Hannibal ante portas

Λατρεμένο, πολυπληθές και φανατικό κοινό της λίμνης.

Μπορώ υπερήφανα να σας ανακοινώσω ότι η έλευση του Διαδόχου αποτελεί πλέον ζήτημα μάξιμουμ τεσσάρων εβδομάδων.

Με τη συγκινητική αυτή ευκαιρία, το ακαταλόγιστο που μου δίνει το αδιαμφησβήτητο γεγονός της επί του παρόντος μετατροπής μου σε ανθρώπινο babasling, αλλά και την κοντινή προοπτική της επανένταξής μου στο φυσιολογικό ανθρώπινο είδος, μου ήρθε επιτέλους ο οίστρος να παραληρήσω αδειάζοντας τη χοληδόχο κύστη μου μοιραστώ μαζί σας μερικές από τις συγκλονιστικές εμπειρίες του τελευταίου διαστήματος.

[Φίλε αναγνώστη, μέλος του άνωθεν λατρεμένου, πολυπληθούς και φανατικού κοινού: Ξέχασα ότι πιθανότατα δεν έχεις κανένα λόγο να γνωρίζεις τι διάολο είναι το babasling. Οπότε, αν δεν μπήκες στον κόπο να το γκουγκλάρεις ήδη, να σε διευκολύνω: είναι αυτό. Και επειδή και πάλι δεν είσαι υποχρεωμένος να καταλάβεις από τη φωτογραφία τι είναι το αυτό, μάθε ότι είναι μάρσιπος, ήτοι το μαραφέτι που χρησιμοποιούνε για να κουβαλάνε τα μπεμπέ δεμένα πάνω τους - ή τέλος πάντων μια μάρκα αυτουνού του μαραφετιού, που κυκλοφορεί ούτως ή άλλως σε διάφορες εκδόσεις. Και που, παρεμπιπτόντως, είναι από τα τελευταία μπεμπεπράματα που η τρελή υποφαινόμενη (που μετά βίας συγκρατείται να μην πάρει από τώρα ποδήλατο για όταν πάει το παιδί τεσσάρων χρονών) δεν έχει προλάβει ακόμα να αγοράσει και αναβάλλει διαρκώς την αγορά του λόγω του παρανοϊκού συνδρόμου έχουμε-ψωνίσει-αγόγγυστα-2.400-ευρώ-για-το-μωρό-και-με-έπιασε-άγχος-με-τα-τελευταία-50-λες-και-θα-κάνουν-(μπουαχαχαχαχα)-αυτά-τη-διαφορά.]

[Ναι, φίλε αναγνώστη ετσέτερα ετσέτερα που σκέφτεσαι ίσως να κάνεις κι εσύ μπεμπέ, τόσα περίπου θα θες αν δεν έχεις εξοπλισμό πρόχειρο από προηγούμενο μπεμπέ. Όχι, δεν ψώνισα σινιέ, πήρα πράματα καλής ποιότητας αλλά σίγουρα όχι σινιέ, άσε που έπεσε και η έρευνα αγοράς της αρκούδας, παραγγελίες από amazon και γενικότερα ό,τι στον κόσμο μπορούσε να γλιτώσει λεφτά. Διευκρινίζω: στις αγορές δεν συμπεριλαμβάνονται σχεδόν καθόλου ρουχαλάκια (πήραμε ελάχιστα μέχρι στιγμής γιατί μας πλακώσανε στα δώρα και συνέδραμαν και οι κουμπάροι της σις που έκαναν πέρσι διδυμάκια), όπως επίσης δεν συμπεριλαμβάνονται ριλάξ, κάθισμα αυτοκινήτου, αποστειρωτής και κάτι άλλα ψιλά (ναι 'ναι καλά οι προαναφερθέντες κουμπάροι που θα μας δώσουν τα δικά τους). Όχι, δεν μπορώ να πω κάτι για να σε παρηγορήσω, εκτός ίσως από το ότι α) τα 400 περίπου ευρώ από το ποσό αυτό δεν ήταν άμεσα μπεμπεπράματα, αλλά "δευτερεύουσα" επίπλωση μπεμπερούμ (φωτιστικό, καρέκλα να βάζεις τον κώλο σου, τραπεζάκι, ντουλάπι κ.λπ.), οπότε θεωρητικά μπορεί να γλιτώσεις αυτό το έξοδο αν έχεις ήδη ένα δωμάτιο που να είναι δωμάτιο, γιατί το δικό μας ήταν άδειο εντελώς με ένα γλόμπο στο ταβάνι και β) μπορείς να γλιτώσεις κανένα 100ευρω ακόμα, το οποίο εντάξει, ομολογώ οφείλεται στη δικιά μου διακοσμητική μανία (ένα αυτοκόλλητο τοίχου, μια μαλακιούλα από δω, μια μαλακιούλα από κει· αλλά αν όντως ετοιμάσεις κάποια στιγμή μπεμπερούμ και δεν πάρεις τίποτα μη απαραίτητο απλά επειδή είναι όμορφο, ειλικρινά, φίλε αναγνώστη, θα κάτσω να με γ@#ή^&ις - τι;;; είμαι έγκυος και δεν...;;; βρε άι σιχτίρ, με συγχύσατε πάλι, σε κάθε περίπτωση μάλλον τότε ΔΕΝ θα είμαι έγκυος ακόμη, εντάξει;;;)]

[Ναι, σωστά το σκέφτεσαι φίλε αναγνώστη ετσέτερα ετσέτερα, αν κάνεις το πρώτο, επιβάλλεται να κάνεις και δεύτερο παιδί για να κάνεις μια στοιχειώδη απόσβεση των εξόδων. Μην ακούσω για κρίση και μαλακίες, άκου με που σου λέω, είναι μαθηματικά ανορθολογικό να μην ξαναχρησιμοποιήσεις τόσα πράματα που, εκτός του ότι τα πλήρωσες, έφαγες και μερικές εκατοντάδες εργατοώρες να τα ψάχνεις προκειμένου να αποφασίσεις τι όντως χρειάζεσαι και πού θα το βρεις στην καλύτερη τιμή σε συνδυασμό με μια άλφα ποιότητα· αν έχεις την αφελή ιδέα ότι μπορείς να ακολουθήσεις με εμπιστοσύνη σκύλου τη χαμογελαστή πωλήτρια του μπεμπε-πολυκαταστήματος για να σου γεμίσει το καρότσι με ό,τι "χρειάζεσαι", δεν θα χρειαστείς καρότσι, αλλά νταλίκα για να φτάσεις στο ταμείο, θα σκάσεις τα τριπλά χρήματα και τα μισά τουλάχιστον πράματα που θα πάρεις δε θα σε βολέψουν.]

[Ουφ, αρκετά με τις παρεκβάσεις. Τον αριθμό λογαριασμού με τη σπαρακτική έκκληση για οικονομική ενίσχυση της οικογένειας θα σας τον ποστάρω την επόμενη φορά. Συνεχίζω το παραλήρημα-άδειασμα χοληδόχου την τρυφερή εξιστόρηση των συγκλονιστικών εμπειριών που λέγαμε στην αρχή.]

Όπως έλεγα, λοιπόν, είμαστε επισήμως στην τελική ευθεία. [Και όχι, δεν πάχυνα. Ακούς;;; Ε, για σένα το είπα αυτό, γυναίκα "φίλη"/γνωστή/συνάδελφε/γειτόνισσα/συγγένισσα, που με φθονείς από καταβολής κόσμου επειδή είσαι χοντρή (και καλά κάνεις) κι εγώ δεν είμαι, και μου έχεις ΠΡΗΞΕΙ μια ζωή ΤΑ ΣΥΚΩΤΙΑ προβλέποντας πότε επιτέλους θα μεταμορφωθώ με μαθηματική βεβαιότητα σε φάλαινα όρκα: καλά, τώρα είσαι αδύνατη, περίμενε να μείνεις έγκυος - τώρα είναι ακόμα αρχή, περίμενε να δεις μετά τον 5ο πόση θα γίνεις - α, καλά, ακόμη κρατιέσαι, κάτσε να δεις το τελευταίο τρίμηνο που θα παίρνεις πέντε-πέντε τα κιλά κ.ο.κ. Ναι, ναι, για σένα, που όταν ήμουν μερικών εβδομάδων έγκυος έσπευσες να με κόψεις καλά-καλά και να αποφανθείς δημοσία ότι σίγουρα έχω κορίτσι, επειδή...ξέρεις...η περιφέρεια, λες και πριν δεν είχα περιφέρεια, αλλά όχι, ή θα είχες να με λες ανορεξικό σκουπόξυλο ή τώρα θα ψάχνεις αν πήρα 300 γραμμάρια και βγάζω με τον τεράστιο κώλο μου το μάτι του κόσμου. ΓΙΑ ΝΑ ΣΚΑΣΕΙΣ, λοιπόν, το ξαναλέω, ΔΕΝ ΠΑΧΥΝΑ (αν και εσύ στάνταρ θα βρεις τη δύναμη να απαντήσεις ότι τίποτα δεν τελείωσε ακόμη, διότι πιθανότατα μέσα στις επόμενες 3 εβδομάδες θα πάρω 28 κιλά και ότι, αν τέλος πάντων διαψευστείς και σε αυτό, τότε δε μπορεί, θα αλλάξει ο πούστης ο μεταβολισμός μου με την κλιμακτήριο μετά από 25 χρόνια και τότε θα δω που θα μεταμορφωθώ σε ιπποπόταμο εν μία νυκτί. Για να μην τραβάς πάντως άδικα τα μπικουτί σου, ομολογώ ότι ναι, είμαι ευνοημένη από τη μητέρα φύση με ένα πολύ καλό μεταβολισμό, αλλά τυχαίνει να έχω και ένα αρκετά καλό έλεγχο του τι βάζω στο στοματάκι μου, κοινώς όχι, δεν είσαι εσύ η κατηραμένη κόρη κι εγώ έχω κερδίσει το λαχείο, απλώς, ανλάικ γιου, εγώ, έγκυος ή μη έγκυος, δεν διατρέφομαι αποκλειστικά με τυρόπιτες, πίτσες και μπισκότα, κοινώς ναι, μπορείς κι εσύ να με μιμηθείς, εφόσον σε καίει τόσο το θέμα που μπαίνεις στον κόπο να ονειρεύεσαι από τώρα την εμμηνοπαυσιακή παχύδερμη εκδοχή μου.]

[Ντισκλέιμερ: Δεν τραβάω ζόρι και δεν σχολιάζω τα κιλά ή τη διατροφή κανενός ανθρώπου στον πλανήτη πλην εμού και του σεξουαλικού μου συντρόφου, διότι δεν με αφορά και δεν με ενδιαφέρει, απλώς θα εκτιμούσα να κάνουν και οι άλλοι το ίδιο, γιατί πραγματικά έχω βαρεθεί να σχολιάζονται το βάρος μου και γενικότερα οι διαστάσεις μου, ιδίως δεδομένου του ότι προφανέστατα δεν είμαι η Ζιζέλ ρε πούστη μου, ούτε καν κάτι που να της φέρνει κάπως, απλώς ένας αδύνατος και γενικότερα μικροκαμωμένος άνθρωπος, και δεν λέω ότι με χαλάει που είμαι όπως είμαι, αλλά σίγουρα δεν είμαι το πρότυπο της ιδανικής σιλουέτας, έχω νιώσει άπειρες φορές κομπλεξικά απέναντι σε πιο χυμώδεις γυναίκες, έχουν σπάσει άπειρες φορές τα νεύρα μου να μη βρίσκω ρούχα γιατί πλέανε όλα πάνω μου, έχω δεχτεί τρισχαριτωμένες παρατηρήσεις από πωλήτριες για το (μη)  νούμερο του σουτιέν μου σε ηλικίες που ακόμη ήμουν τόσο ηλίθια που με πείραζε κι έβαζα τα κλάματα, και τα λοιπά και τα λοιπά, και εγώ δεν έχω και μια καμπάνια του Dove με το μέρος μου, να με μοστράρει με άσπρη κιλότα και να με υποστηρίζει να αγαπήσω και καλά τη φυσιολογική μου εικόνα, αντιθέτως έχω ένα πλήθος από τέτοιες καμπάνιες, που για να υποστηρίξουν ψυχολογικά τις "τσουπωτές" μου πετάνε στη μούρη εικόνες θηλυκών με βυζιά τριπλάσια από αυτά που έχω ακόμα και τώρα ετοιμόγεννη, λέγοντάς μου ότι έτσι είναι οι "αληθινές γυναίκες" -άρα εγώ αυτομάτως κατηγοριοποιούμαι ως αληθινή κατσαρίδα, υποθέτω. Αυτά τα ολίγα, έτσι για να θυμόμαστε ότι όλα έχουν δύο όψεις, και την επόμενη φορά που θα θελήσετε να αλαλάξετε θάνατος στις άβυζες/άκωλες/ξερακιανές νομίζοντας ότι έτσι σώζετε κοπελίτσες από τη μάστιγα της νευρικής ανορεξίας, σκεφτείτε ότι υπάρχουν και τέτοιες μη ανορεξικές, από τη φύση, που μάλλον έχουν κι αυτές δικαίωμα στη ζωή και τη θηλυκότητα, και που μπορεί να τις θίγετε/προσβάλλετε/καταβαραθρώνετε λιγουλάκι. Συνεννοηθήκαμε;]

