική χαρά ΔΕΝ είναι μέρος για να καπνίζεις. Το ότι είναι ανοιχτός χώρος και δυστυχώς δεν έχει μια γαμωταμπέλα 2Χ2 που να γράφει ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ ΤΟ ΚΑΠΝΙΣΜΑ, κι έναν ελεύθερο σκοπευτή να εκτελεί επιτόπου όποιον ανάψει τσιγάρο μέσα (μέτρα τα οποία θα ληφθούν άμεσα μόλις κυβερνήσω, όπως είπαμε, τον κόσμο), ΔΕ σημαίνει ότι εσύ μπορείς να μπαίνεις ΜΕ ΠΟΥΡΟ και να το φυσάς πάνω από το μωρό μου στην τσουλήθρα. Και εσύ, ναι ΕΣΥ, που σβήνεις τη γόπα κάτω, την οποία θα μπορούσε λίγους μήνες πριν να φάει το μωρό μου και να το τρέχω για πλύση στομάχου, απλώς επειδή το δικό σου παιδί δεν είναι πια μωρό και έχει εμπεδώσει πλέον ότι δεν τρώμε γόπες από το πάτωμα οπότε στ' αρχίδια σου, αν σε ξαναπετύχω, θα σου χώσω τη γόπα στο μάτι.<br />
<br />
Τις υπόλοιπες πεταμένες γόπες (διότι δυστυχώς σπέρνεις άφθονες στο διάβα σου), ομοίως και τα πεταμένα-χρησιμοποιημένα μωρομάντηλα, θα σου τα χώσω στο άλλο μάτι την επόμενη φορά που θα σε πετύχω να έχεις πάει, υποτίθεται, τα παιδιά σου να παίξουν σε παιδική χαρά/παιδότοπο/οποιοδήποτε άλλο μέρος και να πίνεις σε ζεν κατάσταση τον καφέ σου ΑΓΝΟΩΝΤΑΣ ΑΠΟΛΥΤΩΣ την ύπαρξη και τις ενέργεις των παιδιών σου.Τα οποία παιδιά σου, αναλόγως της φάσης, μπορεί να κινδυνεύουν, να πέφτουν, να κάνουν χαμό, να χτυπάνε το 19 μηνών μωρό μου (ενώ τα ίδια είναι 7 χρονών, ας πούμε), να του παίρνουν την κουδουνίστρα του για τσαμπουκά (ενώ είναι και πάλι 7 χρονών), να μου πιάνουν ακατάσχετη κουβέντα κι εγώ να πρέπει να τους απαντάω επειδή τα λυπάμαι και δε θέλω να κλονίσω την εμπιστοσύνη τους στην ανθρωπότητα, μία παραπάνω που έχουν για γονιό ΕΣΕΝΑ, μουλάρι, που ενώ διαδραματίζονται όλα αυτά κάνεις ότι δε βλέπεις και ρουφάς ηδονικά το φρεντοτσίνο σου.<br />
<br />
Επίσης. ΒΛΑΜΜΕΝΕ γονιέ, ΑΠΟΦΑΣΙΣΕ: θα πάρεις το βλαστάρι σου να φύγετε επειδή πετάει πέτρες/δαγκώνει τον Κωστάκη/έκανε κλειτοριδεκτομή στην Ελενίτσα, Ή ΌΧΙ;;; Ειλικρινά, στ' αρχίδια μου, κάνε ό,τι γουστάρεις. Αλλά την τριακοστή έβδομη φορά που θα φωνάξεις <i>ΑΥΤΟ ΗΤΑΝ, ΦΕΥΓΟΥΜΕ Τ Ω Ρ Α</i>, και τρία δευτερόλεπτα μετά θα ξανακαθίσεις σα να μη συνέβη ποτέ, συνεχίζοντας να ρουφάς το φρεντοτσίνο, πρόσεξε, θα έχω φυλαγμένες μερικές γόπες και για το δικό σου μάτι. Εκτός κι αν είσαι πιστοποιημένα σχιζοφρενής ή πάσχεις από διαγνωσμένη απώλεια βραχυπρόθεσμης μνήμης. <br />
<br />
(Σου το είπα ότι είσαι φλώρος που πίνεις φρεντοτσίνο, ε;)<br />
<br />
Και μιας και πιάσαμε τις διατροφικές σου συνήθειες. Όταν το παχύσαρκο τετράχρονό σου ρουφάει ως τον πάτο μπροστά μου ένα κουτάκι λίπτον άις τι (το οποίο επί δέκα λεπτά του αρνείσαι και καλά να πιει, κι αφού το αφήνεις να πλαντάξει κάνα πεντάλεπτο έτσι για το χαβαλέ, αποφαίνεσαι "καλά, πιες 2 γουλιές και θα μου το δώσεις"), και πέντε λεπτά μετά περιφέρεται με μια σακούλα κουλουροπαξιμαδάκια, και πέντε λεπτά αργότερα μασουλάει κρουασανάκι, πάρ' το χαμπάρι, το κακοποιείς. Μπορείς να είσαι ΟΣΟ παχύσαρκος γουστάρεις από επιλογή, διότι είσαι ενήλιξ. Αλλά ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΔΙΚΑΙΩΜΑ να κάνεις το τετράχρονο παχύσαρκο, καταδικάζοντάς το κατά πάσα πιθανότητα να είναι παχύσαρκο όλη του τη ζωή, ΟΦΕΙΛΕΙΣ να προστατεύεις την υγεία του παιδιού σου, όχι να την υπονομεύεις συνειδητά μπουκώνοντάς το συστηματικά σκουπίδια. Σε κάθε περίπτωση, κι επειδή εγώ μπορεί να σε κράζω εδώ πέρα, αλλά στην πραγματικότητα δε θα έρθω ποτέ να σου ζητήσω το λόγο γιατί ταΐζεις το βρέφος δρακουλίνια, διότι σέβομαι ως έννοια αυτό το γαμημένο privacy που λέμε, πρόσεξε καλά, μην ξανακάνεις ποτέ το λάθος να σχολιάσεις αυτοπροαιρέτως το γιατί εγώ ΔΕΝ δίνω δρακουλίνια στο δικό μου, ούτε -πρόσεξε καλά τώρα- το γιατί/πόσο/κάθε πότε/μέχρι πότε το/θα το θηλάζω. Και ΟΧΙ, δεν είναι υποκειμενικά όλα, εγώ είμαι ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ φυσιολογική που θηλάζω, γιατί ΟΛΑ ΤΑ ΓΑΜΗΜΕΝΑ ΘΗΛΑΣΤΙΚΑ ΒΥΖΑΙΝΟΥΝ ΤΑ ΜΩΡΑ ΤΟΥΣ, κι εσύ είσαι ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ λάθος που το ταΐζεις δρακουλίνια (και, για όνομα, μη μου ζητήσεις να σου το τεκμηριώσω ΚΑΙ αυτό, ΒΑΡΙΕΜΑΙ).<br />
<br />
Α, και να μην ξεχάσω. Η ευγενική απάντηση στο γιατί έχω μακριά μαλλιά στο γιο μου, είναι ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΓΙΑΤΙ ΕΤΣΙ ΓΟΥΣΤΑΡΩ. Η μη ευγενική εμπεριέχει αίμα, σπέρμα, βία και γενικότερα σκηνές ακατάλληλες για παιδάκια. (Και όχι, δεν προσβλήθηκα, πανίβλακα, που δεν αντελήφθης τα υπερφυσικά τεράστια γεννητικά όργανα του γιου μου, που από τώρα γράφει ΓΑΜΑΩ στο μέτωπο. Αλλά προσβάλλομαι τα μάλα που αυτό φοβάσαι, βλαμμένε σεξιστή και ομοφοβικέ, που μου την είπες γιατί η μπάλα του ΔΕΚΑΠΕΝΤΕ ΜΗΝΩΝ γιου μου είχε πάνω τη μικρή γοργόνα και φοβήθηκες ότι θα του καταστρέψει τη σεξουαλικότητα). <br />
<br />
Αυτά, πάνω κάτω.<br />
<br />
Και πρόσεξε, τώρα, να σου λύσω μερικές πιθανές απορίες. <br />
<br />
Στην περίπτωση που στην πορεία της ανάγνωσης αναρωτήθηκες αν θεωρώ ότι είμαι τόσο καλύτερος γονιός από εσένα, η απάντηση είναι ναι, ναι, ΝΑΙ. <br />
<br />
Αν τώρα σκέφτεσαι ότι την έχω ψωνίσει κι ετοιμάζεσαι να μου χτυπήσεις να κοιτάξω τα χάλια μου, γιατί κι εγώ έχω σίγουρα ένα κάρο ελαττώματα σαν άνθρωπος, σπεύδω να σου διευκρινίσω ότι έχω περισσότερα ελαττώματα από όσα ίσως φαντάζεσαι. ΠΑΡ' ΟΛΑ ΑΥΤΑ, ωστόσο, ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΩ να είμαι λιγότερο βλαμμένος από σένα, και, το κυριότερο, ΔΕΝ ΠΙΝΩ ΦΡΕΝΤΟΤΣΙΝΟ.<br />
<br />
Στην αποφράδα περίπτωση που σκοπεύεις να μου αφήσεις κανένα σχόλιο με ατάκα του τύπου <i>όλες μανούλες είμαστε</i>, <i>όλες οι μανούλες αγαπάμε το ίδιο τα παιδάκια μας</i>, ή <i>η κάθε μανούλα κάνει το καλύτερο για το παιδάκι της</i>, <strike>να σου κουλαθεί το χέρι</strike> <strike>το παρόν ιστολόγιο θα αυτοκαταστραφεί ανοίγοντας ταυτόχρονα μια μαύρη τρύπα στην τέταρτη διάσταση που θα σε καταπιεί</strike> έχω να σου διευκρινίσω τα εξής: α)ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ <i>μανούλα</i>. Αν δεν καταλαβαίνεις τι εννοώ, να σου εξηγήσω ότι η <i>μανούλα</i> είναι η μετεξέλιξη της <i>εγκυούλας</i> ή, ακόμα χειρότερα, της <a href="http://whodrownednarcissus.blogspot.gr/2012/06/blog-post.html"><i>συνεγκυούλας</i></a> -και ούτε κι απ' αυτά υπήρξα ποτέ. β)Λυπάμαι που σου χαλάω το όνειρο, αλλά όχι, δεν αγαπάμε όλοι το ίδιο τα παιδάκια μας, εκτός κι αν με τη λέξη <i>αγαπάμε</i> εννοούμε ότι όλοι πάνω-κάτω θα στεναχωριόμασταν πάρα μα πάρα πολύ αν ο μη γένοιτο πατούσε τα παιδάκια μας ένας τυραννόσαυρος. Στην καθημερινή πραγματικότητα, ωστόσο, και μακριά από ακραία τραγικές καταστάσεις, κάποιοι αγαπούν πολύ το παιδάκι τους και του αστράφτουν σφαλιάρες επειδή έχασε ο ΠΑΟΚ, και κάποιοι αγαπούν πολύ το παιδάκι τους και του διαβάζουν παραμύθια τη μέρα που απολύθηκαν και τους ψόφησε ο σκύλος. Ναι, σωστά μάντεψες, υπονοώ ότι αυτές οι δύο ομάδες ΔΕΝ αγαπούν το ίδιο τα παιδάκια τους. Και βασικά δεν το υπονοώ, στο λέω στη μούρη. Και, ακόμα πιο βασικά, και τα ίδια τα παιδάκια το ξέρουν ότι δεν αγαπιούνται το ίδιο τρώγοντας σφαλιάρες ή ακούγοντας παραμύθια, κι αν μπορούσαν θα σου το έλεγαν κι εκείνα στη μούρη. Αλλά φοβούνται τη σφαλιάρα. Γκέγκε, τραμπούκε μωρών; γ)Το ότι είσαι <i>μανούλα</i> προφανώς ΔΕΝ συνεπάγεται αυτόματα ότι κάνεις σε όλες τις περιπτώσεις το καλύτερο για το παιδί σου. Έλα, δε μπορεί, το ξέρεις και μόνη σου, όταν καπνίζεις ας πούμε το μισό εργοστάσιο Καρέλια πάνω από το παιδί σου δηλητηριάζοντάς το συνειδητά, απλά για να μη χάσεις τη βολή σου, δεν κάνεις και το καλύτερο, ε; Ομοίως όταν το μπουκώνεις μπισκότα και πατατάκια επειδή δε μπορείς να σηκώσεις τον κώλο σου να του μαγειρέψεις. Και τα λοιπά και τα λοιπά. Και τα λοιπά.<br />
<br />
<br /></div>
Νάρκισσοςhttp://www.blogger.com/profile/00485750938839500647noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-5215092583759427534.post-59856261670449013972013-03-09T15:11:00.000+02:002013-03-09T18:04:53.040+02:00Ατένσιον, μπερθ χόρορ στόρι αχέντ.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Λοιπόν...πού είχαμε μείνει;<br />
Α, ναι, εκεί που ο Αννίβας ήταν ακόμα μέσα κι εγώ παραληρούσα σουρομαδώντας τη γάτα. Ρε πούστη μου, περάσαν έξι μήνες και δεν το κατάλαβα, κοίτα να δεις.<br />
(Συμπαθάτε με. Στη νέα, γονεϊκή πραγματικότητα, ο χρόνος ως έννοια έχει γίνει κάτι...πώς να το πω; Σα λάστιχο. Βασικά δεν είναι ότι δεν καταλαβαίνω τις μέρες που περνάνε, μάλλον το αντίθετο συμβαίνει: να έχουν περάσει δηλαδή δύο ώρες κι εγώ να νομίζω ότι ήταν δέκα. Προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου ότι όντως υπήρξαν κάποτε φάσεις στη ζωή μου που βαριόμουνα ας πούμε κι έσπαγα μπαλάκια στο zuma για να ηρεμήσω καμιά-δυο ώρες, κι αναρωτιέμαι πώς στο καλό γίνεται τώρα μέσα στον ίδιο χρόνο να έχω μαγειρέψει-βάλει πλυντήριο-σιδερώσει-κάνει μερικές ακόμα δουλειές (σχεδόν πάντα με το νιντζομωρό πάνω μου στο σλινγκ) ΚΑΙ επίσης να έχω κάνει μπάνιο, να έχω βαφτεί-χτενιστεί, να έχω αλλάξει-ντύσει το νιντζομωρό και να είμαι έτοιμη για έξω. Και να μου φαίνεται φυσιολογικό. Άσε που σε εξαιρετικές ας πούμε φάσεις, που πασάρω το νιντζομωρό στο μωρό για να "ασχοληθώ με τον εαυτό μου" (κοινώς να κάνω μπάνιο όχι σε δέκα αλλά σε ΕΙΚΟΣΙ ολόκληρα λεπτά, να κάνω καμιά αποτρίχωση και να βάψω κανένα νύχι), σύνολο ας πούμε μιάμιση ώρα στη χειρότερη περίπτωση, νομίζω μετά ότι τον έχω αφήσει μισή μέρα τουλάχιστον και τρέχω σαν την τρελή να τον πάρω γιατί πάσχω από κρίση έλλειψης.)<br />
[Επειδή τώρα το ξέρω ότι το αναρωτιέστε, λοιπόν ΟΧΙ, δεν έχω αφήσει το νιντζομωρό-βρωμερούλι για πάνω από δύο ώρες, δύο φορές συνολικά. Και το έκανα για να πάω στο γιατρό (θα τον έπαιρνα μαζί αλλά δεν έχω αμάξι και δεν ήθελα να τον βάλω στη συγκοινωνία.) Και ναι πάμε για καφέ οικογενειακώς. Και κοιμόμαστε και όλοι μαζί, ΕΝΤΑΞΕΙ; (Μην ακούσω τώρα καμιά αηδία περί καταστροφής της προσωπικής ζωής του ζευγαριού, διότι πλέον ξέρω από πρώτο χέρι ότι τέτοιες "συνταγές" επιτυχίας/αποτυχίας δεν παίζουνε. Εννοείται ότι είναι προσωπικό θέμα το αν σε ευχαριστεί ή όχι να κοιμάσαι μαζί με το μωρό. Αλλά το αν πηδιέσαι ή δεν πηδιέσαι, άπαξ και ΥΠΑΡΧΕΙ ένα μωρό, ουδεμία σχέση έχει με το ΠΟΥ αυτό κοιμάται. Το θέμα είναι ΝΑ κοιμάται. Αν ΔΕΝ κοιμάται, σε οποιοδήποτε σημείο του σπιτιού κι αν υποθέσουμε ότι θα έπρεπε να συμβαίνει αυτό, σεξ γιοκ. Εάν κοιμάται μακάριο ΟΠΟΥΔΗΠΟΤΕ, και κοιμάται ΤΑΚΤΙΚΑ μακάριο (οπότε δεν είσαι γκρι σα ζόμπι από την αϋπνία, εξαντλημένος, άπλυτος και με αξύριστες μασχάλες), ήμαρτον, έχεις ΟΛΟ ΤΟ ΥΠΟΛΟΙΠΟ ΣΠΙΤΙ για να κάνεις όσο σεξ γουστάρεις. Κι ακόμα κι αν δεν είσαι περιπετειώδης τύπος του πλυντηρίου/νεροχύτη/μπαλκονιού/(συμπληρώστε κατά βούληση), τι στο διάολο, ένα καναπέ τον έχεις, δεν τον έχεις; Αυτά. Και μετά επιστρέφεις στο δωματιάκι σου και κοιμάσαι αγκαλιά με το βρωμερούλι. Που μυρίζει τόσο ωραία και είναι τόοοοοοσο γλυκό *πετάρισμα βλεφαρίδων* Και έλεος δηλαδή, έχουμε ένα τεράστιο κρεβάτι, θα αφήσουμε το βρωμερούλι να κοιμάται μόνο του στο σκατοκουνάκι;! Μόνο τη γάτα έχουμε εξώσει προσωρινώς (αν και τα μωρά δεν παθαίνουν τίποτα από κατάποση τρίχας περσικής γάτας -τεσταρισμένο *σφυρίζει ανέμελα*), αλλά σε λίγο καιρό τη βλέπω να επιστρέφει και αυτή. Διότι, όπως απεφάνθει και το μωρό που, είπαμε, αποφαίνεται σπανίως αλλά όταν το κάνει ζωγραφίζει, "ο ύπνος είναι οικογενειακή υπόθεση, το γαμήσι είναι μια άλλη ιστορία".]<br />
Λοιπόν τι σας έλεγα; Α ναι, πώς γέννησα. Σας χρωστάω ένα επετειακό στόρι γιατί, τι στο καλό, το νιντζομωρό θα γίνει σε οχτώ μέρες έξι μηνών. Και θ' αρχίσει και να τρώει πραματάκια. Κι εγώ θα μυξοκλαίω από συγκίνηση που πλέον δε θα το ταΐζω μόνο εγώ. Και θα είναι τόοοοοοοσο γλυκό με τα μικρά του κουταλάκια και τα μικρά μπολάκια του και πασαλειμμένο με τα φρουτάκια του. Και δεν ξέρω αν σας το είπα, αλλά μυρίζει τόοοοοοοσο ωραία...(ωχ, πάλι μ' έπιασε το βλεφάρισμα, σταματήστε με.)<br />
Λοιπόν ναι, θυμάστε που σας έλεγα τόοοοτε ότι ο ντόκτορ είχε προβλέψει το ΣΚ; Ε, μέσα έπεσε. Περίπου δηλαδή, γιατί το βρωμερούλι ήρθε τη Δευτέρα, αλλά έσπασε τα νερά χαράματα στις πέντε οπότε ψυχολογικά ήμασταν ακόμα στο ΣΚ. Και βγήκε έξω ΑΚΡΙΒΩΣ δώδεκα ώρες μετά, έλεος δηλαδή τέτοια ακρίβεια αυτό το παιδί (ναι, Παρθένος είναι, θέλετε κάτι;).Αλλά μισό. Ήμουνα εκεί που έσπασε τα νερά, ή καλύτερα πέντε-έξι ώρες νωρίτερα, δηλαδή έντεκα προς μεσάνυχτα Κυριακής, όταν η ετοιμόγεννη τρελή αποφάσισε α) να σιδερώσει μια ντάνα ρούχα και β)να βάψει μόνη της τα νύχια των ποδιών της. Και τα κατάφερε, φυσικά -σε αψεγάδιαστο ΚΑΙ φωσφοριζέ φούξια, παρακαλώ. Μετά έστειλε το μωρό για νάνι (γιατί την ψυχανεμιζόταν τη δουλειά και λέει άσε μην είναι κι αυτός άυπνος), και τέλος πάντων κατά τις τρεις ξαπλώνει κι αυτή (αφού είχε καταπολεμήσει μια ασυγκράτητη παρόρμηση να σφουγγαρίσει και το πάτωμα, και ήταν πλέον βέβαιη, εξαιτίας ακριβώς της εν λόγω παρορμήσεως αλλά και του προηγηθέντος σιδερώματος ΚΑΙ πεντικιούρ, ότι οσονούπω γεννάει).<br />
Να μη σας τα πολυλογώ, η τρελή ξυπνάει στις τέσσερις και μισή, από φαγούρα στην κοιλιά. Το παθαίνουν ενίοτε οι γκαστρωμένες (είναι που τσιτώνει το δέρμα; δεν είμαι σίγουρη, πάντως συμβαίνει), αλλά αυτό παραήταν. Σηκώνεται πάνω με μια γενικότερη ανησυχία αλλά κανένα άλλο σύμπτωμα, κάνει μια βόλτα, τρώει κάτι κουλουράκια γιατί πεινάει. Κάθεται στον καναπέ, και η γάτα (που ποτέ δεν πλησίαζε άνθρωπο -ο παρατατικός οφείλεται στο ότι στη μ.μ., ήτοι μετά μπέμπη, εποχή έχει μεταμορφωθεί στο πιο χαδιάρικο πλάσμα του κόσμου, δεν ξέρω πώς έγινε αυτό) τρέχει να τριφτεί στις γάμπες της. "Έσπασε η έβδομη σφραγίδα", σκέφτεται η τρελή, "το μισάνθρωπο ζώο με πλησίασε, γεννάω". Και σηκώνεται και ανοίγει τον υπολογιστή, να γκουγκλάρει αν η φαγούρα στην κοιλιά είναι μεταξύ άλλων και σύμπτωμα τοκετού.<br />
Λοιπόν δεν πρόλαβα να το γκουγκλάρω, γιατί το νιντζομωρό έσπασε τα νερά. (Αλλά για να μην μείνετε με την απορία, δεν είναι -ή έτσι μου είπε τουλάχιστον ο μαιευτήρας μου).<br />
Και μετά ξεκίνησε το γέλιο, με μένα (τέρας ψυχραιμίας) να πηγαίνω στο καημένο το μωρό και να του λέω από την πόρτα της κρεβατοκάμαρας "ρε μωρό..."<br />
Στο σημείο αυτό, θα πρέπει να φανταστείτε το μωρό, που έχει μια καταπληκτική ικανότητα, αν του μιλήσεις την ώρα που κοιμάται, να ανοίγει τα μάτια σα νεκροζώντανος και να απαντάει κατευθείαν "τι" ή "ναι", εξακολουθώντας ωστόσο να είναι ΤΕΛΕΙΩΣ κοιμισμένος. Είπε λοιπόν το κλασικό "ναι", του λέω εγώ πολύ φυσικά "δε σηκώνεσαι να φτιάξεις κανένα καφεδάκι;", μου ξαναλέει "ναι" (κοιμισμένος ακόμα), κι εγώ συνεχίζω ακόμα φυσικότερα, "γιατί μου σπάσανε τα νερά".<br />
Κι εκεί μετάνιωσα τρελά που δεν το έκανα αυτό τραβώντας βίντεο ή έστω με μια φωτογραφική μηχανή ανά χείρας, γιατί πετάχτηκε σα να τον χτύπησα με τέιζερ, με γουρλωμένα μάτια και φωνάζοντας "τι". Είχε τόσο επική φάτσα, που αν (προσοχή, σπόιλερ) ήταν να έχω νορμάλ τοκετό, δεν υπάρχει περίπτωση, θα μου είχε φύγει το παιδί από τα γέλια.<br />
Τέλος πάντων, να μη σας τα πολυλογώ, σηκώνεται το μωρό, με ένα μίνι πανικό αν και γενικά είναι σαολίν (και το απέδειξε περίτρανα και στην πορεία, μιλάμε ΤΟΣΟ σαολίν πια ακόμα και μένα που τον ξέρω με εξέπληξε κάπως), εγώ στην καρακοσμάρα μου και κουλ Αλέξης εντελώς, πρώτον επειδή ούτε πονούσα ούτε τίποτα και δεύτερον επειδή, δεν ξέρω αν σας το είχα πει, αλλά είχα μία ακράδαντη, ακλόνητη και αμετακίνητη (μπετοκολόνα, ένα πράμα) πίστη ότι θα γεννήσω πανεύκολα, φυσιολογικότατα, ομαλότατα, και δε φοβόμουν απολύτως τίποτα (εκτός από τον ορό -ναι, εννοώ τον ορό, το να μου βάλουν ορό. Καθένας με τα προβλήματά του, εντάξει;). Κάνω μπανάκι, ντύνομαι, βάφομαι, χτενίζομαι, περιμένω να πάει έξι η ώρα για "να μην ξυπνήσω νωρίτερα τον καημένο το γυναικολόγο μου" (ναι, το εννοώ), στις έξι τον παίρνω, μου λέει πήγαινε στο μαιευτήριο κι έρχομαι κι εγώ.<br />
Εγώ με το πάσο μου εντελώς, μου έρχεται να πιω...φραπέ. Σημειωτέον τρελή λάτρις του φραπέ, αλλά στην εγκυμοσύνη αρχικά έπινα ντεκαφεϊνέ και μετά έκοψα εντελώς το νες επειδή λένε ότι δεν είναι και πολύ καλός ποιοτικά. Οπότε λέω στο μωρό "ρε θέλω να πιω μια φραπεδιά", το μωρό με κοιτάει λίγο με φρίκη, έλα καλέ του λέω, δε βιαζόμαστε, "και φτιάξε μου μία κανονική βαρβάτη, σιγά τι θα πάθει το μωρό, τώρα πλέον βγαίνει από κει", ε κουλάρει και το μωρό και μου λέει "ναι ρε, δε γαμιέται, πιέστην". Μου φτιάχνει τη φραπεδιά, αράζω και την πίνω βγάζοντας ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ (όποιος με προκαλέσει ότι σας λέω μαλακίες θα του στείλω, φαίνεται η ημερομηνία από τη μηχανή) για αναμνηστικό, και μετά κατά τις έξι και τέταρτο παίρνουμε τη βαλιτσούλα μας και κατεβαίνουμε, κύριοι, για να πάρουμε ταξί (θα έπαιρνα την αδερφή μου αλλά ήταν με ίωση οπότε δεν έπαιζε, και ο μόνος έτερος με τουτού ήταν ο πεθερός μου και δεν ήθελα μπαμπαδομαμάδες από πάνω μου εκείνη την ώρα).<br />
Εννοείται ότι ο έρμος ο ταξιτζής έτσι λαλά που με είδε μας είπε χαμογελώντας "για προγραμματισμένη καισαρική πάτε, ε;". Ε τι να κάνω, του χαμογέλασα απλώς του ανθρώπου, τι να του πω, "όχι, έχω σπασμένα νερά" να πάθει σοκ να τρακάρει; Εξάλλου μια χαρά ήμουν, ουδεμία διαρροή, το αμάξι του δεν κινδύνευε, τι να τον αγχώσω τζάμπα τον άνθρωπο;<br />
Και τώρα λίγο σε φαστ φόργουορντ, πάμε μαιευτήριο, με παίρνουνε, μπλα μπλα, όλα καλά, με πάνε τέλος πάντων εκεί που γεννάς (στο Ρέα δε σε πηγαινοφέρνουνε, σε πάνε σε ένα μέρος μόνη σου και ήρεμη με τον καλό σου κι εκεί γίνεται όλος ο τοκετός). Μπλα μπλα μπλα, μου βάζουν και ορό χωρίς να πεθάνω από το σοκ (τελικά ήταν λιγότερο τραγικό απ' όσο νόμιζα). Μου λένε για επισκληρίδιο.<br />
Η τρελή, λοιπόν, δεν ήθελε να κάνει επισκληρίδιο. Πρώτον γιατί είχε την πίστη-μπετοκολόνα που λέγαμε πριν για τον υπέροχο και εύκολο τοκετό που θα είχε (παρ' όλο που μου ΕΙΧΕ ΠΕΙ ο ντόκτορ ότι το παιδί έχει μεγάλο κεφάλι, ότι θα γεννήσω μεν φυσιολογικά αλλά θα είναι ζόρι, ότι θα χρειαστεί μάλλον εμβρυουλκό κ.λπ. -εγώ σε άρνηση, με όνειρο λέει να γεννούσα αν γινόταν και με μαία στο σπίτι. ΜΠΟΥΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΧΑΑ.), και δεύτερον επειδή ΦΟΒΟΤΑΝ. Δεν ξέρω αν μπορείτε να αναλογιστείτε ΠΟΣΟ μπορεί να φοβάται την επισκληρίδιο ένας άνθρωπος που ΚΛΑΙΕΙ όταν του παίρνουν αίμα και κινδύνεψε να λιποθυμήσει επειδή του έβαλαν ορό. Λοιπόν τους ξαποστέλνω λέγοντας "όχι όχι ΟΧΙ" λες και μου πρότειναν να με κάνουν ανθρωποθυσία, και αρχίζω να κοπανιέμαι/μουγκρίζω/ό,τι τέλος πάντων αξιοπρεπέστατα με τις πρώτες συσπάσεις. (Απ' έξω οι μαίες/νοσηλευτές/νοσηλεύτριες πρέπει να είχανε βάλει στοιχήματα και να τρώγανε ποπ-κορν περιμένοντας πότε η ψυχωτική στο πέντε θα ζητήσει επισκληρίδιο. Ερχόταν και με ρωτούσαν κάθε ένα τέταρτο αν έχω αλλάξει γνώμη. Εγώ, βράχος.)<br />
Και για να μην το πολυκουράζουμε, ας φτάσουμε στο σημείο που θρυμματίστηκε η μπετοκολόνα μου. Περνάει κάνα τετράωρο (σε φάση έχει πάει έντεκα και) κι εγώ έχω κάτι συσπάσεις ό,τι να 'ναι, πολύ λίγες, και διαστολή ελάχιστη. Μου έχουν βάλει φάρμακο εντωμεταξύ για ωδίνες και μου έχει γυρίσει το μάτι από τους πόνους αλλά και πάλι διαστολή νόου. [Προφανώς ήμουν από τις περιπτώσεις που σε "φυσική κατάσταση" (π.χ. γέννα σε σπίτι/χωράφι/στάβλο σε κανένα χωριό πριν μερικές δεκαετίες) θα κοιλοπονούσαν 2-3 εικοσιτετράωρα και (προσοχή, σπόιλερ) μάλλον θα είχαν πεθάνει στη γέννα -αν υποθέσουμε ότι κατάφερναν να βγάλουν το μωρό.ΜΠΟΥΑΧΑΧΑΧΑ ξανά.]<br />
Μου λέει λοιπόν ο ντόκτορ ότι εκτός του ότι θα υποφέρω φριχτά χωρίς επισκληρίδιο για άγνωστο πόσες ώρες, ότι ΠΡΕΠΕΙ να γίνει επισκληρίδιος για να προχωρήσει η διαστολή. Τι να κάνω, λέω ναι, αλλά μου έχει γυαλίσει το μάτι από τον πανικό, έχω αγριέψει και πιστεύω τουλάχιστον ότι συνωμοτούν όλοι για να με σκοτώσουν. Για να καταλάβετε όταν ήρθε η αναισθησιολόγος, χωρίς να πω ΤΙΠΟΤΑ, μόνο από τη φάτσα μου, γύρισε και είπε πολύ σοβαρά στο γιατρό μου "εγώ δεν κάνω επισκληρίδιο σε γυναίκα με το ζόρι". Το συζητάω με το γιατρό (αν λέγεται συζήτηση αυτό που έκανα εκείνη την ώρα έτσι όπως ήμουν), λέμε άντε να περιμένουμε άλλη μια ώρα μήπως γίνει κάτι. Και κάθομαι, σα ζώον που είμαι, και υποφέρω άλλη μία ώρα. Κοντεύει μία εντωμεταξύ, έχω πάθει σοκ και από τον πόνο και πάμε με χίλια για επισκληρίδιο.<br />
Λοιπόν τώρα προσέξτε. Δεν θέλω να τρομάξω καμία γυναίκα επειδή εγώ είμαι μουρλή. Ναι η επισκληρίδιος πονάει, ναι πονάει αρκετά, αλλά δεν είναι τίποτα τρομερό. Αν ήταν, δε θα γελούσαν μέχρι δακρύων μαζί μου ΚΑΙ ΟΙ ΠΕΝΤΕ γυναίκες με τις οποίες μίλησα όσο έμεινα στο μαιευτήριο, που είχαν κάνει ΟΛΕΣ επισκληρίδιο, όταν τους το περιέγραψα ως "την πιο εφιαλτική εμπειρία της ζωής μου" και "απείρως χειρότερο από τη γέννα την ίδια". Για μένα έτσι ήταν, αλλά ήταν καθαρά θέμα φόβου. Όταν λέω ότι φοβήθηκα, εννοώ ότι πίστεψα ότι θα πάθω ανακοπή από το φόβο μου. Το μωρό που μπήκε μετά τα 'παιξε που με είδε, ήμουν σαν να με είχε μόλις βιάσει μία διμοιρία, δε μίλαγα από το φόβο μου, τέτοια ξεφτίλα. Εννοείται σε δέκα λεπτά που με έπιασε αυτή η ΥΠΕΡΟΧΗ, ΜΑΓΙΚΗ και ΤΕΛΕΙΑ αναλγησία της επισκληριδίου ήμουν τρισευτυχισμένη, φίλαγα τα χέρια του γιατρού που με έπεισε, τους αγαπούσα όλους και κάναμε χαβαλέ όλες τις υπόλοιπες ώρες μέχρι τις πέντε παρά είκοσι. (Για την ιστορία, μηδέν παρενέργειες από την επισκληρίδιο, όλα τέλεια.)<br />
Ε, και μετά πήγαν όλα καλά (διαστολές κ.λπ.), και κάποια στιγμή μου είπαν γεννάμε. Και γεννήσαμε, χμ, όπως λέγανε μετά στους άλλους και μου γύρναγε το μάτι, "με ένα πόνο, μέσα σε δέκα λεπτά".<br />
Τώρα τι παίχτηκε σ' αυτό το τεταρτάκι...Λοιπόν, να σας το συνοψίσω:<br />
