Κυριακή 7 Ιουνίου 2009

Ναυαγοσώστες, τατουάζ, η Φρουτοπία και ο τρόμος




Είναι πλέον δεδομένο: το σύμπαν εργάζεται ακούραστα προς την κατεύθυνση του να με κάνει να φουντάρω ή, έστω, να φορέσω το άσπρο συνολάκι με τα μακριά μανίκια που λέει και η Μ –κι εμένα, δυστυχώς, δεν μου πάνε καν τα λευκά, και στο δημαρχείο με μαύρο θα πάω, άντε μπλε-μωβ το πολύ, και θα πέσουν δυο-τρία εγκεφαλικά εννοείται από το σόι του γαμπρού αλλά τι να κάνουμε, αυτό βέβαια είναι θέμα άλλου ποστ, με τίτλο είμαι-μια-κότα-και-μισή-και-θέλω-γάμο-τώρα-τώρα-ΤΩΡΑ, αλλά μη με κάνετε να ξεφεύγω από το θέμα μου, προσπαθώ να σας πω για τη συνωμοσία του σύμπαντος εναντίον μου.

Λοιπόν. Δεν μου φτάνει η τρέλα που κουβαλάω από μοναχή μου, η προϊούσα αγαμία που έχει κάνει τον εγκέφαλό μου πουρέ, ο κακοήθης όγκος στην κύστη του Dave που με κάνει να λιώνω από τύψεις (δεν μου το βγάζετε από το κεφάλι ότι τον μάτιασα λόγω της ανελέητης καύλας που αποπνέει), το καινούριο cd του Bryan που έδωσε σε μένα φρέσκο λόγο κατάθλιψης και στους γείτονές μου νέα πειστήρια περί της παράνοιάς μου (την έχω καταβρεί να τραγουδάω στο μπάνιο in a bag you will be before the day is over), ήρθαν και οι πρόσφατες επαγγελματικές ανησυχίες των κολλητών μου να αποτελειώσουν το ήδη φλέγον υπαρξιακό μου.

Να σας εξηγήσω. Ναι, είμαι πολύ χαρούμενη που μπήκα στο δημόσιο, μην τρελαθούμε. Η πίστη μου βγήκε στο διάβασμα για να πω ότι θα έχω, αν όχι πολλά φράγκα, τουλάχιστον μια κάποια εργασιακή ασφάλεια, ένα νορμάλ ωράριο κλπ. Εξάλλου, τα ’χουμε ξαναπεί, στη δικηγορική θα ταίριαζα όσο κι ο Καρβέλας στο γνωστό άθλιο άσμα. Θα μου πείτε τώρα, και ταιριάζεις δηλαδή σε δημόσια υπηρεσία; Ε, τέλος πάντων, εκεί τουλάχιστον έχω λιγότερους περιορισμούς, και περισσότερο δημιουργικό ελεύθερο χρόνο. Όπως και να ’χει, δεδομένων των επιλογών που είχα στην πεζή πραγματικότητα [που σαμπόταρε, η ρουφιάνα, τα φιλόδοξα εναλλακτικά μου σχέδια α)να κατακτήσω τον πλανήτη, β)να κάνω καριέρα στη μαφία ως σύζυγος ενός άλλου Andy Garcia, γ)να γίνω νταλικέρης στην Αμερική και να οδηγώ μερόνυχτα σε αχανείς δρόμους με το in the death car στο τέρμα, ή δ)στη χειρότερη περίπτωση, να εξελιχθώ σε ροκ σταρ παγκοσμίου φήμης και να τα κονομάω τρελά ενώ οι θαυμαστές μου θα με αποθεώνουν μέχρι τα εξήντα μου, οπότε και θ’ αποσυρθώ στην Καραϊβική μαζί με δυο-τρεις εικοσάχρονους μαροκινούς για παρέα], μια χαρούλα ευχαριστημένη είμαι.

Αλλά, πώς να το κάνεις, είναι κάτι στιγμές που στη βαράει –το πρωί ας πούμε, εκεί που βάζεις κραγιόν μπροστά στον καθρέφτη, και περνάει αιφνιδιαστικά από το μυαλουδάκι σου (τυπωμένη σε υπηρεσιακό έγγραφο, για να ’χουμε και σωστή σκηνοθεσία) η φράση «είμαι δημόσιος υπάλληλος». Και σου ’ρχεται, όσο να ’ναι, ένα μίνι εγκεφαλικό, μια τάση έστω να ουρλιάξεις, όχι απαραίτητα από φρίκη, αλλά τουλάχιστον από έκπληξη, που πρόλαβες και τα τακτοποίησες όλα τόσο ωραία από τόσο νωρίς, μετά σκέφτεσαι, είναι όντως νωρίς ή όχι, μετά κολλάς τη μούρη σου στον καθρέφτη να βεβαιωθείς μαζοχιστικώς πως ναι, όντως ψιλοφαίνεται αυτή η σκατορυτίδα αριστερά στο στόμα σου το πρωί, λες δε γαμιέται, αλλά ακόμη θέλεις να ουρλιάξεις, και δεν μπορείς γιατί οι υπόλοιποι κοιμούνται, άσε που κατά βάθος δεν έχει και νόημα, καλωδιώνεσαι τουλάχιστον με το Marilyn να ουρλιάζει στα αυτιά σου μέχρι να φτάσεις Ταύρο, κατεβαίνεις από το τραίνο συμφιλιωμένη με την ιδέα (και του δημοσίου, και της ρυτίδας), κλείνεις το Marilyn μπαίνοντας στο κτήριο για ν’ αρχίσεις τις αναγκαίες καλημέρες, και είναι όλα οκ.

Με παρακολουθείτε; Πάνω, λοιπόν, που τα σκέφτεσαι όλα αυτά τα όμορφα, σου έρχεται από την Κρήτη το προσφιλέστατο τέρας, ανήκον στην ούτως ή άλλως εξωτική για σένα συνομοταξία των μαθηματικών, και σου λέει το υπέρτατο, ότι σκοπεύει να πάρει δίπλωμα ναυαγοσώστη. Σ’ ακούει όλο το βαγόνι να χτυπιέσαι από τα γέλια με το καταπληκτικό αστείο, μετά συνειδητοποιείς ότι μιλάει σοβαρά, προβάρεις νοερά την απύθμενου σουρεαλισμού φράση «ο κολλητός μου είναι ναυαγοσώστης», ξαναχτυπιέσαι από τα γέλια, εν τέλει το χωνεύεις, άλλοι ζούνε με το ένα πόδι στο Baywatch κι εγώ, ναι, εγώ, έγινα δημόσιος υπάλληλος.

Θα μου πείτε τώρα πάλι, και τι ήθελες, να γίνεις κι εσύ ναυαγοσώστης; Που, εντάξει, κολυμπάς μεν, αλλά άμα δεις κανένα μπαρμπούνι νομίζεις ότι είδες καρχαρία και σε τραβάνε έξω μισοπνιγμένη να βγάζεις νερά από τη μύτη; Όχι βέβαια. Τότε; Δεν ξέρω. Υποθέτω ζηλεύω που κάποιος σκέφτηκε να γίνει ναυαγοσώστης μετά τα 25 του, και που το βρίσκει παντελώς νορμάλ, και που εμένα τα πιο extreme του βιογραφικού μου είναι μια ερασιτεχνική συμμετοχή σε μπάντα της κακιάς συμφοράς και κάτι σκουλαρίκια που επιμένω να κρατάω ίσα-ίσα για να μου τη λένε στη δουλειά.

Και πάνω που προσπαθείς να εμπεδώσεις την ιδέα της ναυαγοσωστικής, έρχεται το χαρισματικό πλάσμα και σου λέει ότι ετοιμάζεται για καριέρα στα tattoo (άντε, κοριτσάρα, να χτυπήσεις ένα και σε μένα κάποτε), οπότε φυτρώνουν άλλα τρία κεφάλια στο υπαρξιακό σου, ιδίως αν προσθέσεις το γεγονός ότι η Luthien δεν πρόλαβε καν, ηλικιακά, τη Φρουτοπία.

Καταλάβατε; Και το μοναδικό μου αντίδοτο στον τρόμο χίλια τόσα χιλιόμετρα μακριά, και το μαλλί του, μισό μέτρο καταρράχτης, σ’ ένα κουτί με ναφθαλίνη στη ντουλάπα μου.

17 σχόλια:

stassa είπε...

Άσε, κι εγώ για ροκ στάρ πήγαινα αλλά δεν έκατσε.

Γάμο, γιατί; Μακάρι να μπορούσα κι εγώ, να 'ρθεις να μου πετάς καλαμπόκι με την κονσέρβα :)

stassa είπε...

(Ωπ, ξέχασα. Και πριν προλάβει κανείς άλλος:)

Είναι μία! (μία μία) Μόνο μία! (μία μία) Η ονειρεμέεεεενη Φρούτο πίιιια!!!

Νάρκισσος είπε...

Όχι με την κονσέρβα, βρε, θα κάνετε κανένα καρούμπαλο! :)

(φρουτοπία forever!!!)

Le grand écrivain είπε...

Κι άμα σκεφτείς κι από πάνω ότι ο Ρεμπώ έκλεισε τους λογαριασμούς του με την ποίηση στα 22 του και μετά το 'ριξε στο λαθρεμπόριο όπλων στην Αφρική τότε σε πιάνει κανονική παράνοια...

Νάρκισσος είπε...

Προσπαθείς να με αποτελειώσεις, ε;

M είπε...

