Η κατάρα του αγίου Αρτεμίου, ο σωσίας του Jean Claude Van Damm και άλλες περιπέτειες

Με το χριστιανικό εορτολόγιο δεν έχω ιδιαίτερες σχέσεις. Με το ζόρι γνωρίζω πότε γιορτάζουνε δυο-τρία ονόματα, κι αυτά μόνο και μόνο εξαιτίας στενών συγγενών και φίλων. Ούτε κι έχω τη συνήθεια να κοιτάζω το ημερολόγιο για να δω μπας κι έχει κανείς τη γιορτή του, κι ας παρεξηγούνται ενίοτε διάφοροι γνωστοί, που αρνούνται να πιστέψουν ότι όντως δεν ήξερα ότι ήταν της αγίας Ελένης, του οσίου Σουλπικίου ή όποιου τέλος πάντων μπορεί να είναι κάθε φορά. Στην τελική, με τα κάθε είδους θρησκευτικά δεν ασχολούμαι από πεποίθηση. Και μέχρι σήμερα το πρωί, ήμουν βέβαιη πως η επιλογή μου αυτή δεν μπορούσε να με βλάψει –στο εγκόσμιο, τουλάχιστον, επίπεδο, μιας και στο υπερκόσμιο τυχαίνει να μην πιστεύω.

Έλα όμως που έκανα λάθος! Μέγα λάθος! Γιατί ξέρετε τι είναι σήμερα; Πώς;;; Δεν ξέρετε;;; Θα σας πω εγώ να μάθετε και να το θυμάστε καλά, γιατί ποτέ δεν ξέρετε τι μπορεί να σας βρει… Λοιπόν, σήμερα είναι του αγίου Αρτεμίου. Ναι, ναι, καλά ακούσατε, του αγίου Αρτεμίου. Και μην βιαστείτε να πείτε «στ’ αρχίδια μου, δεν ξέρω κανέναν Αρτέμιο», γιατί δεν αποκλείεται να σας βγει σε κακό, όπως βγήκε και σε μένανε…

Ξέρετε, καλοί μου άνθρωποι, τι κάνει ο άγιος Αρτέμιος; Δεν ξέρετε; Να το μάθετε, λοιπόν: ο άγιος Αρτέμιος προστατεύει τους μπάτσους. Ναι, μάλιστα, αυτό. Γιατί δηλαδή, να μην έχουν κι οι καημένοι οι μπάτσοι ένα προστάτη; Ε, έχουν τον άγιο Αρτέμιο. Και δεν ξέρετε τι άτιμο πράμα είναι ο άγιος Αρτέμιος!

Πιθανότατα θα νομίζετε ήδη ότι τρελάθηκα και τα ’βαλα με τον άγιο μεσημεριάτικα. Αλλά η αλήθεια είναι ότι ο άγιος τα ’βαλε μαζί μου, επιβουλευόμενος αφενός την ψυχική μου γαλήνη, αφετέρου τις διακοπές μου στη Βενετία, μην σας πω και την ίδια μου την ελευθερία (διότι παρ’ ολίγον πάνω στα νεύρα μου να κάνω κανένα φόνο, κι άντε μετά ν’ αποδείξεις πως έφταιγε ο άγιος να σε βγάλουν απ’ τα σίδερα). Αλλά θα προσπαθήσω να ηρεμήσω και να πάρω τα πράγματα από την αρχή...

Λοιπόν, η κατάσταση έχει ως εξής: Είπα, η γυναίκα, μιας και τελείωσε αισίως το θέμα των εξετάσεών μου (ναι, ναι, πέρασα, συγχαρητήρια δέχομαι αλλά σε άλλο ποστ), μιας και φεύγει κι ο μέλλων σύζυγος φαντάρος τον άλλο μήνα, να κανονίσω ένα ταξιδάκι αναψυχής, μέχρι τη Βενετία ας πούμε. Ε, για να ταξιδέψεις εντός Ευρωπαϊκής Ένωσης, ως γνωστόν, χρειάζεσαι ταυτότητα από τις καινούριες. Έλα όμως που εμείς δεν είχαμε απ’ αυτό το πράγμα και, μιας και η φαεινή για το ταξίδι μας ήρθε ξαφνικά, βρεθήκαμε να τρέχουμε την τελευταία στιγμή. Με παρακολουθείτε;

Πάω λοιπόν, η γυναίκα, την Παρασκευή στους μπάτσους να ρωτήσω τι χρειάζομαι για να βγάλω ταυτότητα. Μου λένε τι δικαιολογητικά θέλει, «και πότε θα την πάρω;» ρωτάω, «αυθημερόν» μου λένε. Επειδή όμως, ως ενήλικας Έλληνας πολίτης, γνωρίζω πως το «αυθημερόν» των δημοσίων αρχών μας μπορεί να σημαίνει και τα επόμενα Χριστούγεννα, χαμογελάω με το χαμόγελο της crest στο όργανο, και τον ξαναρωτάω: «Με συγχωρείτε, επειδή πρέπει να ταξιδέψω στο εξωτερικό στα μισά της επόμενης εβδομάδας, είναι β έ β α ι ο ότι αν έρθω τη Δευτέρα το πρωί θα πάρω την νέα ταυτότητα;». «Βεβαιότατο, δεσποινίς», μου λέει το όργανο. Και δεν σταματάει εκεί: γεμάτος προθυμία, ο πεφωτισμένος φύλακας της τάξης ανοίγει το ημερολόγιο του, λέγοντάς μου «ένα λεπτό να τσεκάρω, γιατί κάποια στιγμή μέσα στην ερχόμενη βδομάδα έχουμε αργία».

Και τσεκάρει, το αναμμένο σπίρτο της αστυνομικής μας αρχής. Και με διαβεβαιώνει να μην ανησυχώ καθόλου, γιατί η αργία τους ΔΕΝ είναι τη Δευτέρα.

Μήπως αρχίσατε να καταλαβαίνετε πού κολλάει ο άγιος Αρτέμιος;;; Για να μην έχετε καμία αμφιβολία, συνεχίζω τη διήγηση του δράματος μου:

Ξεκινάω πρωί-πρωί, αγκαζέ με το έτερον ήμισυ και τρελαμένη από το άγχος γιατί εκκρεμούν δέκα χιλιάδες δουλειές. Πάμε, βγάζουμε φωτογραφίες (χάρηκα κιόλας, τρομάρα μου, γιατί μου βγήκαν ωραίες, στην παλιά σαν ΠΙΚΠΑ ήμουνα), μαζεύουμε ό,τι κωλόχαρτο χρειάζεται, και κατευθυνόμαστε προς το τμήμα. Για να μη χάνουμε χρόνο, μπαίνω εγώ στο ΚΕΠ, που είναι ακριβώς απέναντι, για μια δικιά μου δουλειά και στέλνω το μωρό στους μπάτσους να ξεκινήσει με τα χαρτιά του και να τον βρω εκεί. Ε, πάνω που ετοιμάζομαι να βγω από το ΚΕΠ αφού πήρα την υπογραφή που ήθελα, μπαίνει μέσα το μωρό και μου λέει «ταυτότητες γιοκ».

Στο σημείο αυτό, οι αναγνώστες παρακαλούνται να επιστρατεύσουν την κινηματογραφική τους φαντασία προκειμένου να απολαύσουν, ει δυνατόν σε slow motion, τις σκηνές που ακολούθησαν. Κατ’ αρχάς, με το που ακούω την καταραμένη φράση, παθαίνω, μένω κάγκελο. «Και γιατί;;;» ρωτάω τόσο δυνατά, που γυρνάει όλο το ΚΕΠ να δει τι συμβαίνει. Ο άντρας μου σηκώνει τους ώμους σε ένδειξη πλήρους άγνοιας, αλλά μια καλή γιαγιούλα που κάθεται παρακεί σπεύδει να μας πληροφορήσει «α, μα σήμερα είναι του αγίου Αρτεμίου, προστάτη της αστυνομίας μας!».

Όπως ίσως φαντάζεστε, το να κινδυνεύω να χάσω το ταξίδι μου εξαιτίας μιας γραφειοκρατικής μαλακίας θα μου έπεφτε πολύ ούτως ή άλλως, αλλά το να μου καταστρέφει τα σχέδια ο άγιος Αρτέμιος, ε, αυτό πραγματικά δεν μπορούσε το νευρικό μου σύστημα να το αντέξει. Μου γυάλισε το μάτι, μου σηκώθηκε το φρύδι (το ένα, το έχω από το μπαμπά αυτό όταν τα παίρνω), μου στράβωσε το στόμα, μου ανέβηκε η πίεση, γενικά στο τσακ ήμουν ν’ αρχίσει να γυρνάει το κεφάλι μου σβούρες σαν το κοριτσάκι στον Εξορκιστή. Ευτυχώς κατόρθωσα να κρατηθώ και να μην ξεσπάσω, μέσα στο ΚΕΠ και ιδίως μπροστά στη γιαγιούλα, και πω τη γνώμη μου για τον άγιο Αρτέμιο, γι’ αυτόν που σκαρφίστηκε τις αργίες των μπάτσων και για τους μπάτσους τους ίδιους, γιατί θα με βλέπατε τώρα στο μεσημεριανό δελτίο του STAR υπό τον τίτλο δαιμονισμένη σε δημόσια υπηρεσία.

Τέλος πάντων, παίρνω βαθιά ανάσα, εξέρχομαι του ΚΕΠ κοπανώντας τις γόβες μου στο πεζοδρόμιο σαν τον Αττίλα τον κατακτητή (που υποθέτω πως δεν θα φορούσε γόβες, ιδίως τουήντ με ροζ φιογκάκι, αλλά ποιος τις χέζει τώρα κάτι τέτοιες λεπτομέρειες), και περνάω απέναντι σε κατάσταση μισο-υστερίας, αγνοώντας φανάρια, φορτηγά που κινδυνεύουν να με πατήσουν και μηχανάκια που μου κορνάρουν, το μωρό που προσπαθεί να με προλάβει, και γενικά το σύμπαν ολόκληρο το οποίο μισώ εκείνη τη στιγμή γιατί συνωμοτεί εναντίον των πολυπόθητων διακοπών μου στη Βενετία (πούστη Coelho με τις αισιόδοξες μαλακίες σου), για να ρωτήσω το φρουρό, για τον οποίο προφανώς ο άγιος Αρτέμιος έκανε εξαίρεση αφήνοντάς τον να δουλεύει σα μαλάκας, αν τέλος πάντων αύριο μπορώ να έρθω για τις γαμωταυτότητες ή όχι.

Σημειωτέον πως, στην σύντομη πλην έξαλλη πορεία μου προς το φυλάκιο, είμαι προετοιμασμένη ψυχολογικά να αντικρίσω το φρουρό που είχα δει και τις προάλλες, τουτέστιν έναν λιγδιάρη, καραφλό, παχύσαρκο, ντιπ αγράμματο και καράβλαχο μπάτσο (τυπικό βλαχονομικό που έλεγε και το ανυπέρβλητο πλαθολόγιο λέξεων), του οποίου και μόνο η ενθύμηση της μορφής (πέραν της αδυναμίας ως προν την συνεννόηση) μου προκαλούσε αηδία. Δεδομένων των νεύρων που είχα εκείνη τη στιγμή, ήμουν έτοιμη να ξεσπάσω πάνω του με την παραμικρή αφορμή.

Στρίβω λοιπόν στο φυλάκιο με φόρα κανιβάλου και το μάτι ακόμη να γυαλίζει, και τι βλέπω, η γυναίκα; Όχι, πείτε, τι βλέπω; Τον αηδιαστικό βλαχονομικό να έχει μεταμορφωθεί (μεγάλη η χάρη του αγίου Αρτεμίου!) σε έναν εικοσιπεντάχρονο σωσία του Jean Claude Van Damm, στο πιο ωραίο και στο πιο μελαχρινό φανταστείτε τώρα, ένστολο βεβαίως, με γυαλί ρέιμπαν, σώμα απιστεύτου και τα πόδια ανοιχτά στην καρέκλα σε πολύ μα πολύ (μα πολύ) σέξι στάση.

Εντάξει, φτύστε με, περιφρονήστε με, σκεφτείτε ό,τι θέλετε για μένα. Σας ορκίζομαι πως καθόλου μα καθόλου δεν χωνεύω ιδεολογικώς τα σώματα ασφαλείας, αλλά με το uniform, τι να κάνω, έχω ένα θέμα. Κι επίσης, από τα έξι μου, άμα δω ωραίο αρσενικό ανοιγοκλείνουν τα ρουθούνια μου σαν τα γατάκια στις διαφημίσεις γατοκονσέρβας.

Φανταστείτε λοιπόν τώρα, πως μέσα σε κλάσματα του δευτερολέπτου έγινε η δικιά μου μεταμόρφωση (μεγάλη η χάρη του αγίου Αρτεμίου!) από βάρβαρο και δυνάμει κανίβαλο σε γλυκιά, προσηνή, χαριτωμένη και χαμηλοβλεπούσα νεαρά. Για την ακρίβεια, μου κοπήκανε τα γόνατα έτσι ξαφνικά που τον είδα (είμαι κι ευαίσθητη τα πρωινά), θόλωσε το μάτι μου (αυτό που προηγουμένως γυάλιζε), φρέναρα επιτόπου πάνω στα τακούνια, έφτιαξα στα πεταχτά το μαλλί και ρώτησα πολύ-πολύ γλυκά αν θα μπορούσα αύριο να έρθω να αλλάξω την ταυτότητά μου…

Δεδομένου ότι το μανάρι απάντησε καταφατικά, και θέλοντος πάντα του αγίου Αρτεμίου, ελπίζω αύριο να πάρουμε στα χέρια μας τις καινούριες ταυτότητες, να βγάλουμε εισιτήρια, να κλείσουμε το ξενοδοχείο και να καταφέρουμε να πάμε στη Βενετία. Wish me luck…(κι εγώ, βρε, σας υπόσχομαι ποστ για τις γόνδολες).