Με το 2008 ante portas είπα κι εγώ –σαν όλους τους αθεράπευτα οραματιστές– ν’ αρχίσω να καταγράφω τις αποφάσεις μου για τον καινούριο χρόνο. Για μια φορά, στα σοβαρά. Όχι δηλαδή πως σημαίνει τίποτα το γύρισμα του ημερολογίου –ανθρώπινη σύμβαση ανάμεσα στις τόσες– αλλά να, για όλα χρειάζεται μια αφορμή. Πιστή λοιπόν στην οικολογική μου συνείδηση, αγόρασα καινούριο μπλοκάκι ανακυκλωμένου χάρτου (να δώσω στη σύνταξη την απαιτούμενη επισημότητα), έξυσα καλά το μολύβι μου (να γλιτώσω την τελεσιδικία του στυλό) και ρίχτηκα με τα μούτρα στη δουλειά. Σύμμαχοι στην επίπονη εργασία, παγωμένη μπυρίτσα σε πείσμα του καταχείμωνου (τη μάρκα δεν σας τη λέω μη μου καταλογίσετε διαφήμιση) και στο πικάπ η Patti να τσιρίζει “free money”, ροκ επίκληση στο πνεύμα του πρωτοχρονιάτικου λαχείου: ένας λαχνός αναπαύεται τσαλακωμένος κάπου στο πορτοφόλι μου.
Έχουμε και λέμε. Πρώτον, θ’ αποκτήσω υγιεινότερες συνήθειες. Ο έστι μεθερμηνευόμενον, κομμένο το αλκοόλ, κομμένα τα σουβλάκια και οι ονειρεμένες ομολογουμένως τηγανιτές πατάτες της γιαγιάς. Για τσιγάρο, ούτε λόγος. (Αυτό το τελευταίο το υπογράμμισα δυο φορές, από το ζόρι μου έσπασα τη μύτη του μολυβιού που πήγε και πετάχτηκε γραμμή στα μουστάκια του Φούσκα. Ευτυχώς, τη γλίτωσα μ’ ένα επιθετικό νιαούρισμα μόνο.) Και περισσότερη άθληση, προπάντων περισσότερη άθληση. Μη βγάλω πάλι φλύκταινες την άνοιξη που θα γεμίσουν (εν όψει θέρους) τα περιοδικά γκρο πλαν υπερφυσικών οπισθίων σφριγηλών ως μάγουλο νεογέννητου βρέφους. Δεύτερον. Θα παρακολουθώ περισσότερη τηλεόραση. Μόνο εποικοδομητικά προγράμματα εννοείται, ήτοι δελτία ειδήσεων κι ενημερωτικές εκπομπές. Να πάψουν, επιτέλους, να μ’ ανεβοκατεβάζουν οι άλλοι ανενημέρωτη, αιωνίως τελευταία τα μαθαίνω όλα τα συνταρακτικά (να φανταστείτε, μέχρι προχτές πίστευα πως η πολύκροτη υπόθεση του παρολίγον θανατηφόρου άλματος αφορούσε ατύχημα νεαρού επιδιδόμενου στο ευγενές άθλημα του bungee jumping). Τρίτον. Θα εμπεδώσω την έννοια της αποταμίευσης. Διότι θέλω ν’ αποκτήσω οικογένεια μια μέρα, κι ως γνωστόν οι οικογένειες έχουν ανάγκη στέγης - με την τρέχουσα άνοδο στις αντικειμενικές αξίες, ακόμα και τα ψιλά που κάποτε κρατούσα (φευ!) για τους συμπαθείς πλανόδιους οργανοπαίκτες, θα πρέπει να μπαίνουν στο πήλινο ροζ γουρουνάκι μου, αν βέβαια επιθυμώ ν’ αποκτήσω ιδιόκτητο, μέχρι το τέλος έστω της χιλιετίας… Τέταρτον…Θα γίνω ένας καλύτερος άνθρωπος εν γένει, εφαρμόζοντας το χριστιανικό «αγάπα τον πλησίον