Κυριακή 27 Απριλίου 2008

Εντός (απών γ')




Η αλλαγή συντελέστηκε αθόρυβα, ως φυσική εξέλιξη της παρατεταμένης σκηνοθετικής αυθαιρεσίας. Η χρονική διάρκεια της μεταμόρφωσης υπήρξε, αναμφισβήτητα, πολύ μεγαλύτερη εκείνης την οποίαν αντελήφθησαν (ή νόμισαν πως αντελήφθησαν), απορροφημένοι και οι δύο στην απόλαυση μιας πρωτόγνωρης εμπειρίας συναισθησίας, που πολλαπλασίαζε τα ερεθίσματα ανατρέποντας τις γνωστές εκφάνσεις των αισθήσεων ως παραμορφωτικός καθρέφτης.
Εννοείται πως γνησίως αγνοούσαν ότι περί συναισθησίας επρόκειτο. Δεν αποκλείεται, μάλιστα, να αγνοούσαν και το ίδιο το πρόσχημα της εκ νέου περιήγησης στην τρωτή γεωγραφία των σωμάτων, ανύποπτοι παντελώς για όσα αυθορμήτως έπρατταν, εξέφραζαν ή απλώς επιθυμούσαν –και , για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό, ευτυχείς.
Μια τέτοια κατάσταση ιδανικής όσο και ηδονικής άγνοιας θα ήταν, βέβαια, απλώς αδιανόητη υπό κανονικές συνθήκες. ωστόσο, η ταπεινωτική επιστράτευση μιας προ πολλού χαμένης παιδικότητας, ως εφεδρεία εν καιρώ πολέμου, επέτρεπε τις σχετικές καταχρήσεις και παρεκτροπές.
Εξακολουθούσαν, λοιπόν, να αγκαλιάζονται και να ενώνονται πάνω στην αχανή έκταση του κρεβατιού, αδιαφορώντας επιδεικτικά για την ακατάσχετη χρονορροή που απειλούσε πλέον ευθέως ν’ αποστραγγίξει το περίκλειστο σύμπαν του δωματίου από την δεδομένη μέχρι προσφάτως ιστορικότητά του, βουστροφηδόν καταβροχθίζοντας κάθε μετρήσιμη εκδοχή της πραγματικότητας.
Όταν πλέον διαπίστωσαν την αμετάκλητη ακινησία των σωμάτων τους επί της βαθυκόκκινης κλίνης, η εποχή είχε κατά πάσα πιθανότητα αλλάξει. η θερμοκρασία και τα επίπεδα της υγρασίας στην ατμόσφαιρα, ομοίως. Βάσιμα θα μπορούσαν να υποθέσουν, άλλωστε, ότι το ίδιο το οίκημα είχε οριστικά μετατοπιστεί σε διαφορετικές συντεταγμένες, σε άλλη πολιτεία ή, γιατί όχι, σε άλλη χώρα ή ήπειρο –αλλά τα ακριβή δεδομένα του νέου χωροχρόνου παρέμεναν αδιευκρίνιστα, όπως ακριβώς συμβαίνει με τις λεπτομέρειες ενός παρατεταμένου ονείρου.
Ο έρωτάς τους, ωστόσο, επιβίωνε σε εξαιρετική κατάσταση –ανεπαίσθητος ως παλαιά ουλή ή υπόνοια καταστροφής.

Σάββατο 19 Απριλίου 2008

Νηπενθής (απών β')


Από μία άποψη, ο κατακερματισμός της θα μπορούσε να αποδειχθεί ευεργετικός ή, τουλάχιστον, σε κάποιο βαθμό παρηγορητικός. Υπήρχε, εννοώ, κάποια βασιμότητα στην υπόθεση πως, καθώς το σώμα λιγόστευε, θα λιγόστευε ενδεχομένως και η οδύνη. πως μικρότερη επιφάνεια σάρκας θα επέσυρε ίσως μικρότερη ποινή. Διότι, αν μη τι άλλο, η σαρκική προέλευση του επίμονου άλγους τής ήταν απολύτως ξεκάθαρη –το ίδιο και ο χαρακτήρας της ποινής.

Της άρεσε, λοιπόν, να φαντασιώνεται ενίοτε μια ραγδαία επιτάχυνση της ήδη εξελισσόμενης σωματικής της αποσυνθέσεως, ως νοσηρή αλλά δυνάμει τελεσφόρο εκδοχή της τόσο απαραίτητης παραμυθίας. Ασφαλώς, η διάλυση επιβαλλόταν να είναι απολύτως πλήρης. τα παραμικρά υπολείμματα δερματικού ιστού δεν αποκλείεται να επανέφεραν τον έρωτα, ακυρώνοντας το παυσίπονο εγχείρημα στο σύνολό του.
Η πραγματικότητα, ωστόσο, παρέμενε πεισματικά διαφορετική: η ακούσια (αν και επιθυμητή) διαδικασία αυτοαναίρεσης εξακολουθούσε να συντελείται με ρυθμούς απελπιστικά βραδείς. Ο καθρέφτης επέμενε να πιστοποιεί κάθε πρωί την ατελή μεν, αδιαφιλονίκητη δε ύπαρξη δύο οφθαλμών, δέκα δακτύλων κι ενός μεστού εφιαλτών υπογαστρίου.
Δεδομένης της συνεχιζόμενης υπάρξεώς της, η διαχείριση του άλγους όφειλε να αλλάξει κατεύθυνση. Έτσι, κατέφυγε στον λεπτομερή σχεδιασμό των ελάχιστων προσωπικών στιγμών, επιστρατεύοντας ερωτικές λεπτομέρειες σκηνοθετικής υφής που θα μπορούσαν, ίσως, να επιτύχουν μια κάποια μορφή παράτασης - ανάλογης με την επισφαλή διαιώνιση κλασμάτων του δευτερολέπτου στις δεκάδες κορνίζες που κοσμούσαν τους τοίχους της κρεβατοκάμαρας.
Η επιδιωκόμενη αναβάθμιση της εναπομείνασας ερωτικής ζωής έτυχε ευνοϊκής αποδοχής, ως αντιστάθμισμα, πιθανόν, της χρονικής σπανιότητας των ηδονών. Τα όποια φθαρμένα εσώρουχα εξοστρακίστηκαν για να αντικατασταθούν από άλλα, σαφώς ελκυστικότερα. Τα σεντόνια διαλέγονταν απαραιτήτως σε βαθυκόκκινες αποχρώσεις, ο φωτισμός του δωματίου παρέμενε σκοπίμως χαμηλός. Τα χάδια παρατείνονταν έως εξαντλήσεως, και οι εκατέρωθεν οργασμοί πολλαπλασίασαν γνησίως την ποιότητα και τις εντάσεις τους. Βαθμιαία, οι συνευρέσεις τους μετατράπηκαν τεχνηέντως σε μιαν εξαίσια αλληλουχία από φωτογραφικά στιγμιότυπα.
Εκείνο που αμφότεροι αγνοούσαν, ήταν ο κίνδυνος εγκλωβισμού εντός των αρνητικών.

Τρίτη 8 Απριλίου 2008

απών




Όλα ξεκίνησαν με την έναρξη της απουσίας –ή μάλλον, συνεπεία αυτής. Επρόκειτο βέβαια για απουσία παροδική και διακοπτόμενη, ως αντίστροφη έκφανση μιας παρουσίας διαλείπουσας αλλά προοδευτικώς γοητευτικότερης. Σταδιακά, με την εδραίωση της νέας κατάστασης, ο κανόνας της απουσίας συναιρέθηκε αμετάκλητα με την εξαίρεση της παρουσίας, ως ισότιμη εναλλακτική εκδοχή, στιγματίζοντας αμετάκλητα τις περιορισμένες πλέον συνευρέσεις με την αναπόφευκτη υπόνοια του τέλους, μέχρι την τελική εξίσωση της απλής καθημερινότητας με την τραγικότητα ενός σπαρακτικού χωρισμού.

Στην αρχή, της ήταν αδύνατο να συνειδητοποιήσει τι ακριβώς της συνέβαινε –εννοώ, να υπολογίσει τις πραγματικές διαστάσεις της απροσδιόριστης εσωτερικής οδύνης, που άλλαζε σχήματα αναλόγως της ημέρας της εβδομάδας ή της εκάστοτε μουσικής επένδυσης της επεκτεινόμενης σιωπής. Σταδιακά, διαπίστωσε πως έχανε μικρά κομμάτια του εαυτού της, σε στιγμές ανύποπτες, την ώρα ας πούμε που έκανε ντους ή ενώ φυλλομετρούσε απλώς ένα αγαπημένο βιβλίο. Στην πρώτη περίπτωση, τα ακουσίως αποβληθέντα τμήματα της ύπαρξής της παρασέρνονταν παραμυθητικά από το τρεχούμενο νερό, ενώ στη δεύτερη ενσωματώνονταν ίσως στις σελίδες του βιβλίου. Δεν ήταν βέβαιη.

Κι ενώ δεν μπορούσε να εξηγήσει τον αιφνίδιο ανεξέλεγκτο κατακερματισμό της, της άρεσε να υποθέτει πως το σώμα της διασκορπιζόταν στο χώρο εμποτίζοντας τα αντικείμενα με μικρές ποσότητες ανεπίδοτου έρωτα. Ίσως, βέβαια, η υπόθεσή της αυτή να μην ήταν παρά μια απεγνωσμένη προσπάθεια να ανακτήσει εντός της την προφανή χρησιμότητα των πραγμάτων που, απόντος εκείνου, φάνταζαν ολωσδιόλου περιττά –ιδίως τα προσωπικά του αντικείμενα που όλο και πιο σπάνια χρησιμοποιούσε ελλείψει χρόνου, αλλά και όσα (ενδύματα του γραφείου, κυρίως) μπαινόβγαιναν στο σπίτι σε καθημερινή βάση για την απαραίτητη φροντίδα πριν τη επόμενη χρήση.

Με την πάροδο του χρόνου, ωστόσο, η εν λόγω αίσθησή της για τα υλικά πράγματα αντεστράφη˙ για την ακρίβεια, εκείνη εισήλθε στην ήρεμη φάση της ανάκτησης του αγαπημένου δια των αντικειμένων του. Ανακάλυψε, ας πούμε, πως ήταν εφικτή η εκ νέου κατεύθυνση του έρωτα στο γαλάζιο πουκάμισο, την ώρα που επιμελώς απομάκρυνε τις ζάρες της πλύσης με το σίδερο, αλλά και αργότερα, όταν τοποθετούσε το σιδερωμένο ρούχο στην κρεμάστρα και κούμπωνε προσεκτικά το πάνω-πάνω κουμπί, με την ίδια σχολαστική φροντίδα που θα επιδείκνυε εάν ήταν το σώμα του εραστή της που άγγιζε και όχι ένα άδειο ρούχο. Ή όταν γυάλιζε σχολαστικά ένα αγαπημένο ζευγάρι δερμάτινες μπότες του, αδιαφορώντας για το γεγονός της παρατεταμένης παραμέλησής τους λόγω του εργασιακού dress code.

Εξαιτίας της εν λόγω ανακατεύθυνσης, η περιποίηση των πραγμάτων εξελίχθηκε σε πραγματική τέχνη, ή, πιθανόν, σε ένα είδος ερωτικού ψυχαναγκασμού. Συχνά, καθώς σήκωνε ένα φρεσκοσιδερωμένο ρούχο στο φως για να ελέγξει την ύπαρξη τυχόν ατελειών, χαμογελούσε στη διαπίστωση της αδιαμφισβήτητης τελειότητας, με μιαν ικανοποίηση συγκρίσιμη με εκείνη που ακολουθεί την επίτευξη ενός εξαιρετικού οργασμού. Και της φαινόταν, ενίοτε, πως οι ελάχιστες μεν, ανιχνεύσιμες δε πλέον ρυτίδες στη φυσιογνωμία της εξαφανίζονταν λυτρωτικά μέσα στην ελαφριά διαφάνεια του αψεγάδιαστου υφάσματος.

Ασφαλώς, η ανεπαίσθητη διαδικασία σωματικού κατακερματισμού της συνεχιζόταν.

Κυριακή 6 Απριλίου 2008

Ανθρωποζώα ή τα γονίδια του κομοδίνου


Ένα πράγμα με τρομοκρατεί παιδιόθεν, και αυτό είναι η ανθρώπινη βλακεία.

Παλαιότερα, ομολογώ ότι με φόβιζαν και οι κατσαρίδες. (Έχω βλέπετε την τύχη να κατοικώ σε ισόγειο, συνεπώς τους θερινούς μήνες, τέζα ξε-τέζα, και παρά τις ορδές των γατιών που κατοικοεδρεύουν στον κήπο, τα σιχαμένα εξάποδα μας κατακλύζουν, και μάλιστα έχουν τέτοιο μέγεθος που πιθανώς δεν μπορείτε να διανοηθείτε.) Συνήθιζα να ουρλιάζω υστερικά στη θέα τους, μέχρι που σταδιακά αποφάσισα πως, ως νοήμον ον, οφείλω να επιβληθώ στον εαυτό μου και να προσπαθήσω να συνηθίσω τις αναπόφευκτες εμφανίσεις τους. Βαρέθηκα να φοβάμαι άνευ λόγου. Και τα κατάφερα. Εξακολουθώ να μην συμπαθώ τις κατσαρίδες, αλλά ο υπέρμετρος τρόμος μου για αυτές ανήκει οριστικά στο παρελθόν.

Δυστυχώς, αδυνατώ να πράξω το ίδιο και όσον αφορά στην προαναφερθείσα βλακεία. Τουναντίον, εξακολουθεί να μου προξενεί έναν φρικτό φόβο κάθε φορά που τη διαπιστώνω, μια ταραχή εσωτερική που αδυνατώ, όσο κι αν προσπαθώ, να καταπολεμήσω. Ομολογώ ότι ενίοτε με φοβίζει τόσο, που θέλω να βάλω τα κλάματα. Ή έστω, να κλείσω τα μάτια μου για να μην βλέπω.


Διάβαζα εχθές στη σαββατιάτικη Ελευθεροτυπία για τα ανθρωποζώα. Δημιούργησαν, λέει, οι επιστήμονες, το πρώτο υβριδικό έμβρυο ανθρώπου-ζώου. Το υβριδικό πλασματάκι ήταν, όπως γράφει, 99,9% ανθρώπινο και 0,1% ζωικό, συγκεκριμένα αγελαδινό.

Διαβάζοντας και την υπόλοιπη εφημερίδα, κατέληξα μαλάκας με το στόμα να ανοιχτό να αναρωτιέμαι το εξής: Τι στο διάβολο παιδεύονται να δημιουργήσουν τέτοια υβρίδια στα εργαστήρια; Έχει πήξει ο τόπος από δαύτα! Η μόνη διαφορά στα κυκλοφορούντα υβρίδια, όπως φαίνεται, είναι η αντιστροφή της αναλογίας: 99,9% αγελαδινό και 0,1% ανθρώπινο. Δεν αποκλείεται μάλιστα να παίρνω και στο λαιμό μου τις καημένες τις αγελάδες με την εκτίμησή μου αυτή, και να πρόκειται για 0,1 % γονίδια ανθρώπου και 99,9% γονίδια κομοδίνου.

Τα εν λόγω είδη δημιουργούνται από μόνα τους, και αναπαράγονται κιόλας, χωρίς καμιά επιστημονική επέμβαση, καμία έρευνα, άνευ κόπου και κόστους. Αν και, τώρα που το ξανασκέφτομαι, ίσως αυτό το «άνευ κόπου και κόστους» δεν ισχύει. Προφανώς, η απόλυτη αγραμματοσύνη και άγνοια δύνανται να καλλιεργηθούν με την ίδια επιμέλεια που καλλιεργείται και το πνευματικό επίπεδο. Γιατί, δεν μπορεί, θα απαιτείται ένας βαθμός συνειδητής προσπάθειας για να παραμείνει κανείς ντιπ κρετίνος στην εποχή της απεριόριστης πληροφορίας. Και σίγουρα η τηλεόραση χαλάει μπόλικο χρήμα στην προσπάθειά της να επιβοηθήσει το θεάρεστο έργο της ακατάπαυστης πολτοποίησης εγκεφάλων.

Σας μεταφέρω αυτούσια τα συγκλονιστικά αποφθέγματα του αρχιμανδρίτη Ιερόθεου Αργύρη, όπως φιλοξενούνται σε σχετική συνέντευξη στο ίδιο τεύχος της εφημερίδας. Ο λόγος περί ομοφυλοφιλίας (και διευκρινίζω για άλλη μια φορά ότι αναφέρομαι στο συγκεκριμένο θέμα ως ένα επίκαιρο δείγμα απλώς της ανθρώπινης ηλιθιότητας, και μάλιστα σε καιρούς που στην κυριολεξία ο κόσμος καίγεται –και κάτι άλλο, προφανώς, πλέκει κοτσιδάκια...). Λέει, λοιπόν, ο σεβαστός κύριος (τα πλάγια γράμματα δικά μου):

«Η ομοφυλοφιλία δεν είναι ασθένεια». Αμέσως παρακάτω αλλάζει γνώμη: «Είναι μια πρόσθετη κατάσταση στον άνθρωπο έξω από τη φύση, όπως είναι η γρίπη και ο καρκίνος. Κανείς δεν γεννήθηκε με γρίπη ή καρκίνο. Κανείς δεν γεννήθηκε με ομοφυλοφιλία.» Συνεχίζει ακάθεκτος: «Αυτή προήλθε πάντοτε από σεξουαλική παρενόχληση στην παιδική ηλικία». Για να μην σας κουράσω με τα υπόλοιπα, τελειώνω παραθέτοντας την μεγαλειώδη κατακλείδα της μίνι επιστημονικής ανάλυσης του ιερωμένου: «Και για να τελειώνουμε με αυτή την υπόθεση: όλοι οι ομοφυλόφιλοι έχουν μόνο πατρικά ή μητρικά κύτταρα

Προσωπικά, θα ήθελα αρχικά να εκφράσω τον απεριόριστο θαυμασμό μου για τον αρχιμανδρίτη. Ο άνθρωπος τα σπάει στην κυριολεξία, σαρώνοντας κάθε λογική σκέψη και επιχειρηματολογία, ασελγώντας ασυστόλως επί επιστημονικών εννοιών των οποίων την βασική έστω ερμηνεία πολύ αμφιβάλλω ότι γνωρίζει. Αναρωτιέμαι δηλαδή δικαίως εάν δεν χρειάζεται κάποια στοιχειώδης έστω μόρφωση προκειμένου να ανέλθει κανείς στην ιεραρχία, έστω και αν πρόκειται για την ιεραρχία του κλήρου. Αλλά προφανώς διερωτώμαι αδίκως, διότι ως γνωστόν η ευρύτερη αγραμματοσύνη συνυπάρχει συχνότατα με τους πανεπιστημιακούς τίτλους.

Προτείνω, πάντως, να θεσμοθετηθεί ειδικό βραβείο Νόμπελ γενικών επιστημών, που θα περιλαμβάνει την ψυχολογία, την ψυχιατρική, την κοινωνιολογία, την ιατρική και την γενετική, και να απονεμηθεί το συντομότερο δυνατόν στον κύριο Ιερόθεο. Το δικαιούται ο άνθρωπος, μιας και κατόρθωσε το ακατόρθωτο, να συνοψίσει δηλαδή σε δέκα γραμμές επιστημονικά δεδομένα τόσων κλάδων διατυπώνοντας το δικό του δόγμα περί ανθρώπινης σεξουαλικότητας.

Διατηρώ την ελπίδα ότι θα αξιωθώ να συναντήσω κάποτε τον κύριο Ιερόθεο και να ζητήσω, όχι βέβαια την ευλογία του, αλλά αυτόγραφο επί της επίμαχης σελίδας της εφημερίδας την οποία και φυλάσσω ως κόρην οφθαλμού. Μέχρι τότε, σκοπεύω να τυπώσω μπλουζάκι με την φωτογραφία του και την επιγραφή “Hierotheus, I love you” και να κυκλοφορώ με αυτό στο Γκάζι μοιράζοντας στους αμαρτωλούς θαμώνες των gay bars προκηρύξεις που θα γράφουν, με βυζαντινή γραμματοσειρά, «έχεις μόνο πατρικά ή μητρικά κύτταρα, μετανόησε». Προτρέπω μάλιστα τους αναγνώστες του blog να πράξουν το ίδιο, τουλάχιστον μέχρι να τιμηθεί ο κύριος αρχιμανδρίτης σε διεθνές επίπεδο για την άνευ προηγουμένου κοινωνικό-ψυχολογικό-ιατρικό-θεολογική συμβολή του.

Βοήθειά μας...


Υ.Γ.:Τα εικονιζόμενα κομοδίνα συνοδεύονται από εξωτερική πηγή φωτός (πορτατίφ). Αυτά στα οποία αναφέρομαι, δυστυχώς, υπολείπονται ακόμη και της ασθενούς φεγγοβολής ενός σπίρτου. Εκτός κι αν μπορούμε να κάνουμε λόγο για σκοταδιστικά φώτα...

[Μην κοιτάτε που κάνω πλάκα. Όταν είπα στην αρχή ότι με κάτι τέτοια φοβάμαι, το εννοούσα. Ο Νάρκισσος, βέβαια, που ως προ πολλού πνιγμένος δεν φοβάται τίποτα παρά μόνον τη λήθη, γελάει. Και γίνεται ακόμη πιο όμορφος, έτσι όπως τινάζει τις βρεγμένες μπούκλες του και ξαναβουτάει στα νερά του.]