Πες μου ότι κάνεις πρόβες για ευχαριστήριους λόγους για Όσκαρ και Γκράμι στο μπάνιο σου. Πες μου.

(Εγώ κάνω πρόβες και για Νόμπελ.)

Δικαιούμαι να επαναλάβω το άσμα, μια και είναι *και* το ρινγκτόουν μου:

Είναι μία! Μόνο μία! Η ονειρεμένη Φρουτοπίιιιιιιιιιιιιια!

Νάρκισσος είπε...

Θα σε απογοητεύσω, δεν κάνω.

Αν όμως σε κάνει να αισθάνεσαι καλύτερα, τραγουδάω με τη βούρτσα για μικρόφωνο μπροστά στον καθρέφτη. Στις καλύτερες στιγμές μου, μάλιστα, βγάζω και τη μπλούζα μου και κάνω τον Iggy. Το ανησυχητικό, δε, είναι ότι του μοιάζω καταπληκτικά (από το λαιμό και κάτω).

M είπε...

Όντως με απογοητεύεις. Γιατί τι σου ζήτησα η δύσμοιρη; Λίγη παρηγοριά. Τι ήτανε να πεις ένα ψέμα; Ότι κάνεις πρόβες;

Όπως λέει και το πολυαγαπημένο άσμα:
Πες ένα ψέμα, για να με σώσεις, μην πεις την αλήθεια, και με σκοτώσεις!

Πάει, για να θυμάμαι αυτή τη μαλακία, πάει να πει ότι δεν πάω καθόλου καλά.

Και αυτό είναι δέσμευση.

DaisyCrazy είπε...

έχουν κι οι δ.υ. ψυχή! οκ είναι συμβατικό επάγγελμα κτλ αλλά μπορείς να είσαι αντι-συμβατικός δ.υ. και να εξυπηρετάς το κόσμο με μια ευγένεια που θα τους αφοπλίζει! λέω γω τώρα!

Νάρκισσος είπε...

Ευχαριστώ για τη στήριξη. Άλλωστε, επεξεργάζομαι από τώρα τρόπους υλοποίησης του ιδανικού "αντισυβατικός δ.υ.". Το όραμά μου περιλαμβάνει κέρασμα σπιτικού μπακλαβά στο κοινό, αμφίεση καμπαρέ για να μην πλήττουν οι συνάδελφοι στο γραφείο, αυτοσχέδια μουσικοχορευτικά δρώμενα στο κυλικείο, γκράφιτι στους τοίχους της υπηρεσίας κ.ο.κ. Ελπίζω μόνο να μην έχω πρόβλημα με τις διατάξεις του δ.υ. κώδικα...

Ανώνυμος είπε...

"Χαρισματικό πλάσμα"? LOL!!!
Είμαστε συμμαθήτριες στο Δημοτικό λέμεεε... :)

Ανώνυμος είπε...

Να φανταστείς ότι στην αρχή σκέφτηκα να παραπονεθώ, για το ότι είμαι πριν τα 25... ενώ σε 18 μέρες έπρεπε να γράψεις μετά τα 26!

Μαθηματικός σου λέει η άλλη...

Νάρκισσος είπε...

Είπαμε, χρυσό μου: ναυαγοσώστης.

Ανώνυμος είπε...

σας παρακαλω ρε παιδια! αυτο το τραγουδι του οποιου αναφερατε τους στιχους (πες ενα ψεμα για με σωσεις, μην πεις την αληθεια και με σκοτωσεις) ποιο ειναι? και ποιος το λεει??? πρεπει να μαθω! :)

M είπε...

Μια και εγώ το ανέφερα (πάντα εγώ την κάνω τη μαλακία ρε γαμώτο), αισθάνομαι ότι εγώ πρέπει και να απαντήσω, αλλά η τραγική αλήθεια είναι ότι δεν θυμάμαι. Έχω έναν θείο που με επισκέπτεται όλο και συχνότερα, Αλτσχάιμερ τον λένε, πολύ καλός άνθρωπος αλλά φορτικός βρε παιδί μου. Πού και πού όταν ξεκατσικώνεται έχω κάτι περίεργες αναλαμπές, αφήνω σχόλια σε μπλογκ και μετά δημιουργώ ψυχικά τραύματα σε αθώους αναγνώστες. Ντροπή μου.

Ανώνυμος είπε...

αχ κανε μια προσπαθεια! βρηκα καπου αυτο το στιχο και πρεπει οπωσδηποτε να μαθω απο ποιο τραγουδι! το εψαξα στο google αλλα δεν μου βρισκει αποτελεσμα.. ελα θυμησου! μπορεις!! :) δεν μπορω να το βρω πουθενα.

Ανώνυμος είπε...

ΣΤΑΘΗΣ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ ΤΟ 1990 ΕΒΓΑΛΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΔΙΣΚΟ.