Genocide

"

Με τα ζωάκια έχω μια ιδιαίτερη σχέση. Επί του παρόντος, έχω…. μμμμ… μισό να υπολογίσω…. 6 γάτες, εκ των οποίων η μία κοιμάται μαζί μου και γενικά απολαμβάνει προνόμια μωρού. Όσον αφορά στον αριθμό, διευκρινίζω ότι είναι 6 απλώς και μόνο επειδή η 7^η, 8^η και 9^η εξαφανίστηκαν τους τελευταίους μήνες (λόγω αδιευκρίνιστων ατυχημάτων, προφανώς). Επίσης, διατηρώ μία σαρκοφάγα χελώνα (τρώει friskies γαλοπούλας μαζί με τα γατιά) την οποία καλά θα κάνω να συμπεριλάβω στη διαθήκη μου, διότι όπως τα υπολογίζω είναι κάτω από 30 ετών, πράγμα που σημαίνει ότι θα με θάψει ανετότατα, κι εμένα και τους απογόνους μου πιθανώς. Στο παρελθόν δε, έχουν περάσει από την οικία: ένα κουνέλι που μου το έδωσαν για θηλυκό, απεδείχθη αρσενικό και είχε το βίτσιο να πηδάει τον τότε γάτο μας, και το οποίο έφτασε αισίως την επταετία^. ένα δανεικό χρυσόψαρο (μεγάλη ιστορία), η Κλειώ, που ψόφησε σε χρόνο-ρεκόρ^. ένα μπάσταρδο κουτάβι (διασταύρωση πίτμπουλ, ντογκ ντε μπορντό και σχιζοφρενή κροκοδείλου ή κάτι τέτοιο) που ευτυχώς κατάφερα να χαρίσω πάνω στη βδομάδα πριν με ακρωτηριάσει στην κυριολεξία^. ένα σπουργίτι που είχε πέσει από φωλιά και ματαίως προσπάθησα να σώσω^. διάφορα γατάκια που μάζεψα από τα σκουπίδια και επίσης μου ψόφησαν στα χέρια ίσα-ίσα για να κλαίω και να κάνω μαύρους κύκλους^. τέλος, ένα τρισχαριτωμένο ποντίκι-εισβολέας, για χάρη του οποίου οργανώθηκε ολόκληρη επιχείρηση σύλληψης-απελευθέρωσης προκειμένου να γλιτώσει την άθλια μοίρα της φάκας (τελικά το πιάσαμε με ένα θεαματικό μπλονζόν μέσα σε μια γλάστρα και το αμολήσαμε στο διπλανό πάρκο).

Όπως θα έχετε ήδη καταλάβει, δεν είμαι απλά φιλόζωη, αλλά ανήκω στην κατηγορία του άρρωστου μαλάκα που προσπαθεί να βγάλει με το κουτάλι (και στη συνέχεια να στεγνώσει στον ήλιο) το μικροσκοπικό μυγάκι που έκανε βουτιά στη σαλάτα του, κι αν δεν τα καταφέρει κλαίει λες και του πέθανε ασθενής πάνω σε εγχείρηση ανοικτής καρδιάς. Θυμάστε μήπως εκείνο το παιδικό ποιηματάκι που έλεγε κάτι του τύπου ποτέ δεν θα πειράξω τα ζώα τα καημένα κλπ; Ε, η έμπνευση δική μου ήταν και μου την κλέψανε. Με τη μόνη διαφορά ότι εγώ το έχω προχωρήσει κάπως το πράγμα, και όπου ζώα συμπληρώνω αυθαιρέτως έντομα, σκουλήκια, κοχύλια, μανιτάρια και ο,τιδήποτε άλλο τέλος πάντων θεωρείται, με τον ένα ή τον άλλον τρόπο, ζωντανό και άρα άξιο σεβασμού και προστασίας. Μέχρι μια ετοιμοθάνατη νυχτερίδα είχα ψαρέψει πριν μερικά χρόνια από την πισίνα του κάμπινγκ όπου κάναμε διακοπές, και με το ζόρι με κρατούσανε να μην της κάνω CPR.

Θα μπορούσε κανείς να υποθέσει πως, με τέτοια αποθέματα καλοσύνης προς τα ζωντανά πλάσματα, έχω κλείσει ήδη σουίτα στον παράδεισο. Η μαύρη αλήθεια, όμως, είναι πως έχω μάλλον καταφέρει να μετατρέψω την παρούσα ζωή μου σε μίνι κόλαση, ιδίως κατά τη διάρκεια των καλοκαιρινών μηνών. Εξηγούμαι: όταν έχεις την τύχη να κατοικείς σε ισόγειο με κήπο, ένα ολόκληρο σύμπαν από μαμούνια καραδοκεί και με πρώτη ευκαιρία μπουκάρει στο σπίτι από παράθυρα και μπαλκονόπορτες. Κι ενώ το να σκοτώνεις μια ακρίδα στον κήπο σου είναι σαφώς από άσκοπο έως σαδιστικό και άθλιο, το να κοιτάζεις μισή ώρα την κατσαρίδα που σου κουνάει τις κεραίες της από το νιπτήρα δίνοντας μάχη με τη συνείδησή σου «να τη λιώσω, να μην τη λιώσω, να τη λιώσω, να μην τη λιώσω» μέχρις ότου η κατσαρίδα την κάνει με την ησυχία της για να αναπαραχθεί σε κάποια γωνιά του σπιτιού, δικαίως χαρακτηρίζεται αυτοκαταστροφική ηλιθιότητα. Το ίδιο και το να λυπάσαι το κουνούπι που μόλις σου ήπιε το αίμα δημιουργώντας σου ένα τεράστιο πρήξιμο (είμαι και αλλεργική, πανάθεμά με), κι αν τελικά το σκοτώσεις να κοιμάσαι με τις τύψεις ότι άφησες ορφανή μια οικογένεια.

Τέλος πάντων, για να μην παρανοήσω τελείως έχω κατασταλάξει σε έναν προσωπικό κώδικα δεοντολογίας όσον αφορά στα δικαιώματα των πάσης φύσεως ζωυφίων: δεν σκοτώνω τίποτα αν δεν με απειλεί άμεσα με τσίμπημα ή δεν με ενοχλεί πάρα μα πάρα πολύ (βλ. ορδές κατσαριδών). Ο εν λόγω κώδικας καλύπτει ικανοποιητικά τις περισσότερες περιπτώσεις, επιτρέποντάς μου να διατηρώ καθαρή την συνείδησή μου. Ενίοτε, όμως, τα πράγματα περιπλέκονται οδυνηρά…

Ότι θα μπορούσα να σκοτώσω εγώ ένα αθώο μικρό πεταλουδάκι της νύχτας, φαντάζει επιστημονική φαντασία και κάτι περισσότερο. Όταν το πρώτο πεταλουδάκι έκανε την εμφάνισή του στο δωμάτιό μου, μπορώ να πω ότι σχεδόν το βρήκα χαριτωμένο. Θα έλεγα πως βρήκα χαριτωμένα και τα υπόλοιπα πέντε που εμφανίστηκαν τις επόμενες ημέρες, κάνοντας μάλιστα ένα τρικούβερτο καυγά με την καημένη τη μάνα μου, την οποία παραλίγο να δικάσω για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας επειδή σκότωσε ένα νομίζοντας πως είναι κουνούπι. Σύντομα, τα πέντε πεταλουδάκια έγιναν δεκαπέντε, ενώ άρχισα να παρατηρώ κάτι μικρά γκρίζα κουκούλια στους τοίχους που κουνιόντουσαν ελαφρά. Αν και το όλο πράγμα είχε αρχίσει να μου φαίνεται κομματάκι αηδιαστικό, διατήρησα την ψυχραιμία μου, προσέχοντας μάλιστα να μην λιώσω κατά λάθος κανένα κουκούλι και σκοτώσω το νεογέννητο. Στο κάτω-κάτω, δεν ήταν παρά μικροσκοπικές πεταλουδίτσες.