[Μμμμ. Μόλις έκανα ένα πρόχειρο σκανάρισμα έκτασης παρέκβασης vs έκτασης κυρίως ανάρτησης. Επίσης μόλις συνειδητοποίησα ότι δεν είμαι βέβαιη τι ξεκίνησα να γράψω, ελπίζω να θυμηθώ στην πορεία. Νομίζω ότι οι ελαφρές κρίσεις αμνησίας είναι ένα ακόμη από τα πρωτότυπα συμπτώματα εγκυμοσύνης που με έχουν χτυπήσει τον τελευταίο καιρό. Κατανόηση, σας παρακαλώ. Σκεφτείτε πρώτον ότι σας έχω λείψει φριχτά, οπότε γουστάρετε ανυπέρβλητα να χώνω μέχρι αύριο, και δεύτερον ότι είμαι σε ευάλωτη φάση και δεν κάνει να με στεναχωρείτε.]

Λοιιιιπόν. Κάτσε να το βρω....ναι....λοιπόν, είμαστε επισήμως στην τελική ευθεία. Αυτή η εγκυμοσύνη έχει σταθεί εξαιρετικά καλή με την πάρτη μου, οφείλω να το ομολογήσω. Αποτελώ επισήμως τη ζωντανή διάψευση όλων των καταλόγων με παρενέργειες εγκυμοσύνης πρώτου, δευτέρου και τρίτου τριμήνου, με εξαίρεση τις μυικές κράμπες (που με έχουν ψιλοπηδήξει) και κάτι αμελητέες λοιπές ενοχλήσεις (εντάξει, είπαμε, είμαι γαμάτη αλλά δεν είμαι ο Χουλκ). Και μέχρι πριν καμιά βδομάδα, για να πω την αλήθεια, πίστευα ότι μέχρι να γεννήσω θα είμαι στην ίδια δεν-καταλαβαίνω-τίποτα κατάσταση. Ώσπου... (οκ, θυμήθηκα τι ξεκίνησα να γράφω):

...έρχεται ένα πρωί και καταλαβαίνεις ότι, χμ, όχι, δεν είσαι πλέον και τόσο καλά. Συγκεκριμένα δεν είναι πρωί αλλά μεσημέρι, εσύ σηκώνεις αμέριμνη το Ήρα bebe (αφού προηγουμένως έχεις σηκώσει το Mothercare και ένα μικρό κομματάκι του Λητώ, ευτυχώς είναι δίπλα-δίπλα εκεί στον Κηφισό και δεν κουράζεσαι πολύ), χαμογελώντας συγκαταβατικά στις ευγενέστατες πωλήτριες που σε κυνηγάνε να μη σέρνεις τη γεμάτη τσάντα γιατί δεν κάνει, να καθίσεις λίγο γιατί θα ζαλιστείς και τα λοιπά, και αποφασίζεις αυθορμήτως να σκύψεις (σημ.: για όσους δε γνωρίζουν, "σκύβω" μετά από κάποια χρονική στιγμή της κύησης σημαίνει αποκλειστικά "κάνω βαθύ κάθισμα", διότι άλλος τρόπος δεν υπάρχει, είναι λίγο κουραστικό αλλά δείτε το θετικά, γυμνάζει και τα μπούτια) για να δεις κάποια μαλακιούλα που βρίσκεται σε κάτω ράφι. Η πωλήτρια που σε βλέπει βγάζει μια κραυγή αγωνίας την οποία αποκωδικοποιείς σε ένα έντρομο μη καλέ, εσύ με αυτοπεποίθηση σουπερήρωα της ρίχνεις το άνωθεν συγκαταβατικό χαμόγελο (την κακομοίρα, νομίζει ότι δε μπορώ!) και επιχειρείς να σηκωθείς. 

Τον πούλο.

Υποβασταζόμενη από τη δύσμοιρη πωλήτρια που τα έχει δει όλα ότι θα γεννήσεις/πεθάνεις/πάθεις λουμπάγκο στον πρώτο όροφο του καταστήματος σφίγγοντας στην αγκαλιά σου τον αναρροφητήρα μύτης (ε μη με κόβεις τώρα, αυτό γκούγκλαρέ το, αν και σε προειδοποιώ είναι λίγο αηδιαστικό), αναστηλώνεσαι με κάποιο μαγικό αλλά πολύ επώδυνο τρόπο, ενώ το μωρό [που δε σε πρόλαβε διότι ήταν πιο κει, πιθανότατα προσπαθώντας να χώσει ύπουλα και κάποια δεύτερη (για τη μία έχεις συναινέσει) ροζ πάνα αγκαλιάς (είπαμε, γκόου γκούγκλ ιτ, έχω οίστρο τώρα) μέσα στα ψώνια, διότι χέστηκε που είναι αγόρι, του αρέσει το ροζ και ροζ θα του πάρει -περισσότερα για την υπεργαμάτη λατρεία του μωρού για τα ροζ πράματα, που στα ρούχα είναι μαύρο-γκρι-μπλε-τέλος, αλλά άμα προλάβετε ροζ καλαμάκι ας πούμε στο ντουλάπι ή την καφετέρια να με χέσετε, τα μισά του usb είναι ροζ/φούξια, τα αγαπημένα του σεντόνια επίσης και τα λοιπά, σε άλλο ποστ] σπεύδει να συνδράμει στη διάσωση της μονάχους-μονάχους βλαστημώντας το κακό σου το κεφάλι και σκάζοντας στα γέλια ταυτοχρόνως.

Το ίδιο απόγευμα, συνειδητοποιείς ότι η πρωινή εξόρμηση σε έχει μεταβάλει κυριολεκτικά σε ράκος, σε σημείο να το σκέφτεσαι να ζητήσεις από το μωρό να σε συνδέσει με πάπια γιατί ποιοοοοοος σηκώνεται τώρα ΠΑΛΙ από τον καναπέ να πάει για κατούρημα.

Ελπίζεις ότι ήταν μια ατυχής ημέρα αλλά όχι, το ποτάμι πίσω δε γυρνά -και λογικό είναι, εδώ που τα λέμε. Προφανώς, έρχεται η μαγική εκείνη στιγμή που το μπεμπέ που κουβαλάς είναι όντως αυτό που λέμε "κοτζάμ παιδί" και, όσο και να θες να κάνεις το ράμπο, απλώς δε μπορείς πια. Η κοιλιά είναι τεράστια, με την όποια σχετικότητα της έννοιας "τεράστιο" - η δικιά μου, ας πούμε, είναι αντικειμενικά μικρή για το μήνα μου (το λέει κι ο γιατρός ότι όποτε με βλέπει, πριν τον υπέρηχο, φοβάται ότι το μωρό δεν παίρνει, εν τέλει κάθε φορά διαπιστώνουμε ότι όχι απλώς παίρνει, αλλά είναι και γεματούλι, έχει και μεγάλο κεφάλι απ' ό,τι μου είπε τελευταία φορά και μου έκανε την καρδιά περιβόλι, ανάλυση της φοβίας της υποφαινόμενης μην τυχόν πάει για καισαρική επίσης σε άλλο ποστ), αλλά είναι τεράστια για το σώμα μου, σαν να μου έχουν εμφυτεύσει καρπούζι ένα πράμα, και βάλτε ότι το καρπούζι δε θα κουνιόταν, οπότε για να έχετε καλύτερη ιδέα όσοι δεν έχετε εγκυμονήσει φανταστείτε μάλλον ένα άδειο καρπούζι γεμάτο ζωντανά γατάκια, και μετά φανταστείτε ότι τα γατάκια βολτάρουν κατά τη διάρκεια της ημέρας βάζοντας στοιχήματα για το κατά πόσο μπορούν νας σας διαλύσουν τα πλευρά, ή ότι τη νύχτα αποφασίζουν να στοιβαχτούν όλα μαζί στη μία πλευρά, με αποτέλεσμα να γίνεται η κοιλιά ένα με το στρώμα και αν πάρεις τη μαρτυρική απόφαση να αλλάξεις πλευρό να έχεις την εντύπωση ότι αυτό ήταν, θα ξεκολλήσει και θα μείνει εκεί, μαζί με το καρπούζι. Οπότε αρχίζεις να βογγάς στον ύπνο σου, ενίοτε και να (μισο)παραμιλάς απευθυνόμενη στο μπεμπέ-καρπούζι γεμιστό με γατάκια, το οποίο προσπαθείς να ανασηκώσεις μπας και συνεργαστεί και γυρίσεις εκείνο το γαμημένο πλευρό, στο τέλος επιτυγχάνεις κατά το ήμισυ το εγχείρημα, κοινώς πέφτεις ανάσκελα, αλλά χάνεις τη φόρα σου, το μπεμπέ απλώνεται θριαμβευτικά κι εσύ εγκλωβίζεσαι σε αυτή τη στάση, τόταλι χέλπλες, οραματιζόμενη ένα φανταστικό γερανό που θα σε βοηθήσει να μετακινηθείς άλλη μισή στροφή και, κυρίως, να σηκωθείς, στην αποφράδα περίπτωση που θα σου έρθει πάλι κατούρημα σε αυτή τη στάση   (σημ.: ο χρόνος που έχεις πλέον για να ανταποκριθείς στην εν λόγω φυσική ανάγκη, από τη στιγμή που θα τη νιώσεις, είναι περίπου 5-10 δευτερόλεπτα). Στο μεταξύ έχεις ξυπνήσει εννοείται το καημένο το μωρό (που με ηρωική αυταπάρνηση δεν σε έχει πετάξει ακόμα έξω από την κρεβατοκάμαρα, στην εθελοντική σου προσφορά δε να μεταφερθείς μέχρι να γεννήσεις στο σαλόνι για να μην τον ενοχλείς τις νύχτες απαντάει ότι μπορείς να πας, αλλά θα έρθει κι αυτός να κοιμάται στο διπλανό καναπέ), θέλει να σε πάρει αγκαλιά, θέλεις κι εσύ να τον πάρεις αγκαλιά, αλλά για να το κάνεις αυτό πρέπει να συρθείς πάνω στο κρεβάτι, χτυπάς απελπισμένα την ουρά σου (δηλαδή τα πόδια σου, αλλά νιώθεις τέτοια ψυχική και σωματική ταύτιση με τις φάλαινες που έχεις δει σε ντοκυμανταίρ να έχουν κολλήσει στην άμμο, που πραγματικά πιστεύεις ότι σου έχει φυτρώσει ουρά, και περιμένεις στωικά ότι θα εμφανιστεί κάποιος εθελοντής της WWF να σε καταβρέξει προτού ψοφήσεις από αφυδάτωση) σε μια προσπάθεια να μετακινηθείς λίγο, το μωρό ξυπνάει τελειωτικά (ευτυχώς για σένα) και σε βοηθάει να στρίψεις, σε σπρώχνει, σε τακτοποιεί τέλος πάντων όσο μπορείς να τακτοποιήσεις ένα μπόγο, μιλάει στο μπεμπέ, σας παίρνει και τους δύο αγκαλιά και, επιτέλους, ξανακοιμάστε.

