jet lag

φεγγαράκι μου λαμπρό-φέγγε μου να οδηγώ-να πηγαίνω στη δουλειά-για να βγάλω βάρδια-βάρδια νυχτερινή-ώσπου να 'ρθει το πρωί...

Βάζω στοίχημα πως στους περισσότερους ανθρώπους έχει τύχει, τουλάχιστον άπαξ στη ζωή τους, να μισήσουν ένα τραγούδι το οποίο λάτρευαν στο παρελθόν. Αν όχι να το μισήσουν, τουλάχιστον να σημειώσουν μια δραματική αλλαγή στο είδος των συναισθημάτων που βιώνουν ακούγοντας το συγκεκριμένο άσμα. Εννιά στις δέκα, μια παρόμοια μεταστροφή πηγάζει από κάποιο ψυχολογικό στραπάτσο, ερωτικής συνήθως φύσεως. Γιατί όσο λογικό είναι να ν' ανατριχιάζεις από αγαλλίαση στις νότες του Lovesong στην αγκαλιά του Γιώργου που σου σιγοτραγουδάει (υποθέτοντας πάντα ότι δεν είναι παράφωνος), άλλο τόσο λογικό κι επόμενο είναι ν' ανατριχιάζεις, από φρίκη αυτή τη φορά, στο άκουσμα του ίδιου τραγουδιού ένα χρόνο μετά, όταν πλέον ο Γιωργάκης σού στέλνει φιλικές καρτποστάλ από τη μακρινή Σουηδία, στην οποία μετανάστευσε αλά μπρατσέτα με την ξανθιά μπαργούμαν που γνώρισε στη Μύκονο...

Απολύτως ανθρώπινο, θα μου πείτε, και θα συμφωνήσω. Λοιπόν κι εμένα μου συνέβη τους τελευταίους μήνες κάτι ανάλογο. Μη βιαστείτε όμως να με παρηγορήσετε, διότι δεν επλήγην από καμια ερωτική απογοήτευση. Τουναντίον, εξακολουθώ να έχω θαυμάσιες σχέσεις με το έτερόν μου ήμισυ (φτού να μη μας ματιάξω!). Παρ' όλα αυτά, ένα από τα πλέον αγαπητά μου τραγούδια τείνει να μου γίνει σχεδόν ανυπόφορο, κι αυτό γιατί, όσο περισσότερο το ακούω τους τελευταίους μήνες (καθ' ότι ως μαζόχα του κερατά επιμένω να το ακούω πιο συχνά από ποτέ άλλοτε), τόσο περισσότερο κυριεύομαι από την παράλογη ιδέα ότι οι στίχοι του γράφτηκαν για να ειρωνευτούν εμένα προσωπικά!

Ασφαλώς και δεν συνέβη κάτι τέτοιο. Δουλειά δεν είχαν τα ιερά τέρατα της ροκ και δολοπλοκούσαν εναντίον της αφεντιάς μου, μια πενταετία μάλιστα και βάλε πριν από τη γέννησή μου! Ένα πάντως είναι το σίγουρο: όταν o Bruce Springsteen και η Patti Smith έγραψαν στα τέλη της δεκαετίας του '70 το θρυλικό Because the night στο οποίο και αναφέρομαι, κανένας εκ των δύο δεν έλαβε υπόψη του την τρομερή παράμετρο νυχτερινή βάρδια....

Και δεν τους συγχωρώ με τίποτα την παράλειψη! Γιατί; Επειδή το μωρό κοντεύει να κλείσει χρόνο νυχτερινός σε ξενοδοχείο...

Όταν λέμε νυχτερινός, νυχτερινός. Πιο νύχτα δεν γίνεται, ωράριο 11μμ-7πμ. Τύφλα να 'χει το κρυφό σχολειό, δηλαδή!

