περίοδος κινδύνου

Χρειάζεται, συνήθως, να μεγαλώσει κανείς ανεπανόρθωτα για να συνειδητοποιήσει πως η τραγικότητα δεν έγκειται τόσο στην απουσία του θαύματος καθεαυτή, όσο στη βέβαιη δυσπιστία μας απέναντί του στην υποθετική –και οπωσδήποτε απίθανη– περίπτωση εμφάνισης αυτού.

Επέμενε, κάθε πρωί, να καλύπτει βεβιασμένα το σώμα του με τα συνηθισμένα ρούχα, αδιάφορος (ανυποψίαστος, μάλλον) για τις οδυνηρές συνέπειες μιας τόσο απερίσκεπτης ενέργειας. Ούτως ή άλλως, τον ανεπαίσθητο θόρυβο των συντελούμενων εσωτερικών εκρήξεων κάλυπτε ο γνώριμος βόμβος των οικιακών συσκευών.

Εκείνη είχε πάψει προ πολλού να διαμαρτύρεται για την καθημερινή αυτή τραγωδία, να εκλιπαρεί για μια μικρή έστω παράταση της έκθεσης του ερωτικού κάλλους στον μετά τα όνειρα χρόνο. Οι σχετικές ικεσίες, άλλωστε –διατυπωμένες ή, τις περισσότερες φορές, άρρητες καθ’ ό,τι ανείπωτες– αντιμετωπίζονταν το πολύ ως χαριτωμένη επανάληψη μιας ανούσιας κατά βάση φιλοφρονήσεως, αν όχι ως οχληρές εκδοχές ενός τετριμμένου πλέον αστεϊσμού.

Σιωπούσε, λοιπόν, επιδεικνύοντας τη στοιχειώδη αυτοσυγκράτηση που την απέτρεπε από την πραγματοποίηση της πλέον προσφιλούς της φαντασιώσεως, η οποία περιελάμβανε την κατακρεούργηση όλων ανεξαιρέτως των ενδυμάτων του αγαπημένου προσώπου με το μεγάλο ψαλίδι της κουζίνας. Επέτρεπε όμως κατά καιρούς στον εαυτό της, ως αντιστάθμισμα της εν γένει επιβεβλημένης ψυχραιμίας, την πολυτέλεια μιας κατ’ εξαίρεσιν μελοδραματικής κρίσεως μεστής εξευτελισμού, δακρύων και παραληρηματικών φράσεων και εκφράσεων. Αν μη τι άλλο, η προδιαγεγραμμένη αποτυχία καθιστούσε την όποια απόπειρα κοινοποίησης των αισθημάτων απολύτως ασφαλή.

Κατά τα άλλα η ζωή τους κυλούσε απολύτως ομαλά, ευτυχισμένα θα μπορούσε ίσως να πει κανείς, σε παραπλήσιες μεν αλλά οπωσδήποτε ασύμπτωτες κατά βάση λεωφόρους, με μια σωτήρια εκατέρωθεν άγνοια των πραγματικών επιθυμιών, μεταξύ καφέδων, εργασίας, νυχτερινών εξόδων και περιπαθών περιπτύξεων.

Με τον καιρό, συνήθισε στην ιδέα πως τα ενδύματα θα εξασκούσαν εσαεί τη διαβρωτική τέχνη της απόκρυψης των σωμάτων. Οι μελοδραματικές κρίσεις περιορίστηκαν δίχως καμία προσπάθεια στο ελάχιστο, το μεγάλο ψαλίδι παρέμεινε κλειδωμένο στο συρτάρι. Σύντομα διαπίστωσε, με κάποια έκπληξη ομολογουμένως, πως η άλλοτε αλγεινή υπόνοια του δέρματος κάτω από το ύφασμα την άφηνε παντελώς ασυγκίνητη, και πως μπορούσε να τον παρακολουθεί να ντύνεται χωρίς εκείνον τον ανεξήγητο, σπαρακτικό τρόμο της επικείμενης καταστροφής.

Η θεσπέσια περίοδος κινδύνου είχε πλέον παρέλθει.