Η δυστυχία του να είσαι θηλυκό το καλοκαίρι

Τα τελευταία χρόνια, έχω υιοθετήσει έναν απαράβατο κανόνα ψυχολογικής επιβίωσης: με το που μπαίνουν οι πρώτες ζέστες, οι (ούτως ή άλλως ανύπαρκτες σχεδόν) σχέσεις μου με την τηλεόραση και τα περιοδικά διακόπτονται παντελώς. Για την ακρίβεια, εμφανίζω οξύτατα αλλεργικά συμπτώματα στη θέα τους, με αντιδράσεις τύπου Ελένης Λουκά απέναντι σε μια ορδή σατανιστών. Φανταστείτε πως αρκεί μία και μόνη διαφήμιση αντικυτταριτιδικής κρέμας για να αρχίσω να παθαίνω κρυάδες, μικρούς σπασμούς και να βγάζω ακατάληπτους ήχους κλείνοντας τα μάτια και τα αυτιά μου. Ενίοτε, ανάλογα με τη σφοδρότητα του ερεθίσματος, δεν αποκλείεται να φθάσω μέχρι και τη μίνι επιληπτική κρίση.

Διότι, αν τον υπόλοιπο χρόνο τα προβαλλόμενα πρότυπα οδηγούν απλώς τη μέση γυναίκα σε μια ελαφριά κατάθλιψη, το καλοκαίρι που βγαίνουν λίγο-πολύ όλα στη φόρα αρχίζεις, αναπόφευκτα, να σκέφτεσαι τη λύση της αυτοκτονίας. Αν πάλι ανήκεις στις πιο αισιόδοξες, μπαίνεις απλώς στο τριπάκι να μεταμορφωθείς εντός δύο εβδομάδων το πολύ σε Βραζιλιάνα καλλονή, εξαλείφοντας με τη βοήθεια αναρίθμητων χημικών παρασκευασμάτων τα όποια σωματικά σου ελαττώματα –ή ό,τι τέλος πάντων σε πείθουν ξαφνικά πως αποτελεί φοβερό και τρομερό ελάττωμα απλώς επειδή είναι καλοκαίρι.

Πάρτε αρχικά για παράδειγμα το χρώμα του δέρματος που, ως γνωστόν, ποικίλει στα ανθρώπινα όντα. Ας υποθέσουμε πως είσαι λευκή εκ φύσεως και για να μαυρίσεις χρειάζεσαι ενάμιση μήνα διακοπές στην Καραϊβική ή έστω σε κάποια εγχώρια παραλία. Ας υποθέσουμε ακόμη πως, εντελώς κατ’ εξαίρεση φέτος, αναγκάζεσαι να στερηθείς τον αυτονόητο για κάθε Έλληνα πολίτη ενάμιση μήνα εξωτικού παραθερισμού κι έχεις μείνει άσπρη σαν το διαιτητικό γάλα με το οποίο περιχύνεις κάθε πρωί τα επίσης διαιτητικά δημητριακά σου, που υπόσχονται να σου χαρίσουν ως δια μαγείας το σώμα της Ναόμι Κάμπελ. Τι κάνεις; Κυκλοφορείς απτόητη με το σορτσάκι επιδεικνύοντας την ασπρίλα σου;

Από-και-κλείεται, αν σέβεσαι στοιχειωδώς τουλάχιστον τον εαυτό σου! Πού να τολμήσεις να ξεμυτίσεις εκεί έξω με όλα αυτά τα μισόγυμνα θηλυκά που, άγνωστο πώς, έχουν καταφέρει να προσομοιάσουν από το Μάιο ακόμη όχι στη σιλουέτα απαραιτήτως της Ναόμι, αλλά σίγουρα στο χρώμα της; Οπότε ή που θα κόβεις βόλτες με το τζην με σαράντα βαθμούς θερμοκρασία μέχρι να βγάλεις φουσκάλες από τη ζέστη, ή που θα καταφύγεις στο θαύμα των καλλυντικών και θα αρχίσεις να πασαλείβεσαι με κάποιο self-tan, περισσότερο ή λιγότερο δραστικό αναλόγως του γούστου σου.

