Παρασκευή 14 Σεπτεμβρίου 2012

feeling good


Τελικά, αυτά τα τελευταίας τεχνολογίας "έξυπνα" κινητά είναι όντως έξυπνα. Όχι απλά έξυνα, δηλαδή· διάνοιες. Κάνουνε και χιούμορ. Δε με πιστεύετε; Καλά. Το μεσημέρι μου έστειλε ένα μήνυμα το μωρό, και η αυτόματη διόρθωση είχε μετατρέψει ένα"τώρα" σε"φώκια".

Ναι, φώκια. Από όλες τις πιθανές λέξεις, ας πούμε, που περιέχουν ωμέγα και μοιάζουν, θεωρητικά, με το τώρα, το γλυκό μας εξπίρια πήγε και διάλεξε τη φώκια.

Όχι, δεν κάνω πλάκα. Ή μάλλον, όχι, εγώ δεν κάνω πλάκα. Μου κάνει πλάκα το ρημάδι το σμάρτφον, το γαμημένο ότο-κορέκτ, το άτιμο το σύμπαν.

Ή εγώ είμαι όντως τόσο φώκια πλέον, που το αντιλαμβάνονται και οι συσκευές, και μάλιστα εξ αποστάσεως. Τι να πω.

[Ως φώκια, λοιπόν, να θυμηθώ μέχρι να γεννήσω να μην επιχειρήσω ξανά να βουρτσίσω την Τούφα. Λογικό είναι -οι φώκιες δε βουρτσίζουν περσικές γάτες. Όποια χαζή φώκια πάει να το κάνει, παθαίνει τράβηγμα αριστερού ισχύου και την επομένη μπατάρει από τη μια μεριά σερνόμενη από έπιπλο σε έπιπλο. Κατάσταση η οποία (σε συνδυασμό με τους αιφνίδιους πόνους-κράμπες-μουδιάσματα-ηλεκτροσόκ σε προσαγωγούς-λεκάνη-πόδια, που τη χτυπάνε από τότε που ο μπέμπης σφήνωσε το κεφαλάκι του εκεί που το σφήνωσε) μπορεί να τη δυσκολέψει λίγο, ιδίως όταν το μωρό λείπει μέχρι το βράδυ λόγω δουλειάς κι αυτή πρέπει, αν μη τι άλλο, να φάει και να πάει στο μπάνιο στη διάρκεια της μέρας. Λέμε τώρα.]

Τι έλεγα;

Α, ναι. Για τις φώκιες. Και το σμάρτφον, και τις περσικές γάτες. Και το ότι θα γίνω μαμά.

Ξέρω, το τελευταίο δεν το έλεγα ακριβώς, αλλά εξυπακούεται. Το σκεφτόμουν. Είπαμε, είμαι τζασμένη, αλλά τέτοιο τεχνολογικο-ζωολογικό παραλήρημα υπό συνθήκες λιγότερο σουρεαλιστικές δε θα το είχα.

Ο μπέμπης έρχεται. Πήγα χτες στο ντόκτορ και μου το είπε. Σώπα, θα μου πείτε, άμα δε σου το έλεγε δηλαδή δεν το ήξερες. Ναι, το ήξερα, μία βδομάδα έχω, και μόνος του να μην έρθει στο διάστημα αυτό θα τον κάνει η επιστήμη να έρθει. Πού θα πάει δηλαδή, θα κάτσει εκεί μέσα για πάντα, ή θα μεταναστεύσει; Αλλά να, μου φαίνεται απίθανο, δεν ξέρω πώς ακριβώς να το εξηγήσω. Όπως όταν ήταν να πρωτομπώ σε αεροπλάνο -και χειρότερα, εννοείται. Όταν είχα ακόμη ένα εξάμηνο μπροστά μου, μου φαινόταν πολύ πιο κοντινή η ιδέα, απ' ό,τι τώρα, που έχω ένα εξαήμερο -μάξιμουμ. 

(Να πω την αλήθεια, ο ντόκτορ προέβλεψε το σουκού. Ναι, αυτό το σουκού. Που ξημερώνει αύριο. Αλλά αυτό αν επιχειρήσω να το διαχειριστώ ως ιδέα, θα προστεθούν στο παραλήρημα δεινόσαυροι, τοστιέρες, η Μπουργκίνα Φάσο, ο Δομήνικος Θεοτοκόπουλος και μερικά ακόμη πράματα.)

Τι έλεγα, ουάνς εγκέν;

Ανάθεμα και θυμάμαι.

Κοίτα να δεις που το ξεκίνησα για εντελώς καλαμπούρι το ποστ και τελικά θα μου βγούνε τα υπαρξιακά μου. Άλλα είχα σκοπό να σας γράψω, να γελάσετε όντως -αλλά το 'χασα. Να, θα βγάλω και το ταγκ, να μη λέτε ότι σας παραπλανώ.

Δε φταίω εγώ που χαζεύω, 'νταξει; Το μωρό μοιάζει στο μωρό -δηλαδή, στο μωρό όταν ήταν μωρό (τώρα ξέρω ότι η πρόταση αυτή ακούγεται περίεργα αλλά μη γκρινιάζετε, καταλάβατε τι εννοώ). Και πού το ξέρεις, θα μου πείτε -πρώτον, επειδή το ξέρω (καμιά δωδεκαριά χρόνια πριν, που είδα το μωρό σε φωτογραφία μωρό, αποφάσισα ότι κάποια στιγμή θα κάνω ένα τέτοιο), και δεύτερον, επειδή φαίνεται στον υπέρηχο. Μέχρι κι ο ντόκτορ το παραδέχτηκε, και σκέψου αυτός δεν έχει δει καν το μωρό μωρό.

Κι άμα φανταστώ το μωρό αγκαλιά με το μωρό, μου έρχεται κάτι σε εγκεφαλικό επεισόδιο.

[Αυτό το σουκού μάλλον, σου λέει μετά. Γίνονται αυτά τα πράματα;]

Πάω να καθαρίσω κάτι. Έστω να βουρτσίσω τη γάτα -με κάθε τίμημα.


Παρασκευή 24 Αυγούστου 2012

Hannibal ante portas


Λατρεμένο, πολυπληθές και φανατικό κοινό της λίμνης.

Μπορώ υπερήφανα να σας ανακοινώσω ότι η έλευση του Διαδόχου αποτελεί πλέον ζήτημα μάξιμουμ τεσσάρων εβδομάδων.

Με τη συγκινητική αυτή ευκαιρία, το ακαταλόγιστο που μου δίνει το αδιαμφησβήτητο γεγονός της επί του παρόντος μετατροπής μου σε ανθρώπινο babasling, αλλά και την κοντινή προοπτική της επανένταξής μου στο φυσιολογικό ανθρώπινο είδος, μου ήρθε επιτέλους ο οίστρος να παραληρήσω αδειάζοντας τη χοληδόχο κύστη μου μοιραστώ μαζί σας μερικές από τις συγκλονιστικές εμπειρίες του τελευταίου διαστήματος.

