Πέμπτη 6 Μαρτίου 2008

χαλαρά μυαλά


Το παρόν ιστολόγιο, βρεφικής ακόμη ηλικίας όπως βλέπετε, δημιουργήθηκε πειραματικά. Να το πω πιο απλά, με τρώει γενικώς το χεράκι μου να γράφω, και είπα να δοκιμάσω να το κάνω και διαδικτυακώς. Για να είμαι ειλικρινής, ακόμη θεωρώ πως βρίσκομαι σε "δοκιμαστική περίοδο". Δεν ξέρω ούτε πώς, ούτε καν εάν θα μου βγει κάποια συνέχεια. Δεν αποκλείεται ο Νάρκισσος να βαρεθεί να βγάζει μπουρμπουλήθρες και να επιστρέψει στην υγρή γαλήνη του βυθού του.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι, στο ξεκίνημά του, ο ευειδής πνιγμένος καμιά πρόθεση δεν είχε να διατυπώσει καμιά βαθυστόχαστη φιλοσοφία. Ούτε να "τα χώσει" προς συγκεκριμένη κατεύθυνση, ούτε να πάρει καμιά αμετακίνητη θέση, ούτε να προκαλέσει αίσθηση. Πόσο μάλλον δηλαδή να το παίξει ερασιτέχνης ρεπόρτερ ή σχολιαστής της σοβαρής τουλάχιστον επικαιρότητας -μην ξεχνάτε, άλλωστε, ότι πρόκειται περί πεθαμένου και μάλιστα αμφιλεγόμενου γενικώς.
Παρ' όλα αυτά, σήμερα μπήκε στον πειρασμό να πει την άποψή του για ένα θέμα γενικότερου ενδιαφέροντος. Φταίει που διάβασε (και μούλιασε, έτσι μούσκεμα όπως εμφανίζεται πάντα) την εφημερίδα. Τη διαβάζει πολύ συχνά, δηλαδή, αλλά δεν έχει συνήθως κέφια να σχολιάσει δημοσίως. Να του χαλάσω το χατίρι τώρα;

'Eνα πράγμα που μου τη δίνει σε σημείο τρέλας, είναι η ανορθολογικότητα. Γενικότερα ο παραλογισμός που συνίσταται στην αδυναμία διαπίστωσης του προφανώς λογικού. Η κατάσταση αυτή, για να το πω ωμά, θεωρώ ότι απέχει ένα μόλις βήμα (αν δηλαδή απέχει πραγματικά) από την κοινή βλακεία.
Πριν θεωρήσετε την προσέγγισή μου υπερβολικά επιθετική και δογματική, σπεύδω να διευκρινίσω πως δύσκολα θα βρείτε άνθρωπο που να υποστηρίζει περισσότερο από εμένα ότι όροι όπως προφανώς λογικό, αντικειμενικό, αυτονόητο, εξ ορισμού ορθό κ.ο.κ. παραπέμπουν συνήθως σε προσωπικές απλώς εκτιμήσεις που αυθαιρέτως λίγο-πολύ τείνουμε να ανάγουμε σε συμπαντικές αλήθειες. Στην πραγματικότητα, όμως, ο κάθε άνθρωπος είναι μια μοναδική προσωπικότητα, με τις εντελώς ιδιαίτερες δυναμικές και ισορροπίες του - συνεπώς, η υποκειμενικότητα γίνεται η λέξη-κλειδί που εξηγεί όλα εκείνα που, στα μάτια του κάθε ένα από μας, φαντάζουν ίσως περίεργα, παράλογα ή λανθασμένα.
Ωστόσο, για να μην τα κάνουμε όλα ρημαδιό, υπάρχουν και μερικά πραγματάκια για τα οποία μπορούμε χωρίς τύψεις να χρησιμοποιήσουμε, νομίζω, τη λεξούλα "αντικειμενικά". Πχ, το γαλατάκι που πίνουμε είναι άσπρο αντικειμενικά (και μην μου πείτε τώρα ότι εμείς το βλέπουμε άσπρο λόγω κατασκευής του ματιού μας και φωτός κλπ κλπ, το ξέρω, αλλά δεν θα ήθελα να μιλήσω τώρα σε αυτό το επίπεδο). 'Η, ας πούμε, στα μαθηματικά 2+2 κάνει 4, που να χτυπάμε τον κώλο μας κάτω. Και μιας και ανέφερα τα μαθηματικά, ώρα να πω ότι αν υπάρχει μια ακόμη επιστήμη που, με το δικό της βέβαια τρόπο, μπορεί να διεκδικεί ένα βαθμό σαφήνειας και βεβαιότητας για ορισμένα πράγματα, αυτή είναι η νομική.
Λοιπόν, εγώ νομικός δεν είμαι. Για να είμαι απολύτως ειλικρινής, βέβαια, διαθέτω πτυχίο της Νομικής (αν και δεν προτίθεμαι να ασχοληθώ επαγγελματικά με τον κλάδο). Δεν τολμάω ωστόσο, προφανώς, να αποκαλέσω τον εαυτό μου νομικό επειδή έβγαλα μια σχολή τσάτρα-πάτρα, περνώντας μια σειρά από μαθήματα. Ας πούμε, τέλος πάντων, ότι έχω κάποιες γενικές και αόριστες θεωρητικές γνώσεις και, κυρίως, ότι είμαι λιγάκι μέσα στο πνεύμα αυτού που λέμε νομική σκέψη.
Για να μη σας κουράσω άλλο γυροφέρνοντας το θέμα, αυτό που μου την έδωσε είναι η ιστορία με το λεγόμενο "χαλαρό γάμο" ή συμφωνητικό ελεύθερης συμβίωσης ή όπως το λένε τέλος πάντων. Και ναι, μου την έδωσε, και αγρίως μάλιστα, εξαιτίας της διάκρισης σε ετερόφυλα και ομόφυλα ζευγάρια. Αν τυχόν θέλετε να συμπεράνετε ότι είμαι λεσβία ή κάτι τέτοιο, δεν μπορώ να σας εμποδίσω και δεν με πειράζει, αλλά πληροφοριακά διεικρινίζω ότι τυχαίνει να μην είμαι (το "φτου γαμώτο!" που ακούστηκε τώρα ήταν μάλλον ο άντρας μου που του χάλασα για άλλη μια φορά τη φαντασίωση με τη φιλενάδα μου).
Διάφορα ειπώθηκαν μέχρι στιγμής. Μην περιμένετε να ακούσετε καμιά συγκλονιστική σοφία από μέρους μου. Ομολογώ μάλιστα με πάσα ειλικρίνεια ότι δεν το έχω ψάξει καν ιδιαίτερα το θέμα. Αυτό που θα ήθελα όμως να κάνω με την παρούσα ανάρτηση, είναι να τονίσω μια διάσταση του θέματος που, από όσο έχει πάρει τουλάχιστον το ματάκι και το αυτάκι μου, φαίνεται να περνάει απαρατήρητη.
Τα παραδείγματα άλλων ευρωπαϊκών χωρών που έχουν υιοθετήσει αντίστοιχες ρυθμίσεις και για τα ζευγάρια ιδίου φύλου είναι γνωστά. Επίσης είναι προφανές ότι, όχι μονάχα στο ηθικό αλλά και στο πρακτικό καθαρά επίπεδο, η προτεινόμενη ρύθμιση αδικεί κατάφωρα τα ομοφυλόφιλα άτομα. Κυρίως, όμως, η εν λόγω διάκριση αντίκειται ευθέως στη συνταγματική επιταγή της ισότητας και ιδιαίτερα στην ΕΣΔΑ (Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου). Και φυσικά με τα ορθά αυτά επιχειρήματα ξεσηκώθηκαν οι ομοφυλοφιλικές οργανώσεις και ζητούν τα δίκια τους -περνώντας δυστυχώς σχεδόν απαρατήρητες, αλλά δεν είναι αυτό το θεμα μου τώρα.
