περί δακρύων

Με το κλάμα είχα πάντοτε ένα θέμα. Όχι ότι δεν κλαίω, δοθείσης της ευκαιρίας (ξέρετε κανέναν υστερικό που να μην κλαίει πού και πού;). Συνήθως, κλαίω από τα νεύρα μου –όταν δηλαδή τα πάρω για κάποιο λόγο τόσο πολύ, που το σκέτο ουρλιαχτό, το γαμωσταύρισμα ή η μπουνιά στην πόρτα δεν επαρκούν για να συνεχίσω τη ζωή μου χωρίς να αποτελώ ιδιαίτερο κίνδυνο για το κοινωνικό σύνολο.

Αυτό το είδος κλάματος (το «υποκατάστατο μπουκέτου», όπως συνηθίζω να το λέω), δεν πληροί, βέβαια, από συναισθηματική άποψη, τις προϋποθέσεις του ρήματος κλαίω, στο βαθμό που αυτό είθισται να συνδέεται με τη θλίψη, την απελπισία κι όλα τα σχετικά λυπηρά. Υπό αυτήν την έννοια, του κλαίω από λύπη τέλος πάντων, είναι που έχω το θεματάκι που σας έλεγα στην αρχή –το οποίο θέμα είναι, κυρίως, ένα πρόβλημα συγχρονισμού.

Δεν ξέρω πόσο αστείο μπορεί να ακούγεται αλλά, στην μέχρι σήμερα πορεία της ζωής μου, βεβαιώθηκα πέραν αμφιβολίας πως πάσχω από μια μυστήρια αδυναμία να κλάψω όταν πρέπει –ή όταν υποτίθεται, τέλος πάντων, πως πρέπει. Μου ψοφούσε ένα γατί, ας πούμε, το έπαιρνα πάρα πολύ ελαφρά, και σε άσχετο παντελώς χρόνο, μέρες μετά ή και βδομάδες ίσως, μου ’ρχοταν μια ανάποδη και μ’ έπαιρναν τα ζουμιά δίχως προφανή λόγο. Μου ανακοίνωναν έναν αναμενόμενο αλλά καθ’ όλα τραγικό θάνατο, έλεγα «οκ», ντυνόμουν με τερατώδη ψυχραιμία για την κηδεία, μου ’ρχοταν να ξεράσω με τις υστερίες των άλλων, για ν’ αρχίσω τελικά τους λυγμούς ψιλοξέμπαρκα και με κάτι παντελώς ηλίθιες λεπτομέρειες και αφορμές, με το χρώμα των λουλουδιών, μ’ ένα λεκέ του καφέ στο φουστάνι μου ή μ’ ένα ξένο τάφο. Για τον πρώτο μου έρωτα θυμήθηκα να κλάψω σπαρακτικά με καθυστέρηση μιας επταετίας τουλάχιστον.

Γενικά, έχω την τάση να κλαίω ανεπίκαιρα^. τόσο αναδρομικά, συνήθως, που ενίοτε δεν θυμάμαι γιατί κλαίω –για την παρελθούσα αιτία, ας πούμε, την τωρινή υπενθύμιση ή για κάποια από τις διάφορες ενδιάμεσες συντριβές. Δεν ξέρω αν το πρόβλημα εστιάζεται στο ότι δεν κλαίω τη «σωστή» στιγμή ή στο γιατί τελικά κλαίω όταν κλαίω^. αν με δέρνει κάποια υποσυνείδητη μαγκιά του τύπου όχι-δεν-θα-κλάψω-τώρα-που- το-περιμένετε ή αν ψάχνω κατά καιρούς πάτημα να ξεσπάσω για λόγους πολλαπλούς και πιθανώς ασύνδετους^. αν τέλος πάντων μου έχει γαμηθεί, για κάποιο άγνωστο λόγο, εκ γενετής το σύστημα πρόσληψης και εξωτερίκευσης της οδύνης. Και δεν καίγομαι κιόλας να μάθω, ομολογώ.

Ξέχασα να σας πω πως, μερικές φορές, κλαίω και προκαταβολικά. Μην πάνε στο μυαλό σας τίποτα δραματικές περιπτώσεις, αναφέρομαι σε απλούστατα πραγματάκια, εντελώς καθημερινά, όπως το να κλαις στις αρχές του καλοκαιριού για το επερχόμενο φθινόπωρο ή μπροστά στην πρώτη ρυτίδα για τις αναπόφευκτες μελλοντικές. Επισημαίνω πως δεν βρίσκω κανέναν απολύτως ρομαντισμό στην εν λόγω ανόητη συνήθεια, ομολογώντας πως με κατατάσσει απλώς στους αθεράπευτα γαμώψυχους, όπως πολύ σωστά λέει και ο άντρας μου.

Ο οποίος, τώρα που το θυμήθηκα, φεύγει για στρατό σε τριάντα μέρες. Και μην τολμήσετε να υποθέσετε ότι κλαίω για το γεγονός.