περίοδος κινδύνου

Χρειάζεται, συνήθως, να μεγαλώσει κανείς ανεπανόρθωτα για να συνειδητοποιήσει πως η τραγικότητα δεν έγκειται τόσο στην απουσία του θαύματος καθεαυτή, όσο στη βέβαιη δυσπιστία μας απέναντί του στην υποθετική –και οπωσδήποτε απίθανη– περίπτωση εμφάνισης αυτού.

Επέμενε, κάθε πρωί, να καλύπτει βεβιασμένα το σώμα του με τα συνηθισμένα ρούχα, αδιάφορος (ανυποψίαστος, μάλλον) για τις οδυνηρές συνέπειες μιας τόσο απερίσκεπτης ενέργειας. Ούτως ή άλλως, τον ανεπαίσθητο θόρυβο των συντελούμενων εσωτερικών εκρήξεων κάλυπτε ο γνώριμος βόμβος των οικιακών συσκευών.

Εκείνη είχε πάψει προ πολλού να διαμαρτύρεται για την καθημερινή αυτή τραγωδία, να εκλιπαρεί για μια μικρή έστω παράταση της έκθεσης του ερωτικού κάλλους στον μετά τα όνειρα χρόνο. Οι σχετικές ικεσίες, άλλωστε –διατυπωμένες ή, τις περισσότερες φορές, άρρητες καθ’ ό,τι ανείπωτες– αντιμετωπίζονταν το πολύ ως χαριτωμένη επανάληψη μιας ανούσιας κατά βάση φιλοφρονήσεως, αν όχι ως οχληρές εκδοχές ενός τετριμμένου πλέον αστεϊσμού.

Σιωπούσε, λοιπόν, επιδεικνύοντας τη στοιχειώδη αυτοσυγκράτηση που την απέτρεπε από την πραγματοποίηση της πλέον προσφιλούς της φαντασιώσεως, η οποία περιελάμβανε την κατακρεούργηση όλων ανεξαιρέτως των ενδυμάτων του αγαπημένου προσώπου με το μεγάλο ψαλίδι της κουζίνας. Επέτρεπε όμως κατά καιρούς στον εαυτό της, ως αντιστάθμισμα της εν γένει επιβεβλημένης ψυχραιμίας, την πολυτέλεια μιας κατ’ εξαίρεσιν μελοδραματικής κρίσεως μεστής εξευτελισμού, δακρύων και παραληρηματικών φράσεων και εκφράσεων. Αν μη τι άλλο, η προδιαγεγραμμένη αποτυχία καθιστούσε την όποια απόπειρα κοινοποίησης των αισθημάτων απολύτως ασφαλή.

Κατά τα άλλα η ζωή τους κυλούσε απολύτως ομαλά, ευτυχισμένα θα μπορούσε ίσως να πει κανείς, σε παραπλήσιες μεν αλλά οπωσδήποτε ασύμπτωτες κατά βάση λεωφόρους, με μια σωτήρια εκατέρωθεν άγνοια των πραγματικών επιθυμιών, μεταξύ καφέδων, εργασίας, νυχτερινών εξόδων και περιπαθών περιπτύξεων.

Με τον καιρό, συνήθισε στην ιδέα πως τα ενδύματα θα εξασκούσαν εσαεί τη διαβρωτική τέχνη της απόκρυψης των σωμάτων. Οι μελοδραματικές κρίσεις περιορίστηκαν δίχως καμία προσπάθεια στο ελάχιστο, το μεγάλο ψαλίδι παρέμεινε κλειδωμένο στο συρτάρι. Σύντομα διαπίστωσε, με κάποια έκπληξη ομολογουμένως, πως η άλλοτε αλγεινή υπόνοια του δέρματος κάτω από το ύφασμα την άφηνε παντελώς ασυγκίνητη, και πως μπορούσε να τον παρακολουθεί να ντύνεται χωρίς εκείνον τον ανεξήγητο, σπαρακτικό τρόμο της επικείμενης καταστροφής.

Η θεσπέσια περίοδος κινδύνου είχε πλέον παρέλθει.

Όταν η μάνα μου ερωτεύτηκε τον Τσίπρα

Ότι η έλευση του έαρος προκαλεί ένα κάποιο τραλαλά στα έμβια όντα, το γνώριζουμε όλοι μας. Το εν λόγω τραλαλά, όπως επίσης γνωρίζουμε, σχετίζεται στους περισσότερους οργανισμούς πολύ στενά με τις γενετήσιες ορμές, την συνειδητή ή ασυνείδητη επιθυμία αναπαραγωγής και τα λοιπά και τα λοιπά. Εξ ου και τα προβατάκια που χοροπηδούν αλλοπαρμένα στους πράσινους λειμώνες -μη νομίζετε πως παίζουν, τα αλματάκια χρησιμεύουν απλώς ως αφορμή για καβάλημα. Δεν την παθαίνουν όμως μόνο τα προβατάκια, αλλά και οι άνθρωποι: αν αμφιβάλλετε, δεν έχετε παρά να παρατηρήσετε, με το που θα σκάσουν οι πρώτες γερές λιακάδες, τα σκασμένα εφηβικής και μετεφηβικής ηλικίας, που δεν μπορούν να βάλουν τον κώλο τους κάτω και πάνε από κοπάνα σε κοπάνα (και από χαμούρεμα σε χαμούρεμα, επίσης). Αλλά και οι μεγαλύτερης ηλικίας νέοι, αυτοί που έχουν περάσει δηλαδή το στάδιο του ορμονικού πατατράκ, εμφανίζουν συνήθως μια άνευ λόγου τρελή χαρά, αδυναμία συγκέντρωσης, υπερκινητικότητα, αχαλίνωτη διάθεση για σεξ και διάφορα άλλα χαριτωμένα ανοιξιάτικα σύνδρομα.

Πίστευα, η αφελής, ότι η άνωθεν εαρινή συμπτωματολογία πλήττει σοβαρά μόνο τα νιάτα. Φευ! Η αλήθεια, όπως διαπίστωσα προσφάτως, είναι εντελώς διαφορετική. Το μικρόβιο της άνοιξης δηλαδή, για κακή μου τύχη, δύναται να χτυπήσει ακόμη και τους διανύοντες την έβδομη δεκαετία τη ζωής τους. Και βρήκε, το μπάσταρδο, να χτυπήσει τη μάνα μου!

Πώς είμαι τόσο σίγουρη, θα μου πείτε ίσως. Μα πώς αλλιώς να εξηγήσω όλα τα αλλοπρόσαλλα και παρανοϊκά που βιώνω τις τελευταίες ημέρες στο σπίτι μου; Μπορώ μάλιστα να σας πω ότι εύχομαι ολόψυχα να είναι ορθή η διάγνωσή μου και να ευθύνεται όντως ο δαίμονας του έαρος για την κατάσταση, διότι διαφορετικά θα πρέπει να ανησυχήσω πολύ σοβαρά για την διανοητική ισορροπία της μητέρας μου.

Ο δαιμονάκος αυτός, λοιπόν, για να κάνει την εμφάνισή του, διάλεξε (όπως οι περισσότεροι δαίμονες) έναν άνθρωπο - ως εκπρόσωπό του, ας πούμε. Διευκρινίζω ότι ο συγκεκριμένος άνθρωπος ουδόλως ευθύνεται για την επιλογή του αυτή. Μπορεί μάλιστα να μην πρόκειται καν για επιλογή του ίδιου του δαίμονα, και απλώς το εκάστοτε θύμα των πανούργων δυνάμεων να προσωποποιεί κατά βούλησιν τον αφηρημένο αποδέκτη των ορμών του. Όπως και να 'χει, στην περίπτωσή μας το ζαβολιάρικο πνεύμα της εποχής έχει πάρει τη μορφή του Αλέξη Τσίπρα....