Εγώ, για παράδειγμα, κατέφυγα απελπισμένη (αφού διαπίστωσα πέραν πάσης αμφιβολίας πως το να πηγαίνω μία στο τόσο στη θάλασσα χρησιμοποιώντας λαδάκι Hawaiian Tropic μόνο εγκαύματα μπορούσε να μου προκαλέσει) στα αυτομαυριστικά ήπιας μορφής, ξέρετε, αυτό που βάζουν οι κυρίες στη διαφήμιση και χαίρονται γιατί έχουν «χρυσαφένια λάμψη όλο το χρόνο»; Ανάθεμά με τώρα αν απέκτησα χρυσαφένια λάμψη, αλλά τέλος πάντων ας πούμε πως έσπασε λιγάκι το εκρού του νεκρού. Το γεγονός, τώρα, πως τις πρώτες φορές που χρησιμοποίησα το εν λόγω θαυματουργό προϊόν έκανα προφανώς κάποια μαλακία και κατέληξα με δύο καφέ ρίγες στη δεξιά γάμπα, καταγράφεται υποθέτω στις παράπλευρες απώλειες. Πάλι καλά που εξαφανίστηκαν μέσα σε 2-3 μέρες και, κυρίως, που έχω ανεκτικό άντρα που μου δήλωσε χαμογελώντας στωικά πως θα με αγαπά «με όλα μου τα χρώματα». Ακόμη κι αν γίνω κανελί με βούλες σαν κουτάβι αγνώστου διασταυρώσεως, υποθέτω…

Ο επόμενος θηλυκού γένους καλοκαιρινός εφιάλτης είναι τα παραπάνω κιλά, η ελλιπής γράμμωση, η χαλάρωση και γενικά όλο το πακέτο της εμφάνισης με μπικίνι στην παραλία, που κορυφώνεται στη μία και μοναδική φρικαλέα λέξη: κυτταρίτιδα. Σημειωτέον, βέβαια, πως με βάση αυτά που σου δείχνουν στις φωτογραφίες και τα διαφημιστικά σποτάκια, εντάσσεσαι κατά πάσα πιθανότητα στα τέρατα της φύσεως ακόμη και αν από αντικειμενική άποψη είσαι από μια χαρά έως καλλίγραμμη. Γιατί όσο και να σε προίκισε η μαμά φύση, όσο και να ιδρώνεις κάνοντας διάφορες ασκήσεις διαστροφικής εμπνεύσεως για να αποκτήσεις μπούτι αθλήτριας, ε, δε μπορεί, δεν έχεις πάνω σου τα επτά διαφορετικά φίλτρα που έχει η κυρία στη διαφήμιση και, σίγουρα, δεν έχεις υποστεί το απαραίτητο ρεκτιφιέ στο photoshop –και, τέλος πάντων, ακόμη και αν προσέχεις την εικόνα σου, έχεις κι άλλες υποχρεώσεις που σε αποσπούν από το έργο του σμιλέματος του τέλειου μηρού. Εν ολίγοις; You suck (σε σύγκριση, πάντα).

Ως προς αυτό τουλάχιστον το κεφάλαιο, μπορώ υπερήφανα να δηλώσω πως έχω κόψει τα σχετικά αντι-κυτταριτιδικά σκευάσματα προ πολλού, αποδεχόμενη πως είναι το λιγότερο κρετινώδες να πλακώνομαι στα χημικά σε μια καθ’ όλα άνιση μάχη με τα γονίδιά μου. Και δεν ξέρω αν αληθεύει πως θα μπορούσα να εξαλείψω τα όποια ίχνη κυτταρίτιδας κόβοντας μαχαίρι το τσιγάρο, τον καφέ, το αλκοόλ, το αλάτι, τη ζάχαρη και επιβιώνοντας μονάχα με λαχανάκια Βρυξελλών στον ατμό αλλά, σε κάθε περίπτωση, δεν προτίθεμαι να το μάθω! Εξάλλου, όπως και πάλι δήλωσε ο πολύπαθος μέλλων σύζυγος (σουίτα στον παράδεισο έχει κλείσει, ο άνθρωπος) μπορεί κάλισστα να ζήσει παρέα με την «όψη φλοιού πορτοκαλιού», αλλά όχι με τη νευρασθένειά μου.

Τις υπόλοιπες μικρολεπτομέρειες, όπως για παράδειγμα ότι συνίσταται να κάνεις περμανάντ για να βγαίνεις λέει χτενισμένη από τη θάλασσα, να προμηθευτείς αδιάβροχη μάσκαρα (που δεν βγαίνει μετά ούτε με απορρυπαντικό πιάτων) για να βλέπουν τα μπαρμπούνια τα μπιρμπιλωτά σου ματόκλαδα όσο κάνεις βουτιές, να πηγαίνεις δέκα επτά φορές το μήνα για επαγγελματικό πεντικιούρ μην τυχόν και σου σκληρύνουν οι φτέρνες από τα σανδάλια, δεν μπαίνω καν στον κόπο να τις αναπτύξω.

Ένα πράγμα ξέρω με βεβαιότητα: στην επόμενη ζωή μου δεν πρόκειται να την ξαναπατήσω! Θα φροντίσω, προτού κατέβω στη γη, να προμηθευτώ το σωστό σετ γεννητικών οργάνων –και θα απολαμβάνω μακάριος τις διακοπούλες μου στη Γαύδο, χωρίς να σκέφτομαι με τρόμο πού θα βρω πρίζα να βάλω το silk-epil μου…