Κυριακή 27 Ιουλίου 2008

summer personality crisis



Ένα καλοκαιρινό σύμπτωμα που με κάνει να απορώ είναι η κρίση προσωπικότητας που πιάνει μερικούς-μερικούς έτσι και χτυπήσει το καμπανάκι των διακοπών. Τι κρίση προσωπικότητας, δηλαδή, συνήθως μιλάμε για πραγματική μετάλλαξη: φεύγεις πχ η φυσιολογική Μαιρούλα από το λιμάνι του Πειραιά, και πατάς το ποδαράκι σου στη Σκιάθο μεταμορφωμένη κιόλας σε κάποια άλλη, άγνωστη ύπαρξη. Τόσο διαφορετική, που είναι ζήτημα αν θα σε αναγνώριζε ακόμη και η ίδια η μανούλα σου…

Εντάξει, δε λέω, όλοι είμαστε κάπως κατά τη διάρκεια των διακοπών –πιο χαλαροί, πιο αστείοι, πιο κάφροι ίσως. Αυτό άλλωστε είναι και το όλο νόημα, να ξεφύγεις λιγάκι από τη ρουτίνα και τον καθημερινό σου εαυτό. Κάτι παραπάνω θα φας, θα πιεις ή θα καπνίσεις. κάτι λιγότερο θα φορέσεις χωρίς να σε πολυνοιάζει. κάπως περισσότερο θα σαχλαμαρίσεις δεξιά κι αριστερά. Πάσο. Από κει όμως, μέχρι την πλήρη ανατροπή του όποιου πολιτισμικού σου υποβάθρου, η απόσταση είναι νομίζω τεράστια.

Κανείς δεν θα με πείσει, επί παραδείγματι, ότι υπάρχει γυναίκα που όντως απεχθάνεται το cosmopolitan ή την espresso, και αιφνιδίως στις διακοπές όχι μόνο της φεύγει το αίσθημα ναυτίας στη θέα τους αλλά, απεναντίας, τα μελετά με πλήρη προσήλωση καθημερινά στην παραλία, σπεύδοντας να δηλώσει με κάθε ευκαιρία «καλέ εγώ δε διαβάζω ποτέ τέτοιες βλακείες αλλά να, θέλω κάτι να χαζέψω». Χρυσό μου κοριτσάκι, και για το χάζεμα υπάρχουν διαβαθμίσεις –πάρε αστερίξ, πάρε σταυρόλεξο ή κάποιο άλλο περιοδικό έντυπο! Και μη μου πεις ότι δεν βρήκες, διότι αν στο κωλονήσι στο οποίο προσγειώθηκες φθάνει το cosmopolitan, στάνταρ θα φθάνει και το σταυρόλεξο. Οπότε, άμα το διαβάζεις το ρημάδι, ευχαριστήσου το τουλάχιστον και μην προσπαθείς να μας πείσεις ότι συνήθως ξεφυλλίζεις με τον καφέ σου συγγράμματα βυζαντινολογίας. Εκτός κι αν έχεις πάθει ηλίαση από το πολύ τάβλιασμα στην άμμο το καταμεσήμερο και έχεις το ακαταλόγιστο.

Παρομοίως, αδυνατώ να πιστέψω πως υπάρχει κανείς που ακούει φανατικά και μόνο Μπετόβεν αλλά με το που τον χτυπάει το πρώτο μελτέμι σεληνιάζεται και κοπανιέται με σκυλολαϊκά. Ή που τα γουστάρεις γενικότερα και ξεφαντώνεις με αυτά, έστω πού και πού (γούστο σου και καπέλο σου στην τελική), ή που δεν τα αντέχεις. Και μη μου πείτε ότι μετά από δύο-τρία ποτάκια «έρχεσαι μωρέ στο κέφι», διότι κι εγώ τα κοπανάω (και άγρια μάλιστα) αλλά ακόμη και στο προστάδιο του εμετού τα όποια γαβγίσματα τα ξεχωρίζω. Και ΔΕΝ ανεβαίνω στη μπάρα να τα χορέψω. Φεύγω.

