Ατένσιον, μπερθ χόρορ στόρι αχέντ.

Λοιπόν...πού είχαμε μείνει;
Α, ναι, εκεί που ο Αννίβας ήταν ακόμα μέσα κι εγώ παραληρούσα σουρομαδώντας τη γάτα. Ρε πούστη μου, περάσαν έξι μήνες και δεν το κατάλαβα, κοίτα να δεις.
(Συμπαθάτε με. Στη νέα, γονεϊκή πραγματικότητα, ο χρόνος ως έννοια έχει γίνει κάτι...πώς να το πω; Σα λάστιχο. Βασικά δεν είναι ότι δεν καταλαβαίνω τις μέρες που περνάνε, μάλλον το αντίθετο συμβαίνει: να έχουν περάσει δηλαδή δύο ώρες κι εγώ να νομίζω ότι ήταν δέκα. Προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου ότι όντως υπήρξαν κάποτε φάσεις στη ζωή μου που βαριόμουνα ας πούμε κι έσπαγα μπαλάκια στο zuma για να ηρεμήσω καμιά-δυο ώρες, κι αναρωτιέμαι πώς στο καλό γίνεται τώρα μέσα στον ίδιο χρόνο να έχω μαγειρέψει-βάλει πλυντήριο-σιδερώσει-κάνει μερικές ακόμα δουλειές (σχεδόν πάντα με το νιντζομωρό πάνω μου στο σλινγκ) ΚΑΙ επίσης να έχω κάνει μπάνιο, να έχω βαφτεί-χτενιστεί, να έχω αλλάξει-ντύσει το νιντζομωρό και να είμαι έτοιμη για έξω. Και να μου φαίνεται φυσιολογικό. Άσε που σε εξαιρετικές ας πούμε φάσεις, που πασάρω το νιντζομωρό στο μωρό για να "ασχοληθώ με τον εαυτό μου" (κοινώς να κάνω μπάνιο όχι σε δέκα αλλά σε ΕΙΚΟΣΙ ολόκληρα λεπτά, να κάνω καμιά αποτρίχωση και να βάψω κανένα νύχι), σύνολο ας πούμε μιάμιση ώρα στη χειρότερη περίπτωση, νομίζω μετά ότι τον έχω αφήσει μισή μέρα τουλάχιστον και τρέχω σαν την τρελή να τον πάρω γιατί πάσχω από κρίση έλλειψης.)
[Επειδή τώρα το ξέρω ότι το αναρωτιέστε, λοιπόν ΟΧΙ, δεν έχω αφήσει το νιντζομωρό-βρωμερούλι για πάνω από δύο ώρες, δύο φορές συνολικά. Και το έκανα για να πάω στο γιατρό (θα τον έπαιρνα μαζί αλλά δεν έχω αμάξι και δεν ήθελα να τον βάλω στη συγκοινωνία.) Και ναι πάμε για καφέ οικογενειακώς. Και κοιμόμαστε και όλοι μαζί, ΕΝΤΑΞΕΙ; (Μην ακούσω τώρα καμιά αηδία περί καταστροφής της προσωπικής ζωής του ζευγαριού, διότι πλέον ξέρω από πρώτο χέρι ότι τέτοιες "συνταγές" επιτυχίας/αποτυχίας δεν παίζουνε. Εννοείται ότι είναι προσωπικό θέμα το αν σε ευχαριστεί ή όχι να κοιμάσαι μαζί με το μωρό. Αλλά το αν πηδιέσαι ή δεν πηδιέσαι, άπαξ και ΥΠΑΡΧΕΙ ένα μωρό, ουδεμία σχέση έχει με το ΠΟΥ αυτό κοιμάται. Το θέμα είναι ΝΑ κοιμάται. Αν ΔΕΝ κοιμάται, σε οποιοδήποτε σημείο του σπιτιού κι αν υποθέσουμε ότι θα έπρεπε να συμβαίνει αυτό, σεξ γιοκ. Εάν κοιμάται μακάριο ΟΠΟΥΔΗΠΟΤΕ, και κοιμάται ΤΑΚΤΙΚΑ μακάριο (οπότε δεν είσαι γκρι σα ζόμπι από την αϋπνία, εξαντλημένος, άπλυτος και με αξύριστες