Δευτέρα 2 Φεβρουαρίου 2009

και μη χειρότερα (το σύνδρομο της Πολυάννας)



Σήμερα θυμήθηκα την Πολυάννα.

Όσοι από σας έχουν αναμετρηθεί στο μακρινό παρελθόν με το εν λόγω παιδικό ανάγνωσμα και τα τρομακτικά του σήκουελ θα μπουν, υποθέτω, ευκολότερα στο κλίμα της σημερινής αναρτήσεως. Για τους υπόλοιπους, που πιθανότατα αναρωτιούνται τι στην ευχή εστί Πολυάννα, εξηγώ πως πρόκειται για ένα αηδιαστικό κοριτσάκι, ηρωίδα μιας σειράς εξίσου αηδιαστικών (για την ακρίβεια, διεστραμμένων) παιδικών βιβλίων, ο πρώτος και πιο δημοφιλής τόμος της οποίας τιτλοφορείται Πολυάννα, το παιχνίδι της χαράς –αν και ο ορθός τίτλος θα έπρεπε, κατά την ταπεινή μου γνώμη, να είναι πρέζα όμορφη.

Το στόρι έχει ως εξής: η Πολυάννα είναι ένα δαιμονισμένο επτάχρονο σίχαμα (στον πρώτο τουλάχιστον τόμο, γιατί στους επόμενους προοδευτικά φτάνει σχεδόν μέχρι την κασέλα). ένα κατατρεγμένο, αδικημένο, θεόφτωχο, πεντάρφανο, γκαντεμιασμένο και κακοποιημένο νιάνιαρο που, ενώ η σκληρή του μοίρα το χτυπά αλύπητα (μα πολύ αλύπητα), εκείνο επιμένει να χαίρεται σα μαλακισμένο –για την ακρίβεια, εφευρίσκει λόγους να είναι ευχαριστημένη σε κάθε δύσκολη περίσταση, εξ ου και η έννοια του περίφημου «παιχνιδιού της χαράς». Για να καταλάβετε για πόσο νοσηρό κόνσεπτ μιλάμε, έχουν πεθάνει ας πούμε όλα του τα αδερφάκια, πεθαίνει κατόπιν και η μαμά του, και το τερατάκι γυρίζει και λέει (κατόπιν νουθεσίας του μπαμπά-πάστορα) «είμαι ευχαριστημένη που ο καλός θεούλης πήρε τη μαμά μου στον ουρανό, για να φροντίζει τα αδερφάκια μου που τη χρειάζονται περισσότερο από μένα». Εν συνεχεία βέβαια ψοφάει και ο στοργικός πατέρας, αλλά η μικρή εκεί, πάλι βρίσκει μια μαλακία να την κάνει χαρούμενη, του τύπου «είμαι ευχαριστημένη που πέθανε μόνο ο μπαμπάς μου και δεν έγινε πυρηνική έκρηξη να καταστραφεί όλος ο πλανήτης». Και πάει λέγοντας, με αλλεπάλληλες δυστυχίες, δεινά, σεισμούς, λοιμούς, καταποντισμούς και τα λοιπά, που αδυνατούν φυσικά να κάμψουν το ηθικό της ηρωίδας, η οποία μεγαλώνει, πηδιέται, παντρεύεται, γεννοβολά, κι εγώ δεν ξέρω τι άλλο κάνει με αμείωτη πάντα ευτυχία και ικανοποίηση, στη βάση του συλλογισμού «είμαι ευχαριστημένη που με κουτσούλησε ένα περιστέρι, γιατί σκέφτομαι πως θα μπορούσε να με έχει χέσει πατόκορφα ένας βροντόσαυρος».

Έχετε πειστεί πως παραληρώ; Κάθε άλλο, αγαπητοί αναγνώστες. Μακάρι, δηλαδή, να παραληρούσα, αλλά δεν. Έχω πολύ βάσιμους, και ανησυχητικούς ταυτόχρονα, λόγους που θυμήθηκα την Πολυάννα: έπιασα με φρίκη τον εαυτό μου να βαδίζει στα χνάρια της…

Εξηγούμαι, για να μην σας παιδεύω άλλο με υπαινιγμούς: από την αρχή του χρόνου και λίγο πιο πριν, γαμιέται κυριολεκτικά ο Δίας. Δεν ξέρω αν φταίει ο ανάδρομος Ερμής, ο Μητσοτάκης, η πανσέληνος, ο ΣΥΡΙΖΑ, η κακιά γλωσσοφαγιά, το ωροσκόπιό μου ή απλώς η μαύρη μου η μοίρα. δεν ξέρω αν, ποιος και γιατί με έχει μουτζώσει. πάντως, ό,τι μπορεί να πάει στραβά στη ζωή μου τον τελευταίο καιρό, πηγαίνει. Κι εγώ έχω φρικάρει τόσο που, αντί να καταριέμαι την ατυχία μου και να κατεβάζω καντήλια, όπως είναι το φυσικό μου, έχω πέσει σε μια τρελή μοιρολατρία του στυλ «και μη χειρότερα», και νιώθω σχεδόν προνομιούχα που μ’ έχουν πλακώσει εδώ και δυο μήνες όλες οι μαλακίες μαζεμένες, γιατί θα μπορούσε ας πούμε να μου είχε πέσει κι ένα τούβλο στο κεφάλι να με σκοτώσει αλλά τη γλίτωσα.

Το πάρτυ ξεκίνησε με το μωρό στο χακί: Ένιωθα περίπου τυχερή που αρρώσταινε σε κάθε άδεια απ’ όταν μπήκε, γιατί λέει θα τον είχα τουλάχιστον κοντά να τον φροντίζω. Μετά, που χόντρυναν τα πράγματα και κάναμε μαύρες γιορτές στα νοσοκομεία, έλεγα «πάλι καλά, υπάρχουν και χειρότερα», γιατί τη σκαπουλάραμε και δεν μας βρήκε (όπως θα μπορούσε να έχει συμβεί) κανένα ανεπανόρθωτο κακό. Περάσαμε του κόσμου την ταλαιπωρία από εγκληματική αμέλεια, αδιαφορία και λάθος χειρισμούς των διαφόρων υπευθύνων, κι αντί να θέλω να τους γαμήσω όλους, ήμουν πανευτυχής που τα κατάφεραν απλώς να τον βγάλουν έξω όρθιο. Έφτασα να νιώθω ευγνώμων που έγιναν τελικά, με ασυγχώρητη καθυστέρηση έστω, τα νόμιμα και αυτονόητα όσον αφορά στις απαλλαγές και τα λοιπά. Λέω δεν πειράζει που τον στέλνουν, παρ’ όλα όσα παίχτηκαν, στον Έβρο, γιατί θα μπορούσαν, επί παραδείγματι, να τον στέλνουν και στην Κύπρο, στο Νότιο Πόλο ή στη Μαδαγασκάρη. Δεν διαμαρτύρομαι που δεν του έδωσαν (ήμαρτον!) φοιτητική άδεια μια μέρα να δώσει ένα μάθημα που χρωστάει για πτυχίο, γιατί είναι τουλάχιστον καλά και δε γαμιέται το εξάμηνο. Στο τέλος, θα είμαι ευγνώμων που θα απολυθεί ζωντανός, γιατί θα μπορούσαν, θεωρητικά, να τον βιάσουν, να τον σκοτώσουν, να τον τεμαχίσουν και να τον κάνουν λουκάνικα Φρανκφούρτης κατά τη διάρκεια της θητείας...