σου». Ακόμη και στην περίπτωση που ο «πλησίον» είναι η κυρία του απέναντι τετραγώνου (που βγάζει το κιάλι μέσα από τις μισάνοιχτες γρίλιες να μετρήσει τους πόντους της φούστας μου το σαββατόβραδο, φοράω-δε φοράω φούστα), ή ο τύπος που επιμένει να παρκάρει διαγώνια στο πεζοδρόμιο βάζοντάς με στον πειρασμό να περάσω π ά ν ω από το αυτοκινητάκι του με δεκάποντη γόβα στιλέτο, όσο τουλάχιστον δύναμαι λόγω ηλικίας να κάνω κάτι τέτοιο. Υποσημείωση: λέγοντας για οδηγούς, δεν θα ξαναφωνάξω έξαλλη «φλας, ρε» στον επίδοξο serial killer που απειλεί να με στείλει, εμένα την αφελή πεζή, έτσι άδοξα στον αγύριστο. Πέμπτον…
Σαν να μου στέρεψαν οι ιδέες, κι ο Φούσκας που απηύδησε λόγω της αδιαφορίας μου έχει κρεμαστεί και κουνιέται (με όλα του τα 6 κιλά) στην ήδη μισοπεθαμένη κουρτίνα του σαλονιού. Ζόρικο αναμένεται το 2008, δοθέντος ενός τέτοιου φοβερού συμβολαίου με τον εαυτό μου. Αλλά είπαμε, κάθε αρχή και δύσκολη. Έχω εξάλλου και τα θάρρη μου στο πρωτοχρονιάτικο που κληρώνει. Πού ξέρεις, μπορεί να σπάσει ο διάολος το ποδάρι του και να κερδίσουμε καμιά δραχμή –συγγνώμη, ευρώ. Τούτο βεβαίως θα διευκόλυνε πολύ την κατάσταση, θα είχα και μια δικαιολογία ν’ αναβάλω, λόγω αιφνίδιας αλλαγής συνθηκών, την υλοποίηση των αποφάσεών μου για το 2009, με το καλό. Και θα πάω κι εκείνο το ταξίδι στα βάθη της Ασίας που πάντα ονειρευόμουνα, και θα…και θα…
Με αναπτερωμένη διάθεση πετάω κατά μέρος το μπλοκάκι ανακυκλωμένου χάρτου, απαγκιστρώνω το γατί από την κουρτίνα (ένα κομμάτι της κρέμεται λάφυρο στα νυχάκια του) και ανοίγω την τηλεόραση. Στο τσακ πρόλαβα, ο πρώτος αριθμός έχει ήδη κληρωθεί. Βρε λες, βρε λες…
Βουτάω την τσάντα, βγάζω το πορτοφόλι, χαρτάκια και παραχαρτάκια, η φωτογραφία του Φούσκα, εισιτήρια λεωφορείου και μετρό, αποξηραμένο το λουλουδάκι που μου χάρισε το μωρό στο πρώτο ραντεβού - στη φούρια μου παραλίγο να το διαλύσω. Πού το ’βαλα, το άτιμο…
Ξαφνικά, θυμάμαι. Δεν ήταν πορτοφόλι, κωλότσεπη ήτανε, γιατί φορούσα γάντια και
δε βόλευε ν’ ανοίξω την τσάντα. Και το μπλουτζήν μου στεγνώνει στην απλώστρα…
Δε βαριέσαι. Κάθε εμπόδιο για καλό. Ανάβω τσιγαράκι (της παρηγοριάς), σκίζω το πρώτο φύλλο από το μπλοκάκι, αυτό με τις αποφάσεις μου για το νέο έτος, και ξαναξύνω το μολύβι μου. Μόλις συνέλαβα την κεντρική ιδέα του φιλόδοξου μυθιστορήματός μου «πώς το πλυντήριο κατάπιε την τύχη μου». Σύντομα κοντά σας στα βιβλιοπωλεία.
Καλή χρονιά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου