Τι ζώδιο είναι οι ήρωες του GoT

Περιμένοντας υπομονετικά την όγδοη σεζόν, μπορούμε να κάψουμε λίγο τους εγκεφάλους  μας  αναλύοντας το ζωδιακό προφίλ  των αγαπημένων μας χαρακτήρων  (spoiler, από την αντικειμενικά αλάνθαστη υποκειμενική οπτική ενός Σκορπιού).

ΚΡΙΟΣ

Stannis Baratheon

Ο Στάνις είναι ηγέτης. Ο Στάνις κάνει το δικό του. Ο Στάνις δεν αλλάζει γνώμη. Είναι επιβλητικός (τουλάχιστον το νομίζει). Έναν αέρα τον έχει, ρε παιδί μου, όπως και να το κάνεις. Έχει το ύφος πωωωω-γάμησα-ο-θεός-πάλι όταν μόλις τα έχει κάνει σκατά, και το έχει τόσο πειστικά που σε ψαρώνει. Ο Στάνις έχει βαρεθεί τη γυναίκα του και προσπαθεί να ρίξει γκόμενες εκμεταλλευόμενος την υπερχείλιση τεστοστερόνης που τον χαρακτηρίζει. Ο Στάνις είναι σοβαρός και υπεύθυνος. Ο Στάνις δεν κάνει λάθη. Ο ΣΤΑΝΙΣ ΕΚΑΨΕ ΤΗΝ ΚΟΡΗ ΤΟΥ. Ο Στάνις Μπαράθεον είναι Κριός.

Theon Greyjoy

Μην το πάρετε στραβά οι άντρες Κριοί, δεν προσπαθούμε να γενικεύσουμε εναντίον σας, αλλά η αλήθεια είναι ότι ναι, θεωρητικά θα μπορούσατε να είστε τόσο μαλάκες που να κάψετε την κόρη σας (βλ. ανωτέρω Stannis Baratheon), ή απλά τόσο μαλάκες όσο ο Theon Greyjoy (ο οποίος για κάποιο περίεργο λόγο μας ήταν εξαρχής συμπαθής, ακόμη και πριν περάσει τα πάθη του Χριστού στη νιοστή στα χέρια του Ramsey). Μην ανησυχείτε, βέβαια, διότι αν είστε λίγο πιο τυχεροί στη ζωή σας από το Theon και καταφέρετε να διατηρήσετε ακέραια τα γεννητικά σας όργανα (πράγμα που σας ευχόμαστε ολόψυχα), θα έχετε πολλές επιτυχίες, αφού φημίζεστε για τον αχαλίνωτο ερωτισμό σας (και όλοι θυμόμαστε το Theon να πηδάει έξαλλα στις πρώτες σεζόν, με αυτή τη φάτσα μάλιστα που έκανε το όλο πράγμα λίγο disturbing). Τέλος πάντων, για να είμαστε δίκαιοι, ο Theon διαθέτει κατά βάθος ένα φλογερό πνεύμα –το οποίο τον οδηγεί ενίοτε και σε μαλακισμένες αποφάσεις, λόγω του εγγενούς κομπλεξισμού του (ξέρω, τώρα θα σπεύσετε να το αποδώσετε στο οικογενειακό περιβάλλον, που μεγάλωσε με τα σταρκάκια κι έτσι, αλλά όχι, σας διαβεβαιώ, το ζήτημα είναι πρωτίστως ζωδιακό). Ο δυναμισμός του ως ηγετικό ζώδιο της φωτιάς αποδεικνύεται διαρκώς από τις φλασιές ηρωισμού που τρώει ακόμη και ως Reek (βλ. τη φάση με τη Sansa) , και γενικά από το γεγονός ότι, όσες ηλιθιότητες κι αν έχει κάνει και όσα δράματα κι αν έχει περάσει (ας μην απαριθμήσουμε καλύτερα ούτε τις μεν ούτε τα δε) κατορθώνει να διατηρεί μια λάμψη στα μάτια και μια αύρα στιβαρής αξιοπρέπειας. Ντάξει, υποφέρει από PTSD και παράτησε την αδερφή του στα χέρια του ψυχωτικού θείου τους αλλά, για να είμαστε δίκαιοι, κανείς δε θα μπορούσε να τον κατηγορήσει γι΄αυτό. Στο τέλος εξάλλου τα ’κανε όλα πουτάνα κι έβγαλε τον ηγέτη από μέσα του. Μπράβο, Theon, θα είσαι για πάντα Κριός αλλά σ’ αγαπάμε.

ΤΑΥΡΟΣ

Khal Drogo

Αν πρέπει να πεις μία λέξη για τους Ταύρους, αυτή είναι κουλ, και αν κάποιος είναι πραγματικά κουλ σε αυτή την έπικ-φάνταζι-μπλάντμπαθ-αλτέρνατιβΣάνταΜπάρμπαρα που είναι το GoT, αυτός είναι ο Khal Drogo. Ο τύπος πραγματικά δε μασάει τ’ αρχίδια του, αλλά το κάνει ΤΟΣΟ φυσικά και αβίαστα  που αναγκάζεσαι να παραδεχτείς ότι δατς δε γουέι οβ δε γουόρλντ. Είναι ΤΟΣΟ κουλ, που ό,τι καφρίλα και να κάνει δε μπορείς να του καταλογίσεις ακριβώς brutality, αλλά μόνο coolness. Εδώ έκανε ό,τι έκανε στη Νταινέρυς (σε ποια; στη Νταινέρυς) κι αυτή βασικά ζήτησε κι άλλο. Και όπως είδαμε, καθόλου κακός δεν ήταν, τον λες και οικογενειάρχη μετά από λίγο γούτσου-γούτσου.Τι ήθελε ο άνθρωπος; Καλή ζωή, άραγμα, σεξ, γλέντι (άσχετο τώρα αν το γλεντούσε κάνοντας και κομπολόι τα κεφάλια των εχθρών του). Έχετε δει ποτέ το Ντρόγκο αγχωμένο; Όχι. Θα φανταζόσασταν ποτέ τον Khal στο ντιβάνι; Μήπως με ψυχοσωματικά; Ζαμαί. (Θα πιθανολογούσα, παρεμπιπτόντως, ότι ελάχιστοι Ταύροι  προσφεύγουν  γενικά στον ψυχοθεραπευτή).

Robert Baratheon

Ε, ναι. Είναι προφανές. Βαριέμαι να το αναλύσω, είναι άλλωστε και μακαρίτης σε όλο σχεδόν το έργο. No wonder που τα πήγε καλύτερα στη ζωή από τον Κριό αδερφό του (βλ. και παραπάνω Stannis Baratheon).

ΔΙΔΥΜΟΙ:

Tyrion Lannister

Ο χαρακτήρας που είναι τόσο Δίδυμος, ώστε σκεφτήκαμε ότι είναι και στην πραγματικότητα Δίδυμος (ο ηθοποιός), και πέσαμε μέσα. Μακράν ο πιο γαμάτος τύπος της σειράς, ο Tyrion είναι πανέξυπνος, διπλωμάτης, πονηρός, καταφερτζής, γενναίος χωρίς φανφάρες, ηδονιστής , λιγάκι κυνικός και ταυτόχρονα γλυκούλης. O άνθρωπος κάνει καλά ταυτοχρόνως Νταινέρυς, Cersei, Τζέιμι, Oberyn (και δεν αποκλείεται άμα ζορίσουν τα πράματα με το Νάιτ Κινγκ ή ακόμη και με το ζόμπι-δράκο, να τους πιάσει στο μπλαμπλά και με τα κατάλληλα επιχειρήματα να τους φέρει στα νερά του). Μιλάμε για μορφή, όχι αστεία. Δε θα πεθάνει ποτέ, γιατί αν πεθάνει κανείς δε θα ξαναδεί GoT.

O faceless

Η εφιαλτική εκδοχή του Διδύμου. Με ωροσκόπο Παρθένο, λόγω σχιζοειδούς συμπτωματολογίας. Ο θεός να σε φυλάει.

ΚΑΡΚΙΝΟΣ

Τζέιμι Λάννιστερ

Έλα, ευκολάκι. Ο Τζέιμι έχει αυτή την καταραμένη σοβαρή γοητεία. Είναι συναισθηματικός. Σκέφτεται πολύ. Είναι κατά βάση ιδεαλιστής –και λιγάκι ήρωας. Φαίνεται λιγάκι μάτσο, το παίζει βαρύς, αλλά δεν είναι τόσο. Είναι αντισυμβατικός. Εκτιμάει όλους τους γαμάτους πλην περιθωριακούς  χαρακτήρες: Tyrion, Brienne, τον cutthroat που σέρνει μαζί του. Βλέπει την ουσία. Έχει πάθος -χελόου, ο τύπος παίρνει την αδερφή του (και πιθανολογούμε την παίρνει επιτυχημένα, για να τον γουστάρει αυτή τόσο). Τον δέρνει βέβαια κι αυτή η σοβαροφάνεια που θέλει να κρατάει τα προσχήματα και κωλώνει να τα γαμήσει όλα, άλλωστε τον ενδιαφέρει η εικόνα του και, εκτός ηρωικών εξάρσεων (πρέπει να έχει και κάτι ηγετικό στον ωροσκόπο), ο τύπος δεν είναι στ’ αλήθεια αυτοκαταστροφικός. Αν κάποτε της δώσει καλή αφορμή και τον κρεμάσει η Cersei από τα έντερα κρατώντας το μάτι του για ενθύμιο (βλ. παρακάτω για τη Cersei), πιθανώς θα του αξίζει και, προσωπικά, θα πάω να βλέπω.

(Ξέχασα να πω, ωραίος ο Τζέιμι.)

Sir Jorah Mormont

*βαθύς αναστεναγμός* Ό,τι πιο αρρενωπό θα μπορούσε να κυκλοφορήσει  σε τόσο fair complexion, ο Sir Jorah διαθέτει αναμφισβήτητα αυτή τη σκοτεινή γοητεία που λέγαμε. Απολωλός πρόβατο, ήρωας χαμηλών τόνων, τέρμα συναισθηματικός, βαρύς αλλά πάλι όχι τόσο βαρύς, ο άντρας που τραβάμε τις κοτσίδες μας γιατί επιμένει να τον αγνοεί η Khaleesi παίρνοντας γκομενάκια τύπου Daario Naharis (βλ.παρακάτω), αδιάφορη για το γεγονός ότι ο Sir Jorah είναι μεν μια καύλα και μισή, αλλά ηλικιακά παίζεται το για πόσο καιρό ακόμα θα μπορεί να αποδώσει, είναι Καρκίνος και φαίνεται. Ας πρόσεχε βέβαια κι αυτός να μην τραβολογιέται με αναίσθητο Ζυγό (βλ. παρακάτω Νταινέρυς). Να πήγαινε να τα μπλέξει με κανένα ζώδιο του νερού, που θα ένιωθε από existential anguish και θα τον καβαλούσε νυχθημερόν για να αξιοποιήσει το χρόνο που φεύγει άσπλαχνα.

ΛΕΩΝ

Tywin Lannister

Δεν ξέρω αν χρειάζεται ιδιαίτερη επιχειρηματολογία περί του ότι ο άνθρωπος που κατάφερε να πεθάνει διατηρώντας ανέπαφα την αίγλη και τον αρχοντισμό του από βαλλίστρα πάνω στη χέστρα  χρησιμοποιώντας την τουαλέτα ήταν τυπικός Λέων. Ο Tywin έχει αυτό το στυλάκι του θα-ήμουν-άρχοντας-ακόμα-και-ψαράς, οπότε κατανοητό ότι ως βασιλιάς του Westeros περιβάλλεται μόνιμα από ένα νοερό σύννεφο χρυσόσκονης μέσα στο μπλαζέ μεγαλείο του. Γνήσια ψαρωτικός και γοητευτικός, ο μπαμπάς Λάνιστερ υπό συνθήκες και είκοσι χρόνια νότερος μπορεί και να μας έκανε να ξεπερνούσαμε τη φυσική μας απώθηση προς το συγκεκριμένο ζώδιο και να ενδίδαμε σε one night stand (ως εκεί). Και, για να συνεχίσουμε λίγο με το projection, η φάτσα της Σκορπιού Cersei (βλ. παρακάτω Cersei) κάθε φορά που επιβεβαιώνεται ως πιο μάγκας από το μπαμπά (ο οποίος ηλιθιωδώς μάλλον υποτίμησε την προσωπικότητά της), επιβεβαιώνει το ζωδιακό συσχετισμό.

Margaery Tyrell

Κλασική γυναίκα λιοντάρι. Χαμηλών τόνων ισχυρός ηγέτης με διάχυτο πληθωρικό ερωτισμό, πλας ωραίο μαλλί, νομίζω το τεκμηρίωσα θαυμάσια σε μία πρόταση, ευχαριστώ.

ΠΑΡΘΕΝΟΣ

Ramsey Bolton

Σε περίπτωση που δεν το ξέρατε, οι Παρθένοι είναι Νο1 στα ψυχιατρικά, εξού και πιστεύουμε σθεναρά ότι ο πιο διεστραμμένος χαρακτήρας που συνέλαβε ποτέ ανθρώπινος νους, και που θα μας έκανε όλους να κατουρηθούμε ακόμη κι αν τον συναντήσουμε (τον ηθοποιό) στο σούπερ μάρκετ να ψωνίζει γιαούρτια, είναι Παρθένος. Μεθοδικός, συνεπέστατος (στην παράνοιά του), σχολαστικός, ψυχαναγκαστικός και ακριβής. Μπρρρ.

Sansa Stark

Από χιλιόμετρα. Η γυναίκα που παρά τα χίλια μύρια βάσανα που πέρασε παρέλαβε το Winterfell ρημάδι και σύντομα θα το στολίσει με σεμεδάκια, είναι τυπική Παρθένος. Δυνατή, έξυπνη, τακτική, true lady, καλαίσθητη, εγκεφαλική, μεθοδική, ψύχραιμη, κάπως  ψυχρή και αποκομμένη από το περιβάλλον, με το στυλάκι είμαι-καλά-δεν-τρέχει-τίποτα ακόμη κι αν μόλις την έχει βιάσει ένας βροντόσαυρος κατ’ εντολή του Ramsey, η Sansa πιθανώς αναρωτιέται καμιά φορά τι σκατά γυρεύει μέσα σε αυτή την οικογένεια των παλαβών Stark (και σίγουρα πιστεύει ότι η Arya είναι υιοθετημένη), αλλά θα προσπαθήσει φιλότιμα να αναστηλώσει το γόητρό της. Ερωτικά μάλλον θα μείνει στο ράφι, και πιθανώς θα αυτοκτονήσει μαθαίνοντας  ότι ο Τζον παίρνει τη Νταινέρυς (ακόμη και πριν μάθει ότι είναι θεια του).

ΖΥΓΟΣ

Νταινέρυς Ταργκάρυεν

Προσέξτε, η ακόλουθη φράση είναι παρμένη αυτούσια από σάιτ με χαρακτηριστικά ζωδίων : «Ο Ζυγός θα οργανώσει μια συγκέντρωση, όλοι θα γίνουν φίλοι και έπειτα αυτός θα είναι στο κέντρο της προσοχής. » Φαντάζομαι έχετε όλοι δει την τελευταία σεζόν (όσοι δεν έχετε δει δε θα έπρεπε καν να είστε εδώ, λυπάμαι), δε χρειάζεται να σχολιάσω κάτι εγώ.

Τι άλλο την κάνει Ζυγό; Η Khaleesi είναι όμορφη, χαριτωμένη και σαγηνευτική (και εμφανίζεται με διαφορετική μπούκλα και συνολάκι σε κάθε σκηνή), και ταυτόχρονα κόπτεται για τη δικαιοσύνη, τους κατατρεγμένους και το παγκόσμιο καλό. Το βγάζει το αρχηγικό προκειμένου να υπερασπιστεί τα δίκια της, από την άλλη έχει από κάτω κι ένα επιτελείο μαλάκες να τρέχουν για τις εντολές της (όσο αυτή κουτσομπολεύει φτιάχνοντας μπούκλες με τις αυλικές της –τις οποίες φυσικά αντιμετωπίζει με σεβασμό και δικαιοσύνη). Άμα της τη δώσει, καβαλάει και το δράκο κι αφήνει πίσω της συντρίμμια (διότι οι ζυγοί ψοφάνε, ως γνωστόν, για το θαυμασμό και το σεβασμό των άλλων). Τέρας διπλωματίας, έχει μαζέψει γύρω της από Ντοθράκι μέχρι Unsullied και λοιπούς ευνούχους (Varys), μέχρι το καλύτερο δείγμα της οικογένειας των Λάννιστερ –για να μην αναφερθούμε ξανά στην επιτυχή διοργάνωση του γκαλά του τρόμου στο τελευταίο επεισόδιο της σεζόν. Πολυσυλλεκτική επίσης, έχει πάρει από Khal Drogo (με τόσο αισθησιασμό που από Κόναν το Βάρβαρο τον έκανε λόβερ οβ δε γίαρ) μέχρι Τζον Σνόου, και γενικά γουστάρει τρελά που τη γουστάρουν όλοι αυτή και τις μπούκλες της. Μόλις αποφασίσει τι ακριβώς θέλει (με τη βοήθεια, ελπίζουμε, ενός Tyrion που θα τη μαζεύει όποτε πάει να κάνει μαλακία) πιθανόν θα ξεκαβαλήσει τον Τζον Σνόου-Aegon Targaryen και θα το καταφέρει, όσο ο Ιχθύς (βλ. παρακάτω) Τζον θα δακρύζει σιωπηλά και πολύ αντρικά αιώνια σημαδεμένος από τον έρωτα της θείας του.

ΣΚΟΡΠΙΟΣ

Cersei

Εντάξει, δε χρειάζεται πολλή επιχειρηματολογία. Η Cersei  είναι πολλά πράματα, αλλά κατά βάση την κινεί ένα ερωτικό πάθος. Η γυναίκα θα ανατινάξει ατάραχη τα 7 βασίλεια για τον εραστή της  (που, γκχμ,  τυχαίνει να είναι αδερφός της, αλλά κλάιν τώρα, μιλάμε για Σκορπιό. Τ-ο-ν  α-γ-α-π-ά-ε-ι.) Δοθείσης της ευκαιρίας θα τον πάρει μπροστά σε όλο το Westeros αδιαφορώντας για τη γνώμη του όχλου, από τον οποίο ασφαλώς αισθάνεται απόλυτα διαχωρισμένη  (πιθανόν δε ο όχλος θα απολαύσει το θέαμα γιατί θα κάνουν εξαιρετικό σεξ, βλ. και παραπάνω περί Τζέιμι). Ισοβίως πιστή, τόσα χρόνια δεν τον βαρέθηκε, ούτε το κομμένο χέρι δεν την ξενέρωσε (εντάξει ωραίος είναι και κάνει καλό σεξ θα συμφωνήσω, αλλά εδώ το θέμα είναι βαθύτερο, δε βλέπετε;). Αν της την κάνει χοντρά, πιθανόν θα τον κρεμάσει από τα έντερα, αλλά μέχρι να το κάνει θα του την έχει χαρίσει πολλάκις. (Α, και θα κλάψει πολύ όταν τον κρεμάσει.Πιθανώς  θα κρατήσει το ένα του μάτι για ενθύμιο και θα κοιμάται με αυτό κάτω από το μαξιλάρι της μέχρι να πεθάνει.) Να μην ξεχνάμε ότι κατ’ ουσίαν η Cersei είναι πιο ντάξει από το Τζέιμι, γιατί ξέρει ρε παιδί μου τι θέλει. Δεν έχει ριγκρέτς. Ο Τζέιμι το παίζει μάγκας αλλά ζορίζεται κατά βάθος με τα προσχήματα. Επίσης, ο Τζέιμι κάνει τις υπερβάσεις του για εκείνη, αλλά ενδεχομένως θα τη βλάψει για να σώσει τον κόσμο. Η Cersei  θα βλάψει τον κόσμο για να σώσει το Τζέιμι *δακρύζει* . (Πείτε ό,τι θέλετε τώρα αλλά, ντιπ ντάουν, όλοι θα θέλατε να σας αγαπήσει κάποιος έτσι. )

Μη σας κάνει εντύπωση, αλλά η Cersei, σε μια εναλλακτική πραγματικότητα στην οποία θα είχε κακοπεράσει λιγότερο, θα μπορούσε να φτιάχνει χαρούμενη κέηκ και να κάνει παιδικά πάρτυ για τα Λαννιστεράκια. Εντάξει, ενδεχομένως θα ήταν πάντα κάπως υπερπροστατευτική με την οικογένεια της (πιθανώς θα σκότωνε με βαλλίστρα από το παράθυρο όποιο πιτσιρίκι θα έσπρωχνε τα βλαστάρια της στο βασιλικό προαύλιο), κάπως ανταγωνιστική («Τζέιμι χρυσέ μου, τζαστ σόου γιου νόου, διέταξα να εκτελέσουν τους γείτονες, είχαν βάλει το πάρτυ τους την ίδια μέρα με το δικό μας») και μπορεί και λίγο drama queen, αλλά κατά βάση, αν οι άλλοι α)αναγνώριζαν ταπεινά την ανωτερότητά της και β) την αφήνανε ήσυχη να παίρνει το Τζέιμι όσο συχνά θέλει πάνω στο νεροχύτη (ή το ανάλογο του νεροχύτη τέλος πάντων στο Red Keep), σας το υπογράφω, δε θα ήταν καθόλου evil.

Oberyn Martell (aka Red Viper)

Prince Oberyn, ο χαρακτήρας του GoT που μας έστειλε στον ψυχοθεραπευτή να ρωτάμε αν είναι συναισθηματικά υγιές να φαντασιωνόμαστε επανειλημμένα μετά τα 30 κινηματογραφικούς χαρακτήρες  γάμησε περισσότερο από κάθε άλλον (μεταφορικά και κυριολεκτικά) και πήγε τόσο μα τόσο άδοξα. Ομολογούμε ότι προβληματιστήκαμε αρκετά για το ζωδιακό προφίλ του Oberyn, αλλά οι ενδείξεις οδηγούν μοιραία μάλλον στην υπόθεση ότι ο άνθρωπος-οργασμός υπήρξε Σκορπιός. Γοητευτικός, υπερσεξουαλικός, εγωπαθής (ντάξει πώς να τον κατηγορήσεις που την ψώνισε κάπως), έξυπνος, λίγο εξυπνάκιας, αγύριστο κεφάλι (αλλά όχι και άθραυστο, δυστυχώς), με το υπερβολικό του χαρακτήρα του (που του στοίχισε ένα κεφάλι που λέγαμε), ήρωας, ατρόμητος, αστραφτερός,  κούκλος θεός ο πιο επιθυμητός άντρας που είδαμε ποτέ στο HBO εντάξει καταλάβατε έχω ένα προσωπικό ζήτημα σταματάω ο Oberyn παίρνει ό,τι (αξιόλογο) κινείται, κάνει λίγο σόου σκληρότητας (αλλά χωρίς υπερβολικές αναίτιες αιματοχυσίες), και κυρίως:  α)είναι έως θανάτου πιστός στην οικογένειά τους και όσους αγαπά, β)δεν ξεχνά τι του έκαναν, ποτέ όμως και γ)στο τραγικό φινάλε, ενεργεί αυτοκαταστροφικά λόγω υπέρμετρου συναισθήματος. Ε, άμα αυτά δεν κάνουν τον πιο  Σκορπιό χαρακτήρα μετά ίσως από τη Cersei (δεδομένης και της διαφοράς του φύλου), δεν  ξέρω τι θα τον έκανε. 

Ellaria Sand

Η πανέμορφη γυναίκα που χαίρει του απεριόριστου θαυμασμού μας ως αγαπημένη του Red Viper ,του Πρίγκηπα για χάρη του οποίου θα αποκηρύσσαμε την αταξική κοινωνία αρκεί να μας κυβερνούσε με λίγο αυταρχισμό εντάξει εντάξει το δουλεύω με τον ψυχοθεραπευτή είπαμε σταματάω  είναι πιθανότατα Σκορπιός. Δε θα το κουράσουμε, α)μας κάνει στη φάτσα, β)η σχέση με τον Oberyn συνηγορεί υπέρ καθώς οι Σκορπιοί συνηθίζουν να ερωτεύονται και να παίρνονται μεταξύ τους, γ)είναι σεξουαλικά αχαλίνωτη, δ)αγαπά με πάθος και εκδικείται για την οικογένειά της, ε)γενικά άμα τη ζορίσεις σε κόβει στα 2 και σε ταΐζει στα δελφίνια της Dorne (δεν το έκανε ποτέ και δεν ξέρουμε αν οι θάλασσες στη Dorne έχουν δελφίνια αλλά ομολογουμένως θα ήταν εντυπωσιακό).

O αδερφός  της Νταινέρυς

Αυτό το ξανθό μαλακιστήρι, δεν θυμάμαι πώς τον λέγανε. Σας το λέω από ένστικτο, δεν έχω πολλά επιχειρήματα. Η φάτσα του. Το έχουν γενικά οι άντρες Σκορπιοί να είναι ενίοτε λίγο μαλάκες, ε αυτός το συμπύκνωσε. Καλά έπαθε ό,τι έπαθε, τον ξεχνάμε και συνεχίζουμε.

Littlefinger

Αυτός ο γλοιώδης, αδίστακτος, πανέξυπνος τύπος. Μας προβλημάτισε περισσότερο ίσως  από  όλους τους βασικούς χαρακτήρες, αλλά αν σκεφτείς ότι ο Γκαίμπελς ήταν Σκορπιός (αλήθεια, γκουγκλάρετέ το), μάλλον είναι και ο  Lord Baelish. Τι θέλει ο άνθρωπος; Φράγκα, εξουσία, κι άλλη εξουσία, να ελέγχει τους άλλους, να ξέρει τα πάντα, να κουνάει τον κόσμο με το δάχτυλό του. Και μην ξεχνάμε, μέσα στον αυστηρό ορθολογισμό και τη φιλαργυρία του (δε θα με εξέπληττε  ένας Αιγόκερως ωροσκόπος), κινείται και βάσει μιας εμμονικής αγάπης-σεξουαλικού πάθους (τόσο εμμονικού που, σφαγιασθείσας της μητέρας, μετατοπίζεται στην κόρη). Είπαμε, Σκορπιός: πιο πιστός πεθαίνεις. Κατά βάθος το λες και διεστραμμένα ρομαντικό. Πριν το φινάλε, ευχόμασταν να του κάτσει άπαξ η Sansa (επειδή σεβόμαστε τα πάθη των ανθρώπων) και μετά να τον φάει δράκος. Δε μας χάλασε βέβαια και το σενάριο - πήρε τον πούλο από το αντικείμενο του πόθου του, πέθανε άθλια, σιμς φιτ φορ α νάστι σκόρπιο.  

ΤΟΞΟΤΗΣ

Arya Stark

Εντάξει τώρα. Κάντε ένα γκουγκλάρισμα για τα χαρακτηριστικά του Τοξότη, και βρείτε τον αντιπαθέστερο χαρακτήρα της σειράς  τη μικρή κόρη του Νεντ Σταρκ. Περιπετειώδης, δυναμική, ανήσυχη, εγωίστρια, ανεξάρτητη, παρορμητική,  οξύθυμη, αισιόδοξη, και τυχερή (τρώει πχ 47 μαχαιριές αλλά δεν τρέχει κάστανο), η Arya είναι πέραν πάσης αμφιβολίας Τοξότης.

Ο κοκκινοτρίχης

Καταλάβατε ποιον λέω, δε θυμάμαι όνομα. Ο wildling ντε. A, ναι, θυμήθηκα, ο Tormund. Οξύθυμος, παρορμητικός, καυλιάρης, αθυρόστομος, με χιούμορ, ο τύπος απλώς σαρώνει με το χρακτηριστικό τρόπο των ζωδίων της φωτιάς. Ξαφνικά πετάει κάτι ψαγμένα βαθιά νοήματα, που συνάδουν απόλυτα με το προφίλ καθότι οι Τοξότες διαθέτουν, ως γνωστόν, και φιλοσοφικό πνεύμα. Δε θα μας εξέπληττε να είναι Τοξότης με ωροσκόπο Τοξότη. Ζούμε για να τον δούμε να κάνει μια μέρα σεξ με τη Brienne.

ΑΙΓΟΚΕΡΩΣ

Bronn

Αν το επάγγελμα του μισθοφόρου είχε ζώδιο, θα ήταν Αιγόκερως, και ο φανταστικός τύπος που παίζει χαλαρά το κεφάλι του για ένα πύργο στα Seven Kingdoms (και πιστεύουμε ότι δε θα το φάει ποτέ, γιατί υπολογίζει πολύ καλά) επιβεβαιώνει το σκεπτικό μας. Ο Bronn μετράει τις συμμαχίες του σε χρυσά νομίσματα, κάτω από τα οποία βρίσκονται ίσως θαμμένα και κάτι ψιλά επιλεκτικά συναισθήματα για το συνάνθρωπο (συμπαθεί τον Tyrion). Διαβολικά έξυπνος, καριερίστας, ικανός, υπερόπτης, αδίστακτος, ασυγκίνητος και παντελώς αδιάφορος για οτιδήποτε ρομαντικό, o Bronn  ενσαρκώνει τον ορθολογισμό στην πλέον κυνική (και bloody) εκδοχή του.

Ξέχασα να πω, ωραίος ο Bronn (αλλά όχι όσο ο Τζέιμι).

ΥΔΡΟΧΟΟΣ

Daario Naharis

Χαζό παιδί χαρά γεμάτο. Όποια βερσιόν του και να διαλέξεις, ο χαρακτήρας που από ξανθός-18χρονος-γουοναμπίχεβιμέταλσταρ έγινε μελαχρινός με μούσια, είναι Υδροχόος. Μαχητής, παρορμητικός, και πιο ρηχός, σε πρώτη ανάγνωση τουλάχιστον, από πιάτο της πάστας (εγώ θα έλεγα και σε δεύτερη, αλλά ομολογώ  ζωδιακό bias εναντίον των Υδροχόων), το γκομενάκι της Khaleesi δεν παίρνει τίποτα πολύ κατάκαρδα, ούτε καν όταν αυτή  τον παρατάει στο Bay of Dragons και φεύγει για νέες περιπέτειες. Εξάλλου, έρωτας ξε-έρωτας, κατά βάθος θέλει την ανεξαρτησία του. Μεταξύ μας, ποτέ δεν καταλάβαμε τι ακριβώς του βρήκε η Νταινέρυς, μετά το Ντρόγκο και με το Sir Jorah τριγύρω (βλ. παραπάνω) να στάζει έρωτα από τα αυτιά.

Και για να εξηγηθούμε, αν αναρωτιέστε γιατί εντοπίσαμε μ’ ένα πρώτο σκανάρισμα έναν μόνο Υδροχόο, δε φταίει το προαναφερθέν ζωδιακό μας bias, αλλά το γεγονός ότι με περισσότερους Υδροχόους ήρωες δε θα είχαμε GoT: θα ήταν όλοι πολύ άνετοι, πολύ τρελοί, πολύ στ’ αρχίδια τους και, κυρίως, πολύ ανοργάνωτοι για να προκύψει οποιαδήποτε λονγκ λάστινγκ δραματική πλοκή.

ΙΧΘΥΕΣ

Jon Snow

Ξέρετε αυτά τα απόμακρα, σοβαρά,  πολύ σοβαρά αγόρια, βαρύτερα κι από πεντελικό μάρμαρο, που άμα προσέξεις έχουν αυτή την αδιόρατη θλίψη στο βλέμμα; Που κατά βάθος είναι πιο τρυφερά κι από την καρδιά ενός μαρουλιού (συγγνώμη για το κλισέ, διαφημίσεις που στοίχειωσαν το συλλογικό ασυνείδητο). Να δώσω κι άλλο χιντ, που συνήθως ερωτεύονται σφοδρά και παντρεύονται τσαούσες που κατά βάση τους σέρνουν (ανακουφιστικά γι’ αυτούς) από τη μύτη, με τις απαραίτητες τονωτικές ενέσεις φροντίδας και σεβασμού στο πόσο ασήκωτα βαρείς είναι. Ε, αυτά τα αγόρια, αν δεν το ξέρατε,  είναι Ιχθύες, αγαπητοί φίλοι, και ο Γιαννάκης είναι τόσο κραυγαλέα ψάρι, που το γράφει στο κούτελο.

Ο Jon θα θησαύριζε τον ψυχοθεραπευτή, αν τα 7 Kingdoms είχαν ψυχοθεραπευτή, κι αν ο Κινγκ ιν δε Νορθ δεν ήταν τόσο βαρύς που να μην παραδεχτεί ποτέ ότι, όσο ήρωας κι αν είναι (που είναι ο δύστυχος), τις νύχτες κλαίει αγκαλιά με το αρκουδάκι του.

Οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι είναι καλός, από κάθε άποψη (αν και μόνη με το Jon σε έρημο νησί, θα τηλεφωνούσα στην αδερφή του Theon, θα τα βρίσκαμε καλύτερα). Μην περιμένετε να κυβερνήσει μονάχος του, πάντα κάποια γυναίκα θα κάνει κουμάντο, κι αυτός θα κοιτάζει έτσι γλυκά,  ονειροπόλα, έντρομα και, παραδόξως, θεληματικά.

[Ζωδιακά άσχετο αλλά ξέχασα να πω, όταν ο Jon-Aegon θα βαστάει συντετριμμένος το κεφάλι του μετά την αποκάλυψη ότι  η Νταινέρυς είναι θεια του, ο Τζέιμι θα τον χτυπήσει συγκαταβατικά στον ώμο (με το καλό του χέρι) και θα του πει «σιγά ρε μαλάκα, ξεκόλλα».]

The Hound

Από χιλιόμετρα. Εδώ το διέγνωσε ακόμα και ο τρελός wildling (“you’re not mean, you have sad eyes”). Αν είχε μεγαλώσει σε λίγο  καλύτερο περιβάλλον, θα ήταν η Μητέρα Τερέζα. Τον αγαπώ. Αν η τύχη δε μου επεφύλασσε κάτι καλύτερο και γυρνοβολούσα στα 7 Kingdoms Όμπεριν θανόντος και Τζέιμι πιασμένου, τον έπαιρνα και τον τάιζα κέηκ στο στόμα για την υπόλοιπη ζωή του. Χωρίς πλαστική. Είναι ΤΟΣΟ γλυκός. (Και ένας ακόμα λόγος να μην χωνεύουμε την Arya Stark.)

Grey Worm

To τέρμα σκληρό αγόρι με το τέρμα λυπημένο βλέμμα, που κατάφερε μετά από ανελέητο child abuse να έχει πλούσιο συναισθηματικό κόσμο και ΧΩΡΙΣ ΓΕΝΝΗΤΙΚΑ ΟΡΓΑΝΑ να κάνει αλοιφή την ωραιότερη ίσως γυναίκα της σειράς (τη Missandei ντε), είναι ασφαλώς Ιχθύς. Ρισπέκτ.

travel for fun

Άργησε ωστόσο να καταλάβει πως τα γεγονότα είχαν προκαλέσει το σταμάτημα του εσωτερικού της χρόνου, που ακινητούσε πλέον ως μεσίστιος Ιούνιος απαστράπτων, και σε εξαιρετικές μονάχα περιπτώσεις δεχόταν να προοδεύσει, ελάχιστα πάντα, ένα λεπτό, μια ώρα ή, το περισσότερο, μια ημέρα τη φορά. Μοιραία λοιπόν την προσπερνούσαν οι εποχές, οι ημερομηνίες, ο χρόνος των άλλων· ερμητικά προφυλαγμένη από τη ροή των συμβάντων, επιβίωνε με μικρές δαγκωματιές σ’ ένα φανταστικό παρελθόν κι ένα εμβρυώδες μέλλον, οι αναμνήσεις των οποίων (κατασκευασμένες ή όχι, αδιάφορο), απολύτως δικαιωματικά της ανήκαν. Την τρόμαζαν, πάντως, οι πιθανές επιπτώσεις αυτής της ιδιωτικής στασιμότητας· το ενδεχόμενο, επί παραδείγματι, η ίδια να φθειρόταν στο εξής με ρυθμούς εξαιρετικά αργούς, παρατηρώντας τους οικείους της να παραδίδονται στην προβλεπόμενη επέλαση των ηλικιών τους· ή το ακριβώς αντίθετο, να βάραιναν δηλαδή πολλαπλάσια πάνω της τα μεγάλα διαλείμματα του χρόνου που το μέσα της επέμενε ν’ αγνοεί ως άχρηστα αντικείμενα στοιβαγμένα σ’ ένα κλειστό ντουλάπι, από τα οποία ήταν απλώς δύσκολο πρακτικά ν’ απαλλαγεί ολοκληρωτικά κανείς· και να γερνούσε αστραπιαία (ενάντια σε κάθε φυσικό νόμο προς την αντίστροφη κατεύθυνση) μεταξύ ευσταλών συγγενών και θαλερών φίλων.

show it to me

Κατάλαβε, εν τέλει, πως ήταν ανάγκη απόλυτη να εφεύρει ένα καινούριο κώδικα για να ζήσει· να χαρτογραφήσει εκ νέου το περιβάλλον, τις αισθήσεις της, το ίδιο της το σώμα· να συμφιλιωθεί με τη διαρκή αγρύπνια της επιθυμίας της (ίσκιος, ίσκιος πουθενά), αυτό το βάρβαρο φως που την έτεμνε και εισχωρούσε και καταύγαζε το μέσα της και την ανύψωνε και την κρεμούσε ανάποδα σαν άνθος προς αποξήρανση. Έπρεπε, το γνώριζε· μα οι παλιές συνήθειες ήταν σε κάποιο βαθμό ισχυρές, κι ήταν φορές που ξεχνιόταν και δοκίμαζε, λόγου χάρη, να χαμογελάσει όπως στο παρελθόν, να συνομιλήσει περί ανέμων και υδάτων με τους παρευρισκόμενους, ή απλώς να καπνίσει στο μπαλκόνι. Αντιλαμβανόταν τότε, ευθύς αμέσως, πόσο μοιραία είχε αλλάξει, και πώς οι λέξεις πια δεν της ανήκαν, και οι κινήσεις, και οι συσπάσεις των μυών του προσώπου της εκτυλίσσονταν σαν άψυχη μελωδία μουσικού κουτιού κουρδισμένου από ένα ανάλγητο χέρι· εξακολουθούσε λοιπόν να χαμογελά, και να συνομιλεί, και να καπνίζει, παραδομένη στη νέα πραγματικότητα που την όριζε, συμφιλιωμένη με τη νόσο, πειθήνια, γνωρίζοντας πως στο εξής το καλοκαίρι θα κακοφόρμιζε ανεξέλεγκτα στο σώμα της, και οι φωτογραφίες του σπιτιού θα αιμορραγούσαν με μικρές εκρήξεις σε προκαθορισμένες ώρες θρυμματίζοντας τις κορνίζες τους. 

all of my being is now in pining

κι ήταν κάποιες φορές που σ’ ένιωθα σαν έλκος ζωντανό πάνω στο σώμα μου, εντελώς ξαφνικά, και σε στιγμές ολότελα ανύποπτες, καθώς έκοβα, ας πούμε, το ψωμί με το μεγάλο μαχαίρι της κουζίνας, το καλοκαίρι επέμενε κίτρινο κι οι μέρες μου κυνηγιόντουσαν σαν άλογα κούρσας· σ’ ένιωθα ξαφνικά, και τα μέλη μου νέκρωναν, αιφνιδιασμένοι λαγοί σε προβολείς αυτοκινήτου, το μαχαίρι σφήνωνε στο ψωμί προέκταση του μουδιασμένου χεριού μου, και σκεφτόμουν, με πάσα σοβαρότητα, θα πεθάνω. Καταλάβαινα, ασφαλώς, πως η πιθανότητα ενός επιτόπιου θανάτου μου ήταν εξαιρετικά μικρή, κι επιπλέον, εξαιρετικά άβολη, για ένα πλήθος λόγων που το μυαλό μου αδυνατούσε τη δεδομένη στιγμή να συγκεκριμενοποιήσει μα γνώριζε, σε κάθε περίπτωση, πως υπήρχαν· ωστόσο εξακολουθούσα να σκέφτομαι, και σε κάποιο βαθμό να πιστεύω, πως θα πέθαινα. Στεκόμουν λοιπόν,  ακίνητη με το μαχαίρι πάνω από τον πάγκο, και σκεφτόμουν πως θα ’πρεπε ίσως να σου τηλεφωνήσω, ν’ ακούσω τη φωνή σου ζωντανά για να πειστώ πως ήσουν απλώς εσύ, κι όχι ένας λόγος να πεθάνω χωρίς κανένα, προφανή τουλάχιστον, λόγο, ελπίζοντας πως ο ενεστώτας σου θα ήταν λιγότερο τρομαχτικός απ’ την ανάμνησή σου, αλλά φοβόμουν μήπως δεν πιάσει –τίποτα, είναι η αλήθεια, δεν μου διασφάλιζε την προοπτική μιας συντριπτικής υπεροχής του παρόντος επί του παρελθόντος· το αντίθετο ίσως να συνέβαινε, κρίνοντας από την πρόσφατη συμπτωματολογία μου: τα παραλυθέντα άκρα, την απύθμενη λύπη, τις συντομότατες ευφορικές εξάρσεις, την αυθαίρετη βεβαιότητα, εν τέλει, πως ολόκληρη η ζωή μου είχε συμπυκνωθεί σε μερικά στιγμιότυπα αφής (το χέρι σου στα μαλλιά μου - το χέρι σου στον αστράγαλό μου - το στόμα σου στο λαιμό μου)· κι έπειτα σκεφτόμουν, πως διανύαμε, ειρωνικά ίσως, μια παντελώς αναπόδραστη ηλικία, καθώς δεν θα ’χε κανένα νόημα ν’ αναποδογυρίσει κανείς τα κεράκια της τούρτας από λάθος, ή επιτούτου για να παίξει, κι η πλήρης βεβαιότητα αυτού του ελάχιστου, κωμικού μάλλον αδιεξόδου μού προκαλούσε ένα μικρό πανικό, καθώς συνέχιζα να σε νιώθω πάνω μου απτόν σα ζωντανό έλκος και συνέχιζα να σκέφτομαι, εν πλήρη ηρεμία, θα πεθάνω, κι έψαχνα τις λέξεις για να το πω, να το σημειώσω κάπου, τέλος πάντων, για την περίπτωση που πράγματι θα συνέβαινε, για να μην απορήσουν, τουλάχιστον, υπερβολικά οι άλλοι· μα έτρεμα πως θα μου χρέωναν έναν εφηβικό λυρισμό (κι ήταν αλήθεια, το έκαναν αυτό τα χέρια σου πάνω μου, να μου θυμίζουν λέξεις όπως κορμί και θρόισμα και χελιδόνια) κι εξάλλου, υπενθύμιζα στον εαυτό μου, κατά πάσα πιθανότητα δεν θα πέθαινα προς το παρόν. Άφηνα, τελικά, το μαχαίρι και καθόμουν άπραγη στα πλακάκια της κουζίνας, ήσυχη πολύ, μ’ ένα χάος στα σπλάχνα κι εσένα ζωντανό πάνω μου μα κάπου αλλού, κι αναρωτιόμουν αν θα σου περνούσε ποτέ από το μυαλό, πως θα μπορούσα δηλαδή να κάθομαι έτσι στα πλακάκια σακατεμένη από έρωτα, σφίγγοντας νευρικά στις χούφτες τα δίδυμα νούμερα της προσωπικής μας χρονολογίας, κι ενώ η σάρκα μου αποστήθιζε ψιθυριστά τις εναλλακτικές διαδρομές της αναίρεσής μου (το χέρι σου στα μαλλιά μου - το χέρι σου στον αστράγαλό μου - το στόμα σου στο λαιμό μου), κι έλεγα πως, είτε έτσι είτε αλλιώς, εγώ θα μπορούσα να συνεχίσω την επιδαπέδια απελπισία μου απαράλλαχτα, κι ευτυχισμένη σχεδόν, μ’ αυτή την οδύνη που εξαπλωνόταν ταχύτατα στο αίμα μου σαν ιός, τα σπασμένα νερά μιας δεκαετίας που μ’ εγκατέλειπε αδιάφορα μέσ’ από τα πόδια μου και το καθησυχαστικό βουητό του απορροφητήρα

no dawn no day

Απέκτησε, τελικώς, την ψευδαίσθηση ότι η ζωή δεν ήταν ακριβώς αυτό που είχε, τέλος πάντων, αρχικά υποθέσει· πιθανότητες περιέπλεκαν τις απλούστερες καθημερινές της δραστηριότητες· για να βγει, φερειπείν, από το μπάνιο στο σαλόνι, σκόνταφτε στα κουβαριασμένα ενδεχόμενα πάνω στο χαλί. Περνούσε τις μέρες της, ασφαλώς, περιμένοντας το τηλέφωνο να χτυπήσει· έχοντας απολέσει τη γνώση πως τα τηλεφωνήματα είχαν προ πολλού υποκατασταθεί εν μέρει από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης· συνεπώς, η πιθανότητα επικοινωνίας συμπαρέσυρε συνήθως κατ’ ανάγκη διαφημίσεις απορρυπαντικών, παιδικών τροφών και μαγικών αναλγητικών, καθώς και την έκθεση στα αιτήματα φιλίας ατόμων παντελώς αγνώστων της. Πίστευε, για ένα διάστημα, πως η ποίηση, ενδεχομένως, θα την έσωζε· πως οι λέξεις θα μπορούσαν, ίσως, να την απεγκλωβίσουν, να εξαναγκάσουν το τηλέφωνο να χτυπήσει ή έστω (κι αυτό θα της ήταν, στ’ αλήθεια, αρκετό) να κάνουν το χρόνο περισσότερο υποφερτό. Γιατί είχε αποκτήσει, επίσης, την κακή συνήθεια να υπολογίζει το χρόνο σε μικρά ανάποδα βήματα από και προς το σώμα του· πριν και μετά τις λέξεις του· ή και διαγωνίως διασχίζοντας τις σπηλαιώδεις σιωπές του· να ρυθμίζει την αναπνοή της ισορροπώντας ανάμεσα στους πόλους του, έρμαιο ενός πανίσχυρου μαγνητικού πεδίου που την κρατούσε μετέωρη (χωρίς πόνο, βεβαίως, χωρίς επιπρόσθετες εξάρσεις, χωρίς υποτίτλους) σε μια χρονική στιγμή αδιευκρίνιστη (ούτε μέρα, ούτε νύχτα)· ένα μικρό ζώο μουμιοποιημένο μέσα σε παγετώνα. Απέφευγε λοιπόν, το κατά δύναμιν, τις σκέψεις, τις υποθέσεις, τις διατυπώσεις· απέκλειε εξ ορισμού τις φωτογραφίες· έπινε και κοιμόταν αποκλειστικά στη βεράντα κάτω από μια μικρή χάρτινη ομπρέλα. Έτρεμε τη λήθη –μόνο αυτήν. Η ασθένεια, βεβαίως, επέλαυνε σταθερά· τα άκρα της γέμιζαν μικρές γαλάζιες φλέβες, που όλο πύκνωναν και προόδευαν προς τον κορμό, σαν να επέκειτο η μεταμόρφωσή της σε ωκεανό. Εκείνη ήξερε, ασφαλώς, πως περί άλλου επρόκειτο· επέμενε ωστόσο με κάποια φιλαρέσκεια να περιβάλλει τη νέα της όψη με ταιριαστά αξεσουάρ (ένα μαντήλι γαλάζιο, ένα καπέλο, ένα ζευγάρι γάντια)· και παρακολουθούσε ήρεμη καθώς τα έπιπλα φούσκωναν κι έσκαγαν μεριές-μεριές από την υγρασία. Και θυμόταν, όλο θυμόταν· επιμελώς· ψυχαναγκαστικά σχεδόν· ρυθμικά· με μια μνήμη ρετρό χαρτονένια σαν κιτρινισμένη καρτ-ποστάλ· το σώμα της όλο, ένα μονοπάτι με σημαδεμένες κρυψώνες· ίσκιος πουθενά.     

when the cold winds blow

κι ήταν φορές που θα μπορούσα, με λίγη προσπάθεια ή μια βοήθεια μικρή από τις περιστάσεις (να τύχει να μ’ αγγίξεις, ας πούμε, δυο φορές στο ίδιο σημείο), να μπερδέψω το όλο πράγμα με την ευτυχία· να ισχυριστώ πως φόβος ουδείς με διαγούμιζε μήτε μνήμη θανάτου· κι η αναπνοή μου μια πρόφαση να συνεχίσω να υπάρχω στο εξαιρετικό μεταίχμιο της επιθυμίας σου. Κι ήξερα πως σε ύπνο μέσα σε συναντούσα και πως με μια δρασκελιά θα με πρόφταινες, αν ήθελες, προτού καταποντιστώ –μα ήταν όλα προς στιγμήν ωραία κι εγώ έτοιμη και κουρασμένη λαχταρούσα μόνο μια περισπωμένη να κοιμηθώ ανάμεσα στα χόρτα. Ψιλόβρεχε μια βροχή κρουστή σα τζάμι σπασμένο· μάκραιναν τα μαλλιά μου· τα σπλάχνα μου άδειαζαν· γυρισμένη τα μέσα έξω έσταζα πευκοβελόνες σα ρούχο που το τινάζει κάποιος σ’ ένα μπαλκόνι· και με κοιτούσες ίσια μέσα στα μάτια  ενώ γύρω μας ο κόσμος γκρεμιζόταν αθόρυβα, θεαματικά και αμετάκλητα, κι ήταν όλο τόσο εξωπραγματικό που σκέφτηκα  ήρεμα, όνειρο, ας είναι, και συνειδητοποίησα πως σε κοιτούσα κι εγώ ευθεία στα μάτια ώρα πολλή κι ήμουν, ωστόσο, ζωντανή. Κι απελπίστηκα τότε βίαια και πραγματικά, πως ελπίδα δεν υπήρχε να πάψω, να μην είμαι, και πως θα ’πρεπε σε λίγο να ξυπνήσω, ή να ξανακοιμηθώ, ό,τι από τα δύο, και να περπατήσω ξανά μονάχη στη λεωφόρο, να μ’ αγκαλιάσουν τα παιδιά και να ποτίσω τη βουκαμβίλια προσβλέποντας πάντοτε πως ίσως, ίσως εφέτος

I had everything I needed to commit suicide

κι όταν η απόσταση μεγάλωνε, σε ονειρευόμουν σε κάτι όνειρα απλοϊκά χολυγουντιανής αισθητικής· περπατούσαμε, ας πούμε, σε μια προκυμαία γεμάτη κόσμο με ορίζοντα γκρίζο τρώγοντας μαλλί της γριάς  ξαφνικά σειρήνες χτυπούσαν έσκαγαν βόμβες και γέμιζε το σκηνικό ανθρώπους που μας γάζωναν με αυτόματα από όλες τις μεριές το ζαχαρένιο μου σύννεφο βαφόταν κόκκινο από το αίμα κάποιου αγνώστου και πετούσε με μια βίαιη ριπή αέρα ανέμελο πάνω από τη θάλασσα, κι εγώ το κοιτούσα συγκρατώντας με τα δυο χέρια το ψάθινο καπέλο μου και σου φώναζα, ατάραχη τελείως, μόνο για ν’ ακουστώ πάνω από τις στριγκλιές και το πανδαιμόνιο, αύριο ίδια ώρα, μετά μου έδινες ένα φιλί κινηματογραφικό κάτω από κάποια δυσδιάκριτη επιγραφή που είχε προκύψει ξαφνικά εντελώς πάνω από τα κεφάλια μας κι ενώ το μακελειό εξακολουθούσε απομακρυνόσουν με βήματα αργά πάνω στην προκυμαία, και καθόλου δεν ανησυχούσα, καθώς γύρω σωριάζονταν πτώματα κι αυτοκίνητα λαμπάδιαζαν μα τίποτα δε μας ακουμπούσε, τότε αιφνιδίως παρατηρούσα που φορούσες ένα μπλουζάκι βυσσινί κι αμέσως άνοιγε ο ορίζοντας στα δύο και με κατάπινε και μ’ έφτυνε αμάσητη στα μισά της κόλασης