Ο μαλακομαγνήτης

Η παρελθούσα εποχή της εφηβείας μου στιγματίστηκε από μια περίεργη κατάρα: όπου τρελός, στραβός κι ανώμαλος γκόμενος στον κόσμο, πάνω μου θα έβρισκε να πέσει. Αναλυτικότερα: ένας ψυχάκιας να υπήρχε σε ακτίνα εκατό χιλιομέτρων, θα με εντόπιζε χάρη σε κάποιο ειδικό ψυχο-σόναρ, θα του γυάλιζε το μάτι και θα μ’ ερωτευόταν παράφορα. Διαπιστωμένα πράγματα, δεν υπήρχε σωτηρία. Και στη μέση ενός σταδίου γεμάτου με ημίγυμνες Σουηδέζες καλλονές να έτρεχα να κρυφτώ, ο ψυχάκιας εκεί, γκαβωμένος από κάποια ακατανίκητη εσωτερική παρόρμηση, θα τις παραμέριζε όλες μέχρι που, τσουπ, να ξετρυπώσει εμένα και να με βουτήξει.

Ουδέποτε διαπίστωσα τι ακριβώς ήταν αυτό που εξασκούσε αυτή τη σατανική έλξη στον εκάστοτε προβληματικό κρετίνο. Να πεις πως ήμουν και η μοιραία του σχολείου, δεν ήμουν. Τη φήμη του μαλακομαγνήτη, μια φορά, την έβγαλα επάξια. Η μικρή μου συλλογή τέως γκόμενων περιλαμβάνει λίγο απ’ όλα. Σαν το καταρρέω ένα πράγμα. Ξέρετε, εκεί που λέει για τον κνίτη, το χριστιανό, τον ξαναμμένο μωαμεθανό και τον πρεζάκια; Ε, από τη συγκεκριμένη γκάμα, ας πούμε, μονάχα ο πρεζάκιας μου ξέφυγε, κι αυτός από σπόντα υποθέτω.

Κι αν τα βαθύτερα ελατήρια του ερωτικού παραληρήματος των ψυχανώμαλων προς το άτομό μου παρέμεναν (και παραμένουν) αδιευκρίνιστα, τα συμπτώματα της κατάστασής τους ήταν κάτι παραπάνω από ευδιάκριτα και, λίγο-πολύ, κοινότοπα: τρελός έρωτας από το πουθενά, αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά στη συνέχεια, εξαρτήσεις, ιδιομορφίες και λόξες πέραν κάθε φαντασίας. Το δε background ήταν επίσης παρόμοιο: οικογενειακά προβλήματα, καλλιτεχνικά δαιμόνια, καταπιεσμένες επαναστατικότητες και ούτω καθεξής.

Σας προειδοποιώ, μην επιχειρήσετε να μου πείτε τώρα με κανένα υφάκι «το παίζεις ψυχολόγος», γιατί θα εξαγριωθώ. Τι θα πει το παίζω, ρε; Επειδή δεν έχω δηλαδή σχετικό πτυχίο; Ολόκληρη κοινωνιολογική μελέτη έχω κάνει η γυναίκα με θέμα τον καυλωμένο μαλάκα. Τόσο που, αν είχα προνοήσει να κρατήσω μερικές φωτογραφίες από το κάθε μου υποκείμενο, θα κυκλοφορούσα σήμερα ένα μίνι συλλεκτικό τεύχος national geographic με τίτλο “Freaks of nature: η περίοδος αναπαραγωγής τους”, ή “Amazing beasts: το ζευγάρωμα του ψυχανώμαλου”.

Διότι δεν είναι μόνον που με εντόπιζαν τα ψυχάκια και τρώγανε για άγνωστο λόγο φρίκη με την πάρτη μου, είναι που κι εγώ σαν καλό μαλακισμένο έβρισκα μιαν αιτία να κολλήσω. Η συνηθέστερη ήταν εκείνο το καταστροφικό σύνδρομο θέλω-να-γίνω-μητέρα-Τερέζα-στη-θέση-της-μητέρας-Τερέζας , ή αλλιώς εγώ-θα-σώσω-τον-κόσμο. Καταλάβατε, μου την έπεφτε το χαμένο που φώναζε «πρόβλημα» από τα δέκα μέτρα, έλεγα κι εγώ «ωραία, εγώ θα τον βοηθήσω». Δεν ’πα να είχαν αποτύχει η μαμά του, ο μπαμπάς του, οι καθηγητές, ο παπάς της ενορίας, ο ψυχοθεραπευτής του και η κοινωνία ολόκληρη να τον κάνουν άνθρωπο, εγώ εκεί, να κάνω τη διαφορά, και μάλιστα με πλήρη αυταπάρνηση.

Γιατί, το τι ανέχθηκα κατά την τραγική αυτή περίοδο της μαλακογκομενίασης είναι απλά παροιμιώδες. Φασιστοειδή του κερατά, μετενσαρκώσεις του Μάο Τσε Τουνγκ, ανορεξικούς, εκκολαπτόμενους αλκοολικούς και μερικές ακόμη περιπτωσάρες μη δεκτικές κατηγoριοποιήσεως. Του ενός δεν του σηκωνόταν ποτέ γιατί είχε λέει προβλήματα με τους γονείς του. Ο άλλος μου έλεγε ότι με αγαπάει εφτακόσιες χιλιάδες φορές την ημέρα κι αν παρέλειπα να πω «κι εγώ» σε κάποια από αυτές βάραγε κρίση ψυχοσωματικού τύπου. Ένας τρίτος, πολιτικοποιημένος αυτός, δεν γαμούσε όσο γινόταν ο πόλεμος στο Κόσσοβο σε ένδειξη διαμαρτυρίας προς την αμερικανική κυβέρνηση. Έχω υποστεί από χιτλερική προπαγάνδα ως προκαταρκτικό, μέχρι ρομάντζο υπό τους βρυχηθμούς των gravedigger. Είναι θαύμα, υποθέτω, που δεν κατέληξα λεσβία ή να σκοτώνω άντρες με τον παγοκόφτη σαν τη Σάρον Στόουν στο Βασικό Ένστικτο.

Το σύνδρομο του μαλακομαγνήτη μπορεί μεν να παρέρχεται με την ενηλικίωση αλλά, όσο να ’ναι, μια ρετσινιά σου την αφήνει. Διότι ναι μεν εσύ μεγαλώνεις, πήζει το μυαλό σου και ξεπερνάς το ασυνείδητο κόλλημα με τους προβληματικούς, αλλά μαζί σου, δυστυχώς, μεγαλώνουν κι εκείνοι. Και σου ξεπετάγεται, ας πούμε, εφτά-οχτώ χρόνια μετά ο ό,τι-θυμάμαι-καύλωσα γκόμενος των 15 σου να σε ρεζιλεύει στη γειτονιά σου με μεταμεσονύκτιες καντάδες, ή να σου τηλεφωνεί τύφλα στο μεθύσι και να σου κάνει σχεδόν πρόταση γάμου γιατί κατάλαβε, λέει, μια δεκαετία μετά πως ήσουνα η μόνη γυναίκα που του έκανε. Κι άντε μετά να βρεις το τηλέφωνο της μανούλας του, να της τα ψάλλεις ένα χεράκι που δεν τον έπνιξε όσο ήταν ακόμα στην κούνια και τον άφησε ελεύθερο να ταλαιπωρεί τον κοσμάκη.

Κι επειδή οι παρελθόντες ψυχωτικοί δεν είναι ποτέ αρκετοί για έναν γνήσιο μαλακομαγνήτη, υπάρχει πάντα χώρος για νέους. Δεν ’πα να σοβαρευτείς, δεν ’πα να νοικοκυρευτείς, δεν ’πα να κλειστείς στο σπίτι σου και να μη βγαίνεις, αργά ή γρήγορα ο ανώμαλος θα βρει τρόπο να σε εντοπίσει. Οι πλέον διεστραμμένες δυνάμεις του σύμπαντος θα μπουν σε κίνηση προκειμένου να σε βρει, διαδικτυακώς για παράδειγμα, η χι αυτοκτονική προβληματάρα που σου στέλνει απεγνωσμένα ερωτικά ποιήματα ζητώντας σου, μεταξύ άλλων, να του στείλεις τα σκουλαρίκια σου για να σταυρωθεί, τους στίχους σου για να πυροβοληθεί και τις τούφες των μαλλιών σου για να κρεμαστεί ή κάτι τέτοιο.

Και θέλεις όσο τίποτα να του απαντήσεις πως, αν σου εγγυάται την επιτυχία της αυτοκτονίας του, μετά χαράς να του στείλεις και το στρινγκ σου να φτιάξει θηλιά.