αντιστροφή

Απ’ όσο γνώριζε, η πορεία όφειλε να είναι αντίστροφη: η αγάπη να προκύπτει μετά την λήξη του έρωτα –ή, πιθανόν, συνεπεία αυτής.

Δεν ήταν βέβαιη αν επρόκειτο για κάποιου είδους νομοτέλεια, ή για μιαν απλούστατη και καθ’ όλα συνειδητή σύμβαση, στην οποία κατέληγαν οι πρώην εραστές την κρίσιμη στιγμή της διαπιστώσεως της οριστικής απώλειας. Εάν ίσχυε το δεύτερο, επρόκειτο το δίχως άλλο για ένα στρατήγημα εξαιρετικής ευφυΐας: η ζωή μπορούσε να συνεχίζεται χωρίς δυσάρεστες αναταραχές, στοιχειωδώς προβλέψιμη και, προπάντων, ανεκτή.

Σε κάθε περίπτωση, το νέο συναίσθημα απέβαλε εξ ορισμού τις επισφαλείς οξείες γωνίες ενός πάθους, διαθέτοντας όλα τα γνώριμα, καθησυχαστικά χαρακτηριστικά: ανιδιοτέλεια, θέρμη, συγκατάβαση, σιγουριά. Κι εδραιωνόταν, στην πλέον ευτυχή έκβαση, θριαμβευτικά, ανώφελο ως υψηλού ποσού αποζημίωση σε κάποιον τερατωδώς σακατεμένο λόγω τροχαίου δυστυχήματος.

Όλα αυτά, βέβαια, υποθέτοντας πάντοτε πως ο πρωτογενής έρωτας υπήρξε^. φευγαλέα έστω και, εννοείται, μονομερώς.

Εντούτοις, η εξέλιξη εν προκειμένω υπήρξε διαφορετική –και σ’ αυτήν ακριβώς την ανατροπή των προσδοκιών οφειλόταν και η αιτία του πανικού. Διότι ο έρως είχε προκύψει εκ των υστέρων, κι ενώ η τεκμηριωμένη, ασφαλής αγάπη είχε ήδη προ πολλού εδραιωθεί. Κι αν τα πάθη στις συνήθεις παράνομες εκδοχές τους ελάχιστα εκπλήσσουν, ο βίαιος πόθος για ένα δεδομένο σύντροφο φάνταζε τόσο κωμικός, ώστε μοιραία αντιμετωπιζόταν από τον περίγυρο ως μια χαριτωμένη παράσταση, προορισμένη να προσδώσει ενδιαφέρον στην τετριμμένη μακροημέρευση της σχέσεως.

Ασφαλώς, το ίδιο το αντικείμενο του έρωτα δεν θα μπορούσε καν να υποπτευθεί την ύπαρξη του πάθους, πόσο μάλλον τις τρομακτικές διαστάσεις του.