Παρασκευή 15 Φεβρουαρίου 2008

Γονέων υστερία

Αν δεν με απατά η μνήμη μου, η ατάκα "δύσκολη εποχή να αναθρέψεις τους γονείς σου" ή κάπως έτσι προέρχεται από κάποια ελληνική κωμωδία. Δεν θυμάμαι να σας πω για ποια ταινία πρόκειται ή ποιος ηθοποιός την έλεγε αλλά, δυστυχώς, καθώς μεγαλώνω, συνειδητοποιώ όλο και περισσότερο το προφητικό νόημα της μεγαλειώδους φράσης...
Διότι έρχεται κάποια μέρα που, μοιραία, οι κλασικοί ρόλοι γονέα-παιδιού μοιάζουν να αντιστρέφονται πλήρως. Και συνειδητοποιείς, έντρομος θα έλεγα, ότι η βολική εκείνη εποχή, που μπορούσες να τρέξεις κλαίγοντας στη μαμά σου να σε παρηγορήσει για το χρυσόψαρό σου που απεβίωσε, έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. Τώρα εσύ πρέπει να παρηγορείς υπομονετικά τη μαμά, που σπαράζει για την απώλεια του ιχθύος επικαλούμενη τις ορμονικές διαταραχές της εμμηνόπαυσης. Και καλά να ήταν μόνο η μαμά. Αλλά έχεις να νταντέψεις και τον μπαμπάκα που, δίχως καμία αισχύνη για τα (ψαρά, πλέον) μουστάκια του, μυξοκλαίει και αυτός για το οικογενειακό πένθος...Και καταλήγεις, μπροστά σε τέτοιο γονεϊκό σπαραγμό, να ωρύεσαι με απόλυτο κυνισμό "έλεος πια με το κωλόψαρο", μόνο και μόνο για να εισπράξεις αντί ευχαριστώ πληγωμένα υποτιμητικά βλέμματα και δραματικά σχολιάκια για το πόσο σκληρή είναι η νεότης... Μη σας πω ότι, κατά πάσα πιθανότητα, θα τους πιάσει τελικά επ' αφορμής του αποδημήσαντος χρυσόψαρου και ένα αλλά Σοπενάουερ υπαρξιακό, και θ' αρχίσουν να διογκώνουν τα συκώτια σου με μακάβριες προβλέψεις για τη δική τους μελλοντική αποδημία...
Φυσικά η περίπτωση του χρυσόψαρου δεν είναι παρά ένα παράδειγμα. Ο ψυχολογικός παλιμπαιδισμός των γονέων εκδηλώνεται σε μια πληθώρα καταστάσεων και με ποικίλους τρόπους. Είναι δε διαπιστωμένο πως, όσο τρέφεις αυτόν τον παλιμπαιδισμό, υιοθετώντας το ρόλο του ψύχραιμου και δυνατού ενήλικα με την άπειρη κατανόηση για τις συναισθηματικές υπερβολές, τους παρορμητισμούς, τους παραλογισμούς ενίοτε του μπαμπά ή της μαμάς, τα συμπτώματα υποτροπιάζουν -πιο απλά, βρίσκουν και κάνουν. Εννοείται πως σε αυτό το στάδιο του δράματος οι γονείς, εκτός των άλλων, μοιάζουν εγκλωβισμένοι στην πιο κραυγαλέα αντίφαση: απο τη μια σε θεωρούν επαρκώς ενήλικα και ώριμο ώστε να ανέχεσαι στωικά τα όποια δικά τους ξεσπάσματα (που τα δικαιολογεί η κούραση της ηλικίας τους κλπ κλπ), να καταπνίγεις επιμελώς τα δικά σου, να παίρνεις απαραιτήτως τις πλέον ορθολογικές αποφάσεις σε όλα ανεξαιρέτως τα ζητήματα, και φυσικά να φροντίζεις μόνος σου τον εαυτό σου ("ολόκληρη γαϊδούρα, εμένα ρωτάς για τη φορολογική σου δήλωση;!") - και απ' την άλλη, σε βλέπουν τόσο παιδί που επιμένουν να σε κυνηγούν με μανία ψυχοπαθή να πιεις το φρουτοχυμό με τα επτά διαφορετικά φρούτα πριν φύγεις το Σαββατόβραδο μην τυχόν και λιποθυμήσεις στο κλαμπ, να ουρλιάζουν αν σε δουν να πατάς κάτω ξυπόλητος γιατί θα πάθουν οι αμυγδαλές σου (τις οποίες πιθανότατα έχεις αφαιρέσει εδώ και μια δεκαπενταετία ή και περισσότερο) και, φυσικά, για να έρθουμε και στο κύριο θέμα μας, να αντιδρούν περίπου όπως ο αμίμητος Στιβ Μάρτιν στον πατέρα της νύφης την ημέρα που τους ανακοινώνεις ότι θα φύγεις από το σπίτι...
Το εν λόγω δράμα (διότι περί δράματος πρόκειται, αν και δεν θα ήταν άστοχος και ο χαρακτηρισμός ιλαροτραγωδία) το βιώνω επί του παρόντος στην πατρική μου οικία, στην οποία έχω την τύχη να κατοικοεδρεύω ακόμη τρομάρα μου (ας όψεται η γαμημένη η επαγγελματική αποκατάσταση), και δυστυχώς τα προγνωστικά λένε ότι ο χορός θα κρατήσει μπόλικους μήνες ακόμη. Γιατί η αδερφούλα μου, στην τρυφερή ηλικά των 31 (!) χρόνων, πρόκειται να εγκαταλείψει την οικογενειακή εστία και να ανοίξει δικό της σπίτι. (Σημείωση: το διαμέρισμα στο οποίο θα μετακομίσει απέχει πέντε λεπτά με το αυτοκίνητο από το σπίτι μας).
Ενόψει του "ευχάριστου" γεγονότος, λοιπόν, μαμά και μπαμπάς (ο δεύτερος κυρίως) τα φέρνουν λιγάκι ζόρικα -για την ακρίβεια, εμφανίζουν σοβαρά συμπτώματα της αδιευκρίνιστης εκείνης ασθένειας που εγώ, ως ερασιτέχνης ψυχολόγος, ονομάζω ψυχοτραλαλά. Βεβαίως αυτό που όντως θα μας χρειαζόταν θα ήταν η συνδρομή ενός πραγματικού ψυχολόγου, που θα εμπνεόταν υποθέτω από την περίπτωσή μας για διδακτορική διατριβή πάνω στο σύμπλεγμα της Ηλέκτρας . Δεν θέλω να φανώ εγωίστρια αλλά, όπως ίσως φαντάζεστε, βασικός αποδέκτης των διαφόρων εκδηλώσεων της ένδοξης γονεϊκής υστερίας δεν είναι παρά η αφεντιά μου. Διότι η αδερφή μου, όσο να 'ναι, έχει τη χαρά και την έγνοια μαζί του καινούριου σπιτιού οπότε, ό,τι και να συμβαίνει, δεν την αγγίζει και πάρα πολύ. Αφήστε που λείπει πολύ περισσότερες ώρες άπό το σπίτι σε σχέση με μένα. Και στην τελική, αν την πολυφορτώσουν, έχει κάθε δικαίωμα να πει "σταματήστε να μου το βγάζετε από τη μύτη" και να τους κάνει να συμμαζευτούν. Μ' εμένα, όμως, που δεν με αφορά άμεσα η αλλαγή ώστε να πω ότι μου το βγάζουν από τη μύτη, ποια δικαιολογία θα με σώσει;
Καμία απολύτως, φοβάμαι. Όπως φαίνεται μέχρις στιγμής, εγώ είμαι αυτή που πρέπει να υπομένω ως άλλος Ιώβ όλες τις συναφείς υπαρξιακές τους κρίσεις, και να τους στηρίζω μάλιστα για να μην το εκδηλώνουν λέει μπροστά στην αδερφή μου και την στεναχωρούν. Επίσης, απαγορεύεται δια ροπάλου να κάνω οιανδήποτε νύξη για το μελλοντικό δικό μου σπίτι (το οποίο παρεμπιπτόντως είναι υπόθεση ας πούμε ενάμιση χρόνου), για να μην τους φαρμακώνω επιπλέον, λέει. Ωστόσο, ο ίδιος άνθρωπος που με εξορκίζει να μη μιλώ για την δική μου αναχώρηση, μου απευθύνει το λόγο σε άσχετη παντελώς στιγμή, ωρυόμενος: "να φύγεις, να φύγεις κι εσύ, να φύγεις μια ώρα αρχύτερα να το πάρω απόφαση!"(Δρ Τζέκιλ και Μίστερ Χάιντ, δηλαδή). Από τώρα γελάτε; Α, σας έχω και καλύτερα: εκτενείς συζητήσεις με τη γάτα του σπιτιού. Ναι, καλά ακούσατε. Παραθέτω ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα "διαλόγου" για να πάρετε μιαν ιδέα:

Πατέρας: Αααχ, κουκλίτσα μου, φεύγει η Μαρία μας και ποιος θα σε παίρνει αγκαλιά;
(Η γάτα κοιμάται απερίσπαστη)
Πατέρας:Αααααααχ, καρδιά μου, θα φύγει και η άλλη όπου να 'ναι (ΣτΣ.:Η "άλλη" είμαι εγώ) και θα μείνουμε μονάχοι μας...

(Στο σημείο αυτό η γάτα πιθανόν ψιλονιαουρίζει ενοχλημένη γιατί έχει αρχίσει να την πασπατεύει υπέρ του δέοντως)

Πατέρας:Ααααααααααααχ, κουκλίτσα μου, και τότε θα σου παίρνω μπον φιλέ, γιατί δεν θα έχω ποιον άλλο να φροντίζω....
(Έχει πάρει τη γάτα αγκαλιά και τη σφίγγει)

Πατέρας:Ακούς, βρε; Μόνο εσένα θα έχω....

(Η γάτα γρυλίζει απηυδισμένη, καταφέρνει να αποδράσει και εξαφανίζεται)

Εννοείται, φυσικά, ότι καθώς εκφωνεί το μονόλογο, μου ρίχνει διαρκώς πλάγιες ματιές για να βεβαιωθεί ότι τον ακούω και ότι θα με πιάσουν τόσες τύψεις (που μεγάλωσα, υποθέτω) που θα βλέπω εφιάλτες το λιγότερο για τρεις μέρες.
Η δε μαμά (η οποία παρεμπιπτόντως το παίζει cool και τη λέει διαρκώς στο μπαμπά ότι είναι παθολογικός στην αγάπη του προς εμάς και ότι αντιδρά υπερβολικά σε μια φυσιολογική και αναμενόμενη κατάσταση) δεν χάνει ευκαιρία να πετάξει, όταν υποτίθεται ότι δεν την ακούμε, μελοδραματικές κορώνες περί επικείμενου ρημάγματος, περί άδειων κι έρημων δωματίων, περί αναπόφευκτης κατάθλιψης και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο κουφό. Λίγος ακόμη θρήνος και θα αρχίσω πραγματικά να τα μπεδεύω, να πιστέψω πως μας έχει βρει καμιά συμφορά και δεν το ξέρω...
Ασφαλώς, επωδός όλων των προαναφερόμενων παραληρημάτων, καθώς και απάντηση όποτε δεν αντέχω άλλο να τους ακούω και πατάω κανένα ουρλιαχτό, είναι το (χαιρέκακο, σχεδόν) σχόλιο: "θα γίνετε κι εσείς γονεις και θα το νιώσετε..." Σύμφωνοι, ρε παιδιά - επίσης θα πεθάνουμε μια μέρα, είναι ανάγκη να το εμπεδώσουμε από τώρα;!
Σας φύλαξα για το τέλος το πιο πρόσφατο επεισόδιο, που διαδραματίστηκε σήμερα το πρωί:
Είναι γύρω στις δέκα το πρωί κι εγώ έχω μόλις γυρίσει από το σπίτι του αρραβωνιαστικού μου όπου είχα διανυκτερεύσει, και ετοιμάζομαι να φύγω για μάθημα. Η αδερφή μου, που επίσης είχε διανυκτερεύσει στου άντρα της, έχει επιστρέψει και αυτή. Μπαίνει στο σπίτι ο μπαμπάς, ο οποίος είχε βγει για ψώνια νωρίτερα, προτού ακόμη έρθουμε εμείς στο σπίτι. Μας βρίσκει λοιπόν και τις δύο εκεί και του έρχεται μια χαρά άλλο πράμα, και αναφωνεί γελώντας: "Αχ, τα κοριτσάκια μου στο σπίτι, τι ωραία". Τότε λέω "ναι, αλλά το ένα φεύγει όπου να 'ναι". Φυσικά εγώ τον εαυτό μου εννοούσα, γιατί είχα φροντιστήριο στις έντεκα και ήδη φορούσα το παλτό μου για έξω.
Ακούγεται όμως μια τρομερή φωνή από την κουζίνα: "Και είναι ανάγκη να μου το θυμίζεις συνέχεια;;;"

1 σχόλιο:

Unknown είπε...

και είναι ανάγκη κι εσύ!!! Τι άκαρδη κόρη που είσαι!!!χαχαχαχαχαχαχαχαχαχα