Όποιος πήρε την εφηβεία μου, παρακαλείται να την φερει πίσω

Είναι περίεργο με τι μικρά και χαζά πραγματάκια αντιλαμβανόμαστε, μια ωραία πρωία, το χρόνο που βολτάρει πάνω μας με τις αρβύλες του σφυρίζοντας.

Συνειδητοποίησα, με απόλυτο και γνήσιο τρόμο, ότι μεγάλωσα, την πρώτη φορά που ξεστόμισα το λεκτικό σύνολο «δέκα χρόνια πριν» αναφερόμενη σε γκόμενο.

Συνειδητοποίησα, με λιγότερο τρόμο και περισσότερη πικρία, πως αναπόφευκτα αλλοτριώνομαι μεγαλώνοντας, τη μέρα που κούρεψα φράντζες στα μαλλιά μου για να δείχνω, λέει, σοβαρή γυναίκα και όχι ξεχτένιστο δεκαεξάχρονο.

Βγήκα χτες βράδυ από το σπίτι για μια μικρή βόλτα, μετά από κανένα μήνα που είχα να ξεμυτίσω (εν όψει εξετάσεων για το Δημόσιο, η ζωή μου έχει μεταβληθεί τελευταία σε διάβασμα, διάβασμα, διάβασμα, διάλειμμα από το διάβασμα και άγχος για το διάβασμα.). Έχουμε, βλέπετε, χαρές και πανηγύρια εδώ πέρα λόγω Πρωτομαγιάς, και με ξεσήκωσε ένα προσφιλέστατό μου τέρας που ανέβηκε από Κρήτη λόγω Πάσχα να πάμε παρέα σε μια συναυλία. Και ενέδωσα, παρά τον όγκο του διοικητικού δικαίου που περιμένει να τον κάνω επανάληψη.

Είχα τόσον καιρό να εξέλθω, να φανταστείτε, που δεν είχα πάρει καν χαμπάρι τι καιρό κάνει –με αποτέλεσμα να στήσω το φίλο μου ελαφρώς, διότι αρχικά έβαλα χειμωνιάτικα, μετά βγήκα και είδα πως έκανε ζέστη και γύρισα ν’ αλλάξω και να βάλω καλοκαιρινά, μετά συνειδητοποίησα πως ήταν πολύ καλοκαιρινά και γύρισα για να πάρω ζακέτα κ.ο.κ. Αφήστε που μου βγήκε η πίστη να αποφασίσω αν χρειαζόταν να βάλω καλσόν ή όχι, κι αφού καταστάλαξα για το απαραίτητο του πράγματος ξεκίνησε η αγωνιώδης αναζήτηση του μη σκισμένου καλσόν, μέσα στο χάος των βιβλίων και των συνταγμάτων στο οποίο έχει μετατραπεί εσχάτως το δωμάτιό μου. Τελικά έφυγα τρέχοντας, με σκέτο κραγιόν και το μαλλί κοτσίδα, κατακρεουργώντας οποιαδήποτε φιλοδοξία μου να εμφανιστώ τουλάχιστον σαν άνθρωπος στην κοινωνία μετά από τόσο παρατεταμένο εγκλεισμό.

Τέλος πάντων, αυτά ήταν το λιγότερο. Το περισσότερο ήταν το υπαρξιακό σοκ που έπαθα πηγαίνοντας στην πρωτομαγιάτικη συναυλία, και συνειδητοποιώντας ότι εγώ μεν μπορεί να νιώθω «παιδί» που βγήκε βόλτα με το συμμαθητή του από το σχολείο, αλλά στην πραγματικότητα η φουρνιά μας ξεκουμπίστηκε από το Λύκειο προ δεκαετίας σχεδόν και το «νιάτο», πλέον, δεν είμαι εγώ, που περιμένω οσονούπω να γίνω δημόσιος υπάλληλος και να σπείρω κανένα κουτσούβελο, αλλά το κοριτσάκι απέναντι, ναι, αυτό εκεί με το κεφάλι της Amy Winehouse στο λίγο πιο υπερβολικό.

Οπότε ξεκινάει το δεύτερο υπαρξιακό κύμα, του τύπου πότε προλάβανε να γίνουν έτσι τα παιδάκια, με ρούχα που εγώ ακόμη δεν φοράω, piercing στη γλώσσα και χτενίσματα για φωτογράφηση, στην εποχή μου (στην ποια;;; δεν το γλιτώνω σήμερα το εγκεφαλικό) ήμουνα extreme που τρύπησα τη μύτη μου και φορούσα μολύβι στα μάτια. Και κυκλοφορούσα χωρίς δύο κινητά, i-pod και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλες τεχνολογικές αηδίες κολλημένες απάνω μου.

