dead boys

Εκ των υστέρων, ασφαλώς, όλα ήταν απολύτως αμφισβητήσιμα: ο τόπος, ο χρόνος, η συνάντηση, η εξαιρετική συγκίνηση καθεαυτή, το πρόσωπο εκ του οποίου το θεσπέσιο αίσθημα εκπορευόταν –ιδίως αυτό.

Απτές αποδείξεις, άλλωστε, ουδέποτε υπήρχαν. Η λήψη κοινών φωτογραφιών, επί παραδείγματι, που θα μπορούσαν να επικυρώσουν μελλοντικά την άναρχη όσο και ασαφή ανάμνηση του δράματος, αποκλειόταν εξαρχής ως εγχείρημα μάλλον αγενές και σίγουρα δυνάμει επικίνδυνο. Τα όποια δείγματα γραφής, από την άλλη, αν και με νοσηρή σχεδόν λατρεία φυλάσσονταν υποβαλλόμενα σε αλλεπάλληλες αναγνώσεις-αποκρυπτογραφήσεις, θα μπορούσαν πάντοτε να αποδοθούν σε μιαν αυθαίρετη αυτοαναφερόμενη φαντασία. Όσο για τους τηλεφωνικούς αριθμούς, αποδεικνύονταν παντελώς ατελέσφοροι, καθώς η κλήση τους προς εξακρίβωση της ύπαρξης ή μη του εκάστοτε κατόχου απαιτούσε υπερβολικό θάρρος –ουδείς γνώριζε ποιος ακριβώς ή τι θα απαντούσε από την άλλη άκρη της γραμμής.

Βεβαίως, η διευκρίνιση ερχόταν κάποτε, έστω και εμμέσως: δεν έφταιγες εσύ.

(Συχνά, αν και όχι απαραιτήτως, η δήλωση συνοδευόταν από επεξηγηματικές λεπτομέρειες που επέτειναν την προφανή ασάφεια της υποτιθέμενης παραμυθίας, όπως περνούσα φάση, οι συνθήκες, έπρεπε να θέσω προτεραιότητες, χρειαζόμουν χρόνο –μία ή περισσότερες μαζί , αναλόγως. Ελάχιστα την απασχολούσαν οι εν λόγω πεζές προεκτάσεις της διευκρινίσεως^. θα μπορούσε κανείς να πει, ωστόσο, πως η προσθήκη τους συνηγορούσε, στην αντίληψή της, υπέρ της αναλήθειας αυτής.)

Σε κάθε περίπτωση, το χρονικό διάστημα που μεσολαβούσε ως την εκάστοτε επανόρθωση αποτελούσε μια (την μόνη, ίσως) μη προβλέψιμη πτυχή του κατά τα άλλα γνώριμου σεναρίου: από μερικές εβδομάδες έως χρόνια ολόκληρα που προσέγγιζαν, ενίοτε, τη δεκαετία. Δεν την πείραζε. Είχε μάθει πλέον να συναιρεί το χρόνο, με χειρουργική ακρίβεια τεμαχίζοντας τις εποχές και συναρμολογώντας κατόπιν τ’ ακρωτηριασμένα δευτερόλεπτα μέχρι επιτεύξεως μιας βιώσιμης (αν και καθ’ όλα τεχνητής) αλληλουχίας.

Επρόκειτο, σαφώς, για ένα τέχνασμα αξιοθρήνητο στην αναγκαιότητά του –προέκυπτε, ωστόσο, από μιαν αναπόδραστη τάση αυτοσυντήρησης, ως μοναδική διέξοδος επιβιώσεως στις πλέον φρικτές των περιπτώσεων, όταν λόγου χάρη ένα σ’ αγαπώ αρθρωνόταν αιφνιδίως με καθυστέρηση επταετίας, κι εκείνη αδυνατούσε να προσδιορίσει αν η απρόσμενη αυτή εξέλιξη αναιρούσε ή, αντιθέτως, πολλαπλασίαζε τον οδυνηρό όγκο της ισόχρονης απουσίας.

Η αρχική υπόθεση, πάντως, φάνταζε ολοένα και πιο βάσιμη: η ύπαρξη των προσώπων δεν ήταν μόνο αμφισβητήσιμη εξ αρχής, αλλά λογικά απίθανη.

Χάρτης

Τουλάχιστον ας μην είχες χαμογελάσει
Νικημένη καθώς κατάπινα το χάρτη
Χάρμα οφθαλμών πανέτοιμη προ πάντων
Για καταστροφή.
Ανώδυνα θα μπουσουλούσα τότε την απόσταση
Μαγκώνοντας τις ασπιρίνες κάτω από τη γλώσσα
Μορφάζοντας όπως σ' εκείνη τη φωτογραφία
Που'μαι τεσσάρων.
Τώρα τι γίνεται σε ποια κλίμακα να υπάρξω
Σε ποιο υπόμνημα να χωρέσω ό,τι περισσεύει.

guest star!

Κατόπιν συμφωνίας με τον Νάρκισσο (που παρ' ό,τι νεκρός πάντοτε εκτιμάει το καλό χιούμορ) αποφάσισα να δημοσιεύσω, κατ' εξαίρεσιν και με την άδεια βέβαια του αποστολέα, ένα e-mail που έλαβα σήμερα το πρωί...

Συνοπτικό προφίλ του συντάκτη της ηλεκτρονικής επιστολής:
Γυναίκα, ετών 31, μόλις άνοιξε σπίτι με τον εκλεκτό της καρδιάς της. Καλά, θα το ομολογήσω: Αδερφή μου!

Enzoy!

"τα ρεβύθια του τρόμου ή ευτυχώς που έχω κι άλλα προσόντa (1,77 με τακούνια, καλό κρεββάτι κτλ)"

Αγοράζεις (με πόνο ψυχής είναι η αλήθεια και προσπερνώντας αποφασιστικά τα ψυγεία με τις υπέροχες μπριζόλες) ένα σακουλάκι ρεβύθια. Περνάνε αρκετές μέρες (το απωθείς όσο μπορείς), ε, έρχεται η στιγμή που πρέπει να τα φτιάξεις. Ψάχνεις έντρομη στο ιντερνετ μεταξύ συνταγών που τα μουσκεύουν σε σόδα, σε νερό, τα τρίβουν δυνατά με πετσέτες και δεν ξέρω τι άλλο (τι διάολο, ραδιενεργά είναι ;). Καταλήγεις σε μία συνταγή που σου φαίνεται νορμάλ. Τρως και τις τελευταίες σου μονάδες στο κινητό για να επιβεβαιώσεις τη συνταγή απ' τους γονείς σου.

Βάζεις τα ρεβύθια στο νερό και περιμένεις υπομονετικά να δεις αυτούς τους αφρούς που σε πληροφόρησαν ότι πρέπει να ξαφρίσεις αλλά αφροί δεν βγαίνουν ! Δοκιμάζεις ό,τι μπορείς να φανταστείς : δυναμώνεις τη φωτιά, σιγανεύεις τη φωτιά, ανοίγεις το καπάκι, κλείνεις το καπάκι : αφροί γιοκ! Το παίρνεις απόφαση ότι δεν υπάρχει κάτι να ξαφρίσεις και αρχίζεις το μαγείρεμα (βάζεις λάδι, κρεμμύδι κτ.λ.). Λες ουφ, ας αράξω ! Αμ δε!

Πληροφορείσαι ξαφνικά ότι αυτοί οι περίφημοι αφροί είναι, λέει, τοξίνες που πρέπει να φύγουν. Οπότε παρά να δηλητηριαστείς, πετάς λάδια, κρεμμύδια κτλ. και ξαναβάζεις τα ρεβύθια με νερό για να ανακαλύψεις τους αφρούς και να τους εξολοθρεύσεις! Μετά από κανένα μισάωρο το μόνο πράγμα που εμφανίζεται στην κατσαρόλα είναι κάτι ελάχιστα και κατά τα φαινόμενα ακίνδυνα άσπρα στα πλάγια της κατσαρόλας. Πιστή, όμως, στο καθήκον σου τους βγάζεις με επιμέλεια και ζήλο μία, δύο και τρεις φορές.(πασαλείβοντας την κεραμική καινούργια κουζίνα). Και αρχίζεις το μαγείρεμα. Φτάνεις στο στάδιο του κορν φλάουερ. (μετά από κανένα δίωρο, τι διάολο, ρεβύθια είναι ή πέτρες;;;)

Διαλύεις το κορν φλάουερ στο λεμόνι και το ρίχνεις στο φαγητό. Για να ανακαλύψεις ότι έγινε μαχτή και λάσπιασε. Βγάζεις τα υπολείμματα μαχτής με τα δάχτυλα (καιγόμενη) και το παίρνεις απόφαση ότι δεν θα χυλώσουν. Λες δεν πειράζει, καλά θα βγουν κι έτσι. Δοκιμάζεις....

Πετάς τα βρωμορεβύθια στα σκουπίδια και κάνεις μεξικάνα, σουβλάκι ή οτιδήποτε άλλο.

Παρακαλώ πολύ ενημέρωσε και το μπαμπά!

Φιλάκια

Μαρία

αιτία θανάτου

απλά πολύ που η θλίψη ξεκινάει από την τρύπα
μες στην τσέπη μου γλιστράει σπέρμα ζεστό
στο μπούτι μου και πάει κάτω πιο κάτω
κι αγκιστρώνεται στην κνήμη με σμέρνας δόντι
και βυζαίνει η μνήμη - βόλτες επώδυνες ηλεκτροφόρου
καλωδίου βορά η αγάπη αρπακτικού
θηρίου ώσπου ανεξίτηλα να σημαδέψει
η σάρκα ανίσχυρη να ξέρουν όλοι πάντα
σημαδεμένη εκ γενετής να μην μπορέσω
τους ιατροδικαστές να τους μπερδέψω
εκτεθειμένη, μόνη όπως ταιριάζει
με χίλιους μπάσταρδους να κάνουν χάζι
απούσα θα επιβλέψω τη νεκροτομή μου
κι ύστερα ίσως θα γελάσω όταν διαβάσω
αιτία θανάτου υποτροπή ονείρου

βεβαιότητα

Γνώριζε, φυσικά, την γνησιότητα της υφιστάμενης αγάπης^. την τρυφερότητα, την στενότατη φιλία, την απόλυτη και μη αμφισβητήσιμη πίστη. Ήταν βέβαιος για την ύπαρξη της αυταπόδεικτης σαρκικής έλξης, που καθιστούσε άλλωστε την αφοσίωση σχεδόν ανώδυνη. Και συμμεριζόταν ανεπιφύλακτα τις βασιμότατες προβλέψεις των συγγενών για την εν ευθέτω χρόνω ευτυχή κατάληξη του δεσμού.

Σε σχετική ερώτηση, θα δήλωνε πολύ ερωτευμένος –και θα το εννοούσε.

Και πραγματικά ικανοποιημένος, σε γενικές γραμμές, από την υπάρχουσα κατάσταση: σταθερή σύντροφος στοιχειωδώς εμφανίσιμη, επαρκώς καταρτισμένη, με χαρακτήρα σαφώς ατελή αλλά σε κάθε περίπτωση ανεκτό^. ικανή για τις απαραίτητες τουλάχιστον οικιακές εργασίες, ορθολογική, μετρίως καταπιεστική, με ανεπτυγμένο μητρικό φίλτρο και, κυρίως, χωρίς αιφνίδιους πονοκέφαλους.

Υπήρχαν, βέβαια, πού και πού, οι ξαφνικές μεταπτώσεις της διάθεσης^. οι παραληρηματικές σχεδόν φράσεις που εκστομίζονταν βιαστικά για να περάσουν το ίδιο βιαστικά στη λήθη^. τα παρατεταμένα βλέμματα στο κενό^. η προοδευτική εμμονή σε μουσικές επιλογές που φόρτιζαν αρνητικά την ατμόσφαιρα. Και, ασφαλώς, τα πολλαπλασιαζόμενα κείμενα, χειρόγραφα και ηλεκτρονικά, που γέμιζαν τα συρτάρια του γραφείου, τους φακέλους του υπολογιστή, κάποτε τις χαρτοπετσέτες στο μικρό τραπέζι της κουζίνας.

Ευτυχώς, ήταν καταλλήλως εκπαιδευμένος να αγνοεί, εκτός εξαιρέσεων, τα σχετικά οχληρά φαινόμενα –ιδίως αυτό της γραφής. Η έκτασή τους, άλλωστε, ήταν αρκετά μικρή ώστε να επηρεάσει την ομαλή ροή της καθημερινότητας.

Δεν έπαυε, ωστόσο, να βασανίζεται από μικρές στιγμές αμφιβολίας –κυρίως συνεπεία των αινιγματικών κειμένων, τις λίγες φορές που υπέκυπτε στον πειρασμό της ανάγνωσής τους. Κι αυτό που κυρίως τον ανησυχούσε (αν και απόδιωχνε επιμελώς την απαράδεκτη υπόνοια) ήταν η αόριστη αίσθηση πως, τα περισσότερα εξ αυτών, έμοιαζαν να εκφράζουν έναν σφοδρό έρωτα, τον αποδέκτη του οποίου αδυνατούσε, παρά την προσπάθεια, να προσδιορίσει.

Εννοείται πως απέφευγε να προβεί σε κάποια ανόητη σκηνή ζηλοτυπίας, ανάρμοστη εντελώς μετά από τόσα χρόνια άμεμπτης σταθερότητας. Φυσικά και δεν τα παίρνω στα σοβαρά, έσπευδε αυτοβούλως να την ηρεμήσει όταν, εμφανώς τρομαγμένη, τον πετύχαινε με κάποια προχειρογραμμένη σελίδα ανά χείρας.

Και χαμογελούσε, όχι χωρίς τρυφερότητα, στη διαπίστωση των καλλιτεχνικών εξάρσεων της συντρόφου, καθησυχάζοντας τον εαυτό του με την ιδέα μιας καλπάζουσας συγγραφικής φαντασίας.

αντιστροφή

Απ’ όσο γνώριζε, η πορεία όφειλε να είναι αντίστροφη: η αγάπη να προκύπτει μετά την λήξη του έρωτα –ή, πιθανόν, συνεπεία αυτής.

Δεν ήταν βέβαιη αν επρόκειτο για κάποιου είδους νομοτέλεια, ή για μιαν απλούστατη και καθ’ όλα συνειδητή σύμβαση, στην οποία κατέληγαν οι πρώην εραστές την κρίσιμη στιγμή της διαπιστώσεως της οριστικής απώλειας. Εάν ίσχυε το δεύτερο, επρόκειτο το δίχως άλλο για ένα στρατήγημα εξαιρετικής ευφυΐας: η ζωή μπορούσε να συνεχίζεται χωρίς δυσάρεστες αναταραχές, στοιχειωδώς προβλέψιμη και, προπάντων, ανεκτή.

Σε κάθε περίπτωση, το νέο συναίσθημα απέβαλε εξ ορισμού τις επισφαλείς οξείες γωνίες ενός πάθους, διαθέτοντας όλα τα γνώριμα, καθησυχαστικά χαρακτηριστικά: ανιδιοτέλεια, θέρμη, συγκατάβαση, σιγουριά. Κι εδραιωνόταν, στην πλέον ευτυχή έκβαση, θριαμβευτικά, ανώφελο ως υψηλού ποσού αποζημίωση σε κάποιον τερατωδώς σακατεμένο λόγω τροχαίου δυστυχήματος.

Όλα αυτά, βέβαια, υποθέτοντας πάντοτε πως ο πρωτογενής έρωτας υπήρξε^. φευγαλέα έστω και, εννοείται, μονομερώς.

Εντούτοις, η εξέλιξη εν προκειμένω υπήρξε διαφορετική –και σ’ αυτήν ακριβώς την ανατροπή των προσδοκιών οφειλόταν και η αιτία του πανικού. Διότι ο έρως είχε προκύψει εκ των υστέρων, κι ενώ η τεκμηριωμένη, ασφαλής αγάπη είχε ήδη προ πολλού εδραιωθεί. Κι αν τα πάθη στις συνήθεις παράνομες εκδοχές τους ελάχιστα εκπλήσσουν, ο βίαιος πόθος για ένα δεδομένο σύντροφο φάνταζε τόσο κωμικός, ώστε μοιραία αντιμετωπιζόταν από τον περίγυρο ως μια χαριτωμένη παράσταση, προορισμένη να προσδώσει ενδιαφέρον στην τετριμμένη μακροημέρευση της σχέσεως.

Ασφαλώς, το ίδιο το αντικείμενο του έρωτα δεν θα μπορούσε καν να υποπτευθεί την ύπαρξη του πάθους, πόσο μάλλον τις τρομακτικές διαστάσεις του.