Φρίκες

Σας προειδοποιώ: είμαι στις φρίκες μου.

Η παρούσα ανάρτηση περιλαμβάνει αμιγώς γκρίνια –συνεπώς, αν δεν γουστάρετε, μην προχωρήσετε στην ανάγνωσή της. Το λέω δηλαδή για να μην με κατηγορήσετε εκ των υστέρων…

Περνάω την φρικτή φάση του προ-εξεταστικού σοκ. Η φάση αυτή περιγράφει την κατάσταση που βιώνεις δύο ημέρες πριν τις εξετάσεις, στην επιτυχή έκβαση των οποίων έχεις επενδύσει την επαγγελματική σου αποκατάσταση, ενάμισι έτος από τη ζωή σου και περί τις τρεις χιλιάδες ευρώ φροντιστηριακά δίδακτρα. Περιλαμβάνει, δε, μιαν εξοντωτική απαισιοδοξία ως προς τα αναμενόμενα αποτελέσματα της προσπάθειας, δεδομένου του ότι νιώθεις τον εγκέφαλό σου έτοιμο να κλωτσήσει σαν σκληρός δίσκος λόγω υπερφόρτωσης. Κοινώς, είσαι βέβαιος ότι δεν θυμάσαι απολύτως τίποτα από ό,τι διάβαζες τόσον καιρό, και ότι ακόμη και το πλέον απλό θέμα θα σε βρει παντελώς ανέτοιμο ή πάντως σε κατάσταση διανοητικού black-out.

Προσπαθείς να παρηγορηθείς στην ιδέα ότι περί εξετάσεων πρόκειται και όχι περί της συντέλειας του κόσμου, και ότι τέλος πάντων είσαι άνθρωπος και σε κάθε περίπτωση δικαιούσαι να αποτύχεις χωρίς να σου πάρουν το κεφάλι. Αλλά δεν πιάνει. Διότι, ως γνήσιος αυτοκαταστροφικός και ανηλεής σκορπιός, αδυνατείς να συγχωρέσεις στον εαυτό σου και την πιθανότητα ακόμη μιας αποτυχίας, που θα ρίξει την αυτοπεποίθησή σου στο μείον είκοσι. Την κατάσταση επιδεινώνει το γεγονός ότι οι πάντες (οικογενειακό περιβάλλον, φίλοι κλπ) σου λένε μεν ότι δεν τρέχει τίποτα αν τα θαλασσώσεις, κατά βάθος όμως είναι απολύτως σίγουροι για το θρίαμβό σου, μιας και (ως φυτούκλα πρώτης τάξεως από κούνια που ήσουν) τους έχεις συνηθίσει στις επιτυχίες σε ό,τι σχετίζεται με μαθήματα. Και ξέρεις πολύ καλά ότι, αν όντως την πατήσεις, θα πάθουν όλοι τους το σοκ της αρκούδας.

Για να μην καταρρεύσεις εντελώς και πας μεθαύριο στο εξεταστικό κέντρο κλαίγοντας, παραμερίζεις κι αυτήν την παράμετρο και σκέφτεσαι τα θετικά της ζωής σου. Φαίνεται όμως ότι οι δυνάμεις του σύμπαντος συνωμοτούν πεισματικά ενάντια στην ψυχολογική σου ισορροπία, διότι το μόνο που σου έρχεται στο μυαλό είναι ότι ο άντρας σου δουλεύει νύχτα ένα χρόνο τώρα και κοντεύεις να ξεχάσεις τη φάτσα του, για να μην πούμε για τα υπόλοιπα. Οι νυχτοβάρδιες προβλέπεται να συνεχιστούν το λιγότερο για έξι μήνες ακόμη. Μετά, ασφαλώς, θα αναχωρήσει προς επιτέλεση του καθήκοντος στη μαμά πατρίδα, πράγμα που σημαίνει ότι στα τέλη περίπου του 2009 θα έχετε αμφότεροι μια θαυμάσια ευκαιρία να γνωριστείτε εκ νέου. Αν βάλεις, δε, και το αναγκαστικό κούρεμα, είναι βέβαιο ότι θα πιστέψεις ότι απέκτησες στα καλά καθούμενα καινούριο γκόμενο.

Μ’ ένα πρόχειρο υπολογισμό, αν όλα πάνε καλά, το όνειρο του να ανοίξεις επιτέλους ένα δικό σου σπίτι μετατίθεται για το 2010. Αν υπάρχεις, δηλαδή, μέχρι τότε για να το ανοίξεις, δεδομένου του ότι το μισό κιλό που πήρες τα Χριστούγεννα εξαφανίστηκε παίρνοντας άλλο μισό μαζί του (λόγω στρες, αϋπνίας και ατελείωτων κύκλων στο σαλόνι με ένα βιβλίο ανά χείρας), ενώ αναμένεται περαιτέρω πτώση. Και μπορεί να διέπρεπες ως μπαλαρίνα αν η μανούλα σου σε είχε πάει μικρή να ξεκινήσεις μπαλέτο, αλλά μιας και δεν το έκανε κατατάσσεσαι απλώς στις περιφερόμενες ακτινογραφίες. Και ξέρεις πολύ καλά ότι όταν σου λένε «καλέ είσαι σαν μπιμπελό» εννοούν απλώς ότι δεν έχεις βυζιά.

Ασφαλώς, το ότι αιφνιδίως έχεις φρικάρει με την εξωτερική σου εμφάνιση αποτελεί παρενέργεια του προ-εξεταστικού σοκ που λέγαμε στην αρχή, το οποίο χειροτερεύει μάλιστα τα πράγματα μιας και γεμίζεις σπυράκια από το άγχος και ο μαύρος κύκλος κοντεύει να σου φτάσει στο σαγόνι. Κοιτάς στον καθρέφτη, και, αιφνιδίως, νομίζεις ότι μεγάλωσες κατά δέκα χρόνια το λιγότερο. Οπότε σε χτυπάει και το υπαρξιακό του τύπου πόσων χρονών είμαι, τι έχω κάνει στη ζωή μου, τι θα προλάβω να κάνω και τι όχι, πότε θα γίνω μάνα, τι σκατά δουλειά θα βρω αν δεν περάσω στις εξετάσεις και τα λοιπά και τα λοιπά. Ιδίως ως προς το τελευταίο, όσο κι αν σε εξοργίζει το γεγονός, πιάνεις τον εαυτό σου να σκέφτεται τις πιθανές εναλλακτικές επαγγελματικές σταδιοδρομίες με την απαισιοδοξία τουλάχιστον ενός αναλφάβητου. Διότι μπορεί να έχεις ένα πτυχίο πανεπιστημίου και να μιλάς δύο ξένες γλώσσες, αλλά ξέρεις πολύ καλά ότι, όπως και όλος ο υπόλοιπος κόσμος, με τα προσόντα αυτά είναι ζήτημα αν βρεις δουλειά να παίρνεις 700 ευρώ.

Στο σημείο αυτό βλαστημάς την τύχη σου που δεν μυήθηκες στα ελαφρά ναρκωτικά όταν ήταν καιρός, να έπαιρνες τώρα τίποτα μπας και στρώσεις. Αλλά η εποχή που θα επέτρεπε, ίσως, τέτοιες πολυτέλειες, έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. Κι εσύ είσαι απλώς twenty-five years older now, που τραγουδούσε και η Janis.

(Oύτε κι ο Νάρκισσος δεν με άντεξε σήμερα και με παράτησε να γκρινιάζω μόνη μου, πραγματοποιώντας μιαν ομολογουμένως θεαματική βουτιά που μ’ έκανε λούτσα.)