Απογεύματα με τον εχθρό μου

Λοιπόν ναι, έγινα μάνα. Χαθήκαμε λίγο, αλλά δε μπορεί, αυτό το έχεις εμπεδώσει, δεν ξεχνιέται ως πληροφορία. Ελπίζω να σου έλειψα.

Αν δεν το έχεις ήδη καταλάβει, η παρούσα ανάρτηση είναι αφιερωμένη σ' εσένα. Ναι, σ' ΕΣΕΝΑ, γονιέ των άλλων παιδακίων που ζουν και μεγαλώνουν (από θαύμα, θα έλεγα, αλλά ας μην προτρέχουμε), στον πλανήτη γη, και πιο συγκεκριμένα στην πόλη μου, με αποτέλεσμα να σας τρακάρω κάθε τρεις και λίγο τα απογεύματα στην παιδική χαρά, στον παιδότοπο, στο σούπερ-μάρκετ κ.ο.κ. (διότι αν ζούσατε στη Μαδαγασκάρη και δε σας έτρωγα ποτέ στη μάπα, δε θα χαλούσα και e-σάλιο για να σε κράξω).

Λοιπόν. Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. ΔΕ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΦΩΝΑΖΕΙΣ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΣΟΥ ΚΑΤΕΡΙΑΝΝΑ. Δηλαδή τώρα μπορεί να μπορείς, αλλά όταν κυβερνήσω τον κόσμο ΔΕ ΘΑ ΜΠΟΡΕΙΣ. Η χρήση ονομάτων όπως Κατεριάννα, Μαριοθόδωρος και Ελενοβαγγελίτσα θα ποινικοποιηθεί.Το ίδιο θα ισχύσει και για όλα τα ονόματα του τύπου Συλβί, Μάριον, Νταϊάνα κ.ο.κ. (υπό την προϋπόθεση φυσικά ότι έβγαλες το παιδί σου Συλβί απλώς επειδή σου καύλωσε, ενώ διαμένεις στην Ελλάδα και δεν έχεις π.χ. κάποια ξενική καταγωγή -η ποινή, δε, θα είναι ισόβια κάθειρξη στην περίπτωση που το φωνάζεις κάπως έτσι ενώ το έχεις βαφτίσει Ευτέρπη ή Θέκλα, και προσπαθείς να μου εξηγήσεις το δημιουργικότατο τρόπο με τον οποίο από το Θέκλα προκύπτει ως χαϊδευτικό το Συλβί), καθώς και για τα ονόματα του τύπου Μιχαήλ ή Εμμανουήλ (αναφέρομαι στις περιπτώσεις που φωνάζεις όντως το νήπιο Μιχαήλ και Εμμανουήλ, κι αν τολμήσει κανείς να του πει γεια σου Μιχαλάκη/Μανωλάκη τον κοιτάζεις έτοιμος να του πάρεις το κεφάλι.) Την περίπτωση των διπλών ονομάτων με τη λογική κρατάμε-τις-παραδόσεις-και-ευχαριστούμε-τους-παππούδες-αλλά-ταυτόχρονα-δείχνουμε-και-πόσο-προχώ-άτομα-είμαστε, όπως Γιωργάκης-Αναξίμανδρος, Ελενίτσα-Ιωσηφίνα και τα λοιπά και τα λοιπά, δεν την αναφέρω γιατί έχω την αίσθηση ότι έχει παλιώσει λιγάκι ως μόδα αλλά, καλού-κακού, θα προσθέσω μια σχετική μεταβατική διάταξη. Και για να μην το ξεχάσω, θα περάσω ρύθμιση με την οποία θα ορίζεται ανώτατο επιτρεπόμενο ποσοστό παιδιών με τα ονόματα Μυρτώ και Δανάη για τους παιδικούς σταθμούς και τα σχολεία.

Συνεχίζω. ΒΛΑΜΜΕΝΕ, σταμάτα να ουρλιάζεις στο 16 μηνών μωρό σου ότι η μπάλα που πήρε δεν είναι δικιά του, αλλά του γιου μου, και να επαναλαμβάνεις με στριγκιά φωνή σαν την κομμένη κεφαλή ότι δεν πειράζουμε ξένα πράγματα. Το μωρό σου δεν είναι, και κατά πάσα πιθανότητα δε θα γίνει (ή αν γίνει, θα είναι τέλος πάντων συμπτωματικό) ο Ρωχάμης. Τα 16 μηνών μωρά ΔΕ ΜΠΟΡΟΥΝ να κατανοήσουν κοινωνικές συμβάσεις και έννοιες όπως η ιδιοκτησία, μπορούν μόνο να τρομάξουν από τη γκαρίδα σου. ΕΣΥ, ωστόσο, ΠΑΝΙΒΛΑΚΑ, θα έπρεπε να μπορείς να κατανοήσεις από μόνος σου αυτό που μόλις σου εξήγησα. Επίσης, αν περιμένεις να απειλήσω κι εγώ το νήπιό μου ότι θα το στείλω στο αναμορφωτήριο επειδή ακούμπησε τη Μπάρμπι του δικού σου, μάντεψε, δε θα το κάνω. Θα φροντίσω απλώς να αφήσει ήσυχη τη γαμω-Μπάρμπι σας αποσπώντας του την προσοχή με μια συναρπαστική χαρτοπετσέτα, και θα το πάρω αγκαλιά. Γιατί ΕΙΝΑΙ ΜΩΡΟ, πανίβλακα.

Ας προχωρήσουμε σε κάτι σοβαρότερο τώρα. Φιλάρα, συγχώρα με που στη χαλάω, αλλά ΟΧΙ, η παιδική χαρά ΔΕΝ είναι μέρος για να καπνίζεις. Το ότι είναι ανοιχτός χώρος και δυστυχώς δεν έχει μια γαμωταμπέλα 2Χ2 που να γράφει ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ ΤΟ ΚΑΠΝΙΣΜΑ, κι έναν ελεύθερο σκοπευτή να εκτελεί επιτόπου όποιον ανάψει τσιγάρο μέσα (μέτρα τα οποία θα ληφθούν άμεσα μόλις κυβερνήσω, όπως είπαμε, τον κόσμο), ΔΕ σημαίνει ότι εσύ μπορείς να μπαίνεις ΜΕ ΠΟΥΡΟ και να το φυσάς πάνω από το μωρό μου στην τσουλήθρα. Και εσύ, ναι ΕΣΥ, που σβήνεις τη γόπα κάτω, την οποία θα μπορούσε λίγους μήνες πριν να φάει το μωρό μου και να το τρέχω για πλύση στομάχου, απλώς επειδή το δικό σου παιδί δεν είναι πια μωρό και έχει εμπεδώσει πλέον ότι δεν τρώμε γόπες από το πάτωμα οπότε στ' αρχίδια σου, αν σε ξαναπετύχω, θα σου χώσω τη γόπα στο μάτι.

Τις υπόλοιπες πεταμένες γόπες (διότι δυστυχώς σπέρνεις άφθονες στο διάβα σου), ομοίως και τα πεταμένα-χρησιμοποιημένα μωρομάντηλα, θα σου τα χώσω στο άλλο μάτι την επόμενη φορά που θα σε πετύχω να έχεις πάει, υποτίθεται, τα παιδιά σου να παίξουν σε παιδική χαρά/παιδότοπο/οποιοδήποτε άλλο μέρος και να πίνεις σε ζεν κατάσταση τον καφέ σου ΑΓΝΟΩΝΤΑΣ ΑΠΟΛΥΤΩΣ την ύπαρξη και τις ενέργεις των παιδιών σου.Τα οποία παιδιά σου, αναλόγως της φάσης, μπορεί να κινδυνεύουν, να πέφτουν, να κάνουν χαμό, να χτυπάνε το 19 μηνών μωρό μου (ενώ τα ίδια είναι 7 χρονών, ας πούμε), να του παίρνουν την κουδουνίστρα του για τσαμπουκά (ενώ είναι και πάλι 7 χρονών), να μου πιάνουν ακατάσχετη κουβέντα κι εγώ να πρέπει να τους απαντάω επειδή τα λυπάμαι και δε θέλω να κλονίσω την εμπιστοσύνη τους στην ανθρωπότητα, μία παραπάνω που έχουν για γονιό ΕΣΕΝΑ, μουλάρι, που ενώ διαδραματίζονται όλα αυτά κάνεις ότι δε βλέπεις και ρουφάς ηδονικά το φρεντοτσίνο σου.