Με την πάροδο των εβδομάδων και δίχως να το πολυκαταλάβω, το σπίτι μου εξελίχθηκε σε ένα πρώτης τάξεως μαιευτήριο νυχτοπεταλουδών. Την ημέρα, ομολογώ, το πρόβλημα ήταν κυριολεκτικά ανεπαίσθητο, καθώς τα σκασμένα φτερωτά κοιμόντουσαν στους τοίχους σαν αγγελούδια. Μόλις άρχιζε ωστόσο να σουρουπώνει, δαιμονιζόντουσαν όλα μαζί κι άρχιζαν να μαθαίνουν πτήση. Εγώ, βεβαίως, ήμουν εκείνη την περίοδο χωμένη μέχρι το λαιμό στο διάβασμα, οπότε πού μυαλό ν’ ασχοληθώ με τέτοιες λεπτομέρειες. Εξακολουθούσα λοιπόν να κάνω αμέριμνη τις βόλτες μου μέσα στο σπίτι, αγκαλιά με τις σημειώσεις των μαθημάτων μου και αποστηθίζοντας διάφορες αηδίες περί δημόσιας διοίκησης.

Όταν κάποιο βράδυ, κι ενώ απήγγειλα το αναθεωρημένο άρθρο 102 για την τοπική αυτοδιοίκηση, ένα πεταλουδάκι πήρε λάθος στροφή καταλήγοντας μέσα στο ρουθούνι μου, άρχισα ομολογουμένως να ταράζομαι κάπως. Για την ακρίβεια, άφησα ένα ουρλιαχτό αλά Τζόνυ Βαϊσμίλερ και φύσηξα με λύσσα το πεταλουδάκι έξω από το ρουθούνι μου, αδιαφορώντας μάλιστα παντελώς για το κατά πόσο πνίγηκε ή όχι από την ξαφνική (αμυντική, υποθέτω) υπερέκκριση μύξας. Λίγη ώρα αργότερα, κι αφού ζύγισα με ψυχραιμία πλέον την κατάσταση, αποφάσισα να κάνω ένα διάλειμμα στο διάβασμα και να προσπαθήσω να εξώσω όσα από τα καταραμένα φτερωτά μπορούσα. Ελλείψεως απόχης, και σε μια ευτυχή κρίση εφευρετικότητας, εφοδιάστηκα με ένα μεγάλο ποτήρι κι ένα φύλλο χαρτί που θα χρησίμευε ως καπάκι κι άρχισα να παίζω το πιάσε-την-πεταλούδα-στο-ποτήρι-και-βγάλτην-στον-κήπο. Το χαρτί βέβαια τσάκιζε επιτρέποντας στις πεταλούδες να το σκάνε ύπουλα, οπότε το αντικατέστησα με ένα cd.

Η μέθοδος αυτή απεδείχθη εξαιρετικά αποτελεσματική. Εντός μισής περίπου ώρας, είχα καταφέρει αισίως να μειώσω τον αριθμό των ιπτάμενων μικρών τεράτων τουλάχιστον κατά δέκα. Υπέμεινα στωικά τα πάντα: τις απότομες εν πτήσει στροφές τους που μ’ έκαναν να κουτουλάω πάνω στον τοίχο στην προσπάθειά μου να τα τσακώσω^. τα αηδιαστικά τους φτεροκοπήματα μέσα στο ποτήρι^. το ανεξήγητο πείσμα τους να μη θέλουν να βγουν από το ποτήρι όταν επιτέλους τα ελευθέρωνα στον κήπο στο στυλ του φινάλε του free Willy^. ακόμη και το (μη δεκτικό περιγραφής) βλέμμα που μου έριξε ο πατέρας μου όταν, έξαλλος την πέμπτη φορά που με είδε να βγαίνω στον κήπο αγκαλιά με το ποτήρι, με ρώτησε τι στο διάβολο κάνω και του απάντησα με τρομερή σοβαρότητα «μαζεύω πεταλούδες της νύχτας και τις βγάζω στον κήπο να παίξουν».

Επειδή όμως η πουτάνα η ζωή είναι άδικη πολύ συχνά, οι ανθρωπιστικές μου ενέργειες δεν στάθηκαν αρκετές να με απαλλάξουν από το μαρτύριο. Οι πεταλούδες εξακολούθησαν να πολλαπλασιάζονται μέσα στο δωμάτιό μου, αναγκάζοντάς με, όσο δύσκολο κι αν μου ήταν, να σκληρύνω την τακτική μου. Το νέο δόγμα ήταν: ό,τι πετάει ζει, κανένα έλεος για τα κουκούλια. Παρακαλώντας λοιπόν τη μαμά φύση να με συγχωρήσει για την περίπου βρεφοκτονία που διέπραττα, σάρωσα με την ηλεκτρική ότι κουκούλι εντόπισα σε τοίχους και ταβάνια. Ε, τι στο κέρατο, φαντάστηκα ότι τα ήδη ζωντανά θα ψοφολογούσαν εν ευθέτω χρόνω με την έλευση του φθινοπώρου.

Για να μην σας τα πολυλογώ, διαψεύστηκα και σε αυτό. Τα κουκούλια επανεμφανίστηκαν ακάθεκτα, όπως οι εξωγήινοι που ξαναγεννιούνται στις ταινίες τρόμου, και τα μικρά σμήνη των πεταλουδών άρχισαν να παίρνουν διαστάσεις πολεμικής αεροπορίας. Ο κόμπος έφτασε στο χτένι σήμερα το απόγευμα όταν, βγάζοντας μια πλυμένη και σιδερωμένη μπλούζα από ένα ανοικτό ράφι, τέσσερα ή πέντε πεταλουδάκια απογειώθηκαν μαζεμένα και με πέτυχαν στα μούτρα.

War is war, μουρμούρισα μέσα από τα σφιγμένα δόντια μου, κι έβαλα στην πρίζα την ηλεκτρική. Σκέφτηκα να βαφτώ πρώτα με τα ινδιάνικα χρώματα του πολέμου, να φορέσω μια στολή παραλλαγής ή έστω να φωνάξω αέρααααααα έτσι για το εφέ, αλλά η αναμπουμπούλα της μάχης δεν μου το επέτρεπε. Ρούφηξα ανελέητα ό,τι κουνιόταν κι ό,τι δεν κουνιόταν σε τοίχους, πατώματα, παράθυρα και γωνίες (μαζί μ’ ένα μαξιλάρι που είδα κι έπαθα να το ξεσφηνώσω από τη σκούπα, αλλά χαλάλι). Στους πρώτους φόνους ομολογώ πως δείλιαζα λίγο κι έκλεινα τα μάτια –μετά από λίγο, αφού είχα γευτεί το πρώτο αίμα, η μάχη με συνεπήρε νεκρώνοντας τα όποια υπολείμματα οίκτου μου, μέχρι του σημείου να ρουφάω με το στόμιο της σκούπας στον αέρα τις πεταλουδίτσες που πετούσαν εκείνη την ώρα. Η καταστροφική μανία μου δεν άφησε σχεδόν τίποτα ζωντανό. Αν είχα δηλαδή εύκαιρο, δεν το ’χα σε τίποτα να τους ρίξω και ναπάλμ και χέστηκα αν θα καιγόταν μαζί και το σπίτι.

Τώρα, μια ώρα περίπου μετά τη γενοκτονία που διέπραξα, είμαι ανίκανη να νιώσω τύψεις. Παρ’ όλα αυτά, είμαι βέβαιη πως στιγματίστηκα ανεπανόρθωτα από τις φρικτές μνήμες του πολέμου, και πως στο μέλλον οι λέξεις πεταλούδα, κουκούλι, ηλεκτρική σκούπα και ρουφάω θα μου ξυπνούν τα τραύματα με απρόβλεπτες συνέπειες. Αν λοιπόν με δείτε ποτέ να κοπανιέμαι σε κανένα τοίχο κλαίγοντας και παραληρώντας μ’ ένα πολυβόλο στο χέρι, ως άλλος βετεράνος Σταλόνε στο Ράμπο first blood , θα ξέρετε την αιτία…