Στο ίδιο πλαίσιο, αισθάνθηκα πάρα πολύ τυχερή που με πήρε σβάρνα πριν δυο βδομάδες με την όπισθεν ένας μαλάκας που πάρκαρε, γιατί τη γλίτωσα απλώς με μελανιασμένα γόνατα και δεν έσπασα τίποτα να τρέχω. Ένιωσα, δε, σχεδόν ευγνωμοσύνη για το μαλάκα που βγήκε και με άρχισε στα γαμωσταυρίδια αντί να με μαζέψει (τρόμαξε, λέει!), γιατί μετά το πήρε πίσω και μου ζήτησε συγγνώμη, το χρυσό μου.

Και σήμερα το πρωί που μου κλέψανε το πορτοφόλι εν ψυχρώ μέσα στο τραίνο, είπα πάλι καλά που είχα μέσα μόνο (!) ενενήντα ευρώ και όχι όλο μου το μισθό ας πούμε, ή που δεν μου βούτηξαν και το κινητό να δέσει το πράγμα και να πω ότι είμαι όντως γκαντέμα. Υποθέτω, βέβαια, πως και σε αυτήν τη περίπτωση θα είχα πει πάλι καλά που δεν μου επιτέθηκε ο Αντεροβγάλτης να με κάνει σουβλάκι μέσα στο βαγόνι, να γεμίσει και ο τόπος αίματα...

Κι αν η κολλητή μου, που διαπνέεται από χριστιανικό πνεύμα ιωβείου υπομονής, το θεωρεί όλο αυτό μια καθ’ όλα θετική αισιόδοξη στάση ζωής, εγώ έχω αρχίσει να το βρίσκω παραλογισμό, μιζέρια και τσακισμένα νεύρα. Γιατί έχω πειστεί, για κάποιο άγνωστο λόγο, πως όλα μπορούν ή πρέπει να μου πάνε κακά, ψυχρά κι ανάποδα, κι επομένως αφού δεν μου συμβαίνει κάτι εξωφρενικά τραγικό πρέπει να λέω κι ευχαριστώ, κάπως έτσι.

Πείτε μου, τώρα, εσείς, πού τελειώνει η νορμάλ αισιοδοξία και πού αρχίζει το σύνδρομο της Πολυάννας, γιατί ο σκορπιός μέσα μου τα ’χει παίξει και θέλει επειγόντως ψυχανάλυση…

15 σχόλια:

M είπε...

Καλά, θεά, δεν το συζητώ! :P

Χαίρομαι που δεν είμαι η μόνη που μισώ αυτό το μαλακισμένο την Πολυάννα! Δεν πειράζει πατερούλη που χάσαμε τη μαμά μου και τα αδερφάκια μου, τώρα έχεις λιγότερα στόματα να θρέψεις και θα τρώμε περισσότερο! Ρε ουστ από δω!

Εντάξει, το σύνδρομο είναι μια άμυνα κι αυτό. Αλλά μέχρι ενός σημείου. Από εκεί και πέρα καταντάει κακό τριπάκι με LSD, γαμώ τον Ιώβ μου μέσα.

[Για την επαγγελματική μου άποψη επί του θέματος, καλέστε τη γραμματέα μου να σάς κλείσει ραντεβού.]

rosie είπε...

Eμ καλά που σας διάβασα.. Θυμήθηκα και την Πολυάννα που διάβαζα μικρή παρέα με τη Χάιντυ τη μικρούλα των Αλπεων και τις μικρές Κυρίες, ε θέλει πολύ να βλακέψει ο άνθρωπος;;; Κι έλεγα από που το παθα αυτό που έχω.. Να μου συμβαίνουν χίλια άσχημα κι εγώ να βλέπω το ποτήρι ηλιθιωδώς γεμάτο.

Τώρα θα μου λέω πως πάσχω απ΄αυτό το σύνδρομο.. Ενώ αν άρχιζα κατευθείαν με ζενέ και σαντ θα γινόμουν μια αδυσώπητη σκύλα (και καλά)..

Masterpcm είπε...

Καλώς ήλθες στο club...

Καλημέρες.

:-)

(Δεν παλεύεται το κείμενο, πήγα να πνιγώ με τον καφέ πρωινιάτικα!!).

Νάρκισσος είπε...

Δεν φαντάζεστε πόσο χαίρομαι που δεν είμαι η μόνη με το τραύμα της Πολυάννας!!!

Μ:LSD; Πάλι καλά, νόμιζα ότι είχα πέσει στα πιο σκληρά! :Ρ

rosie: Κατ' αρχάς, καλώς μας βρήκατε.

Κατά τα άλλα, αν σας παρηγορεί, Χάιντυ έβλεπε φανατικά μαζί μας και ο Κρητικός μουστακαλής μπαμπάς μου (βλ. κατάρρευση του πατρικού προτύπου).

Εγώ πάντως βγήκα τζασμένο γιατί από την Πολυάννα πέρασα καπάκι στο Όφις και Κρίνο, έτσι για να στανιάρω...

Η δε αδυσώπητη σκύλα μέσα μου βρίσκεται απλώς σε διακοπές.

masterpcm: Και συ τέκνον Βρούτε;;; Όλοι γελάτε μαζί μου; Μια κουβέντα συμπαράστασης, ένα πατ-πατ, κάτι τέλος πάντων;;; :Ρ

stassa είπε...

Είδες, ενώ εγώ που μεγάλωσα με Λάβκραφτ και Άει Κρόνιν, βγήκα φρικαρισμένη και καταθλιπτικιά...:)

(ρε συ, σοβαρά τώρα. Έχεις αρχίσει και μ' ανησυχάς μ' αυτά που παθαίνεις... πήγαινε παιδάκι μου να σε ξεμματιάσουνε, μπας και πιάνει τελικά το μάτι.)

(Όχι σοβαρά μιλάω. Μ' ανησυχείς λίγο).

(λίγο).

(γιατί κόλλησα και γράφω μες' τις παρανθέσεις;)

(βγάλτε με από 'δω...!!!)

Νάρκισσος είπε...

(stassa μου)

(κι εγώ με ανησυχώ)

(πολύ θα έλεγα)

(γαμώτο, είναι μεταδοτικό) :Ρ

Unknown είπε...

Αγαπητέ μου Νάρκισσσε (να δω ποιο άλλο τρόπο θα βρούμε να επικοινωνούμε)

ειλικρινά αισθάνομαι κι εγώ πολύ τυχερός που μπορώ και σου γράφω αυτό το σχόλιο, γιατί από τα τόσα νυχτερινά θα μπορούσα να είχα καταρρεύσει... αμάν με κολλήσατε και να σκεφτείτε ότι έχω δει μόνο την ταινία!

κι όπως έλεγε και η αγαπητή Μαφάλντα "συγκεντρώσου και μην αισθάνεσαι, συγκεντρώσου και μην αισθάνεσαι" σε σένα μπορεί να πετύχει η γιόγκα.

ΥΓ.:έβαλα 3 σίγμα στην προσφώνηση, επειδή το ένα ξέφυγε από τη λύσα που σε έχει πιάσει με την γ!@#$%^&*νη Πολυάννα.

Νάρκισσος είπε...

Ταινία;;; Ταινία;!
Έχει βγει το έκτρωμα και σε ταινία;;;!!!

(By the way με τη γιόγκα το παλεύω, αλλά δεν μου βγαίνει το γαμημένο! Μπορεί να φταίει ο Iggy που ακούω συγχρόνως; Θα ξαναδοκιμάσω με sex pistols... :Ρ)

Unknown είπε...

ca suffit (που λένε και οι φίλοι μας οι Ισπανοί που μιλάνε γαλλικά) με την γ!@#$%^&*νη Πολυ(πουτ)άννα.

Για τη γιόγκα να προτείνω κάτι πιο ατμοσφαιρικό, κάτι πιο "chill out" όπως Dresden Dolls ή Portishead. Με Iggy Pop και Sex Pistols το μόνο που θα καταφέρετε είναι μας μαζέψετε σπίτι σας για τρελό πάρτυ (μην ανησυχείτε θα φέρουμε εμείς τα ποτά).

Νάρκισσος είπε...

"Chill out" η Amanda;;; ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ (έχεις σοβαρότερο πρόβλημα από μένα, τελικά).

Όσο για τρελό πάρτυ, όταν γυρίσει το είδωλο. Μέχρι τότε, αρνούμαι πεισματικά πάσης φύσεως εορτασμούς... :Ρ

Unknown είπε...

Όταν έρθει το είδωλο θα το προσκυνήσουμε κιόλας, μη σας πω να κάνουμε και μετάνοιες (και ομοφυλόφιλος και ειδωλολάτρης είναι μάλλον too much, ακόμα και για μένα).

Ξημερώνει Παρασκευή και 13, μήπως να σκιαχτούμε μήπως γυρίσει η γ!@#$%^&*νη Πολυ(πουτ)άννα από τον τάφο και μας πει "δεν πειράζει που εσείς με χλευάζετε, υπάρχουν τόσα άλλα παιδάκια που ενστερνίζονται το παιχνίδι της χαράς".

Νομίζω ότι πρέπει να σταματήσω την ταβανοθεραπεία, με χαλάει.

Νάρκισσος είπε...

Φ ί λ τ α τ ε,

α)οι πληθυντικοί με ταράζουν.
β)άμα σου πέφτει το πακέτο βαρύ, να το γυρίσεις στη σαϊεντολογία.
γ)ταβανοθεραπεία; Καρυωτάκης mode;

DaisyCrazy είπε...

Είχα διαβάσει την Πολυάννα όταν ήμουν μικρή και έτσι όπως την περιγράφεις αρχίζουν μέσα μου να εξηγούνται όλα... Με επηρέασε αρνητικά η κακούργα και δεν διαμαρτύρομαι και μουρμουρώ όσο θα έπρεπε αλλά περιορίζομαι σε 2000 φορές την ημέρα μόνο :(

Όσο για το δικό σου σύνδρομο αισιοδοξίας.. ανησυχητικό το βλέπω. Μπας και περιμένεις τα αρνητικά και όταν έρθουν α)νιώθεις μια δικαίωση και β)λες και μη χειρότερα; Καλύτερα να βρίζεις να ξεδώνεις κιόλας και να φεύγει το δηλητήριο από τον οργανισμό. Φυσικά άμα σου βγαίνει το βρισίδι.

Αν τώρα σου βγαίνει η Πολυάννα.. Τι να πω. Φάση είναι θα περάσει μάλλον. ;)

Unknown είπε...

Αγαπητέ Νάρκισσε,

α)ο πληθυντικός είναι από καθαρό και χωρίς λίπη σεβασμό στην πολύπλευρη προσωπικότητα και στον πολυπρισματικό χαρακτήρα που διαθέτετε.
β)δεν θα γίνω ίσα κι όμοια με τον τομ κρουζ τον τάπα, πρέπει να κοντύνω πάρα πολύ!
γ)το έχω πάει σε αλλο επίπεδο από Καρυωτάκης mode. Πώς λέμε Depeche Mode; Καμία σχέση! ΠΛέον δεν κοιτάζω το δικό μου ταβάνι κοιτάζω, αλλά των αποπάνω!!!

Αγαπητή Dorothea,

η εφηβεία είναι φάση και θα περάσει, το να σου βγαίνει η Πολυάννα (μου βγήκε η καλοσύνη μου, φάση είναι θα περάσει) δε λέγεται φάση, λέγεται σύνδρομο!

Ανώνυμος είπε...

Eίσαι πολύ μαλάκας!