Υπάρχει βέβαια και η άλλη κατηγορία, σαφώς γελοιωδέστερη της πρώτης. Η κατηγορία του «κουλτουριάρη» που αδυνατεί να καταλάβει ότι οι διακοπές είναι για να χαλαρώνει ο κόσμος ρίχνοντας καμιά βουτιά, κι επιμένει να διατυμπανίζει το υψηλότατο πνευματικό του επίπεδο πρήζοντας τ’ αρχίδια των δυστυχισμένων που έχουν την ατυχία να βρίσκονται παραδίπλα. Η κατάσταση επιδεινώνεται, δε, αν ο εν λόγω «κουλτουριάρης» βρει μερικούς ακόμη που ηδονίζονται με το σπορ «διαφήμιση κουλτούρας σε παντελώς ακατάλληλες στιγμές» και κάνουνε κόμμα. Τότε μιλάμε για πραγματική κωμωδία.

Κάτι τέτοιους τους διακρίνεις από χιλιόμετρα. Έχουν σκάσει στο κάμπινγκ, ας πούμε, με εφτά τόνους βιβλία, τα οποία απορείς πώς στο διάβολο τα κουβάλησαν μέσα στο back-pack, ανάμεσα στο γκαζάκι και τις κιλότες. Ασφαλώς δεν μιλάμε για κανένα μυθιστορηματάκι αλλά για βαριά αναγνώσματα, από Ντοστογιέφσκι μέχρι το κεφάλαιο του Μαρξ. Κουβαλάνε δυο-τρία από αυτά με την τσίμπλα στο μάτι στην καφετέρια, όχι βέβαια για να τα διαβάσουν (ζήτημα είναι αν θα τους πετύχεις να τα ξεφυλλίζουν για πέντε λεπτά το πολύ στην παραλία, μεταξύ ρακέτας και φρέντο) αλλά για να τα στοιβάξουν χαριτωμένα στην άκρη του τραπεζιού, με τον τίτλο φυσικά σε πλήρη θέα. Αν βρεθεί κανένας ηλίθιος και τσιμπήσει σχολιάζοντας τους αραδιασμένους τόμους, αρχίζουν να του αναλύουν πως τους ήταν αδύνατον να επιβιώσουν πέντε μέρες στο νησί άνευ Ντοστογιέφσκι, διότι λατρεύουν τη λογοτεχνία κλπ κλπ. Με λίγη κακή τύχη, εντός πεντάλεπτου θα έχει σχηματιστεί μια μικρή ομάδα από καμένους που θα συζητάνε φωναχτά (ώστε να ακούνε πεντακάθαρα όλα τα γύρω τραπέζια) για τα ποιητικά σχήματα του Ελύτη. Μετά θα περάσουν στον Κιζλόφσκι (εννοείται είναι και σινεφίλ) με ξεχωριστή ανάλυση κάθε χρώματος ταινίας, θα φτάσουν στάνταρ σε κανέναν Μπακούνιν (μην ξεχνιόμαστε) και γενικά θα καταφέρουν, αν δεν φύγεις εγκαίρως από το χώρο, να σου κάτσει η φραπεδιά στο λαιμό και όλη η καλοκαιρινή ανεμελιά σου να πάει περίπατο.

Και για να γίνω ακόμη πιο κακιά, να προσθέσω ότι κάτι τέτοια τυπάκια αυτοδιαφημίζονται μεν ως διανοούμενοι εντυπωσιάζοντας μερικά βλαμμένα τριγύρω, αλλά αν τύχει να είσαι λίγο σχετικός σου έρχεται, ακούγοντάς τους, να κοπανήσεις το κεφάλι σου στο τραπέζι από τα γέλια. Γιατί να το καταλάβω αν διάβασες Kafka στα 13 σου να το περηφανεύεσαι, αλλά 25 χρονών μαντράχαλος με πτυχίο θεωρητικής σχολής, συγγνώμη που σου χαλάω το όνειρο, αλλά θεωρείται δεδομένο ότι τον έχεις διαβάσει! «Παιδιά είναι ένα καταπληκτικόοοο βιβλίο, ξυπνάει ο τύπος και έχει γίνει κατσαρίδα!» (σε στυλ διήγησης του σεναρίου του σταρ τρεκ), και η αδαής ομήγυρη τριγύρω ανοίγει εντυπωσιασμένη το στόμα «Ουάου!!!Και πώς το λένε είπες το βιβλίο;». Μετά σου πετάγεται η άλλη, που διαβάζει πάρα πολύ ποίηση, από την κούνια της ας πούμε, και σου λέει λες και ανακάλυψε καινούρια ήπειρο «α, ο Καββαδίας είναι εξαιρετικός!». (Και ξανά συγγνώμη που σου χαλάω τη φαντασίωση της υπερκουλτουριάρας γκόμενας, αλλά η προσωπική μου εμπειρία λέει ότι όσα παιδάκια είχαμε το μικρόβιο και διαβάζαμε, τα άπαντα του Καββαδία τα τελειώσαμε στο γυμνάσιο το πολύ.) Και συνεχίζει ανελέητη: «Η αγαπημένη μου συλλογή είναι το…πώς το λένε; Α ναι, το…Μαραμπού. Μόνο που δεν ξέρω τι είναι αυτό, ξέρει ρε παιδιά κανείς;».

Σε αυτή τη φάση περίπου είναι που σου έρχεται να της φωνάξεις από το διπλανό σου τραπεζάκι (όπου ακόμη προσπαθείς ο έρμος να πιεις το καφεδάκι σου πριν φύγεις για την παραλία) «άνοιξε μωρή την εγκυκλοπαίδεια στα διαλείμματα του Κιζλόφσκι να δεις τι είναι το μαραμπού» και να της ρίξεις μαζί κι ένα φάσκελο να το ’φχαριστηθείς, ή έστω τέλος πάντων να της φωνάξεις να σκάσει, αλλά σέβεσαι την ανατροφή σου και δεν το κάνεις. Σου μπαίνει δε στο μυαλό το σατανικό δίλημμα: να χωθείς τεχνηέντως στην κουβέντα και να τους ξετινάξεις με μερικά ψαγμένα να το βουλώσουν, όσο ο άντρας σου θα χαχανίζει παρακολουθώντας το σόου από δίπλα, ή αντιθέτως να ανεβάσεις επιδεικτικότατα το ποδαράκι σου στο τραπέζι και να βάφεις τα νύχια σου πετώντας ανά διαστήματα καμιά ατάκα του στυλ «Αλμοδόβαρ; Μάρκα εσωρούχων δεν είναι αυτό;… Μωρό, πιάσε μου το ασετόν!». Μάλλον το δεύτερο, να χαρούν λιγάκι τα καημένα επιβεβαιώνοντας την πολιτισμική τους ανωτερότητα.

Εννοείται πως, τελικά, δεν κάνεις τίποτα από τα δύο. Παίρνεις απλώς την ψαθούλα σου και την κάνεις για την παραλία, καλωδιώνεσαι με το mp3 και βάζεις το καπέλο στα μούτρα σου –ώστε να μην παρανοήσεις τουλάχιστον εντελώς μεταξύ ενοχικού cosmopolitan και καταναγκαστικού Μπακούνιν.

15 σχόλια:

Spitogata είπε...

Αυτό είναι συνέχεια του προηγούμενου με τους Γάλλους;

Χα...χα

Δεν είναι να κάθεται κανείς δίπλα σου μικρέ μου νάρκισσε...

Έτσι όπως παίζεις με τα φτυαράκια σου
...στα τρία μέτρα κάτω από το χώμα τους φτάνεις!

Τα κουβαδάκια μου και σε άλλη παραλία....

Νάρκισσος είπε...

ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΧΑ Ναι αυτές είναι οι φετινές εμπειρίες camping από τη Σέριφο!

Μην κοιτάς που θάβω, κατά βάθος είμαι καλός άνθρωπος (με μια μικρή γεώτρηση φτάνει κανείς στα αποθέματα καλοσύνης μου...)

Δε φταίω εγώ που γεννήθηκα σκορπιός! Πάντως μην ανησυχείς, οι σκορπιοί μπορεί να γινόμαστε κακοί με όλο το σύμπαν, αλλά όταν αγαπάμε, αγαπάμε. Οπότε κράτα τα κουβαδάκια σου άφοβα!

Φιλάκια πολλά

Masterpcm είπε...