Και, στην τελική, πού στο διάβολο είναι όλοι οι γνωστοί και συμμαθητές που τρακάρει κανείς πάντα τέτοιες μέρες; Πρωτομαγιά παίρνουν τους δρόμους όλοι οι Φιλαδελφειώτες, αποκλείεται να μην δεις τουλάχιστον δέκα γνώριμες φάτσες και να χαιρετηθείς με άλλους τόσους. Από τούτα τα μούτρα, όμως, δεν ξέρω ούτε έναν. Εξαφανιστήκαμε σαν τους δεινοσαύρους εμείς οι «παλιοί»; Ε, βέβαια, λες, σκορπίσαμε λόγω Πανεπιστημίων και λοιπά σε άλλες πόλεις, μερικοί στο εξωτερικό, να σου επιτέλους ένας γνωστός που μας λέει για το επικείμενο μεταπτυχιακό του, τα βάσανα των φοιτητών, κι εκεί που πάω να χαρώ λιγάκι και να ταυτιστώ, συνειδητοποιώ έντρομη ότι εγώ έχω προ πολλού τελειώσει και ως φοιτήτρια, κι ας επιμένω να κρατάω το πάσο για συναισθηματικούς λόγους.

Σε αυτό το σημείο περίπου, τα έχω παίξει εντελώς και θέλω να ουρλιάξω. Κρατάω τη μπύρα και ψιλοκουνιέμαι με τους Locomondo (που δεν μ’ αρέσουν κιόλας, αλλά πάει στο διάολο) μπας και ξεχαστώ, αλλά να σου δεύτερος γνωστός, αγαπητός, και φίλος επίσης του ετέρου ημίσεως. Αγκαλιές, φιλιά, «πού είναι ο άντρας σου», «δουλεύει νύχτα», «α, ναι», και πάνω εκεί του έρχεται του καλού σου να με ρωτήσει «καλά πόσα χρόνια είσαστε εσείς μαζί», του απαντάω «εφτά και με τη γνωριμία εννιά» και με κοιτάει με φρίκη ξαφνικά σαν να βλέπει μπροστά του τα μάρμαρα του Παρθενώνα, «έλα ρε, μιλάμε για το σωτήριον έτος 1999;» και σκάει στα γέλια. Ε, σκέφτομαι, μετά από αυτό δεν έχω πλέον περιθώρια για περαιτέρω υπαρξιακό κατήφορο.

Μπα, ψέματα, τελικά έχω. Γιατί οι άτιμοι οι Locomondo τραγουδάνε τώρα «σεξ στο διαδίκτυο», αφιερώνοντάς το «στην τελευταία γενιά που απολαμβάνει το συμβατικό σεξ». Κοίτα που καλά τα έλεγα προηγουμένως, εμείς και οι δεινόσαυροι! Διότι υποθέτω ότι λέγοντας "τελευταία γενιά" αναφέρονται μετά βίας σε μένα, και σίγουρα όχι σ’ αυτό το πλήθος των hi-tech πιτσιρικάδων που φλερτάρουν από κούνια ιντερνετικώς στα διάφορα chat, κι αν παρ’ ελπίδα πέσει καμιά παραδοσιακή πίπα σε σχολική κατάληψη την τραβάνε βίντεο με το κινητό, στα πλαίσια της κουλτούρας του ριαλιτάδικου.

Να μην σας τα πολυλογώ, τελικώς γύριζω σπίτι ισοπεδωμένη σαν να έχει περάσει από πάνω μου ολόκληρη η χιλιετία. Νιώθοντας πρόωρα γερασμένη, κι επιπλέον ξέμπαρκη εντός ενός κόσμου που τρέχει ανεξέλεγκτα και μ’ αφήνει πίσω. Και βάζω να ακούσω λίγη μουσική να ξελαμπικάρω.

Όχι ’70s και μελαγχολήσω χειρότερα, Placebo θα βάλω που είναι καινούριοι μπας και εγκλιματιστώ.

Καινούριοι; Μόλις συνειδητοποίησα ότι το κομμάτι που ακούω πάει δώδεκα χρόνια πίσω.