Επίσης. ΒΛΑΜΜΕΝΕ γονιέ, ΑΠΟΦΑΣΙΣΕ: θα πάρεις το βλαστάρι σου να φύγετε επειδή πετάει πέτρες/δαγκώνει τον Κωστάκη/έκανε κλειτοριδεκτομή στην Ελενίτσα, Ή ΌΧΙ;;; Ειλικρινά, στ' αρχίδια μου, κάνε ό,τι γουστάρεις. Αλλά την τριακοστή έβδομη φορά που θα φωνάξεις ΑΥΤΟ ΗΤΑΝ, ΦΕΥΓΟΥΜΕ Τ Ω Ρ Α, και τρία δευτερόλεπτα μετά θα ξανακαθίσεις σα να μη συνέβη ποτέ, συνεχίζοντας να ρουφάς το φρεντοτσίνο, πρόσεξε, θα έχω φυλαγμένες μερικές γόπες και για το δικό σου μάτι. Εκτός κι αν είσαι πιστοποιημένα σχιζοφρενής ή πάσχεις από διαγνωσμένη απώλεια βραχυπρόθεσμης μνήμης.

(Σου το είπα ότι είσαι φλώρος που πίνεις φρεντοτσίνο, ε;)

Και μιας και πιάσαμε τις διατροφικές σου συνήθειες. Όταν το παχύσαρκο τετράχρονό σου ρουφάει ως τον πάτο μπροστά μου ένα κουτάκι λίπτον άις τι (το οποίο επί δέκα λεπτά του αρνείσαι και καλά να πιει, κι αφού το αφήνεις να πλαντάξει κάνα πεντάλεπτο έτσι για το χαβαλέ, αποφαίνεσαι "καλά, πιες 2 γουλιές και θα μου το δώσεις"), και πέντε λεπτά μετά περιφέρεται με μια σακούλα κουλουροπαξιμαδάκια, και πέντε λεπτά αργότερα μασουλάει κρουασανάκι, πάρ' το χαμπάρι, το κακοποιείς. Μπορείς να είσαι ΟΣΟ παχύσαρκος γουστάρεις από επιλογή, διότι είσαι ενήλιξ. Αλλά ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΔΙΚΑΙΩΜΑ να κάνεις το τετράχρονο παχύσαρκο, καταδικάζοντάς το κατά πάσα πιθανότητα να είναι παχύσαρκο όλη του τη ζωή, ΟΦΕΙΛΕΙΣ να προστατεύεις την υγεία του παιδιού σου, όχι να την υπονομεύεις συνειδητά μπουκώνοντάς το συστηματικά σκουπίδια. Σε κάθε περίπτωση, κι επειδή εγώ μπορεί να σε κράζω εδώ πέρα, αλλά στην πραγματικότητα δε θα έρθω ποτέ να σου ζητήσω το λόγο γιατί ταΐζεις το βρέφος δρακουλίνια, διότι σέβομαι ως έννοια αυτό το γαμημένο privacy που λέμε, πρόσεξε καλά, μην ξανακάνεις ποτέ το λάθος να σχολιάσεις αυτοπροαιρέτως το γιατί εγώ ΔΕΝ δίνω δρακουλίνια στο δικό μου, ούτε -πρόσεξε καλά τώρα- το γιατί/πόσο/κάθε πότε/μέχρι πότε το/θα το θηλάζω. Και ΟΧΙ, δεν είναι υποκειμενικά όλα, εγώ είμαι ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ φυσιολογική που θηλάζω, γιατί ΟΛΑ ΤΑ ΓΑΜΗΜΕΝΑ ΘΗΛΑΣΤΙΚΑ ΒΥΖΑΙΝΟΥΝ ΤΑ ΜΩΡΑ ΤΟΥΣ, κι εσύ είσαι ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ λάθος που το ταΐζεις δρακουλίνια (και, για όνομα, μη μου ζητήσεις να σου το τεκμηριώσω ΚΑΙ αυτό, ΒΑΡΙΕΜΑΙ).

Α, και να μην ξεχάσω. Η ευγενική απάντηση στο γιατί έχω μακριά μαλλιά στο γιο μου, είναι ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΓΙΑΤΙ ΕΤΣΙ ΓΟΥΣΤΑΡΩ. Η μη ευγενική εμπεριέχει αίμα, σπέρμα, βία και γενικότερα σκηνές ακατάλληλες για παιδάκια. (Και όχι, δεν προσβλήθηκα, πανίβλακα, που δεν αντελήφθης τα υπερφυσικά τεράστια γεννητικά όργανα του γιου μου, που από τώρα γράφει ΓΑΜΑΩ στο μέτωπο. Αλλά προσβάλλομαι τα μάλα που αυτό φοβάσαι, βλαμμένε σεξιστή και ομοφοβικέ, που μου την είπες γιατί η μπάλα του ΔΕΚΑΠΕΝΤΕ ΜΗΝΩΝ γιου μου είχε πάνω τη μικρή γοργόνα και φοβήθηκες ότι θα του καταστρέψει τη σεξουαλικότητα).

Αυτά, πάνω κάτω.

Και πρόσεξε, τώρα, να σου λύσω μερικές πιθανές απορίες.

Στην περίπτωση που στην πορεία της ανάγνωσης  αναρωτήθηκες αν θεωρώ ότι είμαι τόσο καλύτερος γονιός από εσένα, η απάντηση είναι ναι, ναι, ΝΑΙ.

Αν τώρα σκέφτεσαι ότι την έχω ψωνίσει κι ετοιμάζεσαι να μου χτυπήσεις να κοιτάξω τα χάλια μου, γιατί κι εγώ έχω σίγουρα ένα κάρο ελαττώματα σαν άνθρωπος, σπεύδω να σου διευκρινίσω ότι έχω περισσότερα ελαττώματα από όσα ίσως φαντάζεσαι. ΠΑΡ' ΟΛΑ ΑΥΤΑ, ωστόσο, ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΩ να είμαι λιγότερο βλαμμένος από σένα, και, το κυριότερο, ΔΕΝ ΠΙΝΩ ΦΡΕΝΤΟΤΣΙΝΟ.

Στην αποφράδα περίπτωση που σκοπεύεις να μου αφήσεις κανένα σχόλιο με ατάκα του τύπου όλες μανούλες είμαστε, όλες οι μανούλες αγαπάμε το ίδιο τα παιδάκια μας, ή η κάθε μανούλα κάνει το καλύτερο για το παιδάκι της, να σου κουλαθεί το χέρι το παρόν ιστολόγιο θα αυτοκαταστραφεί ανοίγοντας ταυτόχρονα μια μαύρη τρύπα στην τέταρτη διάσταση που θα σε καταπιεί έχω να σου διευκρινίσω τα εξής: α)ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ μανούλα. Αν δεν καταλαβαίνεις τι εννοώ, να σου εξηγήσω ότι η μανούλα είναι η μετεξέλιξη της εγκυούλας ή, ακόμα χειρότερα, της συνεγκυούλας -και ούτε κι απ' αυτά υπήρξα ποτέ. β)Λυπάμαι που σου χαλάω το όνειρο, αλλά όχι, δεν αγαπάμε όλοι το ίδιο τα παιδάκια μας, εκτός κι αν με τη λέξη αγαπάμε εννοούμε ότι όλοι πάνω-κάτω θα στεναχωριόμασταν πάρα μα πάρα πολύ αν ο μη γένοιτο πατούσε τα παιδάκια μας ένας τυραννόσαυρος. Στην καθημερινή πραγματικότητα, ωστόσο, και μακριά από ακραία τραγικές καταστάσεις, κάποιοι αγαπούν πολύ το παιδάκι τους και του αστράφτουν σφαλιάρες επειδή έχασε ο ΠΑΟΚ, και κάποιοι αγαπούν πολύ το παιδάκι τους και του διαβάζουν παραμύθια τη μέρα που απολύθηκαν και τους ψόφησε ο σκύλος. Ναι, σωστά μάντεψες, υπονοώ ότι αυτές οι δύο ομάδες ΔΕΝ αγαπούν το ίδιο τα παιδάκια τους. Και βασικά δεν το υπονοώ, στο λέω στη μούρη. Και, ακόμα πιο βασικά, και τα ίδια τα παιδάκια το ξέρουν ότι δεν αγαπιούνται το ίδιο τρώγοντας σφαλιάρες ή ακούγοντας παραμύθια, κι αν μπορούσαν θα σου το έλεγαν κι εκείνα στη μούρη. Αλλά φοβούνται τη σφαλιάρα. Γκέγκε, τραμπούκε μωρών; γ)Το ότι είσαι μανούλα προφανώς ΔΕΝ συνεπάγεται αυτόματα ότι κάνεις σε όλες τις περιπτώσεις το καλύτερο για το παιδί σου. Έλα, δε μπορεί, το ξέρεις και μόνη σου, όταν καπνίζεις ας πούμε το μισό εργοστάσιο Καρέλια πάνω από το παιδί σου δηλητηριάζοντάς το συνειδητά, απλά για να μη χάσεις τη βολή σου, δεν κάνεις και το καλύτερο, ε; Ομοίως όταν το μπουκώνεις μπισκότα και πατατάκια επειδή δε μπορείς να σηκώσεις τον κώλο σου να του μαγειρέψεις. Και τα λοιπά και τα λοιπά. Και τα λοιπά.