Το θέμα για μένα είναι ακριβώς το ότι ξεσηκώθηκαν ΜΟΝΟ οι ομοφυλόφιλοι εναντίον μιας ρύθμισης που θίγει προκλητικά την έννομη τάξη ΕΝ ΓΕΝΕΙ. Διότι όταν παραβιάζονται ΕΣΔΑ και Σύνταγμα, νομίζω ότι η αφορμή της παραβίασης είναι το λιγότερο. Εννοώ ότι ασχέτως με το αν κάποιος συμφωνεί ή όχι με τη νομική ένωση ομοφύλων αναλόγως των ηθικών κλπ πιστεύω του, εφόσον επιθυμεί να λέγεται πολίτης μιας ευνομούμενης πολιτείας οφείλει να αντιδρά όταν ο ίδιος ο νόμος θέλει να παρανομήσει. Γιατί αυτό συμβαίνει όταν, ενώ απαγορεύονται οι διακρίσεις, ο ίδιος ο νόμος περιορίζει την ισχύ τους στους ετεροφυλόφιλους. Με την ίδια ακριβώς λογική, σε νομικό επίπεδο πάντα, μπορεί -γιατί όχι;- να βγει αύριο μια ρύθμιση που να περιορίζει την ισχύ της στους άσπρους και να εξαιρεί τους μαύρους. Δεν έχει τόση σημασία, νομίζω, το ποια ομάδα θίγεται εν προκειμένω, ούτε και το αν η εν λόγω ομάδα είναι "αποδεκτή" ή όχι από τον καθένα μας -σημασία έχει η καταστρατήγηση των συνταγματικών διατάξεων και της ΕΣΔΑ.
Προσωπικά, με φοβίζει πάρα πολύ το γεγονός ότι η πλειοψηφία δείχνει να αγνοεί την προφανή αυτή διάσταση του θέματος, περιορίζοντας το πρόβλημα στα θιγόμενα συμφέροντα της ομοφυλοφιλικής κοινότητας. Εγώ τουλάχιστον αισθάνομαι απειλούμενη όταν με την ανοχή/αδιαφορία της κοινής γνώμης οι κυβερνώντες αυθαιρετούν-παρανομούν. Αισθάνομαι απειλούμενη όταν μπροστά στο δίλημμα νόμος ή εκκλησιαστική ηθική επιλέγεται αβασάνιστα το δεύτερο, από μια ευρωπαϊκή υποτίθεται κοινωνία του εικοστού πρώτου αιώνα. Οι υποκειμενικές μας αντιλήψεις περί ηθικής και τα θρησκευτικά πιστεύω ιδιαίτερα είναι απόλυτα σεβαστά, εφόσον δεν υπεισέρχονται με καταστροφικό τρόπο στο πολίτευμα και τους νόμους ενός κράτους . Εκτός και αν έχω χάσει επεισόδια και ζούμε σε κάποιο φονταμενταλιστικό θεοκρατικό καθεστώς, από αυτά που με τόση βδελυγμία αποδοκιμάζουμε.
Τέτοιες στάσεις και αυθαιρεσίες μας στέλνουν με κούριερ πίσω στο Μεσαίωνα, τη στιγμή που υποτίθεται ότι προσπαθούμε να ανήκουμε στην προοδευτική Ευρώπη του έτους 2008.
Ας το πάρουμε επιτέλους χαμπάρι ότι, όσο επιμένουμε να εξορίζουμε από τη σφαίρα προβληματισμού μας ό,τι (νομίζουμε πως) δεν μας αφορά άμεσα, κατά διαόλου θα πηγαίνουμε ως κοινωνία. Καθώς φαίνεται, το προς επίλυση πρόβλημα δεν είναι ο "χαλαρός γάμος" , αλλά τα χαλαρά μυαλά μας.

Δεν υπάρχουν σχόλια: