Τις αναλγητικές ιδιότητες των προσωπείων τις γνωρίζω από πολύ μικρή. Αναφέρομαι στη διάφανη εκείνη εποχή, στη σύντομη διάρκεια της οποίας το λιωμένο κόκκινο κραγιόν της μητέρας ήταν απολύτως επαρκές για την επιθυμητή μετάβαση.
Εξακολούθησα ωστόσο να τις εμπιστεύομαι και αργότερα, πολύ αργότερα, όταν δηλαδή το εγχείρημα της μεταμόρφωσης είχε αναπόφευκτα καταστεί πολύ δυσκολότερο -ετίθετο, βλέπετε, αμείλικτο πλέον το μείζον ζήτημα της κάλυψης των πολλαπλασιαζόμενων ουλών.
Ομολογώ πως συχνότατα υπερεκτίμησα τις δυνατότητες της εν λόγω νηπενθούς δράσεως. Με ανεπανόρθωτες, ενίοτε, συνέπειες. Μα ποιος νοιάζεται πλέον, με τα σημάδια μιας τέτοιας αδίστακτης άνοιξης στον ορίζοντα.
Ασφαλώς, σήμερα ξέρω πως η εκάστοτε μάσκα δεν συνιστά παρά μια προσωπική εκδοχή παράτασης. Για την ακρίβεια, δεν πρόκειται τόσο για παράταση καθεαυτή, όσο για μια πολύτιμη αφορμή της. Όπως και να 'χει, δικαιολογεί τρόπον τινά τη συνεχιζόμενη περιπλάνηση των προσώπων.
Ακόμη και όταν -ή μάλλον, ιδίως όταν- το πρόσωπο όπισθεν της μάσκας τυχαίνει να απουσιάζει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου