Ήλπιζε πως, κατόπιν, όλα θα φάνταζαν πολύ απλά –ίσως ακόμη και δεκτικά επανορθώσεως. Ως αν το δράμα δεν είχε ποτέ συντελεστεί ή, τουλάχιστον, ως αν επρόκειτο για έναν εκτός προγράμματος αυτοσχεδιασμό απόντων των θεατών.
Δεν είχε υπολογίσει, ωστόσο, τον ατελείωτο δρόμο της επιστροφής, διαμέσου ενός μη αναγνωρίσιμου πλέον τοπίου, αιφνιδιαστικού στην απροσδόκητη μεταμόρφωσή του και, κατά κάποιον τρόπο βέβαια, γοητευτικότερου του προηγουμένου –αν και, αν ήθελε να είναι απολύτως ειλικρινής, θα έπρεπε να ομολογήσει ότι το ακριβές περίγραμμα του πρότερου περιβάλλοντος διέφευγε πλέον της μνήμης της.
Τα όσα τυχόν διαδραματίστηκαν, άλλωστε, αποτελούσαν κιόλας μέρος μιας συγκεχυμένης καθότι πολυδιάστατης αναμνήσεως την οποία ένιωθε, όχι χωρίς κάποιο τρόμο, να εξαπλώνεται εντός του θώρακά της ως αναρριχητικό φυτό–αθόρυβα θα έλεγε κανείς, αν και στην πραγματικότητα θα πρέπει βέβαια να υπήρξε κάποιος, ελάχιστος έστω, τριγμός.
Παρά τις όποιες παρενέργειες, η επιστροφή συνεχιζόταν, περισσότερο από νομοτέλεια και λιγότερο λόγω κάποιας συνειδητής προσπάθειας συντήρησης του εναπομείναντος εαυτού της. Ο ελαφρύς πονοκέφαλος που είχε αρχίσει να κάνει την εμφάνισή του, άλλωστε, αποτελούσε μια σαφή –καίτοι θλιβερή μάλλον– ένδειξη πως, αν μη τι άλλο, η επιβίωσή της μπορούσε να θεωρείται δεδομένη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου