feeling good

Τελικά, αυτά τα τελευταίας τεχνολογίας "έξυπνα" κινητά είναι όντως έξυπνα. Όχι απλά έξυνα, δηλαδή· διάνοιες. Κάνουνε και χιούμορ. Δε με πιστεύετε; Καλά. Το μεσημέρι μου έστειλε ένα μήνυμα το μωρό, και η αυτόματη διόρθωση είχε μετατρέψει ένα"τώρα" σε"φώκια".

Ναι, φώκια. Από όλες τις πιθανές λέξεις, ας πούμε, που περιέχουν ωμέγα και μοιάζουν, θεωρητικά, με το τώρα, το γλυκό μας εξπίρια πήγε και διάλεξε τη φώκια.

Όχι, δεν κάνω πλάκα. Ή μάλλον, όχι, εγώ δεν κάνω πλάκα. Μου κάνει πλάκα το ρημάδι το σμάρτφον, το γαμημένο ότο-κορέκτ, το άτιμο το σύμπαν.

Ή εγώ είμαι όντως τόσο φώκια πλέον, που το αντιλαμβάνονται και οι συσκευές, και μάλιστα εξ αποστάσεως. Τι να πω.

[Ως φώκια, λοιπόν, να θυμηθώ μέχρι να γεννήσω να μην επιχειρήσω ξανά να βουρτσίσω την Τούφα. Λογικό είναι -οι φώκιες δε βουρτσίζουν περσικές γάτες. Όποια χαζή φώκια πάει να το κάνει, παθαίνει τράβηγμα αριστερού ισχύου και την επομένη μπατάρει από τη μια μεριά σερνόμενη από έπιπλο σε έπιπλο. Κατάσταση η οποία (σε συνδυασμό με τους αιφνίδιους πόνους-κράμπες-μουδιάσματα-ηλεκτροσόκ σε προσαγωγούς-λεκάνη-πόδια, που τη χτυπάνε από τότε που ο μπέμπης σφήνωσε το κεφαλάκι του εκεί που το σφήνωσε) μπορεί να τη δυσκολέψει λίγο, ιδίως όταν το μωρό λείπει μέχρι το βράδυ λόγω δουλειάς κι αυτή πρέπει, αν μη τι άλλο, να φάει και να πάει στο μπάνιο στη διάρκεια της μέρας. Λέμε τώρα.]

Τι έλεγα;

Α, ναι. Για τις φώκιες. Και το σμάρτφον, και τις περσικές γάτες. Και το ότι θα γίνω μαμά.

Ξέρω, το τελευταίο δεν το έλεγα ακριβώς, αλλά εξυπακούεται. Το σκεφτόμουν. Είπαμε, είμαι τζασμένη, αλλά τέτοιο τεχνολογικο-ζωολογικό παραλήρημα υπό συνθήκες λιγότερο σουρεαλιστικές δε θα το είχα.

Ο μπέμπης έρχεται. Πήγα χτες στο ντόκτορ και μου το είπε. Σώπα, θα μου πείτε, άμα δε σου το έλεγε δηλαδή δεν το ήξερες. Ναι, το ήξερα, μία βδομάδα έχω, και μόνος του να μην έρθει στο διάστημα αυτό θα τον κάνει η επιστήμη να έρθει. Πού θα πάει δηλαδή, θα κάτσει εκεί μέσα για πάντα, ή θα μεταναστεύσει; Αλλά να, μου φαίνεται απίθανο, δεν ξέρω πώς ακριβώς να το εξηγήσω. Όπως όταν ήταν να πρωτομπώ σε αεροπλάνο -και χειρότερα, εννοείται. Όταν είχα ακόμη ένα εξάμηνο μπροστά μου, μου φαινόταν πολύ πιο κοντινή η ιδέα, απ' ό,τι τώρα, που έχω ένα εξαήμερο -μάξιμουμ. 

(Να πω την αλήθεια, ο ντόκτορ προέβλεψε το σουκού. Ναι, αυτό το σουκού. Που ξημερώνει αύριο. Αλλά αυτό αν επιχειρήσω να το διαχειριστώ ως ιδέα, θα προστεθούν στο παραλήρημα δεινόσαυροι, τοστιέρες, η Μπουργκίνα Φάσο, ο Δομήνικος Θεοτοκόπουλος και μερικά ακόμη πράματα.)

Τι έλεγα, ουάνς εγκέν;

Ανάθεμα και θυμάμαι.

Κοίτα να δεις που το ξεκίνησα για εντελώς καλαμπούρι το ποστ και τελικά θα μου βγούνε τα υπαρξιακά μου. Άλλα είχα σκοπό να σας γράψω, να γελάσετε όντως -αλλά το 'χασα. Να, θα βγάλω και το ταγκ, να μη λέτε ότι σας παραπλανώ.

Δε φταίω εγώ που χαζεύω, 'νταξει; Το μωρό μοιάζει στο μωρό -δηλαδή, στο μωρό όταν ήταν μωρό (τώρα ξέρω ότι η πρόταση αυτή ακούγεται περίεργα αλλά μη γκρινιάζετε, καταλάβατε τι εννοώ). Και πού το ξέρεις, θα μου πείτε -πρώτον, επειδή το ξέρω (καμιά δωδεκαριά χρόνια πριν, που είδα το μωρό σε φωτογραφία μωρό, αποφάσισα ότι κάποια στιγμή θα κάνω ένα τέτοιο), και δεύτερον, επειδή φαίνεται στον υπέρηχο. Μέχρι κι ο ντόκτορ το παραδέχτηκε, και σκέψου αυτός δεν έχει δει καν το μωρό μωρό.

Κι άμα φανταστώ το μωρό αγκαλιά με το μωρό, μου έρχεται κάτι σε εγκεφαλικό επεισόδιο.

[Αυτό το σουκού μάλλον, σου λέει μετά. Γίνονται αυτά τα πράματα;]

Πάω να καθαρίσω κάτι. Έστω να βουρτσίσω τη γάτα -με κάθε τίμημα.