μασχάλες), ήμαρτον, έχεις ΟΛΟ ΤΟ ΥΠΟΛΟΙΠΟ ΣΠΙΤΙ για να κάνεις όσο σεξ γουστάρεις. Κι ακόμα κι αν δεν είσαι περιπετειώδης τύπος του πλυντηρίου/νεροχύτη/μπαλκονιού/(συμπληρώστε κατά βούληση), τι στο διάολο, ένα καναπέ τον έχεις, δεν τον έχεις; Αυτά. Και μετά επιστρέφεις στο δωματιάκι σου και κοιμάσαι αγκαλιά με το βρωμερούλι. Που μυρίζει τόσο ωραία και είναι τόοοοοοσο γλυκό *πετάρισμα βλεφαρίδων* Και έλεος δηλαδή, έχουμε ένα τεράστιο κρεβάτι, θα αφήσουμε το βρωμερούλι να κοιμάται μόνο του στο σκατοκουνάκι;! Μόνο τη γάτα έχουμε εξώσει προσωρινώς (αν και τα μωρά δεν παθαίνουν τίποτα από κατάποση τρίχας περσικής γάτας  -τεσταρισμένο *σφυρίζει ανέμελα*), αλλά σε λίγο καιρό τη βλέπω να επιστρέφει και αυτή. Διότι, όπως απεφάνθει και το μωρό που, είπαμε, αποφαίνεται σπανίως αλλά όταν το κάνει ζωγραφίζει, "ο ύπνος είναι οικογενειακή υπόθεση, το γαμήσι είναι μια άλλη ιστορία".]
Λοιπόν τι σας έλεγα; Α ναι, πώς γέννησα. Σας χρωστάω ένα επετειακό στόρι γιατί, τι στο καλό, το νιντζομωρό θα γίνει σε οχτώ μέρες έξι μηνών. Και θ' αρχίσει και να τρώει πραματάκια. Κι εγώ θα μυξοκλαίω από συγκίνηση που πλέον δε θα το ταΐζω μόνο εγώ. Και θα είναι τόοοοοοοσο γλυκό με τα μικρά του κουταλάκια και τα μικρά μπολάκια του και πασαλειμμένο με τα φρουτάκια του. Και δεν ξέρω αν σας το είπα, αλλά μυρίζει τόοοοοοοσο ωραία...(ωχ, πάλι μ' έπιασε το βλεφάρισμα, σταματήστε με.)
Λοιπόν ναι, θυμάστε που σας έλεγα τόοοοτε ότι ο ντόκτορ είχε προβλέψει το ΣΚ; Ε, μέσα έπεσε. Περίπου δηλαδή, γιατί το βρωμερούλι ήρθε τη Δευτέρα, αλλά έσπασε τα νερά χαράματα στις πέντε οπότε ψυχολογικά  ήμασταν ακόμα στο ΣΚ. Και βγήκε έξω ΑΚΡΙΒΩΣ δώδεκα ώρες μετά, έλεος δηλαδή τέτοια ακρίβεια αυτό το παιδί (ναι, Παρθένος είναι, θέλετε κάτι;).Αλλά μισό. Ήμουνα εκεί που έσπασε τα νερά, ή καλύτερα πέντε-έξι ώρες νωρίτερα, δηλαδή έντεκα προς μεσάνυχτα Κυριακής, όταν η ετοιμόγεννη τρελή αποφάσισε α) να σιδερώσει μια ντάνα ρούχα και β)να βάψει μόνη της τα νύχια των ποδιών της. Και τα κατάφερε, φυσικά -σε αψεγάδιαστο ΚΑΙ φωσφοριζέ φούξια, παρακαλώ. Μετά έστειλε το μωρό για νάνι (γιατί την ψυχανεμιζόταν τη δουλειά και λέει άσε μην είναι κι αυτός άυπνος), και τέλος πάντων κατά τις τρεις ξαπλώνει κι αυτή (αφού είχε καταπολεμήσει μια ασυγκράτητη παρόρμηση να σφουγγαρίσει και το πάτωμα, και ήταν πλέον βέβαιη, εξαιτίας ακριβώς της εν λόγω παρορμήσεως αλλά και του προηγηθέντος σιδερώματος ΚΑΙ πεντικιούρ, ότι οσονούπω γεννάει).
Να μη σας τα πολυλογώ, η τρελή ξυπνάει στις τέσσερις και μισή, από φαγούρα στην κοιλιά. Το παθαίνουν ενίοτε οι γκαστρωμένες (είναι που τσιτώνει το δέρμα; δεν είμαι σίγουρη, πάντως συμβαίνει), αλλά αυτό παραήταν. Σηκώνεται πάνω με μια γενικότερη ανησυχία αλλά κανένα άλλο σύμπτωμα, κάνει μια βόλτα, τρώει κάτι κουλουράκια γιατί πεινάει. Κάθεται στον καναπέ, και η γάτα (που ποτέ δεν πλησίαζε άνθρωπο -ο παρατατικός οφείλεται στο ότι στη μ.μ., ήτοι μετά μπέμπη, εποχή έχει μεταμορφωθεί στο πιο χαδιάρικο πλάσμα του κόσμου, δεν ξέρω πώς έγινε αυτό) τρέχει να τριφτεί  στις γάμπες της. "Έσπασε η έβδομη σφραγίδα", σκέφτεται η τρελή, "το μισάνθρωπο ζώο με πλησίασε, γεννάω". Και σηκώνεται και ανοίγει τον υπολογιστή, να γκουγκλάρει αν η φαγούρα στην κοιλιά είναι μεταξύ άλλων και σύμπτωμα τοκετού.
Λοιπόν δεν πρόλαβα να το γκουγκλάρω, γιατί το νιντζομωρό έσπασε τα νερά. (Αλλά για να μην μείνετε με την απορία, δεν είναι -ή έτσι μου είπε τουλάχιστον ο μαιευτήρας μου).
Και μετά ξεκίνησε το γέλιο, με μένα (τέρας ψυχραιμίας) να πηγαίνω στο καημένο το μωρό και να του λέω από την πόρτα της κρεβατοκάμαρας "ρε μωρό..."
Στο σημείο αυτό, θα πρέπει να φανταστείτε το μωρό, που έχει μια καταπληκτική ικανότητα, αν του μιλήσεις την ώρα που κοιμάται, να ανοίγει τα μάτια σα νεκροζώντανος και να απαντάει κατευθείαν "τι" ή "ναι", εξακολουθώντας ωστόσο να είναι ΤΕΛΕΙΩΣ κοιμισμένος. Είπε λοιπόν το κλασικό "ναι", του λέω εγώ πολύ φυσικά "δε σηκώνεσαι να φτιάξεις κανένα καφεδάκι;", μου ξαναλέει "ναι" (κοιμισμένος ακόμα), κι εγώ συνεχίζω ακόμα φυσικότερα, "γιατί μου σπάσανε τα νερά".
Κι εκεί μετάνιωσα τρελά που δεν το έκανα αυτό τραβώντας βίντεο ή έστω με μια φωτογραφική μηχανή ανά χείρας, γιατί πετάχτηκε σα να τον χτύπησα με τέιζερ, με γουρλωμένα μάτια και φωνάζοντας "τι". Είχε τόσο επική φάτσα, που αν (προσοχή, σπόιλερ) ήταν να έχω νορμάλ τοκετό, δεν υπάρχει περίπτωση, θα μου είχε φύγει το παιδί από τα γέλια.