Ναι, του Τσίπρα, καλά ακούσατε. Γιατί, αν και η ίδια αρνείται πεισματικά να το παραδεχτεί, η εν μία νυκτί πώρωση της μάνας μου με την πολιτική συμπίπτει πάνω-κάτω χρονικά με την ανάληψη της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ από τον εν λόγω κύριο. Αλλά ας πάρω τα πράγματα από την αρχή:

Η μανούλα μου, πώς να σας το πω, είναι ένας άνθρωπος λιγάκι στην κοσμάρα του. Όχι δηλαδή ότι δεν έχει καθόλου άποψη για τα κοινά, αλλά σίγουρα πόρρω απέχει της συστηματικής ενασχόλησης με αυτά, πόσο μάλλον της ενεργού δράσεως! Επίσης, ναι μεν υποστηρίζει την αριστερά, αλλά περισσότερο για "συναισθηματικούς", όπως λέει, λόγους (οι οποίοι μεταφράζονται κυρίως σε αριστερούς ή αριστερίζοντες γκόμενους της εποχής της νεότητάς της) και όχι με ορθολογικά επιχειρήματα. Και γενικώς, για να καταλάβετε τι εννοώ, πιο εύκολα θα πετύχετε τη μάνα μου να ανησυχεί για την τύχη του τηλεοπτικού Τζακ Μπάουερ, παρά για το πολιτικό μέλλον του τόπου.

Αυτή η μανούλα, όμως, την οποία γνωρίζω και αγαπώ εδώ και είκοσι πέντε χρόνια, αποτελεί πλέον ανάμνηση! Για την ακρίβεια, αντικαταστάθηκε από μια τρελαμένη "Τσιπρίτσα" (μετεξέλιξη του αλησμόνητου είδους Ρουβίτσα). Καμία εντύπωση, δυστυχώς, δεν θα μου κάνει πλέον αν στην επόμενη ομιλία του Τσίπρα την πάρουν οι κάμερες στην πρώτη γραμμή να τσιρίζει με πάθος "Αλέξηηηηηηηη!"...

Όπως σας ξαναείπα, βέβαια, η ίδια σε καμία περίπτωση δεν παραδέχεται ότι τρέφει οποιαδήποτε προσωπική συμπάθεια γαι το νεαρό αρχηγό. Ισχυρίζεται, αντιθέτως, ότι το αιφνίδιο κόλλημα με το Συνασπισμό οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στην εξίσου αιφνίδια πολιτική αφύπνισή της. (Διευκρινίζω για άλλη μια φορά ότι μπορεί από χρόνια να υποστήριζε την συγκεκριμένη παράταξη, η τωρινή κατάσταση ωστόσο υπερβαίνει κάθε όριο αγγίζοντας κυριολεκτικά την έννοια της μονομανίας ή της ψύχωσης.)

Και τι με νοιάζει εμένα, θα μου πείτε ίσως. Ελεύθερη χώρα είμαστε (υποτίθεται πάντα), ό,τι θέλει πιστεύει και λέει καθένας, αναφαίρετο συνταγματικό δικαίωμα! Μάλιστα. Το κακό είναι, ωστόσο, ότι δεν έχει αναχθεί ακόμη σε αναφαίρετο συνταγματικό δικαίωμα η δική μου αξίωση να φάω ΕΝΑ μεσημέρι χωρίς να ακούω πολιτική προπαγάνδα παραληρηματικού τύπου.

Και να ήταν μόνο αυτό, καλά θα ήταν. Αλλά το πράγμα έχει και συνέχεια. Διότι η φίλτατη μητέρα δεν κόλλησε απλώς με τον Αλέξη Τσίπρα. Τον ερωτεύτηκε σφοδρότατα! Και, όπως όλοι οι ερωτευμένοι άνθρωποι, τον βλέπει προφανώς μέσα από το παραμορφωτικό πρίσμα των αισθημάτων της. Απ' ό,τι έχω καταλάβει, δε, το σχετικό πρίσμα είναι τόσο παραμορφωτικό στην περίπτωσή μας, που η καημένη η μανούλα μου περνάει τον Τσίπρα τουλάχιστον για τον Τσε Γκεβάρα στο πιο ξυρισμένο.

Πιστεύει ακράδαντα, λοιπόν, ότι ο Τσίπρας σήμερα-αύριο θα ρίξει την κυβέρνηση, θα ενώσει την αριστερά, θα λύσει το ασφαλιστικό, θα σώσει το περιβάλλον, θα χωρίσει την εκκλησία από το κράτος, θα φέρει τη "μεγάλη αλλαγή", τον "άνεμο της άνοιξης" και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Και δεν τα πιστεύει μόνο όλα αυτά, αλλά μας τα λέει και εν είδει μανιφέστου τουλάχιστον δέκα φορές ημερησίως. Οι θαυματοποιές ικανότητες του Αλέξη Τσίπρα έχουν μετατραπεί σε ένα είδος επωδού που συνοδεύει πλέον όλες σχεδόν τις καθημερινές μου δραστηριότητες στο σπίτι, από το μεσημεριανό φαγητό μέχρι και την τουαλέτα ενίοτε. Τόσο που κοντεύω δηλαδή να το πιστέψω στ' αλήθεια ότι πρόκειται περί μάγου, και να του απευθύνω μια ευγενική αίτηση παρακαλώντας τον να κάνει κάτι και για το νούμερο του σουτιέν μου.

Μερικά βράδια, όταν αράζω νυσταγμένη στον καναπέ αγκαλιά με το γατί, οι περιγραφές για τον επικείμενο θρίαμβο της ανανεωμένης τσιπρο-αριστεράς φτάνουν στ' αυτιά μου σαν νανουριστικό παραμύθι. Κι αποκοιμιέμαι χαμογελώντας για να ονειρευτώ τον ομορφονιό Αλέξη, καβάλα σε ένα υπέροχο άσπρο άλογο με κόκκινη σέλα και το σήμα του ΣΥΡΙΖΑ τατουάζ στο μέτωπο, να οδηγεί την ελληνική κοινωνία στην αναγέννηση και το θρίαμβο.

Αυτό που με ανησυχεί, όμως, είναι πως συχνά τον ονειρεύομαι ελαφρότατα ενδεδυμένο, να φυτεύει δενδρύλλια στις καμένες πλαγιές της Πάρνηθας, προκαλώντας μου μιαν εκ των έσω αναστάτωση που αδυνατώ να εξηγήσω. Και οι πιο kinky ενύπνιες φαντασιώσεις μου θέλουν τον Τσίπρα να κατατροπώνει τον Καρατζαφέρη σε ένα παθιασμένο αγώνα πυγμαχίας ενώ, κάπου παραδίπλα, η Αλέκα με άκρως αποκαλυπτικό μπικίνι αναγγέλει τον επόμενο γύρο...

Τον κακό μας τον καιρό (ποιητικώς, πάντα)

Ο Νάρκισσος πολύ την αγαπά την ποίηση. Και για την κλίση του αυτή δηλώνει ευγνώνων στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα. Θυμάται ακόμη με δάκρυα συγκίνησης πρώην καθηγητές του (φιλόλογους, εννοείται) να εξανίστανται για την συμπερίληψη του ελυτικού πορνογραφήματος (sic) "Μικρή πράσινη θάλασσα" στο βιβλίο λογοτεχνίας της θεωρητικής κατεύθυνσης, όπως επίσης να διαμαρτύρονται για την ανάγνωση ποιημάτων του Τούρκου Ναζίμ Χικμέτ σε σχολική εορτή. Επίσης ο Νάρκισσος λατρεύει τα συστήματα των εκδοτικών οίκων, τις κλίκες και συντεχνίες κριτικών-λογοτεχνών-λοιπών παραγόντων, τις βραβεύσεις, τα σχετικά αλληλογλειψίματα και, πρωτίστως, το απαράμιλλο επίπεδο δημιουργών και αναγνωστικού κοινού. Και θα είχε πολλά να πει επί του όλου θέματος αλλά, ως συνήθως, βαριέται - σηκώνει λοιπόν τους ωραίους ώμους του γελώντας, διορθώνει λιγάκι τα τσουλούφια του και επιστρέφει στα νουφαράκια του...

Ρε είναι όντως σήμερα η Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης; Κοίτα να δεις...Ευχαριστώ τη γλυκύτατη διαδικτυακή ψιψίνα που μου το θύμησε.

