Πέμπτη 20 Μαρτίου 2008

Λεωφορείον ο πόθος


Όταν ήμουν μικρή, είδα μια μέρα ένα ντοκυμανταίρ για κάποια ασιατική χώρα, την Ινδία αν δεν κάνω λάθος. Θυμάμαι ακόμη πόσο τεράστια εντύπωση μου είχε κάνει η εικόνα με τους στοιβαγμένους, κρεμασμένους από τις πόρτες και τα παράθυρα ή ακόμα και σκαρφαλωμένους στην οροφή ανθρώπους στο (πρωτόγονης σχεδόν μορφής) λεωφορείο. «Πω πω τους καημένους, τριτοκοσμικά πράγματα!» είχα σκεφτεί (δηλαδή το «τριτοκοσμικά» ίσως δεν το σκέφτηκα διότι πιθανόν να μην γνώριζα ακόμα τη λέξη, αλλά το feeling τέλος πάντων το ίδιο ήταν).
Μεγαλώνοντας, βέβαια, άρχισα και εγώ να χρησιμοποιώ τα μέσα μαζικής μεταφοράς της ένδοξης πατρίδας μου. Και μάλιστα φανατικά, αφού τυχαίνει να είμαι παντελώς ανίκανη προς οδήγησιν. Δεδομένου δε ότι από τη Δευτέρα Λυκείου ή και νωρίτερα ξεκίνησα να κατεβαίνω για φροντιστήρια και τέτοια στο κέντρο, έχω περάσει μέχρι σήμερα έναν ανυπολόγιστο αριθμό ωρών μέσα σε αστικά λεωφορεία και τρόλεϊ. Ενίοτε μου περνάει από το μυαλό να κάνω τον σχετικό υπολογισμό, αλλά βαριέμαι λόγω της πολυπλοκότητας του εγχειρήματος και τα παρατάω.
Η σχέση αγάπης και (κυρίως) μίσους που έχω με τις συγκοινωνίες, και συγκεκριμένα με τα λεωφορεία, με απασχόλησε ξανά προ ημερών όταν, κατεβαίνοντας από το Β9 κατακλυσμένη από ένα ανεξήγητο αίσθημα αλληλεγγύης προς το ζωικό είδος «σαρδέλα κονσέρβας», συνάντησα τη φίλη μου η οποία κρατούσε βογγώντας τον αριστερό της ώμο, τον οποίο της είχε σακατέψει προ ολίγου η πόρτα του δικού της λεωφορείου...
Με αφορμή το συγκεκριμένο συμβάν, ανακάλεσα στη μνήμη μου ένα πλήθος αξέχαστων εμπειριών που έχω συλλέξει όλα αυτά τα χρόνια χρησιμοποιώντας συγκοινωνίες σε ώρα αιχμής. Και επειδή δεν γνωρίζω αν θα αξιωθώ να γράψω μια μέρα τα απομνημονεύματά μου, αποφάσισα να μοιραστώ μερικές από αυτές μαζί σας σήμερα.
α) Οι εμπειρίες της κοντής:
Όταν η φύση σε προίκισε με λιγότερο από 157 εκατοστά, η επιβίωση στο λεωφορείο μπορεί ενδεχομένως να αποδειχθεί εξαιρετικά δύσκολη υπόθεση. Διότι μπορεί να έχω ακούσει χιλιάδες φορές την κολακευτική μεταφορά για τα μικρά μπουκαλάκια και τα ακριβά αρώματα αλλά, πιστέψτε με, η αποφορά του κρεμασμένου στη χειρολαβή ξεμανίκωτου εργάτη τον Ιούλιο δεν θυμίζει καθόλου μα καθόλου άρωμα, ιδίως όταν η μασχάλη του σου έρχεται, λόγω ύψους, ακριβώς μπροστά από τα ρουθούνια.
