φωτογραφία

ουδέποτε κατάλαβα πώς συνέβαινε Πάντα στην πλέον κρίσιμη στιγμή Το τακούνι μου να σφηνώνεται στη σχάρα του υπονόμου άλλοτε σ’ ένα μικρό ράγισμα στις πλάκες του πεζοδρομίου και ν’ αποσπάται Βίαια από το πέλμα το παπούτσι Αιφνίδια παραπατώντας να επιστρέφω στις ελάχιστες διαστάσεις μου περισσότερο πλέον Να μη σε φθάνω ή ακόμη χειρότερα ν’ ακινητοποιούμαι Δέσμια του εδάφους να σε βλέπω Ν’ απομακρύνεσαι με τρόμο υποπτευόμενη πως χαμογελούσες Ειρωνικά ή το πολύ με συγκατάβαση στην πολλοστή αποτυχία μου Εννοείται Πως αραδιάζω τώρα ψέματα Ερμηνείες δικές μου αυθαίρετες επί των καταστροφικών εκείνων γεγονότων Δεν είχα ακόμη φορέσει τακούνια τότε ούτε καν κραγιόν εξόν Μια φορά που έβαψα τα χείλη μου για σένα γνωρίζοντας με βεβαιότητα πως δεν θα ’σαι εκεί Η Μαρία μόνο το πρόσεξε και ασφαλώς Κατάλαβε ήθελε να με φωτογραφήσει να σου ταχυδρομήσει Τη φωτογραφία με το κραγιόν που ήταν για σένα που θα έλειπες και δεν την άφησα Φοβήθηκα την ασαφή αιωνιότητα μιας πόζας ανυπεράσπιστης Παντελώς στα χέρια σου στην άλλη άκρη της χώρας με το κραγιόν στο ακίνητο χαμόγελο Ήλπιζα βέβαια οδυνηρά να σου το πει να περιγράψει την απόχρωση του κόκκινου το σάπιο αίμα στα φίλτρα των τσιγάρων μου αφού Το υποπτευόμουν βάσιμα από τότε δεν θα το έβλεπες ποτέ από κοντά και τα σημάδια θα ’ταν μόνο Μονάχα Στα φίλτρα των τσιγάρων μου Δεν ξέρω δεν έμαθα αν τελικά σου είπε κάποτε Οι νύχτες μου βέβαια προδιαγράφονταν ήδη τρομερές το ίδιο βράδυ Δαγκωνόμουν μ’ ένα αγόρι με ωραία πόδια και δερμάτινο μπουφάν με προέτρεπε να χύσω με τη στιγμιαία Τρυφερή έγνοια του αγνώστου που απλώνει το χέρι να σηκώσει κάποιον που στραβοπάτησε στο δρόμο αγνοώντας φυσικά το κάταγμα Εγώ Με πλήρη αχαριστία να του ανοίγω πληγές στην πλάτη Τον αγαπάς μου είπε αργότερα η Μαρία κι είχε φρίκη έκπληκτη η φωνή της λες κι ανακάλυπτε Μοιραίο μαθηματικό λάθος ντράπηκα βαθιά Σαν να μου καταλόγιζαν έγκλημα δίχως ποινή κι ακόμη δεν την είχα ρωτήσει αν σου ’χε πει για το κραγιόν και τη φωτογραφία Που δεν την άφησα να τραβήξει Θα μου πεις τι τα σκαλίζω αυτά μετά από τόσα χρόνια όπως Ανά πενταετία περίπου συναντιόμαστε Θα συναντιόμαστε Τυχαία Λέγοντας τα άκρως αναγκαία κοινοποιώντας αρραβώνες γάμους εγκυμοσύνες τα τελευταία επαγγελματικά μας νέα Και το αγόρι με τα ωραία πόδια δεν έχω ιδέα τι απέγινε αν κατοικεί ακόμα στις δυτικές συνοικίες αν θυμάται στο ελάχιστο Τις πληγές το σπέρμα του πάνω στα ρούχα μου Η Μαρία ασφαλώς θα καταλάβαινε Πως ήμουν αφόρητα λυπημένη τρία καλοκαίρια στη σειρά Με μια καυστική υποδόρια λύπη που ακόμη ξεβάφει στα φουστάνια μου με τον ιδρώτα Τη συνάντησα κι εκείνη τυχαία μετά από χρόνια αγόραζε Διακοσμητικά λουλούδια για το σπίτι Ένα τεράστιο μεταλλικό μπουκέτο τη βοήθησα να το μεταφέρει μέχρι το ταξί με ρωτούσε για σένα αν σ’ έβλεπα Ακόμη Δεν ρώτησε αν σ’ αγαπούσα Ήθελα να της πω Πως τελικά μετάνιωσα για τη φωτογραφία κι αν μπορούσε αν δηλαδή της ήταν εύκολο Να την τραβούσε εκείνη τη στιγμή έστω με καθυστέρηση επτά Ή έξι χρόνων έστω Δίχως κραγιόν Με άλλο χρώμα στα μαλλιά την υποψία καν της πρώτης ρυτίδας Δεν είπα εννοείται τίποτε τη φίλησα την έβαλα στο αυτοκίνητο Το πελώριο συρμάτινο κλαδί εξείχε από το παράθυρο της κούνησα το χέρι όπως έστριβαν και σκέφτηκα Με μια τρομακτικήν απάθεια πως στο εξής θα μεγάλωνα διαρκώς Χωρίς ελπίδα αναστροφής χωρίς Την πολυτέλεια των άγνωστων στοργικών αγοριών τις τρομερές νύχτες Και πως δεν ήξερα καν αν υπήρχα τουλάχιστον ως ανάμνηση ή πόθος ανεκπλήρωτος Ως υποθετική έστω φωτογραφία σ’ ένα άδειο συρτάρι ως εμμονή Που κακοφόρμισε σε λάθος δεκαετία.