Τα θετικά της υπόθεσης: Δεν ένιωθα τίποτα σε πόνο από τον τοκετό τον ίδιο ή ό,τι άλλο συνέβαινε εκεί -ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΠΑΡΕΙ ΧΑΜΠΑΡΙ τι γίνεται εκεί -Νόμιζα ότι όλοι μου φώναζαν πανικόβλητοι για να με...ενθαρρύνουν -Δεν είχα διανοηθεί ότι κινδυνεύει κανείς - Είχα την αφελή εντύπωση ότι μπορούσε να γίνει καισαρική εκείνη την ώρα αν κάτι στράβωνε και το μόνο μου άγχος ήταν αυτό, μη δε βγει ο φυσιολογικός και κάνω χειρουργείο - Η φάση κράτησε όντως ένα τέταρτο -Το βασικότερο, ΟΛΑ ΠΗΓΑΝ ΚΑΛΑ -Και 45 μέρες μετά ήμουν (και παραμένω) σαν καινούρια (θαυματουργή επιστήμη).<br />
Τα αρνητικά: Το σκηνικό ήταν όπως στο "στην εντατική", μαζεύτηκαν δέκα άνθρωποι που ούρλιαζαν, μου έβαζαν οξυγόνο, με ικέτευαν να σπρώξω (αλλά είπαμε, εγώ νόμιζα στην παραζάλη μου ότι υπερβάλλουν για λόγους ενθάρρυνσης.) - Πίστεψα ότι θα με σκοτώσει ή θα μου σπάσει τουλάχιστον ΟΛΑ μου τα πλευρά μια μαία που έσπρωχνε το μωρό από το στομάχι μου (και όχι εκεί δε φτάνει η επισκληρίδιος, μιλάμε για εφιάλτη) - Το νιντζομωρό ΔΕΝ χώραγε να βγει γιατί τελικά ήταν και 3.400, έσπασε μία βεντούζα στο κεφάλι του και φέραν άλλη πιο πάουερ, ολόκληρο μηχάνημα (εγώ ΧΑΜΠΑΡΙ σε όλα αυτά, ο σαολίν έκατσε και τα είδε όλα και δεν έπαθε ΤΙΠΟΤΑ -βασικά ήταν η μόνη στιγμή που ψυλλιάστηκα ότι κάτι πρέπει να πάει στραβά, όταν είδα ότι σε κάποια φάση τον σπρώχνανε να φύγει να μη βλέπει, αυτός δεν έφευγε και ήταν τόσο πανικόβλητοι που τον παράτησαν) - Όταν κατάλαβα ΠΟΣΑ ράμματα είχα, γελούσα ΠΑΡΑ ΜΑ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ που είχα αγοράσει λέει και το τζελ για το μασάζ που μπορεί να σου γλιτώσει λέει την περινεοτομή (εγώ είχα μάλλον τομή καισαρικής απλά σε λάθος σημείο.) - Ο γιατρός είπε στα ίσα στον άντρα μου ότι αν το παιδί είχε άλλα 100 γραμμάρια (πέσαμε στη μέγιστη δυνατή απόκλιση σε σχέση με τον υπολογισμό του υπέρηχου) "δεν θα το έβγαζε". Αυτά.<br />
Και για να μη γινόμαστε μελοδραματικοί, ας επανέλθουμε στο μωρό-σαολίν που δύο ώρες μετά από αυτό το υπερθέαμα που παρακολούθησε (και το οποίο, όταν άρχισα να αντιλαμβάνομαι λίγο τι είχε γίνει, τον ΕΞΟΡΚΙΣΑ ότι δε θα μου περιγράψει ΠΟΤΕ), μου έκανε πρόστυχες γκριμάτσες πίσω από την πλάτη της μαίας που μου έφερε το νιντζομωρό και μου έδεχνε πώς πρέπει να το τοποθετήσω στο στήθος, και επειδή τον αγριοκοίταξα μόλις έφυγε μου είπε επί λέξει "μα τι φταίω εγώ, έχει έρθει η καυλονοσοκόμα" (ομολογουμένως ήταν καλή) "με το μαύρο στριγκάκι που φεγγίζει μέσα από το άσπρο" (αυτό δεν το είδα) "και σου ζουλάει τα βυζιά".<br />
(Και μετά φίλη μου προσπαθούσε να με πείσει ότι "πρέπει να του συζητήσω κάποια στιγμή" για τα όσα είδε και ότι "μπορεί να μην το δείχνει αλλά να του έχει αφήσει... πράγματα", εννοώντας προφανώς ότι θα έπαθε ψυχολογικό τραύμα και δε θα του σηκώνεται. Και άντε να της εξηγήσεις.)<br />
Ουφ, αυτά. Τώρα έχω γενικά πολλά να σας πω για το νιντζομωρό-βρωμερούλι. Που είναι τόοοοοοσο γλυκό και μυρίζει τόοοοοσο ωραία και...(ωχ, ναι, σταματάω). Αλλά όχι σε αυτό το ποστ. Παραμεγάλωσε, και επίσης πεινάω η (αποκλειστικώς θηλάζουσα) μάνα. Εντάξει;<br />
Σι γιου για νέες περιπέτειες.</div>
Νάρκισσοςhttp://www.blogger.com/profile/00485750938839500647noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-5215092583759427534.post-13925266707087982212012-09-14T22:02:00.003+03:002012-09-15T09:22:15.753+03:00feeling good<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
<iframe allowfullscreen="allowfullscreen" frameborder="0" height="315" src="http://www.youtube.com/embed/CmwRQqJsegw" width="420"></iframe></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Τελικά, αυτά τα τελευταίας τεχνολογίας "έξυπνα" κινητά είναι όντως έξυπνα. Όχι απλά έξυνα, δηλαδή· <b>διάνοιες</b>. Κάνουνε και <b>χιούμορ</b>. Δε με πιστεύετε; Καλά. Το μεσημέρι μου έστειλε ένα μήνυμα το μωρό, και η αυτόματη διόρθωση είχε μετατρέψει ένα"τώρα" σε"<b>φώκια</b>".</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Ναι, <b>φώκια</b>. Από όλες τις πιθανές λέξεις, ας πούμε, που περιέχουν <i>ωμέγα</i> και μοιάζουν, θεωρητικά, με το <i>τώρα</i>, το γλυκό μας εξπίρια πήγε και διάλεξε τη <i>φώκια.</i></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"><i><br /></i></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Όχι, δεν κάνω πλάκα. </span><span style="font-family: inherit;">Ή μάλλον, όχι, </span><b style="font-family: inherit;">εγώ </b><span style="font-family: inherit;">δεν κάνω πλάκα. </span><b style="font-family: inherit;">Μου </b><span style="font-family: inherit;">κάνει πλάκα το ρημάδι το σμάρτφον, το γαμημένο ότο-κορέκτ, το άτιμο το σύμπαν.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Ή εγώ είμαι όντως <b>τόσο </b>φώκια πλέον, που το αντιλαμβάνονται και οι συσκευές, και μάλιστα εξ αποστάσεως. Τι να πω.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">[Ως φώκια, λοιπόν, να θυμηθώ μέχρι να γεννήσω να <b>μην</b> επιχειρήσω ξανά να βουρτσίσω την Τούφα. Λογικό είναι -οι φώκιες δε βουρτσίζουν περσικές γάτες. Όποια χαζή φώκια πάει να το κάνει, παθαίνει τράβηγμα αριστερού ισχύου και την επομένη μπατάρει από τη μια μεριά σερνόμενη από έπιπλο σε έπιπλο. Κατάσταση η οποία (σε συνδυασμό με τους αιφνίδιους πόνους-κράμπες-μουδιάσματα-ηλεκτροσόκ σε προσαγωγούς-λεκάνη-πόδια, που τη χτυπάνε από τότε που ο μπέμπης σφήνωσε το κεφαλάκι του εκεί που το σφήνωσε) μπορεί να τη δυσκολέψει λίγο, ιδίως όταν το μωρό λείπει μέχρι το βράδυ λόγω δουλειάς κι αυτή πρέπει, αν μη τι άλλο, να φάει και να πάει στο μπάνιο στη διάρκεια της μέρας. Λέμε τώρα.]</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Τι έλεγα;</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Α, ναι. Για τις φώκιες. Και το σμάρτφον, και τις περσικές γάτες. Και το ότι θα γίνω μαμά.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Ξέρω, το τελευταίο δεν το έλεγα ακριβώς, αλλά εξυπακούεται. Το σκεφτόμουν. Είπαμε, είμαι τζασμένη, αλλά τέτοιο τεχνολογικο-ζωολογικό παραλήρημα υπό συνθήκες </span>λιγότερο σουρεαλιστικές <span style="font-family: inherit;">δε θα το είχα.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Ο μπέμπης έρχεται. Πήγα χτες στο ντόκτορ και μου το είπε. Σώπα, θα μου πείτε, άμα δε σου το έλεγε δηλαδή δεν το ήξερες. Ναι, το ήξερα, μία βδομάδα έχω, και μόνος του να μην έρθει στο διάστημα αυτό θα τον κάνει η επιστήμη να έρθει. Πού θα πάει δηλαδή, θα κάτσει εκεί μέσα για πάντα, ή θα μεταναστεύσει; Αλλά να, μου φαίνεται απίθανο, δεν ξέρω πώς ακριβώς να το εξηγήσω. Όπως όταν ήταν να πρωτομπώ σε αεροπλάνο -και χειρότερα, εννοείται. Όταν είχα ακόμη ένα εξάμηνο μπροστά μου, μου φαινόταν πολύ πιο κοντινή η ιδέα, απ' ό,τι τώρα, που έχω ένα εξαήμερο -μάξιμουμ. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">(Να πω την αλήθεια, ο ντόκτορ προέβλεψε το σουκού. Ναι, αυτό το σουκού. Που ξημερώνει αύριο. Αλλά αυτό αν επιχειρήσω να το διαχειριστώ ως ιδέα, θα προστεθούν στο παραλήρημα δεινόσαυροι, τοστιέρες, η Μπουργκίνα Φάσο, ο Δομήνικος Θεοτοκόπουλος και μερικά ακόμη πράματα.)</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Τι έλεγα, ουάνς εγκέν;</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Ανάθεμα και θυμάμαι.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Κοίτα να δεις που το ξεκίνησα για εντελώς καλαμπούρι το ποστ και τελικά θα μου βγούνε τα υπαρξιακά μου. Άλλα είχα σκοπό να σας γράψω, να γελάσετε όντως -αλλά το 'χασα. Να, θα βγάλω και το ταγκ, να μη λέτε ότι σας παραπλανώ.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Δε φταίω εγώ που χαζεύω, 'νταξει; Το μωρό μοιάζει στο μωρό -δηλαδή, στο μωρό όταν ήταν μωρό (τώρα ξέρω ότι η πρόταση αυτή ακούγεται περίεργα αλλά μη γκρινιάζετε, καταλάβατε τι εννοώ). Και πού το ξέρεις, θα μου πείτε -πρώτον, επειδή το ξέρω (καμιά δωδεκαριά χρόνια πριν, που είδα το μωρό σε φωτογραφία μωρό, αποφάσισα ότι κάποια στιγμή θα κάνω ένα τέτοιο), και δεύτερον, επειδή φαίνεται στον υπέρηχο. Μέχρι κι ο ντόκτορ το παραδέχτηκε, και σκέψου αυτός δεν έχει δει καν το μωρό μωρό.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Κι άμα φανταστώ το μωρό αγκαλιά με το μωρό, μου έρχεται κάτι σε εγκεφαλικό επεισόδιο.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">[Αυτό το σουκού μάλλον, σου λέει μετά. Γίνονται αυτά τα πράματα;]</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Πάω να καθαρίσω κάτι. Έστω να βουρτσίσω τη γάτα -με κάθε τίμημα.</span><br />
<span style="font-family: inherit;"><br /></span>
<span style="font-family: inherit;"><br /></span></div>
</div>
Νάρκισσοςhttp://www.blogger.com/profile/00485750938839500647noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-5215092583759427534.post-45264594721084782382012-08-24T20:30:00.001+03:002012-09-03T13:37:41.864+03:00Hannibal ante portas<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
<iframe allowfullscreen="allowfullscreen" frameborder="0" height="315" src="http://www.youtube.com/embed/9jK-NcRmVcw" width="420"></iframe></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Λατρεμένο, πολυπληθές και φανατικό κοινό της λίμνης.<br />
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Μπορώ υπερήφανα να σας ανακοινώσω ότι η έλευση του Διαδόχου αποτελεί πλέον ζήτημα μάξιμουμ τεσσάρων εβδομάδων.<br />
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Με τη συγκινητική αυτή ευκαιρία, το ακαταλόγιστο που μου δίνει το αδιαμφησβήτητο γεγονός της επί του παρόντος μετατροπής μου σε ανθρώπινο <b>babasling</b>, αλλά και την κοντινή προοπτική της επανένταξής μου στο φυσιολογικό ανθρώπινο είδος, μου ήρθε επιτέλους ο οίστρος να <strike>παραληρήσω αδειάζοντας τη χοληδόχο κύστη μου</strike> μοιραστώ μαζί σας μερικές από τις συγκλονιστικές εμπειρίες του τελευταίου διαστήματος.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
[Φίλε αναγνώστη, μέλος του άνωθεν λατρεμένου, πολυπληθούς και φανατικού κοινού: Ξέχασα ότι πιθανότατα δεν έχεις κανένα λόγο να γνωρίζεις τι διάολο είναι το babasling. Οπότε, αν δεν μπήκες στον κόπο να το γκουγκλάρεις ήδη, να σε διευκολύνω: είναι <a href="http://www.socialshopping.com/images/couponimages/org_Mothercare_2_2108774381_Mothercare-The-babasling--midnight-black-.jpg" target="_blank">αυτό</a>. Και επειδή και πάλι δεν είσαι υποχρεωμένος να καταλάβεις από τη φωτογραφία τι είναι το <i>αυτό</i>, μάθε ότι είναι μάρσιπος, ήτοι το μαραφέτι που χρησιμοποιούνε για να κουβαλάνε τα μπεμπέ δεμένα πάνω τους - ή τέλος πάντων μια μάρκα αυτουνού του μαραφετιού, που κυκλοφορεί ούτως ή άλλως σε διάφορες εκδόσεις. Και που, παρεμπιπτόντως, είναι από τα τελευταία μπεμπεπράματα που η τρελή υποφαινόμενη (που μετά βίας συγκρατείται να μην πάρει από τώρα ποδήλατο για όταν πάει το παιδί τεσσάρων χρονών) δεν έχει προλάβει ακόμα να αγοράσει και αναβάλλει διαρκώς την αγορά του λόγω του παρανοϊκού συνδρόμου έχουμε-ψωνίσει-αγόγγυστα-2.400-ευρώ-για-το-μωρό-και-με-έπιασε-άγχος-με-τα-τελευταία-50-λες-και-θα-κάνουν-(μπουαχαχαχαχα)-αυτά-τη-διαφορά.]</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
[Ναι, φίλε αναγνώστη ετσέτερα ετσέτερα που σκέφτεσαι ίσως να κάνεις κι εσύ μπεμπέ, τόσα περίπου θα θες αν δεν έχεις εξοπλισμό πρόχειρο από προηγούμενο μπεμπέ.<b> </b>Όχι, <b>δεν </b>ψώνισα σινιέ, πήρα πράματα καλής ποιότητας αλλά σίγουρα όχι σινιέ, άσε που έπεσε και η έρευνα αγοράς της αρκούδας, παραγγελίες από amazon και γενικότερα ό,τι στον κόσμο μπορούσε να γλιτώσει λεφτά. Διευκρινίζω: στις αγορές δεν συμπεριλαμβάνονται σχεδόν καθόλου ρουχαλάκια (πήραμε ελάχιστα μέχρι στιγμής γιατί μας πλακώσανε στα δώρα και συνέδραμαν και οι κουμπάροι της σις που έκαναν πέρσι διδυμάκια), όπως επίσης δεν συμπεριλαμβάνονται ριλάξ, κάθισμα αυτοκινήτου, αποστειρωτής και κάτι άλλα ψιλά (ναι 'ναι καλά οι προαναφερθέντες κουμπάροι που θα μας δώσουν τα δικά τους).<b> Όχι, </b>δεν μπορώ να πω κάτι για να σε παρηγορήσω, εκτός ίσως από το ότι α) τα 400 περίπου ευρώ από το ποσό αυτό δεν ήταν άμεσα μπεμπεπράματα, αλλά "δευτερεύουσα" επίπλωση μπεμπερούμ (φωτιστικό, καρέκλα να βάζεις τον κώλο σου, τραπεζάκι, ντουλάπι κ.λπ.), οπότε θεωρητικά μπορεί να γλιτώσεις αυτό το έξοδο αν έχεις ήδη ένα δωμάτιο που να είναι δωμάτιο, γιατί το δικό μας ήταν άδειο εντελώς με ένα γλόμπο στο ταβάνι και β) μπορείς να γλιτώσεις κανένα 100ευρω ακόμα, το οποίο εντάξει, ομολογώ οφείλεται στη δικιά μου διακοσμητική μανία (ένα αυτοκόλλητο τοίχου, μια μαλακιούλα από δω, μια μαλακιούλα από κει· αλλά αν <b>όντως </b>ετοιμάσεις κάποια στιγμή μπεμπερούμ και δεν πάρεις τίποτα μη απαραίτητο απλά επειδή είναι <b>όμορφο</b>, ειλικρινά, φίλε αναγνώστη, θα κάτσω να με γ@#ή^&ις - τι;;; είμαι έγκυος και δεν...;;; βρε άι σιχτίρ, με συγχύσατε πάλι, σε κάθε περίπτωση μάλλον τότε ΔΕΝ θα είμαι έγκυος ακόμη, εντάξει;;;)]</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
[Ναι, σωστά το σκέφτεσαι φίλε αναγνώστη ετσέτερα ετσέτερα, αν κάνεις το πρώτο, <b>επιβάλλεται </b>να κάνεις και δεύτερο παιδί για να κάνεις μια στοιχειώδη απόσβεση των εξόδων. Μην ακούσω για κρίση και μαλακίες, άκου με που σου λέω, είναι μαθηματικά ανορθολογικό να μην ξαναχρησιμοποιήσεις <b>τόσα </b>πράματα που, εκτός του ότι τα πλήρωσες, έφαγες και μερικές εκατοντάδες εργατοώρες να τα ψάχνεις προκειμένου να αποφασίσεις τι όντως χρειάζεσαι και πού θα το βρεις στην καλύτερη τιμή σε συνδυασμό με μια άλφα ποιότητα· αν έχεις την αφελή ιδέα ότι μπορείς να ακολουθήσεις με εμπιστοσύνη σκύλου τη χαμογελαστή πωλήτρια του μπεμπε-πολυκαταστήματος για να σου γεμίσει το καρότσι με ό,τι "χρειάζεσαι", δεν θα χρειαστείς καρότσι, αλλά νταλίκα για να φτάσεις στο ταμείο, θα σκάσεις τα τριπλά χρήματα και τα μισά τουλάχιστον πράματα που θα πάρεις δε θα σε βολέψουν.]</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
[Ουφ, αρκετά με τις παρεκβάσεις. Τον αριθμό λογαριασμού με τη σπαρακτική έκκληση για οικονομική ενίσχυση της οικογένειας θα σας τον ποστάρω την επόμενη φορά. Συνεχίζω <strike>το παραλήρημα-άδειασμα χοληδόχου </strike>την τρυφερή εξιστόρηση των συγκλονιστικών εμπειριών που λέγαμε στην αρχή.]</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Όπως έλεγα, λοιπόν, είμαστε επισήμως στην τελική ευθεία. [Και <b>όχι</b>, δεν πάχυνα. Ακούς;;; Ε, για σένα το είπα αυτό, γυναίκα "φίλη"/γνωστή/συνάδελφε/γειτόνισσα/συγγένισσα, που με φθονείς από καταβολής κόσμου επειδή είσαι χοντρή (και καλά κάνεις) κι εγώ δεν είμαι, και μου έχεις ΠΡΗΞΕΙ μια ζωή ΤΑ ΣΥΚΩΤΙΑ προβλέποντας πότε επιτέλους θα μεταμορφωθώ με μαθηματική βεβαιότητα σε φάλαινα όρκα: <i>καλά, τώρα είσαι αδύνατη, περίμενε να μείνεις έγκυος - τώρα είναι ακόμα αρχή, περίμενε να δεις μετά τον 5ο πόση θα γίνεις - α, καλά, ακόμη κρατιέσαι, κάτσε να δεις το τελευταίο τρίμηνο που θα παίρνεις πέντε-πέντε τα κιλά </i>κ.ο.κ. Ναι, ναι, για σένα, που όταν ήμουν μερικών εβδομάδων έγκυος έσπευσες να με κόψεις καλά-καλά και να αποφανθείς δημοσία ότι σίγουρα έχω κορίτσι, <i>επειδή...ξέρεις...η περιφέρεια</i>, λες και πριν δεν είχα περιφέρεια, αλλά όχι, ή θα είχες να με λες ανορεξικό σκουπόξυλο ή τώρα θα ψάχνεις αν πήρα 300 γραμμάρια και βγάζω με τον τεράστιο κώλο μου το μάτι του κόσμου. ΓΙΑ ΝΑ ΣΚΑΣΕΙΣ, λοιπόν, το ξαναλέω, ΔΕΝ ΠΑΧΥΝΑ (αν και εσύ στάνταρ θα βρεις τη δύναμη να απαντήσεις ότι τίποτα δεν τελείωσε ακόμη, διότι πιθανότατα μέσα στις επόμενες 3 εβδομάδες θα πάρω 28 κιλά και ότι, αν τέλος πάντων διαψευστείς και σε αυτό, τότε δε μπορεί, θα αλλάξει ο πούστης ο μεταβολισμός μου με την κλιμακτήριο <b>μετά από 25 χρόνια </b>και <b>τότε θα δω</b> που θα μεταμορφωθώ σε ιπποπόταμο εν μία νυκτί. Για να μην τραβάς πάντως άδικα τα μπικουτί σου, ομολογώ ότι ναι, είμαι ευνοημένη από τη μητέρα φύση με ένα πολύ καλό μεταβολισμό, αλλά τυχαίνει να έχω και ένα αρκετά καλό έλεγχο του <b>τι </b>βάζω στο στοματάκι μου, κοινώς<b> όχι</b>, δεν είσαι εσύ η κατηραμένη κόρη κι εγώ έχω κερδίσει το λαχείο, απλώς, <b>ανλάικ γιου</b>, εγώ, έγκυος ή μη έγκυος, δεν διατρέφομαι αποκλειστικά με τυρόπιτες, πίτσες και μπισκότα, κοινώς <b>ναι</b><i>, </i>μπορείς κι εσύ να με μιμηθείς, εφόσον σε καίει τόσο το θέμα που μπαίνεις στον κόπο να ονειρεύεσαι από τώρα την εμμηνοπαυσιακή παχύδερμη εκδοχή μου.]</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
[Ντισκλέιμερ: Δεν τραβάω ζόρι και δεν σχολιάζω τα κιλά ή τη διατροφή <b>κανενός ανθρώπου στον πλανήτη</b> πλην εμού και του σεξουαλικού μου συντρόφου, διότι δεν με αφορά και δεν με ενδιαφέρει, απλώς θα εκτιμούσα <b>να κάνουν και οι άλλοι το ίδιο</b>, γιατί πραγματικά έχω βαρεθεί να σχολιάζονται το βάρος μου και γενικότερα οι διαστάσεις μου, ιδίως δεδομένου του ότι προφανέστατα <b>δεν είμαι η Ζιζέλ ρε πούστη μου</b><i>, </i>ούτε καν κάτι που να της φέρνει κάπως, απλώς ένας αδύνατος και γενικότερα μικροκαμωμένος άνθρωπος, και δεν λέω ότι με χαλάει που είμαι όπως είμαι, αλλά σίγουρα δεν είμαι το πρότυπο της ιδανικής σιλουέτας, έχω νιώσει άπειρες φορές κομπλεξικά απέναντι σε πιο χυμώδεις γυναίκες, έχουν σπάσει άπειρες φορές τα νεύρα μου να μη βρίσκω ρούχα γιατί πλέανε όλα πάνω μου, έχω δεχτεί τρισχαριτωμένες παρατηρήσεις από πωλήτριες για το (μη) νούμερο του σουτιέν μου σε ηλικίες που ακόμη ήμουν τόσο ηλίθια που με πείραζε κι έβαζα τα κλάματα, και τα λοιπά και τα λοιπά, και εγώ <b>δεν </b>έχω και μια καμπάνια του Dove με το μέρος μου, να με μοστράρει με άσπρη κιλότα και να με υποστηρίζει να αγαπήσω και καλά τη φυσιολογική μου εικόνα,<b> αντιθέτως</b> έχω ένα πλήθος από τέτοιες καμπάνιες, που για να υποστηρίξουν ψυχολογικά τις "τσουπωτές" μου πετάνε στη μούρη εικόνες θηλυκών με βυζιά τριπλάσια από αυτά που έχω ακόμα και τώρα ετοιμόγεννη, λέγοντάς μου ότι έτσι είναι οι "αληθινές γυναίκες" -άρα εγώ αυτομάτως κατηγοριοποιούμαι ως αληθινή κατσαρίδα, υποθέτω. Αυτά τα ολίγα, έτσι για να θυμόμαστε ότι όλα έχουν δύο όψεις, και την επόμενη φορά που θα θελήσετε να αλαλάξετε <i>θάνατος στις άβυζες/άκωλες/ξερακιανές </i>νομίζοντας ότι έτσι σώζετε κοπελίτσες από τη μάστιγα της νευρικής ανορεξίας, σκεφτείτε ότι υπάρχουν και τέτοιες <b>μη </b>ανορεξικές, από τη φύση, που μάλλον έχουν κι αυτές δικαίωμα στη ζωή και τη θηλυκότητα, και που μπορεί να τις θίγετε/προσβάλλετε/καταβαραθρώνετε λιγουλάκι. Συνεννοηθήκαμε;]</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
[Μμμμ. Μόλις έκανα ένα πρόχειρο σκανάρισμα έκτασης παρέκβασης vs έκτασης κυρίως ανάρτησης. Επίσης μόλις συνειδητοποίησα ότι δεν είμαι βέβαιη τι ξεκίνησα να γράψω, ελπίζω να θυμηθώ στην πορεία. Νομίζω ότι οι ελαφρές κρίσεις αμνησίας είναι ένα ακόμη από τα πρωτότυπα συμπτώματα εγκυμοσύνης που με έχουν χτυπήσει τον τελευταίο καιρό. Κατανόηση, σας παρακαλώ. Σκεφτείτε πρώτον ότι σας έχω λείψει φριχτά, οπότε γουστάρετε ανυπέρβλητα να χώνω μέχρι αύριο, και δεύτερον ότι είμαι σε ευάλωτη φάση και δεν κάνει να με στεναχωρείτε.]</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Λοιιιιπόν. Κάτσε να το βρω....ναι....λοιπόν, είμαστε επισήμως στην τελική ευθεία. Αυτή η εγκυμοσύνη έχει σταθεί εξαιρετικά καλή με την πάρτη μου, οφείλω να το ομολογήσω. Αποτελώ επισήμως τη ζωντανή διάψευση όλων των καταλόγων με παρενέργειες εγκυμοσύνης πρώτου, δευτέρου και τρίτου τριμήνου, με εξαίρεση τις μυικές κράμπες (που με έχουν ψιλοπηδήξει) και κάτι αμελητέες λοιπές ενοχλήσεις (εντάξει, είπαμε, είμαι γαμάτη αλλά δεν είμαι ο Χουλκ). Και μέχρι πριν καμιά βδομάδα, για να πω την αλήθεια, πίστευα ότι μέχρι να γεννήσω θα είμαι στην ίδια δεν-καταλαβαίνω-τίποτα κατάσταση. <b>Ώσπου... (οκ, θυμήθηκα τι ξεκίνησα να γράφω):</b></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>...</b>έρχεται ένα πρωί και καταλαβαίνεις ότι, χμ, όχι, δεν είσαι πλέον και τόσο καλά. Συγκεκριμένα δεν είναι πρωί αλλά μεσημέρι, εσύ σηκώνεις αμέριμνη το Ήρα bebe (αφού προηγουμένως έχεις σηκώσει το Mothercare και ένα μικρό κομματάκι του Λητώ, ευτυχώς είναι δίπλα-δίπλα εκεί στον Κηφισό και δεν κουράζεσαι πολύ), χαμογελώντας συγκαταβατικά στις ευγενέστατες πωλήτριες που σε κυνηγάνε να μη σέρνεις τη γεμάτη τσάντα γιατί δεν κάνει, να καθίσεις λίγο γιατί θα ζαλιστείς και τα λοιπά, και αποφασίζεις αυθορμήτως να σκύψεις (σημ.: για όσους δε γνωρίζουν, "σκύβω" μετά από κάποια χρονική στιγμή της κύησης σημαίνει αποκλειστικά "κάνω βαθύ κάθισμα", διότι άλλος τρόπος δεν υπάρχει, είναι λίγο κουραστικό αλλά δείτε το θετικά, γυμνάζει και τα μπούτια) για να δεις κάποια μαλακιούλα που βρίσκεται σε κάτω ράφι. Η πωλήτρια που σε βλέπει βγάζει μια κραυγή αγωνίας την οποία αποκωδικοποιείς σε ένα έντρομο <i>μη καλέ</i>, εσύ με αυτοπεποίθηση σουπερήρωα της ρίχνεις το άνωθεν συγκαταβατικό χαμόγελο (<i>την κακομοίρα, νομίζει ότι δε μπορώ!</i>) και επιχειρείς να σηκωθείς. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Τον πούλο.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Υποβασταζόμενη από τη δύσμοιρη πωλήτρια που τα έχει δει όλα ότι θα γεννήσεις/πεθάνεις/πάθεις λουμπάγκο στον πρώτο όροφο του καταστήματος σφίγγοντας στην αγκαλιά σου τον <b>αναρροφητήρα μύτης</b> (ε μη με κόβεις τώρα, αυτό γκούγκλαρέ το, αν και σε προειδοποιώ είναι λίγο αηδιαστικό), αναστηλώνεσαι με κάποιο μαγικό αλλά πολύ επώδυνο τρόπο, ενώ το μωρό [που δε σε πρόλαβε διότι ήταν πιο κει, πιθανότατα προσπαθώντας να χώσει ύπουλα και κάποια δεύτερη (για τη μία έχεις συναινέσει) ροζ <b>πάνα αγκαλιάς</b> (είπαμε, γκόου γκούγκλ ιτ, έχω οίστρο τώρα) μέσα στα ψώνια, διότι <i>χέστηκε που είναι αγόρι, του αρέσει το ροζ και ροζ θα του πάρει</i> -περισσότερα για την υπεργαμάτη λατρεία του μωρού για τα ροζ πράματα, που στα ρούχα είναι μαύρο-γκρι-μπλε-τέλος, αλλά άμα προλάβετε ροζ καλαμάκι ας πούμε στο ντουλάπι ή την καφετέρια να με χέσετε, τα μισά του usb είναι ροζ/φούξια, τα αγαπημένα του σεντόνια επίσης και τα λοιπά, σε άλλο ποστ] σπεύδει να συνδράμει στη διάσωση της μονάχους-μονάχους βλαστημώντας το κακό σου το κεφάλι και σκάζοντας στα γέλια ταυτοχρόνως.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Το ίδιο απόγευμα, συνειδητοποιείς ότι η πρωινή εξόρμηση σε έχει μεταβάλει κυριολεκτικά σε ράκος, σε σημείο να το σκέφτεσαι να ζητήσεις από το μωρό να σε συνδέσει με πάπια γιατί ποιοοοοοος σηκώνεται τώρα ΠΑΛΙ από τον καναπέ να πάει για κατούρημα.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ελπίζεις ότι ήταν μια ατυχής ημέρα αλλά όχι, το ποτάμι πίσω δε γυρνά -και λογικό είναι, εδώ που τα λέμε. Προφανώς, έρχεται η μαγική εκείνη στιγμή που το μπεμπέ που κουβαλάς είναι όντως αυτό που λέμε "κοτζάμ παιδί" και, όσο και να θες να κάνεις το ράμπο, απλώς <b>δε μπορείς πια</b>. Η κοιλιά είναι τεράστια, με την όποια σχετικότητα της έννοιας "τεράστιο" - η δικιά μου, ας πούμε, είναι αντικειμενικά μικρή για το μήνα μου (το λέει κι ο γιατρός ότι όποτε με βλέπει, πριν τον υπέρηχο, φοβάται ότι το μωρό δεν παίρνει, εν τέλει κάθε φορά διαπιστώνουμε ότι όχι απλώς παίρνει, αλλά είναι και γεματούλι, έχει και μεγάλο κεφάλι απ' ό,τι μου είπε τελευταία φορά και μου έκανε την καρδιά περιβόλι, ανάλυση της φοβίας της υποφαινόμενης μην τυχόν πάει για καισαρική επίσης σε άλλο ποστ), αλλά είναι τεράστια για το σώμα μου, σαν να μου έχουν εμφυτεύσει καρπούζι ένα πράμα, και βάλτε ότι το καρπούζι δε θα κουνιόταν, οπότε για να έχετε καλύτερη ιδέα όσοι δεν έχετε εγκυμονήσει φανταστείτε μάλλον ένα άδειο καρπούζι γεμάτο ζωντανά γατάκια, και μετά φανταστείτε ότι τα γατάκια βολτάρουν κατά τη διάρκεια της ημέρας βάζοντας στοιχήματα για το κατά πόσο μπορούν νας σας διαλύσουν τα πλευρά, ή ότι τη νύχτα αποφασίζουν να στοιβαχτούν όλα μαζί στη μία πλευρά, με αποτέλεσμα να γίνεται η κοιλιά ένα με το στρώμα και αν πάρεις τη μαρτυρική απόφαση να αλλάξεις πλευρό να έχεις την εντύπωση ότι αυτό ήταν, θα ξεκολλήσει και θα μείνει εκεί, μαζί με το καρπούζι. Οπότε αρχίζεις να βογγάς στον ύπνο σου, ενίοτε και να (μισο)παραμιλάς απευθυνόμενη στο μπεμπέ-καρπούζι γεμιστό με γατάκια, το οποίο προσπαθείς να ανασηκώσεις μπας και συνεργαστεί και γυρίσεις εκείνο το γαμημένο πλευρό, στο τέλος επιτυγχάνεις κατά το ήμισυ το εγχείρημα, κοινώς πέφτεις ανάσκελα, αλλά χάνεις τη φόρα σου, το μπεμπέ απλώνεται θριαμβευτικά κι εσύ εγκλωβίζεσαι σε αυτή τη στάση, τόταλι χέλπλες, οραματιζόμενη ένα φανταστικό γερανό που θα σε βοηθήσει να μετακινηθείς άλλη μισή στροφή και, κυρίως, να σηκωθείς, στην αποφράδα περίπτωση που θα σου έρθει πάλι κατούρημα σε αυτή τη στάση (σημ.: ο χρόνος που έχεις πλέον για να ανταποκριθείς στην εν λόγω φυσική ανάγκη, από τη στιγμή που θα τη νιώσεις, είναι περίπου 5-10 δευτερόλεπτα). Στο μεταξύ έχεις ξυπνήσει εννοείται το καημένο το μωρό (που με ηρωική αυταπάρνηση δεν σε έχει πετάξει ακόμα έξω από την κρεβατοκάμαρα, στην εθελοντική σου προσφορά δε να μεταφερθείς μέχρι να γεννήσεις στο σαλόνι για να μην τον ενοχλείς τις νύχτες απαντάει ότι μπορείς να πας, αλλά θα έρθει κι αυτός να κοιμάται στο διπλανό καναπέ), θέλει να σε πάρει αγκαλιά, θέλεις κι εσύ να τον πάρεις αγκαλιά, αλλά για να το κάνεις αυτό πρέπει να συρθείς πάνω στο κρεβάτι, χτυπάς απελπισμένα την ουρά σου (δηλαδή τα πόδια σου, αλλά νιώθεις τέτοια ψυχική και σωματική ταύτιση με τις φάλαινες που έχεις δει σε ντοκυμανταίρ να έχουν κολλήσει στην άμμο, που πραγματικά πιστεύεις ότι σου έχει φυτρώσει ουρά, και περιμένεις στωικά ότι θα εμφανιστεί κάποιος εθελοντής της WWF να σε καταβρέξει προτού ψοφήσεις από αφυδάτωση) σε μια προσπάθεια να μετακινηθείς λίγο, το μωρό ξυπνάει τελειωτικά (ευτυχώς για σένα) και σε βοηθάει να στρίψεις, σε σπρώχνει, σε τακτοποιεί τέλος πάντων όσο μπορείς να τακτοποιήσεις ένα μπόγο, μιλάει στο μπεμπέ, σας παίρνει και τους δύο αγκαλιά και, επιτέλους, ξανακοιμάστε.<br />
<br />
Μερικές ώρες αργότερα, που έχει φέξει λίγο, ξεκινάει το ζήτημα "πρωινός εφιάλτης" (άλλο πρωτότυπο σύμπτωμα εγκυμοσύνης αυτό). Βλέπεις όνειρο ότι με κάποιον τσακώνεσαι, κατεβάζεις καντήλια δυνατά, ξυπνάς από τη φωνή σου, αντικρύζεις ένα μωρό με φάτσα κουταβάκι ελ γκρέκο να σε ρωτάει γιατί τον βρίζεις, τον παίρνεις αγκαλιά, του εξηγείς ότι δεν έβριζες αυτόν, ξανακοιμάσαι. Βλέπεις δεύτερο εφιάλτη, σπλάτερ αυτή τη φορά, ότι σου <b>άνοιξε λέει ο αφαλός </b>(κράξτε ελεύθερα, ναι είναι ό,τι πιο ηλίθιο έχετε ακούσει, με φρικάρει που έχει πεταχτεί έξω και προφανώς υποσυνείδητα φοβάμαι ότι μπορεί να μου συμβεί αυτό), αρχίζεις να κλαις μέσα στον ύπνο σου και να φωνάζεις σπαραχτικά το ηρωικό μωρό, που αντί να σε αναισθητοποιήσει με μπουνιά μπας και γλιτώσει σε ξυπνάει, σε παρηγορεί, σε διαβεβαιώνει ότι ήταν ένα κακό όνειρο και ότι όχι, καμία έγκυος δεν πέθανε από λυμένο αφαλό και σε ξανακοιμίζει. (Ο ίδιος μάλλον πάει στην κουζίνα να πιει καφέ μαζί με τις τελευταίες νυχτερίδες.)<br />
<br />
Άλλα πρωινά, πάλι, δε βλέπεις τόσο θεαματικά όνειρα, βασικά δεν θυμάσαι καν τι είδες και τι έκανες στον ύπνο σου, αλλά, όπως σε διαβεβαιώνει το μωρό, τον έχεις ξυπνήσει στις εφτά το πρωί παρακαλώντας τον να βγει στο μπαλκόνι να μαζέψει τα πουλόβερ που έχεις, λέει, απλώσει. Εννοείται ότι πουλόβερ δεν υπάρχουν. Το μωρό-Ιώβ αναγνωρίζει ότι δικαίως έχεις πάθει μαλάκυνση από το πολύ πλύσιμο-άπλωμα-σιδέρωμα μωρουδιακών και, για άλλη μια φορά, δεν σε σκοτώνει.<br />
<br />
Ευτυχώς για σένα, οι ημέρες είναι πολύ καλύτερες από τις νύχτες· εντάξει, σέρνεις ενίοτε κανένα πόδι λόγω κράμπας, αλλά ο Αννίβας δε σου φαίνεται ότι ζυγίζει 40 κιλά όπως όταν είσαι ξαπλωμένη. Επίσης, μπορεί να ξεχνάς εφτά συνεχόμενες φορές γιατί πήγες στην κουζίνα ή αν έχεις πάρει ή όχι το σίδηρό σου, αλλά τουλάχιστον δεν παραμιλάς, δεν παραληρείς και δεν πιστεύεις συνειδητά ότι θα πεθάνεις από ανοιγμένο αφαλό. Περιορίζεσαι στο να μελετάς κινήσεις αυτοάμυνας για να προστατευθείς από τη νοσοκόμα που ενδεχομένως θα επιχειρήσει να σου βάλει πεταλούδα αν δεν προλάβει να σε σώσει ο καλός γιατρός σου, ο οποίος, κατόπιν ωρίμου συζητήσεως, έχει πειστεί ότι είσαι πραγματικά τόσο τρελή και από όλη την υπόθεση τοκετός φοβάσαι <b>αυτό</b><i>,</i> και έχει δεχτεί να ενημερώσει να μη σου κάνουνε τέτοιο πράμα, να μη σου βάλουν ορό και να σε τρυπήσουν ad hoc για ό,τι χρειαστεί, εφόσον βέβαια πάνε όλα καλά και δεν είναι απαραίτητο κάτι άλλο.<br />
<br />
Την υπόλοιπη μέρα, ανοίγεις την πόρτα του μισοφτιαγμένου μπεμπερούμ και κοιτάς τη φάτσα της πράσινης λούτρινης χελωνίτσας που χαμογελάει πάνω από το ντουλάπι, περιμένοντας κι αυτή τον Αννίβα.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Νάρκισσοςhttp://www.blogger.com/profile/00485750938839500647noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5215092583759427534.post-5612741017875877272012-08-13T20:55:00.001+03:002012-08-25T03:02:47.521+03:00Heimweh<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<iframe allowfullscreen="allowfullscreen" frameborder="0" height="315" src="http://www.youtube.com/embed/f8AzBp1_UPs" width="420"></iframe></div>
Νάρκισσοςhttp://www.blogger.com/profile/00485750938839500647noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5215092583759427534.post-19891157242117965382012-06-30T13:55:00.000+03:002012-08-24T23:11:14.332+03:00Εγκυμοσύνη, λαμπατέρ και το αρκουδάκι της αγάπης<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
<i><span style="color: purple;"><br /></span></i></div>
<div style="text-align: justify;">
[Ντισκλέιμερ: Αν ξεβραστήκατε εδώ παντελώς αθώα και τυχαία, ψάχνοντας συμβουλές προετοιμασίας θηλασμού, κούνιες, καροτσάκια, ρουχαλάκια και άλλα τέτοια γλυκά πραγματάκια, απλώς φύγετε. </div>
<div style="text-align: justify;">
<i><br /></i></div>
<div style="text-align: justify;">
<i>Το είπα, ε;]</i></div>
<div style="text-align: justify;">
<i><br /></i></div>
<div style="text-align: justify;">
Λοιπόν, είσαι έγκυος. Συγχαρητήρια. Είσαι εξαιρετικά ευτυχισμένη. Και συνειδητοποιημένη επίσης για το όλο θέμα, καθ' ό,τι η εγκυμοσύνη δεν σου προέκυψε από βιασμό, σπασμένη καπότα ή κάτι παρόμοιο. Ξανά μπράβο. Α, και η εγκυμοσύνη σου εξελίσσεται θαυμάσια, χωρίς ενοχλητικά συμπτώματα, παρενέργειες, ντράβαρα και τα λοιπά. Τέλεια! Μα τότε, τι σκατά πηγαίνει στραβά και θέλεις ενίοτε να δολοφονήσεις το μισό πληθυσμό που σε περιστοιχίζει; Μήπως φταίνε οι άτιμες οι ορμόνες; Ας το πάρουμε όμως από την αρχή.
Είπαμε, είσαι <strike>ένας
φυσιολογικός άνθρωπος</strike> <b style="text-align: left;"><span style="font-size: x-small;">*</span></b><i style="text-align: left;"><span style="font-size: x-small;">ντα-νταμ!* </span></i><b style="text-align: left;">μία έγκυος. </b></div>
<div class="MsoNormal">
<s><o:p></o:p></s></div>
<i><br /></i>
<i>Έεε... τι έγινε; Πάμε πάλι.</i><br />
<i><br /></i>
Είσαι μία <strike>φυσιολογική, ευτυχισμένη γυναίκα</strike> <b>*</b><i>ντα-νταμ!* </i>έγκυος.<br />
<i><br /></i>
<i>Οκ, μισό, κάτι έχει κολλήσει εδώ, εγώ δεν ήθελα...Χεσ' το, πάμε πάλι.</i><br />
<i><br /></i>
Είσαι λοιπόν <strike>μία </strike><b><span style="font-size: large;"> </span></b><span style="font-size: large;"><b>*</b><i>ντα-νταμ!* </i>ΕΓΚΥΟΣ.<span style="font-size: large;"> </span></span><br />
<span style="font-size: large;"><i><br /></i></span>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Χμμμμ. Υποπτεύομαι βάσιμα ότι μόλις εντοπίσαμε το βασικό πυρήνα του προβλήματος.</div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Είσαι λοιπόν <span style="font-size: large;"><b>*</b><span style="font-style: italic;">ντα-νταμ!*</span></span><span style="font-size: large; font-style: italic;"> </span><span style="font-style: italic;">(οκ, οκ, το πιάσαμε, φτάνει) </span>έγκυος. Και η εγκυμοσύνη σου ενθουσιάζει τόσο τους πάντες στον περίγυρό σου (γονείς, αδέρφια, φίλους, γνωστούς, γειτόνους, συναδέλφους), που αδυνατούν κυριολεκτικά να σκεφτούν ο,τιδήποτε άλλο σχετικά με το άτομό σου. Για την ακρίβεια, είναι σαν να πάσχουν από συλλογική αμνησία, καθώς κανένας δεν φαίνεται να αντιλαμβάνεται ότι είσαι η γνωστή, παλιά κι αγαπημένη (ελπίζουμε) Ευτέρπη/Ελένη/Μαριγούλα/Διονυσία/(συμπληρώστε καταλλήλως), που βρίσκεται απλώς σε κύηση. Όχι. Είσαι <span style="font-size: x-large;"><b>*</b><span style="font-style: italic;">ντα-νταμ!* </span></span><span style="font-style: italic;">(ΛΟΙΠΟΝ ΑΥΤΗ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΑΡΑΤΡΑΒΗΞΕ) </span>μία έγκυος. Το "έγκυος" γίνεται, θες δε θες, η οντολογική σου ταυτότητα, το είδος σου ρε παιδάκι μου -πώς λέμε <i>αυτό είναι καγκουρό</i>, <i>εκείνο είναι λαμπατέρ</i>; Ε, εσύ <i>είσαι έγκυος. </i></div>
<div style="text-align: justify;">
<i><br /></i></div>
<div style="text-align: justify;">
Συνεχίζουμε: Ως <b>έγκυος,</b> λοιπόν <span style="font-style: italic;">(...κάτσε....δεν ακούστηκε τίποτα, έτσι; ωραία)</span>, ως έγκυος, κατατάσσεσαι αυτόματα στη σχετική συνομοταξία, με αποτέλεσμα να σου αποδίδονται με εξίσου αυτοποιημένο τρόπο (τα συλλογικά υποσυνείδητά μου μέσα) όλα τα χαρακτηριστικά που έχουν οι εγκυμονούσες στους καταλόγους των βρεφικών, στα ιατρικά άρθρα, στα άρθρα του χι μαλακισμένου σάιτ, στις λαϊκές παροιμίες, στους εφιάλτες του γείτονα και πάει λέγοντας. Και όταν λέμε όλα, εννούμε όλα. "Κακά" και "καλά". Από το ότι στάνταρ θα έχεις παραξενιές στο φαγητό, λόγου χάρη, και απίστευτα νεύρα όλη την ώρα λόγω ορμονικού ψυχοτραλαλά, μέχρι του ότι θα έχεις μετατραπεί σε ένα χαζοχαρούμενο αρκουδάκι της αγάπης με φουσκωτή κοιλιά, μπροστά από τα οβάλ ματάκια του οποίου περνούν διαρκώς οράματα ροζ/γαλάζιων φτερωτών πόνυ, χνουδωτά συννεφάκια που φωνάζουν "μα-μα" και χαμογελαστοί αποστειρωτές, πάντα υπό τους μελιστάλαχτους ήχους κάποιας παραμυθένιας κουδουνίστρας. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Καλή τύχη, αρκουδάκι με ναυτία. <b>Προετοιμάσου για τη νέα σου προσωπικότητα και ζωή:</b></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Τα μουσικά σου γούστα θα αλλάξουν εν μία νυκτί από Μάνσον σε Βιβάλντι. Θα κόψεις τα μαύρα ρούχα, γιατί είναι πένθιμα και αγριευτικά και δεν ταιριάζουν στη χαριτωμένη κοιλίτσα σου. Καλό είναι να ξεφορτωθείς και ό,τι μαύρο έχεις σε κιλότα, και να προμηθευτείς μερικά καθώς πρέπει εσώρουχα εγκυμοσύνης για ελέφαντες (αυτά τα ωραία που φτάνουν μέχρι το λαιμό για να σου κρατάνε την κοιλιά μην τυχόν και φύγει από τη θέση της), για να μην τραυματιστεί ψυχολογικά το αγέννητο μωρό σου. Μην ανησυχείς, οι έγκυες δεν κάνουν ούτως ή άλλως σεξ, διότι δεν το επιθυμούν -και αν παρ' ελπίδα το επιθυμούν, σίγουρα δεν το επιθυμούν οι σύντροφοί τους, γιατί ποιος πηδάει τώρα αυτό το πράμα με την κοιλιά, άσε που πάσχουν όλοι τους από τρομαχτικές φοβίες ότι το πουλί τους θα κομματιάσει το μωρό με αποτέλεσμα να μην τους σηκώνεται. (Σημειωτέον ότι αν, παρά τα άνωθεν εμπόδια, κάνεις τελικά σεξ όντας έγκυος, αυτό θα είναι μόνο με την προϋπόθεση ότι θα πρόκειται για <i>το καλύτερο σεξ της ζωής σου</i>, όπως διατυμπανίζουν θριαμβευτικά στην εξιστόρηση των απομνημονευμάτων τους οι πιο προχώ μανάδες/θειάδες/συναδέλφισσες, κάνοντάς σε να αναρωτιέσαι α)αν οι σύντροφοί τους ήταν τόσο καταπληκτικοί εραστές που τις παίρνανε όλη τους τη ζωή όπως ο Ντρόγκο την ξανθούλα πριν αρχίσουν τα πίτσι-πίτσι, και κατ' εξαίρεση στην εγκυμοσύνη τις λυπηθήκανε και είδανε άσπρη μέρα, β) αν είχαν ανέκαθεν κάποιο βίτσιο να ισορροπούν κρυστάλλινα βάζα ή κάτι τέτοιο στην κοιλιά τους κατά τη διάρκεια του σεξ και συνεπώς γούσταραν τρελά στην εγκυμοσύνη ή γ)αν έχουν όντως ανάμνηση του τι είναι σεξ γενικά, ή ό,τι θυμούνται σχετικά χαίρονται.) </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Κομμένα τα σπλάτερ, οι τσόντες, τα σουτ-εμ-απ παιχνιδάκια· στο εξής, παρακολουθείς μόνο τα παιδικά του Νικελόντεον, κι άμα θες να παίξεις, τράβα να χτίσεις κάνα νεραϊδόκοσμο. Και πολύ σου είναι. Διότι στον ίδιο χρόνο θα μπορούσες να παρακολουθείς μαθήματα ανώδυνου τοκετού, συνδυασμένα με ασκήσεις γιόγκα υπό τους ήχους ινδικού ταμπουρά. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Τα ενδιαφέροντά σου είναι ο τελευταίος κατάλογος του μάδερκερ. ΜΟΝΟ. Δεν έχει σημασία αν τυχαίνει να είσαι χορεύτρια, πυρηνικός φυσικός, δικηγόρος, ερασιτέχνης κεραμίστρια. Κανείς δεν θα ξανασυζητήσει τίποτα άλλο μαζί σου, παρά ΜΟΝΟ το πώς προχωράει το πρότζεκτ μπεμπερούμ, πότε θα ξαναπάς στο γυναικολόγο και αν και πόσο συχνά κλωτσάει το μωρό. Δεν πα' ταυτόχρονα με την εγκυμοσύνη να μεταφράζεις την Ιλιάδα στα σουαχίλι· το θέμα συζήτησης στην οικογένεια θα είναι η αγορά ενδοεπικοινωνίας και το αν πρήζονται ή όχι οι γάμπες σου λόγω κακής κυκλοφορίας.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Η κοιλιά σου θα γίνει κοινό κτήμα της ανθρωπότητας. Όλοι μπορούν να την πασπατεύουν, να την πιάνουν και να τη χαϊδολογάνε, όπως τα κουταβάκια ένα πράμα. Όχι μόνο ο άντρας σου, τα αδέρφια σου, η μάνα σου, άντε και οι πολύ κολλητοί σου που σε κάνουν χάζι. ΟΛΟΙ.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Θα ταυτιστείς με όλες τις άλλες έγκυες του πλανήτη, με τις οποίες ξαφνικά θα νιώθεις ότι σε ενώνουν οι μυστικιστικοί δεσμοί της εμπειρίας της μητρότητας, σαφώς ισχυρότεροι από αυτούς που σε δένουν με τον άντρα σου, τα αδέρφια σου, τη μάνα σου, τους κολλητούς σου. Θα θέλεις να μοιράζεσαι κάθε λεπτομέρεια της εγκυμοσύνης σου σε χαριτωμένα φόρουμ με άλλες (παντελώς άγνωστες) <i>συνεγκυούλες</i>. Θα χρησιμοποιείς τη λέξη <i>συνεγκυούλες</i>. Θα τραβάς ένα τρελό ζόρι για το σε ποιο μαιευτήριο γεννάει, πόσες φράουλες τρώει την ημέρα και πότε κατούρησε κάθε μία από αυτές. Η μεγαλύτερή σου επιθυμία θα είναι να τις συναντήσεις όλες σε εκείνο το καταπληκτικό μάθημα γιόγκα-ανώδυνου τοκετού, με τον ινδικό ταμπουρά που λέγαμε.<br />
<br />
Θα λατρεύεις όλα τα μωρά του κόσμου. Όλα. Θα θες να τα αγκαλιάζεις, να τα φιλάς, να ανταλλάσσεις μικρόβια μαζί τους. Οποιαδήποτε γνωστή σου σέρνει ένα μωρό μαζί της θα σου κάνει ύψιστη χάρη αν σου το πασάρει μαζί με το μπιμπερό του <i>για να μαθαίνεις</i>, και σου ζητήσει να του αλλάξεις μετά και την πάνα. Θα το κάνεις με άφατη ευτυχία γιατί, αφού περιμένεις μωρό και το αγαπάς, αγαπάς όλα τα μωρά και θέλεις να έρθεις σε άμεση σωματική επαφή μαζί τους. Κάτι σαν τα κουταβάκια που λέγαμε. Γιατί και τα μωρά δεν είναι μικροί άνθρωποι (όπως οι έγκυες θηλυκοί άνθρωποι σε κύηση), αλλά κατηγορία-είδος από μόνα τους. Και γιατί αυτές οι αναγωγές είναι εντελώς λογικές, π.χ. γουστάρω να παίρνω πίπες στον άντρα μου, άρα γουστάρω να πάρω και στον άντρα της γειτόνισσας. (Αν και νομίζω, σε κάθε περίπτωση, ότι οι έγκυες δεν παίρνουν πίπες. Θα ανακατεύονται.)</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Θα λαχταράς ολόψυχα να ακούσεις, με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες, <a href="http://whodrownednarcissus.blogspot.gr/2012/05/good-fortune.html" target="_blank">το συγκλονιστικό (και συνήθως φρικαλέο) χρονικό της εγκυμοσύνης και του τοκετού όλων των γυναικών</a> που έζησαν ποτέ στη γη. Και θα το ακούσεις.Τουλάχιστον από όσες βρεθούν σε ακτίνα ενός χιλιομέτρου από εσένα.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Για εκείνο το θανατηφόρο αιλουροειδές που εκτρέφεις, <a href="http://whodrownednarcissus.blogspot.gr/2012/05/good-fortune.html" target="_blank">τα έχουμε ξαναπεί</a>.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Καλή τύχη, αρκουδάκι. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/iiEcys3t5kQ?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Νάρκισσοςhttp://www.blogger.com/profile/00485750938839500647noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-5215092583759427534.post-47205747032369101912012-05-09T11:18:00.001+03:002012-08-25T03:05:29.894+03:00good fortune (με λίγο από Τούφα, κατάποση ξυστρών και μακρινά σχέδια επαγγελματικής αποκατάστασης)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="MsoBodyTextIndent" style="line-height: 150%; text-indent: 0cm;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif";"><iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="http://www.youtube.com/embed/gDBZZ3uvimE" width="560"></iframe></span></div>
<div class="MsoBodyTextIndent" style="line-height: 150%; text-indent: 0cm;">
</div>
<div class="MsoBodyTextIndent" style="line-height: 150%; text-indent: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Ο μικρός κλωτσάει.</span></div>
<div class="MsoBodyTextIndent" style="line-height: 150%; text-indent: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoBodyTextIndent" style="line-height: 150%; text-indent: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Δεξιά, αριστερά, πάνω, κάτω –υποθέτω
έχει μπόλικο χώρο ακόμα εκεί μέσα να κάνει τούμπες με την άνεσή του.</span></div>
<div class="MsoBodyTextIndent" style="line-height: 150%; text-indent: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoBodyTextIndent" style="line-height: 150%; text-indent: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Τώρα δα, κάνει κάτι χτυπηματάκια
αριστερά –πάλι . Υποθέτω ότι εννοεί <i style="mso-bidi-font-style: normal;">καλημέρα</i>,<i style="mso-bidi-font-style: normal;"> </i>για έβδομη φορά. Ή ότι γουστάρει την <span lang="EN-US">PJ</span>. Ή απλώς ότι, όπως λέει και το
μωρό, είναι από τώρα νευρόσπαστος σαν και μένα.</span></div>
<div class="MsoBodyTextIndent" style="line-height: 150%; text-indent: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoBodyTextIndent" style="line-height: 150%; text-indent: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Τον έχω συνηθίσει. Όχι ότι ήταν
και δύσκολο, δηλαδή· είναι πάρα πολύ καλός, δεν με έχει ενοχλήσει καθόλου. Μόνο
τη γκαρνταρόμπα μου σαμποτάρισε από την αρχή σχεδόν, αλλά αυτό, προφανώς, ήταν
μέσα στο πρόγραμμα. Ευτυχώς καλοκαίριασε, εξάλλου, και το θέμα ντύσιμο γίνεται
πιο εύκολο –δεν έχω να ψάχνομαι πώς θα κουμπώσω το παλτό και τέτοια.</span></div>
<div class="MsoBodyTextIndent" style="line-height: 150%; text-indent: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoBodyTextIndent" style="line-height: 150%; text-indent: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Ζαλάδες, ναυτίες, μαλλιά που
πέφτουν ή δεν πέφτουν, τρίχες που βγαίνουν περισσότερες ή λιγότερες, κουλά με
το φαγητό και τις μυρωδιές, γενικότερο ψυχοτραλαλά –αστικοί μύθοι. Μοναδική εξαίρεση
το νες καφέ, που δε θέλω να το δω ούτε ζωγραφιστό. Όχι ότι θα ξεράσω και τέτοια
(ήμαρτον, μόνο με 4+ ποτά ενδεχομένως ξερνάω και, επί του παρόντος, διανύουμε
ασφαλώς περίοδο πλήρους ποτοαπαγόρευσης), αλλά δεν το γουστάρω. Το
δεύτερο-τρίτο μήνα, να πω την αλήθεια, δε γούσταρα κανένα καφέ. Τώρα τους πίνω
όλους πολύ ευχαρίστως, εκτός από το συγκεκριμένο· μπλιαχ. Ε, κάποια παραξενιά
έπρεπε να μου βγει κι εμένα, όλοι (ακόμα κι ο γιατρός) με κοιτάνε σαν τον
άνθρωπο ελέφαντα όταν λέω ότι δεν έχω κανένα σύμπτωμα.</span></div>
<div class="MsoBodyTextIndent" style="line-height: 150%; text-indent: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoBodyTextIndent" style="line-height: 150%; text-indent: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Πολύ θα ήθελα να συστήσω την
κοιλιά και στην Τούφα, αλλά η Τούφα κατάπιε προ ημερών, άνευ οποιουδήποτε
λόγου, ένα κομμάτι πλαστικό δεκαπέντε πόντους, πράγμα που μάλλον αποδεικνύει ότι μετά
βίας επικοινωνεί με το άμεσο περιβάλλον της, πόσο μάλλον με κοιλιές και έμβρυα.
Υποθέτω βάσιμα ότι θα ασχοληθεί (αν ασχοληθεί) με την παρουσία του μικρού μόνο
όταν θ’ αρχίσει να της τραβάει την ουρά.</span></div>
<div class="MsoBodyTextIndent" style="line-height: 150%; text-indent: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoBodyTextIndent" style="line-height: 150%; text-indent: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>[</b><b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Επισήμανση</b>:</span></div>
<div class="MsoBodyTextIndent" style="line-height: 150%; text-indent: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"> Στην
περίπτωση που στο σημείο αυτό αισθάνεστε μυστηριωδώς την ανάγκη:</span></div>
<div class="MsoBodyTextIndent" style="line-height: 150%; text-indent: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"> α) να με ρωτήσετε πώς έχω γάτα όντας έγκυος,
τι θα κάνω τη γάτα όταν γεννηθεί το μωρό κ.λπ., β) να με προειδοποιήσετε ότι θα
πάθω τοξόπλασμα (όπως <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">η κουνιάδα της γειτόνισσας
του μπατζανάκη της δεύτερης εξαδέλφης σας</b>), ότι η γάτα θα φάει/δαγκώσει/γρατζουνίσει/τυφλώσει/βιάσει
το μωρό μόλις το δει, ότι το μωρό θα αρρωστήσει/πάθει άσθμα, αλλεργία, ψυχολογικά προβλήματα/πεθάνει
από τις τρίχες/τα μικρόβια/τα σάλια/τα νύχια της γάτας, γ) να με κατηγορήσετε ως
αδαή/αναίσθητη/βρωμιάρα/επιπόλαιη/όλα τα προηγούμενα που δεν νοιάζομαι για τα
παραπάνω,</span></div>
<div class="MsoBodyTextIndent" style="line-height: 150%; text-indent: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><u>παρακαλείστε
θερμά να την καταπολεμήσετε και/ή να εγκαταλείψετε πάραυτα το παρόν ιστολόγιο</u>.
(Για να μην ξεχνιόμαστε, το ίδιο ακριβώς ισχύει αν σας προέκυψε, εντελώς ξαφνικά,
η παρόρμηση να μου διηγηθείτε κάποιο συγκλονιστικό <span lang="EN-US">pregnancy</span>/<span lang="EN-US">birth</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">horror</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">story</span>, λόγου χάρη την περίπτωση <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">μιας φίλης της άνωθεν κουνιάδας</b> που γέννησε
τον εωσφόρο με τρία μάτια, που κοιλοπονούσε εβδομήντα έξι ώρες, που το μωρό είχε
δεθεί φιόγκο με τον ομφάλιο λώρο και της έκαναν μια καισαρική τομή ενάμισι μέτρο,
και τα λοιπά και τα λοιπά). </span></div>
<div class="MsoBodyTextIndent" style="line-height: 150%; text-indent: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Σε
διαφορετική περίπτωση, κινδυνεύετε να σας προκαλέσει σωματική βλάβη ένας πολύ
σιχτιρισμένος άνθρωπος, στον οποίο, παρεμπιπτόντως, θα δώσει ελαφρυντικά και το
δικαστήριο λόγω ορμονών και που, αν είχε
αρχίδια, θα του είχαν φτάσει σίγουρα στα γόνατα από ανάλογες παρατηρήσεις γνωστών/γειτόνων/συγγενών/συναδέλφων,
οι οποίοι επιμένουν (με επιχείρημα πάντα <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">εκείνη
την πουτάνα την κουνιάδα</b>) να αγνοούν ότι κάποιος διαθέτει τον κοινό νου συν
δύο πτυχία, παρακολουθείται από μαιευτήρα και συμβουλεύεται παιδίατρο, και
συνεπώς μπορεί να παίρνει μερικές αποφάσεις για τη ζωή και την οικογένειά του <u>χωρίς
τη φανταστρουμφική γνώμη τους</u> . </span></div>
<div class="MsoBodyTextIndent" style="line-height: 150%; text-indent: 0cm;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Ουφ.</span></b></div>
<div class="MsoBodyTextIndent" style="line-height: 150%; text-indent: 0cm;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Τα είπα.</span></b></div>
<div class="MsoBodyTextIndent" style="line-height: 150%; text-indent: 0cm;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Ευχαριστώ.]</span></b></div>
<div class="MsoBodyTextIndent" style="line-height: 150%; text-indent: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoBodyTextIndent" style="line-height: 150%; text-indent: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Τι έλεγα; Α ναι, για την Τούφα
και το πλαστικό που κατάπιε. Παρεμπιπτόντως, μην ανησυχείτε, χαίρει άκρας υγείας.
Εδώ το μωρό έχει καταπιεί (μεταξύ πολλών άλλων) ξύστρα. ΞΥΣΤΡΑ. Ναι, ξύστρα.
Μεταλλική. (Όχι, δεν γνωρίζω γιατί το έκανε - Ούτε η μάνα του γνωρίζει - Ναι, ήταν
πάνω από πέντε χρονών - Για περισσότερες απορίες/συνεντεύξεις/αποκλειστικές
φωτογραφίες, μπορείτε να απευθύνεστε μέσω εμού στον ίδιο, θα δω πώς μπορώ να σας
βολέψω).</span></div>
<div class="MsoBodyTextIndent" style="line-height: 150%; text-indent: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoBodyTextIndent" style="line-height: 150%; text-indent: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Τώρα που το σκέφτομαι, αν πηγαίνει
κληρονομικά, ο μικρός θα έχει βάσιμες ελπίδες να κάνει καριέρα καταπίνοντας
σπαθιά σε τσίρκο.</span></div>
</div>
Νάρκισσοςhttp://www.blogger.com/profile/00485750938839500647noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-5215092583759427534.post-42827383185165502142011-04-17T14:53:00.004+03:002013-06-28T15:46:27.787+03:00Το ψάρι<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="//www.youtube.com/embed/yYajUDFQYU8" width="420"></iframe>
<br />
<br />
Με ρίχνει αυτός ο σκατόκαιρος, ρε πούστη μου.<br />
<br />
Πέρσι, σα σήμερα, ξυπνούσα με ένα μεγαλειώδες χανγκόβερ και το νυφικό μου να σέρνεται κάπου στο σαλόνι. Προσπαθούσα να καταλάβω πού βρίσκομαι, τι μέρα είναι, γιατί έχω κάτι μαδημένα πράματα στο κεφάλι μου και τα σχετικά. Μετά συνέφερα και θυμήθηκα, δεν είχε γίνει πυρηνική καταστροφή, δεν είχα συμμετάσχει στα καλλιστεία του αντέννα, δεν με είχαν απαγάγει εξωγήινοι, απλώς είχα παντρευτεί την προηγουμένη, ήταν μεσημέρι, το σπίτι ήταν μουνί, και ήταν ζήτημα ωρών να μου σκάσουν επίσκεψη οι συγγενείς από κάτω, που θα έφευγαν την επομένη κι έπρεπε εννοείται να δουν το σπίτι, πράγμα που σήμαινε ότι έπρεπε επειγόντως να συμμαζέψω, να σφουγγαρίσω, να βγάλω τα υπολειπόμενα πέταλα από το κεφάλι μου και να ξυπνήσω επίσης κάποια στιγμή το μωρό, που ήταν πιο τέζα από μένα, να το επαναφέρω στην πραγματικότητα εξηγώντας του όλα αυτά, περί χθεσινών γάμων και επικείμενων κρητικών επισκέψεων, και ξέροντας ότι κατά πάσα πιθανότητα δε θα με πίστευε από το μεθύσι, θα μου έλεγε κάτι του τύπου <span style="font-style: italic;">τι λες ρε μαλάκα</span> και θα έβαζε τα γέλια, οπότε θα του έφτιαχνα ένα καφέ και θα τον παρακαλούσα απλώς να χαμογελάει στο σόι μέχρι να συνέλθει.<br />
<br />
Ο καιρός, πάντως, ήταν χάρμα, μια λιακάδα άλλο πράμα, και τις δυο μέρες –να σκεφτείς όταν βαφόμουνα για το γάμο, έξι η ώρα τα απόγεμα, είχα βγει δέκα φορές στο μπαλκόνι σαν την τρελή με τον καθρέφτη, να τσεκάρω μήπως έδειχνα παραβαμμένη στο φως, τόσο πολύ. Σκέψου να παντρευόμουνα με τέτοια μαυρίλα και βρόχα σα χθες και σήμερα, άπαπαπαπα, τζάμπα θα πήγαινε το καημένο το φουστάνι μου, ήθελε ήλιο για να δείξει, άσε που, επαναλαμβάνω, η συννεφιά τέτοια εποχή με ρίχνει ψυχολογικά, ούτε να κουνήσω δε θέλω, βαριέμαι να βγάλω έξω ακόμη και τα σκουπίδια.<br />
<br />
Με πήρε λίγο και το παράπονο με την επέτειο, ομολογώ, γιατί θέλαμε να το γιορτάσουμε, αλλά το μωρό δούλευε νύχτα, οπότε δε γινότανε, κοιμήθηκα μόνη μου με την Τούφα, η οποία δε σκαμπάζει από επέτειο γιατί δεν είχε προλάβει καν να γεννηθεί τότε, εμείς φυσικά της εξηγήσαμε το εξαιρετικό της ημέρας, υπερβάλλοντας και λίγο, ότι δηλαδή παντρευτήκαμε ειδικά για να μπορέσουμε να την υιοθετήσουμε μετά (χαίρονται με κάτι τέτοια τα γατιά), εκείνη μας κοίταξε πολύ σοβαρά, μ’ αυτά τα κεχριμπαρί μάτια που κοντεύουν να γίνουν πιο μεγάλα απ’ τα δικά μου, και μετά έκανε <span style="font-style: italic;">πρρρρρρρρρρ</span> όπως κάνει συνήθως, και εκτοξεύτηκε στον απέναντι καναπέ σαν πελώριο χαριτωμένο κανταΐφι –δεν ξέρω τι ακριβώς κατάλαβε, αλλά έχω βάσιμες υποψίες ότι χαίρεται που μένει μαζί μας, ίσως με μισεί λιγάκι όταν παθαίνω κρίση και τη βουτάω εκεί που κοιμάται μακάρια και την τρελαίνω στα ρουφηχτά φιλιά, αλλά με ανέχεται, γιατί αν ήθελε θα μπορούσε να μου έχει βγάλει διακόσιες φορές τουλάχιστον μέχρι τώρα τα μάτια και δεν το κάνει.<br />
<br />
Έλεγα ότι θα γιόρταζα την επέτειο και με μπεμπέ στα σκαριά, αλλά δεν.<br />
<br />
Τη βγάλαμε με κρασάκι, και ντελίβερι κεμπάπ, τα οποία η Τούφα αρνήθηκε να πλησιάσει (ίσως πρέπει αν με ανησυχεί αυτό), και αυτοσχέδιο λάιβ, με το σύνηθες παρανοϊκό ρεπερτόριο, ευτυχώς έχουμε καλούς γειτόνους και δεν διαμαρτύρονται, το μωρό επιμένει ότι δεν ακουγόμαστε, αλλά ο μακαρίτης γείτονας στο πατρικό μου έλεγε ότι <span style="font-style: italic;">του δίνουμε ζωή που μας ακούει</span>, κι έμενε σε διπλανό σπίτι κι όχι ακριβώς από πάνω, άρα στάνταρ ακουγόμαστε στον πάνω όροφο, επίσης δεν ξέρω πόση ζωή του δίναμε γιατί εν τέλει απεβίωσε, από σάπιο συκώτι και σε προχωρημένη ηλικία βέβαια κι όχι από τις κραυγές μου, υποθέτω, κυρίως από τον καημό για την κόρη του που έφευγε οσονούπω σαραντατεσσάρω χρονώ, ωραίες εποχές, κι ας είχαμε το θάνατο στη διπλανή πόρτα, ο μπαμπάς μου μεράκλωνε κι έβαζε τέρμα τον <span style="font-style: italic;">κουρσάρο</span> όταν κουραζόμασταν, στις μεγάλες δόξες μας ρίχναμε και καμιά γυροβολιά στο σαλόνι (τα θηλυκά μόνο, το μωρό ποτέ, δεν του πάνε αυτά), Σωτηρία Μπέλλου, η αδερφή μου να σουρώνει με δυο γουλιές, ως συνήθως, και να ζητάει Στέλιο, μια φορά είχε βγει από το μπάνιο με την οδοντόβουρτσα στο στόμα για να προλάβει το κομμάτι κι είχε ρίξει μια ζεμπεκιά άλλο πράμα, λιγώσαμε στα γέλια, επικές στιγμές, και καπάκι Tiger Lillies ή τίποτα χειρότερο, ο μπαμπάς δεν καταλάβαινε αλλά γούσταρε τη ζωή του, χανότανε και μ’ αυτά, όπως και με τον Ψαραντώνη, ακούγαμε τον<span style="font-style: italic;"> τίγρη</span> και τρίζανε οι τοίχοι, ήμασταν είκοσι, εικοσιδυό, είκοσι τρία, δεν είχα ακόμη ταγέρ στη ντουλάπα μου, δεν έτρεχα σε υπουργικά συνέδρια, δε σκεφτόμουν να κάνω παιδί, η μάνα μου είχε λιγότερα χάλια, ήταν ωραία, το θυμάμαι, μπορεί και να τα εξιδανικεύω εξ αποστάσεως αλλά κατά βάση έτσι ήταν, ωραία.<br />
<br />
Αναρωτιέμαι αν θα προλάβουμε καμιά τέτοια παρέα ακόμα, ή θα ’μαστε πάντα κουρασμένοι τα σαββατοκύριακα, και το μωρό θα λείπει με νυχτερινό, και θα τρέχουνε χίλιες δουλειές, όλο θέλω να τους μαζέψω και δεν κάθεται, κι ο πατέρας μου κουράζεται πιο εύκολα, η μάνα μου θα φρίξει με τη βαβούρα, εμείς ζευγαρώσαμε όλοι και βγαίνουμε σαν άνθρωποι σε κανονισμένες εξόδους, στρωμένα πράματα, έτσι είναι, φαντάζομαι καμιά φορά, να ξανακάνουμε κανένα τέτοιο και να σέρνεται κανένας μπέμπης στο πάτωμα, ή δυο, δεν ξέρω αν γίνεται, ή πώς θα ’μαστε, αν θα κλαίμε πάλι με τη Μπέλλου, αν θα θυμάται κανείς το στερεοφωνικό βήχα του μπαρμπα-Μήτσου στη βεράντα, τη Γιώτα που την έκανε έτσι πρόωρα χαμογελώντας απόκοσμα, αν θα με σουβλίζει καμιά τομή από καισαρική και δε θα μπορώ να φέρω σβούρες, το μόνο σίγουρο, θα φεύγουμε μετά καθένας για το σπίτι του, αντί να μοιραζόμαστε σε δωμάτια και καναπέδες όπως-όπως, κι ο πατέρας μου δε μας αφήνει πια να μαζέψουμε πιάτα, <span style="font-style: italic;">στα σπίτια σας</span> λέει, αγριεύει το μάτι του και δε σηκώνει αντιρρήσεις, ούτε που ξέρω τι μ’ έπιασε και τα θυμήθηκα κυριακάτικο όλα αυτά, τις παρέες και τους πεθαμένους, μελλούμενα και περασμένα, ή τι μου φταίει, και δεν είμαι ακριβώς λυπημένη, μόνο νιώθω πως κάτι μου γλιστράει σαν ψάρι μες απ’ τα χέρια μου αφήνοντας μια πολύχρωμη ιριδίζουσα σκόνη, τινάζω τα δάχτυλά μου να φύγει και γεμίζει ο τόπος, νομίζω είναι η βροχή, το μωρό κοιμάται, θέλω να πάρω τον πατέρα μου να τον ρωτήσω αν θυμάται αλλά θα με ρωτήσει τι πράμα, κι άντε να του εξηγώ, για το ψάρι και τη σκόνη και τον καιρό –άσε που έχω όντως ένα κάρο δουλειές, πλυντήρια και μαγειρέματα, να βουρτσίσω την Τούφα που ξεμαλλιάστηκε πάλι, να σιδερώσω κι ένα φουστάνι για το γραφείο αύριο.</div>
Νάρκισσοςhttp://www.blogger.com/profile/00485750938839500647noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-5215092583759427534.post-87319939044161597302011-03-27T16:00:00.005+03:002012-08-25T11:23:18.161+03:00Ο Διάδοχος, το έκζεμα και η πασχαλινή πάπια<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<!--[if gte mso 9]><xml> <w:worddocument> <w:view>Normal</w:View> <w:zoom>0</w:Zoom> <w:punctuationkerning/> <w:validateagainstschemas/> <w:saveifxmlinvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid> <w:ignoremixedcontent>false</w:IgnoreMixedContent> <w:alwaysshowplaceholdertext>false</w:AlwaysShowPlaceholderText> <w:compatibility> <w:breakwrappedtables/> <w:snaptogridincell/> <w:wraptextwithpunct/> <w:useasianbreakrules/> <w:dontgrowautofit/> </w:Compatibility> <w:browserlevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel> </w:WordDocument> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml> <w:latentstyles deflockedstate="false" latentstylecount="156"> </w:LatentStyles> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]> <style> /* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:"Κανονικός πίνακας"; mso-tstyle-rowband-size:0; mso-tstyle-colband-size:0; mso-style-noshow:yes; mso-style-parent:""; mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; mso-para-margin:0cm; mso-para-margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:10.0pt; font-family:"Times New Roman"; mso-ansi-language:#0400; mso-fareast-language:#0400; mso-bidi-language:#0400;} </style> <![endif]--> <br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<i><iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="390" src="http://www.youtube.com/embed/pKGYrOap5BE" title="YouTube video player" width="480"></iframe><br /></i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<i><span style="color: white;">Θέλω να ξεράσω όποτε βλέπω τους στίχους που έχουνε κοτσάρει, με μεγάλα γράμματα, στο μετρό και στις στάσεις των λεωφορείων –ακριβώς εκεί που τον υπόλοιπο καιρό (και ξανά πάλι από αύριο) μοστράρουν μπισκότα, καπότες και ηλεκτρικές σκούπες. </span></i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<i><span style="color: white;">Να ξεράσω κυριολεκτικά όμως, με την έννοια, που να νομίζουν οι γύρω ότι προσβλήθηκα αίφνης από οξεία θανατηφόρα γαστρεντερίτιδα, και ν’ ανοίξουν γύρω μου κύκλο είκοσι μέτρων τουλάχιστον. </span></i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<i><span style="color: white;">Και μετά να τους μουτζώσω όλους και να φύγω.</span></i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 8pt;"> </span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Εννοείται ότι δεν ξερνάω έτσι εύκολα, με τις εκάστοτε φρικαλεότητες του έξω κόσμου δηλαδή· και αλίμονο, σε κάθε περίπτωση, δε θα καταδεχόμουν ποτέ να ξεράσω πάνω στις γόβες μου· το πολύ-πολύ, άμα δω ποτέ πραγματικά τα σκούρα, να πάω παραδίπλα να πεθάνω αξιοπρεπώς, σε κάποια χαριτωμένη στάση, να γλιτώσω κι εγώ και οι γύρω μου από τα εγκεφαλικά μου βραχυκυκλώματα. Από την άλλη σκέφτομαι, θα μπορούσα να κόψω τις γόβες (να βάλω κάτι άλλο σε παπούτσι βρε αδερφέ, επιτρέποντας στον εαυτό μου την πολυτέλεια να ξεράσει χωρίς τύψεις ότι διέπραξε αισθητικό έγκλημα κατά της ανθρωπότητας), αλλά έλα που έχω το μωρό, που δε μου λέει ποτέ ευθέως <i>βάλε δεκάποντες γόβες</i> ή <i>μη βάλεις τις μπότες σου, </i>αλλά παίρνει μία τόσο ανεπανάληπτη έκφραση αγαλλίασης όποτε με βλέπει πάνω στις πρώτες, και επίσης μία τέτοια φάτσα συντριβής όποτε με βλέπει με τις δεύτερες (ή με ο,τιδήποτε άλλο δεν είναι οι πρώτες), που δεν μου κάνει καρδιά· εξάλλου, απολύτως συνειδητά, η προτεραιότητά μου σε σχέση με ο,τιδήποτε άλλο την τελευταία δεκαετία και βάλε είναι το μωρό (ως το μόνο πράγμα που, βάσει θεωρητικής θεμελίωσης <b>και </b>εμπειρικής τεκμηρίωσης, αξίζει τον κόπο), οπότε άμα ποτέ (λέω, άμα) δείτε καμιά μαλακισμένη να περπατάει στην Ερμού, ή σε κανένα άλλο δρόμο με ανάλογο ανάγλυφο, με γόβα στιλέτο-ουρανοξύστη, μπορείτε βάσιμα να υποθέσετε ότι ήμουν εγώ.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 8pt;"> </span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Τώρα θα λέτε, κατά πάσα πιθανότητα, ότι πάλι μου τη βάρεσε, αλλά παραδόξως είμαι μια χαρά. Περνάω λίγο φάση, πιθανόν –αλλά, με τα μικρά ψήγματα προσωπικής σοφίας που αποκτά κανείς με το πέρασμα του χρόνου, μπορώ πλέον να αποφανθώ με βεβαιότητα ότι τη μισή μου τουλάχιστον ζωή, περνάω, είμαι ή ετοιμάζομαι να μπω σε κάποιου είδους <i>φάση</i>, οπότε δεν έχει νόημα να το κάνω θέμα. (Στην υποθετική περίπτωση που δεν σας έφτασαν τα άνωθεν ομφαλοσκοπικά μου και σας ενδιαφέρει, για κάποιο άγνωστο λόγο, κατά πάσα πιθανότητα επειδή δεν έχετε τίποτα καλύτερο να κάνετε τη συγκεκριμένη στιγμή, να μάθετε περισσότερα, συνεχίστε την ανάγνωση· ειδάλλως, προτείνω κατανάλωση αλκοόλ, πλύσιμο πιάτων ή σεξουαλική δραστηριότητα).</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 8pt;"> </span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Κατ’ αρχάς, προσπαθώ να αναπαραχθώ. Η περίοδος αναπαραγωγής μου ξεκίνησε, όπως ήταν λογικό, το Γενάρη, με μακρόσυρτα νιαουρίσματα στην ταράτσα και συνεχείς επαναλήψεις της αξέχαστης ατάκας <i>(κλητική κύριου ονόματος), εγώ πότε θα γίνω μάνα.</i> Εννοείται ότι, σε πείσμα της τρομακτικής φοβίας που με βασάνιζε όταν <i>δεν </i>ήθελα να γίνω μάνα (ότι δηλαδή θα συλλάβω το Μαγκάιβερ μυρίζοντας απλώς άντρα από απόσταση μισού μέτρου), όταν όντως μπήκα στο τριπάκι να το <i>επιδιώκω,</i> το πράγμα αποδείχθηκε κομματάκι πιο περίπλοκο· και αρκετά αγχογόνο, επίσης.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 8pt;"> </span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Το δράμα ξεκινάει με τις εξετάσεις προγεννητικού ελέγχου, που σαν μορφωμένος άνθρωπος αποφάσισα να κάνω <i>πριν</i> ξεκινήσω την όλη διαδικασία, και οι οποίες δεν ήταν τίποτα σπουδαίο μεν, αλλά όταν τις είδα γραμμένες στο χαρτί με έπιασε μια φρίκη (σαν σαλεμένη που είμαι) ότι θα βρεθώ να πάσχω από εκατό διαφορετικά πράγματα που δεν ήξερα τι ακριβώς είναι, και που θα με κάνουν να κυοφορήσω τουλάχιστον το Άλιεν (όταν με το καλό καταφέρω να το πιάσω, πάντα). Βγήκαν οι ρημαδοεξετάσεις, τις πήρα αγκαλιά και πήγα στο γιατρό, να μου πει αν θα ζήσω και αν θα γλιτώσω τη μοίρα της Σιγκούρνι Γουίβερ ή όχι· ο γιατρός τους έριξε μισή ματιά και άρχισε να γελάει, και μου είπε να πάω σπιτάκι μου και να ξαναενοχλήσω την ιατρική κοινότητα όταν <i>μείνω</i> έγκυος, προσθέτοντας (με χάχανα, πάντα, και μια λοξή ματιά στο έκζεμα από το οποίο κινδυνεύω να μείνω χωρίς δέρμα στα χέρια) την απείρου κάλλους ατάκα ότι <i>δεν με βλέπει πάντως να μένω, στην κατάστασή μου</i>· εγώ τον ρώτησα θιγμένη <i>ποια είναι, δηλαδή, η κατάστασή μου</i>, για να εισπράξω ένα φροϋδικό ύφος και τη συμβουλή <i>να διαχειριστώ το άγχος μου</i>. Εξανέστην, φυσικά, και απαίτησα να μου πει (κρύβοντας τεχνηέντως τα χέρια μου) πώς δηλαδή διέγνωσε ότι έχω εγώ άγχος από είκοσι δευτερόλεπτα που με είδε, στο σημείο αυτό τα γέλια του γιατρού πρέπει να ενόχλησαν το διπλανό γραφείο κι εγώ αποδέχτηκα την ήττα μου, γιατί έχω σιχαθεί να μου κάνουν ανάλογες διαγνώσεις, και να μη με πιστεύουν ότι είμαι εξαιρετικά ήρεμη σε σχέση με άλλες περιόδους της ζωής μου· μάζεψα το έκζεμα, το βιβλιάριο και τις εξετάσεις κι εξαφανίστηκα, έχοντας τουλάχιστον αποκομίσει την πολύτιμη γνώση ότι δεν έχω στίγμα, τοξόπλασμα, μπέρι-μπέρι και μερικά ακόμα αδιευκρίνιστα πράματα.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 8pt;"> </span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Δράματος συνέχεια: Από τη στιγμή που έλαβα το (περιπαικτικό, έστω) οκέι της επιστήμης, άρχισε αυτόματα η περίοδος της <i>κατά φαντασίαν εγκυμοσύνης</i>. Έκοψα τα πέντε τσιγάρα που καπνίζω τη μέρα, τον καφέ, το αλκοόλ, τα σουβλάκια, τα σάντουιτς απ’ έξω, το βερνίκι νυχιών και το άζαξ για τα τζάμια (το τελευταίο το αντικατέστησα με το πολύ αποτελεσματικότερο ομολογουμένως, και επίσης οικολογικότατο, βρεγμένο πανάκι μικροϊνών –για τα υπόλοιπα, δυστυχώς, δεν κατάφερα να ανακαλύψω υποκατάστατο), διότι σκεφτείτε, ας πούμε, να ήμουν επτά ωρών, ή δύο ημερών, έγκυος, και να έπινα νεσκαφέ και να πείραζε η καφεΐνη το μπεμπέ, ή να κολλούσα τοξόπλασμα από άπλυτο μαρούλι, και τα λοιπά και τα λοιπά. Επίσης, με έπιασε φοβία με τη μηχανή (γιατί σκέψου να ήμουν έγκυος από το προηγούμενο βράδυ και να πέφταμε σε λακούβα και να πείραζε ο κραδασμός το μπεμπέ), τη γυμναστική (γιατί πού ξέρω αν κάνει να βαράω πουσάπς αν είμαι έγκυος από το περασμένο Σάββατο) και τον κουβά της σφουγγαρίστρας (γιατί μου πέφτει η μέση να τον σηκώσω και σκέψου να βλάψω το έμβρυο). Όπως πολύ σωστά έχετε ήδη υποθέσει, η εν λόγω κατάσταση είχε ως αποτέλεσμα α) να μου γίνουν τα νεύρα κρόσσια, β) να πειστεί όλος μου ο περίγυρος ότι <i>είμαι ήδη</i> έγκυος και τους λέω ψέματα, γιατί αποκλείεται να έκανα τέτοια παρανοϊκά πράγματα εκ των προτέρων, γ) να καταφέρω να πάθω, τον πρώτο μήνα, ένα πρώτης τάξεως <i>ανεμογκάστρι</i>, με συμπτώματα που είκοσι εννιά κατασκευαστές πλυντηρίων (μεταξύ των οποίων μαμάδες, θειάδες, πεθερές, γιαγιάδες και<b> </b>ο ζαχαροπλάστης της γειτονιάς, στον οποίο έτρεχε το μωρό νυχτιάτικα για παρφέ παγωτό) αξιολόγησαν με πλήρη βεβαιότητα ως ενδεικτικά εγκυμοσύνης, και να φάω εν τέλει την ψυχρολουσία διαπιστώνοντας ότι ουδόλως ήμουν έγκυος (για να το διαπιστώσω έτρεχα σαν την τρελή και στήθηκα μία ώρα ουρά στο μοναδικό εφημερεύον φαρμακείο σε μέρα απεργίας των φαρμακοποιών για να αγοράσω κλίαρ μπλου· ο δε δύσμοιρος φαρμακοποιός, αν κρίνω από το συμπονετικό βλέμμα που μου έριξε, θα νόμιζε μάλλον ότι ήμουν κανένα φρικαρισμένο δεκαεπτάχρονο που ετοιμαζόταν να πηδήξει από τον έβδομο αν όντως διαπίστωνε εγκυμοσύνη). </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 8pt;"> </span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ο δεύτερος μήνας πέρασε με ανάλογους (αν και λίγο πιο προσγειωμένους, ευτυχώς) ρυθμούς. Στον τρίτο (και τρέχοντα) κούνησα το κεφάλι μου, συνήλθα, και αποφάσισα να ακολουθήσω τη συμβουλή που μου έδωσαν και οι είκοσι εννιά κατασκευαστές πλυντηρίων (μεταξύ των οποίων μαμάδες, θειάδες, πεθερές, γιαγιάδες, ο ζαχαροπλάστης της γειτονιάς, η κυρία από πάνω, η σύζυγος του φαρμακοποιού και ο γυναικολόγος), δηλαδή να επιστρέψω στα φυσιολογικά μου (εφόσον αυτά δεν περιλαμβάνουν χρήση κρακ, ας πούμε, ή ηρωίνης) και να αρχίσω να ασχολούμαι με το θέμα <i>όταν </i>ο Διάδοχος μας τιμήσει με την έλευσή του. Και το έκανα. *ανάβει τσιγάρο*</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Αυτά τα ολίγα περί αναπαραγωγής. Κατά τα άλλα, την παρούσα <i>φάση</i> στοιχειοθετούν διάφορα άλλα παλαβά, όπως ότι με βάρεσε, προφανώς, η άνοιξη (λες και άλλες χρονιές δεν είχε άνοιξη) και μου την έδωσε, ξαφνικά, ότι δεν έχω, λέει, τίποτα <span style="font-style: italic;">χρωματιστό </span>(μπρρρ) στη ντουλάπα μου, και αγόρασα ένα φλούο γαλάζιο φουλάρι με λουλουδάκια, που το μωρό το είδε και γούρλωσε τα μάτια του ρωτώντας <i>τι έκανα στη γυναίκα του</i>, εγώ ουδόλως πτοήθηκα και το φόρεσα στο γραφείο σε ένα υπέροχο, διακριτικότατο τεράστιο φιόγκο στο λαιμό, για να κατουρηθούν όλοι στα γέλια και να δηλώσει η θεά συνάδελφος (επηρεασμένη από το επικείμενο πάσχα, προφανώς) ότι είμαι <i>σαν πολύ χαριτωμένη πάπια</i> και να με δουλεύουν επί δύο εικοσιτετράωρα· επίσης μία φούξια μπλούζα (που το μωρό δε βρήκε το κουράγιο να σχολιάσει), και ένα ζευγάρι κόκκινες γόβες –συνεπώς είναι πλέον επιστημονικά αποδεδειγμένο ότι βαίνω προς πλήρη κρίση προσωπικότητας, και έχω το ακαταλόγιστο για ο,τιδήποτε φορέσω, καθώς και για ό,τι τυχόν διαβάσετε στο παρόν ιστολόγιο, κατά την προσεχή περίοδο.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 8pt;"> </span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<!--[if gte mso 9]><xml> <w:worddocument> <w:view>Normal</w:View> <w:zoom>0</w:Zoom> <w:punctuationkerning/> <w:validateagainstschemas/> <w:saveifxmlinvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid> <w:ignoremixedcontent>false</w:IgnoreMixedContent> <w:alwaysshowplaceholdertext>false</w:AlwaysShowPlaceholderText> <w:compatibility> <w:breakwrappedtables/> <w:snaptogridincell/> <w:wraptextwithpunct/> <w:useasianbreakrules/> <w:dontgrowautofit/> </w:Compatibility> <w:browserlevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel> </w:WordDocument> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml> <w:latentstyles deflockedstate="false" latentstylecount="156"> </w:LatentStyles> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]> <style> /* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:"Κανονικός πίνακας"; mso-tstyle-rowband-size:0; mso-tstyle-colband-size:0; mso-style-noshow:yes; mso-style-parent:""; mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; mso-para-margin:0cm; mso-para-margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:10.0pt; font-family:"Times New Roman"; mso-ansi-language:#0400; mso-fareast-language:#0400; mso-bidi-language:#0400;} </style> <![endif]--> </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Και πήρα όρκο ότι δεν θα ξανασκεφτώ το μελλοντο-μπεμπέ προτού γίνει όντως μπεμπέ, και ότι γενικότερα θα κατεβάσω λίγο τους διακόπτες πριν καεί καμιά ασφάλεια και τρέχουμε. Η χρωματοθεραπεία, πάντως, παίζει να πιάνει, γιατί το έκζεμα σαν με με ξέχασε τις τελευταίες βδομάδες. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
</div>
</div>
Νάρκισσοςhttp://www.blogger.com/profile/00485750938839500647noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-5215092583759427534.post-92168347928840386962011-03-16T23:49:00.002+02:002012-08-24T23:26:48.881+03:00Schiele<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="color: #eeeeee;">το ξέρω πως θα ζήσω έτσι στο εξής σ’ αυτούς Τους άσπρους τοίχους με τα χελιδόνια Να γκρεμίζονται στην κοιλιά μου τα τετράδιά μου Σκισμένα τα κίτρινα Μουγκρητά μου κλειδωμένα στο ντουλάπι ματαίως Περιμένοντας το χειροκρότημα με το αυτί μου Κολλημένο στα πλακάκια για τις αφικνούμενες αμαξοστοιχίες <span style="font-style: italic;">το έκζεμα</span> θα με δικαιολογείς <span style="font-style: italic;">της προκαλεί, σαφώς, κάποιον εκνευρισμό ο</span>ι γείτονες Θα με κοιτάζουν επιτιμητικά δεν θα γνωρίζω Καλοκαίρι ή χειμώνας μονάχα Θα ψάχνω τις παπαρούνες κάτω απ’ τα σεντόνια τους δεινοσαύρους Που άργησαν θα συλλαβίζω Τ’ όνομά σου σε ξένες γλώσσες μπερδεύοντάς το Μ’ άλλα ονόματα τοπωνύμια και νούμερα επταψήφια θα επινοώ Νέες γεωγραφίες μπουσουλώντας στην τελευταία μου Προσπάθεια να σ’ εντυπωσιάσω θα δεις θα είναι κάτι Σαν πρώτο ραντεβού σαν ακροβατικό ελέφαντα θα ισορροπήσω Τις απελπισίες μου θα ράψω Τις σάρκες μου που κρέμονται δε θα φωνάζω Τη νύχτα <span style="font-style: italic;">το έκζεμα, βέβαια</span> θα υπερθεματίζει η μητέρα οι νοσοκόμες Θα μου χαϊδεύουν στοργικά τα μαλλιά δεν θα με νοιάζει θα ξαπλώνω Πάλι στο πάτωμα <span style="font-style: italic;">έρχεται</span> θα σου λέω και θα ’χεις Ένα βλέμμα βάραθρο όπως oι αυτοπροσωπογραφίες του Schiele πολύ αργότερα Θα με θυμάσαι Δεκάξι χρονώ μ’ εκείνο το φτηνό φουστάνι να ποζάρω με τον ώμο έξω Γύρω μου Σαραβαλιασμένα μηχανάκια μπουκάλια μπύρας κι εκείνα Τα βαριά τσιγάρα που πνιγόμουνα και γελούσα ωραία Που θα είναι ν’ ακινητώ στους αιώνες σ’ αυτή τη στάση όταν κανείς Δεν θα γνωρίζει πλέον την τοποθεσία μου θα ξύνω Τοίχους από τα μέσα βυθισμένη Μέχρι τη μέση σε πράσινα βότσαλα με μια θλίψη ήμερη Βολική σαν πτυσσόμενη ομπρέλα δεν θα κλαίω Εκτός μονάχα όταν σε νιώθω να περνάς απ’ έξω μ’ εκείνες τις ψηλές μπότες που μ’ αρέσαν Κάποτε Ίσως επιχειρήσω να σου γράψω να σου ζητήσω Δηλαδή συγγνώμη που προέκυψα μια τέτοια αμήχανη διάψευση ενώ όλοι Δικαίως προέβλεπαν μια καθώς πρέπει τουλάχιστον συμβίωση μία οικογενειακή Συγκέντρωση ανά έτος ένα μωρό μια στήλη πιθανόν στην τοπική εφημερίδα το ξέρω Πως σε μπερδεύω πάλι έτσι που τα λέω ανάκατα είναι Που βιάζομαι να προλάβω πριν σε πάρει ο ύπνος και το τραίνο Σφυρίξει πάλι βιάζομαι Να σου πω τώρα που ακόμη το ξέρω Πως σ’ αγάπησα έστω Με τούτη την αγάπη χαρτοπόλεμο τους ασθματικούς ρόγχους τα βράγχια στα πλευρά μου και πως δεν είχα Άλλο τρόπο να υπάρξω Δεν κατάφερα Ν’ αλλάξω δέρμα σπλάχνα κόκαλα να μην είμαι Έτσι μια κούκλα στρεβλή πασαλειμμένη κραγιόνια φοβάμαι Ωστόσο πως δεν έχει νόημα κατ’ ουσίαν που ήδη Σου γνέφω μέσα από τη γυάλα απ’ έξω Ξανθά κορίτσια σου χαμογελούν με μαλλιά Σγουρά και μαλακά δάχτυλα κι είναι ώρα Να επιστρέψω επιτέλους στα τραίνα μου το βυθό Με τα κοχύλια την άδεια Μήτρα τελευταία στάση μου.</span></div>
Νάρκισσοςhttp://www.blogger.com/profile/00485750938839500647noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5215092583759427534.post-83204700256334651312011-03-12T13:51:00.004+02:002012-08-24T23:27:29.616+03:00το υδρόβιο έντομο<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="color: #eeeeee;">αδυνατώ να θυμηθώ Πώς τον έλεγαν βάσιμα ωστόσο Υποθέτω πως την δεδομένη στιγμή εγνώριζα όχι Πως είχαν βέβαια κάποια σημασία Τα ονόματα εννοώ αρκούσε Τη δεδομένη πάντοτε στιγμή η βεβιασμένη Γνώση των σωμάτων το δέρμα Που έτριζε σα γυαλί κάτω απ’ το δάχτυλο κουδούνιζε Μεριές θρυμματισμένο Στην κίνηση κι έτρεμα Μην τον σακατέψω άδικα ευτυχώς Εκείνος έδειχνε Να μη φοβάται Τα αιματηρά μου ενδεχόμενα τον τρόμο Που έπαιζε μπάλα στο στομάχι μου το παραμιλητό μου Σε γλώσσες που δεν κατείχα εκείνος Έδειχνε πράγματι ν’ απολαμβάνει τη συγκυρία Παράδοξα ευγενής Έβγαζε τα τσιγάρα από την τσέπη να μην τσαλακωθούν Τρεις μέρες συνέχεια μπορεί Και τέσσερις δεν θυμάμαι πλέον Μασούσε κάτι τσίχλες που μύριζαν κανέλα κι έκαιγαν Σαν λόγος που δεν ειπώθηκε πάνω στα χείλη θυμάμαι Το σούρσιμο των ρούχων σαν ζωντανά που παραμέριζαν τρομαγμένα σε πρόσταγμα το χέρι του Ν’ ανοίγει δρόμους στην κοιλιά μου την πόρπη Της ζώνης που χτυπούσε ρυθμικά Σαν πένθιμη καμπάνα πάνω στα δοκάρια το γκρίζο κτήριο με τις πράσινες πόρτες την υγρασία Να στάζει από παντού και χάρηκα θα πλημμυρήσουν Τα κόκαλά μου Ανήμερα τ’ Άη-Γιάννη να προσπαθώ Να πνιγώ και να μη μου βγαίνει θα έπρεπε Να ’μαι τουλάχιστον ευγνώμων που κάποιος σκέφτηκε να με παρηγορήσει Χειρουργικά δίχως Περιστροφές μ’ εκείνο Το λειψό χαμόγελο των αγοριών που μεγαλώνουν Από λάθος σαφέστατα Τα γνώριζα ήδη όλα την επικείμενη Δεκαετία σαν να την είχα Εκ των προτέρων σεργιανίσει μέσα-έξω τρεις φορές και γνώριζα Δεν θα μεγάλωνα άλλο θα φορούσα Το ίδιο νούμερο εσαεί θα επιβίωνα Της υγρασίας σκαλωμένη στο σακάκι σου ένα υδρόβιο Έντομο που άλλαξε ακούσια Περιβάλλον θα σε θυμόμουν Με λεπτομέρειες τρομακτικές με αναμνήσεις που δεν θα έπρεπε Να μου ανήκουν τριώ Χρονώ επτά εννέα κι ας ήσουν Δώδεκα νομίζω που σε είδα εσύ Δεν μ’ είχες δει και σίγουρα Δεν θα με πίστευες αν σου ’λεγα Τότε εννοώ Πως είχε ήδη γίνει Πως σε γνώριζα πως θα σου χώριζα στο μέλλον Τα σπλάχνα στα δύο θα προσπαθούσαμε Μισή ζωή να το χαρακτηρίσουμε ως ατύχημα να πούμε Πως κατά βάθος δεν συνέβη Πως μας φάνηκε κι άλλα πολλά Μπορούσα να σου πω αλλά δεν μίλησα σε κοίταζα Μόνο μέσα απ’ το τζάμι και δεν έμπαινα Στον κόπο καν να λυπηθώ δεν θα ’χε Νόημα εξάλλου και τώρα Να μ’ απειλεί αυτή η παράλογη υγρασία να μη στέργει Τουλάχιστον να μ’ εξοντώσει να πρέπει να μαζέψω Μες στην παλάμη μου την προκαταβολή Του χρόνου αυτή που δεν την ήθελα και τι ειρωνεία Να μου μπερδεύουν όλοι την ηλικία μου Πριν και μετά να με κρεμούν Σαν ρούχο στο ενδιάμεσο ούτε Παιδί ούτε γυναίκα υδρόβιο έντομο σ’ ένα κατάστεγνο κουτί τα υπόλοιπα όλα Ήταν απλώς φιλοφρονήσεις αστεία της στιγμής να κοιμηθώ Τα βράδια δίχως φασαρίες όταν έβρεχε κι εγώ Θυμόμουν αίφνης κι έλεγα <i>Θα φύγω </i>μα οι άλλοι ήξεραν Συμβιβαζόμουν εύκολα και σώπαινα αρκεί Να μου ’λεγες <i>δεν πειράζει</i> ή κάτι τέτοιο Εν τέλει Αναδιπλώθηκα ήσυχα μες στο κουτί μου κι αν ψάξετε Στις φωτογραφίες σας θα δείτε λείπω Αφήνοντας μια βολική παύλα στη θέση μου ένα σκιτσάκι Μονοκοντυλιά κι αυτό Για λίγο μόνο σταδιακά Τα χρώματα θα θρέψουν γύρω από την απουσία μου θα κλείσουν Όπως κλείνει Τρύπα στη σάρκα δίχως ασημένιο κρίκο μέχρι τότε Θα συνεχίσετε να μ’ εφευρίσκετε για λόγους Πρωτίστως πρακτικούς με το μπλε μου φόρεμα το λάπτοπ τις κατσαρόλες μου τα σημάδια στα μπράτσα ή κάποτε Στη σάλα με τη μαμά προσεκτικά Να ισιώνω τις κορνίζες στον τοίχο.</span></div>
Νάρκισσοςhttp://www.blogger.com/profile/00485750938839500647noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5215092583759427534.post-87178035766202757462011-03-11T23:06:00.004+02:002012-08-24T23:29:20.503+03:00φωτογραφία<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="color: #eeeeee;">ουδέποτε κατάλαβα πώς συνέβαινε Πάντα στην πλέον κρίσιμη στιγμή Το τακούνι μου να σφηνώνεται στη σχάρα του υπονόμου άλλοτε σ’ ένα μικρό ράγισμα στις πλάκες του πεζοδρομίου και ν’ αποσπάται Βίαια από το πέλμα το παπούτσι Αιφνίδια παραπατώντας να επιστρέφω στις ελάχιστες διαστάσεις μου περισσότερο πλέον Να μη σε φθάνω ή ακόμη χειρότερα ν’ ακινητοποιούμαι Δέσμια του εδάφους να σε βλέπω Ν’ απομακρύνεσαι με τρόμο υποπτευόμενη πως χαμογελούσες Ειρωνικά ή το πολύ με συγκατάβαση στην πολλοστή αποτυχία μου Εννοείται Πως αραδιάζω τώρα ψέματα Ερμηνείες δικές μου αυθαίρετες επί των καταστροφικών εκείνων γεγονότων Δεν είχα ακόμη φορέσει τακούνια τότε ούτε καν κραγιόν εξόν Μια φορά που έβαψα τα χείλη μου για σένα γνωρίζοντας με βεβαιότητα πως δεν θα ’σαι εκεί Η Μαρία μόνο το πρόσεξε και ασφαλώς Κατάλαβε ήθελε να με φωτογραφήσει να σου ταχυδρομήσει Τη φωτογραφία με το κραγιόν που ήταν για σένα που θα έλειπες και δεν την άφησα Φοβήθηκα την ασαφή αιωνιότητα μιας πόζας ανυπεράσπιστης Παντελώς στα χέρια σου στην άλλη άκρη της χώρας με το κραγιόν στο ακίνητο χαμόγελο Ήλπιζα βέβαια οδυνηρά να σου το πει να περιγράψει την απόχρωση του κόκκινου το σάπιο αίμα στα φίλτρα των τσιγάρων μου αφού Το υποπτευόμουν βάσιμα από τότε δεν θα το έβλεπες ποτέ από κοντά και τα σημάδια θα ’ταν μόνο Μονάχα Στα φίλτρα των τσιγάρων μου Δεν ξέρω δεν έμαθα αν τελικά σου είπε κάποτε Οι νύχτες μου βέβαια προδιαγράφονταν ήδη τρομερές το ίδιο βράδυ Δαγκωνόμουν μ’ ένα αγόρι με ωραία πόδια και δερμάτινο μπουφάν με προέτρεπε να χύσω με τη στιγμιαία Τρυφερή έγνοια του αγνώστου που απλώνει το χέρι να σηκώσει κάποιον που στραβοπάτησε στο δρόμο αγνοώντας φυσικά το κάταγμα Εγώ Με πλήρη αχαριστία να του ανοίγω πληγές στην πλάτη <span style="font-style: italic;">Τον αγαπάς</span> μου είπε αργότερα η Μαρία κι είχε φρίκη έκπληκτη η φωνή της λες κι ανακάλυπτε Μοιραίο μαθηματικό λάθος ντράπηκα βαθιά Σαν να μου καταλόγιζαν έγκλημα δίχως ποινή κι ακόμη δεν την είχα ρωτήσει αν σου ’χε πει για το κραγιόν και τη φωτογραφία Που δεν την άφησα να τραβήξει Θα μου πεις τι τα σκαλίζω αυτά μετά από τόσα χρόνια όπως Ανά πενταετία περίπου συναντιόμαστε Θα συναντιόμαστε Τυχαία Λέγοντας τα άκρως αναγκαία κοινοποιώντας αρραβώνες γάμους εγκυμοσύνες τα τελευταία επαγγελματικά μας νέα Και το αγόρι με τα ωραία πόδια δεν έχω ιδέα τι απέγινε αν κατοικεί ακόμα στις δυτικές συνοικίες αν θυμάται στο ελάχιστο Τις πληγές το σπέρμα του πάνω στα ρούχα μου Η Μαρία ασφαλώς θα καταλάβαινε Πως ήμουν αφόρητα λυπημένη τρία καλοκαίρια στη σειρά Με μια καυστική υποδόρια λύπη που ακόμη ξεβάφει στα φουστάνια μου με τον ιδρώτα Τη συνάντησα κι εκείνη τυχαία μετά από χρόνια αγόραζε Διακοσμητικά λουλούδια για το σπίτι Ένα τεράστιο μεταλλικό μπουκέτο τη βοήθησα να το μεταφέρει μέχρι το ταξί με ρωτούσε για σένα αν σ’ έβλεπα Ακόμη Δεν ρώτησε αν σ’ αγαπούσα Ήθελα να της πω Πως τελικά μετάνιωσα για τη φωτογραφία κι αν μπορούσε αν δηλαδή της ήταν εύκολο Να την τραβούσε εκείνη τη στιγμή έστω με καθυστέρηση επτά Ή έξι χρόνων έστω Δίχως κραγιόν Με άλλο χρώμα στα μαλλιά την υποψία καν της πρώτης ρυτίδας Δεν είπα εννοείται τίποτε τη φίλησα την έβαλα στο αυτοκίνητο Το πελώριο συρμάτινο κλαδί εξείχε από το παράθυρο της κούνησα το χέρι όπως έστριβαν και σκέφτηκα Με μια τρομακτικήν απάθεια πως στο εξής θα μεγάλωνα διαρκώς Χωρίς ελπίδα αναστροφής χωρίς Την πολυτέλεια των άγνωστων στοργικών αγοριών τις τρομερές νύχτες Και πως δεν ήξερα καν αν υπήρχα τουλάχιστον ως ανάμνηση ή πόθος ανεκπλήρωτος Ως υποθετική έστω φωτογραφία σ’ ένα άδειο συρτάρι ως εμμονή Που κακοφόρμισε σε λάθος δεκαετία.</span></div>
Νάρκισσοςhttp://www.blogger.com/profile/00485750938839500647noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-5215092583759427534.post-77832998434289425722010-10-10T19:06:00.006+03:002010-10-17T15:06:38.689+03:00imperfections<object height="385" width="480"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/AOzkN8dHnjk?fs=1&hl=el_GR"><param name="allowFullScreen" value="true"><param name="allowscriptaccess" value="always"><embed src="http://www.youtube.com/v/AOzkN8dHnjk?fs=1&hl=el_GR" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" height="385" width="480"></embed></object><br /><br /><!--[if gte mso 9]><xml> <w:worddocument> <w:view>Normal</w:View> <w:zoom>0</w:Zoom> <w:punctuationkerning/> <w:validateagainstschemas/> <w:saveifxmlinvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid> <w:ignoremixedcontent>false</w:IgnoreMixedContent> <w:alwaysshowplaceholdertext>false</w:AlwaysShowPlaceholderText> <w:compatibility> <w:breakwrappedtables/> <w:snaptogridincell/> <w:wraptextwithpunct/> <w:useasianbreakrules/> <w:dontgrowautofit/> </w:Compatibility> <w:browserlevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel> </w:WordDocument> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml> <w:latentstyles deflockedstate="false" latentstylecount="156"> </w:LatentStyles> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]> <style> /* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:"Κανονικός πίνακας"; mso-tstyle-rowband-size:0; mso-tstyle-colband-size:0; mso-style-noshow:yes; mso-style-parent:""; mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; mso-para-margin:0cm; mso-para-margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:10.0pt; font-family:"Times New Roman"; mso-ansi-language:#0400; mso-fareast-language:#0400; mso-bidi-language:#0400;} </style> <![endif]--> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify; line-height: 150%;">Εντάξει, είμαι τελειομανής. Από τη φύση μου, τι να πω –μάλλον το έχει το ζώδιο. Είμαι ακριβώς αυτή η μαλακισμένη κατηγορία ανθρώπου που μπορεί ας πούμε να κάνει ένα καταπληκτικό τραπέζι με είκοσι τέλεια φαγητά, να φάνε όλοι μέχρι σκασμού και να λένε γεια στα χέρια σου, κι επειδή έκαψε και τρία από τα εκατό κεφτεδάκια, αν τον ρωτήσεις πώς πήγε το τραπέζι αυτό μόνο θα σου πει, «χάλια, έκαψα τα κεφτεδάκια». Κι όχι μόνο θα το πει, αλλά θα το σκέφτεται και δέκα μέρες μετά –ότι απέτυχε, ρεζιλεύτηκε και ξεφτιλίστηκε ως οικοδεσπότης, κι έδωσε δικαίωμα να πούνε ότι δεν μπορεί να τηγανίσει ένα κεφτέ.</p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify; line-height: 150%;"> </p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify; line-height: 150%;">Γελάτε; Τραστ μι, δεν έχει καθόλου πλάκα. Το σύνδρομο <i style="">καμένο κεφτεδάκι</i> (όπως το ονομάζω βάσει της αυτοσχέδιας κωδικοποίησης των διαφόρων νευρώσεών μου, άκρως<span style=""> </span>απαραίτητης για να βγάζω μια στοιχειώδη έστω ψυχαναλυτική άκρη στις νηφάλιες στιγμές μου) είναι, όπως και να το κάνουμε, κομματάκι βάρβαρο. Εξαντλητικό, εξοντωτικό, ανθρωποβόρο, πώς το λένε; Και –το χειρότερο– εξόχως σπαστικό για τους άλλους ανθρώπους γύρω σου. Οι οποίοι πρέπει να σε υπομείνουν όσο γκρινιάζεις αυτομαστιγωνόμενη ή, ακόμα κι αν καταφέρεις να το βουλώσεις, να τρώνε στη μάπα το άκρως μελοδραραματικό <i style="">αφήστε-με-τώρα-είμαι-μια-αποτυχία-και-μου-αξίζει-να-υποφέρω </i>ύφος σου, για όση ώρα πάρει μέχρι να σου περάσει (και συνήθως παίρνει πολλή). Εννοείται, δε, ότι κατά καιρούς αυτομαστιγώνεσαι και για το ίδιο το γεγονός της περιοδικής αυτομαστίγωσής σου (διότι συνειδητοποιείς φυσικά πόσο νοσηρή και ενοχλητική είναι ενίοτε η στάση σου προς τη ζωή, και νιώθεις ένα περιφερόμενο ελάττωμα <b style="">και </b>γι’ αυτό).</p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify; line-height: 150%;"> </p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify; line-height: 150%;">Αν, τώρα, με φαντάζεστε σαν κανένα κακόμοιρο πλάσμα τίγκα στην ανασφάλεια και τη μιζέρια, πέσατε έξω. Όσοι ομοιοπαθείς αναγνωρίζετε τον εαυτό σας στην ανωτέρω περιγραφή, θα ξέρετε πολύ καλά ότι, όση ώρα <b style="">δεν </b>αυτομαστιγωνόμαστε, οι κύριοι και κυρίες <i style="">γουόνα-μπι-Πέρφεκτ </i><span style=""> </span>σφύζουμε από αχαλίνωτη αυτοπεποίθηση (μιλάμε για καλάμι τρία μέτρα τουλάχιστον). Είμαστε θεοί. Μπορούμε να κάνουμε τα πάντα, ο κόσμος εξακολουθεί να περιστρέφεται μόνο και μόνο επειδή εμείς<i style=""> </i>του ρίχνουμε καμιά σκουντιά πού και πού. Είμαστε υπέροχοι, ικανότατοι, σούπερ ενδιαφέροντες, αναντικατάστατοι, γαμώ τα παιδιά. Φτύστε μας –να μη μας ματιάξετε.</p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify; line-height: 150%;"> </p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify; line-height: 150%;">Μοιραία, το σύνδρομο της τελειότητας βαραίνει όλο και περισσότερο στους ώμους σου καθώς πολλαπλασιάζονται οι ρόλοι. Στα εφτά, ας πούμε, αρκούσε απλώς να είμαι η καλύτερη μαθήτρια (όχι καλή, όχι πολύ καλή, όχι άριστη, αλλά η καλύτερη της τάξης, και της δίπλα τάξης, και της παραδίπλα αν ήταν δυνατόν, σε σημείο αν έκανα ποτέ τίποτα λάθος να αναστατώνονται οι δάσκαλοι ότι είμαι άρρωστη ή ότι ζω καμιά αιφνίδια οικογενειακή τραγωδία). Στα δεκατρία, μαζί με το αριστείο των τριών τμημάτων, <span style=""> </span>έπρεπε να είμαι και γκόμενα. Στα δεκάξι, και ερωμένη. Στα δεκαεφτά, να αριστεύσω στις Πανελλαδικές, να μπω Νομική Αθήνας συγκεκριμένα (ο,τιδήποτε άλλο θα ήταν αποτυχία), ταυτοχρόνως δε να είμαι η τέλεια πωλήτρια-γλάστρα για να βγάζω τα καλσόν και τα τσιγάρα μου. Τα επόμενα δέκα χρόνια (σωρευτικά, ανάκατα και εν συντομία): να περιφέρομαι τέλεια επί δέκα ώρες πάνω σε δωδεκάποντα· να φτιάχνω τέλειο μουσακά και σπιτικά κουλουράκια· να μπω<span style=""> </span>στην «τέλεια» (δεδομένων των προοπτικών που είχα) δουλειά, διαβάζοντας επί δύο χρόνια σα φρενοβλαβής· να σκαρφαλώνω τέλεια μάντρες και κάγκελα, με τα δωδεκάποντα στα δόντια και τη φούστα φιόγκο, για να ακολουθήσω τους κάφρους στο άλσος/πάρκο/ρεματιά/ραχούλα/βράχο που θα αράζαμε στις τρεις το πρωί να πιούμε ένα κασόνι μπύρες· να αποσύρομαι με τέλειο δεντρεχειτίποτα ύφος, πάντα με τα δωδεκάποντα στα δόντια, για να επιστρέψω στη φύση μέρος της ανωτέρω μπύρας, έρποντας σχεδόν μέσα σε θάμνους/δέντρα/τσουκνίδες/βράχους, με κίνδυνο να με φάνε/δαγκώσουν/τσιμπήσουν τυχόν σκύλοι/φίδια/αράχνες/βατράχια ή να με βιάσει κανένας περιφερόμενος ανώμαλος (ενώ οι κάφροι την πετούσαν έξω για να κατουρήσουν με πλήρη ασφάλεια και άνεση τα γειτονικά δεντράκια, γιατί όλοι άντρες είμαστε σ’ αυτήν την παρέα και δεντρεχειτίποτα)· να (προσπαθώ να) αποκτήσω το τέλειο μπούτι παρά την ανωτέρω μπύρα· να τελειώσω πρώτη τη δεύτερη σχολή· να κάνω την πεθερά μου να με λατρέψει· να επιβιώσω της καψούρας μου· να μην αυτοκτονήσω κάπου στο ενδιάμεσο. Εσχάτως (και μαζί με όλα τα προηγούμενα): να μάθω να κάνω το σπίτι να αστράφτει σε χρόνο ντετέ, για να μου μένει χρόνος για α)την καλλιέργεια του πνεύματός μου, β)το βάψιμο των νυχιών μου, γ)την παρασκευή νέων ειδών τέλειων σπιτικών κουλουρακίων και πρωτίστως δ)το αγαπημένο μου σπορ <i style="">εκστατική ενατένιση του μωρού</i>. Α, και να κοιμάμαι εννοείται στο μεταξύ για να μη με βλέπει το μωρό με μαύρους κύκλους.</p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify; line-height: 150%;"> </p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify; line-height: 150%;">Εννοείται, ασφαλώς, ότι στα διαλείμματα της παράνοιάς μου φθονώ θανάσιμα τους υπόλοιπους φυσιολογικούς ανθρώπους, που δεν νιώθουν ότι έχουν διαπράξει έγκλημα κατά της ανθρωπότητας επειδή το πάτωμά τους έχει δυο τρίχες, και που μπορούν να εμφανιστούν μια φορά με τζην και πουλόβερ στους συναδέλφους/φίλους/γνωστούς τους χωρίς να ερωτηθούν (καλοπροαίρετα, βέβαια) αν είναι άρρωστοι, ή να παραγγείλουν σουβλάκια χωρίς φρικτές τύψεις επειδή δεν πρόλαβαν να μαγειρέψουν δύο φαγητά στη φανταστρουμφική χύτρα τους γυρνώντας από τη δουλειά. Και που δεν υποφέρουν καθημερινά στην ιδέα ότι δεν είναι οι <span style="" lang="EN-US">Pussycat</span><span lang="EN-US"> </span><span style="" lang="EN-US">Dolls</span> (και οι έξι, ή όσες είναι τέλος πάντων) για να μην πλήξει ποτέ το μωρό που τους παντρεύτηκε. </p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify; line-height: 150%;"> </p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify; line-height: 150%;">Εννοείται, επίσης, ότι το κυνήγι της τελειότητας από μέρους μου είναι μια απελπισμένη μάχη με ανεμόμυλους. Ξεψαρώστε, δεν είμαι τόσο καταπληκτική γκόμενα. Ούτε φυσική καλλονή, ούτε η Βέφα Αλεξιάδου, ούτε η <em><span style="font-style: normal;">Chasey</span></em><i style=""> </i>Lain, ούτε καν ο <span style="" lang="EN-US">Iggy</span><span lang="EN-US"> </span><span style="" lang="EN-US">Pop</span>. Απλώς, προσπαθώ. Να βλέπομαι στοιχειωδώς, να μαγειρεύω υποφερτά, να έχω ένα ανθρωπινό σπίτι, να έχει κάποιο νόημα το ότι αναπνέω, τέτοια πράματα. </p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify; line-height: 150%;"> </p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify; line-height: 150%;">Το θέμα, τώρα, είναι ότι και τα τέρατα σαν την πάρτη μου κάποτε κινδυνεύουν, πώς το λένε, να κλατάρουν. Και τότε επαναστατούν, διεκδικώντας με πάθος αλλοτινής σουφραζέτας το (αυτονόητο, μάλλον) δικαίωμά τους στο <i style="">καμένο κεφτεδάκι</i>. Εμένα, συγκεκριμένα, δε μου βγήκε με κεφτεδάκι ακριβώς, αλλά με γατί. </p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify; line-height: 150%;"> </p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify; line-height: 150%;">Τώρα ξέρω, σας μπέρδεψα. Πλιζ αλάου μι του εξπλέιν. Έχω ένα θέμα με τις γάτες. Μεγάλωσα με λεφούσια γάτες από τα εννιά μου περίπου, με ανεξίτηλα συμπτώματα σαν του Μόγλη που τον μεγάλωσαν οι λύκοι (όπως να ζαρώνω δίπλα στα καλοριφέρ του σχολείου και να τρίβω ασυναίσθητα το κεφάλι μου στον τοίχο όταν νύσταζα, με αποτέλεσμα να γελάει μαζί μου όλη η τάξη) και εξίσου ανεξίτηλα σημάδια από ιστορικές γρατζουνιές. Μιλάω στις γάτες στο δρόμο σαν τις τρελές γιαγιάδες, μπορεί να μπουκάρω σε ξένη αυλή με κίνδυνο να με περάσουν για διαρρήκτη για να χαϊδέψω την υπέροχη τριχόμπαλα που εντόπισα στο βάθος του κήπου. Μπορώ να φιλήσω ένα μπάσταρδο γατί βουτηγμένο στις λάσπες, την ίδια στιγμή που αν ερχόμουν σε επαφή με τον πιο πλυμένο σκύλο του κόσμου θα έτρεχα να βουτήξω ολόκληρη στο μπεταντίν. Μπορώ να καταπιώ ένα σύννεφο γατότριχας χωρίς να βήξω, αγαπώ τους ψύλλους, το τοξόπλασμα είναι παιδικός μου φίλος. Χρειάζομαι τουλάχιστον μία γάτα στο χώρο που ζω, περίπου όπως χρειάζομαι το πικάπ ή το νες καφέ μου.</p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify; line-height: 150%;"> </p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify; line-height: 150%;">Μετά το γάμο, λοιπόν, το μόνο πράγμα που με φρίκαρε ήταν η έλλειψη γάτας. Η Γάτα, εννοείται (η πιο υπέροχη από όλες τις υπέροχες γάτες που είχα ποτέ, υπαίτια για το πιο βαθύ παράσημό μου πάνω από το δεξί γόνατο, με αυτοκρατορικό τσαμπουκά τίγρης –σταματάω το εγκώμιο πριν βαρεθείτε) έμεινε στους γονείς μου. Είχα ψελλίσει την επιθυμία μου να πάρω μία αλλά, όπως ήταν αναμενόμενο δεδομένου του τέλειου σύμπαντος στο οποίο έχω συνηθίσει τον περίγυρό μου, η ιδέα πήρε τουλάχιστον τις διαστάσεις υιοθεσίας ρινόκερου: που θα μου γρατζουνίσει τα καινούρια έπιπλα, θα μου καταστρέψει τις πανάκριβες κουρτίνες, θα γεμίσει τον τόπο τρίχες, θα με επιβαρύνει με τη φροντίδα της, θα είναι έξοδο, θα με γρατζουνάει και θα πηγαίνω σαν πρεζάκιας με σημάδια στη δουλειά, θα με κολλήσει τοξόπλασμα (που δε γίνεται αν δεν τρώει ωμό κρέας αλλά έχω βαρεθεί να το εξηγώ αυτό στον κόσμο, εξάλλου αν δεν έχω ήδη τοξόπλασμα θα πρόκειται περί θαύματος) και θα κινδυνέψει η μελλοντική εγκυμοσύνη μου, θα φάει το μελλοντικό μωρό μας, που ίσως γεννηθεί και με θανατηφόρα αλλεργία στις γάτες, θα μου καταστρέφει τις διακοπές και τα λοιπά και τα λοιπά. (Επίσης, θα κλάνει φωτιές, θα ληστεύει τράπεζες, θα βιάζει τον περιπτερά, μια μέρα θα λυσσάξει και θα μας κόψει το λαιμό, θα μας πιει το αίμα, θα βάλει φωτιά στην πολυκατοικία και θα μεταναστεύσει στο Μπαγκλαντές).</p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify; line-height: 150%;"> </p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify; line-height: 150%;">Έτσι, με χίλιους ανθρώπους να μου τα λένε όλα αυτά σαν άκρως πιθανά σενάρια, παραιτήθηκα από την ιδέα της γάτας. Και επιβίωσα. Για πέντε ολόκληρους μήνες. Το θέμα πήρε σοβαρές διαστάσεις όταν είδα τη Σούκι στο Τρου Μπλαντ να παίρνει τη γάτα της στο κρεβάτι και (μεταξύ μας) κόντεψα να μπήξω τα κλάματα. Την επομένη γούρλωσα τα μάτια μου στο μωρό και του είπα ότι χρειάζομαι μία γάτα. Και το μωρό (που είναι μεν των σκύλων αλλά λατρεύει και τις γάτες, κι επίσης κάνει τα πάντα εύκολα στη ζωή<span style=""> </span>και επιμελείται διαρκώς της επιβίωσής μου) γέλασε όπως γελάει πάντα και μου είπε ότι θα μου πάρει γάτα, σαν να του ζήτησα φουστάνι, και τη βάφτισε εκ των προτέρων, για να μην αλλάξω γνώμη, και σε τρεις μέρες απέκτησα μια υπέροχη μπέμπα Περσίας με χρυσά μάτια, από αυτές που πάντα ήθελα αλλά όλοι μου έλεγαν <span style="font-style: italic;">απαπαπαπά είναι ένας φρικτός τρίχινος μπελάς</span> (αν κι εγώ ανέκαθεν τις έβρισκα μια τεράστια τρίχινη ευτυχία).</p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify; line-height: 150%;"> </p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify; line-height: 150%;">Έχω ξανά ρούχα γεμάτα τρίχες, μια τεράστια γρατζουνιά στο μπούτι (σκαρφαλώνει για να μου κλέψει τις χαρτοπετσέτες) και γατοτροφή στο ντουλάπι με τον πουρέ και τις κονσέρβες. Έχω σηκώσει την καλή κουρτίνα για να μην τη χαλάσει τώρα που είναι μικρή και παίζει, το σαλόνι δείχνει κάπως λιγότερο τέλεια από πριν αλλά δε με νοιάζει. Και στον καναπέ τράβηξε μια-δυο κλωστούλες αλλά επίσης δε με νοιάζει, μόνο εγώ τις διακρίνω ούτως ή άλλως. Και είμαι ευτυχισμένη, με την κουρτίνα καραγκιοζ-μπερντέ και το γρατζουνισμένο καναπέ, σαν να συνειδητοποίησα ξαφνικά ότι ο καναπές ούτως ή άλλως θα γρατζουνιόταν κάποτε, όπως κι εμείς, και δεν έχει νόημα να προσπαθώ να μας κρατήσω ανέπαφους, δεν ξέρω τι σόι στροφή πήρε το μυαλό μου, και σήμερα μου ψιλοχάλασε το φαΐ κι έβαλα τα γέλια, και το μωρό νόμιζε ότι τρελάθηκα, γιατί κανονικά θα έπρεπε να φρικάρω, κι έκατσα κάτω και προσπαθούσα να του εξηγήσω, όλο αυτό απ’ την αρχή, για τα αριστεία μου στο σχολείο και τη γάτα και τις γρατζουνιές στον καναπέ, και μπέρδεψα φυσικά τη γλώσσα μου και είπα κάτι πολύ ακατανόητο, και το μωρό που μιλάει μια φορά στα χίλια χρόνια σοβαρά με σταμάτησε και μου είπε ότι <i style="">εννοώ ότι μπορώ να είμαι ευτυχισμένη με μία ατελή ζωή</i>, και με άφησε μαλάκα, και του είπα στ’ αστεία γράψ’ το κάπου αυτό γιατί την επόμενη φορά δεν θα θυμάμαι πάλι τι εννοώ, αλλά το μωρό σηκώθηκε και το έγραψε σ’ ένα χαρτάκι και το κόλλησε στο ψυγείο, ήθελα να τον σταματήσω αλλά δε σταματάς το βασιλιά της πόλης σε τέτοιες ιστορικές στιγμές, βασικά θέλαμε μάλλον να ουρλιάξουμε και οι δύο, γιατί σ’ αυτό το σπίτι ξερνάμε αμφότεροι με τα αποφθέγματα και τον Κοέλο (ή όπως προφέρεται) και το γλάρο Ιωνάθαν και όλα τα συναφή βαρύγδουπα <span style=""> </span>περίπου όσο ξερνάμε και με τον Πλιάτσικα, και κοιταχτήκαμε έντρομοι για μια στιγμή, αλλά επειδή το μωρό είναι, όπως είπαμε, ο βασιλιάς της πόλης και λύνει όλα τα προβλήματα, έγραψε «πέος» από κάτω με κεφαλαία γράμματα, κι έτσι αποφασίσαμε σιωπηρά ότι το χαρτάκι μπορεί να μείνει στο ψυγείο.</p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify; line-height: 150%;"> </p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify; line-height: 150%;">Από βδομάδα θα πάω τη μικρή για εμβόλια.<br /></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify; line-height: 150%;"><br /></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify; line-height: 150%;"> </p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify; line-height: 150%;"> </p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify; line-height: 150%;"><span style=""> </span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify; line-height: 150%;"> </p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify; line-height: 150%;"><span style=""> </span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify; line-height: 150%;"> </p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify; line-height: 150%;"><span style=""> </span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify; line-height: 150%;"><span style=""> </span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify; line-height: 150%;"> </p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify; line-height: 150%;"> </p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify; line-height: 150%;"><span style=""> </span></p> <h1><span style=""> </span></h1><br /><br /><a href="http://3.bp.blogspot.com/_b9t7zrrdQVA/TLrmMhkA_qI/AAAAAAAAASI/GLA0ZB1vHz0/s1600/PA170137.JPG"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 240px; height: 320px;" src="http://3.bp.blogspot.com/_b9t7zrrdQVA/TLrmMhkA_qI/AAAAAAAAASI/GLA0ZB1vHz0/s320/PA170137.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5528984595392954018" border="0" /></a>Νάρκισσοςhttp://www.blogger.com/profile/00485750938839500647noreply@blogger.com11tag:blogger.com,1999:blog-5215092583759427534.post-91233404698776580122010-07-30T17:03:00.007+03:002010-07-30T23:25:58.873+03:00Σούπερ ζωδιακό αφιέρωμα: άνδρες καρκίνοι (και πώς να σας παλέψουν οι άλλοι)<div style="text-align: justify;"><span style="font-style: italic;">Ο Νάρκισσος, ορμώμενος από το <a href="http://insomeoneelsesdream.blogspot.com/2010/07/blog-post_29.html">φανταστρουμφικό ποστ της Μ</a>, και διαπιστώνοντας για άλλη μια φορά την τρομακτική του πλέον ικανότητα να αναγνωρίζει από χιλιόμετρα το συγκεκριμένο είδος, αποδεχόμενος δε τη βαρύτατη ηθική του υποχρέωση να μοιραστεί με την ανθρωπότητα τη βαθιά του γνώση περί του θέματος, παραθέτει το ακόλουθο βαθυστόχαστο πόνημα. </span><br /><br /><span style="font-weight: bold;">Πώς σας αναγνωρίζουμε:</span><br />Όχι, δεν χρειάζεται να μας πείτε την ημερομηνία γέννησής σας. Είναι αυτή η αλλόκοτη αύρα που σας περιβάλλει, αυτό το μοναδικό κράμα ευαισθησίας, μίρλας, γκρίνιας και παράνοιας, που κάνει τους μυημένους να σας αναγνωρίζουν διαισθητικά προτού καλά-καλά ανοίξετε το στοματάκι σας. Είστε στάνταρ, με τον άλφα ή βήτα τρόπο, καλλιτεχνική και κουλτουριάρικη φύση. Διαβάζετε πολύ (συνήθως παρανοϊκά πράγματα), βλέπετε ταινίες (πάντα παρανοϊκές), ακούτε περίεργες μουσικές. Ανατρέπετε όλους τους νόμους της ψυχοσύνθεσης των δύο φύλων, που θέλουν τους άντρες simple-minded και τις γυναίκες άπατα πηγάδια υπαρξιακών προβληματισμών. <span style="font-style: italic;">Είστε ολόκληροι </span>ένας μεγάλος υπαρξιακός προβληματισμός, μια διαρκής αγωνία, μια υποβόσκουσα κατάθλιψη. Διασκεδάζετε με έναν εντελώς δικό σας τρόπο, που όσοι δεν σας γνωρίζουν καλά αδυνατούν συνήθως να αναγνωρίσουν ως διασκέδαση (λίγοι θα υποπτευθούν, λόγου χάρη, ότι στον καναπέ του κλαμπ όπου έχετε καταρρεύσει αμίλητοι, και ακινητείτε επί ώρες ατενίζοντας το κενό, περνάτε πραγματικά μια χαρούλα• αν και δεν αποκλείεται να πεταχτείτε και σαν ξεβιδωμένα πάνω και να χορέψετε μέχρι πρωίας, βγάζοντας κατά διαστήματα περίεργες κραυγές). Η ζωή είναι άδικη μαζί σας, σκληρή, άπονη και κακούργα. Είστε μόνοι, κανείς δεν σας καταλαβαίνει (εξαιρούνται οι φίλοι-σύντροφοι που περιγράφονται παρακάτω και οι οποίοι χαρακτηρίζονται από ανάλογα συμπτώματα παράνοιας, αλλιώς θα έτρεχαν μακριά σας να σωθούν). Οι προθέσεις σας διαρκώς παρεξηγούνται, αφού σπανίως μπαίνετε στον κόπο να εκπέμψετε κοινώς κατανοητά σήματα, αλλά πιστεύετε ακράδαντα ότι οι άλλοι πρέπει να μαντεύουν με κάποιο τρόπο αυτά που κρύβετε στο βάθος του μυαλού σας. Έχετε χάσει άπειρες ευκαιρίες στη ζωή σας, γιατί μέχρι να τελειώσετε το διαλογισμό σας περί του αν είναι καλύτερα να δράσετε με τον τρόπο άλφα ή τον τρόπο βήτα το πουλάκι έχει πετάξει, κι εσείς έχετε πιθανότατα εξαντληθεί από τη διανοητική υπερπροσπάθεια• κατόπιν, εξαντλείστε ακόμα χειρότερα αναλύοντας για ώρες/μέρες/χρόνια/δεκαετίες το γιατί πράξατε όπως πράξατε (ή μάλλον το γιατί <span style="font-style: italic;">δεν</span> πράξατε όπως <span style="font-style: italic;">δεν</span> πράξατε) στη συγκεκριμένη περίπτωση. Είστε υποχόνδριοι. Τρώτε συχνότατα αναίτιες φρίκες για την υγεία σας, πιστεύετε ότι πάσχετε από κάτι απίθανο, ότι επίκειται το τέλος σας, σηκώνετε μοϊκάνα, αλλά κατά βάθος ηδονίζεστε με την ιδέα ότι κάτι μπορεί να έχετε. Είστε επιρρεπείς στο αλκοόλ και τις καταχρήσεις γενικά (και μετά ξαναφρικάρετε για την υγεία σας που, αν και θαυμάσια, εσείς πιστεύετε ότι έχει πάρει την κατιούσα). Είστε ανασφαλείς. Ζηλεύετε φρικτά. Υποφέρετε πάρα πολύ συχνά –και πώς να μην υποφέρετε, μέσα στη σκληρή κακούργα κοινωνία, με τους σκληρούς κακούργους ανθρώπους που σας περιστοιχίζουν;<br /><br /><br /><span style="font-weight: bold;">Οι φίλοι σας:</span><br />Κατά πάσα πιθανότητα, κάνετε χωριό με τα νερά, που κουβαλάνε την ίδια τρέλα. Βέβαια, άλλο άνδρα καρκίνο δύσκολα θα ανεχθείτε στο περιβάλλον σας, γιατί θα ενώσετε τις δυστυχίες και τους προβληματισμούς σας και θα σας πέσει βαρύ το πακέτο –το χειρότερο, θα κλέβει την προσοχή από εσάς διεκδικώντας για τον εαυτό του την αμέριστη συμπαράσταση, κατανόηση και συμπάθεια του περίγυρου. Μάλλον τους αποφεύγετε από ένστικτο αυτοσυντήρησης καθώς, στη θεωρητική περίπτωση που θα κολλούσατε με ομοιοπαθή, θα ακινητούσατε επί αιώνες στον ίδιο καναπέ αναλύοντας τα μυστήρια της ζωής, του σύμπαντος και της δαιδαλώδους ψυχοσύνθεσής σας, μέχρι να βρουν οι αρχαιολόγοι τους σκελετούς σας δίπλα-δίπλα μισό εκατομμύριο χρόνια μετά. Πιθανότατα δεν το έχετε συνειδητοποιήσει, αλλά στο χειρότερό εφιάλτη σας μετοικείτε στο φανταστικό χωριό που κατοικείται αποκλειστικά από ομοίους σας, και φρικάρετε χειρότερα και από τον Καλαμάρη στο γνωστό επεισόδιο του Μπομπ Σφουγγαράκη. Κολλάτε ακαριαία με ψαράκια και σκορπιούς (θηλυκού κατά προτίμηση γένους, ώστε να έχουν και την ανάλογη δόση μητρικής τρυφερότητας απέναντί σας• εξάλλου, η προαναφερθείσα δαιδαλώδης ψυχοσύνθεση προσομοιάζει από μόνη της στη γυναικεία ψυχολογία), που συμμερίζονται όπως είπαμε την τρέλα σας και γουστάρουν μαζοχιστικά τις επανειλημμένες γεωτρήσεις στα εσώψυχά σας (επί τη ευκαιρία, σκάβουν λίγο και στα δικά τους παρανοϊκά βάθη). Ιδίως με τις σκορπίνες έχετε μια αυτόματη έλξη, γιατί πάσχουν από τα σύνδρομα<span style="font-style: italic;"> τα-έχω-φιλοσοφήσει-όλα</span> και <span style="font-style: italic;">εγώ-θα-σώσω-τον-κόσμο-και-σένα-μαζί</span>, και μπορούν να σας ακούν αγόγγυστα για χίλιες ώρες και να σας συζητάνε για άλλες τόσες (για να μην πούμε και ότι, ως γνήσια ναρκισσιστικά όντα που είναι, κολακεύονται και οι ίδιες αφάνταστα από το ενδιαφέρον που τους δείχνετε). Όλοι οι υπόλοιποι άνθρωποι θέλουν να σας σκοτώσουν, ή έστω να τρέξουν έντρομοι μακριά σας για να γλιτώσουν.<br /><br /><span style="font-weight: bold;">Οι ερωτικοί σας σύντροφοι:</span><br />Παρομοίως. Κατά 99%, τα έχετε με καρκίνο, ιχθύ ή σκορπιό. Με τους ιχθείς είναι το συνηθέστερο και πλέον ευτυχές ταίριασμα, γιατί είναι ανεκτικοί μέχρι αηδίας και πονοψυχιάρηδες και θα σας ανεχθούν/συμπαρασταθούν/χαρίσουν τη ζωή στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων. Αν ερωτευτήκατε σκορπίνα, πράγμα επίσης πολύ πιθανό για τους λόγους που προαναφέραμε, προσέχετε γιατί είναι σχεδόν βέβαιο ότι κάποια στιγμή θα σας σκοτώσει, ή έστω θα σας χτυπήσει πολύ άσχημα, ή τέλος πάντων ο έρωτάς σας θα λήξει άδοξα κάποια μέρα που εσείς θα θέλετε αγκαλιά και συζήτηση για τη σχέση σας μετά το σεξ κι εκείνη θα σας ρίξει μια μούτζα και θα τρέξει αλλόφρων στο σαλόνι να πιει μπύρες και να κοιμηθεί μουρμουρίζοντας χριστοπαναγίες. Όλοι οι υπόλοιποι σύντροφοι θα σας πληγώσουν ανεπανόρθωτα.<br /><br /><span style="font-weight: bold;">Πώς σας αντέχουμε:</span><br />Με αμέριστη υπομονή, αγάπη, στοργή, προδέρμ και πατ-πατ στο κεφαλάκι. Βασικά, αν δεν σας έχουμε σκοτώσει εξαρχής και σας συναναστρεφόμαστε, σας λατρεύουμε και δεν κάνουμε χωρίς εσάς. Είστε, πώς να το κάνουμε, ενδιαφέροντες και γοητευτικοί (κατά πάσα πιθανότητα είμαστε μάλλον γυναίκες που το πιστεύουμε αυτό, τα κλασικά αρσενικά όντα παίζει να θέλουν να σας πυροβολήσουν, ή απλά αποκοιμιούνται αλλάζοντας κανάλια ενώ τους εξιστορείτε τα βάσανά σας ή τον ψυχαναλυτικού τύπου προβληματισμό που σας γεννήθηκε καθώς παρακολουθούσατε το πέταγμα μιας πεταλούδας κοντά στη φλόγα ενός κεριού ή κάτι παρόμοιο). Μαθαίνουμε να μη θεωρούμε ψυχασθενική οποιαδήποτε συζήτηση. Σας ποτίζουμε, πίνουμε κι εμείς μαζί σας και εν τέλει περνάμε τζάμι (και ξερνάμε, παρέα ή χώρια, τις πρώτες πρωινές ώρες). Προσέχουμε τι σας λέμε, γιατί δεν αποκλείεται να σας γεννήσει κάποιο καινούριο βασανιστικό ερώτημα στον εγκέφαλό σας, που θα σας κρατήσει άυπνους για τρία βράδια στη σειρά και πιθανόν να θέλετε να σας το λύσουμε δέκα χρόνια μετά, που εμείς δεν θα θυμόμαστε καν για ποιο πράγμα μιλάτε. Δεν παρεξηγούμε όταν κάνετε μισή χιλιετία να δώσετε σημεία ζωής, το ξέρουμε ότι στο βάθος του μυαλού σας μας αγαπάτε και μας σκέφτεστε. Τέλος, επισκεφτόμαστε ψυχίατρο (αν δεν το κάνετε ήδη εσείς), γραφόμαστε σε κάποιο group therapy, προμηθευόμαστε καλά ψυχοφάρμακα.<br /><br /><br /><span style="font-style: italic;">(τέρας, αν το διαβάσεις, μην μείνεις άυπνος, και στείλε μου φιλάκια)</span><br /></div>Νάρκισσοςhttp://www.blogger.com/profile/00485750938839500647noreply@blogger.com13tag:blogger.com,1999:blog-5215092583759427534.post-21232831522287587182010-06-28T19:39:00.001+03:002010-06-28T19:44:06.772+03:00μελαγχολία ταχύτητας<!--[if gte mso 9]><xml> <w:worddocument> <w:view>Normal</w:View> <w:zoom>0</w:Zoom> <w:punctuationkerning/> <w:validateagainstschemas/> <w:saveifxmlinvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid> <w:ignoremixedcontent>false</w:IgnoreMixedContent> <w:alwaysshowplaceholdertext>false</w:AlwaysShowPlaceholderText> <w:compatibility> <w:breakwrappedtables/> <w:snaptogridincell/> <w:wraptextwithpunct/> <w:useasianbreakrules/> <w:dontgrowautofit/> </w:Compatibility> <w:browserlevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel> </w:WordDocument> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml> <w:latentstyles deflockedstate="false" latentstylecount="156"> </w:LatentStyles> </xml><![endif]--><style> <!-- /* Style Definitions */ p.MsoNormal, li.MsoNormal, div.MsoNormal {mso-style-parent:""; margin:0cm; margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:12.0pt; font-family:"Times New Roman"; mso-fareast-font-family:"Times New Roman";} @page Section1 {size:595.3pt 841.9pt; margin:72.0pt 89.85pt 72.0pt 72.0pt; mso-header-margin:53.85pt; mso-footer-margin:39.7pt; mso-paper-source:0;} div.Section1 {page:Section1;} --> </style><!--[if gte mso 10]> <style> /* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:"Κανονικός πίνακας"; mso-tstyle-rowband-size:0; mso-tstyle-colband-size:0; mso-style-noshow:yes; mso-style-parent:""; mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; mso-para-margin:0cm; mso-para-margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:10.0pt; font-family:"Times New Roman"; mso-ansi-language:#0400; mso-fareast-language:#0400; mso-bidi-language:#0400;} </style> <![endif]--><object width="480" height="385"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/gMduxIoebcU&hl=el_GR&fs=1&"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/gMduxIoebcU&hl=el_GR&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="480" height="385"></embed></object><p class="MsoNormal" style="text-align: justify; line-height: 150%;"><br /></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify; line-height: 150%;">Μαζί με τα υπόλοιπα συμπράγκαλα του σπιτιού, αγόρασα και χύτρα ταχύτητας. </p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify; line-height: 150%;"><o:p> </o:p></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify; line-height: 150%;"><o:p><br /></o:p></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify; line-height: 150%;">Η αγορά της χύτρας, ασφαλώς, ήταν αποτέλεσμα του αιώνιου βίτσιου μου να τρέχω με χίλια: τι, δηλαδή, να περάσω τη ζωή μου δέσμια των παραδοσιακών χρόνων μαγειρέματος; Να γυρνάω από τη δουλειά και να θέλω δυο ώρες να μαγειρέψω –σκέψου, στο μέλλον, και μ’ ένα κουτσούβελο στα πόδια μου; Συνέβαλαν, εννοείται, και οι παραινέσεις μαμάδων-θειάδων και λοιπών θηλυκών συγγενών, βετεράνων της κουζίνας,<span style=""> </span>που με διαβεβαίωσαν περί της πρακτικότητας του πράγματος: κρέας σε ένα εικοσάλεπτο, όσπρια σε μισή ώρα, λαχανικά στον ατμό σε ελάχιστα λεπτά, και φαγητό λιώμα, πεντανόστιμο, που στην απλή κατσαρόλα δύσκολα σου βγαίνει –το συζητάς; Χύτρα και πάλι χύτρα, τελευταίο μοντέλο, ντιζαϊνάτο, με σούπερ προδιαγραφές ασφαλείας· να τη χειρίζεται, σου λέει, και μικρό παιδί.</p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify; line-height: 150%;"><o:p> </o:p></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify; line-height: 150%;"><o:p><br /></o:p></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify; line-height: 150%;">Ότι εγώ, τώρα, προδιαγραφές ξε-προδιαγραφές, βλέπω τη χύτρα σα μίνι βόμβα υδρογόνου, είναι μια άλλη υπόθεση. Είμαι που είμαι ατσούμπαλη κι αιωνίως αφηρημένη, τη φαντάζομαι να σκάει (εξαιτίας κάποιας εκπληκτικής βλακείας μου, ικανής να κατατροπώσει και την τελευταία λέξη γερμανικής τεχνολογίας), εκτινάσσοντας το κεφάλι μου, παρέα με κάμποσα ντουλάπια της κουζίνας, στην ταράτσα της πενταόροφης πολυκατοικίας μας. Το μωρό γελάει, φυσικά, με τα αιματοβαμμένα μου σενάρια –κι εγώ γελάω με την πάρτη μου, που μονίμως φαντάζομαι φρικτά ατυχήματα, και φυσικά δεν θα επέτρεπα ποτέ στον εαυτό μου να καταπιεί μια τέτοια χαζή φοβία, δεν το δέχομαι δηλαδή, άνθρωπος με δυο πτυχία και να με κάνει ό,τι γουστάρει μια χαζο-χύτρα, δεν θα ’μαστε καλά. Κι αν η μάνα μου, στην τελική, που φοβάται και τον ίσκιο της και καταπίνει κι ένα κάρο φάρμακα, μαγείρευε μια ζωή με χύτρα, εγώ, που μπροστά της είμαι τουλάχιστον πολεμιστής σαμουράι, θα παραδεχτώ ότι κωλώνω;</p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify; line-height: 150%;"><o:p> </o:p></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify; line-height: 150%;"><o:p><br /></o:p></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify; line-height: 150%;">Την έβαλα μπροστά μια-δυο φορές, με το μωρό στο σπίτι πάντα –όχι για να μου κάνει τίποτα δηλαδή, έτσι, για ψυχολογική υποστήριξη. Το μωρό, εξάλλου, λειτουργεί ως τέλειο αντίδοτο για τους πάσης προελεύσεως πανικούς μου, από την εξάπλωση της κυτταρίτιδας μέχρι τις φυσικές καταστροφές· αφήστε που έχει μαγικές σχεδόν ικανότητες στο χειρισμό μηχανημάτων, συσκευών, κουμπιών και μαραφετιών κάθε είδους. Κι αν στο στρατό, με άοπλο Ι4, έδειχνε σε όλο τον υπόλοιπο λόχο πώς λύνουν και ξαναδένουν το <span style="" lang="EN-US">G</span>3 κάνοντας και ρεκόρ χρόνου έτσι για την πλάκα του, καταλαβαίνετε πως η συναρμολόγηση των οκτώ καταραμένων κομματιών στα οποία πρέπει να διαλύσεις, σύμφωνα με τις οδηγίες, την φανταστρουμφική βαλβίδα ασφαλείας της χύτρας για να την πλύνεις μετά από κάθε χρήση, του φαίνεται κάτι λιγότερο από παιχνιδάκι. </p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify; line-height: 150%;"><o:p> </o:p></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify; line-height: 150%;"><o:p><br /></o:p></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify; line-height: 150%;">Εγώ παλεύω, εννοείται, βγάζοντας τα μάτια μου για να βεβαιωθώ τι ακριβώς δείχνει το σχετικό σχέδιο του <span style="" lang="EN-US">manual</span> (το οποίο το μωρό, όπως φαντάζεστε, ουδέποτε μπήκε στον κόπο να συμβουλευτεί –<i style="">αυτά</i> <i style="">είναι για τα χαζά κοριτσάκια σαν εσένα</i>, γελάει), και πάλι λάθος τη φτιάχνω, να χέσω τα δύο πτυχία μου, όλο κάτι λάθος σφίγγω, κάτι μου σκαλώνει, κι αν κατά τύχη το κάνω σωστά ποτέ δεν είμαι βέβαιη, κι άντε πάλι το σενάριο με το ιπτάμενο κεφάλι.</p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify; line-height: 150%;"><o:p> </o:p></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify; line-height: 150%;"><o:p><br /></o:p></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify; line-height: 150%;">Και σήμερα έτσι την πάτησα, έτρεμα αν είχα δέσει σωστά τη σατανική βαλβίδα, και το μωρό είχε πεταχτεί μέχρι την τράπεζα, αλλά έλα που του είχα τάξει ρεβυθόσουπα (με σούπερ συνταγή της μαμάς, που δεν την έχω φάει πουθενά αλλού, να νομίζεις ότι τρως σούπα αυγολέμονο, τέτοια νοστιμιά), κι άμα περίμενα να γυρίσει για να βάλω μπρος δε θα προλάβαινε να φάει πριν φύγει για τη δουλειά, γι’ αυτό σε μια κρίση αυτοπεποίθησης άναψα το μάτι, μύχια ελπίζοντας ότι αν κάτι πήγαινε στραβά θα είχε εντωμεταξύ επιστρέψει το μωρό να με σώσει. Ασφαλώς όλα πήγαν στραβά (ή έτσι μου φάνηκε, δεν θα μάθω ποτέ την αλήθεια), η χύτρα έκανε κάτι περίεργα <i style="">φσςςς</i> και μου έβγαλε κάτι ζουμιά, που μπορεί και να ήταν στο πρόγραμμα αλλά εγώ φρίκαρα τη ζωή μου, και αποφάσισα ότι δεν είμαι κι ούτε φιλοδοξώ να γίνω πυροτεχνουργός, κι ότι σε κάθε περίπτωση είμαι πραγματικά πάρα πολύ νέα για να πάω έτσι άδοξα για δυο πιάτα ρεβύθια, κι έκλεισα το μάτι και βγήκα στο μπαλκόνι να καπνίσω, με φρικτές τύψεις που θα τάιζα το μωρό προχτεσινό αρακά με συνοδεία κονσέρβα.</p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify; line-height: 150%;"><o:p> </o:p></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify; line-height: 150%;"><o:p><br /></o:p></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify; line-height: 150%;">Πάνω στην ώρα κατέφτασε και το μωρό (που, ευτυχώς για μένα, είναι υπεράνω κατεστραμμένων φαγητών και άλλων τέτοιων μικροδραμάτων που απειλούν καθημερινά τη δική μου ψυχολογική ισορροπία), και νομίζω το διασκέδασε πραγματικά το όλο πράγμα, τα μούτρα μου δηλαδή και τη χύτρα που την είχα βγάλει στην άκρη με χίλιες προφυλάξεις, έσκασε στα γέλια, δήλωσε ότι προτιμά τον αρακά, έφαγε στο πόδι κι έφυγε. Κι εγώ αποφάσισα να μην πετάξω στα σκουπίδια τα σκατορεβύθια, αλλά να τα μαγειρέψω κανονικά, με το νορμάλ καπάκι, ας έπαιρνε και δέκα ώρες πλέον, τι μ’ ένοιαζε; Άσε που στο μεταξύ είχα διαπιστώσει ότι είχα ξεμείνει από λεμόνια, κι έπρεπε να πεταχτώ παραδίπλα στο μανάβικο να πάρω. Ντύθηκα όπως-όπως και ξεπόρτισα.</p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify; line-height: 150%;"><o:p> </o:p></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify; line-height: 150%;"><o:p><br /></o:p></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify; line-height: 150%;">Έπρεπε να μου τύχει σήμερα ακριβώς, μ’ αυτό το γκρίζο ψιλόβροχο και την όλη υπόθεση <i style="">μαγείρεμα ρεβυθόσουπας</i> να παίζουν πινγκ-πονγκ με τις ορμόνες μου (<i style="">θα μπορούσα να πεθάνω</i>, είχα σκεφτεί όταν τον πρωτοείδα, κι ασφαλώς ένα μαγείρεμα προηγείται μιας τέτοιας μελοδραματικής κατάστασης, αστείο πράμα, να του φτιάξω ένα πιάτο φαγητό· που πάνε δέκα χρόνια και δεν μπορώ να συνηθίσω, επιβιώνω από σπόντα πάνω στα τακούνια μου, μες στα φουστάνια μου που του αρέσουν, και προσπαθώ να μαζευτώ σ’ ένα σχήμα λογικοφανές τουλάχιστον, αλλά τρομάζω συνέχεια τι βλέπει σ’ εμένα, τώρα που μέσα σ’ όλα τ’ άλλα σφουγγαρίζω κάθε δυο μέρες τα πλακάκια, αστείο πράμα, αλήθεια, να μαγειρεύεις ρεβύθια από έρωτα, ποιος να σε πιστέψει, να καταλάβει τι λες, <i style="">θα πεθάνω</i> σκέφτομαι όποτε κλείνει την πόρτα αλλά φυσικά δεν πεθαίνω, και μαγειρεύω ή ποτίζω τα λουλούδια ελπίζοντας ότι το βράδυ θα καταλάβει, θα υποψιαστεί πως ήταν η μόνη εφικτή εναλλακτική μου, άγριο πράμα, <i style="">νοικοκυρεύτηκες</i> μου λένε και θέλω να κλάψω από τα γέλια, ενίοτε κλαίω στ’ αλήθεια και μετά το ρίχνω στο προεμμηνορροϊκό, τρέχω να τσεκάρω στον καθρέφτη του σαλονιού<span style=""> </span>μη με βρει μουτζουρωμένη)· έπρεπε να τους πετύχω σήμερα, ένα μέτρο από το μανάβικο, τους πιτσιρικάδες στην είσοδο του διπλανού σπιτιού, με τις τσάντες του σχολείου πεταμένες, στα μαύρα, τα μαλλιά μέχρι τη μέση (νόμισα πως τον είδα φάντασμα μπροστά μου δέκα χρόνια πριν), είχανε μια κιθάρα και παίζανε, ψιλοτραγουδούσαν, στ’ αρχίδια τους που ήταν μεσημέρι, που περνούσε κόσμος, μου ’ρθε να σκάσω στα γέλια, να πετάξω κι εγώ την τσάντα μου και να κάτσω χάμω μαζί τους να τραγουδήσω, όπως έκανα όταν τον πετύχαινα έξω από το παλιό σχολείο, ίδια φάση ακριβώς, ν’ ανατριχιάζεις, την εποχή που η ιδέα και μόνο να μαγειρεύω ρεβύθια ήταν σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Κατάπια εννοείται το γέλιο και τις λοιπές παρορμήσεις μου και γλίτωσα το ρεζίλι, ευτυχώς, τα πιτσιρίκια εξάλλου δεν θα είχαν κανένα λόγο να υποθέσουν ότι τους ρίχνω μια δεκαετία τουλάχιστον, πόσο μάλλον ότι έχω μια κατσαρόλα στη φωτιά, πως τον παντρεύτηκα, πως έχω τα μαλλιά του στην ντουλάπα, πως κανείς δε με πιστεύει. Το πολύ να νόμιζαν ότι κάνω καμάκι, κι άντε να τους εξηγείς μετά, μου ρίχνανε και δυο κεφάλια ο καθένας. Πήρα τα λεμόνια κι εξαφανίστηκα. </p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify; line-height: 150%;"><o:p> </o:p></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify; line-height: 150%;"><o:p><br /></o:p></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify; line-height: 150%;">Τα ρεβύθια μου τρώγονται τελικά –όχι σαν της μαμάς, αλλά καλά μου βγήκαν.<span style=""> </span><span style=""> </span><span style=""> </span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify; line-height: 150%;"><o:p> </o:p></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify; line-height: 150%;"><o:p> </o:p></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify; line-height: 150%;"><o:p> </o:p></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify; line-height: 150%;"><o:p> </o:p></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify; line-height: 150%;"><o:p> </o:p></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify; line-height: 150%;"><o:p> </o:p></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify; line-height: 150%;"><span style=""> </span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify; line-height: 150%;"><o:p> </o:p></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify; line-height: 150%;"><o:p> </o:p></p>Νάρκισσοςhttp://www.blogger.com/profile/00485750938839500647noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-5215092583759427534.post-40838229878867559722010-05-20T12:56:00.004+03:002010-05-20T13:11:55.174+03:006 + 1 πράγματα να θυμάσαι από ένα γάμο<!--[if gte mso 9]><xml> <w:worddocument> <w:view>Normal</w:View> <w:zoom>0</w:Zoom> <w:punctuationkerning/> <w:validateagainstschemas/> <w:saveifxmlinvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid> <w:ignoremixedcontent>false</w:IgnoreMixedContent> <w:alwaysshowplaceholdertext>false</w:AlwaysShowPlaceholderText> <w:compatibility> <w:breakwrappedtables/> <w:snaptogridincell/> <w:wraptextwithpunct/> <w:useasianbreakrules/> <w:dontgrowautofit/> </w:Compatibility> <w:browserlevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel> </w:WordDocument> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml> <w:latentstyles deflockedstate="false" latentstylecount="156"> </w:LatentStyles> </xml><![endif]--><style> <!-- /* Style Definitions */ p.MsoNormal, li.MsoNormal, div.MsoNormal {mso-style-parent:""; margin:0cm; margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:12.0pt; font-family:"Times New Roman"; mso-fareast-font-family:"Times New Roman";} @page Section1 {size:612.0pt 792.0pt; margin:72.0pt 90.0pt 72.0pt 90.0pt; mso-header-margin:36.0pt; mso-footer-margin:36.0pt; mso-paper-source:0;} div.Section1 {page:Section1;} --> </style><!--[if gte mso 10]> <style> /* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:"Κανονικός πίνακας"; mso-tstyle-rowband-size:0; mso-tstyle-colband-size:0; mso-style-noshow:yes; mso-style-parent:""; mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; mso-para-margin:0cm; mso-para-margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:10.0pt; font-family:"Times New Roman"; mso-ansi-language:#0400; mso-fareast-language:#0400; mso-bidi-language:#0400;} </style> <![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml> <w:worddocument> <w:view>Normal</w:View> <w:zoom>0</w:Zoom> <w:punctuationkerning/> <w:validateagainstschemas/> <w:saveifxmlinvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid> <w:ignoremixedcontent>false</w:IgnoreMixedContent> <w:alwaysshowplaceholdertext>false</w:AlwaysShowPlaceholderText> <w:compatibility> <w:breakwrappedtables/> <w:snaptogridincell/> <w:wraptextwithpunct/> <w:useasianbreakrules/> <w:dontgrowautofit/> </w:Compatibility> <w:browserlevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel> </w:WordDocument> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml> <w:latentstyles deflockedstate="false" latentstylecount="156"> </w:LatentStyles> </xml><![endif]--><style> <!-- /* Style Definitions */ p.MsoNormal, li.MsoNormal, div.MsoNormal {mso-style-parent:""; margin:0cm; margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:12.0pt; font-family:"Times New Roman"; mso-fareast-font-family:"Times New Roman";} @page Section1 {size:595.3pt 841.9pt; margin:72.0pt 89.85pt 72.0pt 72.0pt; mso-header-margin:53.85pt; mso-footer-margin:39.7pt; mso-paper-source:0;} div.Section1 {page:Section1;} --> </style><!--[if gte mso 10]> <style> /* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:"Κανονικός πίνακας"; mso-tstyle-rowband-size:0; mso-tstyle-colband-size:0; mso-style-noshow:yes; mso-style-parent:""; mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; mso-para-margin:0cm; mso-para-margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:10.0pt; font-family:"Times New Roman"; mso-ansi-language:#0400; mso-fareast-language:#0400; mso-bidi-language:#0400;} </style> <![endif]--> <p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i style="">Επειδή αρκετά σας τα έπρηξα με τη γκρίνια περί θρησκευμάτων, αδειών και λοιπών γραφειοκρατικών αηδιών, ορίστε η συγκλονιστική ανάρτηση που όλοι με αγωνία περιμένατε. Ελπίζω το παρόν αριστούργημα να αναπληρώσει, όσο γίνεται βέβαια, το τραγικό και δυσβάστακτο κενό όσων δεν μπόρεσαν δυστυχώς να παραβρεθούν στο κοσμοϊστορικό αυτό γεγονός.<o:p></o:p></i></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i style=""><o:p> </o:p></i></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i style=""><o:p><br /></o:p></i></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="">Τρομοκρατήστε το φωτογράφο:</b> Λοιπόν σας το ορκίζομαι, παρ’ όλα όσα είχα πει σε <a href="http://whodrownednarcissus.blogspot.com/2010/02/blog-post.html">προηγούμενη ανάρτηση</a>, ήμουν πραγματικά πάρα πολύ καλή μαζί του. Του μίλησα τουλάχιστον δύο φορές καθ’ όλη τη διάρκεια της φωτογράφησης, τον κέρασα ουίσκυ, μέχρι τον καημένο τον κουμπάρο μου έστειλα να τρέχει να πάρει σοκολατάκια γιατί διαπίστωσα τελευταία στιγμή ότι δεν είχα ένα γλυκό να κεράσω. Αυτός τώρα για ποιο λόγο ακριβώς φρίκαρε, και είχε την περισσότερη ώρα ένα βλέμμα σαν να περίμενε να εκραγεί καμιά βόμβα μέσα στο σπίτι, καμία ιδέα δεν έχω. Υποπτεύομαι, ωστόσο, ότι του προκάλεσαν ίσως κάποια νευρικότητα τα υπέροχα μαύρα σεντόνια που είχα στρώσει στην κρεβατοκάμαρά μας, ασορτί εννοείται με τις σούπερ υπέροχες μαύρες κουρτίνες μας. Τι να πω πια, μπορεί και να τον πείραξε ο <span style="" lang="EN-US">Marilyn</span> που έπαιζε στο τέρμα. Θα έλεγα ότι μπορεί να τον αποσυντόνισαν και τα <span style=""> </span>μπούτια της αδερφής μου, που σκότωνε με κάτι μαύρα διχτυωτά που φόραγε, αλλά έχω βάσιμες υποψίες ότι, αν παίχτηκε κάτι σε τέτοιου τύπου αποσυντονισμό, μάλλον είχε άλλα γούστα και ήταν το μωρό που τον αποσυντόνισε, διότι εν τέλει τράβηξε με το ζόρι δεκαπέντε σόλο φωτογραφίες εμένα, που ήμουν <b style="">νύφη</b> (ευτυχώς έβγαλε μερικές πολύ ωραίες, αλλιώς θα τον είχα κρεμάσει με συνοπτικές διαδικασίες), ενώ το μωρό καμιά πενηνταριά τουλάχιστον, με εβδομήντα διαφορετικά ζουμ στη γραβάτα, στο χέρι, στο πόδι, στο μάτι, στο στόμα και δεν ξέρω κι εγώ πού αλλού (αφήστε, δε, που μου είπε όταν πήγα να πάρω τις φωτογραφίες ότι σκοπεύει να μας βάλει στη βιτρίνα, σε μια ωραία σύνθεση λέει, με μία δικιά μου φωτογραφία και <b style="">δύο</b> του μωρού). Σε κάθε περίπτωση, ο καημένος ο άνθρωπος θα πρέπει να έφαγε ένα σοκ με την πάρτη μου, διότι όταν πήγα να διαλέξω άλμπουμ έτυχε να πω ότι δεν μου άρεσε ένα καφέ που μου έδειξε (απλά γιατί ήταν απαίσιο το συγκεκριμένο καφέ), κι εκείνος έσπευσε να πει περίλυπος «α, θέλετε μαύρο, ε; δυστυχώς νομίζω δεν βγαίνει σε μαύρο!», κι εγώ προσπαθούσα σα μαλάκας να καταλάβω πού του ήρθε το μαύρο, κι από πού κι ως πού δηλαδή να θέλω μαύρο άλμπουμ γάμου, εγώ για λευκό/ιβουάρ σκεφτόμουν, και μετά θυμήθηκα τα μαύρα σεντόνια, και τις κουρτίνες, και την αδερφή μου που ήταν σαν γκοθ τσόντα στο κυριλέ, και συνειδητοποίησα ότι φορούσα και μαύρα (τι περίεργο) εκείνη τη στιγμή, και γαμήθηκα στο γέλιο μπροστά του και νομίζω τον τρόμαξα ακόμα περισσότερο, αλλά δεν πειράζει, θα το ξεπεράσει, ένα σκασμό λεφτά πήρε (χαλάλι του βέβαια γιατί έβγαλε τέλειες φωτογραφίες, είπαμε, ιδίως το μωρό).</p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><o:p> </o:p></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><o:p><br /></o:p></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="">Ντύνοντας το γαμπρό: </b>Την ημέρα του γάμου συνειδητοποίησα με τον πλέον ξεκαρδιστικό τρόπο ότι το καημένο το μωρό όταν άκουγε τη φράση <i style="">ντύνουν το γαμπρό </i>είχε κατά νου μια πιο μεταφορική εικόνα, του τύπου ντύνομαι-μόνος-μου-και-κάποιος- παριστάνει-ότι-μου-δένει-τη-γραβάτα. Εννοείται, φυσικά, ότι είχαν σκάσει από νωρίς στο σπίτι όλοι οι αγαπημένοι κάφροι, οι οποίοι προς μεγάλη του φρίκη εννοούσαν να τον ντύσουν κυριολεκτικά –αφήστε που είχαν ακούσει και όλοι για το <span style="" lang="EN-US">cavalli</span> σώβρακο και είχαν λυσσάξει στο γέλιο να το δουν και να το απαθανατίσουν δεόντως. Το αποτέλεσμα ήταν ν’ ακούσουν οι γείτονες μεσημεριάτικο κάτι ουρλιαχτά του μωρού, το οποίο προσπαθούσε απεγνωσμένα και ματαίως να τους πείσει, αν όχι να βγουν από το δωμάτιο όπου εννοείται είχαν μπουκάρει, τουλάχιστον να μην τον τραβάνε φωτογραφίες πριν βάλει το παντελόνι του. Εννοείται ξανά ότι δεν τον άκουσε κανείς, και ότι το <span style="" lang="EN-US">cavalli</span><span lang="EN-US"> </span>(χαλάλι τα λεφτά που πλήρωσα) απαθανατίστηκε σε πλείστες όσες πόζες <span style=""> </span>(τις οποίες μάλιστα δεν σκεφτήκαμε να αφαιρέσουμε από το φάκελο με τις φωτογραφίες που δώσαμε στην αδερφή μου μετά το γάμο, η οποία αδερφή μου φυσικά έσπευσε να πει στο μωρό για τις <span style="" lang="EN-US">kinky</span><span lang="EN-US"> </span>πόζες του, και φυσικά το μωρό πάνω μου ξέσπασε και μ’ έβριζε ένα απόγευμα για τις μαλακίες μου, αλλά γέλασα τόσο που μικρό το κακό).</p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><o:p> </o:p></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><o:p><br /></o:p></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="">Η πτώση του νυφικού: </b>Εγώ το είχα πει σε κείνη την καλή κυρία όταν έκανα την τελευταία πρόβα, ότι το νυφικό δεν στέκεται καλά στο στήθος μου και <b style="">θα πέσει</b>. Η καλή κυρία εξανέστη και ωρυόταν ότι <i style="">είναι α-πο-λύ-τως αδύνατο να πέσει</i>, διότι του έχει βάλει τέσσερα λάστιχα και εβδομήντα εξτρά κόπιτσες και τρία φερμουάρ (άμα πέσει το ένα να σφίξω το άλλο κι άμα χαλαρώσει το άλλο να δέσουμε το παράλλο και πάει λέγοντας, σαν τα εφεδρικά αλεξίπτωτα ένα πράμα), και σε κάθε περίπτωση <i style="">επιτέλους, είναι ένα αμπλα-ου-μπλα </i><i style=""><span style="" lang="EN-US">collections</span> νυφικό!</i>, και <i style="">ουδέποτε νύφη μας παραπονέθηκε για τέτοιου είδους ατύχημα</i> (καταλάβατε τώρα, ουστ μωρή παρακατιανή που θα μας πεις ότι δε ράψαμε καλά το νυφικό και θα πέσει από τα ανύπαρκτα βυζιά σου). Τι να κάνω κι εγώ το καημένο, επεχείρησα άλλη μία φορά να ψελλίσω ότι πραγματικά νομίζω ότι το νυφικό θα γλιστρήσει αν περάσει λίγη ώρα γιατί δεν το νιώθω να στέκεται καλά, αλλά της κυρίας της γυάλισε το μάτι αυτή τη φορά και ξαναείπε κάτι για την απαράμιλλη ραφή των αμπλα-ου-μπλα <span style="" lang="EN-US">collections</span> νυφικών, μέχρι που μπήκα κι εγώ στο τριπάκι και το πίστεψα, ότι το σούπερ-ντούπερ-ουάου αμπλα-ου-μπλα νυφικό μου θα ήταν αδύνατον να πέσει. Ας πρόσεχα.</p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><o:p> </o:p></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Η σταδιακή πτώση-γλίστρημα του νυφικού ξεκίνησε λίγο πριν φύγω από το σπίτι (το επιβεβαιώνουν και οι φωτογραφίες, διότι σε μία έχω βγει να προσπαθώ να το μαζέψω σκασμένη στο γέλιο). Εγώ εννοείται φρίκαρα και είπα με τρόμο στην αδερφή μου «βοήθεια, το νυφικό θα μου πέσει». Επειδή όμως η παράνοια είναι κολλητικό πράγμα, η <span style="" lang="EN-US">sis</span><span lang="EN-US"> </span>με διαβεβαίωσε με ακράδαντη πίστη Ελένης Λουκά ότι <i style="">αν είναι δυνατόν, αμπλα-ου-μπλα </i><i style=""><span style="" lang="EN-US">collections</span> νυφικό και να πέσει, απλώς έχεις άγχος και νομίζεις ότι γλιστράει</i>. Κι επειδή, ξαναλέω, είναι κολλητικό το ρημάδι, είπα κι εγώ δε βαριέσαι, ιδέα μου θα είναι. </p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><o:p> </o:p></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Ότι φυσικά η πτώση του νυφικού κάθε άλλο παρά ιδέα μου ήταν επιβεβαιώθηκε περίτρανα την ώρα του γάμου, όταν α) διαπίστωσα ότι ήταν εξαιρετικά δύσκολο να περπατήσω χωρίς να τσακιστώ, διότι το –ούτως ή άλλως σερνάμενο– νυφικό μου είχε γλιστρήσεις άλλους τρεις πόντους κάτω με αποτέλεσμα να το πατάω συνεχώς και β) όταν την ώρα που μας πάντρευε ο δήμαρχος έσκυψα το κεφάλι μου γιατί με είχαν πάρει τα ζουμιά και είδα την αριστερή μου ρώγα. Θέλω να πιστεύω ακράδαντα (με πίστη Ελένης Λουκά) ότι έφταιγε η στάση του κεφαλιού μου τουλάχιστον και ότι δεν ήταν τόσο εμφανής και στους υπολοίπους παρευρισκομένους. </p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><o:p> </o:p></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Σε κάθε περίπτωση μη φανταστείτε ότι χάλασα και τη ζαχαρένια μου, απλώς στην υπόλοιπη βραδιά προστέθηκε και η επωδός «ρε παιδιααααά, κάποιος ας τραβήξει το νυφικό μου στην πλάτη, πάλι έπεσε το αμπλαουμπλα<span style="" lang="EN-US">collections</span>μουμέσα».<span style=""> </span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><o:p> </o:p></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><o:p><br /></o:p></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="">Εγώ και οι υπόνομοι: </b>Μακράν το καλύτερο απρόοπτο του γάμου: Σταματάει ο γαμπρός μου το αυτοκίνητο (στο μοναδικό σημείο που μπορούσε να σταματήσει, γιατί είχε κάτι μαλακισμένα σίδερα στο πεζοδρόμιο) για να εξέλθω λέει, νύφη, μέσα στο φλας, το χειροκρότημα και τον κακό χαμό. Ανοίγω την πόρτα, πάω να βγάλω πόδι (σημειώστε, πάντα μέσα στο φλας, το χειροκρότημα και τον κακό χαμό), και διαπιστώνω ότι μπροστά μου βρίσκονται δύο υπόνομοι, ένας δεξιά ένας αριστερά, με απειροελάχιστο χώρο ενδιάμεσα, ίσα-ίσα για να πατήσω χωρίς να χωθεί το τακούνι μου μέσα. Εγώ κατουρήθηκα στο γέλιο, ο φωτογράφος να μου φωνάζει «μη στεναχωριέσαι, δεν θα φαίνεται», εγώ να ισορροπώ μεταξύ σχάρας 1 και σχάρας 2, και όλοι να βρίζουν τον καημένο το γαμπρό μου πού βρήκε να παρκάρει. <span style=""> </span>Εννοείται ότι λατρεύω τη σχετική φωτογραφία, όλοι με έχουν γκαστρώσει να την περάσω στο <span style="" lang="EN-US">photoshop</span><span lang="EN-US"> </span>αλλά εγώ επιμένω ότι τι σκατά αυθεντικός <span style="" lang="EN-US">industrial</span><span lang="EN-US"> </span>γάμος θα ήταν χωρίς αυτό, ούτως ή άλλως την καταβρίσκω με τα σουρεάλ πράγματα όπως θα γνωρίζετε ήδη οπότε μάλλον σκέφτομαι να την κάνω κορνίζα. </p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><o:p> </o:p></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><o:p><br /></o:p></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="">Χορεύοντας με το νυφικό (κατά το <i style="">χορεύοντας με τους λύκους</i>): </b>Όποιος από εσάς είχε ποτέ την ατυχία να με δει να χορεύω <span style="" lang="EN-US">dead</span><span lang="EN-US"> </span><span style="" lang="EN-US">Kennedys</span><span lang="EN-US"> </span>ή τίποτα τέτοιο μετά από τρεις πέρδικες, μπορεί να σταματήσει την ανάγνωση διότι η συνέχεια είναι προβλέψιμη. Οι υπόλοιποι καλείστε απλώς να επιστρατεύσετε τη φαντασία σας και να με οραματιστείτε, μετά από τρεις πέρδικες, μία ανυπολόγιστη ποσότητα σαμπάνιας και μερικά δεν-ξέρω-τι-είχαν-μέσα-σφηνάκια, και αφού αποφάσισα ότι το νυφικό παραήταν μακρύ και άβολο για τη διάθεσή μου, να έχω πάρει την υπερσικάτη γραβάτα του μωρού (το οποίο ήταν επίσης τύφλα και είχε ξεκουμπώσει το πουκάμισό του μέχρι τον αφαλό περίπου αλά <span style="" lang="EN-US">latin</span><span lang="EN-US"> </span><span style="" lang="EN-US">lover</span>, με αποτέλεσμα να γυαλίζει ακόμα περισσότερο το μάτι μου) και να την έχω χρησιμοποιήσει ως σκοινί για να στρουφίξω τα τρία τέταρτα του μήκους του φουστανιού, κατόπιν δε ως ζώνη για να στερεώσω όλο αυτό το πράγμα στη μέση μου, και να δημιουργήσω μία νέα, σούπερ τρέντι και ομολογουμένως πολύ πιο άνετη εκδοχή του καταπληκτικού αμπλα-ου-μπλα <span style="" lang="EN-US">collections</span><span lang="EN-US"> </span>νυφικού μου (την οποία εννοείται αν την έβλεπε η <i style="">σχεδιάστγια</i> θα είχε χτυπήσει εφτά εγκεφαλικά ταυτόχρονα και θα την τρέχανε ακόμα). Προσθέστε δε σε αυτό το βλέμμα του αγαπημένου ξαδέρφου από το νησί, ο οποίος πράγματι απέδειξε την αγάπη του ακολουθώντας μας μεταμεσονύκτια στο μαγαζί όπου διαδραματίστηκαν τα εκπληκτικά αυτά γεγονότα, προσπαθώντας να προσποιηθεί ότι όλα του φαίνονταν πάρα πολύ φυσιολογικά, ακόμα και όταν η θεά <span style="" lang="EN-US">sis</span><span lang="EN-US"> </span>σε μία έξαρση κεφιού τον έσυρε πάνω να χορέψουν, λέει, <span style="" lang="EN-US">beastie</span><span lang="EN-US"> </span><span style="" lang="EN-US">boys</span> (τον απαθανάτισε μάλιστα κάποιος με το χέρι σηκωμένο, δεν πρόλαβα να δω αν ήταν φιγούρα τσιφτετελιού ή έκκληση για βοήθεια), και θα έχετε την πλήρη εικόνα. </p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><o:p> </o:p></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><o:p><br /></o:p></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="">Το νυφικό ξέρασμα και η αμνησία: </b>Θεωρώ απολύτως αυτονόητο ότι το πρώτο πράγμα που έκανα εισερχόμενη στο σπίτι ως παντρεμένη γυναίκα ήταν να βγάλω τα συκώτια μου. Αυτό ήταν και η τελευταία μου ανάμνηση (αν και κάπως θολή, ομολογώ) από το φανταστρουμφικό αυτό βράδυ. Το καλύτερο ήταν ότι το επόμενο μεσημέρι που ξυπνήσαμε είχαμε αμφότεροι ένα μικρό κενό μνήμης –συγκεκριμένα, αδυνατούσαμε να θυμηθούμε με ποιο τρόπο είχα βγάλει το νυφικό μου (διότι μόνη μου ήταν πρακτικά αδύνατο να ξεκουμπώσω τα τέσσερα λάστιχα, τις εβδομήντα εξτρά κόπιτσες και τα τρία φερμουάρ, και όσο για το μωρό, αυτός δεν θυμόταν καν πώς έβγαλε τα δικά του ρούχα, οπότε αποκλειόταν εντελώς να έχει καταφέρει τέτοιο άθλο χωρίς να βλέπει μπροστά του). Σπεύσαμε λοιπόν να ρωτήσουμε τη <span style="" lang="EN-US">sis</span>, η οποία παραμένει πάντα ξεσούρωτη (τουλάχιστον σε σχέση με τους υπολοίπους), τι ακριβώς είχε παιχτεί στην επιστροφή, πώς σκατά ανεβήκαμε στο σπίτι κλπ. Το αποτέλεσμα ήταν η <span style="" lang="EN-US">sis</span><span lang="EN-US"> </span>να εξαγριωθεί και να αρχίσει να κατραπακιάζει το μωρό, ωρυόμενη <i style="">άχρηστε αναξιόπιστε αλήτη που σου έδωσα την<span style=""> </span>αδερφή μου</i> και διάφορα άλλα τέτοια τρομερά. Όταν ηρέμησε, μας εξήγησε ότι εγώ είχα τρέξει στο μπάνιο (προφανώς λόγω στομαχιού-λούνα παρκ), το μωρό είχε τρέξει πίσω μου να δει αν την παλεύω, κι εκείνη είχε τρέξει επίσης να με φροντίσει, αλλά το μωρό βγήκε με απόλυτα νηφάλιο ύφος χιλίων καρδιναλίων, άπλωσε το χέρι καθησυχαστικά και της είπε <i style="">μπορείς να πας σπίτι, μην ανησυχείς, τώρα είναι στα χέρια μου.<br /></i></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><br /></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><br /><i style=""><o:p></o:p></i></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="">Υστερόγραφο: </b>Εννοείται ότι την επομένη ανακαλύψαμε ότι τα χαρτιά του γάμου είχαν χαθεί στο μαγαζί, πιθανότατα μούλιασαν κάπου μέσα στα ποτά σε κάποια φάση που θα τα έβγαλε το μωρό από την τσέπη του, οπότε τρέχαμε στις αστυνομίες να δηλώσουμε απώλεια και κατόπιν στο δημαρχείο να βγάλουμε άλλα. Και στα δικά σας οι ανύπαντροι. </p>Νάρκισσοςhttp://www.blogger.com/profile/00485750938839500647noreply@blogger.com11tag:blogger.com,1999:blog-5215092583759427534.post-53622793821350764872010-05-17T12:54:00.009+03:002013-09-08T12:42:40.719+03:00Μπανανιστάν, αγάπη μου: πολιτικός γάμος και θρήσκευμα (και τα μυαλά στα κάγκελα)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
Είναι η μέρα του γάμου σου. Η ώρα είναι 9.40. Έχεις ξυπνήσει προ ολίγου, πίνεις καφέ, και ετοιμάζεσαι να μπεις για μπάνιο άρον-άρον, διότι από τις 11 και μετά ξεκινάει το δράμα μανικιουρίστα-κομμώτρια και δεν συμμαζεύεται. Αίφνης, χτυπά το τηλέφωνο. Και όχι, δεν είναι κάποιο προσφιλές πρόσωπο που ξύπνησε με το νταλκά να σου ευχηθεί πρωινιάτικα η ώρα η καλή. Τουναντίον, είναι η υπάλληλος του Δήμου στην οποία έκανες τα χαρτιά για το γάμο, η οποία σε πληροφορεί παγερότατα (και χωρίς καμία διάθεση για ευχές οποιουδήποτε είδους) ότι έχεις ξεχάσει να συμπληρώσεις το πεδίο <span style="font-style: italic;">θρήσκευμα </span>στις αιτήσεις.<br />
<br />
Εσύ, φυσικά, δεν ταράζεσαι, και της εξηγείς απλώς ευγενικά ότι προφανώς δεν το<span style="font-style: italic;"> ξέχασες,</span> αλλά το άφησες σκοπίμως κενό διότι δεν επιθυμείς να το συμπληρώσεις. Η κυριούλα επιμένει, όμως, ότι δεν μπορεί να μείνει, λέει, κενό το επίμαχο πεδίο, γιατί δεν θα μπορεί να συμπληρώσει μετά το βιβλίο των γάμων με όλα τα στοιχεία.<br />
<br />
Παίρνεις μια βαθιά ανάσα και της ξαναλές, ηρεμότατα πάντα, ότι δεν επιθυμείς να δηλώσεις κάποιο θρήσκευμα, και μπορούν κάλλιστα να βάλουν μια όμορφη παύλα στο κουτάκι να ησυχάσουν κι αυτοί κι εσύ. Η κυρία το χαβά της, ότι πρέπει να συμπληρωθεί θρήσκευμα, αλλιώς, λέει, δεν θα είναι συμπληρωμένη η αίτηση και –προσέξτε, εδώ αρχίζει η πλάκα– <span style="font-weight: bold;">δεν θα σε παντρέψουν το απόγευμα αν δεν λυθεί το συγκεκριμένο θέμα</span> μέχρι τότε.<br />
<br />
Στο άκουσμα της συγκεκριμένης απειλής (διότι εμφανέστατα ως απειλή διατυπώνεται) σε πιάνει ένα σφίξιμο στο κρανίο, από αυτά που σαφέστατα προοιωνίζονται εγκεφαλικό επεισόδιο. Παίρνεις δύο βαθιές ανάσες, σε στυλ ασκήσεων ανώδυνου τοκετού, και προσπαθείς να της εξηγήσεις για μια ακόμη φορά, πάρα πολύ ήρεμα και ευγενικά πάντα, ότι είναι τουλάχιστον παράλογο να σου λέει ότι δεν θα σε παντρέψουν <span style="font-weight: bold;">πολιτικές </span>αρχές του κράτους επειδή δεν δηλώνεις θρήσκευμα, και ότι σε κάθε περίπτωση εάν επιθυμούσες εξαρχής να ανακατέψεις το θέμα θρησκεία στο γάμο σου θα πήγαινες να σε παντρέψει ο παπάς, ο μουφτής ή ο μάγος της φυλής αναλόγως, πάντως όχι ο δήμαρχος (εννοείται τα τελευταία δεν τα λες για να παραμείνεις ευγενική, λες απλά <span style="font-style: italic;">δεν θα επέλεγα την τέλεση </span><span style="font-style: italic; font-weight: bold;">πολιτικού </span><span style="font-style: italic;">γάμου</span>). Η κυρία δεν ακούει καν τι λες, ωρύεται απλά για το κενό πεδίο φωνάζοντάς σου ότι πρέπει να συμπληρωθεί, <span style="font-style: italic;">έστω και με θρήσκευμα </span>–προσέξτε, γίνεται όλο και πιο ωραίο– <span style="font-style: italic; font-weight: bold;">διαφορετικό από αυτό που αναγράφει η ταυτότητά σου</span>.<br />
<br />
Παίρνεις τρεις βαθιές ανάσες, λες <span style="font-style: italic;">μισό λεπτό παρακαλώ</span>, σκεπάζεις το ακουστικό με το χέρι σου να μην ακουστεί το <span style="font-style: italic;">γκντουπ </span>και κοπανάς το κεφάλι σου στο σύνθετο δίπλα για να ξελαμπικάρεις. Επιστρέφεις στη γραμμή. Πού ήμαστε; Α, μάλιστα. Στο θρήσκευμα που αναγράφει η ταυτότητά σου. Επιχειρείς μία ευγενική νύξη στο γεγονός της κατάργησης αυτού του στοιχείου στις ταυτότητες εδώ και κάτι χρόνια. Η κυρία προφανώς αγνοεί το γεγονός, διότι δεν απαντά καν στο επιχείρημά σου, απλά συνεχίζει το βιολί της.<br />
<br />
Απελπίζεσαι. Σκέφτεσαι <span style="font-style: italic;">δεν πάει στο διάολο </span>και αποφασίζεις να λύσεις το θέμα έστω και ανορθόδοξα, διότι κοντεύει δέκα κι εσύ είσαι ακόμη άπλυτη και με τον καφέ μισοπιωμένο. Της λες λοιπόν ότι οκ, δεν ασπάζεσαι κάποιο θρήσκευμα, ούτε εσύ ούτε ο άντρας σου, κι άμα θέλει ντε και καλά να γράψει κάτι ας βάλει όποια λέξη θεωρεί εκείνη ότι περιγράφει τη συγκεκριμένη κατάσταση. Η κυρία σκαλώνει.<span style="font-style: italic;"> Δηλαδή τι, να γράψω «άθεοι»;</span> Έτοιμη να λιποθυμήσεις, της ξαναλές ότι δεν σε αφορά η λέξη και να το περιγράψει όπως θέλει, ας το ζωγραφίσει κιόλας άμα γουστάρει.<br />
<br />
Στο σημείο αυτό, ο σουρεαλισμός της υπόθεσης χτυπάει νέα, εξωφρενικά ύψη: <span style="font-style: italic;">Αποδέχεστε την ύπαρξη του θεού; Γιατί αν την αποδέχεστε αλλά δεν ασπάζεστε το επίσημο θρήσκευμα, να γράψω «άθρησκοι».</span><br />
<br />
Απομένεις για μερικά δευτερόλεπτα αποσβολωμένη, προσπαθώντας να συνειδητοποιήσεις το γεγονός ότι η ώρα είναι δέκα και κάτι, παντρεύεσαι στις εφτά, έχεις μανικιούρ στις έντεκα, δεν έχεις προλάβει να κάνεις μπάνιο, και μια υπάλληλος του δήμου σε ψυχαναλύει από τηλεφώνου ρωτώντας αν αποδέχεσαι την ύπαρξη του θεού και αναλύοντας την εννοιολογική διαφορά μεταξύ άθεου και άθρησκου. Εννοείται ότι έχεις κρατηθεί τόση ώρα και δεν έχεις ουρλιάξει ότι τυχαίνει να είσαι νομικός, ότι έχεις κάνει μαθήματα επί μαθημάτων για τη συνταγματικότητα του συγκεκριμένου θέματος και ότι αυτή δεν ξέρει τι της γίνεται, διότι ποιος σε ξεμπλέκει μετά δέκα ώρες πριν το γάμο. Συγκεντρώνεις τα υπολείμματα της ψυχραιμίας σου και της ξαναλές λοιπόν, όσο πιο σταθερά γίνεται, ότι γνωρίζεις ότι η αναγραφή αυτού του στοιχείου δεν είναι, χμ, πώς να το πούμε, <span style="font-style: italic;">απαραίτητη</span>, το συγκεκριμένο πεδίο στην αίτηση είναι απλώς κατάλοιπο παλαιότερων εποχών, και ότι βασικά (με όλο το σεβασμό προς το άτομό της πάντα, διευκρινίζεις, και ναι, καταλαβαίνοντας ασφαλώς ότι εκείνη προσπαθεί απλώς να διεκπεραιώσει τα καθήκοντά της σωστά) δεν είναι, πώς να το πούμε πάλι κομψά, <span style="font-style: italic;">θεμιτό</span> (δες λες <span style="font-style: italic;">νόμιμο</span> να μη φρικάρει) να απαιτεί από έναν πολίτη τη δήλωση των θρησκευτικών του πεποιθήσεων, πόσο μάλλον για να την καταγράψει σε επίσημο κρατικό έγγραφο.<br />
<br />
Αυτό ήταν, την πάτησες. Η κυριούλα έχει φρυάξει κανονικά και ουρλιάζει στη διπλανή της <span style="font-style: italic;">τ’ ακούς;;; Αυτή εδώ</span> (η <span style="font-style: italic;">αυτή εκεί</span> είσαι εσύ, προφανώς) <span style="font-style: italic;">λέει ότι δεν είναι υποχρεωμένη να μας πει τίποτα!</span> Προσπαθείς να πεις <span style="font-style: italic;">μα </span>αλλά είναι πολύ αργά. Τόλμησες να αμφισβητήσεις την κυριούλα, και η κυριούλα το έβαλε σκοπό της ζωής της να σε γαμήσει, ω ναι, την ημέρα του γάμου σου. <span style="font-style: italic;">Θα έρθετε τώρα εδώ</span>, σου λέει σαδιστικά, <span style="font-style: italic;">να γράψετε ιδιοχείρως αυτό που θέλετε στην αίτησή σας, διαφορετικά ο γάμος σας το απόγευμα δεν θα γίνει.</span><br />
<br />
Με πίεση 27 πλέον, αρχίζεις να την παρακαλάς κυριολεκτικά να λογικευτεί, προσπαθώντας να της εξηγήσεις ότι έχεις γάμο με σαράντα καλεσμένους, κλεισμένο εστιατόριο, νυφικό, και κομμώτρια που σε περιμένει σε μισή ώρα, διότι είναι η γαμημένη μέρα του γάμου σου και προφανώς δεν προλαβαίνεις να πας από εκεί εκείνη τη στιγμή, αλλά η κυριούλα, ασυγκίνητη, επαναλαμβάνει το τελεσίγραφό της και σε συνδέει με Κάιρο. Τέλος της συνδιάλεξης.<br />
<br />
Για να μην σας κουράζω περισσότερο, το θέμα έληξε με το μωρό να τρέχει πανικόβλητο στο δημαρχείο (ενώ εγώ έκανα μπάνιο κλαίγοντας από τα νεύρα μου που δεν γεννήθηκα μετά από διακόσια χρόνια στη Σουηδία) για να παίξει το παιχνίδι των τρελών και να γράψει το εκπληκτικό <span style="font-style: italic;">άθεοι</span> στην αίτηση (που εμένα προσωπικά μου ακούγεται κάπως σαν να δηλώνω α-ολυμπιακός), με την παραδιπλανή κυριούλα να σχολιάζει με γουρλωμένα μάτια ότι δεν το έχει ξαναδεί αυτό γραμμένο, και να τον παρακαλάει με δέος να της λύσει μια απορία λέει μόνο, <span style="font-weight: bold;">α</span><span style="font-style: italic; font-weight: bold;">ν το Πάσχα κάναμε Ανάσταση ή όχι</span>. Δυστυχώς δεν βρισκόμουν εκεί εγώ να της εξηγήσω ότι το Πάσχα συγκεκριμένα σφάζουμε τη γάτα μας και ρουφάμε με καλαμάκι το αίμα της μέχρι να ξημερώσει, παίζοντας ανάποδα στο πικάπ το Hotel California που ως γνωστόν βρίθει κρυμμένων σατανιστικών μηνυμάτων.<br />
<br />
Καταλήξαμε λοιπόν αμφότεροι με μία υπέρτατη ληξιαρχική πράξη γάμου, η οποία γράφει <span style="font-style: italic; font-weight: bold;">άθεοι </span>με κεφαλαία γράμματα. Κι όχι τίποτα άλλο, αλλά δε μας εκφράζει και ο όρος, ρε πούστη μου. Διότι<span style="font-style: italic;"> </span>μπορεί κάλλιστα να με χαρακτηρίζει <span style="font-style: italic;">άθεη</span> άμα θέλει ο παπάς της γειτονιάς μου, που θεωρεί δεδομένο ας πούμε το θέμα θεός, αλλά εγώ <span style="font-style: italic; font-weight: bold;">α- κάτιπουδεντοεφηύραεγώκαιουδόλωςμεαφορά/απασχολεί</span><span style="font-style: italic; font-weight: bold;">γιαυτόμημουταπρήζετεπληζ</span> δεν γουστάρω να αυτοχαρακτηρίζομαι. Ή τουλάχιστον το βρίσκω τραγελαφικό -ιδίως, δε, το να το βλέπω γραμμένο σε ένα επίσημο έγγραφο που με αφορά, μαζί με το επίθετο, την υπηκοότητα και τα λοιπά πραγματικά στοιχεία μου, λες κι ο θεός είναι κάτι στάνταρ ρε παιδάκι μου, σαν την ομάδα αίματος να πούμε, και δηλώνω βάσει επιστημονικών δεδομένων τάδε ή τάδε, θετικό ή αρνητικό.<br />
<br />
Δεν ξέρω (δεν μου το διευκρίνισε, δυστυχώς, η κυριούλα) αν ως <span style="font-style: italic; font-weight: bold;">άθεοι </span>που είμαστε πλέον με τη βούλα προβλέπεται να έρθει ο δήμος να σημαδέψει την πόρτα μας, ή να μας κάνουν τατουάζ κανένα κέρατο σε εμφανές σημείο για να πληροφορείται ο κόσμος.<br />
<br />
[Εννοείται δε ότι αν ήταν αλλιώς τα πράγματα, αν δηλαδή δεν παντρευόμουν με κόσμο και νταούλια την ίδια μέρα, κι αν δεν είχα το κώλυμα ότι μας είχαν κάνει χάρη ως προς τη μέρα και ώρα του γάμου (κανονικά παντρεύουν Δευτέρα-Τετάρτη δώδεκα με δύο), την οποία χάρη ικανούς τους είχα, βάσει των διαθέσεών τους, να την πάρουν πίσω και να βρεθώ εκτεθειμένη σε δύο σόγια, με μερικές χιλιάδες ευρώ πεταμένα και το γάμο μου κατεστραμμένο, θα τους είχε πάρει όλους ο διάολος και θα είχα φτάσει στο δήμαρχο, ή σε όποιον τέλος πάντων πάνω από την κυριούλα είχε το μορφωτικό επίπεδο να διευθετήσει το (ανύπαρκτο) θέμα νομίμως. Δυστυχώς λόγω των συνθηκών αναγκαστήκαμε να το παίξουμε τρελοί, και ειλικρινά εύχομαι ώρες-ώρες να μην είχα συνείδηση του πόσο γαμημένα μπανανιακό και ανήκουστα γελοίο είναι αυτό που άφησα να συμβεί, γιατί θέλω να σπάσω το κεφάλι μου στον τοίχο.<br />
<br />
Την επόμενη φορά πάντως που θα με πετύχετε να εξανίσταμαι με τίποτα ψιλοπράγματα (πολιτικούς όρκους, παπάδες στη βουλή, <span style="font-style: italic;">αν θα παντρεύονται και οι ανώμαλοι </span>που λέει και ο μπάρμπας μου και κάτι τέτοιες μαλακίες), ρίχτε μου μια μπούφλα να συνέλθω, ή στείλτε με πακέτο, σας παρακαλώ, σε κάποιο <span style="font-weight: bold;">ευρωπαϊκό </span>κράτος, ή έστω στην Ελλάδα του 2200, γιατί δεν την παλεύω καθόλου.]</div>
</div>
Νάρκισσοςhttp://www.blogger.com/profile/00485750938839500647noreply@blogger.com10tag:blogger.com,1999:blog-5215092583759427534.post-64036677092408630432010-04-13T14:56:00.002+03:002010-04-13T15:05:05.948+03:00The final countdown: η σαμπανιζέ κιλότα και το κουκλόσπιτο<object width="480" height="385"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/u8zla30TCzw&hl=en_US&fs=1&rel=0"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/u8zla30TCzw&hl=en_US&fs=1&rel=0" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="480" height="385"></embed></object><br /><br /><!--[if gte mso 9]><xml> <w:worddocument> <w:view>Normal</w:View> <w:zoom>0</w:Zoom> <w:punctuationkerning/> <w:validateagainstschemas/> <w:saveifxmlinvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid> <w:ignoremixedcontent>false</w:IgnoreMixedContent> <w:alwaysshowplaceholdertext>false</w:AlwaysShowPlaceholderText> <w:compatibility> <w:breakwrappedtables/> <w:snaptogridincell/> <w:wraptextwithpunct/> <w:useasianbreakrules/> <w:dontgrowautofit/> </w:Compatibility> <w:browserlevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel> </w:WordDocument> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml> <w:latentstyles deflockedstate="false" latentstylecount="156"> </w:LatentStyles> </xml><![endif]--><style> <!-- /* Style Definitions */ p.MsoNormal, li.MsoNormal, div.MsoNormal {mso-style-parent:""; margin:0cm; margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:12.0pt; font-family:"Times New Roman"; mso-fareast-font-family:"Times New Roman";} p.MsoBodyText, li.MsoBodyText, div.MsoBodyText {margin-top:0cm; margin-right:0cm; margin-bottom:6.0pt; margin-left:0cm; mso-pagination:widow-orphan; font-size:12.0pt; font-family:"Times New Roman"; mso-fareast-font-family:"Times New Roman";} @page Section1 {size:595.3pt 841.9pt; margin:72.0pt 89.85pt 72.0pt 72.0pt; mso-header-margin:53.85pt; mso-footer-margin:39.7pt; mso-paper-source:0;} div.Section1 {page:Section1;} --> </style><!--[if gte mso 10]> <style> /* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:"Κανονικός πίνακας"; mso-tstyle-rowband-size:0; mso-tstyle-colband-size:0; mso-style-noshow:yes; mso-style-parent:""; mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; mso-para-margin:0cm; mso-para-margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:10.0pt; font-family:"Times New Roman"; mso-ansi-language:#0400; mso-fareast-language:#0400; mso-bidi-language:#0400;} </style> <![endif]--> <p class="MsoBodyText" style="text-align: justify;">Λατρεμένοι αναγνώστες της λίμνης, </p> <p class="MsoBodyText" style="text-align: justify;">νομίζω ότι τελείωσα. Κανόνισα το δημαρχείο, το μαγαζί, <span style=""> </span>τα λουλούδια, την τούρτα, τις μπομπονιέρες. Έκλεισα οικειοθελώς ραντεβού με την κομμώτρια και βιαίως με τη μανικιουρίστα –διότι η <span style="" lang="EN-US">sis</span> πάτησε πόδι ότι δεν γίνεται να πάω νύφη χωρίς επαγγελματικό μανικιούρ, οπότε μέσα σ’ όλα τ’ άλλα θα μου συμβεί <b style="">και </b>αυτό, και μ’ έχει πιάσει μία φρίκη όπως πιάνει μερικούς με τον οδοντίατρο, σε οδοντίατρο βεβαίως έχω ξαναπάει αλλά σε μανικιουρίστα ποτέ, οπότε καταλαβαίνετε ότι κινδυνεύω από καμιά μίνι κρισούλα υστερίας αλλά τέλος πάντων. Αγόρασα στο μωρό <span style="" lang="EN-US">cavalli</span><span lang="EN-US"> </span>σώβρακο (όχι επειδή ήταν <span style="" lang="EN-US">cavalli</span>, εννοείται, αλλά επειδή μου γυάλισε το σχέδιο), το οποίο το πλήρωσα όσο δύο φουστάνια από αυτά που αγοράζω συνήθως, αλλά φυσικά χαλάλι του. Τελευταία στιγμή μου έσκασε η έκλαμψη ότι μάλλον θα έπρεπε να πάρω κι εγώ ένα εσώρουχο για την περίσταση, γιατί υποθέτω πως θα ήταν υπερβολικά σουρεάλ να βάλω μαύρα μέσα από το νυφικό, και άλλο χρώμα κιλότες δεν διαθέτω, οπότε πήρα άρον-άρον τους δρόμους να γυρεύω, λέει, <i style="">σαμπανιζέ</i> κιλότα για το γάμο, βρίζοντας εννοείται την τύχη μου και τον καριόλη που εφηύρε το χρώμα σαμπανιζέ, ευτυχώς έχουμε ένα εσωρουχάδικο ακριβώς απέναντι και πήρα την πρώτη σαμπανιζέ μαλακία με δαντελίτσες που βρήκα στο νούμερο μου και ησύχασα. Η σαμπανιζέ μαλακία, φυσικά, θα καταλήξει στα αζήτητα μετά το γάμο διότι έχει μια καταστροφική επίδραση στη λίμπιντό μου, τουλάχιστον θα μας μείνει το σούπερ σέξι <span style="" lang="EN-US">cavalli</span><span lang="EN-US"> </span>σώβρακο οπότε παρηγοριέμαι κάπως.</p> <p class="MsoBodyText" style="text-align: justify;">Τι άλλο; Α, ναι. Πήρα καινούρια καλλυντικά. Βασικά εγώ μια καινούρια μάσκαρα ήθελα να πάρω μόνο, αλλά επενέβη πάλι η <span style="" lang="EN-US">sis</span><span lang="EN-US"> </span>η οποία είπε ότι πρέπει να πάρω και καινούριες σκιές, σούπερ ασορτί πάντα με το σαμπανιζέ νυφικό, οπότε αναγκάστηκα να πάω για δεύτερη φορά στο κατάστημα, και να λύσω εκ νέου την έντρομη απορία των πωλητριών αν σκοπεύω να κάνω <i style="">μόνη μου </i>το νυφικό μου μακιγιάζ, η οποία διατυπωνόταν κάπως σαν να σκοπεύω να κάνω μόνη μου εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς στον εαυτό μου, και να ακούσω για δεύτερη φορά ένα τρομακτικό αριθμό συμβουλών για το τι να κάνω προκειμένου να μη μου φύγει ούτε ένα ψήγμα σκιάς από το μάτι καθ’ όλη τη διάρκεια της βραδιάς, διότι αν μου ξεβάψει το μάτι θα γίνει υποθέτω πυρηνική καταστροφή και θα πεθάνουμε όλοι, τελικά και τις σκιές τις πήρα και καινούριο κραγιόν, γιατί αυτό που σκόπευα να βάλω είναι, λέει, πολύ περλέ και θα βγει χάλια στις φωτογραφίες, και σας προειδοποιώ, αν έχει κανείς σας καμιά άλλη φαεινή ιδέα/συμβουλή/οδηγία περί νυφικού βαψίματος να την κρατήσει για τον εαυτό του γιατί θα ξεσπάσω πάνω του και θα πονέσει.<span style="" lang="EN-US"><o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><o:p> </o:p></p> <p class="MsoBodyText" style="text-align: justify;">Ξέχασα να σας πω το σημαντικότερο, ότι μετακομίσαμε δηλαδή, και είμαστε αμφότεροι σε <span style="" lang="EN-US">mode</span><span lang="EN-US"> </span>πλήρους μαλάκυνσης γιατί νομίζουμε ότι έχουμε μπει σε κουκλόσπιτο και παίζουμε, εγώ ειδικά βρίσκομαι σε μία ανεκδιήγητη κατάσταση διαρκούς εγκεφαλικού οργασμού γιατί βλέπω το μωρό να γυρνοβολάει μέσα στο σπίτι και με πιάνουν κρίσεις χαράς, και εξακολουθεί να μου φαίνεται εξαιρετικά αστεία η όλη ιστορία του γάμου, ο οποίος παρεμπιπτόντως είναι σε τρεις μέρες, οπότε ίσως θα έπρεπε να αρχίσουμε να παίρνουμε την κατάσταση στα σοβαρά, αλλά εμείς δεν, και εννοείται ότι θα γίνουμε τσίρκο ως συνήθως (ιδίως μετά τη λαμπρή ιδέα της θεάς <span style="" lang="EN-US">sis</span><span lang="EN-US"> </span>να μου πάρει καλτσοδέτα και να τη δείξει στο μωρό, το οποίο είναι ικανό να τη δαγκώσει μπροστά στο δήμαρχο ή να τη φορέσει στον κουμπάρο ή τίποτα χειρότερο που υπερβαίνει ακόμη και τη δική μου νοσηρή φαντασία) αλλά δεν πειράζει, αυτά έχει η ζωή, <span style="" lang="EN-US">stay</span><span lang="EN-US"> </span><span style="" lang="EN-US">tuned</span><span lang="EN-US"> </span>για τη συνέχεια κι όποιος θέλει τη διεύθυνσή του να του στείλω συλλεκτική μπομπονιέρα.</p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><o:p> </o:p></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><o:p> </o:p></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><o:p> </o:p></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><o:p> </o:p></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><o:p> </o:p></p>Νάρκισσοςhttp://www.blogger.com/profile/00485750938839500647noreply@blogger.com8