Απολογισμός

Το βράδυ κοιμήθηκα με κουβερτούλα. Πολύ θα ήθελα και τη γάτα (που εκτίμησε την κουβερτούλα και ήρθε στο κρεβάτι, τα σκέτα σεντόνια δεν της αρέσουν), αλλά εκείνη την έκανε μετά από λίγο. Η κουβέρτα, ευτυχώς, αποφάσισε να μείνει –όχι τίποτα άλλο, αλλά η πολλή μοναξιά μου φέρνει εφιάλτες.

Και η αλλαγή των εποχών, επίσης. Μην φανταστείτε πως μελαγχόλησα που φεύγει το καλοκαίρι και τα λοιπά, άλλωστε δεν ήταν και το καλύτερο της ζωής μου, νομίζω ανακουφίζομαι που φεύγει και δεν θα σκάω μέσα στο σπίτι χωρίς air-condition. Απλώς, είναι ένας τρόπος να συνειδητοποιώ τον καιρό που περνάει, ξέρετε, ρίχνω μια ματιά στην χρονική πραγματικότητα (λέει να το κάνεις πού και πού, όσο τρομακτικό κι αν είναι). Πού φθάσαμε, πού ακριβώς είμαι, τι έπεται –όσο μπορεί κανείς να προβλέψει, εννοείται.

Λοιπόν, οι φήμες με θέλουν να πλησιάζω επισήμως τα 25, πολύ μικρή για ρυτίδες, πολύ μεγάλη για τρέλες, κακός συνδυασμός, να μην ξέρεις τι ακριβώς πρέπει να κάνεις, προς τα πού να γείρεις, 20+ ή 30- ; Κρέμα ματιών, ας πούμε, να βάζω ή να μη βάζω; Πάντως για να φοβάμαι το σκοτάδι είμαι σίγουρα πολύ μεγάλη. Και για ν’ αλλάξω επαγγελματικές κατευθύνσεις, επίσης, είναι αργά. Πιθανόν να είναι αργά και για ένα piercing ακόμη που ήθελα, το σκέφτομαι κι ανατριχιάζω, πώς στο διάβολο τις έκανα τις τρύπες μερικά χρόνια πριν και δε μ’ ένοιαζε; Επίσης υποθέτω είναι αργά να εξελιχθώ πραγματικά σε ο,τιδήποτε κατά καιρούς σκέφτηκα πως θα μπορούσα ίσως να πάρω στα σοβαρά, σχέδιο, μουσικές, διάφορα τέτοια που όπως όλοι λένε δεν έχουν ψωμί, ε, καλά, πήγα στη Νομική, δεν έχει ιδιαίτερη διαφορά, δουλειά πάλι δεν έχω, δεν πήγα ποτέ να βγάλω την άδεια, τι να την έκανα, πυροβολήστε με καλύτερα αλλά μην με βάλετε να παριστάνω το δικηγόρο.

Ερασιτέχνης σε όλα, λοιπόν. Κι ας με έχουνε οι φίλοι για τη «φιλόλογο» της παρέας, ούτε αυτό δεν είμαι. Έστω. Περιμένω να γίνω δημόσιος υπάλληλος, αν περάσω στο διαγωνισμό, αν δεν περάσω θα βρω δουλειά και θα περιμένω να περάσω στον επόμενο διαγωνισμό, έχω πάθει ανοσία στο διάβασμα, και στην ιδέα επίσης ενός γραφείου σε δημόσια υπηρεσία, εντάξει, μην φανταστείτε πως ονειρευόμουν να γίνω αστροναύτης, θα επιζήσω. Πάντως η προοπτική του δημοσίου, υποθέτω, με καθιστά αυτομάτως πολύ μεγάλη και για τις μπλε ανταύγειες που ήθελα να κάνω και λυπόμουνα πάντα τα λεφτά, πάνε σε υπουργείο με μπλε ανταύγειες; Δεν πάνε.

Είμαι πολύ μικρή για να κάνω παιδιά, όλοι συμφωνούν, εγώ πάλι νομίζω πως είμαι ήδη μεγάλη, δεν ξέρω, τα ’χω θαλασσώσει σ’ αυτό το θέμα, δεν έχω ιδέα. Είμαι πολύ μικρή για αυτά που γράφω, μου λένε κατά καιρούς, άντε να τους εξηγήσεις πως έχουν λάθος, αυτά τα «ώριμα» που λένε τα ’γραφα στα δεκάξι, μετά την έχασα τη μπάλα, πού να ξαναβρείς ορίτζιναλ απελπισίες.

