Όταν η μάνα μου ερωτεύτηκε τον Τσίπρα

Ότι η έλευση του έαρος προκαλεί ένα κάποιο τραλαλά στα έμβια όντα, το γνώριζουμε όλοι μας. Το εν λόγω τραλαλά, όπως επίσης γνωρίζουμε, σχετίζεται στους περισσότερους οργανισμούς πολύ στενά με τις γενετήσιες ορμές, την συνειδητή ή ασυνείδητη επιθυμία αναπαραγωγής και τα λοιπά και τα λοιπά. Εξ ου και τα προβατάκια που χοροπηδούν αλλοπαρμένα στους πράσινους λειμώνες -μη νομίζετε πως παίζουν, τα αλματάκια χρησιμεύουν απλώς ως αφορμή για καβάλημα. Δεν την παθαίνουν όμως μόνο τα προβατάκια, αλλά και οι άνθρωποι: αν αμφιβάλλετε, δεν έχετε παρά να παρατηρήσετε, με το που θα σκάσουν οι πρώτες γερές λιακάδες, τα σκασμένα εφηβικής και μετεφηβικής ηλικίας, που δεν μπορούν να βάλουν τον κώλο τους κάτω και πάνε από κοπάνα σε κοπάνα (και από χαμούρεμα σε χαμούρεμα, επίσης). Αλλά και οι μεγαλύτερης ηλικίας νέοι, αυτοί που έχουν περάσει δηλαδή το στάδιο του ορμονικού πατατράκ, εμφανίζουν συνήθως μια άνευ λόγου τρελή χαρά, αδυναμία συγκέντρωσης, υπερκινητικότητα, αχαλίνωτη διάθεση για σεξ και διάφορα άλλα χαριτωμένα ανοιξιάτικα σύνδρομα.

Πίστευα, η αφελής, ότι η άνωθεν εαρινή συμπτωματολογία πλήττει σοβαρά μόνο τα νιάτα. Φευ! Η αλήθεια, όπως διαπίστωσα προσφάτως, είναι εντελώς διαφορετική. Το μικρόβιο της άνοιξης δηλαδή, για κακή μου τύχη, δύναται να χτυπήσει ακόμη και τους διανύοντες την έβδομη δεκαετία τη ζωής τους. Και βρήκε, το μπάσταρδο, να χτυπήσει τη μάνα μου!

Πώς είμαι τόσο σίγουρη, θα μου πείτε ίσως. Μα πώς αλλιώς να εξηγήσω όλα τα αλλοπρόσαλλα και παρανοϊκά που βιώνω τις τελευταίες ημέρες στο σπίτι μου; Μπορώ μάλιστα να σας πω ότι εύχομαι ολόψυχα να είναι ορθή η διάγνωσή μου και να ευθύνεται όντως ο δαίμονας του έαρος για την κατάσταση, διότι διαφορετικά θα πρέπει να ανησυχήσω πολύ σοβαρά για την διανοητική ισορροπία της μητέρας μου.

Ο δαιμονάκος αυτός, λοιπόν, για να κάνει την εμφάνισή του, διάλεξε (όπως οι περισσότεροι δαίμονες) έναν άνθρωπο - ως εκπρόσωπό του, ας πούμε. Διευκρινίζω ότι ο συγκεκριμένος άνθρωπος ουδόλως ευθύνεται για την επιλογή του αυτή. Μπορεί μάλιστα να μην πρόκειται καν για επιλογή του ίδιου του δαίμονα, και απλώς το εκάστοτε θύμα των πανούργων δυνάμεων να προσωποποιεί κατά βούλησιν τον αφηρημένο αποδέκτη των ορμών του. Όπως και να 'χει, στην περίπτωσή μας το ζαβολιάρικο πνεύμα της εποχής έχει πάρει τη μορφή του Αλέξη Τσίπρα....

Ναι, του Τσίπρα, καλά ακούσατε. Γιατί, αν και η ίδια αρνείται πεισματικά να το παραδεχτεί, η εν μία νυκτί πώρωση της μάνας μου με την πολιτική συμπίπτει πάνω-κάτω χρονικά με την ανάληψη της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ από τον εν λόγω κύριο. Αλλά ας πάρω τα πράγματα από την αρχή:

Η μανούλα μου, πώς να σας το πω, είναι ένας άνθρωπος λιγάκι στην κοσμάρα του. Όχι δηλαδή ότι δεν έχει καθόλου άποψη για τα κοινά, αλλά σίγουρα πόρρω απέχει της συστηματικής ενασχόλησης με αυτά, πόσο μάλλον της ενεργού δράσεως! Επίσης, ναι μεν υποστηρίζει την αριστερά, αλλά περισσότερο για "συναισθηματικούς", όπως λέει, λόγους (οι οποίοι μεταφράζονται κυρίως σε αριστερούς ή αριστερίζοντες γκόμενους της εποχής της νεότητάς της) και όχι με ορθολογικά επιχειρήματα. Και γενικώς, για να καταλάβετε τι εννοώ, πιο εύκολα θα πετύχετε τη μάνα μου να ανησυχεί για την τύχη του τηλεοπτικού Τζακ Μπάουερ, παρά για το πολιτικό μέλλον του τόπου.

Αυτή η μανούλα, όμως, την οποία γνωρίζω και αγαπώ εδώ και είκοσι πέντε χρόνια, αποτελεί πλέον ανάμνηση! Για την ακρίβεια, αντικαταστάθηκε από μια τρελαμένη "Τσιπρίτσα" (μετεξέλιξη του αλησμόνητου είδους Ρουβίτσα). Καμία εντύπωση, δυστυχώς, δεν θα μου κάνει πλέον αν στην επόμενη ομιλία του Τσίπρα την πάρουν οι κάμερες στην πρώτη γραμμή να τσιρίζει με πάθος "Αλέξηηηηηηηη!"...

Όπως σας ξαναείπα, βέβαια, η ίδια σε καμία περίπτωση δεν παραδέχεται ότι τρέφει οποιαδήποτε προσωπική συμπάθεια γαι το νεαρό αρχηγό. Ισχυρίζεται, αντιθέτως, ότι το αιφνίδιο κόλλημα με το Συνασπισμό οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στην εξίσου αιφνίδια πολιτική αφύπνισή της. (Διευκρινίζω για άλλη μια φορά ότι μπορεί από χρόνια να υποστήριζε την συγκεκριμένη παράταξη, η τωρινή κατάσταση ωστόσο υπερβαίνει κάθε όριο αγγίζοντας κυριολεκτικά την έννοια της μονομανίας ή της ψύχωσης.)

Και τι με νοιάζει εμένα, θα μου πείτε ίσως. Ελεύθερη χώρα είμαστε (υποτίθεται πάντα), ό,τι θέλει πιστεύει και λέει καθένας, αναφαίρετο συνταγματικό δικαίωμα! Μάλιστα. Το κακό είναι, ωστόσο, ότι δεν έχει αναχθεί ακόμη σε αναφαίρετο συνταγματικό δικαίωμα η δική μου αξίωση να φάω ΕΝΑ μεσημέρι χωρίς να ακούω πολιτική προπαγάνδα παραληρηματικού τύπου.

Και να ήταν μόνο αυτό, καλά θα ήταν. Αλλά το πράγμα έχει και συνέχεια. Διότι η φίλτατη μητέρα δεν κόλλησε απλώς με τον Αλέξη Τσίπρα. Τον ερωτεύτηκε σφοδρότατα! Και, όπως όλοι οι ερωτευμένοι άνθρωποι, τον βλέπει προφανώς μέσα από το παραμορφωτικό πρίσμα των αισθημάτων της. Απ' ό,τι έχω καταλάβει, δε, το σχετικό πρίσμα είναι τόσο παραμορφωτικό στην περίπτωσή μας, που η καημένη η μανούλα μου περνάει τον Τσίπρα τουλάχιστον για τον Τσε Γκεβάρα στο πιο ξυρισμένο.

Πιστεύει ακράδαντα, λοιπόν, ότι ο Τσίπρας σήμερα-αύριο θα ρίξει την κυβέρνηση, θα ενώσει την αριστερά, θα λύσει το ασφαλιστικό, θα σώσει το περιβάλλον, θα χωρίσει την εκκλησία από το κράτος, θα φέρει τη "μεγάλη αλλαγή", τον "άνεμο της άνοιξης" και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Και δεν τα πιστεύει μόνο όλα αυτά, αλλά μας τα λέει και εν είδει μανιφέστου τουλάχιστον δέκα φορές ημερησίως. Οι θαυματοποιές ικανότητες του Αλέξη Τσίπρα έχουν μετατραπεί σε ένα είδος επωδού που συνοδεύει πλέον όλες σχεδόν τις καθημερινές μου δραστηριότητες στο σπίτι, από το μεσημεριανό φαγητό μέχρι και την τουαλέτα ενίοτε. Τόσο που κοντεύω δηλαδή να το πιστέψω στ' αλήθεια ότι πρόκειται περί μάγου, και να του απευθύνω μια ευγενική αίτηση παρακαλώντας τον να κάνει κάτι και για το νούμερο του σουτιέν μου.

Μερικά βράδια, όταν αράζω νυσταγμένη στον καναπέ αγκαλιά με το γατί, οι περιγραφές για τον επικείμενο θρίαμβο της ανανεωμένης τσιπρο-αριστεράς φτάνουν στ' αυτιά μου σαν νανουριστικό παραμύθι. Κι αποκοιμιέμαι χαμογελώντας για να ονειρευτώ τον ομορφονιό Αλέξη, καβάλα σε ένα υπέροχο άσπρο άλογο με κόκκινη σέλα και το σήμα του ΣΥΡΙΖΑ τατουάζ στο μέτωπο, να οδηγεί την ελληνική κοινωνία στην αναγέννηση και το θρίαμβο.

Αυτό που με ανησυχεί, όμως, είναι πως συχνά τον ονειρεύομαι ελαφρότατα ενδεδυμένο, να φυτεύει δενδρύλλια στις καμένες πλαγιές της Πάρνηθας, προκαλώντας μου μιαν εκ των έσω αναστάτωση που αδυνατώ να εξηγήσω. Και οι πιο kinky ενύπνιες φαντασιώσεις μου θέλουν τον Τσίπρα να κατατροπώνει τον Καρατζαφέρη σε ένα παθιασμένο αγώνα πυγμαχίας ενώ, κάπου παραδίπλα, η Αλέκα με άκρως αποκαλυπτικό μπικίνι αναγγέλει τον επόμενο γύρο...