Καλή μου,
σε προσφωνώ έτσι γιατί εαν μιλούσαμε και έλεγες αυτά που διαβάζω αυτό θα έλεγα. Πιθανότατα αυτό θα έλεγα.
Πάμε πιο κάτω τώρα, μέσα από την μέχρι τώρα πορεία στο δρομολόγιο που έχω αναλάβει να διεκπαιραιώσω, μέχρι την οριστική παύση της ανάσας μου, έχω αποκτήσει ενα εξαιρετικό όργανο διαχείρησης χαρακτήρων.
Στο κεντρικό menu, χωρίζονται σε δυο βασικές κατηγορίες. Αυτά τα άτομα που μας ενδιαφέρουν και αυτά που δεν.
Στο second level menu διαχωρίζονται σε, αυτούς που ανέφερες παραπάνω "τους διαβασμένους", τους σκέτους μαλάκες, εννοώ και μαλακισμένες ενίοτε, και αυτούς που δεν μιλούν ποτέ αλλά αν πιάσεις την ματιά τους ξέρεις "οτι έχουν διαβάσει το μάθημά τους"...
Πιστεύω ότι η "γνώση" από το διάβασμα εχουν διαφορά και θα παρομοίαζα αυτούς τους ανθρώπους με τους Hackers, κάποιοι δηλωνουν ότι είναι εμφανίζουν και ονόματα, καυχιούνται στις παρέες τους, τους πραγματικούς όμως δεν τους ξέρει κανένας...

Νάρκισσος είπε...

Αγαπητέ,
κατ' αρχάς καλωσήρθατε.

Εξαιρετικά εύστοχο σας βρίσκω. Πολύ σας θαυμάζω, δε, που το διαχειρίζεστε "επιστημονικώς" το θέμα (δεν ειρωνεύομαι καθόλου). Ιδίως το κεντρικό μενού που προτείνετε τείνω να το υιοθετήσω κι εγώ πλέον -μεγαλώνοντας αναπόφευκτα μαθαίνει κανείς...

Masterpcm είπε...

Καλή μου, καλησπέρα.
Καλώς σε βρήκα.
Βρίσκω εξαιρετικό το ότι μου απαντάς στον πληθυντικό, δείγμα ανατροφής, μα κορίτσι μου εγω είμαι ήδη εκεθειμένος απένατί σου γιατί χρησιμοποίησα ενικό. Narkissos-Masterpc 1-0.
Απλά θέλω να νοιώθω μικρούλης και ξεπερνώ τους κανόνες καλής συμπεριφοράς. Συγχώρησέ με εαν θέλεις. Δεν μπορείς να ξέρεις τίποτα για μένα, ας πούμε μπορεί να είμαι κανένας γέρος 86 χρόνων, έ λοιπόν είμαι ΜΟΝΟ τα μισά χρόνια γέρος !!!
Διαβάζω τις σκέψεις σου, νύχτα κυρίως, αργά τη νύχτα μάλλον, γιατί λόγω δουλειάς δεν έχω χρόνο παρά μικρά διαλείματα την ημέρα. Τώρα άς πούμε κάνω ενα τσιγαράκι και πίνω λίγο καφέ έως ότου ξαναφύγω για δουλειά και μπήκα ξανά εδώ. Με κάνεις και χαμογελώ, δεν μπορώ και να γελάσω δυνατά εάν είμαι στο σπίτι, για να μην ξυπνήσω τα παιδιά, αλλά και κάποιες άλλες στιγμές να βουρκώνω γιατί μέσα από τα γραφόμενά σου, ξαναζώ προσωπικά γεγονότα...
Συνέχισε να γράφεις και κυρίως συνέχισε να σκέπτεσαι με το εξαιρετικό μυαλό και τον απίστευτο τρόπο να περιγράφεις. Πάλι στον ενικό. Δεν υπέκυψα πάλι στους κανόνες συμπεριφοράς, μα δεν το κάνω για να σε προσβάλω, απλά μου δημιουργείς αίσθημα οικοιότητας με ικανότερες ροπές από το πρέπει του φέρεσθαι.
Να είσαι καλά.

Upper level menu

masterpcm

Νάρκισσος είπε...

Αγαπητέ

Κατ' αρχάς να ομολογήσω ότι με φέρνετε λιγάκι σε (ευχάριστη, βέβαια) αμηχανία: ένα ακοινώνητο πλάσμα σαν και μένα ζορίζεται κάπως να διαχειριστεί τα αναπάντεχα θετικά σχόλια...

Το θέμα του ενικού παρακαλώ να μην σας απασχολεί στο ελάχιστο. Χωρίς να θέλω να παραστήσω το βρέφος (αντιθέτως, με τα 25 προ των πυλών έχει αρχίσει να με χτυπάει το πρώτο κύμα υπαρξιακής κρίσης), όταν κάποιος μου μιλά στον πληθυντικό δυσκολεύομαι να συνειδητοποιήσω πως απευθύνεται πράγματι σε μένα. Φταίει μάλλον που είμαι ολίγον τι pocket-size και με ρωτούν ακόμη συχνά τι τάξη πάω στο σχολείο, εντείνοντας το σύνδρομο αναπόλησης της παρελθούσας εφηβείας μου... Και για να σοβαρευτούμε: η αυθόρμητη οικειότητα διακρίνεται σαφέστατα από την "αγένεια". Και είναι καλοδεχούμενη.

Κατά τα άλλα, ομολογώ πως με συγκινήσατε πολύ δίνοντάς μου τη μεγαλύτερη δυνατή ικανοποίηση, να ξέρω δηλαδή πως κάποιος διάβασε δυο γραμμές μου και χαμογέλασε ή δάκρυσε. Ευχαριστώ θερμά.

Να είσαστε καλά

ΥΓ:Παρ' όλο που είμαι άθλια στα μαθηματικά, έκανα τη διαίρεση και δεν βγαίνετε καθόλου γέρος. :)

Masterpcm είπε...

Καλά, υποθετικά λογίζοντας όμως, διαπιστώνοντας την παραμονή του πληθυντικού στην μικρή μας κουβεντούλα, διαπιστώνω πως παραμένω γέρος...

Νάρκισσος είπε...

Το γεγονός της διατήρησης του πληθυντικού από μέρους μου συνηγορεί μάλλον υπέρ του ότι εγώ παραμένω ακοινώνητο πλάσμα...

Επανορθώνω λοιπόν και σε χαιρετώ :)

Masterpcm είπε...

Τώρα μίκρυνα λιγάκι, σε ευχαριστώ.:))

Masterpcm είπε...

ΣΗΕΜΙΩΣΗ: Δεν γίνεται να είσαι ακοινώνητη, μόνη νοιώθεις απλώς, κάποιες στιγμές, όπως και άλλοι.

Νάρκισσος είπε...

Θα με κάνεις να μελαγχολήσω βραδιάτικα...Και δεν έχω και μπύρες στο ψυγείο.

Masterpcm είπε...

Δέν έχω σίγουρα τέτιο σκοπό, μια διαπίστωση έκανα, ξέρεις το όργανο χαρακτήρων που λέγαμε σε ταξινόμηση σε εξαιρετική θέση.
Γι' αυτό δεν κάνω τίποτε άλλο από το να εμπιστευθώ τις μετρήσεις:))
Δεν θέλω επίσης να σε κουράσω ή να καταντήσω chat τον προσωπικό σου χώρο, ζητώ συγγνώμη για τον διάλογο που προκάλεσα και την μελαγχολία που ενδεχομένως σου προκάλεσα.

Masterpcm είπε...

...τέτοιο σκοπό... όχι τετιο

Νάρκισσος είπε...

Δεν με κούρασες, και δεν το εξέλαβα ως "εισβολή". Η "λίμνη", εξάλλου, καθ' ό,τι προσβάσιμη, δεν είναι αμιγώς προσωπικός χώρος.

Κατά τα άλλα, οι μελαγχολίες ευπρόσδεκτες. Εξάλλου τελικά βρήκα και μπύρα, και Placebo στα ηχεία μου: η επιβίωσή μου για απόψε εξασφαλίστηκε.

Masterpcm είπε...

και ...σε ταξινόμησε... οχι σε ταξινόμηση
Πατατοσαλάτα τα έκανα και δεν έχω πιεί ούτε μπύρες, φαντάσου...