Επιπλέον, οι χειρολαβές των περισσότερων λεωφορείων αποτελούν, για ανθρώπους του ύψους μου, απλώς διακοσμητικά στοιχεία. Διότι είτε δεν τις φθάνω καθόλου, είτε πρέπει να τεντωθώ σε στυλ Προκρούστη προκειμένου να πιαστώ, με αποτέλεσμα όχι μόνο να μην έχω ισορροπία, αλλά και να κατεβαίνω από το λεωφορείο ξεχειλωμένη κατά δύο πόντους το λιγότερο, σαν να έχω κάνει σουηδική γυμναστική. Φυσικά, οι συνεπιβάτες συνήθως δεν συνειδητοποιούν την κατάσταση, και ανενδοίαστα σε σπρώχνουν μακριά από το στύλο στον οποίο έχεις γραπωθεί απεγνωσμένα, θεωρώντας πως δεν πειράζει, θα πιαστείς από τη χειρολαβή...Σε τέτοια περίπτωση, απλώς διαλέγεις μεταξύ του να φας τα μούτρα σου και του να αγκαλιάσεις περιπαθώς τον δυστυχή που τυχαίνει να στέκεται δίπλα σου.
Το αποκορύφωμα, βέβαια, είναι το να τύχει να μπει στο όχημα κάποιος υπερμεγέθης άνθρωπος ύψους δύο πέντε ή και περισσότερο και, για κακή σου τύχη, να σταθεί ακριβώς δίπλα σου. Και, γυρνώντας ανυποψίαστη το κεφάλι σου, να βρεθείς αντιμέτωπη με ένα καβάλο παντελονιού τρία εκατοστά μπροστά από το πρόσωπό σου. Εάν τα καταφέρεις και δεν λιποθυμήσεις από το σοκ (όπως εγώ), σηκώνεις αργααά το κεφάλι σου μέχρι να ανακαλύψεις σε ποιον τέλος πάντων ανήκει αυτό το σύστημα και, μόλις τα μάτια σας συναντηθούν, χαμογελάς με το γλυκύτερο χαμόγελό σου παρακαλώντας τον να κάνεις ένα βήμα πίσω. Εναλλακτική εκδοχή για αδέσμευτες και εάν ο τύπος είναι ενδιαφέρων: πιάνεις αμέσως δουλειά...
β)Οι εμπειρίες της αδύνατης:
Όταν, πέραν του ύψους σου, ζυγίζεις και 45 κιλά, οι πιθανότητες επιβίωσής σου ελαχιστοποιούνται ακόμη περισσότερο. Διότι ναι μεν χρειάζεσαι σαφώς λιγότερο χώρο από το μέσο άνθρωπο για να σταθείς ή να περάσεις αλλά, από την άλλη, η πλειοψηφία των ανθρώπων γύρω σου τείνει να υπερβάλλει στην εντύπωσή της για το πόσο λίγο χώρο χρειάζεσαι. Κοινώς σε βλέπουν μικροκαμωμένη και θεωρούν ότι μπορούν να σε στριμώξουν μέχρι εξαερώσεως ή να περάσουν κυριολεκτικά από πάνω σου. Το φαινόμενο χειροτερεύει προκειμένου για υπέρβαρες ομόφυλες οι οποίες, συνειδητά ή ασυνείδητα, σε μισούν προφανώς για τις διαστάσεις σου και θέλουν ολόψυχα να σε πολτοποιήσουν.
Όταν λοιπόν η φάλαινα όρκα σε ανθρώπινη εκδοχή αποφασίζει να διασχίσει τον διάδρομο (από τον οποίο ούτως ή άλλως με δυσκολία θα πέρναγε) με εσένα να στέκεσαι στο πλάι, και σε αποτρέπει από το να παραμερίσεις με ένα πολύ επιθετικό «περνάω, δεσποινίς, περνάω, μην ενοχλείστε!» που σε κάνει να χεστείς πάνω σου, νιώθεις κυριολεκτικά στο πετσί σου την έννοια της σύνθλιψης. Και ενώ σηκώνεσαι στις μύτες και ρουφιέσαι όσο είναι δυνατόν για να προστατέψεις, το κατά δύναμιν, τα ζωτικά σου όργανα τουλάχιστον από την βάναυση επίθεση ενός βυζιού τριών τόνων και μιας περιφέρειας ανάλογης με το μήκος της ελληνικής ακτογραμμής, ο απέναντι νεαρός παρατηρεί την τρομοκρατημένη φάτσα σου και το όλο θέαμα, σκάει στα γέλια, σκας στα γέλια κι εσύ και τη συνέχεια τη φαντάζεστε...
γ)Οι εμπειρίες της γυναίκας:
Φυσικά, δεν χρειάζεσαι να είσαι ντε και καλά κοντή ή αδύνατη για να υποφέρεις στα λεωφορεία. Το φύλο αρκεί από μόνο του για να μετατρέψει τη μετακίνησή σου με αυτά σε σκέτο εφιάλτη. Και δεν χρειάζεται, βέβαια, να είσαι η Ναόμι Κάμπελ για να συμβεί αυτό. Αν μου έδιναν μισό ευρώ για κάθε φορά που με έχουν χουφτώσει, λιγότερο ή περισσότερο, σε λεωφορείο, θα μπορούσα να ανοίξω σήμερα τη δική μου επιχείρηση και να μου μείνουν και για δωρεές.
Χούφτωμα από χούφτωμα, ασφαλώς, διαφέρει. Υπάρχει το «ψιλοχούφτωμα» που μπορεί και να μην το πάρεις χαμπάρι καν ή τέλος πάντων να πεις δε βαριέσαι, υπάρχει και το «χούφτωμα» το οποίο με λίγη προσπάθεια μπορεί να καταλήξει και σε ακούσια εγκυμοσύνη. Ακόμα χειρότερο από το ίδιο το χούφτωμα, δε, μπορεί ενίοτε να γίνει το άκρως ενοχλητικό και επίμονο ξελιγωμένο «κάρφωμα», που ενδεχομένως συνοδεύεται από κλεισίματα ματιού, πρόστυχες εκφράσεις, κινήσεις της γλώσσας και ούτω καθεξής...
Και αν τυχόν νομίζετε ότι το χούφτωμα συνιστά ως ενέργεια το άκρον άωτον του θράσους, απατάσθε. Σας παραθέτω την ακόλουθη εμπειρία για να καταλάβετε τι εννοώ: κατεβαίνω με τον καλό μου από το λεωφορείο και εκνευρισμένη του εξομολογούμαι ότι προφανώς κάποιος από πίσω μου με ψιλοχούφτωνε σε όλη τη διαδρομή. Προς μεγάλη μου έκπληξη, τότε, ο άντρας μου (που είναι γενικά πολύ ήρεμος και λογικός άνθρωπος) αρχίζει να ουρλιάζει σαν άγριος, να βρίζει σα λιμενεργάτης, να απειλεί ότι θα κάνει στιφάδο τα γεννητικά όργανα του δράστη και, σε εντελώς έξαλλη κατάσταση τελικά, να αρχίζει να τρέχει πίσω από το λεωφορείο που απομακρυνόταν με σκοπό να το προλάβει στην επόμενη στάση! Έντρομη εγώ καταφέρνω να τον βουτήξω από το μπράτσο και, αφού τον ηρέμησα όσο μπορούσα, προσπαθώ να καταλάβω προς τι η τόοοσο μεγάλη κρίση για κάτι που, εντάξει, συμβαίνει. Οπότε, έτοιμος να κλάψει από τα νεύρα του, μου λέει:
-Δεν καταλαβαίνεις. Δεν είναι το ότι σε χούφτωσε.
-Αλλά; (απορώ εγώ)
-Είναι που μου χαμογελούσε σε όλη τη διαδρομή...

2 σχόλια:

Spitogata είπε...

O μπέμπης με κοίταζε την ώρα που κακάριζα διαβάζοντας το κείμενο και σίγουρα θα έλεγε... η μάνα μου είναι τρελή...

Σπίθας ο καλός σου...
σφίγγα εσύ ...

Πάρε ένα ποδηλατάκι και εσύ. Είναι οικολογικό και θα σε βοηθήσει όσα σου λείπουν σε κιλά να τα πάρεις σε μύες!

Νάρκισσος είπε...

Ο ηρωικός πατέρας μου κατάφερε κάποτε το ακατόρθωτο, να με μάθει δηλαδή ποδήλατο. Αυτό βέβαια δεν αναιρεί καθόλου το γεγονός ότι οι σχετικές ικανότητές μου περιορίζονται αποκλειστικά στην στοιχειώδη διατήρηση ισορροπίας. Κοινώς, τυγχάνω παντελώς ανίκανη προς οδήγηση, εκτός και αν εννοούμε να οδηγήσω εντός ενός άδειου αεροδρομίου! Μην κοιτάς εσυ που είσαι οδηγάρα και άγριο θηλυκό... Εγώ, και συνοδηγός μηχανής που κατάφερα να γίνω, θαύμα είναι!