shut the fuck up!

Εντάξει, το ομολογώ: δεν φημίζομαι ως άνθρωπος για την ανεκτικότητα ή την υπομονή μου. Υπάρχουν άπειρα πράγματα που μου τη δίνουν στον κόσμο γενικά –και όταν μου τη δίνει, αλήθεια σας λέω, δεν θα θέλατε να βρίσκεστε σε καμία περίπτωση κάπου τριγύρω. Πάντως, αν υπάρχει ένα πράγμα που όχι απλώς με κάνει να τα παίρνω, αλλά με φθάνει στα πρόθυρα του να διαπράξω φόνο (και μάλιστα χωρίς καμία τύψη), αυτό δεν είναι άλλο από την αγενέστατη επανάληψη βλακωδών και κακεντρεχών παρατηρήσεων από συγγενικά ή φιλικά πρόσωπα.

Προκειμένου για συγγενείς, τα πρωτεία στο σπορ κατέχουν κάτι αχώνευτες θείες, ενώ στους φιλικούς κύκλους διαπρέπουν οι αγάμητες/κακογαμημένες φιλενάδες. Δεν αποκλείονται ωστόσο και άλλα πρόσωπα, που ενδεχομένως έχουν βάλει, συνειδητά ή ασυνείδητα, σκοπό της ζωής τους να σου κάνουν τα νεύρα κορδελάκια.

Οποιοδήποτε σχεδόν άλλο μαρτύριο φαντάζει προτιμότερο στα μάτια μου. Βρίστε με, χτυπήστε με, υποχρεώστε με ν’ ακούω Mariah Carey αν είσαστε τόσο διεστραμμένοι τέλος πάντων –αλλά, σας ικετεύω, μην μου φέρετε κάποιον να στέκεται απέναντί μου και να μου λέει (ή να λέει σε κάποιον άλλον που γνωρίζω) για εκατομμυριοστή φορά την ίδια μαλακία. Η οποία μαλακία είναι και προβλέψιμη πλέον, ώστε να μεγαλώνει ο εφιάλτης και να υποφέρω εκ των προτέρων περιμένοντας με αγωνία πότε θα εκστομιστεί.

Ποσώς με ενδιαφέρει αν τα άτομα που επιδίδονται στην φρικτή αυτή πρακτική είναι όντως κρετίνοι, και αδυνατούν ως εκ τούτου να συνειδητοποιήσουν τι λένε και πόσες φορές το έχουν ξαναπεί μέχρι τώρα, ή αν πρόκειται για εσκεμμένη προσπάθεια από μέρους τους να διαταράξουν την (λέμε, τώρα) εσωτερική μου γαλήνη. Το θέμα είναι ότι κινδυνεύουν να τους ανοίξω το κεφάλι.

Και για να γίνω πιο συγκεκριμένη: κατανοώ απολύτως ότι ο φίλτατος Ανωγειανός συγγενής μου έχει ένα θέμα ο άνθρωπος με το σκουλαρίκι στη μύτη μου, αλλά όταν το σκουλαρίκι μου δεν έχει αλλάξει θέση εδώ και μία δεκαετία ακριβώς, κι εκείνος με βλέπει ανελλιπώς κάθε χρόνο, του πούστη, δεν είναι δυνατόν να γουρλώνει τα μάτια του κάθε φορά και να αναφωνεί σε κατάσταση σοκ «ίντά ’ναι τούτος ο χαλκάς μωρέ;!». Εκτός και αν πάσχει από προχωρημένο αλτσχάιμερ ή κάποια άλλη εγκεφαλική πάθηση που επηρεάζει τη μνήμη, ή αν τέλος πάντων παθαίνει τέτοιο ταράκουλο από το φρικαλέο θέαμα της μύτης μου που το απωθεί στο ασυνείδητό του.

Ομοίως, έχω μεγάλη κατανόηση για το γεγονός ότι καμιά μανούλα δεν χαλαλίζει εύκολα το γιόκα της, δυο μέτρα άντρα, σε μια μπασμένη 45 κιλών σαν και μένα, αλλά την επόμενη φορά που θα ακούσω ότι είναι ανάγκη να πάρω λίγο βάρος για να «γεμίσω τα κενά μου», (στο σημείο αυτό πέφτει η διακριτική πλην σαφέσταση πάντα χειρονομία προς το ντεκολτέ), θα αρχίσω να ουρλιάζω ότι παχύνω δεν παχύνω, βυζιά δεν έχω και δεν πρόκειται να αποκτήσω, ας το πάρει απόφαση, και στην τελική άμα δεν παραπονιέται ο γιος της που τα πιάνει, εκείνη τι ζόρι τραβάει;

Για τον ίδιο ακριβώς λόγο μου έρχεται να πετάξω μολότοφ στους διαφόρους του σογιού που σπεύδουν να παρατηρήσουν μελιστάλαχτα στον άντρα μου, πριν την καλησπέρα ακόμη, «α μάκρυνε κι άλλο το μαλλί;» (το οποίο μαλλί είναι στο ίδιο ακριβώς μήκος από τα 15 του) , αλλά και στη φιλενάδα της αδερφούλας μου που, επειδή τυχαίνει να ζυγίζει τα διπλάσια κιλά (και καλά κάνει η γυναίκα), ωρύεται πάντοτε δημοσίως μόλις την δει «απαπα, τι χάλια είναι αυτά, πάλι αδυνάτισες, θα αρρωστήσεις στο τέλος, έχεις νευρική ανορεξία» (ενώ εννοείται ότι η αδερφή μου δεν έχει χάσει γραμμάριο και είναι όπως πάντα, είμεθα βλέπετε μπασμένοι οικογενειακώς, τι να κάνουμε). Η συγκεκριμένη φιλενάδα, δε, κερδίζει επάξια μπόνους μολότοφ μιας και το δεύτερο σύνηθες σχόλιο, μετά τα κιλά της αδερφής μου, είναι το αν βρήκε κοπέλα και πότε θα παντρευτεί ένας άλλος της παρέας, για τον οποίο και οι πέτρες ξέρουνε πως ο άνθρωπος είναι γκέι αλλά αυτή εκεί, να του πρήζει τ’ αρχίδια κάθε φορά πότε επιτέλους θα νοικοκυρευτεί.

Στο ίδιο καζάνι βράζουν επίσης όλοι όσοι επιμένουν να δίνουν αυτοπροαιρέτως (και όλως τυχαίως, πάντα) συμβουλές για την τέλεια δίαιτα σε φίλους τους που τα έχουν τα κιλάκια τους από καταβολής κόσμου και ουδέποτε εξέφρασαν την επιθυμία να κάνουν δίαιτα^. όσοι σε καλημερίζουν με το «αχ μωρέ, έχεις βγάλει ένα σπυράκι» ενώ σε ξέρουν είκοσι χρόνια και γνωρίζουν πολύ καλά ότι πάντα έχεις κάποιο σπυράκι^. η συνάδελφος που επειδή εκείνη έχει την τύχη να φυτρώνει στο κεφάλι της ένας θάμνος παρατηρεί καθημερινά με άπειρη συμπάθεια πως «κάτι πρέπει να κάνεις με τα μαλλιά σου, δεν έχουν καθόλου όγκο» και ούτω καθεξής. Όλα αυτά, βεβαίως, «με το θάρρος» μεταξύ αγαπημένων φίλων. Και σε αφήνουν, οι ευγενέστατοι αυτοί φίλοι, με την απορία αν πρέπει να τους δείρεις, να τους βουλώσεις το στόμα με φελλό ή να τους ζητήσεις με πάσα σοβαρότητα συγγνώμη που προσβάλλεις έτσι βάναυσα την αισθητική τους και να τους υποσχεθείς πως με πρώτη ευκαιρία θα πας για λιποαναρρόφηση, θα κάνεις πλαστική δέρματος, και θα αγοράσεις ένα άλλο κεφάλι ή τουλάχιστον θα καταφύγεις στη λύση της εμφύτευσης.

Υπάρχει βέβαια πάντα και η άλλη λύση: ν’ αφήσεις δηλαδή το διαολάκι μέσα σου ελεύθερο και να τους πληρώσεις με το ίδιο νόμισμα, σχολιάζοντας με τη σειρά σου (με απαστράπτον χαμόγελο, ασφαλώς) εκείνη την απαίσια ελιά στα μούτρα τους που μόλις παρατήρησες για πρώτη φορά.