Τέλος πάντων. Φτάνει με τις ηλικίες. Τι αναμένεται, πέραν της επιτυχίας ή αποτυχίας στο ξεκίνημα της δημοσιοϋπαλληλικής μου σταδιοδρομίας; Ο άντρας μου φεύγει φαντάρος, ωραία μαλακία κι αυτή, μετά τα νυχτερινά το κωλόνησο, τουλάχιστον έχω συνηθίσει στις απουσίες, θα τη βγάλω καθαρή φαντάζομαι. Είπαμε, έρχεται και χειμώνας και θα ’ρχεται η γάτα στο κρεβάτι. Κι εγώ θα έχω καινούριες εμπειρίες, κάπου θα δουλεύω, δημόσιο ή αλλού, θα προσπαθήσω να προσαρμοστώ σ’ ένα περιβάλλον κι ως συνήθως θα αποτύχω, με τις γυναίκες δεν κολλάω, με τους άντρες επιβάλλεται να κρατάς πισινή, γενικά η κοινωνικότητά μου είναι λιγάκι γάμησέ τα, τι να κάνω, θέλω την ησυχία μου, κι οι φίλοι μου περιέργως επιλέγουν άλλα μέρη της χώρας για να ζήσουν, ή σε κάθε περίπτωση έχουν άλλους ρυθμούς, οι σχέσεις εξ αποστάσεως και δια msn είναι το καλύτερο ενδεχόμενό μου πλέον.

Αυτά. Στο σπίτι το καμπανάκι σημαίνει «τέλος εποχής», η αδερφή μου ήδη έφυγε, εγώ αισίως φεύγω του χρόνου, άτσαλη κατάσταση, οι γονείς γαντζώνονται πάνω μου υστερικά, εγώ νιώθω πως ήδη δεν ανήκω πια εδώ, το δωμάτιό μου φαντάζει απομεινάρι ενός αναίτια παρατεταμένου παρελθόντος, οι κούκλες μου ακόμη στα ράφια, ο κολλητός μου απ’ το λύκειο στη φωτογραφία, έχω καμιά επταετία να τον δω, μπορεί και να ’χει πέσει τόσο στην πρέζα που να μην με θυμάται καν, οι κασέτες μου σε χάρτινα κουτιά από γόβες που αγόρασα πολύ μετά που τα κασετόφωνα έγιναν μουσειακό είδος, και να βρω κασετόφωνο πολύ αμφιβάλλω αν θα παίζουν ακόμη καλά, δεν πειράζει, έχω άπειρα γίγα mp3, προσαρμόστηκα αναγκαστικώς, έκοψα και την αλληλογραφία, με περνούσανε οι άλλοι για τρελή, στείλε e-mail ρε άρρωστη, χώθηκα λοιπόν επιτυχώς στην τεχνολογία, έμαθα να στέλνω e-mail, δεν μπορώ να γράψω μου λείπεις σε arial γραμματοσειρά, έπαψα να το γραφω, είναι πιο εύκολα έτσι, οι λέξεις που δεν αρθρώνονται δεν υπάρχουν, ξεχνιέσαι, ναι, είναι σαφώς καλύτερα, τελικά πολύ τα εκτιμώ στην πορεία τα νέα μέσα, δε βλέπετε, άνοιξα και μπλογκ, ας διαβάζει όποιος θέλει, στις λογοτεχνικές κλίκες δεν κολλάω ούτως ή άλλως, εξαιρετική η συλλογή σας δια τηλεφώνου, θερμά ευχαριστώ για την κριτική σας στο τάδε περιοδικό, κι από κοντά να σε κοιτάνε σαν δαιμονισμένη λόγω ηλικίας ή γιατί δεν φοράς γυαλιά σαν φοιτήτρια θεολογίας, άι σιχτίρ, το πήρα απόφαση πως δεν πολυκολλάω πουθενά, ανέκαθεν, οι κυριλέ μ’ έβρισκαν φρικιό, τα φρικιά μ’ έβρισκαν κυριλέ, τα κορίτσια κάφρο και τ’ αγόρια κορίτσι, μπερδεύτηκα στο τέλος κι εγώ, τα παράτησα, ό,τι καταλάβει καθένας, στην τελική ποιος ενδιαφέρεται να ξέρει, και γιατί θα ’πρεπε.

Άλλο ένα καλοκαίρι πίσω μου.