Μερικές ώρες αργότερα, που έχει φέξει λίγο, ξεκινάει το ζήτημα "πρωινός εφιάλτης" (άλλο πρωτότυπο σύμπτωμα εγκυμοσύνης αυτό). Βλέπεις όνειρο ότι με κάποιον τσακώνεσαι, κατεβάζεις καντήλια δυνατά, ξυπνάς από τη φωνή σου, αντικρύζεις ένα μωρό με φάτσα κουταβάκι ελ γκρέκο να σε ρωτάει γιατί τον βρίζεις, τον παίρνεις αγκαλιά, του εξηγείς ότι δεν έβριζες αυτόν, ξανακοιμάσαι. Βλέπεις δεύτερο εφιάλτη, σπλάτερ αυτή τη φορά, ότι σου άνοιξε λέει ο αφαλός (κράξτε ελεύθερα, ναι είναι ό,τι πιο ηλίθιο έχετε ακούσει, με φρικάρει που έχει πεταχτεί έξω και προφανώς υποσυνείδητα φοβάμαι ότι μπορεί να μου συμβεί αυτό), αρχίζεις να κλαις μέσα στον ύπνο σου και να φωνάζεις σπαραχτικά το ηρωικό μωρό, που αντί να σε αναισθητοποιήσει με μπουνιά μπας και γλιτώσει σε ξυπνάει, σε παρηγορεί, σε διαβεβαιώνει ότι ήταν ένα κακό όνειρο και ότι όχι, καμία έγκυος δεν πέθανε από λυμένο αφαλό και σε ξανακοιμίζει. (Ο ίδιος μάλλον πάει στην κουζίνα να πιει καφέ μαζί με τις τελευταίες νυχτερίδες.)

Άλλα πρωινά, πάλι, δε βλέπεις τόσο θεαματικά όνειρα, βασικά δεν θυμάσαι καν τι είδες και τι έκανες στον ύπνο σου, αλλά, όπως σε διαβεβαιώνει το μωρό, τον έχεις ξυπνήσει στις εφτά το πρωί παρακαλώντας τον να βγει στο μπαλκόνι να μαζέψει τα πουλόβερ που έχεις, λέει, απλώσει. Εννοείται ότι πουλόβερ δεν υπάρχουν. Το μωρό-Ιώβ αναγνωρίζει ότι δικαίως έχεις πάθει μαλάκυνση από το πολύ πλύσιμο-άπλωμα-σιδέρωμα μωρουδιακών και, για άλλη μια φορά, δεν σε σκοτώνει.

Ευτυχώς για σένα, οι ημέρες είναι πολύ καλύτερες από τις νύχτες· εντάξει, σέρνεις ενίοτε κανένα πόδι λόγω κράμπας, αλλά ο Αννίβας δε σου φαίνεται ότι ζυγίζει 40 κιλά όπως όταν είσαι ξαπλωμένη. Επίσης, μπορεί να ξεχνάς εφτά συνεχόμενες φορές γιατί πήγες στην κουζίνα ή αν έχεις πάρει ή όχι το σίδηρό σου, αλλά τουλάχιστον δεν παραμιλάς, δεν παραληρείς και δεν πιστεύεις συνειδητά ότι θα πεθάνεις από ανοιγμένο αφαλό. Περιορίζεσαι στο να μελετάς κινήσεις αυτοάμυνας για να προστατευθείς από τη νοσοκόμα που ενδεχομένως θα επιχειρήσει να σου βάλει πεταλούδα αν δεν προλάβει να σε σώσει ο καλός γιατρός σου, ο οποίος, κατόπιν ωρίμου συζητήσεως, έχει πειστεί ότι είσαι πραγματικά τόσο τρελή και από όλη την υπόθεση τοκετός φοβάσαι αυτό, και έχει δεχτεί να ενημερώσει να μη σου κάνουνε τέτοιο πράμα, να μη σου βάλουν ορό και να σε τρυπήσουν ad hoc για ό,τι χρειαστεί, εφόσον βέβαια πάνε όλα καλά και δεν είναι απαραίτητο κάτι άλλο.

Την υπόλοιπη μέρα, ανοίγεις την πόρτα του μισοφτιαγμένου μπεμπερούμ και κοιτάς τη φάτσα της πράσινης λούτρινης χελωνίτσας που χαμογελάει πάνω από το ντουλάπι, περιμένοντας κι αυτή τον Αννίβα.