Όταν θίγεται το θέμα του εκδοτικού παρόντος και μέλλοντος της ποίησης, μου έρχεται δυστυχώς στο μυαλό η ατάκα "το άλλο με τον Τοτό το ξέρετε;". Εδώ στερείται εκδοτικών προοπτικών η ομολογουμένως πιο εύπεπτη πεζογραφία (για τη σοβαρή μιλάω). Πολύ απλά, χωρίς money έκδοση γιοκ στο 99% των περιπτώσεων. Στο τελευταίο τεύχος του λογοτεχνικού περιοδικού Πανδώρα γίνεται αναφορά σε περσινό δημοσίευμα της Ελευθεροτυπίας σχετικά με ένα χαριτωμένο κολπάκι του Ντέιβ Λάσμαν, διευθυντή του φεστιβάλ "Τζέην Όστεν" στο Μπαθ: αποσπάσματα από πασίγνωστα έργα της συγγραφέως στάλθηκαν, ως χειρόγραφα δήθεν μιας άσημης υποψήφιας συγγραφέως, σε 18 από τους μεγαλύτερους εκδοτικούς οίκους της Βρετανίας. Απορρίφθηκαν όλα, ενώ ένα μονάχα άτομο φαίνεται πως διέθετε την απαιτούμενη παιδεία ώστε να αντιληφθεί την κομπίνα....

Και σημειώνει ο Ουτοπιστής της Πανδώρας: "Το ότι έχει δημιουργηθεί πλέον μια νέα γενιά "επαγγελματιών...αναγνωστών" στους εκδοτικούς οίκους, που ελέγχουν τα κείμενα με βάση 4-5 "προκατασκευασμένα σενάρια" γραφής ευπώλητου ή Άρλεκιν ήταν γνωστό. Τώρα όμας μαθαίνουμε πως ούτε η Όστεν και σε λίγο ούτε και ο Ντοστογιέφσκι θα είχαν μέλλον αν ζούσαν σήμερα."

Και καλά. Χέσε τις εκδόσεις -με το συμπάθιο. Εμείς δηλαδή, ως κοινό, τι θα θέλαμε να διαβάζουμε; Ρίξτε μια ματιά στις λίστες με τα best sellers και πάρτε μια ιδέα. Η πολιτισμική υπερχείλιση, άλλωστε, αποτελεί στη χώρα μας τουλάχιστον αδιαμφισβήτητο γεγονός. Γεμίσαμε λογοτέχνες, ποιητές, καλλιτέχνες γενικότερα, θεία ταλέντα όλοι, ούτε σε θερμοκήπια να τους καλλιεργούσαμε. Μας τρέχει, προφανώς, η κουλτούρα από τα μπατζάκια.

Με τόση άσπιλη αισθητική να ρέει στις φλέβες μας, δικαιολογημένα προσπαθούμε να αποφορτιστούμε οι άνθρωποι εκτοξεύοντας γαρύφαλα στα σκυλάδικα και παρακολουθώντας ριάλιτι - στα διαλείμματα, πάντα, της ανάγνωσης ποιητικών συλλογών...

Και τι ποιητικών συλλογών; Α, εγώ δεν ξέρω απ' αυτά. Αφού άλλωστε η Καλομοίρα θεωρείται "τραγουδίστρια", τρομάζω να αναλογιστώ τι θεωρείται "ποίηση". Διότι στην περίπτωση του ποιήματος δεν μπορείς καν να επικαλεστείς το γεγονός της αντικειμενικής παραφωνίας. Και μιας και δεν απαιτείται η κατοχή ειδικής πιστοποίησης για το στιχουργείν, ούτε αντικειμενικές πρακτικές ή θεωρητικές γνώσεις όπως πχ για τη γλυπτική ή το παίξιμο των μουσικών οργάνων, γίναμε όλοι ποιητές και λογοτέχνες. Άλλωστε, ως γνωστόν, στην Ελλάδα ό,τι δηλώσεις είσαι.

Ο εξαιρετικός ποιητής Θέμης Τασούλης, που έφυγε προσφάτως από κοντά μας, δημοσίευσε το 2006 στο (αφιερωμένο στον ίδιο) τεύχος του λογοτεχνικού περιοδικού Πάροδος ένα ανέκδοτο ποίημα με τον τίτλο Συμβουλές σε νέους ποιητές. Σημειώνω ότι ο Θέμης είχε διστάσει να συμπεριληφθεί το εν λόγω ποίημα στο τεύχος, ίσως εξαιτίας του σατιρικού χαρακτήρα του που το διαφοροποιεί καίρια από το σύνολο του έργου του. Ευτυχώς για εμάς (και για τους νέους ποιητές, βεβαίως) ο εκδότης του περιοδικού τον έπεισε κι έτσι οι πολύτιμες συμβουλές του Τασούλη είδαν το φως της δημοσιότητας. Τις παραθέτω αυτούσιες, όχι χωρίς συγκίνηση και με τον ανάλογο σεβασμό στο έργο και τη μνήμη του.

ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΣΕ ΝΕΟΥΣ ΠΟΙΗΤΕΣ

Γράφετε όσο γίνεται χειρότερα

για ν' αναγνωρισθείτε

κι απέ, καλώς να 'ρθείτε για να γίνουμε πολλοί.

Όμως ξεχάστε απ' την αρχή

συναισθηματικές φορτίσεις κι άλλα τέτοια και κυρίως

ανώσεις και μαγείες και γητιές,

αυτού του είδους πια τα μπιχλιμπίδια δεν περνάνε.

Όσο σάς γίνεται πιο χαμηλά, πιο ήπια, πιο "απλά".

Αν γίνεται πιο κάτω -που λέει ο λόγος- κι απ' το χώμα.

Όμως με προσοχή' να μη θεωρηθούν κι αυτά υπερβατικά

και μείνετε βαθιά χαντακωμένοι.

Τα θεματάκια σας θα πρέπει να 'ναι επίπεδα, βατά.

Το "λαϊκόν μας κίνημα", ακόμη κι αν δεν σας διαβάζει,

δεν θέλει άλλους τριγμούς κι άλλες σκοτούρες.

Καμιά πενηνταριά λεξούλες σάς αρκούν, να σας καταλαβαίνουν,

και προσοχή: ο κάθε στίχος θα πρέπει να ηχεί

στα σύκα σύκα και στη σκάφη σκάφη.

Αφήστε ιδέες, λυρισμούς και συγκινήσεις.

Αυτά ανήκουν πια ποιητικώς στο παρελθόν του Πάντα.

Τουτέστιν: Λοξά από παρεξηγήσεις' στα σίγουρα, στη γη.

Σαν ερπετά και σαν τις κολοκύθες.

Η εποχή μας είναι απλή σαν καταφύγιο σκοτεινό

Τέρμα στα φώτα που μας βασανίζουν.

Όποιος τυχόν έχει ασχοληθεί με το έργο του Θέμη, έχει μια ιδέα του πόσο σχετική είναι η έννοια της προβολής στο χώρο της ποίησης. Σαφώς ούτε όλοι οι "διάσημοι" είναι σκάρτοι, ούτε και όλοι οι λιγότερο ή περισσότερο "παραγκωνισμένοι" είναι ντε και καλά αδικημένα ταλέντα. Πάντως η αναγνωρισιμότητα συνδέεται στις περισσότερες περιπτώσεις σε μεγάλο βαθμό με επιλογές κοινωνικού χαρακτήρα και όχι με την ποιότητα του εκάστοτε δημιουργού. Η Γιολάντα Πέγκλη πόσο γνωστή είναι;

Αυτά τα ολίγα και να με συγχωρείτε αν παραφέρθηκα, αλλά οι Παγκόσμιες Ημέρες βλέπετε με συγκινούν γενικά -ιδίως από τότε που πληροφορήθηκα την ύπαρξη της Παγκόσμιας Ημέρας Ανδρικού Μορίου. Πάω τώρα να νανουρίσω το Νάρκισσο με λίγο μελοποιημένο Σκαρίμπα...

Λεωφορείον ο πόθος

Όταν ήμουν μικρή, είδα μια μέρα ένα ντοκυμανταίρ για κάποια ασιατική χώρα, την Ινδία αν δεν κάνω λάθος. Θυμάμαι ακόμη πόσο τεράστια εντύπωση μου είχε κάνει η εικόνα με τους στοιβαγμένους, κρεμασμένους από τις πόρτες και τα παράθυρα ή ακόμα και σκαρφαλωμένους στην οροφή ανθρώπους στο (πρωτόγονης σχεδόν μορφής) λεωφορείο. «Πω πω τους καημένους, τριτοκοσμικά πράγματα!» είχα σκεφτεί (δηλαδή το «τριτοκοσμικά» ίσως δεν το σκέφτηκα διότι πιθανόν να μην γνώριζα ακόμα τη λέξη, αλλά το feeling τέλος πάντων το ίδιο ήταν).
Μεγαλώνοντας, βέβαια, άρχισα και εγώ να χρησιμοποιώ τα μέσα μαζικής μεταφοράς της ένδοξης πατρίδας μου. Και μάλιστα φανατικά, αφού τυχαίνει να είμαι παντελώς ανίκανη προς οδήγησιν. Δεδομένου δε ότι από τη Δευτέρα Λυκείου ή και νωρίτερα ξεκίνησα να κατεβαίνω για φροντιστήρια και τέτοια στο κέντρο, έχω περάσει μέχρι σήμερα έναν ανυπολόγιστο αριθμό ωρών μέσα σε αστικά λεωφορεία και τρόλεϊ. Ενίοτε μου περνάει από το μυαλό να κάνω τον σχετικό υπολογισμό, αλλά βαριέμαι λόγω της πολυπλοκότητας του εγχειρήματος και τα παρατάω.
Η σχέση αγάπης και (κυρίως) μίσους που έχω με τις συγκοινωνίες, και συγκεκριμένα με τα λεωφορεία, με απασχόλησε ξανά προ ημερών όταν, κατεβαίνοντας από το Β9 κατακλυσμένη από ένα ανεξήγητο αίσθημα αλληλεγγύης προς το ζωικό είδος «σαρδέλα κονσέρβας», συνάντησα τη φίλη μου η οποία κρατούσε βογγώντας τον αριστερό της ώμο, τον οποίο της είχε σακατέψει προ ολίγου η πόρτα του δικού της λεωφορείου...
Με αφορμή το συγκεκριμένο συμβάν, ανακάλεσα στη μνήμη μου ένα πλήθος αξέχαστων εμπειριών που έχω συλλέξει όλα αυτά τα χρόνια χρησιμοποιώντας συγκοινωνίες σε ώρα αιχμής. Και επειδή δεν γνωρίζω αν θα αξιωθώ να γράψω μια μέρα τα απομνημονεύματά μου, αποφάσισα να μοιραστώ μερικές από αυτές μαζί σας σήμερα.
α) Οι εμπειρίες της κοντής:
Όταν η φύση σε προίκισε με λιγότερο από 157 εκατοστά, η επιβίωση στο λεωφορείο μπορεί ενδεχομένως να αποδειχθεί εξαιρετικά δύσκολη υπόθεση. Διότι μπορεί να έχω ακούσει χιλιάδες φορές την κολακευτική μεταφορά για τα μικρά μπουκαλάκια και τα ακριβά αρώματα αλλά, πιστέψτε με, η αποφορά του κρεμασμένου στη χειρολαβή ξεμανίκωτου εργάτη τον Ιούλιο δεν θυμίζει καθόλου μα καθόλου άρωμα, ιδίως όταν η μασχάλη του σου έρχεται, λόγω ύψους, ακριβώς μπροστά από τα ρουθούνια.
Επιπλέον, οι χειρολαβές των περισσότερων λεωφορείων αποτελούν, για ανθρώπους του ύψους μου, απλώς διακοσμητικά στοιχεία. Διότι είτε δεν τις φθάνω καθόλου, είτε πρέπει να τεντωθώ σε στυλ Προκρούστη προκειμένου να πιαστώ, με αποτέλεσμα όχι μόνο να μην έχω ισορροπία, αλλά και να κατεβαίνω από το λεωφορείο ξεχειλωμένη κατά δύο πόντους το λιγότερο, σαν να έχω κάνει σουηδική γυμναστική. Φυσικά, οι συνεπιβάτες συνήθως δεν συνειδητοποιούν την κατάσταση, και ανενδοίαστα σε σπρώχνουν μακριά από το στύλο στον οποίο έχεις γραπωθεί απεγνωσμένα, θεωρώντας πως δεν πειράζει, θα πιαστείς από τη χειρολαβή...Σε τέτοια περίπτωση, απλώς διαλέγεις μεταξύ του να φας τα μούτρα σου και του να αγκαλιάσεις περιπαθώς τον δυστυχή που τυχαίνει να στέκεται δίπλα σου.
Το αποκορύφωμα, βέβαια, είναι το να τύχει να μπει στο όχημα κάποιος υπερμεγέθης άνθρωπος ύψους δύο πέντε ή και περισσότερο και, για κακή σου τύχη, να σταθεί ακριβώς δίπλα σου. Και, γυρνώντας ανυποψίαστη το κεφάλι σου, να βρεθείς αντιμέτωπη με ένα καβάλο παντελονιού τρία εκατοστά μπροστά από το πρόσωπό σου. Εάν τα καταφέρεις και δεν λιποθυμήσεις από το σοκ (όπως εγώ), σηκώνεις αργααά το κεφάλι σου μέχρι να ανακαλύψεις σε ποιον τέλος πάντων ανήκει αυτό το σύστημα και, μόλις τα μάτια σας συναντηθούν, χαμογελάς με το γλυκύτερο χαμόγελό σου παρακαλώντας τον να κάνεις ένα βήμα πίσω. Εναλλακτική εκδοχή για αδέσμευτες και εάν ο τύπος είναι ενδιαφέρων: πιάνεις αμέσως δουλειά...
β)Οι εμπειρίες της αδύνατης:
Όταν, πέραν του ύψους σου, ζυγίζεις και 45 κιλά, οι πιθανότητες επιβίωσής σου ελαχιστοποιούνται ακόμη περισσότερο. Διότι ναι μεν χρειάζεσαι σαφώς λιγότερο χώρο από το μέσο άνθρωπο για να σταθείς ή να περάσεις αλλά, από την άλλη, η πλειοψηφία των ανθρώπων γύρω σου τείνει να υπερβάλλει στην εντύπωσή της για το πόσο λίγο χώρο χρειάζεσαι. Κοινώς σε βλέπουν μικροκαμωμένη και θεωρούν ότι μπορούν να σε στριμώξουν μέχρι εξαερώσεως ή να περάσουν κυριολεκτικά από πάνω σου. Το φαινόμενο χειροτερεύει προκειμένου για υπέρβαρες ομόφυλες οι οποίες, συνειδητά ή ασυνείδητα, σε μισούν προφανώς για τις διαστάσεις σου και θέλουν ολόψυχα να σε πολτοποιήσουν.
Όταν λοιπόν η φάλαινα όρκα σε ανθρώπινη εκδοχή αποφασίζει να διασχίσει τον διάδρομο (από τον οποίο ούτως ή άλλως με δυσκολία θα πέρναγε) με εσένα να στέκεσαι στο πλάι, και σε αποτρέπει από το να παραμερίσεις με ένα πολύ επιθετικό «περνάω, δεσποινίς, περνάω, μην ενοχλείστε!» που σε κάνει να χεστείς πάνω σου, νιώθεις κυριολεκτικά στο πετσί σου την έννοια της σύνθλιψης. Και ενώ σηκώνεσαι στις μύτες και ρουφιέσαι όσο είναι δυνατόν για να προστατέψεις, το κατά δύναμιν, τα ζωτικά σου όργανα τουλάχιστον από την βάναυση επίθεση ενός βυζιού τριών τόνων και μιας περιφέρειας ανάλογης με το μήκος της ελληνικής ακτογραμμής, ο απέναντι νεαρός παρατηρεί την τρομοκρατημένη φάτσα σου και το όλο θέαμα, σκάει στα γέλια, σκας στα γέλια κι εσύ και τη συνέχεια τη φαντάζεστε...
γ)Οι εμπειρίες της γυναίκας:
Φυσικά, δεν χρειάζεσαι να είσαι ντε και καλά κοντή ή αδύνατη για να υποφέρεις στα λεωφορεία. Το φύλο αρκεί από μόνο του για να μετατρέψει τη μετακίνησή σου με αυτά σε σκέτο εφιάλτη. Και δεν χρειάζεται, βέβαια, να είσαι η Ναόμι Κάμπελ για να συμβεί αυτό. Αν μου έδιναν μισό ευρώ για κάθε φορά που με έχουν χουφτώσει, λιγότερο ή περισσότερο, σε λεωφορείο, θα μπορούσα να ανοίξω σήμερα τη δική μου επιχείρηση και να μου μείνουν και για δωρεές.
Χούφτωμα από χούφτωμα, ασφαλώς, διαφέρει. Υπάρχει το «ψιλοχούφτωμα» που μπορεί και να μην το πάρεις χαμπάρι καν ή τέλος πάντων να πεις δε βαριέσαι, υπάρχει και το «χούφτωμα» το οποίο με λίγη προσπάθεια μπορεί να καταλήξει και σε ακούσια εγκυμοσύνη. Ακόμα χειρότερο από το ίδιο το χούφτωμα, δε, μπορεί ενίοτε να γίνει το άκρως ενοχλητικό και επίμονο ξελιγωμένο «κάρφωμα», που ενδεχομένως συνοδεύεται από κλεισίματα ματιού, πρόστυχες εκφράσεις, κινήσεις της γλώσσας και ούτω καθεξής...
Και αν τυχόν νομίζετε ότι το χούφτωμα συνιστά ως ενέργεια το άκρον άωτον του θράσους, απατάσθε. Σας παραθέτω την ακόλουθη εμπειρία για να καταλάβετε τι εννοώ: κατεβαίνω με τον καλό μου από το λεωφορείο και εκνευρισμένη του εξομολογούμαι ότι προφανώς κάποιος από πίσω μου με ψιλοχούφτωνε σε όλη τη διαδρομή. Προς μεγάλη μου έκπληξη, τότε, ο άντρας μου (που είναι γενικά πολύ ήρεμος και λογικός άνθρωπος) αρχίζει να ουρλιάζει σαν άγριος, να βρίζει σα λιμενεργάτης, να απειλεί ότι θα κάνει στιφάδο τα γεννητικά όργανα του δράστη και, σε εντελώς έξαλλη κατάσταση τελικά, να αρχίζει να τρέχει πίσω από το λεωφορείο που απομακρυνόταν με σκοπό να το προλάβει στην επόμενη στάση! Έντρομη εγώ καταφέρνω να τον βουτήξω από το μπράτσο και, αφού τον ηρέμησα όσο μπορούσα, προσπαθώ να καταλάβω προς τι η τόοοσο μεγάλη κρίση για κάτι που, εντάξει, συμβαίνει. Οπότε, έτοιμος να κλάψει από τα νεύρα του, μου λέει:
-Δεν καταλαβαίνεις. Δεν είναι το ότι σε χούφτωσε.
-Αλλά; (απορώ εγώ)
-Είναι που μου χαμογελούσε σε όλη τη διαδρομή...

Πρωινό λεωφορείο

Το χειρότερο, υποθέτω, δεν είναι παρά οι αιφνιδιαστικές μνήμες εξαιρετικών πρωινών. (Συγχωρείστε μου την ύπουλη καταφυγή στον αινιγματικό συγκριτικό βαθμό, ως μοναδική πλέον πιθανότητα επιβίωσης μέσω υπαινιγμών και αποσιωπήσεων. Εξάλλου, δεν γνωρίζω άλλον τρόπο. )

Η έννοια του εξαιρετικού πρωινού, ασφαλώς, επιδέχεται ένα τρομακτικό πλήθος ερμηνειών και εκδοχών. Ας ανακαλέσουμε εν προκειμένω, εντελώς συμβατικά και για να έχουμε τρόπον τινά κάποιο κοινό σημείο αναφοράς (είναι γνωστό, άλλωστε, πως οι πλέον ισχυρές -καταστροφικής κάποτε ισχύος- αναμνήσεις δεν είναι παρά οι κατασκευασμένες -και ως τέτοιες μπορούμε ανεμπόδιστα να τις μοιραζόμαστε αυθαιρέτως), το εξαιρετικό εκείνο πρωινό κατά το οποίο ξυπνάς μόνος μέσα στο πρώτο λεωφορείο της γραμμής (με κατεύθυνση προς το σπίτι αλλά ίσως και όχι, τι σημασία έχουν άλλωστε οι λεπτομέρειες μπροστά σε μια τόσο έξοχη σκηνοθεσία), ζαλισμένος ελαφρά μα κατά βάθος απερίγραπτα ευτυχής (σημειωτέον ότι τα αίτια τόσο της ζάλης όσο και της ευτυχίας παραμένουν πεισματικά αδιευκρίνιστα, μα δεν σε νοιάζει), με σκονισμένα παπούτσια από τη σκόνη κάποιου δρόμου που δεν θυμάσαι πως περπάτησες, και πιθανόν το εξαίσιο μελανό σημάδι ενός προσώπου εντελώς αγνώστου πλην έως θανάτου αγαπητού αριστερά στο λαιμό σου.

Ας υποθέσουμε, επιπλέον, (στα πλαίσια πάντοτε της ίδιας κατασκευασμένης κοινής μας ανάμνησης) πως καθώς τεντώνεσαι στο κάθισμα ν' αποτινάξεις το μούδιασμα του πρόσφατου ύπνου, διαπιστώνεις πως είσαι βραδινά ντυμένος, και συνεπώς παντελώς αταίριαστος με το αστικό σκηνικό των πέντε και κάτι προ μεσημβρίας. Όμως η διαπίστωση της διαφορετικότητας δεν σε ενοχλεί -το αντίθετο. Η προφανής ασυμβατότητά σου με το τοπίο αποσοβεί καθησυχαστικά τον όποιο κίνδυνο απορρόφησης. Φόβος να γελοιοποιηθείς, εξάλλου, δεν υπάρχει: είπαμε και προηγουμένως πως στο λεωφορείο είσαι απολύτως μόνος. Θεωρείς βέβαια δεδομένη την ύπαρξη οδηγού μέσα στο μικρό κουβούκλιο, αφενός διότι το όχημα κινείται ομαλά στη λεωφόρο, αφετέρου γιατί μπορείς να ακούσεις από το ραδιόφωνο ένα μεστό παρασίτων κομμάτι του Lou Reed. Για να είμαστε όμως ακριβείς, είναι αλήθεια ότι από τη θέση που βρίσκεσαι είναι αδύνατο να επιβεβαιώσεις την παρουσία του οδηγού.

Καθώς το λεωφορείο κινείται, η προσοχή σου συγκεντρώνεται στο περιπαικτικό εκρεμμές μιας φθαρμένης χειρολαβής, ενώ από το ελαφρώς νωπό μανίκι του πανωφοριού σου αναδύεται, ως υποψία μέθης, το γλυκερό άρωμα κάποιου σκουρόχρωμου ηδύποτου. Ο συνδυασμός σε κάνει, για κάποιο αδιευκρίνιστο λόγο, να ξεσπάσεις σε τρανταχτά γέλια - από το θόρυβο των οποίων το φάντασμα του οδηγού δεν δείχνει να ενοχλείται στο ελάχιστο.

Εννοείται πως βάσιμα αμφιβάλλεις για το κατά πόσον, εκτός του περίκλειστου σύμπαντος του λεωφορείου, η γνώριμη πόλη εξακολουθεί να υφίσταται.

Βοήθεια, έχω ωραίο άντρα!

Όταν είδα για πρώτη φορά το έτερόν μου ήμισυ, από απόσταση και χωρίς να ξέρω καν το όνομά του ακόμη, γύρισα και είπα στην τότε κολλητή μου: "Αυτόν τον θ έ λ ω". (Για να σας βάλω λιγάκι στο κλίμα, αναφέρομαι στην εποχή των δεινοσαύρων, όταν ήμαστε και οι δύο λιγότερο από δεκαέξι, και εκείνος είχε καταφτάσει ως καινούριος μαθητής στο σχολείο που πήγαινα). Παραδέχομαι φυσικά το αυτονόητο, ότι δηλαδή η συγκεκριμένη εν θερμώ δήλωσή μου ήταν αποτέλεσμα της εξωτερικής απλώς εμφάνισής του, και όχι κάποιας μεταφυσικού τύπου διαίσθησής μου ότι με αυτόν τον άνθρωπο επρόκειτο όντως να ταιριάξω εξαιτίας του χαρακτήρα του και των λοιπών εσωτερικών προσόντων του. Για να μη φτάσω στο σημείο να ομολογήσω, μάλιστα, ότι τόσο με απορρόφησαν τα...εξωτερικά προσόντα του, που μου πήρε αρκετό καιρό να αρχίσω να ασχολούμαι με τα εσωτερικά!

Λοιπόν, όπως θα καταλάβατε από τη συγκινητική εισαγωγή, ο καλός μου τυχαίνει να είναι, χμ, χμ, πώς να το πώ τώρα, πολύ εμφανίσιμος (συγκρατούμαι στο χαρακτηρισμό αδικώντας τον σε απαράδεκτο βαθμό, άλλά το κάνω σκόπιμα για να μην μου καταλογίσετε υποκειμενικότητα). Σημειώνω, δε, ότι πρόκειται για το είδος του "εντυπωσιακά" εμφανίσιμου άντρα, εννοώ που θα σου τραβήξει το βλέμμα εξαιτίας κάποιων χτυπητών χαρακτηριστικών, σε αντίθεση ας πούμε με άλλους ανθρώπους που μπορεί να είναι πολύ όμορφοι αλλά με πιο "ήσυχο" τρόπο.

Μακαρίζετε την τύχη μου που στραβώθηκε και με κοίταξε; Ωραία, καλά κάνετε. Είμαι πολύ ευτυχής που τον έχω, και πολύ περήφανη επίσης. Ωστόσο, αν φαντάζεστε ότι η κατάσταση είναι 100% ρόδινη για μένα, πλανάσθε πλάνην οικτράν! Το να έχεις ωραίο άντρα μπορεί ενίοτε να γίνει φοβερό -και μετά από επτά έτη σχέσης, μπορώ να σας αναλύσω το δράμα μου με κάθε λεπτομέρεια...

Πρώτη πτυχή του δράματος: τα σχόλια που σκοτώνουν

Υπάρχουν πάντα ορισμένοι άνθρωποι, που νομίζουν ότι το τακτ είναι προστατευόμενο είδος αντιλόπης του Αμαζονίου. Η συγκεκριμένη κατηγορία ανθρώπων, δοθείσης της ευκαιρίας, δεν το έχει σε τίποτα να πετάξει ένα σχόλιο δολοφονικής αγένειας και χοντράδας, ρίχνοντας την αυτοεκτίμησή σου στο μείον τέσσερα, και, το χειρότερο, ανεβάζοντας τη πίεσή σου στο είκοσι τέσσερα. Κανένα ρόλο δεν παίζει, εν προκειμένω, η πρόθεση του σχολιάζοντος -το αν δηλαδή πρόκειται για κάποιον συνειδητά κακεντρεχή που θέλει να σε κάνει χώμα, ή απλώς για κάποιον αφελέστατο και υπερβολικά αυθόρμητο που ποτέ δεν θα σε πλήγωνε σκοπίμως αλλά πέταξε δυστυχώς τη μαλακία του.

Οι σχετικές εμπειρίες μου είναι αρκετές και απολαυστικές. Ως πρώτο παράδειγμα καλοπροαίρετου/ακούσιου σχολίου-βόμβα αναφέρω το περιστατικό με την (όντως) πολυαγαπημένη μου θεία, η οποία όταν είδε τη φωτογραφία του καλού μου γούρλωσε τα μάτια και πέταξε το αμίμητο: "Καλέ, αυτός είναι; Αλήθεια; Και τα 'χει μαζί σου;! Αυτός θα μπορούσε να έχει δέκα γκόμενες!"

Αν αυτό είναι το καλοπροαίρετο σχόλιο από έναν άνθρωπο που όντως με αγαπά, μπορείτε εύκολα να φανταστείτε τα κακοπροαίρετα, από ορισμένους του άλλου σογιού για παράδειγμα, ή από καλοθελητές γνωστούς με πολυγαμικά σύνδρομα. Ενδεικτικά αναφέρω μερικά που έφθασαν στα αυτιά μου όπως: "καλέ τι κάνει το παλικάρι μας με αυτή τη μπασμένη", "καλά ρε μαλάκα είσαι στο ΤΕΙ με τόσες γκομενάρες και τα 'χεις ακόμα με αυτήν", "κούκλος ο γιος σας, φτου-φτου, αλλά η κοπέλα του, πώς να το πούμε, λίγη του πέφτει" και τα λοιπά και τα λοιπά.

Δεύτερη πτυχή του δράματος: τα υπόλοιπα θηλυκά του πλανήτη

Αν υπάρχει μια μέγιστη αδικία μεταξύ των δύο φύλων την οποία παραδέχομαι, είναι αυτή που σχετίζεται με το θέμα φλερτ. Τι εννοώ; Είναι πολύ απλό. Εάν είστε άνδρας, το να φλερτάρετε μια ωραία γυναίκα που συνοδεύεται θεωρείτε αντικειμενικά ανεπίτρεπτο. Διότι εννοείται πως, κάθε αρσενικό που σέβεται τον εαυτο του, θα υπερασπιστεί λιγότερο ή περισσότερο βίαια τα κεκτημένα του, κάνοντας μάλιστα υπερήφανη την καλή του. Συνεπώς, ο κάθε λογικός άνθρωπος το σκέφτεται προτού φάει με τα μάτια ή ενοχλήσει με άλλο τρόπο μια κοπέλα που είναι έξω με το δικό της, όσο επιθυμητή και αν είναι, και συνήθως δεν το κάνει. Τι γίνεται όμως με τις γυναίκες στην αντίστοιχη περίπτωση;

Από ό,τι διαπιστώνω, είναι απλώς αδίστακτες. Υπό το πρόσχημα της χαριτωμενιάς, είναι ικανές να χουφτώσουν κυριολεκτικά τον άντρα σου μπροστά στα ίδια σου τα μάτια, χαμογελώντας σου ταυτοχρόνως γλυκά ή, ακόμη χειρότερα, αγνοώντας σε σαν να είσαι ο αόρατος άνθρωπος. Και φυσικά αν εσύ με τη σειρά σου τις ξεμαλλιάσεις ή τους ρίξεις τη μπουνιά που τόσο επιθυμείς, θα σε πούνε υστερική, κατίνα, φαντασιόπληκτη και θα κάνεις ρεζίλι και το συνοδό σου με τη σκηνή.

Εξαιτίας της εν λόγω σεξιστικής προκατάληψης, έχω υποχρεωθεί να ανεχθώ υπαλλήλους ζαχαροπλαστείων που δίνουν το χωνάκι στον καλό μου πεταρίζοντας τα βλέφαρα, κρεμώντας το αβυσσαλέο ντεκολτέ τους πάνω από τα παγωτά και λέγοντας ναζιάρικα "ειδικά για σένα, καλλιτεχνικό" - συμφοιτήτριες που περνώντας στο διάδρομο της σχολής τον τσιμπάνε όπου βρούνε σε ένδειξη και καλά φιλικής οικειότητας - γκαρσόνες που μπαστακώνονται απροκάλυπτα ακριβώς απέναντι από το τραπέζι μας και τον κοιτάνε λάγνα παίρνοντας εντελώς τυχαία εξωφρενικές πόζες - νοσοκόμες που στην κυριολεξία τον παρενοχλούν σεξουαλικά για μια απλή ακτινογραφία θώρακος, κολλώντας επάνω του σα βδέλλες για να του δείξουν πώς ακριβώς πρέπει να σταθεί...

Ο κατάλογος τέτοιων εμπειριών δεν έχει τέλος. Το καλύτερο, πάντως, το έζησα κατά τη διάρκεια ενός αποκριάτικου πάρτυ όταν, βγαίνοντας από την τουαλέτα του club, αντίκρυσα μια έξαλλη καρναβαλίστρια να έχει αγκιστρωθεί πάνω στον μασκαρεμένο Αττίλα άντρα μου φωνάζοντας "δέσε με μωρό μου δέσε με και κάνε με σκλάβα σου"...

Τρίτη πτυχή του δράματος: τα υπόλοιπα αρσενικά του πλανήτη

Αν νομίζετε ότι το πρόβλημα τελειώνει στα λυσσασμένα κοριτσάκια, κάνετε μεγάλο λάθος. Υπάρχουν, δυστυχώς για μένα, και λυσσασμένα αγοράκια! Εδώ πρέπει να κάνω έναν αναγκαίο διαχωρισμό:

α) άντρες που γουστάρουν άντρες: Ως γνωστόν υφίσταται και αυτό ως επιλογή, και για κακή μου τύχη ο άντρας μου φαίνεται να έχει πέραση και εκεί! Και εντάξει, μπορεί στην προκειμένη περίπτωση να μην αισθάνομαι άμεσα απειλούμενη, αλλά όπως και να έχει είναι λίγο δυσάρεστο να ακούς το ερωτευμένο ζευγαράκι των νεαρών στο πίσω τραπέζι να σκοτώνεται διότι προφανώς ο ένας εκ των δύο μπάνιζε τον άντρα σου. Πολύ δυσάρεστο είναι, δε, να παρενοχλεί τον άντρα σου ευθέως μεθυσμένος πελάτης του ξενοδοχείου όπου εργάζεται, σε τέτοιο σημείο που να λες πάλι καλά που δεν τον βίασε επιτόπου.

β) str8 άντρες που απλώς κάνουν γκάφα: όταν τυχαίνει να διαθέτεις το μαλλί της Ραπουνζέλ και εξαιρετικά οπίσθια, ο μέσος "πεινασμένος" αρσενικός θα σε κράξει στο δρόμο. Και θα είναι μάλιστα τόσο απορροφημένος από το θέαμα, που μάλλον θα παραβλέψει το γεγονός ότι είσαι σχεδόν ένα και ογδόντα, φοράς περφέκτο και περπατάς αντρικά. Τώρα, η φάτσα που θα πάρει όταν γυρίσεις σκασμένος στα γέλια και δει τα γένια σου, είναι τόσο αστεία που χαλάλι το όλο σκηνικό. Έχουμε γελάσει πολλάκις μέχρι δακρύων με τέτοιες φάσεις, αλλά συχνά καταντάει και αυτό ενοχλητικό, όταν ας πούμε περπατάμε μαζί και οι από πίσω μας περάσουν για κοπέλες και τους δύο, οπότε χωρίς κανέναν ενδοιασμό αρχίζουν να λένε ό,τι τους κατέβει.

Είδατε τι μας κάνουν οι ωραίοι και μοιραίοι;

Εκδοχή παράτασης

Τις αναλγητικές ιδιότητες των προσωπείων τις γνωρίζω από πολύ μικρή. Αναφέρομαι στη διάφανη εκείνη εποχή, στη σύντομη διάρκεια της οποίας το λιωμένο κόκκινο κραγιόν της μητέρας ήταν απολύτως επαρκές για την επιθυμητή μετάβαση.

Εξακολούθησα ωστόσο να τις εμπιστεύομαι και αργότερα, πολύ αργότερα, όταν δηλαδή το εγχείρημα της μεταμόρφωσης είχε αναπόφευκτα καταστεί πολύ δυσκολότερο -ετίθετο, βλέπετε, αμείλικτο πλέον το μείζον ζήτημα της κάλυψης των πολλαπλασιαζόμενων ουλών.

Ομολογώ πως συχνότατα υπερεκτίμησα τις δυνατότητες της εν λόγω νηπενθούς δράσεως. Με ανεπανόρθωτες, ενίοτε, συνέπειες. Μα ποιος νοιάζεται πλέον, με τα σημάδια μιας τέτοιας αδίστακτης άνοιξης στον ορίζοντα.

Ασφαλώς, σήμερα ξέρω πως η εκάστοτε μάσκα δεν συνιστά παρά μια προσωπική εκδοχή παράτασης. Για την ακρίβεια, δεν πρόκειται τόσο για παράταση καθεαυτή, όσο για μια πολύτιμη αφορμή της. Όπως και να 'χει, δικαιολογεί τρόπον τινά τη συνεχιζόμενη περιπλάνηση των προσώπων.

Ακόμη και όταν -ή μάλλον, ιδίως όταν- το πρόσωπο όπισθεν της μάσκας τυχαίνει να απουσιάζει.

χαλαρά μυαλά

Το παρόν ιστολόγιο, βρεφικής ακόμη ηλικίας όπως βλέπετε, δημιουργήθηκε πειραματικά. Να το πω πιο απλά, με τρώει γενικώς το χεράκι μου να γράφω, και είπα να δοκιμάσω να το κάνω και διαδικτυακώς. Για να είμαι ειλικρινής, ακόμη θεωρώ πως βρίσκομαι σε "δοκιμαστική περίοδο". Δεν ξέρω ούτε πώς, ούτε καν εάν θα μου βγει κάποια συνέχεια. Δεν αποκλείεται ο Νάρκισσος να βαρεθεί να βγάζει μπουρμπουλήθρες και να επιστρέψει στην υγρή γαλήνη του βυθού του.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι, στο ξεκίνημά του, ο ευειδής πνιγμένος καμιά πρόθεση δεν είχε να διατυπώσει καμιά βαθυστόχαστη φιλοσοφία. Ούτε να "τα χώσει" προς συγκεκριμένη κατεύθυνση, ούτε να πάρει καμιά αμετακίνητη θέση, ούτε να προκαλέσει αίσθηση. Πόσο μάλλον δηλαδή να το παίξει ερασιτέχνης ρεπόρτερ ή σχολιαστής της σοβαρής τουλάχιστον επικαιρότητας -μην ξεχνάτε, άλλωστε, ότι πρόκειται περί πεθαμένου και μάλιστα αμφιλεγόμενου γενικώς.

Παρ' όλα αυτά, σήμερα μπήκε στον πειρασμό να πει την άποψή του για ένα θέμα γενικότερου ενδιαφέροντος. Φταίει που διάβασε (και μούλιασε, έτσι μούσκεμα όπως εμφανίζεται πάντα) την εφημερίδα. Τη διαβάζει πολύ συχνά, δηλαδή, αλλά δεν έχει συνήθως κέφια να σχολιάσει δημοσίως. Να του χαλάσω το χατίρι τώρα;

'Eνα πράγμα που μου τη δίνει σε σημείο τρέλας, είναι η ανορθολογικότητα. Γενικότερα ο παραλογισμός που συνίσταται στην αδυναμία διαπίστωσης του προφανώς λογικού. Η κατάσταση αυτή, για να το πω ωμά, θεωρώ ότι απέχει ένα μόλις βήμα (αν δηλαδή απέχει πραγματικά) από την κοινή βλακεία.

Πριν θεωρήσετε την προσέγγισή μου υπερβολικά επιθετική και δογματική, σπεύδω να διευκρινίσω πως δύσκολα θα βρείτε άνθρωπο που να υποστηρίζει περισσότερο από εμένα ότι όροι όπως προφανώς λογικό, αντικειμενικό, αυτονόητο, εξ ορισμού ορθό κ.ο.κ. παραπέμπουν συνήθως σε προσωπικές απλώς εκτιμήσεις που αυθαιρέτως λίγο-πολύ τείνουμε να ανάγουμε σε συμπαντικές αλήθειες. Στην πραγματικότητα, όμως, ο κάθε άνθρωπος είναι μια μοναδική προσωπικότητα, με τις εντελώς ιδιαίτερες δυναμικές και ισορροπίες του - συνεπώς, η υποκειμενικότητα γίνεται η λέξη-κλειδί που εξηγεί όλα εκείνα που, στα μάτια του κάθε ένα από μας, φαντάζουν ίσως περίεργα, παράλογα ή λανθασμένα.

Ωστόσο, για να μην τα κάνουμε όλα ρημαδιό, υπάρχουν και μερικά πραγματάκια για τα οποία μπορούμε χωρίς τύψεις να χρησιμοποιήσουμε, νομίζω, τη λεξούλα "αντικειμενικά". Πχ, το γαλατάκι που πίνουμε είναι άσπρο αντικειμενικά (και μην μου πείτε τώρα ότι εμείς το βλέπουμε άσπρο λόγω κατασκευής του ματιού μας και φωτός κλπ κλπ, το ξέρω, αλλά δεν θα ήθελα να μιλήσω τώρα σε αυτό το επίπεδο). 'Η, ας πούμε, στα μαθηματικά 2+2 κάνει 4, που να χτυπάμε τον κώλο μας κάτω. Και μιας και ανέφερα τα μαθηματικά, ώρα να πω ότι αν υπάρχει μια ακόμη επιστήμη που, με το δικό της βέβαια τρόπο, μπορεί να διεκδικεί ένα βαθμό σαφήνειας και βεβαιότητας για ορισμένα πράγματα, αυτή είναι η νομική.

Λοιπόν, εγώ νομικός δεν είμαι. Για να είμαι απολύτως ειλικρινής, βέβαια, διαθέτω πτυχίο της Νομικής (αν και δεν προτίθεμαι να ασχοληθώ επαγγελματικά με τον κλάδο). Δεν τολμάω ωστόσο, προφανώς, να αποκαλέσω τον εαυτό μου νομικό επειδή έβγαλα μια σχολή τσάτρα-πάτρα, περνώντας μια σειρά από μαθήματα. Ας πούμε, τέλος πάντων, ότι έχω κάποιες γενικές και αόριστες θεωρητικές γνώσεις και, κυρίως, ότι είμαι λιγάκι μέσα στο πνεύμα αυτού που λέμε νομική σκέψη.

Για να μη σας κουράσω άλλο γυροφέρνοντας το θέμα, αυτό που μου την έδωσε είναι η ιστορία με το λεγόμενο "χαλαρό γάμο" ή συμφωνητικό ελεύθερης συμβίωσης ή όπως το λένε τέλος πάντων. Και ναι, μου την έδωσε, και αγρίως μάλιστα, εξαιτίας της διάκρισης σε ετερόφυλα και ομόφυλα ζευγάρια. Αν τυχόν θέλετε να συμπεράνετε ότι είμαι λεσβία ή κάτι τέτοιο, δεν μπορώ να σας εμποδίσω και δεν με πειράζει, αλλά πληροφοριακά διεικρινίζω ότι τυχαίνει να μην είμαι (το "φτου γαμώτο!" που ακούστηκε τώρα ήταν μάλλον ο άντρας μου που του χάλασα για άλλη μια φορά τη φαντασίωση με τη φιλενάδα μου).

Διάφορα ειπώθηκαν μέχρι στιγμής. Μην περιμένετε να ακούσετε καμιά συγκλονιστική σοφία από μέρους μου. Ομολογώ μάλιστα με πάσα ειλικρίνεια ότι δεν το έχω ψάξει καν ιδιαίτερα το θέμα. Αυτό που θα ήθελα όμως να κάνω με την παρούσα ανάρτηση, είναι να τονίσω μια διάσταση του θέματος που, από όσο έχει πάρει τουλάχιστον το ματάκι και το αυτάκι μου, φαίνεται να περνάει απαρατήρητη.

Τα παραδείγματα άλλων ευρωπαϊκών χωρών που έχουν υιοθετήσει αντίστοιχες ρυθμίσεις και για τα ζευγάρια ιδίου φύλου είναι γνωστά. Επίσης είναι προφανές ότι, όχι μονάχα στο ηθικό αλλά και στο πρακτικό καθαρά επίπεδο, η προτεινόμενη ρύθμιση αδικεί κατάφωρα τα ομοφυλόφιλα άτομα. Κυρίως, όμως, η εν λόγω διάκριση αντίκειται ευθέως στη συνταγματική επιταγή της ισότητας και ιδιαίτερα στην ΕΣΔΑ (Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου). Και φυσικά με τα ορθά αυτά επιχειρήματα ξεσηκώθηκαν οι ομοφυλοφιλικές οργανώσεις και ζητούν τα δίκια τους -περνώντας δυστυχώς σχεδόν απαρατήρητες, αλλά δεν είναι αυτό το θεμα μου τώρα.

Το θέμα για μένα είναι ακριβώς το ότι ξεσηκώθηκαν ΜΟΝΟ οι ομοφυλόφιλοι εναντίον μιας ρύθμισης που θίγει προκλητικά την έννομη τάξη ΕΝ ΓΕΝΕΙ. Διότι όταν παραβιάζονται ΕΣΔΑ και Σύνταγμα, νομίζω ότι η αφορμή της παραβίασης είναι το λιγότερο. Εννοώ ότι ασχέτως με το αν κάποιος συμφωνεί ή όχι με τη νομική ένωση ομοφύλων αναλόγως των ηθικών κλπ πιστεύω του, εφόσον επιθυμεί να λέγεται πολίτης μιας ευνομούμενης πολιτείας οφείλει να αντιδρά όταν ο ίδιος ο νόμος θέλει να παρανομήσει. Γιατί αυτό συμβαίνει όταν, ενώ απαγορεύονται οι διακρίσεις, ο ίδιος ο νόμος περιορίζει την ισχύ τους στους ετεροφυλόφιλους. Με την ίδια ακριβώς λογική, σε νομικό επίπεδο πάντα, μπορεί -γιατί όχι;- να βγει αύριο μια ρύθμιση που να περιορίζει την ισχύ της στους άσπρους και να εξαιρεί τους μαύρους. Δεν έχει τόση σημασία, νομίζω, το ποια ομάδα θίγεται εν προκειμένω, ούτε και το αν η εν λόγω ομάδα είναι "αποδεκτή" ή όχι από τον καθένα μας -σημασία έχει η καταστρατήγηση των συνταγματικών διατάξεων και της ΕΣΔΑ.

Προσωπικά, με φοβίζει πάρα πολύ το γεγονός ότι η πλειοψηφία δείχνει να αγνοεί την προφανή αυτή διάσταση του θέματος, περιορίζοντας το πρόβλημα στα θιγόμενα συμφέροντα της ομοφυλοφιλικής κοινότητας. Εγώ τουλάχιστον αισθάνομαι απειλούμενη όταν με την ανοχή/αδιαφορία της κοινής γνώμης οι κυβερνώντες αυθαιρετούν-παρανομούν. Αισθάνομαι απειλούμενη όταν μπροστά στο δίλημμα νόμος ή εκκλησιαστική ηθική επιλέγεται αβασάνιστα το δεύτερο, από μια ευρωπαϊκή υποτίθεται κοινωνία του εικοστού πρώτου αιώνα. Οι υποκειμενικές μας αντιλήψεις περί ηθικής και τα θρησκευτικά πιστεύω ιδιαίτερα είναι απόλυτα σεβαστά, εφόσον δεν υπεισέρχονται με καταστροφικό τρόπο στο πολίτευμα και τους νόμους ενός κράτους . Εκτός και αν έχω χάσει επεισόδια και ζούμε σε κάποιο φονταμενταλιστικό θεοκρατικό καθεστώς, από αυτά που με τόση βδελυγμία αποδοκιμάζουμε.

Τέτοιες στάσεις και αυθαιρεσίες μας στέλνουν με κούριερ πίσω στο Μεσαίωνα, τη στιγμή που υποτίθεται ότι προσπαθούμε να ανήκουμε στην προοδευτική Ευρώπη του έτους 2008.

Ας το πάρουμε επιτέλους χαμπάρι ότι, όσο επιμένουμε να εξορίζουμε από τη σφαίρα προβληματισμού μας ό,τι (νομίζουμε πως) δεν μας αφορά άμεσα, κατά διαόλου θα πηγαίνουμε ως κοινωνία. Καθώς φαίνεται, το προς επίλυση πρόβλημα δεν είναι ο "χαλαρός γάμος" , αλλά τα χαλαρά μυαλά μας.