Τέλος πάντων, να μη σας τα πολυλογώ, σηκώνεται το μωρό, με ένα μίνι πανικό αν και γενικά είναι σαολίν (και το απέδειξε περίτρανα και στην πορεία, μιλάμε ΤΟΣΟ σαολίν πια ακόμα και μένα που τον ξέρω με εξέπληξε κάπως), εγώ στην καρακοσμάρα μου και κουλ Αλέξης εντελώς, πρώτον επειδή ούτε πονούσα ούτε τίποτα και δεύτερον επειδή, δεν ξέρω αν σας το είχα πει, αλλά είχα μία ακράδαντη, ακλόνητη και αμετακίνητη (μπετοκολόνα, ένα πράμα) πίστη ότι θα γεννήσω πανεύκολα, φυσιολογικότατα, ομαλότατα, και δε φοβόμουν απολύτως τίποτα (εκτός από τον ορό -ναι, εννοώ τον ορό, το να μου βάλουν ορό. Καθένας με τα προβλήματά του, εντάξει;). Κάνω μπανάκι, ντύνομαι, βάφομαι, χτενίζομαι, περιμένω να πάει έξι η ώρα για "να μην ξυπνήσω νωρίτερα τον καημένο το γυναικολόγο μου" (ναι, το εννοώ), στις έξι τον παίρνω, μου λέει πήγαινε στο μαιευτήριο κι έρχομαι κι εγώ.
Εγώ με το πάσο μου εντελώς, μου έρχεται να πιω...φραπέ. Σημειωτέον τρελή λάτρις του φραπέ, αλλά στην εγκυμοσύνη αρχικά έπινα ντεκαφεϊνέ και μετά έκοψα εντελώς το νες επειδή λένε ότι δεν είναι και πολύ καλός ποιοτικά. Οπότε λέω στο μωρό "ρε θέλω να πιω μια φραπεδιά", το μωρό με κοιτάει λίγο με φρίκη, έλα καλέ του λέω, δε βιαζόμαστε, "και φτιάξε μου μία κανονική βαρβάτη, σιγά τι θα πάθει το μωρό, τώρα πλέον βγαίνει από κει", ε κουλάρει και το μωρό και μου λέει "ναι ρε, δε γαμιέται, πιέστην". Μου φτιάχνει τη φραπεδιά, αράζω και την πίνω βγάζοντας ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ (όποιος με προκαλέσει ότι σας λέω μαλακίες θα του στείλω, φαίνεται η ημερομηνία από τη μηχανή) για αναμνηστικό, και μετά κατά τις έξι και τέταρτο παίρνουμε τη βαλιτσούλα μας και κατεβαίνουμε, κύριοι, για να πάρουμε ταξί (θα έπαιρνα την αδερφή μου αλλά ήταν με ίωση οπότε δεν έπαιζε, και ο μόνος έτερος με τουτού ήταν ο πεθερός μου και δεν ήθελα μπαμπαδομαμάδες από πάνω μου εκείνη την ώρα).
Εννοείται ότι ο έρμος ο ταξιτζής έτσι λαλά που με είδε μας είπε χαμογελώντας "για προγραμματισμένη καισαρική πάτε, ε;". Ε τι να κάνω, του χαμογέλασα απλώς του ανθρώπου, τι να του πω, "όχι, έχω σπασμένα νερά" να πάθει σοκ να τρακάρει; Εξάλλου μια χαρά ήμουν, ουδεμία διαρροή, το αμάξι του δεν κινδύνευε, τι να τον αγχώσω τζάμπα τον άνθρωπο;
Και τώρα λίγο σε φαστ φόργουορντ, πάμε μαιευτήριο, με παίρνουνε, μπλα μπλα, όλα καλά, με πάνε τέλος πάντων εκεί που γεννάς (στο Ρέα δε σε πηγαινοφέρνουνε, σε πάνε σε ένα μέρος μόνη σου και ήρεμη με τον καλό σου κι εκεί γίνεται όλος ο τοκετός). Μπλα μπλα μπλα, μου βάζουν και ορό χωρίς να πεθάνω από το σοκ (τελικά ήταν λιγότερο τραγικό απ' όσο νόμιζα). Μου λένε για επισκληρίδιο.
Η τρελή, λοιπόν, δεν ήθελε να κάνει επισκληρίδιο. Πρώτον γιατί είχε την πίστη-μπετοκολόνα που λέγαμε πριν για τον υπέροχο και εύκολο τοκετό που θα είχε (παρ' όλο που μου ΕΙΧΕ ΠΕΙ ο ντόκτορ ότι το παιδί έχει μεγάλο κεφάλι, ότι θα γεννήσω μεν φυσιολογικά αλλά θα είναι ζόρι, ότι θα χρειαστεί μάλλον εμβρυουλκό κ.λπ. -εγώ σε άρνηση, με όνειρο λέει να γεννούσα αν γινόταν και με μαία στο σπίτι. ΜΠΟΥΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΧΑΑ.), και δεύτερον επειδή ΦΟΒΟΤΑΝ. Δεν ξέρω αν μπορείτε να αναλογιστείτε ΠΟΣΟ μπορεί να φοβάται την επισκληρίδιο ένας άνθρωπος που ΚΛΑΙΕΙ όταν του παίρνουν αίμα και κινδύνεψε να λιποθυμήσει επειδή του έβαλαν ορό. Λοιπόν τους ξαποστέλνω λέγοντας "όχι όχι ΟΧΙ" λες και μου πρότειναν να με κάνουν ανθρωποθυσία, και αρχίζω να κοπανιέμαι/μουγκρίζω/ό,τι τέλος πάντων αξιοπρεπέστατα με τις πρώτες συσπάσεις. (Απ' έξω οι μαίες/νοσηλευτές/νοσηλεύτριες πρέπει να είχανε βάλει στοιχήματα και να τρώγανε ποπ-κορν περιμένοντας πότε η ψυχωτική στο πέντε θα ζητήσει επισκληρίδιο. Ερχόταν και με ρωτούσαν κάθε ένα τέταρτο αν έχω αλλάξει γνώμη. Εγώ, βράχος.)
Και για να μην το πολυκουράζουμε, ας φτάσουμε στο σημείο που θρυμματίστηκε η μπετοκολόνα μου. Περνάει κάνα τετράωρο (σε φάση έχει πάει έντεκα και) κι εγώ έχω κάτι συσπάσεις ό,τι να 'ναι, πολύ λίγες, και διαστολή ελάχιστη. Μου έχουν βάλει φάρμακο εντωμεταξύ για ωδίνες και μου έχει γυρίσει το μάτι από τους πόνους αλλά και πάλι διαστολή νόου. [Προφανώς ήμουν από τις περιπτώσεις που σε "φυσική κατάσταση" (π.χ. γέννα σε σπίτι/χωράφι/στάβλο σε κανένα χωριό πριν μερικές δεκαετίες) θα κοιλοπονούσαν 2-3 εικοσιτετράωρα και (προσοχή, σπόιλερ) μάλλον θα είχαν πεθάνει στη γέννα -αν υποθέσουμε ότι κατάφερναν να βγάλουν το μωρό.ΜΠΟΥΑΧΑΧΑΧΑ ξανά.]
Μου λέει λοιπόν ο ντόκτορ ότι εκτός του ότι θα υποφέρω φριχτά χωρίς επισκληρίδιο για άγνωστο πόσες ώρες, ότι ΠΡΕΠΕΙ να γίνει επισκληρίδιος για να προχωρήσει η διαστολή. Τι να κάνω, λέω ναι, αλλά μου έχει γυαλίσει το μάτι από τον πανικό, έχω αγριέψει και πιστεύω τουλάχιστον ότι συνωμοτούν όλοι για να με σκοτώσουν. Για να καταλάβετε όταν ήρθε η αναισθησιολόγος, χωρίς να πω ΤΙΠΟΤΑ, μόνο από τη φάτσα μου, γύρισε και είπε πολύ σοβαρά στο γιατρό μου "εγώ δεν κάνω επισκληρίδιο σε γυναίκα με το ζόρι". Το συζητάω με το γιατρό (αν λέγεται συζήτηση αυτό που έκανα εκείνη την ώρα έτσι όπως ήμουν), λέμε άντε να περιμένουμε άλλη μια ώρα μήπως γίνει κάτι. Και κάθομαι, σα ζώον που είμαι, και υποφέρω άλλη μία ώρα. Κοντεύει μία εντωμεταξύ, έχω πάθει σοκ και από τον πόνο και πάμε με χίλια για επισκληρίδιο.
Λοιπόν τώρα προσέξτε. Δεν θέλω να τρομάξω καμία γυναίκα επειδή εγώ είμαι μουρλή. Ναι η επισκληρίδιος πονάει, ναι πονάει αρκετά, αλλά δεν είναι τίποτα τρομερό. Αν ήταν, δε θα γελούσαν μέχρι δακρύων μαζί μου ΚΑΙ ΟΙ ΠΕΝΤΕ γυναίκες με τις οποίες μίλησα όσο έμεινα στο μαιευτήριο, που είχαν κάνει ΟΛΕΣ επισκληρίδιο, όταν τους το περιέγραψα ως "την πιο εφιαλτική εμπειρία της ζωής μου" και "απείρως χειρότερο από τη γέννα την ίδια". Για μένα έτσι ήταν, αλλά ήταν καθαρά θέμα φόβου. Όταν λέω ότι φοβήθηκα, εννοώ ότι πίστεψα ότι θα πάθω ανακοπή από το φόβο μου. Το μωρό που μπήκε μετά τα 'παιξε που με είδε, ήμουν σαν να με είχε μόλις βιάσει μία διμοιρία, δε μίλαγα από το φόβο μου, τέτοια ξεφτίλα. Εννοείται σε δέκα λεπτά που με έπιασε αυτή η ΥΠΕΡΟΧΗ, ΜΑΓΙΚΗ και ΤΕΛΕΙΑ αναλγησία της επισκληριδίου ήμουν τρισευτυχισμένη, φίλαγα τα χέρια του γιατρού που με έπεισε, τους αγαπούσα όλους και κάναμε χαβαλέ όλες τις υπόλοιπες ώρες μέχρι τις πέντε παρά είκοσι. (Για την ιστορία, μηδέν παρενέργειες από την επισκληρίδιο, όλα τέλεια.)
Ε, και μετά πήγαν όλα καλά (διαστολές κ.λπ.), και κάποια στιγμή μου είπαν γεννάμε. Και γεννήσαμε, χμ, όπως λέγανε μετά στους άλλους και μου γύρναγε το μάτι, "με ένα πόνο, μέσα σε δέκα λεπτά".
Τώρα τι παίχτηκε σ' αυτό το τεταρτάκι...Λοιπόν, να σας το συνοψίσω:
Τα θετικά της υπόθεσης: Δεν ένιωθα τίποτα σε πόνο από τον τοκετό τον ίδιο ή ό,τι άλλο συνέβαινε εκεί -ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΠΑΡΕΙ ΧΑΜΠΑΡΙ τι γίνεται εκεί -Νόμιζα ότι όλοι μου φώναζαν πανικόβλητοι για να με...ενθαρρύνουν -Δεν είχα διανοηθεί ότι κινδυνεύει κανείς - Είχα την αφελή εντύπωση ότι μπορούσε να γίνει καισαρική εκείνη την ώρα αν κάτι στράβωνε και το μόνο μου άγχος ήταν αυτό, μη δε βγει ο φυσιολογικός και κάνω χειρουργείο - Η φάση κράτησε όντως ένα τέταρτο -Το βασικότερο, ΟΛΑ ΠΗΓΑΝ ΚΑΛΑ -Και 45 μέρες μετά ήμουν (και παραμένω) σαν καινούρια (θαυματουργή επιστήμη).
Τα αρνητικά: Το σκηνικό ήταν όπως στο "στην εντατική", μαζεύτηκαν δέκα άνθρωποι που ούρλιαζαν, μου έβαζαν οξυγόνο, με ικέτευαν να σπρώξω (αλλά είπαμε, εγώ νόμιζα στην παραζάλη μου ότι υπερβάλλουν για λόγους ενθάρρυνσης.) - Πίστεψα ότι θα με σκοτώσει ή θα μου σπάσει τουλάχιστον ΟΛΑ μου τα πλευρά μια μαία που έσπρωχνε το μωρό από το στομάχι μου (και όχι εκεί δε φτάνει η επισκληρίδιος, μιλάμε για εφιάλτη) - Το νιντζομωρό ΔΕΝ  χώραγε να βγει γιατί τελικά ήταν και 3.400, έσπασε μία βεντούζα στο κεφάλι του και φέραν άλλη πιο πάουερ, ολόκληρο μηχάνημα  (εγώ ΧΑΜΠΑΡΙ σε όλα αυτά, ο σαολίν έκατσε και τα είδε όλα και δεν έπαθε ΤΙΠΟΤΑ -βασικά ήταν η μόνη στιγμή που ψυλλιάστηκα ότι κάτι πρέπει να πάει στραβά, όταν είδα ότι σε κάποια φάση τον σπρώχνανε να φύγει να μη βλέπει, αυτός δεν έφευγε και ήταν τόσο πανικόβλητοι που τον παράτησαν) - Όταν κατάλαβα ΠΟΣΑ ράμματα είχα, γελούσα ΠΑΡΑ ΜΑ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ που είχα αγοράσει λέει και το τζελ για το μασάζ που μπορεί να σου γλιτώσει λέει την περινεοτομή (εγώ είχα μάλλον τομή καισαρικής απλά σε λάθος σημείο.) - Ο γιατρός είπε στα ίσα στον άντρα μου ότι αν το παιδί είχε άλλα 100 γραμμάρια (πέσαμε στη μέγιστη δυνατή απόκλιση σε σχέση με τον υπολογισμό του υπέρηχου) "δεν θα το έβγαζε". Αυτά.
Και για να μη γινόμαστε μελοδραματικοί, ας επανέλθουμε στο μωρό-σαολίν που δύο ώρες μετά από αυτό το υπερθέαμα που παρακολούθησε  (και το οποίο, όταν άρχισα να αντιλαμβάνομαι λίγο τι είχε γίνει, τον ΕΞΟΡΚΙΣΑ ότι δε θα μου περιγράψει ΠΟΤΕ), μου έκανε πρόστυχες γκριμάτσες πίσω από την πλάτη της μαίας που μου έφερε το νιντζομωρό και μου έδεχνε πώς πρέπει να το τοποθετήσω στο στήθος, και επειδή τον αγριοκοίταξα μόλις έφυγε μου είπε επί λέξει "μα τι φταίω εγώ, έχει έρθει η καυλονοσοκόμα" (ομολογουμένως ήταν καλή) "με το μαύρο στριγκάκι που φεγγίζει μέσα από το άσπρο" (αυτό δεν το είδα) "και σου ζουλάει τα βυζιά".
(Και μετά φίλη μου προσπαθούσε να με πείσει ότι "πρέπει να του συζητήσω κάποια στιγμή" για τα όσα είδε και ότι "μπορεί να μην το δείχνει αλλά να του έχει αφήσει... πράγματα", εννοώντας προφανώς ότι θα έπαθε ψυχολογικό τραύμα και δε θα του σηκώνεται. Και άντε να της εξηγήσεις.)
Ουφ, αυτά. Τώρα έχω γενικά πολλά να σας πω για το νιντζομωρό-βρωμερούλι. Που είναι τόοοοοοσο γλυκό και μυρίζει τόοοοοσο ωραία και...(ωχ, ναι, σταματάω). Αλλά όχι σε αυτό το ποστ. Παραμεγάλωσε, και επίσης πεινάω η (αποκλειστικώς θηλάζουσα) μάνα. Εντάξει;
Σι γιου για νέες περιπέτειες.