Από τον περασμένο Μάιο λοιπόν, όταν παίζει το συγκεκριμένο τραγούδι, τα τζάμια μου τρίζουν μια ιδέα περισσότερο από συνήθως. Γιατί στο σημείο που η Patti φωνάζει με πάθος "belongs to lovers", εγώ φωνάζω, αυθορμήτως και με περισσότερο ακόμη πάθος, "belongs to receptionists"! Το τι γίνεται τώρα άμα ο ρεσεψιονίστ-κουκουβάγια τυχαίνει να είναι και lover ταυτοχρόνως, είναι μια άλλη πονεμένη ιστορία. Και το τι γίνεται αν τυχαίνει να είναι ο δικός σου lover συγκεκριμένα; Ε, τότε, όπως καταλάβατε, προσπαθείς να το διασκεδάσεις με αυτοσχέδιες διασκευές...

Όσοι από σας την έχετε ζήσει αυτή τη φάση, είτε ως νυχτερινοί είτε ως σύντροφοι νυχτερινών, θα ξέρετε καλά πώς είναι. Όχι πως δεν υπάρχουν άλλες ώρες της ημέρας -ή όσο τέλος πάντων μένει από την ημέρα, αν αφαιρέσεις τις ώρες του ύπνου και προσθέσεις το γεγονός ότι η νυχτερινή ανάπαυση δεν αναπληρώνεται στην ουσία. Κάπως θα τη βρεις την άκρη. Αναπόφευκτα, όμως, η όλη κατάσταση είναι κάπως ανώμαλη: Όταν το δικό σου το μάτι δεν έχει ανοίξει ακόμη, το βιολογικό ρολόι του καλού σου δείχνει απόγευμα. Και όταν εκείνος φτιάχνει τον πρώτο καφέ της ημέρας του, εσύ είσαι έτοιμη για το βραδινό σου ουισκάκι. Χαμουριέσαι γιατί μόλις ξύπνησες, ενώ χασμουριέται γιατί ήρθε ή ώρα του να την πέσει. Δένει τη γραβάτα του όταν φοράς τις πιτζάμες σου....Αναγκάζεστε, εν ολίγοις, αμφότεροι να ζείτε σε μια μόνιμη σχεδόν κατάσταση jet lag, σεξουαλικού και όχι μόνον .

Δεν θα αναφερθώ καν στις παράπλευρες απώλειες του τύπου αντίο-κοινωνική-ζωή, που προκύπτουν από την ανάλγητη επιμονή φίλων και γνωστών να κανονίζουν εξόδους, συγκεντρώσεις και τα τοιαύτα στις 10 το βράδυ και όχι το πρωί. Άλλο είναι που πονάει. Το χρονικά ασύμπτωτο των καθημερινών συνηθειών και επιθυμιών, των καθημερινών ενσταντανέ που αποτελούν αυτό που λέμε ζωή. Γιατί τι είναι η ζωή, αν όχι μια αλληλουχία στιγμών; Φευγαλέων, ελάχιστων, όπως κάθε τι πολύτιμο.

Κι ένα ακόμη που πονά: ο χώρια ύπνος. Η αγκαλιά που σου λείπει όταν ονειρεύεσαι. Αν και τα όνειρα, με τις εκπληκτικές δυνάμεις τους, βρίσκουν πάντα τρόπο να συναντιούνται...

Εδώ κι εννιά μήνες έχω γίνει, μεταξύ άλλων, το βραδινό του ξυπνητήρι. Είμαι η καλημέρα των εννέα και μισή. Αν τύχει και τηλεφωνώ μέσα από κάποιο λεωφορείο, βρίσκονται πάντα κάποιοι που με κοιτάζουν περίεργα. Τους αφήνω να υποθέτουν ότι συνομιλώ με κάποιον σε άλλο ημισφαίριο.

Ζόρικα πράματα. Άλλα όχι αρκετά ζόρικα για να μας πτοήσουν. Οι έρωτες, εξάλλου, έχουν το δικό τους ιδιαίτερο χρόνο. Ή τόπο. Μακριά από αντικειμενικές συνθήκες κι άλλα τέτοια κουραφέξαλα.

Ξεχάστηκα όμως. Κι αν αργήσει απόψε στη δουλειά, θα είναι δικό μου το φταίξιμο. Σας αφήνω και πάω να τον ξυπνήσω. Ελπίζω πως αργότερα, μέσα στη νύχτα, θα διαβάσει το κείμενό μου και θα χαμογελάσει.