[Φίλε αναγνώστη, μέλος του άνωθεν λατρεμένου, πολυπληθούς και φανατικού κοινού: Ξέχασα ότι πιθανότατα δεν έχεις κανένα λόγο να γνωρίζεις τι διάολο είναι το babasling. Οπότε, αν δεν μπήκες στον κόπο να το γκουγκλάρεις ήδη, να σε διευκολύνω: είναι αυτό. Και επειδή και πάλι δεν είσαι υποχρεωμένος να καταλάβεις από τη φωτογραφία τι είναι το αυτό, μάθε ότι είναι μάρσιπος, ήτοι το μαραφέτι που χρησιμοποιούνε για να κουβαλάνε τα μπεμπέ δεμένα πάνω τους - ή τέλος πάντων μια μάρκα αυτουνού του μαραφετιού, που κυκλοφορεί ούτως ή άλλως σε διάφορες εκδόσεις. Και που, παρεμπιπτόντως, είναι από τα τελευταία μπεμπεπράματα που η τρελή υποφαινόμενη (που μετά βίας συγκρατείται να μην πάρει από τώρα ποδήλατο για όταν πάει το παιδί τεσσάρων χρονών) δεν έχει προλάβει ακόμα να αγοράσει και αναβάλλει διαρκώς την αγορά του λόγω του παρανοϊκού συνδρόμου έχουμε-ψωνίσει-αγόγγυστα-2.400-ευρώ-για-το-μωρό-και-με-έπιασε-άγχος-με-τα-τελευταία-50-λες-και-θα-κάνουν-(μπουαχαχαχαχα)-αυτά-τη-διαφορά.]

[Ναι, φίλε αναγνώστη ετσέτερα ετσέτερα που σκέφτεσαι ίσως να κάνεις κι εσύ μπεμπέ, τόσα περίπου θα θες αν δεν έχεις εξοπλισμό πρόχειρο από προηγούμενο μπεμπέ. Όχι, δεν ψώνισα σινιέ, πήρα πράματα καλής ποιότητας αλλά σίγουρα όχι σινιέ, άσε που έπεσε και η έρευνα αγοράς της αρκούδας, παραγγελίες από amazon και γενικότερα ό,τι στον κόσμο μπορούσε να γλιτώσει λεφτά. Διευκρινίζω: στις αγορές δεν συμπεριλαμβάνονται σχεδόν καθόλου ρουχαλάκια (πήραμε ελάχιστα μέχρι στιγμής γιατί μας πλακώσανε στα δώρα και συνέδραμαν και οι κουμπάροι της σις που έκαναν πέρσι διδυμάκια), όπως επίσης δεν συμπεριλαμβάνονται ριλάξ, κάθισμα αυτοκινήτου, αποστειρωτής και κάτι άλλα ψιλά (ναι 'ναι καλά οι προαναφερθέντες κουμπάροι που θα μας δώσουν τα δικά τους). Όχι, δεν μπορώ να πω κάτι για να σε παρηγορήσω, εκτός ίσως από το ότι α) τα 400 περίπου ευρώ από το ποσό αυτό δεν ήταν άμεσα μπεμπεπράματα, αλλά "δευτερεύουσα" επίπλωση μπεμπερούμ (φωτιστικό, καρέκλα να βάζεις τον κώλο σου, τραπεζάκι, ντουλάπι κ.λπ.), οπότε θεωρητικά μπορεί να γλιτώσεις αυτό το έξοδο αν έχεις ήδη ένα δωμάτιο που να είναι δωμάτιο, γιατί το δικό μας ήταν άδειο εντελώς με ένα γλόμπο στο ταβάνι και β) μπορείς να γλιτώσεις κανένα 100ευρω ακόμα, το οποίο εντάξει, ομολογώ οφείλεται στη δικιά μου διακοσμητική μανία (ένα αυτοκόλλητο τοίχου, μια μαλακιούλα από δω, μια μαλακιούλα από κει· αλλά αν όντως ετοιμάσεις κάποια στιγμή μπεμπερούμ και δεν πάρεις τίποτα μη απαραίτητο απλά επειδή είναι όμορφο, ειλικρινά, φίλε αναγνώστη, θα κάτσω να με γ@#ή^&ις - τι;;; είμαι έγκυος και δεν...;;; βρε άι σιχτίρ, με συγχύσατε πάλι, σε κάθε περίπτωση μάλλον τότε ΔΕΝ θα είμαι έγκυος ακόμη, εντάξει;;;)]

[Ναι, σωστά το σκέφτεσαι φίλε αναγνώστη ετσέτερα ετσέτερα, αν κάνεις το πρώτο, επιβάλλεται να κάνεις και δεύτερο παιδί για να κάνεις μια στοιχειώδη απόσβεση των εξόδων. Μην ακούσω για κρίση και μαλακίες, άκου με που σου λέω, είναι μαθηματικά ανορθολογικό να μην ξαναχρησιμοποιήσεις τόσα πράματα που, εκτός του ότι τα πλήρωσες, έφαγες και μερικές εκατοντάδες εργατοώρες να τα ψάχνεις προκειμένου να αποφασίσεις τι όντως χρειάζεσαι και πού θα το βρεις στην καλύτερη τιμή σε συνδυασμό με μια άλφα ποιότητα· αν έχεις την αφελή ιδέα ότι μπορείς να ακολουθήσεις με εμπιστοσύνη σκύλου τη χαμογελαστή πωλήτρια του μπεμπε-πολυκαταστήματος για να σου γεμίσει το καρότσι με ό,τι "χρειάζεσαι", δεν θα χρειαστείς καρότσι, αλλά νταλίκα για να φτάσεις στο ταμείο, θα σκάσεις τα τριπλά χρήματα και τα μισά τουλάχιστον πράματα που θα πάρεις δε θα σε βολέψουν.]

[Ουφ, αρκετά με τις παρεκβάσεις. Τον αριθμό λογαριασμού με τη σπαρακτική έκκληση για οικονομική ενίσχυση της οικογένειας θα σας τον ποστάρω την επόμενη φορά. Συνεχίζω το παραλήρημα-άδειασμα χοληδόχου την τρυφερή εξιστόρηση των συγκλονιστικών εμπειριών που λέγαμε στην αρχή.]

Όπως έλεγα, λοιπόν, είμαστε επισήμως στην τελική ευθεία. [Και όχι, δεν πάχυνα. Ακούς;;; Ε, για σένα το είπα αυτό, γυναίκα "φίλη"/γνωστή/συνάδελφε/γειτόνισσα/συγγένισσα, που με φθονείς από καταβολής κόσμου επειδή είσαι χοντρή (και καλά κάνεις) κι εγώ δεν είμαι, και μου έχεις ΠΡΗΞΕΙ μια ζωή ΤΑ ΣΥΚΩΤΙΑ προβλέποντας πότε επιτέλους θα μεταμορφωθώ με μαθηματική βεβαιότητα σε φάλαινα όρκα: καλά, τώρα είσαι αδύνατη, περίμενε να μείνεις έγκυος - τώρα είναι ακόμα αρχή, περίμενε να δεις μετά τον 5ο πόση θα γίνεις - α, καλά, ακόμη κρατιέσαι, κάτσε να δεις το τελευταίο τρίμηνο που θα παίρνεις πέντε-πέντε τα κιλά κ.ο.κ. Ναι, ναι, για σένα, που όταν ήμουν μερικών εβδομάδων έγκυος έσπευσες να με κόψεις καλά-καλά και να αποφανθείς δημοσία ότι σίγουρα έχω κορίτσι, επειδή...ξέρεις...η περιφέρεια, λες και πριν δεν είχα περιφέρεια, αλλά όχι, ή θα είχες να με λες ανορεξικό σκουπόξυλο ή τώρα θα ψάχνεις αν πήρα 300 γραμμάρια και βγάζω με τον τεράστιο κώλο μου το μάτι του κόσμου. ΓΙΑ ΝΑ ΣΚΑΣΕΙΣ, λοιπόν, το ξαναλέω, ΔΕΝ ΠΑΧΥΝΑ (αν και εσύ στάνταρ θα βρεις τη δύναμη να απαντήσεις ότι τίποτα δεν τελείωσε ακόμη, διότι πιθανότατα μέσα στις επόμενες 3 εβδομάδες θα πάρω 28 κιλά και ότι, αν τέλος πάντων διαψευστείς και σε αυτό, τότε δε μπορεί, θα αλλάξει ο πούστης ο μεταβολισμός μου με την κλιμακτήριο μετά από 25 χρόνια και τότε θα δω που θα μεταμορφωθώ σε ιπποπόταμο εν μία νυκτί. Για να μην τραβάς πάντως άδικα τα μπικουτί σου, ομολογώ ότι ναι, είμαι ευνοημένη από τη μητέρα φύση με ένα πολύ καλό μεταβολισμό, αλλά τυχαίνει να έχω και ένα αρκετά καλό έλεγχο του τι βάζω στο στοματάκι μου, κοινώς όχι, δεν είσαι εσύ η κατηραμένη κόρη κι εγώ έχω κερδίσει το λαχείο, απλώς, ανλάικ γιου, εγώ, έγκυος ή μη έγκυος, δεν διατρέφομαι αποκλειστικά με τυρόπιτες, πίτσες και μπισκότα, κοινώς ναι, μπορείς κι εσύ να με μιμηθείς, εφόσον σε καίει τόσο το θέμα που μπαίνεις στον κόπο να ονειρεύεσαι από τώρα την εμμηνοπαυσιακή παχύδερμη εκδοχή μου.]

[Ντισκλέιμερ: Δεν τραβάω ζόρι και δεν σχολιάζω τα κιλά ή τη διατροφή κανενός ανθρώπου στον πλανήτη πλην εμού και του σεξουαλικού μου συντρόφου, διότι δεν με αφορά και δεν με ενδιαφέρει, απλώς θα εκτιμούσα να κάνουν και οι άλλοι το ίδιο, γιατί πραγματικά έχω βαρεθεί να σχολιάζονται το βάρος μου και γενικότερα οι διαστάσεις μου, ιδίως δεδομένου του ότι προφανέστατα δεν είμαι η Ζιζέλ ρε πούστη μου, ούτε καν κάτι που να της φέρνει κάπως, απλώς ένας αδύνατος και γενικότερα μικροκαμωμένος άνθρωπος, και δεν λέω ότι με χαλάει που είμαι όπως είμαι, αλλά σίγουρα δεν είμαι το πρότυπο της ιδανικής σιλουέτας, έχω νιώσει άπειρες φορές κομπλεξικά απέναντι σε πιο χυμώδεις γυναίκες, έχουν σπάσει άπειρες φορές τα νεύρα μου να μη βρίσκω ρούχα γιατί πλέανε όλα πάνω μου, έχω δεχτεί τρισχαριτωμένες παρατηρήσεις από πωλήτριες για το (μη)  νούμερο του σουτιέν μου σε ηλικίες που ακόμη ήμουν τόσο ηλίθια που με πείραζε κι έβαζα τα κλάματα, και τα λοιπά και τα λοιπά, και εγώ δεν έχω και μια καμπάνια του Dove με το μέρος μου, να με μοστράρει με άσπρη κιλότα και να με υποστηρίζει να αγαπήσω και καλά τη φυσιολογική μου εικόνα, αντιθέτως έχω ένα πλήθος από τέτοιες καμπάνιες, που για να υποστηρίξουν ψυχολογικά τις "τσουπωτές" μου πετάνε στη μούρη εικόνες θηλυκών με βυζιά τριπλάσια από αυτά που έχω ακόμα και τώρα ετοιμόγεννη, λέγοντάς μου ότι έτσι είναι οι "αληθινές γυναίκες" -άρα εγώ αυτομάτως κατηγοριοποιούμαι ως αληθινή κατσαρίδα, υποθέτω. Αυτά τα ολίγα, έτσι για να θυμόμαστε ότι όλα έχουν δύο όψεις, και την επόμενη φορά που θα θελήσετε να αλαλάξετε θάνατος στις άβυζες/άκωλες/ξερακιανές νομίζοντας ότι έτσι σώζετε κοπελίτσες από τη μάστιγα της νευρικής ανορεξίας, σκεφτείτε ότι υπάρχουν και τέτοιες μη ανορεξικές, από τη φύση, που μάλλον έχουν κι αυτές δικαίωμα στη ζωή και τη θηλυκότητα, και που μπορεί να τις θίγετε/προσβάλλετε/καταβαραθρώνετε λιγουλάκι. Συνεννοηθήκαμε;]

[Μμμμ. Μόλις έκανα ένα πρόχειρο σκανάρισμα έκτασης παρέκβασης vs έκτασης κυρίως ανάρτησης. Επίσης μόλις συνειδητοποίησα ότι δεν είμαι βέβαιη τι ξεκίνησα να γράψω, ελπίζω να θυμηθώ στην πορεία. Νομίζω ότι οι ελαφρές κρίσεις αμνησίας είναι ένα ακόμη από τα πρωτότυπα συμπτώματα εγκυμοσύνης που με έχουν χτυπήσει τον τελευταίο καιρό. Κατανόηση, σας παρακαλώ. Σκεφτείτε πρώτον ότι σας έχω λείψει φριχτά, οπότε γουστάρετε ανυπέρβλητα να χώνω μέχρι αύριο, και δεύτερον ότι είμαι σε ευάλωτη φάση και δεν κάνει να με στεναχωρείτε.]

Λοιιιιπόν. Κάτσε να το βρω....ναι....λοιπόν, είμαστε επισήμως στην τελική ευθεία. Αυτή η εγκυμοσύνη έχει σταθεί εξαιρετικά καλή με την πάρτη μου, οφείλω να το ομολογήσω. Αποτελώ επισήμως τη ζωντανή διάψευση όλων των καταλόγων με παρενέργειες εγκυμοσύνης πρώτου, δευτέρου και τρίτου τριμήνου, με εξαίρεση τις μυικές κράμπες (που με έχουν ψιλοπηδήξει) και κάτι αμελητέες λοιπές ενοχλήσεις (εντάξει, είπαμε, είμαι γαμάτη αλλά δεν είμαι ο Χουλκ). Και μέχρι πριν καμιά βδομάδα, για να πω την αλήθεια, πίστευα ότι μέχρι να γεννήσω θα είμαι στην ίδια δεν-καταλαβαίνω-τίποτα κατάσταση. Ώσπου... (οκ, θυμήθηκα τι ξεκίνησα να γράφω):

...έρχεται ένα πρωί και καταλαβαίνεις ότι, χμ, όχι, δεν είσαι πλέον και τόσο καλά. Συγκεκριμένα δεν είναι πρωί αλλά μεσημέρι, εσύ σηκώνεις αμέριμνη το Ήρα bebe (αφού προηγουμένως έχεις σηκώσει το Mothercare και ένα μικρό κομματάκι του Λητώ, ευτυχώς είναι δίπλα-δίπλα εκεί στον Κηφισό και δεν κουράζεσαι πολύ), χαμογελώντας συγκαταβατικά στις ευγενέστατες πωλήτριες που σε κυνηγάνε να μη σέρνεις τη γεμάτη τσάντα γιατί δεν κάνει, να καθίσεις λίγο γιατί θα ζαλιστείς και τα λοιπά, και αποφασίζεις αυθορμήτως να σκύψεις (σημ.: για όσους δε γνωρίζουν, "σκύβω" μετά από κάποια χρονική στιγμή της κύησης σημαίνει αποκλειστικά "κάνω βαθύ κάθισμα", διότι άλλος τρόπος δεν υπάρχει, είναι λίγο κουραστικό αλλά δείτε το θετικά, γυμνάζει και τα μπούτια) για να δεις κάποια μαλακιούλα που βρίσκεται σε κάτω ράφι. Η πωλήτρια που σε βλέπει βγάζει μια κραυγή αγωνίας την οποία αποκωδικοποιείς σε ένα έντρομο μη καλέ, εσύ με αυτοπεποίθηση σουπερήρωα της ρίχνεις το άνωθεν συγκαταβατικό χαμόγελο (την κακομοίρα, νομίζει ότι δε μπορώ!) και επιχειρείς να σηκωθείς. 

Τον πούλο.

Υποβασταζόμενη από τη δύσμοιρη πωλήτρια που τα έχει δει όλα ότι θα γεννήσεις/πεθάνεις/πάθεις λουμπάγκο στον πρώτο όροφο του καταστήματος σφίγγοντας στην αγκαλιά σου τον αναρροφητήρα μύτης (ε μη με κόβεις τώρα, αυτό γκούγκλαρέ το, αν και σε προειδοποιώ είναι λίγο αηδιαστικό), αναστηλώνεσαι με κάποιο μαγικό αλλά πολύ επώδυνο τρόπο, ενώ το μωρό [που δε σε πρόλαβε διότι ήταν πιο κει, πιθανότατα προσπαθώντας να χώσει ύπουλα και κάποια δεύτερη (για τη μία έχεις συναινέσει) ροζ πάνα αγκαλιάς (είπαμε, γκόου γκούγκλ ιτ, έχω οίστρο τώρα) μέσα στα ψώνια, διότι χέστηκε που είναι αγόρι, του αρέσει το ροζ και ροζ θα του πάρει -περισσότερα για την υπεργαμάτη λατρεία του μωρού για τα ροζ πράματα, που στα ρούχα είναι μαύρο-γκρι-μπλε-τέλος, αλλά άμα προλάβετε ροζ καλαμάκι ας πούμε στο ντουλάπι ή την καφετέρια να με χέσετε, τα μισά του usb είναι ροζ/φούξια, τα αγαπημένα του σεντόνια επίσης και τα λοιπά, σε άλλο ποστ] σπεύδει να συνδράμει στη διάσωση της μονάχους-μονάχους βλαστημώντας το κακό σου το κεφάλι και σκάζοντας στα γέλια ταυτοχρόνως.

Το ίδιο απόγευμα, συνειδητοποιείς ότι η πρωινή εξόρμηση σε έχει μεταβάλει κυριολεκτικά σε ράκος, σε σημείο να το σκέφτεσαι να ζητήσεις από το μωρό να σε συνδέσει με πάπια γιατί ποιοοοοοος σηκώνεται τώρα ΠΑΛΙ από τον καναπέ να πάει για κατούρημα.

Ελπίζεις ότι ήταν μια ατυχής ημέρα αλλά όχι, το ποτάμι πίσω δε γυρνά -και λογικό είναι, εδώ που τα λέμε. Προφανώς, έρχεται η μαγική εκείνη στιγμή που το μπεμπέ που κουβαλάς είναι όντως αυτό που λέμε "κοτζάμ παιδί" και, όσο και να θες να κάνεις το ράμπο, απλώς δε μπορείς πια. Η κοιλιά είναι τεράστια, με την όποια σχετικότητα της έννοιας "τεράστιο" - η δικιά μου, ας πούμε, είναι αντικειμενικά μικρή για το μήνα μου (το λέει κι ο γιατρός ότι όποτε με βλέπει, πριν τον υπέρηχο, φοβάται ότι το μωρό δεν παίρνει, εν τέλει κάθε φορά διαπιστώνουμε ότι όχι απλώς παίρνει, αλλά είναι και γεματούλι, έχει και μεγάλο κεφάλι απ' ό,τι μου είπε τελευταία φορά και μου έκανε την καρδιά περιβόλι, ανάλυση της φοβίας της υποφαινόμενης μην τυχόν πάει για καισαρική επίσης σε άλλο ποστ), αλλά είναι τεράστια για το σώμα μου, σαν να μου έχουν εμφυτεύσει καρπούζι ένα πράμα, και βάλτε ότι το καρπούζι δε θα κουνιόταν, οπότε για να έχετε καλύτερη ιδέα όσοι δεν έχετε εγκυμονήσει φανταστείτε μάλλον ένα άδειο καρπούζι γεμάτο ζωντανά γατάκια, και μετά φανταστείτε ότι τα γατάκια βολτάρουν κατά τη διάρκεια της ημέρας βάζοντας στοιχήματα για το κατά πόσο μπορούν νας σας διαλύσουν τα πλευρά, ή ότι τη νύχτα αποφασίζουν να στοιβαχτούν όλα μαζί στη μία πλευρά, με αποτέλεσμα να γίνεται η κοιλιά ένα με το στρώμα και αν πάρεις τη μαρτυρική απόφαση να αλλάξεις πλευρό να έχεις την εντύπωση ότι αυτό ήταν, θα ξεκολλήσει και θα μείνει εκεί, μαζί με το καρπούζι. Οπότε αρχίζεις να βογγάς στον ύπνο σου, ενίοτε και να (μισο)παραμιλάς απευθυνόμενη στο μπεμπέ-καρπούζι γεμιστό με γατάκια, το οποίο προσπαθείς να ανασηκώσεις μπας και συνεργαστεί και γυρίσεις εκείνο το γαμημένο πλευρό, στο τέλος επιτυγχάνεις κατά το ήμισυ το εγχείρημα, κοινώς πέφτεις ανάσκελα, αλλά χάνεις τη φόρα σου, το μπεμπέ απλώνεται θριαμβευτικά κι εσύ εγκλωβίζεσαι σε αυτή τη στάση, τόταλι χέλπλες, οραματιζόμενη ένα φανταστικό γερανό που θα σε βοηθήσει να μετακινηθείς άλλη μισή στροφή και, κυρίως, να σηκωθείς, στην αποφράδα περίπτωση που θα σου έρθει πάλι κατούρημα σε αυτή τη στάση   (σημ.: ο χρόνος που έχεις πλέον για να ανταποκριθείς στην εν λόγω φυσική ανάγκη, από τη στιγμή που θα τη νιώσεις, είναι περίπου 5-10 δευτερόλεπτα). Στο μεταξύ έχεις ξυπνήσει εννοείται το καημένο το μωρό (που με ηρωική αυταπάρνηση δεν σε έχει πετάξει ακόμα έξω από την κρεβατοκάμαρα, στην εθελοντική σου προσφορά δε να μεταφερθείς μέχρι να γεννήσεις στο σαλόνι για να μην τον ενοχλείς τις νύχτες απαντάει ότι μπορείς να πας, αλλά θα έρθει κι αυτός να κοιμάται στο διπλανό καναπέ), θέλει να σε πάρει αγκαλιά, θέλεις κι εσύ να τον πάρεις αγκαλιά, αλλά για να το κάνεις αυτό πρέπει να συρθείς πάνω στο κρεβάτι, χτυπάς απελπισμένα την ουρά σου (δηλαδή τα πόδια σου, αλλά νιώθεις τέτοια ψυχική και σωματική ταύτιση με τις φάλαινες που έχεις δει σε ντοκυμανταίρ να έχουν κολλήσει στην άμμο, που πραγματικά πιστεύεις ότι σου έχει φυτρώσει ουρά, και περιμένεις στωικά ότι θα εμφανιστεί κάποιος εθελοντής της WWF να σε καταβρέξει προτού ψοφήσεις από αφυδάτωση) σε μια προσπάθεια να μετακινηθείς λίγο, το μωρό ξυπνάει τελειωτικά (ευτυχώς για σένα) και σε βοηθάει να στρίψεις, σε σπρώχνει, σε τακτοποιεί τέλος πάντων όσο μπορείς να τακτοποιήσεις ένα μπόγο, μιλάει στο μπεμπέ, σας παίρνει και τους δύο αγκαλιά και, επιτέλους, ξανακοιμάστε.

Μερικές ώρες αργότερα, που έχει φέξει λίγο, ξεκινάει το ζήτημα "πρωινός εφιάλτης" (άλλο πρωτότυπο σύμπτωμα εγκυμοσύνης αυτό). Βλέπεις όνειρο ότι με κάποιον τσακώνεσαι, κατεβάζεις καντήλια δυνατά, ξυπνάς από τη φωνή σου, αντικρύζεις ένα μωρό με φάτσα κουταβάκι ελ γκρέκο να σε ρωτάει γιατί τον βρίζεις, τον παίρνεις αγκαλιά, του εξηγείς ότι δεν έβριζες αυτόν, ξανακοιμάσαι. Βλέπεις δεύτερο εφιάλτη, σπλάτερ αυτή τη φορά, ότι σου άνοιξε λέει ο αφαλός (κράξτε ελεύθερα, ναι είναι ό,τι πιο ηλίθιο έχετε ακούσει, με φρικάρει που έχει πεταχτεί έξω και προφανώς υποσυνείδητα φοβάμαι ότι μπορεί να μου συμβεί αυτό), αρχίζεις να κλαις μέσα στον ύπνο σου και να φωνάζεις σπαραχτικά το ηρωικό μωρό, που αντί να σε αναισθητοποιήσει με μπουνιά μπας και γλιτώσει σε ξυπνάει, σε παρηγορεί, σε διαβεβαιώνει ότι ήταν ένα κακό όνειρο και ότι όχι, καμία έγκυος δεν πέθανε από λυμένο αφαλό και σε ξανακοιμίζει. (Ο ίδιος μάλλον πάει στην κουζίνα να πιει καφέ μαζί με τις τελευταίες νυχτερίδες.)

Άλλα πρωινά, πάλι, δε βλέπεις τόσο θεαματικά όνειρα, βασικά δεν θυμάσαι καν τι είδες και τι έκανες στον ύπνο σου, αλλά, όπως σε διαβεβαιώνει το μωρό, τον έχεις ξυπνήσει στις εφτά το πρωί παρακαλώντας τον να βγει στο μπαλκόνι να μαζέψει τα πουλόβερ που έχεις, λέει, απλώσει. Εννοείται ότι πουλόβερ δεν υπάρχουν. Το μωρό-Ιώβ αναγνωρίζει ότι δικαίως έχεις πάθει μαλάκυνση από το πολύ πλύσιμο-άπλωμα-σιδέρωμα μωρουδιακών και, για άλλη μια φορά, δεν σε σκοτώνει.

Ευτυχώς για σένα, οι ημέρες είναι πολύ καλύτερες από τις νύχτες· εντάξει, σέρνεις ενίοτε κανένα πόδι λόγω κράμπας, αλλά ο Αννίβας δε σου φαίνεται ότι ζυγίζει 40 κιλά όπως όταν είσαι ξαπλωμένη. Επίσης, μπορεί να ξεχνάς εφτά συνεχόμενες φορές γιατί πήγες στην κουζίνα ή αν έχεις πάρει ή όχι το σίδηρό σου, αλλά τουλάχιστον δεν παραμιλάς, δεν παραληρείς και δεν πιστεύεις συνειδητά ότι θα πεθάνεις από ανοιγμένο αφαλό. Περιορίζεσαι στο να μελετάς κινήσεις αυτοάμυνας για να προστατευθείς από τη νοσοκόμα που ενδεχομένως θα επιχειρήσει να σου βάλει πεταλούδα αν δεν προλάβει να σε σώσει ο καλός γιατρός σου, ο οποίος, κατόπιν ωρίμου συζητήσεως, έχει πειστεί ότι είσαι πραγματικά τόσο τρελή και από όλη την υπόθεση τοκετός φοβάσαι αυτό, και έχει δεχτεί να ενημερώσει να μη σου κάνουνε τέτοιο πράμα, να μη σου βάλουν ορό και να σε τρυπήσουν ad hoc για ό,τι χρειαστεί, εφόσον βέβαια πάνε όλα καλά και δεν είναι απαραίτητο κάτι άλλο.

Την υπόλοιπη μέρα, ανοίγεις την πόρτα του μισοφτιαγμένου μπεμπερούμ και κοιτάς τη φάτσα της πράσινης λούτρινης χελωνίτσας που χαμογελάει πάνω από το ντουλάπι, περιμένοντας κι αυτή τον Αννίβα.


Δευτέρα 13 Αυγούστου 2012

Σάββατο 30 Ιουνίου 2012

Εγκυμοσύνη, λαμπατέρ και το αρκουδάκι της αγάπης


[Ντισκλέιμερ: Αν ξεβραστήκατε εδώ παντελώς αθώα και τυχαία, ψάχνοντας συμβουλές προετοιμασίας θηλασμού, κούνιες, καροτσάκια, ρουχαλάκια και άλλα τέτοια γλυκά πραγματάκια, απλώς φύγετε. 

Το είπα, ε;]

Λοιπόν, είσαι έγκυος. Συγχαρητήρια. Είσαι εξαιρετικά ευτυχισμένη. Και συνειδητοποιημένη επίσης για το όλο θέμα, καθ' ό,τι η εγκυμοσύνη δεν σου προέκυψε από βιασμό, σπασμένη καπότα ή κάτι παρόμοιο. Ξανά μπράβο. Α, και η εγκυμοσύνη σου εξελίσσεται θαυμάσια, χωρίς ενοχλητικά συμπτώματα, παρενέργειες, ντράβαρα και τα λοιπά. Τέλεια! Μα τότε, τι σκατά πηγαίνει στραβά και θέλεις ενίοτε να δολοφονήσεις το μισό πληθυσμό που σε περιστοιχίζει; Μήπως φταίνε οι άτιμες οι ορμόνες; Ας το πάρουμε όμως από την αρχή. Είπαμε, είσαι ένας φυσιολογικός άνθρωπος *ντα-νταμ!* μία έγκυος. 

Έεε... τι έγινε; Πάμε πάλι.

Είσαι μία φυσιολογική, ευτυχισμένη γυναίκα *ντα-νταμ!* έγκυος.

Οκ, μισό, κάτι έχει κολλήσει εδώ, εγώ δεν ήθελα...Χεσ' το, πάμε πάλι.

Είσαι λοιπόν μία    *ντα-νταμ!* ΕΓΚΥΟΣ. 


Χμμμμ. Υποπτεύομαι βάσιμα ότι μόλις εντοπίσαμε το βασικό πυρήνα του προβλήματος.

Είσαι λοιπόν *ντα-νταμ!* (οκ, οκ, το πιάσαμε, φτάνει) έγκυος. Και η εγκυμοσύνη σου ενθουσιάζει τόσο τους πάντες στον περίγυρό σου (γονείς, αδέρφια, φίλους, γνωστούς, γειτόνους, συναδέλφους), που αδυνατούν κυριολεκτικά να σκεφτούν ο,τιδήποτε άλλο σχετικά με το άτομό σου.  Για την ακρίβεια, είναι σαν να πάσχουν από συλλογική αμνησία, καθώς κανένας δεν φαίνεται να αντιλαμβάνεται ότι είσαι η γνωστή, παλιά κι αγαπημένη (ελπίζουμε) Ευτέρπη/Ελένη/Μαριγούλα/Διονυσία/(συμπληρώστε καταλλήλως), που βρίσκεται απλώς σε κύηση. Όχι. Είσαι *ντα-νταμ!* (ΛΟΙΠΟΝ ΑΥΤΗ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΑΡΑΤΡΑΒΗΞΕ) μία έγκυος. Το "έγκυος" γίνεται, θες δε θες, η οντολογική σου ταυτότητα, το είδος σου ρε παιδάκι μου -πώς λέμε αυτό είναι καγκουρό, εκείνο είναι λαμπατέρ; Ε, εσύ είσαι έγκυος. 

Συνεχίζουμε: Ως έγκυος, λοιπόν (...κάτσε....δεν ακούστηκε τίποτα, έτσι; ωραία), ως έγκυος, κατατάσσεσαι αυτόματα στη σχετική συνομοταξία, με αποτέλεσμα να σου αποδίδονται με εξίσου αυτοποιημένο τρόπο (τα συλλογικά υποσυνείδητά μου μέσα) όλα τα χαρακτηριστικά που έχουν οι εγκυμονούσες στους καταλόγους των βρεφικών, στα ιατρικά άρθρα, στα άρθρα του χι μαλακισμένου σάιτ, στις λαϊκές παροιμίες, στους εφιάλτες του γείτονα και πάει λέγοντας. Και όταν λέμε όλα, εννούμε όλα. "Κακά" και "καλά". Από το ότι στάνταρ θα έχεις παραξενιές στο φαγητό, λόγου χάρη, και απίστευτα νεύρα όλη την ώρα λόγω ορμονικού ψυχοτραλαλά, μέχρι του ότι θα έχεις μετατραπεί σε ένα χαζοχαρούμενο αρκουδάκι της αγάπης με φουσκωτή κοιλιά, μπροστά από τα οβάλ ματάκια του οποίου περνούν διαρκώς οράματα ροζ/γαλάζιων φτερωτών πόνυ, χνουδωτά συννεφάκια που φωνάζουν "μα-μα" και χαμογελαστοί αποστειρωτές, πάντα υπό τους μελιστάλαχτους ήχους κάποιας παραμυθένιας κουδουνίστρας. 

Καλή τύχη, αρκουδάκι με ναυτία. Προετοιμάσου για τη νέα σου προσωπικότητα και ζωή:

Τα μουσικά σου γούστα θα αλλάξουν εν μία νυκτί από Μάνσον σε Βιβάλντι. Θα κόψεις τα μαύρα ρούχα, γιατί είναι πένθιμα και αγριευτικά και δεν ταιριάζουν στη χαριτωμένη κοιλίτσα σου. Καλό είναι να ξεφορτωθείς και ό,τι μαύρο έχεις σε κιλότα, και να προμηθευτείς μερικά καθώς πρέπει εσώρουχα εγκυμοσύνης για ελέφαντες (αυτά τα ωραία που φτάνουν μέχρι το λαιμό για να σου κρατάνε την κοιλιά μην τυχόν και φύγει από τη θέση της), για να μην τραυματιστεί ψυχολογικά το αγέννητο μωρό σου. Μην ανησυχείς, οι έγκυες δεν κάνουν ούτως ή άλλως σεξ, διότι δεν το επιθυμούν -και αν παρ' ελπίδα το επιθυμούν, σίγουρα δεν το επιθυμούν οι σύντροφοί τους, γιατί    ποιος πηδάει τώρα αυτό το πράμα με την κοιλιά, άσε που πάσχουν όλοι τους από τρομαχτικές φοβίες ότι το πουλί τους θα κομματιάσει το μωρό με αποτέλεσμα να μην τους σηκώνεται. (Σημειωτέον ότι αν, παρά τα άνωθεν εμπόδια, κάνεις τελικά σεξ όντας έγκυος, αυτό θα είναι μόνο με την προϋπόθεση ότι θα πρόκειται για το καλύτερο σεξ της ζωής σου, όπως διατυμπανίζουν θριαμβευτικά στην εξιστόρηση των απομνημονευμάτων τους οι πιο προχώ μανάδες/θειάδες/συναδέλφισσες, κάνοντάς σε να αναρωτιέσαι α)αν οι σύντροφοί τους ήταν τόσο καταπληκτικοί εραστές που τις παίρνανε όλη τους τη ζωή όπως ο Ντρόγκο την ξανθούλα πριν αρχίσουν τα πίτσι-πίτσι, και κατ' εξαίρεση στην εγκυμοσύνη τις λυπηθήκανε και είδανε άσπρη μέρα, β) αν είχαν ανέκαθεν κάποιο βίτσιο να ισορροπούν κρυστάλλινα βάζα ή κάτι τέτοιο στην κοιλιά τους κατά τη διάρκεια του σεξ και συνεπώς γούσταραν τρελά στην εγκυμοσύνη ή γ)αν έχουν όντως ανάμνηση του τι είναι σεξ γενικά, ή ό,τι θυμούνται σχετικά χαίρονται.) 

Κομμένα τα σπλάτερ, οι τσόντες, τα σουτ-εμ-απ παιχνιδάκια· στο εξής, παρακολουθείς μόνο τα παιδικά του Νικελόντεον, κι άμα θες να παίξεις, τράβα να χτίσεις κάνα νεραϊδόκοσμο. Και πολύ σου είναι. Διότι στον ίδιο χρόνο θα μπορούσες να παρακολουθείς μαθήματα ανώδυνου τοκετού, συνδυασμένα με ασκήσεις γιόγκα υπό τους ήχους ινδικού ταμπουρά. 

Τα ενδιαφέροντά σου είναι ο τελευταίος κατάλογος του μάδερκερ. ΜΟΝΟ. Δεν έχει σημασία αν τυχαίνει να είσαι χορεύτρια, πυρηνικός φυσικός, δικηγόρος, ερασιτέχνης κεραμίστρια. Κανείς δεν θα ξανασυζητήσει τίποτα άλλο μαζί σου, παρά ΜΟΝΟ το πώς προχωράει το πρότζεκτ μπεμπερούμ, πότε θα ξαναπάς στο γυναικολόγο και αν και πόσο συχνά κλωτσάει το μωρό. Δεν πα' ταυτόχρονα με την εγκυμοσύνη να μεταφράζεις την Ιλιάδα στα σουαχίλι· το θέμα συζήτησης στην οικογένεια θα είναι η αγορά ενδοεπικοινωνίας και το αν πρήζονται ή όχι οι γάμπες σου λόγω κακής κυκλοφορίας.

Η κοιλιά σου θα γίνει κοινό κτήμα της ανθρωπότητας. Όλοι μπορούν να την πασπατεύουν, να την πιάνουν και να τη χαϊδολογάνε, όπως τα κουταβάκια ένα πράμα. Όχι μόνο ο άντρας σου, τα αδέρφια σου, η μάνα σου, άντε και οι πολύ κολλητοί σου που σε κάνουν χάζι. ΟΛΟΙ.

Θα ταυτιστείς με όλες τις άλλες έγκυες του πλανήτη, με τις οποίες ξαφνικά θα νιώθεις ότι σε ενώνουν οι μυστικιστικοί δεσμοί της εμπειρίας της μητρότητας, σαφώς ισχυρότεροι από αυτούς που σε δένουν με τον άντρα σου, τα αδέρφια σου, τη μάνα σου, τους κολλητούς σου. Θα θέλεις να μοιράζεσαι κάθε λεπτομέρεια της εγκυμοσύνης σου σε χαριτωμένα φόρουμ με άλλες (παντελώς άγνωστες) συνεγκυούλες. Θα χρησιμοποιείς τη λέξη συνεγκυούλες. Θα τραβάς ένα τρελό ζόρι για το σε ποιο μαιευτήριο γεννάει, πόσες φράουλες τρώει την ημέρα και πότε κατούρησε κάθε μία από αυτές. Η μεγαλύτερή σου επιθυμία θα είναι να τις συναντήσεις όλες σε εκείνο το καταπληκτικό μάθημα γιόγκα-ανώδυνου τοκετού, με τον ινδικό ταμπουρά που λέγαμε.

Θα λατρεύεις όλα τα μωρά του κόσμου. Όλα. Θα θες να τα αγκαλιάζεις, να τα φιλάς, να ανταλλάσσεις μικρόβια μαζί τους. Οποιαδήποτε γνωστή σου σέρνει ένα μωρό μαζί της θα σου κάνει ύψιστη χάρη αν σου το πασάρει μαζί με το μπιμπερό του για να μαθαίνεις, και σου ζητήσει να του αλλάξεις μετά και την πάνα. Θα το κάνεις με άφατη ευτυχία γιατί, αφού περιμένεις μωρό και το αγαπάς, αγαπάς όλα τα μωρά και θέλεις να έρθεις σε άμεση σωματική επαφή μαζί τους. Κάτι σαν τα κουταβάκια που λέγαμε. Γιατί και τα μωρά δεν είναι μικροί άνθρωποι (όπως οι έγκυες θηλυκοί άνθρωποι σε κύηση), αλλά κατηγορία-είδος από μόνα τους. Και γιατί αυτές οι αναγωγές είναι εντελώς λογικές, π.χ. γουστάρω να παίρνω πίπες στον άντρα μου, άρα γουστάρω να πάρω και στον άντρα της γειτόνισσας. (Αν και νομίζω, σε κάθε περίπτωση, ότι οι έγκυες δεν παίρνουν πίπες. Θα ανακατεύονται.)

Θα λαχταράς ολόψυχα να ακούσεις, με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες, το συγκλονιστικό (και συνήθως φρικαλέο) χρονικό της εγκυμοσύνης και του τοκετού όλων των γυναικών που έζησαν ποτέ στη γη. Και θα το ακούσεις.Τουλάχιστον από όσες βρεθούν σε ακτίνα ενός χιλιομέτρου από εσένα.

Για εκείνο το θανατηφόρο αιλουροειδές που εκτρέφεις, τα έχουμε ξαναπεί.

Καλή τύχη, αρκουδάκι. 


Τετάρτη 9 Μαΐου 2012

good fortune (με λίγο από Τούφα, κατάποση ξυστρών και μακρινά σχέδια επαγγελματικής αποκατάστασης)


Ο μικρός κλωτσάει.

Δεξιά, αριστερά, πάνω, κάτω –υποθέτω έχει μπόλικο χώρο ακόμα εκεί μέσα να κάνει τούμπες με την άνεσή του.

Τώρα δα, κάνει κάτι χτυπηματάκια αριστερά –πάλι . Υποθέτω ότι εννοεί καλημέρα, για έβδομη φορά. Ή ότι γουστάρει την PJ. Ή απλώς ότι, όπως λέει και το μωρό, είναι από τώρα νευρόσπαστος σαν και μένα.

Τον έχω συνηθίσει. Όχι ότι ήταν και δύσκολο, δηλαδή· είναι πάρα πολύ καλός, δεν με έχει ενοχλήσει καθόλου. Μόνο τη γκαρνταρόμπα μου σαμποτάρισε από την αρχή σχεδόν, αλλά αυτό, προφανώς, ήταν μέσα στο πρόγραμμα. Ευτυχώς καλοκαίριασε, εξάλλου, και το θέμα ντύσιμο γίνεται πιο εύκολο –δεν έχω να ψάχνομαι πώς θα κουμπώσω το παλτό και τέτοια.

Ζαλάδες, ναυτίες, μαλλιά που πέφτουν ή δεν πέφτουν, τρίχες που βγαίνουν περισσότερες ή λιγότερες, κουλά με το φαγητό και τις μυρωδιές, γενικότερο ψυχοτραλαλά –αστικοί μύθοι. Μοναδική εξαίρεση το νες καφέ, που δε θέλω να το δω ούτε ζωγραφιστό. Όχι ότι θα ξεράσω και τέτοια (ήμαρτον, μόνο με 4+ ποτά ενδεχομένως ξερνάω και, επί του παρόντος, διανύουμε ασφαλώς περίοδο πλήρους ποτοαπαγόρευσης), αλλά δεν το γουστάρω. Το δεύτερο-τρίτο μήνα, να πω την αλήθεια, δε γούσταρα κανένα καφέ. Τώρα τους πίνω όλους πολύ ευχαρίστως, εκτός από το συγκεκριμένο· μπλιαχ. Ε, κάποια παραξενιά έπρεπε να μου βγει κι εμένα, όλοι (ακόμα κι ο γιατρός) με κοιτάνε σαν τον άνθρωπο ελέφαντα όταν λέω ότι δεν έχω κανένα σύμπτωμα.

Πολύ θα ήθελα να συστήσω την κοιλιά και στην Τούφα, αλλά η Τούφα κατάπιε προ ημερών, άνευ οποιουδήποτε λόγου, ένα κομμάτι πλαστικό δεκαπέντε πόντους, πράγμα που μάλλον αποδεικνύει ότι μετά βίας επικοινωνεί με το άμεσο περιβάλλον της, πόσο μάλλον με κοιλιές και έμβρυα. Υποθέτω βάσιμα ότι θα ασχοληθεί (αν ασχοληθεί) με την παρουσία του μικρού μόνο όταν θ’ αρχίσει να της τραβάει την ουρά.

[Επισήμανση:
 Στην περίπτωση που στο σημείο αυτό αισθάνεστε μυστηριωδώς την ανάγκη:
 α) να με ρωτήσετε πώς έχω γάτα όντας έγκυος, τι θα κάνω τη γάτα όταν γεννηθεί το μωρό κ.λπ., β) να με προειδοποιήσετε ότι θα πάθω τοξόπλασμα (όπως η κουνιάδα της γειτόνισσας του μπατζανάκη της δεύτερης εξαδέλφης σας), ότι η γάτα θα φάει/δαγκώσει/γρατζουνίσει/τυφλώσει/βιάσει το μωρό μόλις το δει, ότι το μωρό θα αρρωστήσει/πάθει  άσθμα, αλλεργία, ψυχολογικά προβλήματα/πεθάνει από τις τρίχες/τα μικρόβια/τα σάλια/τα νύχια της γάτας, γ) να με κατηγορήσετε ως αδαή/αναίσθητη/βρωμιάρα/επιπόλαιη/όλα τα προηγούμενα που δεν νοιάζομαι για τα παραπάνω,
παρακαλείστε θερμά να την καταπολεμήσετε και/ή να εγκαταλείψετε πάραυτα το παρόν ιστολόγιο. (Για να μην ξεχνιόμαστε, το ίδιο ακριβώς ισχύει αν σας προέκυψε, εντελώς ξαφνικά, η παρόρμηση να μου διηγηθείτε κάποιο συγκλονιστικό pregnancy/birth horror story, λόγου χάρη την περίπτωση μιας φίλης της άνωθεν κουνιάδας που γέννησε τον εωσφόρο με τρία μάτια, που κοιλοπονούσε εβδομήντα έξι ώρες, που το μωρό είχε δεθεί φιόγκο με τον ομφάλιο λώρο και της έκαναν μια καισαρική τομή ενάμισι μέτρο, και τα λοιπά και τα λοιπά).
Σε διαφορετική περίπτωση, κινδυνεύετε να σας προκαλέσει σωματική βλάβη ένας πολύ σιχτιρισμένος άνθρωπος, στον οποίο, παρεμπιπτόντως, θα δώσει ελαφρυντικά και το δικαστήριο λόγω ορμονών και  που, αν είχε αρχίδια, θα του είχαν φτάσει σίγουρα στα γόνατα από ανάλογες παρατηρήσεις γνωστών/γειτόνων/συγγενών/συναδέλφων, οι οποίοι επιμένουν (με επιχείρημα πάντα εκείνη την πουτάνα την κουνιάδα) να αγνοούν ότι κάποιος διαθέτει τον κοινό νου συν δύο πτυχία, παρακολουθείται από μαιευτήρα και συμβουλεύεται παιδίατρο, και συνεπώς μπορεί να παίρνει μερικές αποφάσεις για τη ζωή και την οικογένειά του χωρίς τη φανταστρουμφική γνώμη τους .
Ουφ.
Τα είπα.
Ευχαριστώ.]

Τι έλεγα; Α ναι, για την Τούφα και το πλαστικό που κατάπιε. Παρεμπιπτόντως, μην ανησυχείτε, χαίρει άκρας υγείας. Εδώ το μωρό έχει καταπιεί (μεταξύ πολλών άλλων) ξύστρα. ΞΥΣΤΡΑ. Ναι, ξύστρα. Μεταλλική. (Όχι, δεν γνωρίζω γιατί το έκανε - Ούτε η μάνα του γνωρίζει - Ναι, ήταν πάνω από πέντε χρονών - Για περισσότερες απορίες/συνεντεύξεις/αποκλειστικές φωτογραφίες, μπορείτε να απευθύνεστε μέσω εμού στον ίδιο, θα δω πώς μπορώ να σας βολέψω).

Τώρα που το σκέφτομαι, αν πηγαίνει κληρονομικά, ο μικρός θα έχει βάσιμες ελπίδες να κάνει καριέρα καταπίνοντας σπαθιά σε τσίρκο.