ρωγμές

Όταν πρωτάκουσα το Theme from Subway Sue απέκτησα, αναπόφευκτα, μια μυστήρια εσωτερική ρωγμή, κάπου κοντά στο διάφραγμα. Επρόκειτο, εννοείται, για μιαν εποχή που επέτρεπε την άνευ όρων πίστη στα θαύματα παντός είδους.

Η αφελής όσο και θαυμάσια εκείνη πίστη, ικανή να κόβει και να ράβει τον κόσμο στα μέτρα μου, εξανεμίστηκε με τα χρόνια. Η ρωγμή, ευτυχώς, παρέμεινε άθικτη.

Ότι θα άκουγα, βέβαια, το συγκεκριμένο κομμάτι ζωντανά, μισό μέτρο απόσταση από τη σκηνή εν έτει 2008, σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσα να το φανταστώ. Ακόμη δηλαδή δεν το καλοπιστεύω -κι αν δεν ήταν η φρικτή ψύξη που άρπαξα εξαιτίας του φουλ κλιματισμού στο Gagarin να μου θυμίζει πέραν αμφιβολίας πως ήμουν χθες βράδυ εκεί, θα ήμουν σίγουρη πως τη χειραψία στο David Surkamp την ονειρεύτηκα, και πως η φωτογραφία μου αγκαλίτσα με τον Michael Safron είναι προϊόν φωτομοντάζ.

Χαλάλι η ψύξη, φυσικά, χαλάλι και η τεράστια μελανιά στο ένα μου μπράτσο (αυτήν υποψιάζομαι ότι την απέκτησα είτε πάνω στο έξαλλο κοπάνημα στο Natchez Trace, είτε την ώρα που κρεμάστηκα σαν πορωμένο δεκαεξάχρονο στα κάγκελα, αλλά τέλος πάντων). Η συναυλία ήταν κάτι παραπάνω από ό,τι περίμενα: σκέτη μαγεία. Παραδόξως, οι δεκαετίες που πέρασαν μοιάζουν να σεβάστηκαν την υπερκόσμια φωνή των pavlov's dog, που παραμένει εντυπωσιακά αναλλοίωτη στην εκπληκτική χροιά και την έντασή της, ικανή να σε καθηλώνει με τρόπο ηδονικό κι επώδυνο.

Ωστόσο, η φυσιολογική φθορά, αν και στον ελάχιστο δυνατό βαθμό, ήταν εύκολα ανιχνεύσιμη: οι πολύ ψηλές νότες, οι τρομακτικές εκείνες τρίλιες που μου στοιχειώνουν από τα 13 μου τον ύπνο, ήταν απούσες. Κι όσο κι αν, προσωπικά, έχοντας λιώσει ξανά και ξανά τα βινύλια, τις άκουγα μέσα στο κεφάλι μου στα σχετικά σημεία, η διακριτική υποχώρηση του Surkamp από το μικρόφωνο τις επίμαχες στιγμές τραυμάτιζε ανεπαισθήτως τα τραγούδια -που παρέμεναν, παρ' όλα αυτά, παραμυθένια.

Η ρωγμή μου, πάντως, διευρύνθηκε.