Κυριακή 22 Μαρτίου 2009

μου τη δίνει



Με μια μικρή καθυστέρηση, ανακάλυψα την πρόσκληση της Luthien να σας πω 5 πράγματα που μου τη δίνουν.

Περιττό να σας πω ότι με πετυχαίνετε στην πλέον εμπνευσμένη στιγμή για να βγάλω τη γκρίνια και τη μιζέρια μου προς τους πάντες και τα πάντα, μιας και τυχαίνει να υποφέρω από όλα τα σχετικά σύνδρομα συγχρόνως: προεμμηνορροϊκό, Α.Π.Π.Α. (για τους μη γνωρίζοντες, Αναγκαστική Περίοδος Παρατεταμένης Αγαμίας, την παραμεθόριό μου μέσα), έλλειψη ελεύθερου χρόνου, άγχος για εξετάσεις (ναι, πάλι, μερικά πράγματα δεν τελειώνουν ποτέ), μίνι υπαρξιακό, και μερικά ακόμη που δεν είμαι σίγουρη για την προέλευση και την ονομασία τους, έχουν πάντως απτά αποτελέσματα στο ούτως ή άλλως εύθραυστο νευρικό μου σύστημα.

Φορέστε όλοι τα κράνη σας, ξεκινάμε:

1. Τα καλώδια του mp3 και του handsfree μου που, παρά τις δραματικές μου προσπάθειες να τα τυλίγω σωστά, επιμένουν να μπλέκονται δέκα φορές την ημέρα σε κόμπους, φιόγκους, γόρδιους δεσμούς και λοιπά διαστροφικά συμπλέγματα, με αποτέλεσμα να περνάω περισσότερο χρόνο προσπαθώντας να τα ξεμπλέξω μέσα στο βαγόνι του ηλεκτρικού απ’ όσο τελικά ακούω μουσική ή μιλάω στο κινητό. Επίσης, τα καλώδια των mp3 και των handsfree όλων των άλλων συνεπιβατών μου που, με κάποιο μυστηριώδη τρόπο, παραμένουν εκνευριστικά τακτοποιημένα, με αποτέλεσμα να είμαι πάντα η μόνη ηλίθια που προσπαθεί απεγνωσμένα να ξεμπλέξει τα δικά της, δίνοντας ταυτοχρόνως ένα μάταιο αγώνα να μην τσακιστεί σε κάθε σταμάτα-ξεκίνα του συρμού. Επίσης, η άκρως σαδιστική εμμονή των ίδιων πάντα καλωδίων να μπλέκονται (αφού τέλος πάντων έχω καταφέρει να τα ξεμπλέξω και να τα βάλω στα αυτιά μου) στα μαλλιά, τα σκουλαρίκια, τα κασκόλ και τους γιακάδες μου, και οι συνακόλουθες απέλπιδες προσπάθειές μου να τα βγάλω από πάνω μου χωρίς να ξεμαλλιαστώ ή να στραγγαλιστώ όταν φτάνω στη δουλειά.

2. Το καταραμένο φως των δοκιμαστηρίων, που για κάποιο άγνωστο λόγο μετατρέπει τα ίχνη κυτταρίτιδας στον κώλο μου σε σεληνιακή επιφάνεια που εκτείνεται μέχρι τα γόνατά μου, και τα τρία αμελητέα σπυράκια στη μούρη μου σε άπειρες φρικτές κοκκινίλες που βγάζουν μάτι. Με αποτέλεσμα να μπαίνω μέσα στη χαρά και την αυτοπεποίθηση να προβάρω το υπέροχο φουστάνι μου, και να βγαίνω πλήρως καταρρακωμένη, με σαφείς τάσεις αυτοκτονίας και διερωτώμενη πώς δεν ξερνούσαν οι περαστικοί στη θέα μου όση ώρα περπατούσα στο δρόμο αγνοώντας πως είμαι τελικά ένα τέρας της φύσης. Εννοείται ότι το φουστάνι το έχω σουτάρει με μια μελοδραματική κίνηση στην έκπληκτη υπάλληλο κατά την άτακτη φυγή μου από το δοκιμαστήριο.

3. Τα forward mail. ΌΛΑ τα forward mail. Όχι, όχι μόνο τα απύθμενης μαλακίας που απειλούν ότι θα προσγειωθεί μια αγελάδα στο κεφάλι μου ή θα με βιάσουν εξωγήινοι αν δεν τα προωθήσω. Ναι, και αυτά που σας φάνηκαν τόσο απίστευτα αστεία, συγκινητικά, ενδιαφέροντα ή πετυχημένα που δικαίως ίσως θεωρήσατε ότι θα ήθελα κι εγώ να τα δω. Μισώ τα forward mail από πεποίθηση. Τα μισώ γιατί βλέπω αυτό το γαμημένο νούμερο στο inbox και μπαίνω σαν μαλάκας περιμένοντας να διαβάσω κάποιο τέλος πάντων μήνυμα που να με αφορά ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ και που το έστειλε κάποιος για να πει κάτι σε ΜΕΝΑ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ. Και όχι, δεν γουστάρω ανά πάσα στιγμή να δω φωτογραφίες υφάλων ή κροκοδείλων, να διαβάσω για τη διεθνή αμνηστία, να μάθω ποια από τα γιαούρτια που τρώω είναι μεταλλαγμένα, να μεταδώσω το μήνυμα της πρόληψης του καρκίνου του μαστού, να βρω το παιδάκι που απήχθη στη Νότια Κορέα ή να γελάσω με το χι ηλίθιο ανέκδοτο. Δε θέλω, ρε παιδί μου, δε θέλω, ΔΕ ΘΕΛΩ.

4. Οι ομπρέλες. Οι δικές μου πρωτίστως, και εν συνεχεία και όλου του υπόλοιπου πλανήτη. Οι δικές μου γιατί είναι όντα ύπουλα, μνησίκακα, επικίνδυνα και, κυρίως, άχρηστα. Κατ’ αρχάς, μου μαγκώνουν το δάχτυλο (άγνωστο πώς) όποτε πάω να τις ανοίξω. Μετά που τις ανοίγω, διαπιστώνω πάντα ότι είναι σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό ξεχαρβαλωμένες (ναι, ακόμη κι όταν πήρα ΕΠΙΤΟΥΤΟΥ την ηλίθια εμπριμέ ομπρέλα φεύγοντας επειδή πίστευα ότι είναι σε καλή κατάσταση κι ότι δεν θα ρεζιλευτώ πάλι κρατώντας μια ομπρέλα που κάνει κούρμπα προς τα πάνω αντί προς τα κάτω, που οι μισές της γωνίες έχουν ξηλώσει και το ύφασμα πετάει στον αέρα, ή που δεν κλείνει λόγω σπασμένου μηχανισμού και περπατάω μετά το πέρας της μπόρας με ένα παλούκι ένα μέτρο παραμάσχαλα). Όταν προσπαθώ να τις κλείσω, μου ξαναμαγκώνουν το (ήδη μαγκωμένο από το άνοιγμα) δάχτυλο. Μετά που (πιστεύω ότι) τις έχω κλείσει, ο γαμημένος αυτόματος μηχανισμός των πιο εξελιγμένων μοντέλων αποφασίζει να εκδηλώσει την επαναστατικότητά του και ανοίγει αιφνιδίως κάνοντας «παφ» την ώρα που εγώ στέκομαι αμέριμνη, με αποτέλεσμα όχι μόνο να κινδυνεύω να σκοτώσω το διπλανό μου αλλά και να κάνω μία μίνι πτήση στο πλάι μαζί με την ομπρέλα αλά Mary Poppins. Περιττό να πω ότι, σε κάθε περίπτωση, η χρήση της ομπρέλας αποδεικνύεται παταγωδώς μάταιη, αφού για κάποιο περίεργο λόγο τα καταφέρνω πάντα να βρέχομαι, ολικά ή τοπικά, κι αν παραδόξως την έχω γλιτώσει κι έχω παραμείνει στεγνή την ώρα που κλείνω την ομπρέλα, θα τα καταφέρω στάνταρ αφηρημένη να κολλήσω το μουσκεμένο σκατόπραμα στο μπούτι μου καθώς στέκομαι, και θα βραχώ τελικά χειρότερα απ’ ό,τι αν δεν είχα την ομπρέλα. Όσο για τις ομπρέλες των υπολοίπων, τις μισώ προφανώς γιατί είναι τόσο άκακες, συνεργάσιμες και αποτελεσματικές στα χέρια όλων των άλλων.

[Περιττό να διευκρινίσω ότι οι σκατοομπρέλες κάνουν κόμμα με τα σκατοκαλώδια (βλ. αριθμός 1) με αποτέλεσμα να μπλέκονται μεταξύ τους και να δυσκολεύουν ακόμη περισσότερο τη ζωή μου. Η σιχαμένη συνεργασία τους με φέρνει συνήθως στην εντελώς pathetic κατάσταση να προσπαθώ να ξεμπλέξω το handsfree από το αριστερό μου σκουλαρίκι, ενώ η ομπρέλα, την οποία προσπαθώ να ισορροπήσω μαγκώνοντάς τη μεταξύ του λαιμού και του δεξιού μου ώμου, γλιστρά και με χτυπά στο κεφάλι, κι ενώ φυσικά ο συνομιλητής μου με βρίζει γιατί το μικρόφωνο του handsfree έχει πέσει πολύ χαμηλά και δεν ακούει τίποτα.]

5. Η απροσδιόριστη, σιχαμένη, εμετική και γλοιώδης κατηγορία σύγχρονης ελληνικής μουσικής που καλείται συμπούρμπουλη «έντεχνο» και οι πάσης φύσεως οπαδοί της. Το φαινόμενο είναι πολυδιάστατο: ο κάθε χαμένος «στιχουργός» βγάζει τα παιδικά του ψυχολογικά τραύματα φλομώνοντας τον κοσμάκη με ποιητικίζουσες (μπρρρρ) κακότεχνες παπαριές και νομίζει ότι έγινε ας πούμε Τριπολίτης το λιγότερο. Ο ίδιος (ή κάποιος άλλος, αναλόγως) τις πακετάρει σε μια (στην καλύτερη περίπτωση) συμπαθητική μουσικούλα, κι έρχεται κι ένας (όχι απαραίτητα κακός) ερμηνευτής που κλαίει, σφίγγεται και βγάζει κορώνες προσπαθώντας να σώσει το μη δεκτικό σωτηρίας. Και φυσικά οι ακροατές παραληρούν κατασυγκινημένοι ανατριχιάζοντας με την «ποίηση» που φτάνει στ’ αυτιά τους. Και τα τυπάκια αυτά εξαπλώνονται σαν την πανούκλα, με το ανάλογο στυλάκι φυσικά (βλέπε και τι λέει η Luthien σχετικά, αν και εκείνη μάλλον θα με έδερνε αν άκουγε ποιους κατατάσσω ασυζητητί – είμαι ανελέητη, τι να κάνω– στην εν λόγω κατηγορία), κι ο κάθε κακομοίρης χαίρεται με την απείρου βάθους κουλτούρα και ποιότητα των ασμάτων τους, κι αδυνατεί να καταλάβει ότι κάτι ΔΕΝ είναι αυτοδικαίως ποιοτικό απλώς και μόνο επειδή δεν είναι ντιπ σκυλοποπ/σκυλολαϊκό, ή επειδή ο ερμηνευτής έχει αξιόλογη φωνή. Κι επειδή δεν θέλω να με περάσετε για φασίστα, εγώ πρόβλημα δεν έχω, καθένας ακούει ό,τι θέλει αλλά, σας ικετεύω, ονομάστε το κάπως αλλιώς και, κυρίως, ξεκαβαλήστε το καλάμι.


Εννοείται ότι ο κατάλογος της γκρίνιας δεν τελειώνει εδώ, αλλά λέω να σεβαστώ τους κανόνες του παιχνιδιού και να μην συνεχίσω επ’ άπειρον, γιατί ειδάλλως θα χρειαστώ περγαμηνή.

Κάνω πάσα να γκρινιάξουν, αν θέλουν, ο masterpcm, η stassa, και φυσικά η Μ που στάνταρ θα μεγαλουργήσει –αν και για την τελευταία παραπέμπω ούτως ή άλλως στο κορυφαίο (και εκτενέστατο)13 ή δεν είμαι το Google.

20 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

1, 4: Σαν άνθρωπος που οποιοδήποτε αντικείμενο στα χέρια του μπορεί να γίνει φονικό όπλο δηλώνω την αμέριστη συμπαράστασή μου.

2: Τι να σου πω τώρα?... Ο καθένας με τα υπαρξιακά του...

3: Και το πιο ωραίο είναι να λαμβάνεις ΤΗΝ ΙΔΙΑ ακριβώς μαλακία από τις μισές επαφές σου με διαφορά 5 λεπτών.

5: Εδώ δεν έδειρα τη Μ. που σιχαίνεται τη McKennitt, λες να "σπάσω" για σένα? Not likely.

Φιλάκια!!!!!

DaisyCrazy είπε...

Φοβερό και τρομερό ποστ! Γέλουσα μόνη μου όσο το διάβαζα.
Αυτό με τις ομπρέλες το έχω πάθει κι εγω ουκ ολίγες φορές.
Για τα forward email συμφωνώ και γι αυτό σταμάτησα κι εγώ να τα ανοίγω και εννοείται δεν τα κάνω forward.
Το φως των δοκιμαστηρίων είναι έτσι για να μας πείθει ότι πάλι για σπατάλες ήρθαμε, δεν το χρειαζόμαστε το φουστανάκι, τζινάκι κτλ. Άρα ας το αφήσουν έτσι μπας και γλυτώνουμε κανα φράγκο. :)

M είπε...

Χα χα χα χα χα χα! Θα μου επιτρέψεις πάντως να μην κάνω άλλο ποστ, γιατί έτσι πρόσχαρη που είμαι και καθόλου νευρική θα δυσκολευτώ βρε παιδί μου... Ποστ συμπληρωματικά του 13: Shit happens και Γκρρρρ, για να αποδείξω ότι στο συγκεκριμένο παιχνίδι συμμετέχω καθημερινά, έστω κι απρόσκλητη!

Υ.Γ. Μα ναι, είναι φοβερό όταν μπερδεύεται το καλώδιο του mp3 player!

Νάρκισσος είπε...

Luthien: Η κυτταρίτιδα δεν είναι δικό μου υπαρξιακό, αγάπη μου. Φοβάμαι όμως μήπως γίνει του άντρα μου!!! :Ρ
Φιλάκια πολλά πολλά

Dorothea: Χαίρομαι που γελούσατε. Κι εγώ, συνήθως, γελάω μόνη μου καθώς μου συμβαίνουν...

Μ:"Όταν" μπερδεύεται το καλώδιο του mp3; "ΟΤΑΝ" μπερδεύεται;;; Υπονοείς ότι υπάρχουν περιπτώσεις στις οποίες ΔΕΝ μπερδεύεται;;;

M είπε...

Ε... ναι... υπάρχουν; Ωχ θα φάω ξύλο το βλέπω...

Νάρκισσος είπε...

Εντάξει, εντάξει, καταρρακώστε με, κάντε με σκουπίδι, πείτε μου ότι κανένας άλλος άνθρωπος δεν στραγγαλίζεται με το καλώδιο του mp3 του, δεν δίνει μάχη με τις ομπρέλες του,δεν του σφηνώνει ΠΑΝΤΑ το τακούνι σε όποια γαμημένη τρύπα βρεθεί στο διάβα του, δεν έχει χάσει το γοβάκι του κάτω από το μπαρ του 45 μοίρες πέντε η ώρα που έκλεινε το μαγαζί και να ψάχνει να το βρει μπροστά στο γκαρσόνι που τον κοιτούσε δολοφονικά, δεν του έχει πέσει η στράπλες μπλούζα ενώ εξυπηρετούσε πελάτη σε κατάστημα και να το καταλάβει τρία λεπτά μετά...ΜΠΟΥΧΟΥΧΟΥΧΟΥΧΟΥ

M είπε...

Έλα, μην κάνεις έτσι, εμένα το στράπλες μου έχει φτάσει μέχρι τη μέση σε συναυλία με καμιά σαρανταριά μαντράχαλους γύρω, μικρή είχα κλειδωθεί στην τουαλέτα του φροντιστηρίου και μετά όλο το φροντιστήριο γελούσε, οι φίλοι μου έχουν την κακή συνήθεια να μπαίνουν στην τουαλέτα όσο είμαι ακόμα μέσα με τελείως ντροπιαστικά αποτελέσματα, αν πω ότι μου αρέσει ένας γκόμενος ξέρω ότι την επόμενη μέρα θα γνωρίσει τη γυναίκα της ζωής του -και δεν θα είμαι εγώ-, τι άλλο να πω για να σε πείσω ότι η ζωή σου είναι ωραία και υπάρχουν και χειρότερα πια;

Νάρκισσος είπε...

Έχω την εντύπωση ότι οι έμφυτες τάσεις αυτογελοιοποίησής μας μπορούν να συμβάλλουν καταλυτικά στην αντιμετώπιση της κατάθλιψης (των άλλων, πάντα)! χαχαχαχα

M είπε...

Άρα για τη δική μου κατάθλιψη πρέπει να βρούμε δύο αντίστοιχα σούργελα ε; Ακούει κανείς ρεεεεεεεεεεεεεεεε;

stassa είπε...

Με φώναξε κανείς; Εγώ έχω παγιδευτεί σε δημόσια τουαλέτα για μισή ώρα επειδή αντί να σπρώχνω την πόρτα την τράβαγα.

Εντάξει, νοιώσατε καλύτερα τώρα;

Εμένα παρεμπιπτόντως στα δοκιμαστήρια δεν είναι το φώς που μου τη σπάει, είναι αυτοί οι καθρέφτες. Όλοι παραμορφωτικοί βρε παιδί μου, μια ζωή χοντρή με δείχνουνε, πα πα... :p

Φχαριστώ για την πρόσκληση. Πώς θα σας το ανταποδώσω; Να περάσετε από το σπίτι να σας φιλέψουμε νερατζάκι :D

Τρελός του Χωριού είπε...

Δεν ήξερα πως οι περγαμηνές εχουν άπειρη χωρητικότητα γκρίνιας ?
;)))

Νάρκισσος είπε...

Άπειρη; Όχι δα. Αλλά, ως επίσημος θεωρητικός της γκρίνιας, φροντίζω να ανακαλύπτω διαρκώς νέα μέσα.

υγ:Μου αρέσουν τα ενδιαφέροντά σας. Αν ήμουν άνδρας (όπως θα έπρεπε) θα το δοκίμαζα κι εγώ. :Ρ

Spitogata είπε...

Σιγά μην έχεις και ίχνος κυτταρίτιδας!!!!!

Χαλάρωσε...###

Θητεία είναι θα περάσει...

Α.Π.Π.Α Πα!

just me είπε...

Καλά είστε;

Νάρκισσος είπε...

Καλημέρα καλή μου

Καλά είμαστε, από υγεία μια χαρά, ευτυχώς.

Κατά τα άλλα, τρε μπανάλ μελαγχολία, εκείνος αγναντεύει τον Έβρο κι εγώ ρίχνω ένα κλάμα ανά τριήμερο, έτσι για σπορ, για να μην σαπίσω εντελώς λόγω απουσίας συναισθημάτων.

Καταλαβαίνεις, υποθέτω, γιατί χάθηκα -εδώ ένα γράμμα μου ζητάει 2 μήνες τώρα, και δεν μπορώ να το γράψω.

Υποθέτω, θα περάσει.

Χάρηκα που πέρασες :)

just me είπε...

Κι εγώ πέρασα _περνάω συχνά :)-κι η θητεία, όπως το λες και μόνη σου, θα περάσει, λίγο κουράγιο και πέρασε κιόλας (να σου πω κι ένα "μαμαδίστικο", για να στη σπάσω και να ζωντανέψεις, σκέψου πως στον καιρό μου τους "κλαίγαμε" μέχρι και δυόμισι χρόνια τους φαντάρους!)

Άντε, ρίξε το κλάμα της μέρας και στρώσου να του γράψεις ένα γραμματάκι του ανθρώπου _για μας δε λέω, κι εμείς άνθρωποι είμαστε κι έχουμε πάθει σύνδρομο στέρησης, αλλά κατανοούμε και περιμένουμε υπομονετικά!
:) :) :)

Nα είσαστε πάντα καλά, αυτό!

stassa είπε...

Ρε συ ξέρεις τί λέω; Ετούτο το ποστ μάλλον το εμπεδώσαμε πια, δεν πας και στα παρακάτω;

Άντε παιδάκι μου, ανέβασε κάνα ποστάκι, αμάν...!

Νάρκισσος είπε...

Καλά, καλά, μη βαράτε!!! Θα ανεβάσω. Promise για το Σαββατοκύριακο το αργότερο, οκ;;;

Masterpcm είπε...

@ M

Άκουσα σούργελο... με φωνάξατε;;;;

Τι θέτε;;;


:-))

Υ.Γ. Νάρκισσε, που στο καλό χάθηκες τόσο καιρό!!!

(Ούτε αν έχεις ένα φίλο...)

stassa είπε...

Ελπίζω μόνο να μην είσαι σαν εμένα με τα deadlines... :)